Achter de grote, gele deur.

[Eend]

haha, ik heb er al een hele tijd niks meer aan gedaan eigenlijk


[EDIT] Ben net were begonnen, tis tochw el weer leuk

[Eend]

zo, ik zie dat ik nogal typegebrek had net

Maargoed, hier een vervolg:

Tijdens de douche voelde ze zich rot. Ze dacht aan het feit dat ze nu een soort weesje was en wie waren nou haar ouders? Moest ze Felix als een soort vader gaan zien? Hoe zou haar leven eigenlijk zijn geweest als alles wat nu verkeerd gegaan was, goed gegaan was? Zou ze nu dan gelukkig zijn geweest? En zouden haar littekens er dan nooit gezeten hebben? Ja, misschien als ze ergens tegen aan gevallen was of zo, maar zo erg?
Ze liet zich via de muur op de grond zakken. Het water liet ze enorm warm worden, zodat er hele rode plekken op haar lijf ontstonden. “Je hebt het verdiend rotwijf!” fluisterde ze. Nog even bleef ze zo zitten en daarna kleedde ze zich om.

Voorzichtig schuifelde ze de woonkamer binnen, waar iedereen al zat te eten. Naast Felix was nog een plekje vrij en ze durfde er op te wedden, dat hij dat expres had gedaan, zodat hij kon controleren of ze echt wel iets at. Bij de gedachte aan een boterham werd ze al misselijk en keek expres de andere kant op, want als ze Felix in het oogblik zou krijgen, dan zou hij haar wat gaan vragen.
Toen ze even later weer naar haar bord keek, lag er een boterham met kaas voor haar klaar. Ze wist nu niet of ze hem kwaad aan moest kijken, of dat ze alles moest negeren. “Ik lust geen kaas.” Verzon ze toen Felix haar aan keek. “Dat maak je mij niet wijs, meissie.” zei hij terug. “Je weet wat de afspraak was, he?”
“Ja, nou, het lukt gewoon niet. Ik kan het niet. Ik ben misselijk.”
“Ik kan het je ook gaan dwingen om te eten, dat weet je.”
“Nee! Laat me nou maar!”
“Nee, ik laat het niet. We hadden een afspraak gemaakt en daar heb je je aan te houden.”
“Niet! Wat boeit jou het nou of ik me aan die afspraak hou?! Niemand boeit het wat. Ik heb niet eens ouders!”
“Femke, doe eens rustig!” viel Felix uit. “Zie je! Jouw boeit het ook niets!”
“Femke, ga maar naar je kamer!”
“Best!” zei ze en stond op. Kwaad liep ze de trap op en liep ze door naar haar kamer. “Sukkels!” riep ze en ging op haar bed liggen. Ze zette haar diskman aan en sloot haar ogen.
Het werd haar gewoon allemaal niet gegund. Iedereen hier leek nu wel tegen haar te zijn. Zelfs Felix. Waarom Felix? Hij had haar altijd zo goed begrepen en nu opeens niet meer. Voorzichtig gleed er een traan over haar gezicht. Haar lichaam voelde moe en zwaar aan en het leek net of ze geen kracht meer had om te staan. Ze liet zich van haar bed zakken en kroop naar haar bureaustoel.
Net toen ze zat werd er op de deur geklopt. “Wat is er?” vroeg ze. “Mag ik even binnen komen?” klonk de stem van Felix.
“Ach, tuurlijk, maak het jezelf makkelijk.” spotte ze. “Zo, vertel, wat zit je dwars.” zei hij en kwam naast haar op het bureau zitten. “Je doet zo…zo…zo verrot tegen me.”
“O? Waarom denk je dat? Wat doe ik waardoor jij het zo gaat voelen.”
“Je dwingt me te eten en je doet zo kwaad.”
“Dat deed ik inderdaad ja. Zal ik jou eens uitleggen waarom?”
“Och, ik kan zelf ook wel inschatten dat je een hekel aan me hebt.”
“Fem, als ik écht een hekel aan je had gehad dan zat ik hier niet. Helaas, maar het is waar. En dat ik boos word als je niet eet, is nogal logisch, vind je niet? Iedereen moet hier eten en bij die iedereen hoor jij ook.. Het zijn simpelweg de regels hier. Verder is het gewoon heel slecht voor je om niet te eten en geloof me, het maakt de therapie heel wat zwaarder met een lege maag. Ik heb gewoon het beste met je voor en dat hebben alle sociotherapeuten hier. Snap je me nu een beetje?”
Femke knikte. “Het klinkt misschien gek, maar ik mocht juist niet eten als iemand kwaad op me werd…”
“Hier, ik ben niet meer kwaad, wil je nu deze overheerlijke boterham met aardbeienjam opeten? Ik heb m speciaal voor je klaargemaakt.”
Even twijfelde ze, maar toch knikte ze en nam ze de boterham van Felix aan.

[Nijn*]

Jeeeh! Weer een nieuw vervolg! Dit heb ik echt gemist, leuk stukje weer. Nog wat kleine dingetjes:

Tijdens de douche voelde ze zich rot.

Beetje vreemde zin, meestal is het van: tijdens het douchen voelde ze zich rot of onder de douche voelde ze zich rot.. Dit loopt niet zo lekker.

“Ik kan het je ook gaan dwingen om te eten, dat weet je.”

Dit is ook zo'n vreemde; misschien kun je de 'het' beter weglaten ofzo, of zeik ik nu?

“Femke, doe eens rustig!” viel Felix uit. “Zie je! Jouw boeit het ook niets!”

JOU boeit het ook niet(s).

“Ach, tuurlijk, maak het jezelf makkelijk.”

Gemakkelijk staat misschien beter?

Ik heb m speciaal voor je klaargemaakt.”

'm' is geen nederlands woord, je kunt beter hem gebruiken..

Volgens mij ben ik echt ontzettend aan het mierenneuken
Maar.. ben benieuwd naar je vervolg!

[Redhair]

Wow Eend, ik ben ontroerd. Ik heb hem vandaag helemaal doorgelezen, het heeft me verschrikkelijk geraakt. Het is geen literair hoogstandje, maar het is fantastisch. Ik leef helemaal mee. MEER!
Liefs redhair

[Eend]

Hee, mierenneuker!

Nee, weet je wat het is? Ik ben best wel goed in Nederlands, alleen als ik eenmaal in dat verhaal zit, dan zit ik er ook echt in. Dan beleef ik het ook zeg maar alsof ik erbij ben. Denk niet dat ik dan op spelfouten ga letten. Tenminste, mijn ervaring spreekt dat ik totaal niet op spelfouten let tijdens een opname

[M@rco]

*kuch* Spellingcontrole *kuch*

[Eend]

M@rco schreef op 23-11-2004 @ 22:54 :
*kuch* Spellingcontrole *kuch*

Hou jij je kop maar eens lekker Ga toch iets zinnigs doen met je leven, ga sporten of zo

[Zut Alors!]

YAAAAAAY!!!! Eindelijk!!! Dit vond ik echt een van de weinige goeie verhalen op letteren. And you're on a roll!!! Het is meteen weer van het goeie niveau.

En nou wel weer een beetje snel een vervolg he?

[CSN]

O wat slecht voor mijn huiswerk.

Mooi hoor .

[Eend]

haha, thnx allemaal

En ga eens nsel aan je huiswerk!

[Eend]

“Ik heb gister een boterham gegeten!” vertelde Femke trots tijdens de inleiding van de therapie. Haar ogen glinsterden een beetje en haar stem klonk veel hoop. Ze mocht het gewoon weer van haar zelf! De andere zeven meisjes uit haar groep lieten duidelijk merken dat ze bewondering voor haar hadden en de therapieleidster, Elly, was bijzonder tevreden.
Toch voelde ze zich er niet echt op d’r gemak bij. Nu zijn ze zo tevreden, maar als ze nou een dagje niet eet? Wat gebeurd er dan? Zijn ze dan diep gekwetst of worden ze dan kwaad?

