Oud 28-04-2003, 21:36
Verwijderd
Okee,
dit is een verhaal wat waargebeurd is, dat vind ik belangrijk om even te vermelden.
het heeft me veel moeite gekost om het te schrijven, maar ik wil het hier graag neerzetten omdat ik graag reacties van andere mensen hierop wil hebben. En hun wil laten weten hoe snel ziektes kunnen gaan en hoe moeilijk dat is om te verwerken.HEt is een lang verhaal, dat weet ik, maar het is, al zeg ik het zelf, zeker de moeite waard om het te lezen, omdat het verschrikkelijk is...



Niemand had verwacht dat het zo snel zou gaan.
Ze wist dat ze niet lang meer te leven had. En dat is raar, voor iemand van 14 jaar oud.
Ze was altijd een hele vrolijke en lieve meid geweest. Totdat ze begin dit jaar het afschuwelijke bericht te horen kreeg dat ze niet meer beter zou worden. Mijn wereld stond stil, ik vond het onbegrijpelijk maar háár wereld ging door. En ze ging haar begrafenis regelen. Maar laat ik beginnen bij het begin, omdat je daar het beste kan beginnen denk ik.

Ik denk dat het eind groep vier was dat we een meisje van onze leeftijd door de gangen van de school zag lopen, met haar ouders. Ze had een jurk aan.Verder heb ik je die dag niet meer gezien.
Toen we in groep vijf zaten, kwam je bij ons in de klas. Je ouders waren gescheiden, maar je moeder was hertrouwd en vanuit Friesland kwamen jullie hier wonen. Vooral in het begin vond je het hier niet leuk.
De klas nam je niet zo goed op, ik denk dat ze je vreemd vonden, hoewel ik het daar niet mee eens ben. Eigenlijk waren er maar drie meisjes die je mochten, twee andere meisjes en ik. We raakten bevriend en kwamen veel bij elkaar over de vloer. Als je bij mij kwam spelen, wilde je eigenlijk niet naar huis.
“Als ik naar huis ga, “ zei je. “Moet ik van mijn moeder allemaal klusje doen en dat wil ik niet. “
Omdat je nog een jonger zusje en twee jongere broertjes had, moest je veel meehelpen. Dat merkte ik ook als ik bij jou was. We moesten helpen, tafel dekken, tafel afruimen, broertjes en zusje helpen.
Ik kon me best voorstellen dat je daar geen zin in had. Maar zodra we klaar waren, dit was in je nieuwe huis aan de lijndraaier, gingen we naar je kamer op zolder. We kletsten heel wat af. Over Robin, je vriendje van toen, Friesland kwam ook vaak langs. En we hadden het over later; als we ouder waren zouden we een popgroep worden. We waren bezig met liedjes schrijven en muziek maken. Ook had je een brief geschreven naar Unicef met de vraag of ze het goed vonden dat we een liedje voor ze schreven. Ze vonden het goed en we hebben het gedaan. Ik weet nu alleen het refrein nog:
“Unicef zet zich in om juist die kinderen te helpen.
Zodat ze bijvoorbeeld genoeg te eten krijgen
Schoon water kunnen drinken,
En naar de dokter kunnen als ze ziek zijn.”
Het lijkt allemaal nog zo kort geleden. Dat we bijvoorbeeld samen naar de stad gingen en een vriendschapsarmbandje kochten en vervolgens een patatje kochten, als soort van teken om onze vriendschap te bezegelen.
Ik weet nog op een keer, dat we zaten te praten en iets vertelde over een vriendin van ons allebei. Ik vond het wel eng, maar was niet bang ofzo…

