de tussenweg

[vinyl]

we hadden voor Nederlands een schrijfopdracht waarin je moet vertellen over de eerste en laatste twee jaar van je leven (als je dus dood gaat). je moest iets origineels bedenken, en kheb wat bedacht dus... ff zeggen wat jullie ervan vinden en of jullie het snappen
beetje lang, maar komt door zovele spaties


De tussenweg

Iedereen wist al 9 maanden dat ze zou komen. Iedereen wist al 9 maanden van haar bestaan, terwijl zij zich niet eens bewust was van wat zij al wisten. Gespannen wachtten zij allen op die ene nazomerse dag waarop zij ter wereld zou komen. Een prachtige gebeurtenis, al was er maar één familielid bij de geboorte. En ik was er natuurlijk. De dokters en de moeder ook, vanzelfsprekend, maar toch voelde ik een soort gevoel van samenzwering tussen ons, zij en ik, want ik was de enige die verstond wat ze zei.

Niet, ik was er ook. Ik kon haar ook verstaan, luid en duidelijk. En het was helemaal geen mooie dag, twee dagen voordat de herfst begint om half tien ‘s avonds is nooit een mooie dag. Op zo een dag is iedereen depressief omdat de zomer bijna afgelopen is.

Daar is het in de zomer zo heet dat de mensen verlangen naar de herfst, naar als de hemel weer wat bewolkter wordt en de zon niet zo genadeloos schijnt op alles waar het op kan schijnen. Het was juist zo een dag waarop iedereen genoot van de koelte die ze de afgelopen drie drukkende maanden niet hadden gevoeld. Het was zo een schitterende dag waarop niemand gedeprimeerd kon zijn, want de vrouwen zouden het weer iets draaglijker krijgen in hun zwarte kleren, en de kinderen verheugden zich weer op hun eerste schooldagen. Haar ouders hielden er ook rekening mee dat ze haar een paar maanden niet op de heetste tijden van de dag mee naar buiten namen. Ze zorgden goed voor haar.

Ha, ze zorgden dan misschien een beetje goed voor haar, maar niet goed genoeg. Ze wist niet eens dat die twee rare, banale wezens haar ouders waren. Ze kon ze eerst alleen maar benoemen bij de twee woordjes die ze zo snel mogelijk had moeten leren: baba en maman. Ze hadden meer duidelijkheid moeten scheppen. Ze lieten haar altijd achter bij die oude vrouw, haar grootmoeder. Ook hadden ze haar vernoemd naar tandglazuur! Zo wil toch ook niemand heten? Ik heb haar altijd al gezegd dat ze hen daarvoor moet haten, moet straffen!

En ze heeft het nooit gedaan, gelukkig, jij verduivelde satanskind! Ik ben er trots op dat ze niet naar jou luisterde, maar dat ze speelde zoals een kind moest spelen, vrolijk zijn en gewoon van iedereen moest houden. En ze is niet vernoemd naar tandglazuur, maar naar een bloem: een margriet. Alleen heeft haar naam gewoon twee betekenissen in het Iraans. En haar grote zus zorgde ook goed voor haar, zij trok haar altijd heel lief haar jas aan en nam haar aan de hand mee de trap af, omdat dat schattige, onschuldige kind haar zusje was.

Weer fout, schijn heilige! Die zus stak, toen ze haar voor het eerst zag, haar mollige kindervinger in de diepbruine ogen van haar bloedeigen zus, omdat ze toevallig dacht dat het een pop was die haar ouders voor haar hadden gekocht! Is dat nou zusterliefde?
Jij bent te stom om het te begrijpen! Een kind heeft nou eenmaal van die typische kindergedachten, en zo ook dit kind. Iedereen hield nou eenmaal van haar. Jij probeert gewoon uit iedereen het slechte te halen!

Jij bent gewoon een hypocriet, en ik ben er trots op om een satanskind te zijn, een mens is niet perfect zonder slechtheid. Iedereen voelt haat in zich, haat dat ik teweeg breng. Ook jij voelt het, al ben je de engel...
Ja, haat tegen jou, uit het hellevuur verrezen monsterlijke duivel!