Na een kwartiertje hadden ze even een kwartier pauze en daarna hadden ze Psycho Motorische Therapie. Femke vond het maar niets, al die samenwerking en sommige opdrachten waren echt vreselijk. Gelukkig viel het vandaag wel mee. Ze gingen met z’n negenen naar het park en gingen daar een uur relaxen in de zon.
“Waar denk jij nu aan?” vroeg een groepsgenootje aan Femke. “Nergens aan.” loog ze. Niemand hoefde te weten, dat ze weer aan die verkrachting dacht. Eigenlijk wilde ze veel liever binnen zitten, want dadelijk kwamen Sjors en Richard hier langs en wat dan? Dan zouden ze vast met haar willen praten, maar zij niet met hun. “Je kunt niet aan niks denken.” beweerde hetzelfde groepsgenootje. “Nou, dan kan het toch niet.” snauwde ze terug. “Mag ik terug naar de kliniek?” vroeg ze aan haar PMT leidster Renske. “Nou, ik zou het liever hebben als je er even bij blijft, zal dat lukken?”
Ze liet zich zuchtend achterover vallen in het gras. Telkens pakte ze een grassprietje en brak die weer in tweeën. De rest was bezig met een gesprek, maar dat boeide haar niet.
“Femke? Wat zou jij doen in die situatie?” vroeg Renske. “Ik denk dat ik niks zou zeggen en voor het geval dat ik wat zou moeten zeggen, zou ik mijn mond vol proppen met eten. Weet ik veel wat ik zou doen, waar gaat het over?”
“Ik zou het zeer op prijs stellen als je normaal antwoord geeft.”
“O, ja, en nu ga je zeker ook eisen dat ik mijn excuses maak? Ik weet gewoon niet waar het over gaat. Dat kan toch?!”
“Oké, dat kan. We hadden het over de situatie, dat als anderen niet willen meedoen met het spel wat jij graag zou doen.”
“Nou, dan zou ik me bij andermans mening neerleggen en zou ik tegen mijn zin in mee doen met de rest.”
“Zou je het niet voor jezelf op gaan nemen? Zo van: ‘Hé, jongens, kunnen we niet beter iets gaan doen wat we allemaal leuk vinden?’”
“Waarom zou ik? Dan wordt iedereen gelijk weer kwaad op me. Nee, dank je, ik doe wel gewoon wat de rest wilt.”
“Waarom zou iedereen dan kwaad op je worden?”
“Ach, wat boeit het!” Femke wilde het er helemaal niet over hebben. Ze was één keer echt in opstand gekomen en toen werd ze..naja, ze werd dus verkracht. “Verdomme!” riep ze kwaad en stond op. “Femke? Wat ga je doen?!” vroeg Renske overdonderd. “Wat maakt dat nou uit. Ik hou het hier niet uit, maar ik mag niet weg. Wat willen jullie nou van mij?! Dat ik dadelijk weer naar de separeer moet?!”
“Femke, doe eens rustig.” Begon Renske kalm. Femke trilde op haar benen en het leek alsof ze keihard weg wilde rennen, maar ze zich geen pas meer kon verzetten. Renske naderde haar voorzichtig en praatte rustig op haar in. Pas toen Femke haar lichamelijk toe liet, sloeg ze een arm om haar heen. “Kom eens meisje.” zei ze en nam haar mee buiten de groep. “Luister, we gaan terug naar de kliniek en daar breng ik jou terug naar de afdeling. Dan ga ik met de groep nog even verder en dan gaan we vanmiddag of morgen samen even met Elly om de tafel zitten om te kijken of PMT niet te zwaar voor je is, is dat goed?” Femke knikte en samen met de rest van de groep liepen ze terug naar de kliniek.

Op de afdeling waren Mark en Lia aan het werk. Beide waren niet echt geweldig, maar Femke was blij dat ze opgevangen werd door Mark. Eerst kreeg ze haar medicatie en daarna ging ze samen met hem en nog drie anderen een spelletje doen.
Vlak voor het eten werd ze opgehaald door Elly en ging ze samen met haar en Renske in het therapielokaal zitten. Ondanks de leuke afleiding was ze toch nog in de war. Er was ook zoveel gebeurd de laatste paar dagen. Met z’n drietjes besloten ze, dat ze de eerst komende maand geen PMT hoefde te volgen, omdat het veel te zwaar bleek te zijn.
“Je lijkt er nog niet echt bij te zijn, he?” vroeg Elly. Ze schudde haar hoofd en besloot alles gewoon te vertellen. “Mijn ouders willen me niet meer hebben en tijdens PMT moest ik weer de hele tijd denken aan die verkrachting.. Ik was bang dat Sjors en Richard me in het park zouden zien en dat ze dan weer iets wilden doen. Het komt gewoon zo opeens allemaal. Zo te gelijk… Ik kan het gewoon niet meer volgen allemaal.”
“Het is misschien te zwaar voor je op het moment, maar misschien moet je toch maar eens goed na gaan denken of je ze echt niet aan wilt geven. Ik heb eerder het gevoel, dat je ze niet aan durft te geven. Klopt dat?” vroeg Elly. Femke knikte. “Dan gaan ze me vast nog meer aan doen en ik durf ook niet alleen naar het politiebureau. Alles in deze wereld is doodeng.”
“En stel nou, dat één van ons mee gaat naar de politie. Of misschien één van de sociotherapeuten, zou je het dan wel durven? Je hoeft niet bang te zijn, dat ze je iets aan doen. Hier word je gewoon door ons beschermd. Mocht er iets gebeuren, dan zijn ze er gewoon bij.”
“Zouden jullie of de sociotherapeuten dat willen dan?”
“Ik geloof zelfs, dat de politie hierheen komt om je te helpen, zodra je aangifte komt doen.”
“Maar niet vandaag…” begon Femke paniekerig. “Nee, we doen alles op jouw tempo. Wanneer jij zeker weet dat je aangifte wilt doen, dan bellen wij de politie.”
“Oh, oké, maar ik weet het nog niet hoor…” ze duwde haar handen op haar voorhoofd. Paniekerig wiebelde ze heen en weer. “Laten we maar gaan stoppen. Dan kun je even wat ontspannende dingen gaan doen.” Ze knikte en liep met Elly en Renske mee terug naar de afdeling. Iedereen was al bezig met eten, maar zij hoefde niks. Zonder gedag te zeggen liep ze de trap op.

Op haar kamer zette ze haar muziek aan en begon ze een gedichtje te schrijven.
When it don’t go away
And the sky will be broken
When the tears are fallen
And all the words were spoken

En de rest weet ik nog niet of zo…
“Femke? Ik schuif je post onder de deur door!” riep een afdelingsgenootje van achter de deur en even later verscheen er een kaart onder de deur. Femke pakte de kaart en zag aan het handschrift, dat de brief van Eva afkomstig was. Nieuwsgierig maakte ze de envelop open en las de kaart.
Hé Femmie!
Hoe is het? Gebeurt er nog wat
avontuurlijks daar? Is dat lekkere ding
er nog? Je weet wel, die socio die ik
toen gezien had tijdens het bezoekuur?
Felix heette hij toch? Hij is best wel knap
he? Ik wilde me bijna lomp gaan gedragen,
zodat ik ook opgenomen werd, maar dat heb
ik toch maar niet gedaan. Wist je al dat ik
een vriend had? Je kent hem vast wel! Leon.
Het is de broer van Elise en hij is 19 jaar.
Hij had via Elise gehoord over je en
hij komt tijdens het bezoekuur dinsdag
mee. Hij heeft zelfs iets liefs voor je gekocht!
Als het goed is komt deze kaart morgen
(dinsdag) aan, dus dan zie ik je vanavond!

Liefs,
Eva
Jaja, Leon kende ze wel. Ze kon nu in ieder geval niet zeggen van haar vriendin, dat ze geen smaak had. Alhoewel, Felix? Och, hij was zeker niet lelijk nee.
Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als zij een vriendje kreeg. Zou hij haar dan wel accepteren? Ik bedoel, welke jongen wilde nou weer een vriendin die in een kliniek zat. Soms wilde ze wel eens tegen een jongen aan kruipen. Gewoon van een lieve jongen, die haar wilde beschermen. Net zoals Felix haar wel eens een knuffel gaf.
Maar als ze dan dacht aan hoe jongens ook konden zijn… Nee, liever niet. Ze wilde nooit een vriend, ook geen vriendin overigens. Ze wilde eigenlijk niks meer. Mensen waren onbetrouwbaar, behalve hier. Naja, alleen die ene invalkracht was vreselijk, Frederique.

Weer werd er op de deur geklopt. “Ja?” Langzaam ging de deur open en kwam het hoofd van Mark tevoorschijn. “Gaat het weer een beetje met je?” Ze knikte. “Mooi, als er iets is dan hoorik het wel van je, toch?” Weer knikte ze. “Maar waar ik eigenlijk voor kwam, was om te vragen of je gezellig thee kwam drinken. Daarna gaan we koekjes bakken, dus ik weet niet of je zin hebt om mee te doen?”
“Oké, ik kom wel.” zei ze en sprong op. Samen met Mark liep ze naar beneden.
Samen met de rest van de groep werd het een enorm gezellige middag.

