Weg van thuis

[LEUGEN]

Hallo forummers =)
Ik zou graag mn verhaal even kwijt willen..;

Toen mn ouders gingen scheiden (ik was toen 3) gingen we meteen naar de andere kant van het land verhuizen. Mn moeder had het er blijkbaar erg moeilijk mee, want ze had niet veel tijd meer voor mij en mn broertje. Ze was overspannen en telkens was het van,, ''nu even niet, zie je niet dat mama het moeilijk heeft!'' Ik ben toen 1 jaar in therapie geweest, ook vanwege de scheiding, alleen hier kan ik me niets meer van herinneren. Toen ik naar de basisschool ging werd ik erg gepest (de friezen hier vonden mn ABN vreemd), maar hier heb ik het nooit over gehad met mn moeder. Was ik een keer inelkaar getrapt als 5-jarig meisje; ''gevallen met de fiets''. Toen ik 6 of 7 jaar was is er weer een gezinstherapeut bij geweest voor 2 jaar, omdat ik (en mn broertje) ''onhandelbaar'' waren, en om mn moeder te helpen met de opvoeding. Ik had heel erg last van woedeuitbarstingen en huilbuien. De band met mn moeder is nooit goed geweest, altijd maar ruzie met haar, en ook met mn broertje.

Toen ik op mn 8ste 2 jongens probeerde weg te jagen met een scherp stukje staal begonnen volgens mij de problemen pas goed.. (mn hand zat onder het bloed, dus ze renden weg, dus oke het werkte wel, maar niet zoals ik had gepland). Ik had 1 goede vriendin en die wilde ik ook perse voor mezelf houden, ik praatte op haar in dat een andere vriendin van haar niet goed was enz. Tot en met groep 8 wisselde ik telkens van ''beste vriendin'', maar ze kregen ook snel weer genoeg van me.. Ik ben een keer zo kwaad geweest op een meisje dat ik haar met de dood bedreigde.. En ik wist niet eens waarom. De meester was toen behoorlijk boos op me, hij sloeg me tegen de grond en liep weg. De volgende dag moest ik voor de klas komen en vertellen wat ik had gedaan, een en al gejank natuurlijk.. wat een vernedering.

Aan het eind van de basisschool gingen mn beste vriendin en ik naar andere scholen, en uiteraard kregen we beide nieuwe vrienden. Ze had nooit meer tijd voor me en ik was helemaal kwaad dat ze ''me in de steek had gelaten''. Vrienden die ik in de 1e had kregen ook genoeg van me, en toen begon het pesten weer..

Ook de ruzies thuis zijn nooit opgehouden, mn broertje werd zolangzamerhand groter en sterker dan ik.. Hij heeft me wel een paar keer geslagen. Mn woedeuitbarstingen hielden op, ik vond dat mn moeder wel genoeg aan haar hoofd had. (geldzorgen, verhuizing, broertje dat puberig doet, studie en stress) In de 2e klas werd het op een avond echt teveel, toen sneed ik me voor het eerst. (ik was 13)

Sindsdien is het alleen maar erger geworden.. Een vriend van me steekt zichzelf neer.. Dit jaar is het 7x uit geweest met mn vriendje, mn ex nu weer.. Ik wil niet in de steek gelaten worden. Ik wil niet meer alleen zijn. Aangerand door mn beste vriend, de eerste persoon met wie ik kon praten over mn problemen. Hij is nog steeds mn beste vriend, omdat ik mensen niet los kan laten.. Hij zei sorry. Vrijdagavond voor een feest wezen indrinken; ik lag op straat half bewusteloos te kotsen.. en toen wist ik het echt zeker; ik wil dood. nee ik wil niet echt dood, maar toen wel. Alles werd zwart en ik hoorde alleen nog vage stemmen. Blijkbaar heb ik tegen mn vriendje gezegd dat ik verliefd was op een ander, maar ik kan het me niet herinneren. Mn beste vriend heeft zn moeder gebeld en die hebben mij terwijl ik nog aan het kotsen was, naar huis gebracht met de auto. moeder janken (de reden van de scheiding was dat mn vader alcoholist is). En zelfs in mn dronken bui kon ik nog voorkomen dat ze mn littekens niet zag.

Ik heb 's avonds en 's nachts vaak angstaanvallen, bijvoorbeeld omdat ik me alleen voel. Ik voel me bijna altijd alleen en leeg, zelfs als ik bij mn vrienden ben. Ik ben bang in het donker als ik alleen ben, ik ben bang als de telefoon gaat, ik ben bang voor onweer en kan niet tegen schreeuwende mensen en lawaai. Ik ben verschrikkelijk impulsief, maar dat hoeft niet perse slecht te zijn natuurlijk.. De ene keer vind ik mn vriendje geweldig, en het andere moment kan ik hem niet meer uitstaan..