Je wilde zo graag terug naar Friesland, naar je vader. Bij hem zou je gelukkiger zijn dan hier, zei je. Ik weet niet of de band met je moeder goed was, maar ik denk dat je het met je vader beter kon vinden dan met je moeder.
We groeiden gewoon uit elkaar, anders kan ik het ook niet verklaren denk ik. We hadden andere interesses gekregen. Ik geloof niet dat we ooit ruzie hebben gehad, dat was eind groep zeven.
Groep acht, ja daar kan ik me weinig van herinneren. Het kamp natuurlijk. Eerst had je met een vriendin een lied in een hele grote broek. Je had ook nog met mij en twee andere meisjes een liedje van Solid Harmonie geloof ik.
Uit groep zeven heb ik ook nog een herinnering. Onze meester las het boek Spijt! voor, een meisje met jouw naam kwam daarin voor. Je hebt gevraagd of je naam veranderd kon worden, als hij voorlas, in Nora.
Je hebt altijd gelooft in God. Ik niet, ik kon daar moeilijk in geloven. Bij jou thuis merkte je wel dat jullie vrij streng christelijk waren: bidden voor het eten bijvoorbeeld. Ik vond dat vreemd, dat bidden, maar wij bidden dan ook nooit voor het eten.
De musical in groep acht,ik weet het nog goed, veel beter dan ik gedacht had eigenlijk. We hadden een gigantisch grote klas, 37 kinderen. Onze musical had misschien voor iets meer dan de helft een rol, er werd dus veel bijgeschreven. Ook jouw rol, het was dan wel geen grote, wat je erg jammer vond omdat je vreselijk veel van toneelspelen hield, werd bijgeschreven. Je werd nogal een bemoeierig tutje en het personage werd dan ook door veel klasgenoten afgekraakt.
Ik wist dat we naar dezelfde middelbare school gingen, maar we kwamen niet bij elkaar in de klas. Jij zat op de havo, ik op het vwo.
Je deed wel veel op onze school, dat hoorde ik wel van verschillende schoolgenootjes; leerlingenraad, kerstmusical, GGC.
De kerstmusical, ja ik heb ze allemaal gezien sinds ik hier op schol zit. Misschien ga ik zelfs wel meedoen, komend jaar. Ik heb ze niet altijd super leuk gevonden om naar te kijken, maar in memory of you…
Je had daar ontzettend veel plezier in; je inleven in een ander personage. Zo ook dit jaar. Het was op zich een leuke musical en jij speelde er ook in. Tijdens de voorbereidingen en oefeningen van de kerstmusical was je erg moe, hoorde ik laatste van een jongen die ik vrij goed ken onderhand. Je dacht dat het wel over zou gaan wanneer jullie klaar waren met de musical, dat was alleen niet het geval. Je bleef moe en ging naar de huisarts. Die dacht aan Pfeiffer, maar je lymfeklieren waren ook heel erg opgezet; de artsen dachten aan een lymfeziekte. Er zijn veel onderzoeken geweest en de uitslagen waren niet positief. Je had kanker, een zeer ernstige vorm. Toen je eind februari weer allemaal onderzoeken had, bleek dat de kanker overal zat, longen, lever en op twee plaatsen in je wervelkolom. Genezing was onmogelijk. Alles wat de artsen konden doen was pijn bestrijden. Je had de keuze om een chemokuur te doen, waarvan je wel erg ziek kon worden.
Uiteindelijk koos je toch voor de chemo; ik heb je nog gesproken; heel even, op msn. Ik weet niet meer waar we het over hadden, je had veel pijn, dat wist ik en je bevestigde dat. Ik heb toen nog een hele tijd met een vriendin daarover gepraat. Ze kende je dan wel niet, maar vond het verschrikkelijk. Ik was blij dat ik met haar over jou en die ziekte kon praten, dat gold ook voor haar. Mijn andere vriendinnen deed het niet zoveel denk ik.
Toen ik de vierde nieuwsbrief, die je moeder geschreven had, gelezen had, schrok ik ontzettend. Je was ongeneeslijk ziek, hoewel ik dat eigenlijk al dacht. De artsen zeiden dat ze niet precies wisten wanneer je zou doodgaan, maar binnen het jaar was zeker. Het was ongelooflijk, maar ik denk dat de artsen zeer goed wisten dat elke dag je laatste kon zijn. En daar was ik ook bang voor.
20 maart 2003, 1 dag voor de lente, de dag waarop de oorlog in Irak begonnen was.
Je lag in kritieke toestand op de IC, met je twee beste vrienden en je ouders erbij. Je ouders die nog gewoon je broertjes en zusje op school hadden gezet hoorden dat als ze hun dochter nog levend wilden zien, ze onmiddellijk naar het ziekenhuis moesten komen. Daar lag je. Je pake en beppe zijn opgebeld met de vraag of ze wilden komen. In 50 minuten hebben ze vanuit Leeuwarden naar het AMC gereden. Ze zeggen dat je als een engeltje bij hun was en ze beschermd hebt. Precies 10 minuten voor je overlijden waren ze bij je.
Hoe het gegaan is weet ik niet, maar ik kan me er wel een voorstelling van maken. Om 12.05 ben je overleden.
Het heeft even geduurd voordat ik weer schreef, je blijft in mijn gedachten meid.