[Eend]

“Wat gaan we eten?” vroeg Femke, terwijl ze zichzelf op de bank liet vallen. “Gevulde doperwtjes.” Gaf Esmé als antwoord. Een aantal trokken een vies gezicht, maar het overige aantal stak hun tong uit. “Grappig hoor. En wie ging ze vullen? Jij zeker samen met Felix?” zei Timon. “Jaaaa, romantisch met z’n tweetjes doperwtjes vullen!” volgde Ashley hem. Esmé lachte. “Dat dacht ik dus niet!”
Femke trok haar benen omhoog en propte zich zoveel mogelijk in het hoekje van de bank. Zo zat ze thuis ook altijd, maar ja, daar zou ze nu nooit meer komen. Thuis was haar thuis niet meer. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en legde haar hoofd er boven op.
“Femke, zou je even normaal willen gaan zitten?” vroeg Esmé. “Maar zo zit ik lekker!” protesteerde ze, maar na een blik van Esmé ging ze toch maar weer normaal zitten.
“Hallo, hallo, wat eten we zo?” zong Felix, terwijl hij de woonkamer binnen kwam lopen. “Spaghetti Bolognese en een gezonde salade en vruchtenyoghurt toe!” riep de kok, die achter hem aan liep met de kar met het avondeten. Femke voelde plotseling Felix zijn hand op haar schouder. “Eet jij ook even wat?” vroeg hij. Ze keek naar de grond en haalde haar schouders op. “Fem, we blijven net zo lang zitten, totdat jij 10 happen op hebt. Of je het nou wilt of niet.”

Ze schoof aan tafel en hoopte dat er geen sociotherapeut naast haar kwam zitten. Gelukkig kwamen er twee afdelingsgenootjes naast haar zitten, maar kwam wel Felix tegenover haar zitten. Ze baalde enorm, want ze wist zeker dat hij haar in de gaten zou houden. Voor de aardigheid schepte ze wel iets op, maar ze voelde zich gelijk misselijk worden. “Je mag wel een hap nemen, hoor, van het eten dat op je bord ligt.” begon Timon sarcastisch. De anderen aan de tafel gniffelden. “Hé, Timon! Dat wil ik hier niet horen!”
“Wat nou? Het is toch zo!”
“Timon, NEE!”
“Nouja! Je mag ook niks hier…” mompelde hij nog, maar ging daarna verder met eten. “Hmm, lekker die spaghetti!” begon Remco. “Remco, jij ook, stoppen nu!”
“Laat maar, ik ga wel weg.” zei ze en stond op en pakte haar bord. Ze liep de kamer uit en ging naar boven. Felix probeerde haar nog terug te roepen, maar dat gaf geen effect. Nadat hij zelf zijn bord leeg had, ging hij haar zelf achterna, terwijl Esmé de maaltijd afsloot.

Femke had ondertussen haar schepje spaghetti opgegeten en lag nu huilend op haar bed. Niemand kon ook maar even iets positiefs over haar zeggen. Ze haatte zichzelf. Waarom was ze dan ook geboren! Net toen ze op wilde staan om haar mesje te pakken, werd er op de deur geklopt. Ze liet zich weer terug op het bed vallen en negeerde het geklop. “Femke, ik weet dat je er bent. Als je nu niet antwoord, doe ik de deur zelf open.”
“Je doet je best maar.” snikte ze.
Nadat Felix de deur achter zich dicht gedaan had, kwam hij naast haar op bed zitten. “Ik zie dat je je bord leeggegeten hebt?” begon Felix. Ze knikte, maar dat was alles. “Hé, even over daarnet. De jongens worden er op dit moment over aangesproken door Esmé. Het was niet goed wat ze deden en er zullen ook zeker consequenties aan vast zitten. Maar nu met jou, hoe gaan we dit oplossen?”
Femke haalde haar schouders op. Wat kon het haar nou nog schelen of ze gestraft werden of niet. Iedereen was tegen haar. “De hint was duidelijk…” begon ze. “Welke hint?”
“Gewoon, dat iedereen een hekel aan me heeft. Was het je nog niet opgevallen?!”
“Waar haal jij dat toch telkens vandaan? Ik vind het echt knap, dat je elke zin om kunt draaien, zodat je jezelf zwart maakt.”
“Ik maak mezelf helemaal niet zwart! Ik zeg gewoon de waarheid die iedereen al weet!”
“Meissie, denk nou niet zo negatief de hele tijd. Je schiet er niks mee op. Ik kan mezelf ook wel voor van alles en nogwat uit gaan maken, maar dan zat ik nu in de kamer naast je.”
“Och ja, wie weet, he?” glimlachte ze flauw. “Zo ken ik je weer!”

[Zut Alors!]

[Eend]

“Ahw, wat lief van je!” riep ze enthousiast, nadat ze het cadeautje van Leon opengemaakt had. Er zat een beertje in, die en roosje beet hield en met de tekst ‘kop op!’ op zijn buikje. Femke had wel regelmatig met Leon en Eva op het plein staan praten, maar ze was nu dik een jaar niet meer op school geweest. Ze had dus al een hele tijd niet meer met Leon gesproken. “Trouwens, Fem, is dat lekkere ding er nog vandaag?” vroeg haar vriendin opgewekt. Ze moest wel even lachen toen ze het gezicht van Leon zag, maar knikte daarna wel. “Hij is er, ja. Hij is vrijgezel en heeft twee cavia’s. Niets voor jou? Hij is alleen wel al 24.”
“Och, vijf jaar ouder dan Leon? Moet kunnen!”
“Ik voel me te veel hier.” Lachte hij. “Valt Femke niet aan hem te koppelen?”
“Ja, Femke! Hij past precies bij je!” lachte haar vriendin haar toe. Ze gaf haar een flauwe glimlach terug en stond op. “Iemand wat drinken? Helaas heeft Timon alle aanmaaklimonade op gemaakt, dus er is alleen thee, koffie en melk. O ja, en water.”
“Geen probleem, daar had ik al op gerekend.” zei Eva en haalde een tas met flessen frisdrank achter haar rug vandaan. “Ik heb een voorraad voor je aangelegd, samen met mijn moeder. We zijn alleen de Dubbelfris vergeten, maar ik hoop dat het niets uit maakt.”
Ze schoot in de lach. Eva had wel vaker van die stomme acties, maar deze sloeg wel op alles. “Dank je! Ik ben helemaal ontroerd. Er is nog niemand in mijn hele leven geweest, die mij zo’n prachtig cadeau heeft gegeven!”
“Geeft niks hoor, Fem. Geniet er maar van!”

Nadat Leon en Eva waren verdwenen en Femke zelf de flessen limonade op haar kamer had gebracht, vond ze het toch even moeilijk om weer alleen te zijn. Die twee lagen nu vast lekker met z’n tweetjes op de bank een film te kijken, terwijl zij dadelijk verplicht met de groep fris moest drinken en tv moest kijken, terwijl ze helemaal geen behoefte aan ze had.
Ze ging even op haar bed liggen en drukte het knuffelbeertje dicht tegen haar aan. Had zij maar even iemand om even tegenaan te kruipen wanneer ze het nodig had. Toen het nog wat slechter met haar ging kreeg ze constant knuffels van de sociotherapeuten, maar nu eigenlijk helemaal niet meer. Ach, wat maakte het ook uit, zoveel stelde een knuffel van een sociotherapeut ook niet voor. Ze zag het al voor zich. Al haar vriendinnen die spraken over vriendjes die zo lekker knuffelden en dan kwam zij met haar sociotherapeut. Ze besloot om het knuffelbeertje te zien als twee warme armen van Leon, die haar een knuffel wilden geven wanneer ze het even moeilijk had.

Omarmt door Felix liep ze voorzichtig de trap af. Wat was er gebeurd? Ze lag net nog lekker op bed en nu liep ze slap en pijnlijk met Felix de trap af. Door haar trui kwamen bloedvlekken en ook haar handen zaten onder de krassen. Haar hele broek plakte vast aan haar benen. Ze zou toch niet weggeraakt zijn?! Waarom overkwam het haar nou altijd?! “Felix? Wat is er gebeurd?” vroeg ze verward. “Maakt niet uit meis. We gaan je wonden even verzorgen en als het nodig is, kun je op de gesloten afdeling terecht.”
“Maar ik wil niet naar de gesloten afdeling, Felix…”
“Het is ook nog niet helemaal zeker, maar zolang jij weer niet in staat voor jezelf, is het veiliger voor je om daar weer even naartoe te gaan.”
“Maar er is helemaal niks gebeurd!”
“Nee, die krassen komen er vanzelf…” begon Felix sarcastisch, terwijl hij de deur van de verbandkamer achter zich dicht trok. “Weet ik veel! Ik heb het niet gedaan, echt niet!”
“Laat je armen maar even zien, dan kan ik kijken hoe ik die kan verzorgen.”
“Je gelooft me niet!”
“Laat je armen nou maar even zien, Femke.”
Kwaad stroopte ze haar mouwen op en zag met eigen ogen, dat er allemaal krassen op zaten. “Ik ben gek… Ik ben gewoon helemaal gestoord…” zei ze en begon te huilen. Felix verzorgde de wonden op haar armen met geduld en negeerde de dingen die Femke zei. “Je luistert niet he?! Wat mankeert je opeens?! Normaal deed je gewoon normaal tegen me.”
“Vind je dit normaal dan? Je maakt jezelf gewoon bijna van kant.”
“Ik kan er ook niks aan doen… Ik heb het gewoon niet door gehad…” snikte ze. “Ja, sorry… Kom eens hier…” zei Felix en sloeg zijn armen om haar heen. Even kreeg ze het warm toen hij met zijn vingers door haar haar ging, maar zette het gevoel gauw op zij. Dit mocht ze niet bij hem voelen. Dat zou alles alleen maar moeilijker maken.
Nadat Felix haar had losgelaten verzorgde hij haar benen. De krassen waren gelukkig niet zo diep, dus een ziekenhuisbezoek was niet nodig.
Samen liepen ze naar de gesloten afdeling, waar al een kamer klaar was gemaakt voor haar. “Ik wil hier niet zijn…” zei ze paniekerig tegen Felix. “Het is even beter voor je, meis.” zei hij en bracht haar naar Bert en Nienke, die vandaag dienst hadden op de gesloten afdeling.
“Ik moet nu weer terug naar de open afdeling en ik hoop je snel weer op de open afdeling tegen te komen, Femke!”
“Felix? Wil je iets voor me doen?”
“Ligt er aan wat?”
“Het knuffelbeertje, dat op mijn bed ergens ligt, voor me halen. Hij is lichtblauw met een roosje.”
”Nou, vooruit, omdat jij het bent!” zei hij en ging terug naar de open afdeling om het beertje voor haar te halen.
Nadat hij terug kwam lag Femke te slapen op bed en legde hij het beertje bij haar hoofd neer. “Koppie op, meisje.” Fluisterde hij en verdween weer.