Nu lijkt het toch niet alsof je de goedheid zelf bent, niet? Het lijkt wel alsof je je tegen mij keert. Dat kan toch niet, jij bent het teruggekaatste spiegelbeeld van het pure licht van het goede, niet?
Ach, ik weet niet waarom ik altijd naar jou luister en jou nog antwoord geef ook. Ik moet eigenlijk alleen maar aan haar denken, dat is mijn taak, en ik heb het bijna volbracht.

Je hebt altijd mijn hulp nodig. Je komt ook niet makkelijk van me af! Maar goed, ik zal je helpen, waarom weet ik niet,
Omdat het ook jouw taak is.

maar wat ik net eigenlijk wou proberen te zeggen, is dat ze altijd alleen is gelaten... Altijd moest ze plekken verlaten net als ze zich er gelukkig voelde. De baarmoeder, Iran, de huizen waar ze zich net begon aan te passen voordat ze er noodgedwongen weg moest, alle landen waar ze zich niet thuis voelde...
Toch is ze overal waar ze is geweest gelukkig geweest. Afscheid nemen valt altijd zwaar, maar de paar jaar hiervoor heeft ze eindelijk geleefd waar ze wilde leven.

Wat zijn nou die paar kleinzielige jaren vergeleken met de zo vele jaren waarin ze heeft geleefd? Ze had haar hele leven gelukkig kunnen zijn als ze haar maar niet weggehaald hadden. Ze had gewoon moeten blijven waar ze wou en niet naar al die andere onbelangrijke mensen luisteren.
Eigenlijk geef jij anderen de schuld, en niet haar, dus eigenlijk heb je wel wat van het goede in je omdat je haar hebt beschermd tegen de afgrijselijke buitenwereld. Wat ik ook heb gedaan dus. Maar dan is de cruciale vraag natuurlijk waarom ze jou nodig had, als ze mij al had... Ik was er altijd om haar te behoeden voor de vreeswekkende slechte wereld.

En ik was er om haar te beschermen tegen de zoetsappige wereld. Jou dus.
Wees redelijk! We voeren een normaal gesprek! Toen ik het had over de slechte wereld vergeleek ik het toch ook niet met jou?

Nee, maar als je mij was zou je het ook zeggen.
En weet je wat ik denk? Dat ze allebei de werelden nodig had op de een of andere manier.
Zinnige woorden uit jouw vuile bek, dat had ik niet verwacht. Maar het kan best waar zijn wat je zegt, en omdat ze dan die twee werelden nodig had, had ze ook beschermers nodig, die haar behoedden voor de tegenovergestelde wereld. Daar waren wij dan voor.


Kan best... Maar dan nog één ding: waarom moest ze gisteren dood? Het was gisteren zo een mooie dag, volop zon, spelende kinderen, lachende ouders, de zomer in zicht:
een mooie dag dus!

een afschuwelijke dag dus!
Net zo een dag waarop ze geboren werd. Waarop iedereen vrolijk is!

Hmpf...
De afgelopen twee jaar heeft ze alleen doorgebracht, zonder mensen om haar heen, zonder echte, betekenisvolle woorden uit te wisselen met anderen, zonder veel te weten wat er nieuw was in de wereld, ze had bijna niets, ze verlangde nergens meer naar, maar toch...

was ze gelukkig, een afgrijselijke gedachte!
Nou, dat niet altijd, soms voelde ze zich kwaad of verdrietig om verscheidene redenen.

Meestal door mij!
Ja, zelfs na zoveel jaren waarvan het goede het van het kwade heeft gewonnen ben jij nog actief.

Nee, ik voel dat er iets is veranderd aan mij. Ik heb het gevoel dat het goed was dat ze gelukkig gestorven is.
En ik het gevoel dat het goed was dat ze zich soms ook ellendig, ontevreden voelde.

Ze had ons gewoon nodig om de tussenweg te vinden: niet slecht, maar ook niet goed. Een beetje van ons allebei, maar eigenlijk alles van haar zelf. Ze heeft ons dus eigenlijk gebruikt… Zie je wel dat ze wat van mij geleerd heeft?
Een beetje van ons, alles van haar zelf. Zij heeft zelf de tussenweg gevonden, zonder hulp van ons. Zij heeft haar doel bereikt.

Wij ook, nu we weten dat ze het gered heeft.
Op naar de volgende.

[vinyl]

krijg ik ook nog reacties...