[Verhaal] Fabeltje voor school

Ik moest heel wat verhalen voor school schrijven, en dit si er een van. Het is de bedoeling dat de manier van vertellen veschild per verhaal, vandaar deze ietwat vreemde manier. En het is geen letteren niveau, maar ik kan wel wat hulp gebruiken om fouten te bespeuren dus als iemand iets ziet, bvd.

Manguma


Ergens lang geleden en ver van hier woonde er een jongen, Ming, in Manguma. Manguma was een prachtige omgeving, die, als je het zou vergelijken met een gebied uit deze tijd in deze wereld, het meests op de Oosterse wereld lijkt. Warm, met heuvels maar geen bergen, veel interesante dieren, zowel gevaarlijk als ongevaarlijk, beesten die nu op deze wereld rondlopen en beesten waar men hier nog nooit van gehoord heeft. Het was er altijd warm, en er groeiden dan ook veel tropische planten. Planten die verdacht veel leken op onze palmbomen, en andere planten die zich in gebieden als de Amazone bevinden, al zou het moeilijk zijn ze daar te bespeuren omdat ze zelfs daar zeldzaam zijn. Maar terug naar Ming; op zijn 13e had hij een leven als iedere jongen van zijn leeftijd; hij speelde met serpenten (een soort vliegende, ongevaarlijke schorpioen) hielp zijn vader op de rijstvelden en zijn moeder met het vangen van hun eten. Hij speelde af en toe met zijn zusje en ging vaak de omgeving verkennen met zijn vrienden, al mocht dit helemaal niet van hun ouders. Het dorp waarin ze woonden had namelijk nog nooit contact gehad met de buitenwereld, op een paar keer na. En die paar keer is het ook helemaal fout gelopen. De monsters uit de buitenwereld kwamen het dorp instormen en doodden iedereen die ze zagen.

Toch weerhield dit Ming er niet van die dag weer met zijn vrienden er op uit te trekken. Ze namen wat te eten mee en besloten richting het noorden te vertrekken. De vrienden die meegingen waren Jay, Zu en Xao. Vooral Xao ging er vaak op uit, soms zelfs alleen. Alhoewel, alleen is het niet. Xao heeft het namelijk, als enige in hun dorp, voor elkaar gekregen een Yang te temmen. Een Yang is een wilde, tot voor kort aangenomen voor niet te temmen, pijlsnelle kruising tussen wat men nu een beer en een tijger noemt. Hij liep op twee poten, was volledig bruin, en had grote klauwen. Als er onraad was, wist Yang (want hoe onorgineel ook, zo heeft Xao zijn Yang genoemd) dat altijd als eerste.

En zo gingen ze met z’n vieren op pad, richting het onbekende noorden. Met een kapmes kapten ze de bladeren weg, Yang sprong via de bomen op en neer om de omgeving te verkennen en zo gingen ze een tijd door, al pratend over wat ze konden verwachten als ze ver in het noorden zouden komen, alhoewel dit waarschijnlijk niet zal gebeuren, omdat ze voor donker thuis willen zijn. In het donker op pad vonden zelfs deze verkenners te eng. Toen kwamen Ming en zijn vrienden opeens op een open plek, met wat rotsen. Tot hun grote schrik zagen ze dat de eerste zon al was ondergegaan (er zijn 3 zonnen, waarvan er 1 maar eens in de twee weken te zien is en een groot feest met zich meebrengt, op de planeet van Ming)! Dit betekent dat het niet lang meer zou duren of de andere zon zou ondergaan, en een in onze wereld ongekende duisternis zal over Manguma vallen. Eerst wou Ming zo snel mogelijk omdraaien, maar Zu herinnerde hem eraan hoever ze al waren, en dat ze beter een slaapplaats konden zoeken. Nog steeds een beetje in paniek stemde Ming in, en aten ze rustig hun eten op om vervolgens een slaapplaats te zoeken. Ze besloten in de opening van een grot te gaan slapen, beschut van de mogelijke regen, die in die tijd van het jaar in overvloed aanwezig was. Vermoeid van de reis, vielen ze al snel in slaap terwijl Yang nog op wacht stond.