[Redhair]

Oh god, onze verhalen gaan op elkaar lijken.
Mooi weer

[Eend]

Redhair schreef op 25-11-2004 @ 21:54 :
Oh god, onze verhalen gaan op elkaar lijken.
Mooi weer

serieus? Ik heb jouw verhaal al een tijdje niet meer gelezen eerlijk gezegd, haha! Ik kan het dus niet na-apen

[Eend]

“Femke, kom je zo eten?” vroeg Hans, ook een sociotherapeut, die om het hoekje kwam kijken. “Ik heb geen trek.” antwoordde ze. “Zeg, luister eens. Wij hebben vandaag tijdens de overdracht contact gehad met het ziekenhuis en jouw behandelaar over jouw situatie qua eten betreft. Daaruit kwam dat we je, mocht je nog een keer weigeren, door mochten sturen naar het ziekenhuis voor sondevoeding. Wij willen je hiermee niet kwetsen, wij willen je juist helpen, maar je moet onze hulp wel toelaten.”
“Sondevoeding?! Wat is dat?”
“Dat is, dat je via een slangetje in je neus, gedwongen eten binnen krijgt.”
“Maar dat wil ik helemaal niet!”
“Nee, wij ook niet, maar als jij niet snel wat gaat eten, dan zul je nog wel vaker wegrakingen krijgen. Ook zullen wij je medicatie moeten gaan verlagen of zelfs stoppen, omdat je lichaam er dan niet meer tegen kan.”
“Maar het eten lukt me niet… I-ik word al misselijk als ik aan eten denk… W-wat moet ik dan doen?” vroeg ze geschrokken. “Je raakt misselijk van eten, omdat je maag niet meer gewent is om te eten.”
“Hmm…oké, ik zal het gaan proberen…” antwoordde ze. Ze had nooit doorgehad, dat ze zulke drastische maatsregelen zouden gaan nemen. Zo erg was haar toestand toch niet?! Of toch wel? Zou ze daarom teruggeplaatst zijn op de gesloten afdeling?

Tijdens de maaltijd at ze een boterham met kaas, ondanks dat ze gezegd had, dat ze die niet lustte. “Wanneer mag ik terug naar de open afdeling?” vroeg ze aan Hans, die net een grapje uithaalde bij iemand anders. “Euhm…dat ligt er aan. Als je behandelaar vindt, dat het een paar dagen goed is gegaan, dan zal je wel terug mogen. Daar gaan wij verder niet over. Ik weet trouwens wel dat je over twee dagen een gesprek hebt met hem. Tot die tijd zul je hier moeten blijven.”
“Wat?! En mijn therapie dan?! En mijn spullen?” riep ze fel. “Femke, rustig. Je gaat gewoon naar de groep en je spullen halen we na therapie tijd op.”
“Wat smiechterig zeg! Waarom mag ik nou niet gewoon naar de open afdeling?! Wat moet ik hier nou weer?! Leren eten?! Kijk, ik kan eten!” riep ze kwaad en propte met beide handen de boterham met kaas in d’r mond, maar tijdens het kauwen vloog ze snel naar de wc om het uit te spugen. “Ach, bekijk het ook maar! Ik ga niet naar therapie toe en ik eet ook niet meer, sukkels!” schreeuwde ze kwaad en rende naar haar kamer. “Je weet wat de consequenties zijn!” riep Hans haar achterna. “Ach, bekijk het, rotlul!” schreeuwde ze terug en smeet haar kamerdeur dicht.

Nog geen 15 minuten later stond een ambulance team en haar behandelaar voor de deur. Ook Hans stond erbij en in zijn handen had hij een bord met een boterham vast. “Je hebt nog één kans, Femke. Anders ga je nu direct mee naar het ziekenhuis.”
“Ik heb gewoon nu geen honger. Ik eet ‘m straks wel op. Ik beloof het!”
“Nee, Femke, die smoesjes hebben we hier vaker gehoord. Er vallen duidelijk geen afspraken met je te maken, wat eten betreft. Daarom laten we je nu 1 dag in het ziekenhuis opnemen en als je daarna nog weigert te eten, zullen het meerdere dagen worden.”
“Maar ik zei toch, dat ik straks een boterham eet! Ik hou er gewoon niet van als er een ambulance team en twee therapeuten op mijn nek zitten te kijken of ik wel eet.”
“Je krijgt nu écht nog maar één kans. Wij laten je 10 minuten alleen op je kamer en dan verwachten wij, dat die boterham ook echt op is. Ligt de boterham er nog, dan zul je meegenomen worden, laat dat duidelijk zijn.”
“Oké, ga dan weg!”
Hans en haar behandelaar liepen haar kamer uit en lieten haar alleen met de boterham. Eén van de ambulance verplegers ging bij het raam staan om te kijken of ze niks uit het raam zou gooien. “Ha! Jullie denken dat ik gek ben, he! Dus niet!” Ze pakte de boterham en haalde wat prullen uit haar prullenbak. “Daar hoor jij thuis!” fluisterde ze en gooide de boterham onder in de prullenbak. Daar overheen gooide ze de prullen, zodat de boterham niet in het zicht lag.

Na 10 minuten kwam haar behandelaar zonder te kloppen binnen. “Zo, was het lekker?” vroeg hij. Femke haalde haar schouders op. Zonder dat ze er op gerekend had, begon haar behandelaar alles te controleren. “Hé! Doe normaal joh! Dat mag helemaal niet!” riep Femke kwaad. “Femke, je hebt duidelijk laten zien, dat je niet te vertrouwen bent. Laat ons dan gewoon onze gang gaan.” zei hij en begon met de prullenbak. Nog geen paar tellen later had hij de boterham gevonden. “Neem haar maar mee.” zei hij tegen het ambulance team. “nee! Dat is niet eerlijk! Die boterham was van gisteren!”
“Gisteren heb je hier niet eens een boterham op.” zei haar behandelaar en hield de deur open voor het ambulancepersoneel.
Femke begon zich te verzetten, maar merkte al gauw dat haar lichaam er te zwak voor was. Toch probeerde ze raak te trappen, maar ze kon niet tegen de houdgrepen van de twee mannen op. Ze werd op de brancard gelegd en met riemen vastgemaakt. “Ik wil niet!” schreeuwde ze. “Help me! Ik wil niet naar het ziekenhuis! Ik ga echt eten, ik zweer het, help me dan…!” riep ze wanhopig, maar ze werd ondertussen al de ambulance ingereden.
Het ziekenhuis was minder dan 5 minuten rijden. De langste tijd stonden ze voor een stoplicht.
In het ziekenhuis zelf, kreeg ze een slangetje door haar neus waar de sondevoeding doorheen zou gaan stromen. Na een paar pogingen om het slangetje uit haar neus te trekken, werden haar handen met riemen vastgezet. Femke schreeuwde het uit, maar niemand leek het te horen. De artsen leken het te negeren en de mensen die wel zouden luisteren waren er niet.

