moeder vs. vriend

[Dzjun]

Ik heb nu al bijna een jaar een hele lieve vriend. Het enige probleem is dat mijn moeder hem niet accepteert. Elker keer als ik over hem begin kapt ze het gesprek af. Ook noemt ze hem bijv nooit bij zn naam maar zegt ze dat ventje of dat kereltje (terwijl hij drie koppen groter is dan haar...)... Hoe kan ik nou zorgen dat ze mijn relatie accepteert? Ik heb al mijn hele leven niet echt een goede band met mijn moeder maar ik zou het toch wel erg fijn vinden als zij mn vriend waar ik echt van hou en die dus niet een of andere scharrel ofzo is accepteert. Via ons werk (we werken bij hetzelfde bedrijf, studeren hetzelfde, zitten bij dezelfde studentenvereniging enz) hebben we een weekendje weg aangeboden gekregen omdat we ons zo goed hebben ingezet samen maar nu gooit mijn moeder roet in het eten en mag ik dus niet samen met hem een weekend weg..

Hoe moet ik dit in hemelsnaam oplossen? Ik wil best met mijn moeder gaan praten maar dat zal erg moeilijk zijn aangezien onze gesprekken over dit soort dingen meestal op enorme ruzie uitlopen (ze is ook ergn ouderwets, een relatie begin je volgens jaar nadat hij 6 jaar je beste vriend is geweest, dan ga je maar eens samenwonen en trouwen en seks natuurlijk pas als je getrouwd bent...)..
owh en trouwens, ze kent mijn vriend opzich wel, hij is al een paar keer mee uiteten geweest/bij ons thuis geweest..

[Pluis]

Je woont nog bij je moeder thuis begrijp ik?

Meis, je bent 18, volwassen dus. Tijd om dat soort dingen voor jezelf te bepalen. Ik zou toch het gesprek aangaan, want ouders waarmee je niet kunt praten heb je al helemaal niets aan. En anders kun je altijd nog op kamers gaan...

[Dzjun]

ik woon al op kamers sinds dit jaar...
alleen de 'controle' is er niet minder op geworden.. Ik moet elk weekend naar huis en mn moeder belt zo ong. elke dag..

[Myuki]

Ben je helemaal van de pot gerukt?

Ga niet meer ieder weekend naar huis, neem niet elke dag je telefoon op (bel me niet, wij bellen jou) en ga dat weekend met je vriend weg. Wat wil je anders? Dat je moeder je leven bepaalt terwijl je volwassen bent? Veel plezier dan.

Probeer dan afstand te nemen. Ga eens niet een weekend naar huis. Ga wel dat weekendje weg. Maak duidelijk dat je van je vriend houdt en niet van plan bent bij hem weg te gaan, dat ze daar maar mee moet leren leven.

Ik zou niet weten wat je anders zou moeten doen.

[Pluis]

Je woont dus wel op kamers! Dan zie ik het probleem niet zo hoor. Je hoeft ze niet meer te vragen wat je op je brood mag doen iedere ochtend, je mag álles wat je doet lekker zelf weten. Met wie je je bed deelt, of je überhaupt gaat slapen en ook of je naar huis gaat. Je moeder heeft loslaat issues, maar als je ieder weekend naar huis gaat blijft ze je vasthouden.
En idd wat myuki zegt, je hoeft heus niet altijd je telefoon op te nemen hoor.

[Dzjun]

Myuki schreef op 08-05-2007 @ 12:56 :
Ben je helemaal van de pot gerukt?

Ga niet meer ieder weekend naar huis, neem niet elke dag je telefoon op (bel me niet, wij bellen jou) en ga dat weekend met je vriend weg. Wat wil je anders? Dat je moeder je leven bepaalt terwijl je volwassen bent? Veel plezier dan.

mijn moeder komt mn persoonlijk hier ophalen als ik niet naar huis komt.. behalve dat betaalt zij mijn kamer dus als ik het te bont maak moet ik weer thuis gaan wonen dus dat lijkt me geen goed idee..
Ik wil zeker niet dat mn moeder mn leven bepaalt, maar ik wil ook niet dat ik voor eeuwig ruzie met dr heb.

en pluis, het probleem is dat ze mn vriend niet accepteert.. Natuurlijk slaapt hij hier en ik bij hem en weet ze dat niet en bepaal ik zelf wat ik op mn brood doe .. maar het gaat erom dat ze het niet accepteert dat hij mijn vriend is en daar dus ook neit normaal mee om kan gaan.. Het is toch raar dat je moeder je vriendje uitscheldt (niet waar hij bij is maar wel naar jou toe)...