Die nacht zouden ze echter niet lang slapen, want een à twee uur voor de opkomst van de eerste zon, werden ze wakker door een vreselijke kreet die de vrienden herkenden als een kreet van Yang. Zo sprongen op en renden de grot uit, voorop liep Xao, gevolgd door Zu en Ming die hard vooruit renden als ze Jay hoorde schreeuwen.
Nick Maas Pagina 31-01-2006

Ze keken om en schrokken zich kapot, toen ze Jay over de schouder van een van de monsters uit de verhalen zagen hangen. Xao, lefgozer die hij was, rende er meteen met zijn kapmes op af om die in de schouder van het monster te planten, maar zijn vers bedachte plannetje ging helaas niet door, hoewel het waarschijnlijk toch niet veel uitgehaald zou hebben. Xao werd namelijk bij zijn benen opgepakt en ook over de rug van een van de monsters gehangen. Hoewel de vrienden nog zo goed als
niks van de harige monsters hadden kunnen zien, kan ik wel vast vertellen hoe ze eruit zien. Ze waren dubbel zo groot als de vrienden, die zelf ongeveer 1.60 waren. De groottere exemplaren konden zelfs wel 4 meter groot worden en waren echte vechters, al waren de meeste Charr’s, want zo heette deze monsters, wat minder slim. Er zijn echter uitzonderingen, maar daar kom ik later nog op terug. Ze waren bruin behaard, met hoorns uit hun voorhoofd, en een lange staart. Hun ogen waren zelf in de ongewone duisternis van manguma die nacht goed te zien, aangezien die fel geel waren met rode pupillen. Het geluid wat ze maakten konden de vrienden niet verstaan, maar klonk als het gegrom dat een ijsbeer kan maken. Je kunt je dus wel voorstellen dat ook Ming en Zu, die verstijfd van angst toekeken hoe hun vrienden gevangen werden, al snel meegenomen werden. Een zak werd over hun kop getrokken en zo werden ze meegedragen, dagen lang met maar een maal in de dag een eet pauze. Honderden kilometers van Manguma, na een lange en vaak beangstigende reis achter de rug gehad te hebben, werden de zakken eindelijk van de hoofden van de vrienden afgehaald. Ze konden hun ogen niet geloven; ze bevonden zich in een prachtig ijslandschap, met besneeuwde bergen zo hoog als de vrienden ze nog nooit gezien hadden, ijspegels die velen meters lang waren en een pak sneeuw waar de vrienden volledig in zouden kunnen zakken. Ze konden echter niet lang van het uitzicht genieten, want al snel werden ze een ijsgrot ingedragen, die echter ook prachtig was, helemaal in contrast met de beangstigende Charr. Ze werden daar in een soort van cel gegooid, maar die cel had geen normale tralie’s zoals wij die kennen. De tralies waren misschien wel 20 centimeter dik en van ijs. Het werd de vrienden al snel duidelijk dat ze hier niet zelf uit zouden kunnen komen. Ze kregen iedere dag te eten en dat ging zo enkele dagen door. Langzamerhand begonnen de vrienden de taal van de Charr wat door te krijgen, vooral Jay, de slimmerik van de groep, meen te verstaan wat de beesten bedoelden. Hij hoorde ze praten over legers, over een aanval op een nietsvermoedende nederzetting van de Krytens. Wat de Krytens waren, wist Jay ook niet.