[Eend]

Ze was zwak, verloren en kon niks doen dan zichzelf overgeven aan het slangetje, dat eten in haar lijf bracht. Gelukkig mocht het slangetje er na een kwartiertje uit. De riemen, waarmee haar handen vastzaten, werden nog niet los gemaakt. “Jullie vertrouwen me zeker niet!” riep ze kwaad tegen een wat oudere verpleegster. De verpleegster wierp een verontrustende blik terug. “Kom op meisje, het is allemaal voor je eigen bestwil.”
“Oja?! Dat zeiden ze in de kliniek ook, maar in plaats van beter worden, word ik daar alleen maar slechter!” Weer wierp de verpleegster haar een blik, maar zei dit keer niks en liep de kamer af. “Nee, zeg maar niks! Loop maar gewoon weg, dat doet toch iedereen al!” schreeuwde Femke en gaf kwaad een ruk aan de riemen.
“Ik zou maar oppassen met wat je tegen haar zegt.”begon het meisje naast haar. “Hoezo?! Wil ze me op laten sluiten?!”
“Dat is wel eens bij iemand gebeurd, ja.”
“Och, weet je? Ik ben al opgesloten.”
“Serieus?! In die kliniek hiernaast? Daar moet ik namelijk over twee dagen heen. Ze vinden dat ik wel therapie kan gebruiken en daar heb ik bij ingestemd.”
“Ja, ik zit daar ja. Alleen heb ik er niet voor gekozen. Ze hebben me er gewoon achter gelaten. De sociotherapeuten zijn wel aardig, alleen ik zit er liever niet.”
“Dan loop je toch weg?”
“Dat kan dus niet, want dan komt de politie me achterna.”
“Dat meen je niet?! Je bent toch geen crimineel of zo?! Owja, trouwens, ik ben Eefje.”
“Ik ben Femke, en nee, ik ben geen crimineel, maar ik ben wel een gedwongen patiënt.”
“Wow, dat is rot. En hoelang moet je hier dan blijven?”
“Hopelijk tot morgen.”
“Jij zit dan zeker op de gesloten afdeling, of niet?”
“Och, dat ligt aan die domme mensen daar. Als het ze niet zint dan gooien ze me op de gesloten afdeling.”
“Zullen ze dat met mij ook gaan doen?”
“Welnee, jij bent vrijwillig, dat scheelt.”
“Ja, laten we het hopen!”

Het was bijna 1 uur toen de verpleegster weer kwam om het infuus aan te sluiten. “Goh, nog meer? Dadelijk word ik nog dik!” grapte Femke. Eefje lachte onder de dekens en de verpleegster keek haar nors aan. “Mevrouw, bent u niet iets kwijt?” vroeg Femke op rustige toon. “Hoezo?” vroeg de verpleegster. “Nou, uw humor is wel ver te zoeken!”
“Zou je je bijdehante opmerkingen voor je willen houden, Femke?”
Ze trok een zeurderig gezicht naar Eefje, die weer in de lach schoot. Kwaad wierp de verpleegster een blik naar beide meisjes. “Hier, eet je boterhammen maar eerst eens even op!” zei ze streng en gaf Eefje het dienblad met drie boterhammen. Daarna liep ze even weg.
“Weet je hoe ik hier altijd maaltijden ontliep?” vroeg Eefje. Nieuwsgierig schudde ze haar hoofd. “Moet je opletten.” Eefje toverde een plastic zakje tevoorschijn en deed de boterhammen er in. Ze liet wat kruimels op haar bord liggen en duwde het zakje onder haar kont. Een enorme grijns verscheen op Femke’s gezicht. Toen de verpleegster terug kwam en de sondevoeding afsloot, vroeg Eefje of het raam open mocht, omdat het zo warm was. De verpleegster deed braaf het raam open en verdween weer uit het zicht.
Eefje haalde trots haar boterhammen tevoorschijn en liet ze uit het raam vallen. “Zo doe je dat dus! Soms heb je gewoon echt geen honger, maar moet je wat eten. Nou, dat vertik ik gewoon!”
Femke vond Eefje’s ideeën echt helemaal geweldig. “Jij bent eigenlijk best wel erg.”
“Welnee! Ik geef de zwervers te eten. Alleen jammer, dat het met het avondeten wat moeilijker gaat. Zo’n worst wilt nog wel eens uit het raam vallen, maar die aardappelpuree gaat wat moeilijker.”

Rond 6 uur kreeg Femke weer haar sondevoeding. Ze baalde best wel, want ze had nu best wel graag op de afdeling gezeten. Hoe erg ze het fris drinken ook vond, ze mistte het. De vreselijke zuster was nu gelukkig wel al naar huis.

Terwijl Eefje lekker aan het wandelen was, lag zij zich in bed te vervelen. Eefje had bezoek gekregen en zij lag weer eens alleen weg te rotten. Het liefst had ze een gesprekje met een socio aangevraagd, maar die waren hier niet eens. Ze kon niet eens tv kijken, want ze kon niet bij de afstandsbediening. Ze baalde eigenlijk alleen maar. Vastgebonden liggen was nog erger dan de separeer. In de separeer kon je tenminste nog wat rondlopen of je even omdraaien, maar dat kon nu niet eens. Ze kon niet eens een glas water pakken, laat staan een tijdschrift lezen. Ze bedacht een excuus om haar extra medicatie te krijgen, zodat ze wat eerder kon slapen. Zo was het sneller de volgende dag en kon ze weer terug naar de kliniek, tenminset…dat hoopte ze.

[Roosje]

WOW

Ik ben ongeveer 1,5 uur geleden begonnen met lezen... dus ik krijg een beetje zere ogen. Echt hartstikke goed!

[Eend]

dank je

[Eend]

Het vervelende was, dat ze nu ook niet bij het rode knopje kon komen om de verpleger te waarschuwen. Ja, dit keer was het een man. Ze schatte ongeveer de leeftijd van Felix, maar hij kon ook wat ouders zijn.
Toen ze net een poging wilde doen om de verpleger te roepen, kwam hij binnenlopen. Gelijk legde hij uit, dat er op het bed zelf ook nog een rood knopje zat, waar ze dus makkelijk bij kon. Femke voelde zich lomp, maar de verpleger kon er wel om lachen.
“Waarom wil je je extra medicatie?”
“Omdat ik me gespannen voel.”
“Hmm…en wat houdt dat in bij jou?”
“Ach, bel de kliniek op! Ik ga het niet weer allemaal therapeutisch uitleggen.”
“Je ziet er nog niet echt gespannen uit.” zei de verpleger, die haar aanval negeerde. “O, nee?! Moet je nog even een paar minuten langer wachten, dan zul je wat gaan beleven!”
“Aan dat soort dreigementen doe ik niet mee, Femke.”
“Maar goed ook, want dan is het voor mij een eitje.”
“Laten we het even overnieuw doen. Waarom wil jij je extra medicijnen?”
“Oké, oké, ik beken. Ik spaar ze op, zodat ik mezelf dadelijk even van kant kan maken. Verder vind ik ze overheelijk en ben ik er aan verslaafd. Heb je die smaak wel eens geproefd? Echt lekker, maar goed, ik voel me gespannen?”
“Ja, en dan nu nog een vraag; Waarom voel je je gespannen?”
Ze werd hier echt moedeloos van. Hij was echt zo totaal anders dan Felix was. Dit was echt een saaie verpleger. “Zeg, ben je net begonnen of zo?! Je lijkt wel dom!” sprak ze geïrriteerd. “Ik vind het niet leuk als je zo tegen me praat, Femke.”
“Nou, geef me die medicijnen dan, dan ben je er vanaf, kneus!”
“Weet je wat? Ik ga de kliniek wel even opbellen.” zei de verpleger en liep weg. “Zo hé, pas je op dat je niet te veel na gaat denken! Daar word je moe van!” riep ze hem achterna. “Lompe sukkel!”
“Wie?!” vroeg Eefje, die net gehaast binnen kwam lopen. “Sorry, dat ik zo laat terug ben. Ik was even vergeten dat ik nu een kamergenootje had, die vastgeketend zat.” glimlachte ze en liet zich op haar bed vallen. “ Wie heeft er trouwens dienst?”
“Eén of ander zeikerige sukkel…”
“Aha, dus ‘lompe sukkel’ was niet voor mij bedoeld? Daar ben ik blij om!”
“Ik heb hier je zonodige medicatie. De kliniek vond het goed, dat ik ze gaf wanneer jij het aangaf.” zei de verpleger, die net weer binnen kwam lopen. Femke keek hem met een vuil gezicht aan. “Waarom opgelost in water?!” vroeg ze. “Omdat jij ‘m niet zelf in kunt nemen. Dit is makkelijker voor ons om het bij jou toe te dienen.”
“Toe te dienen?! Je doet alsof ik één of ander beest bent! Ik wil het tabletje hebben, niet dat opgeloste spul! Doe niet zo ranzig, man.”

Eefje keek Femke met grote ogen aan. Hoe kreeg ze het ook voor elkaar? Ruzie met de aardigste verpleger die hier was?!

“Dan neem je het niet. Het zal mij een zorg wezen. Als jij je liever gespannen voelt, dan moet je dat helemaal zelf weten. Ik ben die houding van je een beetje meer dan zat.” zei hij en liep weer weg. “Klootzak!” riep ze hem kwaad achterna, maar barstte in tranen uit. Ze voelde zich hier helemaal niet veilig en iedereen deed maar vervelend en rot tegen haar. “Hé, gaat het?” vroeg Eefje bezorgd en kwam naast haar zitten. “Nee… Ik wil hier helemaal niet zijn… Het is hier gewoon vreselijk…”
“Ja, dat vond ik het ook in het begin. Hoe vaak ik wel niet naar mijn ouders belde…en dan zat ik nog niet eens vastgeketend aan het bed!”
“Het liefst ga ik gewoon terug naar de kliniek.”
“Dat kan toch ook?”
“Hoe bedoel je?”
“Nou, als ik je nou gewoon losmaak en jij je kleren aan doet, dan loop je zo naar de kliniek.”
“Nee, dan stoppen ze me vast weer in de separeer of kan ik hier nog langer blijven.”
“Hmm…of de politie komt je achterna…”
“Ja, inderdaad.”