Ik zat op msn toen ik hoorde van je overlijden. Een, inmiddels goede vriend, vertelde het mij. Ik weet nog precies hoe het ging:
Hij: “Hé, heb je het gehoord van haar?”
Ik: “Wat?”
Hij: “Ze is overleden”
*stilte*
Ik: “Wat? Dit is geen grap hoop ik?”
Hij: “Nee, serieus”
Ik kon alleen maar huilen. Gelijk heb ik het tegen een andere goede vriendin gezegd, ook op msn. We waren er stil van. Ze heeft toen eerst je mentrix opgebeld. Die wist van niks. Toen een goede vriend van je opgebeld, die bevestigde het. Alles is vrij snel gegaan denk ik, onze school, die het dus nog niet wist, is ingelicht door je mentrix die mijn vriendin terug had gebeld. Ik heb lang op msn gezeten en gehuild. Ik snapte het niet en nu nog niet.
Waarom nou zo’n jong meisje? Waarom, dat is toch niet eerlijk?
Die volgende dag op school zal ik niet snel vergeten denk ik. Iedereen in tranen, overal kaarsen en foto’s van jou. Het eerste uur, we hadden geschiedenis, eigenlijk levensbeschouwing van jouw mentrix, die wilde graag het eerste uur jouw klas hebben, wat begrijpelijk is. Mijn leraar las een mooi gedicht voor. De tranen stroomden over mijn wangen. Mijn vriendin, die naast me zit, zei tegen mij: “ Het maakt niet uit wat je zegt, maar je gaat nu dus gewoon de klas uit.”
Ze nam me mee de gang op en daar begon ik verschrikkelijk te huilen. Een klasgenootje van me ging ook mee, ze kende jou ook wel. Mn vriendin bracht me naar een lokaal, speciaal ingericht voor alle mensen die jou kende. Daar was ook een lerares. Mijn vriendin leverde me af en ik begon weer te huilen op de schouder van die lerares. Toen ik opkeek was mijn vriendin weg. Ik ging op een stoel zitten en bleef maar huilen. Ik kreeg een kop thee en keek om me heen. Een goede vriend van je zat er ook. Verder nog wat meer kinderen die ik niet kende. Er kwamen steeds meer mensen. Ook mensen die jou niet kenden. De lerares pakte een videoband waarop je het liedje “nooit meer een morgen” gezongen werd door jou en gespeeld door je vriend Michiel. Ik dacht aan het GGC van die week daarvoor, op 14 maart. Je was daar ook, ik heb je zelfs nog even gesproken. Een vriend van je las het gedicht: wanneer ga jij dood, opa? Voor van J.B. Charles.
Hij had het er erg moeilijk mee en eigenlijk de hele zaal wel. Ik zat naast een vriendin en we hielden de hele tijd elkaars hand vast en we konden toen al moeilijk stoppen met huilen. Ik was dan ook heel blij toen ze halverwege het tweede uur binnenkwam. Zo konden we elkaar troosten. Samen met nog een aantal andere vriendinnen van me, huilden we een poosje. Ik heb die dag nog drie keer denk ik je optreden gezien op het GGC. Prachtig, elke keer was ik ontroerd. Het liedje is zo ontzettend mooi. Je wist toen nog niet dat je een jaar later zo ziek zou zijn. Er was de gelegenheid om een boodschap voor je te schrijven, ik heb dat ook gedaan. Later op die dag zijn we met een groep van ongeveer 15/16 naar het IJsselmeer gegaan, we moesten uitwaaien. De hele dag verdrietig zijn is ook niet goed voor een mens. Ik ben daarna nog vaak naar het IJsselmeer geweest en ga daar ook nog regelmatig naar toe.
De krant van maandag: Ik heb de advertenties gezien: 13!!!
Van je ouders, vrienden, school. Met zulke mooie teksten ook.. De dag van je overlijden heb ik een condoleanceregister voor je gemaakt op internet, er hebben nu zo’n 200 mensen getekend. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik naar jou toe schrijf, omdat ik weet dat je nooit zult lezen en weten hoeveel ik om je gehuild heb. Ik blijf verdrietig om je en je foto blijft voorlopig op mijn vensterbank staan. Zo kan ik toch nog even naar je kijken.
Dinsdag 24 maart
Je begrafenis, wat had je die graag zelf geregeld, helaas: het lot was besloten en het mocht niet zo zijn. Op school hadden we geoefend op het lied nooit meer een morgen. We zouden het zingen op je begrafenis. Het was ontroerend, want de cd werd aangezet met het echte nummer en bijna iedereen huilde. Een vriend van je vertelde dat je het graag zelf had gezongen, dat het opgenomen werd en dat het gedraaid zou kunnen worden op je begrafenis, het is niet gelukt. Je bent daarvoor overleden…
Ik heb gekeken in je kist, wat was je klein! Zo kende ik je helemaal niet, je was zo’n mooie sterke meid en nu lag je daar, klein. De tranen stonden in mijn ogen. Ik keek verwonderlijk op toen ik onze hele basisschoolklas zag. Ze mochten je nooit zo, maar bijna iedereen was er. Ik zat tijdens de mis vrij vooraan. Je vriendin vertelde wat over je en ik keek naar haar met veel bewondering: wouw, wat zei ze dat mooi zeg! Ik had dat niet gekund denk ik. Hoewel je natuurlijk nooit weet hoe je in zo’n situatie zou reageren…