Op een dag kwam er een Charr op de cell van de vrienden af, wat niet ongewoon was, maar de Charr die er aan kwam wel. Zijn huid was lichter, zijn snuit wat kleiner, zijn ogen minder fel en zijn klauwen minder scherp. Hij begon, tot de vrienden’s verassing, tegen hen te praten. Hij vroeg ze waar de Kryten was die bij de vrienden was. De vrienden weten niet waar ze het over hebben, en proberen dit duidelijk te maken aan de Charr in de enige taal die de vrienden kenden, andreasan. De Charr leek dit te begrijpen, sterker nog, hij begon terug te praten tegen de vrienden in hun eigen taal. Hij vertelde hen dat hij Aphrokal heette, de generaal van de Charr was, misschien niet zo sterk als de rest, maar de slimste Charr die er ooit geleefd had. Hij wilde weten waar het beest was dat bij hen was, op de nacht van de ontvoering. Hij doelde duidelijk op Yang, maar de vrienden hielden zich van de domme. Waarom zouden de Charr zo geintereseerd zijn in Yang, en zou Yang een van die Krytens zijn waar ze het over hadden? Hadden de Yangen, of Krytens, dan een eigen nederzetting? Hier piekerde de vrienden s’nachts nog over na, tot ze waker getikt werden. Het was Yang, en jawel hoor, ook hij sprak in de taal van de vrienden, voor de eerste keer. Hij vertelde hen dat ze snel weg moesten, dat hij ze mee zou nemen naar een veilige plaats en dat hij daar alles verder uit zou leggen.

Nick Maas Pagina 2 31-01-2006
De vrienden vertrouwden hem niet helemaal meer, omdat hij al jaren bij hen was geweest, en blijkbaar alles kon verstaan wat ze zeiden maar dit nooit kenbaar maakten. Maar alles was beter dan bij de Charr blijven, en dus besloten ze mee te gaan. Yang had de tralies al kapot gemaakt, en zo slopen ze naar buiten, waar nog een stel Krytens op hen wachtte. Deze namen de jongens mee, naar Ascelon, de hoofdstad van het rijk der Krytens. Toen ze daar aangekomen waren was het alweer licht, en bevonden ze zich in een prachtige tropische omgeving, wel te vergelijken met de Canarische eilanden. Hier werden ze naar een gigantische burcht gebracht, volledig gebouwd uit witte stenen, met honderden meters hoge buitenmuren en standbeelden van leiders van de Krytens, althans zo leek het. Toen de poorten van de burcht opengingen zagen ze honderden bewapende Krytens staan, klaar om oorlog te voeren. De oorlog waar de Charr het al die dagen over hadden, leek binnenkort plaats te vinden. Yang bracht hen naar de kroonzaal, en vertelde hen te bukken voor de koning. Ze volgden zijn advies op en de koning verwelkomde hen. Hij begon uit te leggen dat de zogenoemde ‘Yang’ spionnen waren, die uitkeken naar vijanden om dan zo snel mogelijk te melden bij de koning dat die er waren, zou dat zo zijn. Toen de vrienden gevangen werden, volgde Yang (als in de Kryten die Xao dacht getemd te hebben, maar die dus een spion was) hen naar de thuisbasis van de Charr. Die hadden ze nog nooit gevonden, en hierdoor kwam de koning én de positie van de basis van de Charr te weten, én dat ze van plan waren aan te vallen. Zou dit hen niet van te voren duidelijk worden, dan zouden de Charr het gevecht al zeker gewonnen hebben, en wereld zou verloren gaan aan de duistere heerser Aphrokal. De vrienden hebben dus, zonder dat ze het zelf weten de wereld voorlopig weten te redden. Maar het was nog niet voorbij, de overwinning van de oorlog kan nog naar beide kanten gaan, naar de Charr, of naar de Krytens. De vrienden mochten slapen in de burcht, en de volgende dag mee met het leger, om de overwinning die volgens de koning van de Krytens zeker was mee te maken. Dit deden ze dan ook, en na weer vele kilometers afgelegd te hebben (de vrienden hadden de afgelopen dagen meer kilometers afgelegd dan ze in de rest van hun leven zouden doen) stopte het leger. Donker getrommel klonk, wat aanduidde dat ook de Charr op weg waren. Het leger stond stil op een groot, open grasveld. Deze grasstrook die over nagenoeg de hele wereld liep, werd wel gezien als de grens tussen het goed en het kwaad, de Krytens en de Charr. Blijkbaar hadden de vrienden hun hele leven aan de duistere kant van de wereld geleefd, en hadden ze daardoor niets afgeweten van het bestaan van de Krytens. Dit had Yang hen ook niet kunnen vertellen, omdat het nog niet duidelijk was of de vrienden en hun dorp bij de Charr hoorden of niet, ze woonden immers wel aan de duistere zijde van de wereld.
Het leger van Charr kwam steeds dichterbij, en de spanning steeg. De krytens, aangekleed met een licht harnas en een dun, lang zwaard, maakten geen kans volgens Ming, maar dit durfde hij niet hardop te zeggen. De Charr waren inmiddels al duidelijk in zicht, en de Krytens begonnen in de maat op grond te stampen. De Charr begonnen harder te trommelen, en beide legers herhaalde deze maat steeds sneller, tot de koning van de Krytens riep dat ze moesten aanvallen. Op een snelheid die de vrienden en waarschijnlijk de Charr ook nog nooit hadden gezien, besprongen de Krytens de Charr. Duizenden manschappen vochten terwijl een stofwolk om de vechtende partijen rees. Stofwolk bleef ongeveer een half uur in stand, waardoor de vrienden en de koning weinig van de voortgang van het gevecht konden zien. Toen klonk er echter gejuich, en werd er geroepen dat de Charr zich hadden terug getrokken. Een delegatie aan Krytens volgde de Charr, om ze eens en voor goed af te maken.
De Krytens heerste daarna over de hele wereld, in harmonie met de vrienden en hun dorp, dat groeide en groeide en langzamerhand ook een groot gedeelte van de wereld in nam. De vrienden en Yang gingen de geschiedenisboeken in als helden, en de Krytens en de mensen leefden nog lang en gelukkig in vrede.