Om tien uur gingen op de hele afdeling de lichten uit. Over precies twaalf uur zou Femke weer opgehaald worden en mocht ze terug naar de kliniek. Ze leek wel een klein kind met heimwee, die de uren aftelde tot ze naar huis mocht.
Na een kwartier naar het plafond staren, besefte ze dat het plafond ook niet echt was wat het leek. Al die vlekken die er op zaten. Eigenlijk lag ze ook veel liever op haar buik, maar dat kon dus ook al niet. Ze voelde zich hier best allen nu. Ze lag is, zoals Eefje het noemde, vastgeketend en kon eigenlijk helemaal niets. Nee, ze moest wachten tot ze het infuus aansloten, dat was het enige waarbij ze hier hoefde te bewegen. Plotseling dacht ze aan de knuffelbeer, die ze van Leon had gehad. Ook die was er nu niet, dus ze kon niet tegen ‘Leon’ aankruipen.
Zo bleef ze een hele tijd over van alles en nog wat piekeren, totdat ze iemand binnen zag komen. “O, kijk, daar heb je de volgende hoor. En wat ga jij doen? Mij de mond snoeren?!” spotte ze. “Ssst, ik kom even kijken hoe het met je gaat.” klonk een stem vanuit het duister. “En wie is ‘ik’?”vroeg ze. “Ik ben het, Felix.” Femke wilde overeind schieten, maar voelde plotseling weer de riemen om haar armen. “Felix?” vroeg ze. Plotseling stonden er tranen van blijdschap in haar ogen en nog geen tel later begon ze te huilen. “Help me, Felix, ik wil hier weg. Het is hier echt vreselijk! Ik zal echt voortaan helemaal goed gaan eten. Haal me hier alsjeblieft vandaan…”
“Och, lieverd, ik wou dat ik het kon, maar het is beter zo. Maak het nachtje nou maar af en eet morgen gewoon je boterham, dan kan je gewoon weer terug komen. Maar meisje…” begon hij en pakte haar hand. “Zet alsjeblieft door… Je kunt nog zoveel bereiken in je leven.”
“Maar het is zo moeilijk. Ik wilde heus wel gaan eten, echt waar! Ik wil helemaal niet ziek zijn…”
“Ik weet het en je hebt ook al zoveel bereikt. Het zal zonde zijn als je nu op gaf.” zei hij en veegde haar tranen weg. “Ik heb trouwens je beertje meegebracht voor je.” Felix stak zijn hand in zijn tas en haalde het beertje tevoorschijn. “Ik dacht dat je het wel fijn zou vinden als je die bij je had.” Femke knikte. Ze wilde hem bedanken, maar er kwamen alleen maar tranen. “Maar lieverd, ik moet nu gaan, de cavia’s wachten op me, haha! Ik ben de komende twee dagen vrij, maar daarna hoop ik je wel weer te zien!” Weer knikte ze. Het liefst wilde ze vragen of hij heel de nacht bij haar wilde blijven, zodat er tenminste één iemand was, die wat aardiger was, maar dat durfde ze niet. Tenslotte had hij net een hele werkdag achter de rug en wilde hij ook slapen.
Felix boog over haar heen en gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Welterusten.” zei hij. Hij legde het beertje naast haar hoofd neer en liep daarna de kamer uit.
“Was dat je vriend of broer of zo?” vroeg Eefje, die kennelijk ook nog wakker was. “Nee…” zei Femke trots. “Dát was nou een sociotherapeut!”

[light fighter]

nog steeds schrijf maar weer snel door

[Eend]

Ik zit nu bij mikjn vriend, dus je zult even moeten wachten

[Nijn*]

Leuk! Vervolg?

[Eend]

wordt aan gewerkt

[Eend]

“Psst, slaap jij al?” fluisterde Eefje opeens. “Wat denk je? Ik lig vastgebonden met riemen en ik kan niet eens liggen zoal sik het liefste lig. Ik zit nog liever in de separeer!”
“Heb jij in een separeer gezeten?!”
“Ja, maar als je het niet erg vindt, praat ik daar liever niet over.”
“Nee, is niet erg.” zei Eefje en mompelde nog wat. Daarna heerste er een lange stilte. De stilte werd zolang, dat Femke plotseling door de spleten van haar ogen het licht zag. Ergens was ze erg opgelucht, want nu mocht ze terug naar de kliniek. Tenminste, als ze de boterhammen op at.
“Eef?” vroeg ze. Eefje mompelde wat terug en Femke nam aan, dat ze naar haar luisterde. “Zou jij mijn brood uit het raam willen gooien?”
“Wat?!” plotseling vloog Eefje overeind. “Ik ga je niet helpen om je te vermoorden!”
“Je deed het gisteren zelf ook!”
“Lieve schat, ik eet al zeker een week normale maaltijden. Ik heb gisteren voor het eerst pas weer een boterham naar beneden gegooid, omdat ik geen trek had.”
“Nou, ik heb nu ook geen trek.”
“Ja, dat is jouw probleem, maar ik help je niet.”
“Best…” mompelde ze en zuchtte diep en een paar minuten later kwam de verpleger met het ontbijt. Eindelijk mochten haar handen los en voorzichtig begon ze te eten. Wéér boterhammen met kaas, maar je moest wat om uit het ziekenhuis weg te mogen. Ze had heus geen eetstoornis, ze had gewoon nooit honger. Ze had buiten geen honger, wel wat ondergewicht, dus de opname in het ziekenhuis was niet voor niks geweest.
“Ik zal de kliniek bellen, dat je vandaag weer terug komt.” zei de zaalarts later die ochtend en nog geen uur later was ze terug in de kliniek. Wel op de gesloten afdeling, maar vergeleken het ziekenhuis was zelfs de gesloten afdeling een hotel. Waar ze wel van baalde was dat Felix nu net twee dagen vrij had. Ze had wel wat vrolijkheid kunnen gebruiken.
Vandaag hadden Hans en Frederique dienst. Er was blijkbaar een ziekmelding gekomen waardoor Frederique moest komen werken. Femke kon nog wel die ene keer met Felix herinneren. Wat hadden ze toen gelachen zeg! Maar vandaag was alles anders. Ze durfde maar vrij weinig te doen, omdat ze bang was dat er weer maatregelen genomen zouden worden. Dadelijk moest ze weer naar de separeer of nog erger, dat ze weer vastgebonden werd op bed.
Voorzichtig werd er op de deur geklopt. “Femke?” hoorde ze Hans zeggen. “Hmmja?” mompelde ze. Hans deed de deur op een kiertje en stak zijn hoofd erdoor. “Mag ik binnen komen?” Ze knikte en ging rechtop haar bed liggen. “Hoe gaat het nu? Ik hoorde van de verpleger van het ziekenhuis dat je een zware avond hebt gehad gister?”
“Hmmpf, wat een sukkel was dat zeg! Híj was de persoon die het me moeilijk maakte, niet ik!”
“Hij hoorde je schreeuwen in je slaap, dat je los wilde en dat ze je niet moesten verkrachten?”
“Dat is helemaal niet gebeurd!” vloog ze hem aan. “Als het gebeurd was, had ik het heus wel gemerkt!” Terwijl ze het zei, begon ze te twijfelen. De vorige keer wist ze ook al niet meer wat er gebeurd was, dus Hans kon nog wel eens gelijk hebben.
“Rustig maar, het was geen verwijt. Weet je wat we doen? Over een uurtje gaan we eten en dan verwacht ik je ook aan tafel, maar tijdens dat uurtje kun je misschien even beter gaan rusten of in ieder geval rustig aan doen. Ik zal om het kwartier even bij je komen kijken, afgesproken?” Ze knikte. Ze was blij dat ze even mocht rusten, want haar hoofd deed enorm veel zeer en ze was bekaf.
“Nou, dan is dat afgesproken. Ik zie je wel over een kwartiertje!” zei hij en glimlachte. Daarna liep hij de kamer uit en sloot de deur.