Ik heb met een maatschappelijk werkster gepraat op school, met een jongerenwerker en ben 1x naar de huisarts geweest met mn problemen, dit was vrijdag. De jongerenwerker zei dat ik trekjes had van borderline, maar gelukkig (ik heb even gegoogled) wordt die diagnose normaalgesproken niet gesteld bij jongeren onder de 18. (ik ben 15, klas 4 gymnasium) Mn moeder weet niets van mn problemen, en dat wil ik graag zo houden. Ik heb nooit een goede band met haar gehad, ik kan niets bij haar kwijt en ik heb het gevoel dat ik hier alleen maar woon omdat het niet anders kan. Vrienden zeggen ook al dat ik beter uit huis kan gaan, want ik ga kapot aan die spanningen heir tussen mn broertje en moeder en soms met mij. (hij heeft me eens bedreigd met een vleesmes en gedreigd me inelkaar te slaan). Dit huis geeft me een kil en leeg gevoel, ik kan me niet concentreren tijdens het leren.. ik leer helemaal niet meer. Het is hier klein en ik heb bijna geen ruimte voor mezelf. het voelt niet veilig.

Dat er psychisch iets met me mis is staat bijna vast, wat er precies aan de hand is is onduidelijk voor me.. Ik zou zo graag ergens anders wonen, een stabiele omgeving. Misschien een opvang of instelling, wat dan ook maar, als ik me maar veilig kan voelen en weet dat het beter gaat worden. Alleen ik heb geen flauw idee hoe ik moet beginnen, en waar ik moet zoeken.. Thuis blijven is geen optie. Kan iemand mij helpen?
Xx

[Alyssia]

Een begin lijkt me idd de huisarts. Misschien dat je aan hem/haar kunt vragen naar psychologen en daarmee een paar keer kunt praten? Dan kan er op een gegeven moment een diagnose worden gesteld. Zoals je zei, zou borderline wel kunnen. Dat die diagnose niet vaak gesteld wordt bij jongeren, betekent niet dat je die niet hebt. Het kán wel.

Als er eenmaal een diagnose is gesteld, krijg je een behandeling. Hiermee zou het beter moeten worden. Misschien is het nodig dat je uit huis geplaatst wordt, misschien niet en voel je je beter na de behandeling en wíl je niet eens meer weg.

Meer kan ik eigenlijk niet zeggen; zoek een psycholoog. Heel veel succes en sterkte.

[crazycat]

sorry maar ben ik de enige die deze naam nogal, ironisch vind?

[Alyssia]

Nee, maar zo lang er geen zekerheid is dat ze ook daadwerkelijk liegt, wil ik haar best proberen te helpen.

[groovy]

Het klinkt een beetje als borderline..en een hoop onverwerkte trauma's..ik zou echt naar de huisarts gaan en alles vertellen en kijken hoe dan verder te gaan. Ik denk dat je teveel hebt meegemaakt om zelf mee te dragen op je schouders..Sterkte!

[groovy]

Sorry lees nu pas dat het wellicht niet zo is..ik zou evengoed naar de huisarts gaan en vertellen dat je uit huis wil ten behoeve van je ontwikkeling. Dit kan je ook tegen die maatschappelijk hulpverleenster zeggen op school. Dan kun je aan beide vragen hoe nu verder en of zij jou misschien daarmee willen helpen.

[blablatje]

Een van de redenen dat de diagnose borderline niet gesteld wordt bij jongeren, is dat iemand die gewoon flink pubert ook een hoop borderline-achtige kenmerken heeft. Maar je hoeft geen persoonlijkheidsstoornis te hebben om problemen te hebben. Jij hebt zo veel meegemaakt, het is geen wonder dat je dat allemaal niet aankan.
Als je 16 bent (dat word je binnen een paar maanden denk ik?) en het is thuis onhoudbaar (wat ik me in jouw situatie best kan voorstelllen) kom je in aanmerking voor begeleid wonen. Je huisarts en de maatschappelijk werkster kunnen je daar meer informatie over geven.

Ik vind het met wat jij mee hebt gemaakt, ook niet vreemd dat je je voelt zoals je je voelt. Dat hoeft inderdaad niet per se borderline te zijn.

Als je jonger bent dan 16 kun je ook het huis uit, alleen zijn het dan dingen als een logeerhuis. Ben je 16 en zelfstandig genoeg, dan kun je denken aan dingen als een KTC.

Je zou, eventueel samen met iemand van school of je huisarts, naar Bureau Jeugdzorg kunnen bellen. Zij hebben een goed zicht op de mogelijkheden en kunnen je daar ook naar verwijzen. Grote kans alleen wel dat ze ook een gesprek met je moeder willen, ze hoeft inhoudelijk niet van al je problemen af te weten, maar ze zal toch iets moeten weten als je het huis uit wilt (en ze zal zelf ook wel begrijp dat je dat niet zomaar wilt).