Nick Maas Pagina 3 31-01-2006

Edit: Wat fouten weggehaald en de hysterische openingspost wat duidelijker gemaakt.

spijtig dat het einde zo kort is
je begint te lezen en voor je het weet is het gewoon gedaan...


hier en daar wat foutjes, maar leest eigenlijk wel lekker

ow ja, ik zou je naam, het paginanummer en de datum eruit halen leest wat vlotter

[Vogelvrij]

Hoi Nick!

Ik heb je verhaaltje net zo'n beetje doorgelezen en je moet jezelf niet zo onderschatten, het heeft best een Letterenniveau Er zit humor in

Ik heb vooral gespeurd op kleine, makkelijk te verbeteren foutjes, aangezien het voor school is en zo

Warm, met heuvels maar geen bergen, veel interesante dieren

Dat moet "interessante" zijn.

Hier piekerde de vrienden s’nachts nog over na, tot ze waker getikt werden

's nachts en wakker. Een paar zinnen hierboven staat nog eens interessant verkeerd gespeld.

Verder kun je cijfers onder de twintig beter uittypen, het mooie is dat je dat al af en toe gedaan hebt

Als je er een cijfer voor krijgt, vind ik dat dat best een hoog cijfer mag worden.

Vogelvrij schreef op 01-02-2006 @ 13:49 :
Als je er een cijfer voor krijgt, vind ik dat dat best een hoog cijfer mag worden.

vind ik ook


Je moet er ook wel op letten dat je werkwoorden bij een meervoud ook laat eindigen op -n (de vrienden piekerdeN, bijvoorbeeld)
Dat gebeurde een keer of drie, maar ik kan ze zo direct niet vinden...

Uh.. oke dit had ik niet verwacht, bedankt in ieder geval.

@ Blue Angel: Het einde is inderdaad wat snel afgemaakt, omdat het verhaal sowieso al veel langer is dan het moest, en die naam en datum staan er in omdat ik het recht uit office gekopieerd heb naar het forum. En die werkwoordsvormen verkloot ik wel vaker ja, zal straks even kijken of ik kan vinden waar ik die 'n' vergeten ben.


@ Vogelvrij: bedankt voor het vinden van die foutjes, mijn tekstverwerker is raar en heeft geen spellingscontrole meer, dus dat zal ik zo even veranderen. En cijfers onder de 20 uittypen is misschien wel mooier ja, zal ik straks ook even veranderen.