Je mentrix was aan het woord, ze vertelde een prachtig verhaal en toen pas kon ik huilen. Ze vertelde over de dijk en de ijsschotsen waarvan er eerst maar een paar waren en daarna veel meer. Hoe ze daar gelopen had over de dijk en naar de zee keek. Toen plotseling, op de dag van je overlijden, de ijsschotsen wegwaren toen ze er liep. Prachtig, geen ander woord voor. “Ons” lied, het ging minder goed dan wanneer we geoefend hadden, maar dat is begrijpelijk. Iedereen in de kerk moest huilen van het lied.. omdat je het zo mooi gezongen had en het echt jouw lied geworden was.
Een vriend van je zong toen het lied Tears in Heaven, wouw, geweldig! Echt waar.. het is zo’n mooi liedje.Een andere lerares vertelde over je op school. Zoals je was en ze beschreef jou ook zoals je was: eigen mening, vastberaden maar wel gevoelig.
Er werd nog een mooi liedje gezongen door de hele zaal: liefde is blij zijn. Ik kende het liedje al, op de basisschool zongen we dat ook vaak. Je moeder vertelde ook over je, dat we veel van je geleerd hebben. Ik denk ook dat dat zo is. Je hebt je neergelegd bij het feit dat je zou overlijden, en dat is knap van je en daar respecteer ik je om, dat je dat gekund hebt! Ook een vriend van je las het gedicht Wanneer ga jij dood, opa? weer voor, net als op het GGC. De ceremonie was afgelopen en je kist werd de kerk uitgedragen terwijl de klokken luidden. Het duurde een tijdje voordat iedereen opstond. We liepen met een groep naar voren, waar je foto stond. Tranen stoomden weer over mijn wangen. We liepen naar onze fietsen en fietsten richting het kerkhof. Je pake vertelde daar dat je hem een keer een steen hebt gegeven waar je een groot hart op had getekend met daarin het woord GOD. Ik vond het erg mooi en even dacht ik dat je pake de steen op de kist zou leggen, maar hij deed het niet waar ik hem gelijk in geef. Er lagen op de kist een aantal kransen: van je ouders, je broertjes en zusje. Op de sliert van één van de kransen stond: Heb je het leuk in de hemel? Van je broertje, ik was ontroerd door die simpele tekst. De dag erna ben ik wel gewoon naar school geweest, maar ik had het onwijs moeilijk. Mijn ouders hebben dan ook die woensdag toen ik uit school kwam besloten dat ik niet naar school mocht de volgende dag.Ik ben weggeweest met mijn vader. Die middag zijn we ook nog langs je graf geweest. Er lagen zoveel bloemen dat het wel drie graven in beslag nam, zoveel! Dat is heel mooi om te zien. Die vrijdag ben ik ook niet naar school geweest, ik sliep slecht, kon me ook slecht concentreren. En nu ben ik hier met schrijven. Het is nu 21 april en bijna 22.00 uur. Ik moet eigenlijk naar bed zo meteen. Maar ik blijf schrijven, omdat ik mijn verhaal kwijt moet aan iemand. En die iemand ben jij. Elke dag denk ik aan je en op de een of andere manier mis ik je. Hoewel we de laatste jaren een toch niet zo heel erg goed contact hadden. Als ik op msn zit zie ik je naam nog staan: Vera | ik voel me kut
Je had die dag dat ik je sprak net je eerste chemokuur gehad. Dat lijkt allemaal al zo lang geleden. Maar dat is nog maar zo kort. Het is gewoon niet te begrijpen, morgen is je begrafenis vier weken geleden. Op mijn verjaardag was je precies een maand overleden. Het leven gaat gewoon door. Je kan je wereld niet even stil zetten om bij een gebeurtenis stil te blijven staan. Kon dat maar. Mijn wereld blijft gewoon doordraaien en ik kan er niets aan veranderen. Wat ik alleen wel kan is de herinnering aan jou bewaren, en er zo af en toe nog eens aan denken. Je foto staat nog altijd op mijn kamer. Hij blijft daar vast nog lang staan. En over een tig-tal jaren zal hij daar nog steeds staan. Want ik wil jou niet vergeten! Ik wil niet vergeten dat jij te jong gestorven bent, maar dat je daar vrede mee had, omdat je wist dat je naar een plek zou gaan waar je het goed zou hebben. Ik vind het zo knap dat je daarin kan geloven. Jemig, ik zit te huilen bij mijn eigen verhaal. Terwijl het gewoon de werkelijkheid is. Een keiharde werkelijkheid, dat wel. Maar als ik denk aan wat er in die vier weken allemaal wel niet gebeurd is. De oorlog in Irak, je bent op de dag wanneer die begon gestorven, op zich mooi natuurlijk, het leed van die oorlog is je bespaard, alsof dat uit zou maken als je zo ziek bent. Ik zou niet weten wat ik met dit verhaal moet doen en wat eigenlijk het doel van mijn schrijven is. Misschien voor mezelf, misschien voor anderen maar ik denk voor jou. Omdat het jouw leven is op de manier hoe ik hem ken. En ik hoop echt dat er een hemel is. Want daar moet jij meer dan welkom zijn…