[luchtballon]

Wat de rest zegt!!

edit: net weer een reactie van TS, dus:

Zorg dat je zelf je kamer kan betalen, je krijgt stufi, en je kan lenen? Leef je eigen leven. Je moeder moet inzien dat ze dit niet kan maken, en blijkbaar moet ze daarvoor een keer beledigd worden of geconfronteerd met jouw wensen. Je hoeft niet te doen wat zij wil.

[Drlove]

|Je mag best grenzen stellen naar je ma toe.

Dzjun schreef op 08-05-2007 @ 13:01 :
mijn moeder komt mn persoonlijk hier ophalen als ik niet naar huis komt.. behalve dat betaalt zij mijn kamer dus als ik het te bont maak moet ik weer thuis gaan wonen dus dat lijkt me geen goed idee..
Ik wil zeker niet dat mn moeder mn leven bepaalt, maar ik wil ook niet dat ik voor eeuwig ruzie met dr heb.

Dan zal je toch wat vrijheden moeten afdwingen. Als ze je niet kwijt wil raken, dan accepteert ze die.

[Dzjun]

en pluis, het probleem is dat ze mn vriend niet accepteert.. Natuurlijk slaapt hij hier en ik bij hem en weet ze dat niet en bepaal ik zelf wat ik op mn brood doe .. maar het gaat erom dat ze het niet accepteert dat hij mijn vriend is en daar dus ook neit normaal mee om kan gaan.. Het is toch raar dat je moeder je vriendje uitscheldt (niet waar hij bij is maar wel naar jou toe)...

[luchtballon]

Heb je eerdere relaties/vriendjes gehad die je moeder wel accepteerde?
Want het komt bij mij over als een onderdeel van het probleem met jou loslaten en algehele ouderwetsheid. Probeer er gewoon niet te veel over te zeggen, maar laat weten dat je doet wat je zelf wil. Als ze je vriend zonder reden niet accepteert gaat dat waarschijnlijk ook niet lukken.

[Dzjun]

luchtballon schreef op 08-05-2007 @ 13:08 :
Heb je eerdere relaties/vriendjes gehad die je moeder wel accepteerde?

Nee, heb hiervoor 1 vriendje gehad (2 maanden ofzo) maar toen wist mn moeder gewoon niet dat ik een vriendje had... Durfde het niet te vertellen, bang voor de reactie die nu dus wel is gekomen...

Dzjun schreef op 08-05-2007 @ 13:01 :
mijn moeder komt mn persoonlijk hier ophalen als ik niet naar huis komt.. behalve dat betaalt zij mijn kamer dus als ik het te bont maak moet ik weer thuis gaan wonen dus dat lijkt me geen goed idee..
Ik wil zeker niet dat mn moeder mn leven bepaalt, maar ik wil ook niet dat ik voor eeuwig ruzie met dr heb.

en pluis, het probleem is dat ze mn vriend niet accepteert.. Natuurlijk slaapt hij hier en ik bij hem en weet ze dat niet en bepaal ik zelf wat ik op mn brood doe .. maar het gaat erom dat ze het niet accepteert dat hij mijn vriend is en daar dus ook neit normaal mee om kan gaan.. Het is toch raar dat je moeder je vriendje uitscheldt (niet waar hij bij is maar wel naar jou toe)...

Dan zeg je, "Sorry mam, maar ik ga niet mee." Kan ze wel dreigen dat ze je kamer niet betaalt, maar ik zou eerst maar eens zien of ze dat ook echt doet (kan me namelijk niet voorstellen dat een moeder die zo aan haar kind hangt, dat kind ook op straat zou zetten) en anders zou ik inderdaad maar gauw een bijbaan en een lening nemen.

Je laat je gewoon door haar chanteren en dat is belachelijk. Je bent volwassen, en natuurlijk betekent dat niet dat je geen rekening moet houden met je ouders, maar van hun kant moeten zij ook wel een keer inzien dat jij je eigen keuzes maakt en dat ze geen (goed) contact kunnen afdwingen.

Ze zal je toch eens moeten loslaten en beter nu dan dat je tot je 40e nog onder de plak zit. Tuurlijk kost het pijn en moeite, maar dit is ook geen doen.

En het is belachelijk dat je moeder je vriend uitscheldt en niet accepteert als het een normale jongen is die jou goed behandeld. Ik zou het écht niet pikken.

