Ik weet niet of het hier hoort, of op L&r maar post het toch maar hier.
Ik ben enig kind, 16 jaar en woon alleen met mn moeder. Mn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was. Met mn vader heb ik nog een paar maanden contact gehad, maar dat is toen stukgelopen. Voogdij is aan mn moeder toegewezen en vader heb ik sinds mijn 12e niet meer gezien.
Eigenlijk heb ik altijd al wel gemerkt dat mijn moeder moeite had om me los te laten. Naar school brengen en ophalen tot vrij late leeftijd. Oppas regelen, of naar mn opa en oma brengen als zij ergens heen moest. Terwijl ik al op een leeftijd was dat ik makkelijk alleen thuis kon blijven.
Zo heeft het jaren doorgerommeld. Van de muziek waar ik op zit werd ik opgehaald als het ook maar even donker was. Schoolfeesten hoefde ik niet over te beginnen.
Voordeel was ergens dat feestjes in groep 8 en de 1e nog overdag waren. Geen gedoe met later thuiskomen.
Maar ja, naarmate je ouder wordt, worden feestjes dat ook. Laten we zeggen, ze duren gemiddeld tot 1 uur. Ik heb zat vrieden die me met alle liefde thuis willen brengen. Maar nee dat komt er niet in. Ok, zal je zeggen dan haalt zij je op. No big deal. Maar zij weigert om later dan half 11 mij op te halen. Dus wie belt er om half 11 bij de jarige job aan met een lulsmoes (ja morgen vroeg op), mijn moeder.
Ik wilde 1.5 jaar geleden (was toen 15), met een groep vrienden op vakantie. 5 dagen op een camping aan de loosdrechsteplassen. Nog geen 30 km van huis. Geen denken aan. Afgelopen jaar zelfde verhaal en dit jaar waarschijnlijk weer.
Om nog een laatste voorbeeld te geven, uitgaan en vriendjes. Ikgeloof dat zij mij nog te jong vind voor een vriendje op het moment. Terwijl ik sinds 2 weken een vriendje heb, en gewoon het gevoel heb dat het goed zit. Heb het dan ook nog niet verteld, iets waar ik me niet fijn bij voel. Dan uitgaan, als ik bijvoorbeeld op vrijdagaaf naar de plaatselijk disco zou willen, of naar utrecht, met laatste trein weer terug. Dus half 1 thuis, geen denken aan. Maar ook film kijken bij iemand thuis, tot een uur of 10, neer hoor. Je gaat niet.
Ik word er zo langzamerhand dus gek van. Ik mag niets. Dat ik door de weeks me op mn school moet richten kan ik snappen. Maar in het weekend wil ik ook een keertje 's avonds weg kunnen en niet op mn horloge moeten kijken om te zorgen dat ik voor 9 uur thuis ben. Ik zou zo graag gewoon een keertje met vrienden uitwillen en gewoon kunnen feesten. Maar helaas, het zit er niet in.
Hoe het nu verder moet weet ik niet, elke keer alsi k er over begin leidt het tot ruzies. Vanavond ook weer, ik wil over het weekend beginnen, en de bom barst weer. Ik hoef het onderhand niet meer te vragen want het is toch nee. Normaal over praten wil ze niet dus begin ik op een gegeven moment te schreeuwen. En is er weer ruzie.
Wat moet ik doen, hoe pak ik dit aan? Hoe laten jullie ouders je los? Ik weet het niet meer