(C) Charlotte - 21 april 2003 22.05

Laatst gewijzigd op 28-04-2003 om 22:08.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 28-04-2003, 21:53
oeski
Avatar van oeski
oeski is offline
Wauw *valt even stil*
Ik vind dat je je gevoelens erg goed hebt beschreven. Ik heb hem in een keer uitgelezen. Echt heel mooi gedaan.
Met citaat reageren
Oud 28-04-2003, 21:54
Verwijderd
Citaat:
oeski schreef op 28-04-2003 @ 21:53:
Wauw *valt even stil*
Ik vind dat je je gevoelens erg goed hebt beschreven. Ik heb hem in een keer uitgelezen. Echt heel mooi gedaan.
danku
Met citaat reageren
Oud 28-04-2003, 22:03
Verwijderd
lieve charlot, wat ontzettend goed van je dat je je eigen verhaal op internet hebt gezet. ik hoop dat je er veel reacties op krijgt. misschien dat dat je een hart onder de riem kan geven

weet dat je altijd terecht kan bij me, als je je even niet goed voelt, of gewoon even praten moet!
Met citaat reageren
Oud 28-04-2003, 22:06
Verwijderd
Citaat:
WooF schreef op 28-04-2003 @ 22:03:
lieve charlot, wat ontzettend goed van je dat je je eigen verhaal op internet hebt gezet. ik hoop dat je er veel reacties op krijgt. misschien dat dat je een hart onder de riem kan geven

weet dat je altijd terecht kan bij me, als je je even niet goed voelt, of gewoon even praten moet!
* heeft tranen in ogen *
dankje
Met citaat reageren
Oud 29-04-2003, 12:04
the tourist
the tourist is offline
Mooi...