Na drie kwartier op haar kamer gezeten te hebben, wilde ze weer even de afdeling op. Ze hoorde al constant gelach en dat maakte haar wel nieuwsgierig. Steunend aan de balk, die aan de muur hing, liep ze naar de woonkamer. Bij de deur leek alles even te draaien, maar al snel trok dat bij. “Hé, Fem, kom er bij zitten!” zei Hans enthousiast. Voorzichtig liep ze naar de tafel waar ze met z’n allen aan zaten en liet zich met een plof op de stoel vallen. “Zo, je ziet er uit alsof je een hele week niet geslapen hebt!” zei Frederique vrolijk. “Dank je wel.. kreng…” mompelde ze zo zacht, dat niemand het woord ‘kreng’ hoorde. “Gerben, Tessa, Mirthe, Koen en Erik hebben vandaag broodjes gebakken, dus we hebben een heerlijke lunch vandaag.” legde Hans aan haar uit. “Ik verheug me er nu al op.” antwoordde ze sarcastisch. Hans lachte even. “Ach, wat ben je ook weer complimenteus vandaag.” zei hij en knipoogde. Nu moest Femke ook even lachen, al was het alleen maar, omdat ze het gevoel had dat ze begrepen werd.

[Eend]

By The Way, ik heb het "achter de gele deur' genoemd.

[Redhair]

Goede titel, verzin d'r ook een voor mij.
Dat cursieve stukje van Eefje vind ik minder. Kan aan mij liggen, maar het stond me een beetje tegen.
Verder weer , heerlijk om te lezen.

Ik vind het naar als mensen het tegen mij zeggen, maar nu doe ik het zelf ook; MEER!

[Eend]

Redhair schreef op 01-12-2004 @ 20:57 :
Goede titel, verzin d'r ook een voor mij.
Dat cursieve stukje van Eefje vind ik minder. Kan aan mij liggen, maar het stond me een beetje tegen.
Verder weer , heerlijk om te lezen.

Ik vind het naar als mensen het tegen mij zeggen, maar nu doe ik het zelf ook; MEER!

haha, ik heb dat stukje scheef gezet, omdat het meer iets van tussendoor was en ik wist niet hoe ik dat moest plaatsen, maar dat was dus de reden

[Roosje]

Ga door!

[Nijn*]

Leuk stuk weer!

[Redhair]

Eend schreef op 01-12-2004 @ 22:46 :
haha, ik heb dat stukje scheef gezet, omdat het meer iets van tussendoor was en ik wist niet hoe ik dat moest plaatsen, maar dat was dus de reden

Mm, ik had het anders gedaan, weet alleen niet hoe.

[Eend]

Redhair schreef op 03-12-2004 @ 11:05 :
Mm, ik had het anders gedaan, weet alleen niet hoe.

Die gedachte had ik dus ook, toen maar scheef

[Eend]

Om één uur precies zat iedereen aan tafel, terwijl Gerben de broodjes uit de oven haalde. Femke wiebelde zenuwachtig met haar voet en probeerde de heerlijke geur van de broodjes te ontwijken, maar dat lukte niet. Haar maag gaf een hongerige knor en dat veroorzaakte dat ze een heerlijk warm broodje op haar bord legde. Onverwachts kwamen Bert en Marlies binnenzetten. “Iedereen is thuis Sinterklaas vieren, dus we werden genoodzaakt om bij jullie te komen eten.” wist Bert te vertellen. “Is het alweer Sinterklaas?!” vroeg Femke verbaasd. Dit zou haar tweede Sinterklaas zijn in de kliniek. Vorig jaar was het niet veel bijzonders, volgens haar zat ze toen nog in de separeer.
Voorzichtig at ze het broodje op en nam ook nog een kopje thee. “Zijn er nog mensen die nog leuke ideeën hebben voor vanavond? Een spel of zo? Het kan allemaal, de baas heeft geld opgespaard voor deze avond.”
“Ja! Een Sinterklaasspel!” riep Mirthe enthousiast. “Joah! Met twee dobbelstenen en dat iedereen dan voor 5 euro cadeautjes koopt en en en, blah! Haha!” zei Tessa.
“Ja! Dat spel ken ik ook!” riep Femke opgewonden. Ze had wel weer eens zin in een feestje. Zeker na de afgelopen nacht. “Hoe gaat dat dan?” vroeg Hans nieuwsgierig. “Nou, je hebt 2 dobbelstenen en bij die 2 dobbelstenen heb je dus 12 mogelijkheden. Bij elke mogelijkheid verzinnen we een opdracht, bijvoorbeeld; ‘Wissel van plaats met de gene rechts van je.’ of ‘Pak een cadeautje voor de gene die 23 plaatsen verder zit’. Zo heb je talloze opties en het is echt gezellig! Voorwaarde is wel dat iedereen 3 cadeautjes koopt.” Legde Mirthe uit.
“Klinkt wel enorm gezellig!” zei Hans. “Dus dan zouden we straks dus even met z’n allen naar het winkelcentrum moeten?”
“Eigenlijk wel, ja!” riep Gerben, die zenuwachtig op zijn stoel zat te wippen. “Oké, ik heb een voorstel. Als jullie nou met z’n allen even de corvee doen, dan is dat snel klaar. Ondertussen bespreken wij even hoe we dat misschien voor elkaar kunnen gaan krijgen, oké?” vroeg Hans en de groep ging daar enthousiast in mee. Zonder gemopper en geruzie deden ze de corvee en nadat ze daar mee klaar waren, verzamelden ze zich allemaal in de zithoek.
Niet veel later kwamen de socio’s er ook bij zitten. “Jongens, luister…” begon Hans. “We hebben het volgende kunnen regelen. We mogen met z’n allen naar het winkelcentrum en er gaan drie sociotherapeuten mee. Eentje blijft hier voor het geval dat. We gaan met drie auto’s, zodat er altijd een auto terug kan gaan wanneer het niet goed gaat. Ook gaan er wat flesjes water en jullie medicatie mee. Hiermee verwachten we wel, dat jullie op tijd aangeven wanneer het niet lekker gaat. Je kan ook gewoon in de buurt van een sociotherapeut blijven als het even niet gaat. Als het echt niet gaat, kan je gewoon naar de afdeling gebracht worden. Nu nog iets over de cadeautjes. Iedereen mag 3 cadeautjes kopen met een maximum van 2,50, dus in totaal krijg je 7,50. Dit worden normale cadeautjes, dus snoep of douchegel of iets anders ‘normaals’. Is dit begrepen?” De groep knikte enthousiast, maar Femke bleef stilletjes. Ze stond op en liep naar Hans toe. “Zou ik nu mijn medicijnen al mogen? Ik vind het best eng om naar het winkelcentrum te gaan.”
“Is goed, geef je het wel aan wanneer het niet meer gaat?” Ze knikte en nam haar medicijnen in.

In het winkelcentrum liep ze met Hans en Mirthe mee. Ze bezochten eerst de Jamin en namen van hun eigen geld ook een lekkere chocoladeletter mee. “Wauw! Check dat shirtje!” riep Mirthe enthousiast toen ze langs een kledingwinkel liepen. “Ik heb liever het geld, dat het shirtje kost!” zei Femke en glimlachte naar Mirthe. “Vrouwen…” maakte Hans het hele gebeuren af. Mirthe nam Femke bij de hand en huppelde samen met haar de drogist in. Dit had ze nou echt gemist! Het vrolijk winkelen samen met anderen. “Is deze lekker?” vroeg ze en liet Mirthe aan een flesje douchegel ruiken. Mirthe knikte en liet haar een deodorant ruiken. “Ah, die is echt lekker! En deze?” vroeg ze en liet Mirthe ook een deodorant ruiken. “Hmwoah, het gaat.”
“Dit is relaxt! Van die kruiden bruistabletten.” zei Mirthe. “Ja, lekker, alleen bij de separeer is een bad.” Mompelde Femke. “Hmm, dat is ook wel weer zo.”
“Hans? Heb jij leuke ideeën?” vroeg ze. “Ja, we weten niks meer.” Stond Mirthe haar bij. “Nou moet ik wel hard na gaan denken hoor, want als er iemand nooit iets weet, dan ben ik dat wel! Wat dachten jullie van een zak kruidnoten? Of ehm.. pen en papier of eh… gekleurde pennen? Tegenwoordig heb je van die leuke bij de Hema.”
“Hé, kijk! Leuke punaises voor op je prikbord. Kijk, lieveheersbeestjes, fruitsoorten, klokjes, clowntjes, aapjes, katjes, hondjes en beertjes!” riep Femke enthousiast. “Hé ja! Ik neem die clowntjes, die zijn leuk!” zei Mirthe. “Dan neem ik de beertjes, die vind ik ook wel lief.”
“Dan hebben we 3 cadeautjes en zijn we klaar. Dan kunnen we nog even een blikje drinken halen bij de Edah.”
“Ja, lekker!” antwoordde ze en rekende haar cadeautjes af. Nadat Mirthe haar cadeautjes had afgerekend liepen ze nog even naar de supermarkt. “Best wel gezellig is dit he?” Femke knikte vermoeid. Ze had eigenlijk wel behoefte aan wat rust op dit moment, maar besloot toch nog even een blikje chocomel te halen. Ook nam ze gelijk wat lekkers mee voor op haar kamer en een blaadje dat ze zo even kon gaan lezen.

[Zut Alors!]

Wow! Sinterklaas, en nog op 5 december ook. Zat dat al in je verhaallijn of heb je die stiekumpjes maar even erin laten sluipen?