Bossen schreef op 01-02-2006 @ 17:32 :
@ Blue Angel: Het einde is inderdaad wat snel afgemaakt, omdat het verhaal sowieso al veel langer is dan het moest

Ik zat ook altijd met dat probleem als ik iets moest schrijven voor Nederlands of Engels Ik had dan altijd wel de pretentie te denken dat het leuk genoeg was om er wat langer aan te lezen dan eigenlijk de bedoeling was, want ik vond dat ik best leuke dingen schreef. Ik had altijd het geluk dat de leraar er hetzelfde over dacht en ik ook altijd goede punten kreeg

Ooit moesten we voor geschiedenis iets schrijven van één à anderhalve bladzijde (in word), over "het leven in de tijd van onze grootouders" oid. Ik geloof dat ik toen vier blz had en 20/20

Als je echt iets leuks schrijft vind ik dat de leerkracht soepel moet zijn met de pagina-limiet. Die pagina's die ze opgeven is altijd eerder een indicatie voor de leerlingen die anders met een verhaaltje van één blad zouden afkomen, volgens mij. Die mensen zijn zielsgelukkig als ze eens iets leuk, iets origineel, iets ongedwongen geschreven te lezen krijgen...

Maar hiermee ben ik waarschijnlijk veel te laat, dat werk is natuurlijk al lang ingeleverd...

*blue angel* schreef op 11-02-2006 @ 14:20 :
Ik zat ook altijd met dat probleem als ik iets moest schrijven voor Nederlands of Engels Ik had dan altijd wel de pretentie te denken dat het leuk genoeg was om er wat langer aan te lezen dan eigenlijk de bedoeling was, want ik vond dat ik best leuke dingen schreef. Ik had altijd het geluk dat de leraar er hetzelfde over dacht en ik ook altijd goede punten kreeg

Ooit moesten we voor geschiedenis iets schrijven van één à anderhalve bladzijde (in word), over "het leven in de tijd van onze grootouders" oid. Ik geloof dat ik toen vier blz had en 20/20

Als je echt iets leuks schrijft vind ik dat de leerkracht soepel moet zijn met de pagina-limiet. Die pagina's die ze opgeven is altijd eerder een indicatie voor de leerlingen die anders met een verhaaltje van één blad zouden afkomen, volgens mij. Die mensen zijn zielsgelukkig als ze eens iets leuk, iets origineel, iets ongedwongen geschreven te lezen krijgen...

Maar hiermee ben ik waarschijnlijk veel te laat, dat werk is natuurlijk al lang ingeleverd...

Het is inderdaad al ingeleverd, maar ik heb de verhalen van andere leerlingen gezien en dat stelde me wel gerust: "Frederik was een boskabouter die in een paddestoel woonde en eette en zuipte met vrienden. Maar op een dag kwam een gewone mens en hij trapte het hele paddestoelen dorp kapot, hoe moest Frederik ooit weer in een paddestoel leven?!".

Maargoed het moest minimaal 300 woorden zijn, ik heb dan wel bijna 7 keer zoveel maar voor VMBO moet dat kunnen.

[Vogelvrij]

Bossen schreef op 11-02-2006 @ 16:20 :
Het is inderdaad al ingeleverd, maar ik heb de verhalen van andere leerlingen gezien en dat stelde me wel gerust: "Frederik was een boskabouter die in een paddestoel woonde en eette en zuipte met vrienden. Maar op een dag kwam een gewone mens en hij trapte het hele paddestoelen dorp kapot, hoe moest Frederik ooit weer in een paddestoel leven?!".

Maargoed het moest minimaal 300 woorden zijn, ik heb dan wel bijna 7 keer zoveel maar voor VMBO moet dat kunnen.

Laat maar weten wat je leerkracht ervan vond!

Vogelvrij schreef op 11-02-2006 @ 20:02 :
Laat maar weten wat je leerkracht ervan vond!

Nog niet nagekeken, en dat kan ook nog wel ff duren die leraar kennende.

Er staat bij: "Oke, en heb je dit zelf verzonnen?".

Fijn, daar heb ik echt wat aan.

en de punten??

*blue angel* schreef op 22-03-2006 @ 10:12 :
en de punten??

Krijg je pas aan het einde van het jaar voor alle verhalen samen....

[Todo]

je verhaal lijkt een beetje op guild wars. misschien is dat je inspiratie bron. maar het ziet er goed uit.