Ik kende al een deel van het verhaal omdat Michiel, haar vriend, bij mij op school zit.

Maar sterkte iig!
Met citaat reageren
Oud 29-04-2003, 12:07
Verwijderd
Citaat:
MoonMonkey schreef op 29-04-2003 @ 12:04:
Mooi...

Ik kende al een deel van het verhaal omdat Michiel, haar vriend, bij mij op school zit.

Maar sterkte iig!
dankje
Met citaat reageren
Oud 29-04-2003, 14:16
CoveredEyes
Avatar van CoveredEyes
CoveredEyes is offline
Wauw meissie!Heel mooi! Knuffie en sterkte!
__________________
And I'll be holding your hand 'cause it's never too late!
Met citaat reageren
Oud 29-04-2003, 14:38
In Your Room
Avatar van In Your Room
In Your Room is offline
wow, heel erg heel erg mooi... ookal ken ik jou en dat meisje helemaal niet, het verhaal deed me toch iets, je gevoel is heel goed beschreven... super... heel veel sterkte!
__________________
And if rain brings winds of change, let it rain on us forever.
Met citaat reageren
Oud 29-04-2003, 15:24
Quiana
Avatar van Quiana
Quiana is offline
Jeetje..

Mooi geschreven, 't heeft me iig geraakt..
Heel veel sterkte en succes.
__________________
Drie.
Met citaat reageren
Oud 29-04-2003, 19:43
Verwijderd
* dankt iedereen alvast voor de reacties *
Met citaat reageren
Oud 03-05-2003, 15:58
Verwijderd
En iedere keer als ik hier ben, moet ik dit verhaal nog een keer lezen.....
Met citaat reageren
Oud 03-05-2003, 16:10
Verwijderd
Citaat:
WooF schreef op 03-05-2003 @ 15:58:
En iedere keer als ik hier ben, moet ik dit verhaal nog een keer lezen.....
maar dat maakt tog niet uit?? ofwel??
Met citaat reageren
Oud 03-05-2003, 18:12
Verwijderd
Citaat:
Charlie1704 schreef op 03-05-2003 @ 16:10:
maar dat maakt tog niet uit?? ofwel??
nee, zeker niet. maar t is zo mooi geschreven. en ergens vind ik het wel fijn dat het erop staat, kan ik niet precies uitleggen waarom, dus vraag er maaar niet naar
Met citaat reageren
Oud 03-05-2003, 18:23
Verwijderd
Citaat:
WooF schreef op 03-05-2003 @ 18:12:
nee, zeker niet. maar t is zo mooi geschreven. en ergens vind ik het wel fijn dat het erop staat, kan ik niet precies uitleggen waarom, dus vraag er maaar niet naar
*glimlacht*
zal ik niet doen.. vind het fijn dat je het nog vaker leest

Kus
Met citaat reageren
Oud 17-05-2003, 23:55
Verwijderd
@ WooF:
doe ik zelf namelijk niet echt meer.. ik kan nooit verder komen eigenlijk.. vreemd.. misschien komt het te dichtbij..
ik weet het niet precies...
Kus
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten verhaaltje voor het slapen gaan
ragdoll
2 01-05-2008 17:22
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap Media en de islam
juno
20 25-11-2005 11:35
Verhalen & Gedichten Een gedeelte uit mijn leven..
U*NiQ
3 28-09-2005 19:06
Verhalen & Gedichten [Verhaal] De zwarte roos
Evil creature
3 31-05-2005 14:14
Verhalen & Gedichten Mijn verhaal: Afscheid
tiram
71 20-12-2003 14:30
ARTistiek Mijn verhaal, nieuwe versie en makkelijker te lezen
ArvidKeemink
4 04-09-2001 20:57


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 21:11.