Geinig!!!

[Nijn*]

Sinterklaas is er stiekempjes zeker ingeslopen Maar wel erg leuk! Kijk uit naar je vervolg

[light fighter]

fantastisch met die sinterklaas wending

[Eend]

Ja, ik dacht: Er moet iets ter onderbreking komen Heb moet geen depri zeurderig lang verhaal worden, nietwaar?!

[Ieke]

Op verzoek van de ts titel aangepast naar "Achter de grote, gele deur." Was: Ik heb ook maar weer eens een dramatisch verhaal.

[Eend]

Terwijl ze terug naar de kliniek reden, viel ze zowat in slaap, maar hoe kon dat nou? Zoveel hadden ze niet gedaan. Ze waren een middag naar het winkelcentrum gegaan, maar dat kon toch niet zoveel energie kosten?
Femke werd nu heel erg snel geïrriteerd. Daar net had ze bijna een vrouw aangevallen, omdat die vrouw zo lelijk tegen haar deed. “Rotwijf!” had ze geroepen, maar toen ze daarna gelijk aangevallen werd door: “Kom je uit een gesticht of zo?!” werd ze erg agressief. Hans had ingegrepen en haar mee naar de auto genomen. Nu zat ze bij hem in de auto uit het raam te staren. De anderen zaten allemaal in een andere auto, zodat zij even alleen kon zijn. Ze merkte dat Hans een rustige rijder was. Hij had geen plotseling bochten of noodstops. Alles was rustig, zelfs toen hij de oprit van de kliniek op reed.

Toen ze uit wilde stappen, merkte ze dat de deuren op kinderslot zaten. Suf zocht ze de andere auto’s op de parkeerplaats, maar die kwamen niet. “Waar is de rest?” vroeg ze, terwijl Hans en Bert de deur samen open deden. “Naar de separeer?” hoorde ze Hans aan Bert vragen. Geschrokken keek ze naar Bert, de een zelfverzekerde knik naar Hans terug gaf. Een lichte paniek overviel haar toen ze door beide mannen werd beetgepakt en naar de afdeling werd gebracht. “W-w-wat is er aan de hand?!” vroeg ze paniekerig aan Hans. “Je raakte weg en toen wilde je een vrouw aanvallen. Pas in de auto werd je na wat medicatie wat rustiger. Je gaat nu even de separeer in met video bewaking. Je mag je tijdschrift en je lekkers meenemen, maar als we ook maar iets verdachts zien, dan nemen we het gelijk af. Bij je tijdschrift halen we wel even de nietjes er uit en je snoep doen we in een plastic bakje.”
“Dit kan niet…” zei ze zachtjes en begon te huilen. “We zullen ieder kwartier even komen kijken en bij het avondeten mag je aan tafel komen.” Paniekerig begon ze te schudden met haar hoofd. “Ik wil de separeer niet in!” schreeuwde ze. “Nee! Sluit me niet op!” probeerde ze nog, maar tegenover de twee mannen stond ze machteloos. Toch hield ze pas op met schreeuwen toen de grote gele deur werd gesloten.
Daar zat ze weer, helemaal alleen. Ze vroeg zich af hoe het allemaal had kunnen gebeuren. Waarom wist ze er nou telkens niks meer vanaf? Ze sloeg haar tijdschrift open en ging tegen het bed aan zitten. Ze nam een stuk of twee snoepjes, maar werd daar al snel misselijk van.

Ze wist niet hoe laat het was en voor de hoeveelste keer er al een sociotherapeut was komen kijken, maar ze was opgelucht toen Nienke zei, dat ze er uit mocht. “Neem al je spullen maar mee.”
“Hoef ik niet meer terug?” vroeg ze verbaasd. “Nee, je hebt je goed rustig gehouden en je ziet er nu niet echt gevaarlijk uit.” Knipoogde ze. “En nu heb je nog even de tijd om je op te frissen, voordat we gaan eten.”
“Nienke?”
“Ja?”
“Ik voel me niet lekker…”
“O, wat heb je dan? Buikpijn?”
“Hoofdpijn en misselijk.”
“Het kan door de medicatie komen, die je gekregen hebt om kalm te worden, maar het kan ook door de stress komen. Doe gewoon even lekker rustig aan en eet een beetje. Daarna kijken we wel even verder, oké?”
Ze knikte. “Mag ik ook gewoon iets van yoghurt eten? Aardappelen en zo is zo veel.”
“Ik weet niet wat voor regels daarover met jou afgesproken zijn?”
“Alleen als ik me écht niet lekker voel mag het. Maar ik heb de hele dag al goed gegeten!”
“Ja, dat hoorde ik tijdens de overdracht. Goed van je hoor! Weet je wat het trouwens ook kan zijn? Dat je maag niets meer gewent is en dat je daarom misselijk bent. Eet gewoon een klein beetje en kijk het daarna even aan.”
“Oké… Wie heeft er nog meer dienst?”
“Angela.”
“Oké.”
“Zeg, kan je ook nog wat anders zeggen?!” plaagde Nienke haar. “Oké!” zei Femke en lachte. “Ga je maar lekker opfrissen. Ik zie je wel bij het eten en als er iets is, eerder, oké?”
Femke lachte weer. “OKÉ!”

Ze pakte wat schone kleren en liep daarmee naar één van de grote badkamers. Ze liet het water van de douche op temperatuur komen, terwijl ze zich uit kleedde. Daarna kroop ze onder de douche en genoot van het warme water, dat al haar zorgen van haar lijf spoelde.
Na het douchen deed ze haar kleren aan en liep ze naar de woonkamer, waar iedereen al aan de tafel zat. Voorzichtig schoof Femke aan en schepte wat zeer kleine beetjes op. Nienke glimlachte naar haar en stak haar duim op. Aan de ene kant was ze wel blij met de mensen hier, maar aan de andere kant had ze liever echte ouders en een warm gezellig huisje gehad. Zo’n afdeling was lang niet alles en de kamers waren nou ook niet echt geweldig. Ze hadden hun best wel gedaan, maar toch kon je niet echt je eigen sfeertje ontwikkelen hier. Je mocht geen eigen meubeltjes meenemen en ook geen tv op je kamer. Alleen om muziek te luisteren mocht je bepaalde accessoires hebben.

Na het eten ruimde iedereen braaf z’n spullen op en deed de corveeploeg zijn werk. Rond acht uur zat iedereen, ook de sociotherapeuten van de open afdeling, verzameld in de zithoek. De jongeren hadden de cadeautjes allemaal op een hoop gelegd in het midden en de sociotherapeuten hadden gezorgd voor een paar schaaltjes met strooigoed en twee grote dobbelstenen.
De jongeren voerden enthousiast de opdrachten uit. Femke had telkens het ongeluk, dat ze al haar cadeautjes af moest staan. Ze moest van plaats wisselen, of iemand anders moest van plaats wisselen. Nooit hield ze de cadeautjes in handen.
Na dik een uur het spel gespeeld te hebben, had iedereen, behalve de sociotherapeuten, drie cadeautjes in hun handen. Femke had de leuke berenpunaises, twee zakken snoep met een chocolade letter en een heel leuk fotolijstje. Ze was erg tevreden over haar cadeautjes en besloot ze naar haar kamer te brengen.
In de gang begon ze opeens wazig te zien en leek alles te schommelen. Ze wilde zich net vastgrijpen aan de houten balk aan de muur, maar toen werd alles zwart…

[light fighter]

jij stommerd, om het nou juist daar te laten stoppen

[Redhair]

[Eend]

light fighter schreef op 06-12-2004 @ 08:57 :
jij stommerd, om het nou juist daar te laten stoppen

ja, nou, ik deed het niet expres!

[light fighter]

Eend schreef op 06-12-2004 @ 13:11 :
ja, nou, ik deed het niet expres!

dat zeg je nu

[Eend]

light fighter schreef op 06-12-2004 @ 20:08 :
dat zeg je nu

Uhuh, ik weet lekker al hoe het verder gaaaaaaaaaaat

[*Ster*]

Ik ben weer helemaal up to date!

[light fighter]

Eend schreef op 06-12-2004 @ 23:14 :
Uhuh, ik weet lekker al hoe het verder gaaaaaaaaaaat

post dan het vervolg muts

[Eend]

light fighter schreef op 07-12-2004 @ 19:16 :
post dan het vervolg muts

Die houding van jou tolereer ik niet, is dat duidelijk?!

Ik ben al bezig

[saartje 88]

stel je de volgende situatie voor....
het is c.a. half 8, ik denk mhh even naar scholieren.com en dan huiswerk, ik heb morgen namelijk een belangrijk s.o.
maar toen...
begon ik je verhaal te lezen, en toen hield ik niet meer op, snif, dat word dus een onvoldoende..
schrijf door
snif ik ben verslaafd aan je verhaal

[light fighter]

Eend schreef op 07-12-2004 @ 20:58 :


Ik ben al bezig

schrijf maar snel door. Dan hoor je mij niet meer