[Dzjun]

Morgan schreef op 08-05-2007 @ 13:11 :
Dan zeg je, "Sorry mam, maar ik ga niet mee." Kan ze wel dreigen dat ze je kamer niet betaalt, maar ik zou eerst maar eens zien of ze dat ook echt doet (kan me namelijk niet voorstellen dat een moeder die zo aan haar kind hangt, dat kind ook op straat zou zetten) en anders zou ik inderdaad maar gauw een bijbaan en een lening nemen.

Je laat je gewoon door haar chanteren en dat is belachelijk. Je bent volwassen, en natuurlijk betekent dat niet dat je geen rekening moet houden met je ouders, maar van hun kant moeten zij ook wel een keer inzien dat jij je eigen keuzes maakt en dat ze geen (goed) contact kunnen afdwingen.

Ze zal je toch eens moeten loslaten en beter nu dan dat je tot je 40e nog onder de plak zit. Tuurlijk kost het pijn en moeite, maar dit is ook geen doen.

En het is belachelijk dat je moeder je vriend uitscheldt en niet accepteert als het een normale jongen is die jou goed behandeld. Ik zou het écht niet pikken.

wat zou je dan doen/ tegen haar zeggen als je mij was?

[juno]

Dat is geen moeder, dat is een cipier.

Ze ziet echter een ding over het hoofd: ze kan je niet langer gevangen houden dan tot jij financieel zelfstandig bent. Maar dan is ze je ook definitief kwijt, omdat dit "open gevangenis"regime jullie relatie alleen maar verslechtert.

Wil ze dat? Of wil ze een prettige verstandhouding met haar dochter, ook als deze een volwassen vrouw is en zijzelf oud en grijs is?

Dan zal ze nu jouw keuzes moeten respecteren, en jou je leven laten leiden. Ook als dat betekent dat jij een partner kiest die zij niet aardig vindt. Jij houdt van hem, dus helemaal slecht kan-ie niet wezen.

[Dzjun]

juno schreef op 08-05-2007 @ 13:14 :
Dat is geen moeder, dat is een cipier.

Ze ziet echter een ding over het hoofd: ze kan je niet langer gevangen houden dan tot jij financieel zelfstandig bent. Maar dan is ze je ook definitief kwijt, omdat dit "open gevangenis"regime jullie relatie alleen maar verslechtert.

Wil ze dat? Of wil ze een prettige verstandhouding met haar dochter, ook als deze een volwassen vrouw is en zijzelf oud en grijs is?

Dan zal ze nu jouw keuzes moeten respecteren, en jou je leven laten leiden. Ook als dat betekent dat jij een partner kiest die zij niet aardig vindt. Jij houdt van hem, dus helemaal slecht kan-ie niet wezen.

hier ben ik het dus ook helemaal mee eens... maar hoe leg je dit in hemelsnaam mn moeder uit?

Dzjun schreef op 08-05-2007 @ 13:15 :
hier ben ik het dus ook helemaal mee eens... maar hoe leg je dit in hemelsnaam mn moeder uit?

Gewoon zeggen, of lukt dat écht niet? In dat geval zou ik denk ik een brief schrijven waarin ik het uitleg. En met iemand praten die dicht bij haar staat (je noemt nergens je vader, maar bijvoorbeeld dus je vader, als ze gewoon getrouwd zijn, of d'r vriend, of een goede vriend(in) van haar waar jij het ook goed mee kunt vinden, of je oma, of zoiets). In ieder geval iemand die iets objectiever is dan jijzelf, zodat zij beseft dat jij niet heel onredelijk bent maar gewoon vrijer gelaten moet worden. Anders loop je inderdaad het risico dat tegen de tijd dat jij financieel zelfstandig bent, je je moeder werkelijk niet meer kunt uitstaan.

[juno]

Stuur haar een brief, ze laat je anders toch niet uitpraten. Eh, zoiets?

"Mam, ik hou hardstikke veel van je, je bent mijn moeder, en ik heb je hard nodig, maar ik ben geen klein kind meer. Ik ben 18, ik ben meerderjarig. Ik studeer, ik ben mijn eigen leven aan het opbouwen. Alsjeblieft, geef me een beetje meer vrijheid. Ik voel me nu alsof ik een gevangene op proefverlof ben, en het voelt niet fijn als je eigen moeder zich opstelt als je cipier. Ik wil dat je me steunt en mijn tranen drogt als ik het fout heb gedaan, maar ik wil wel de kans krijgen om mijn eigen fouten te maken en daarvan te leren. Want dat is de enige manier waarop ik volwassen kan worden.

Ik zal heus niet in zeven sloten tegelijk lopen, en ik weet dat je mijn vriend niet goed genoeg voor me vindt, maar ik heb hem al een jaar en hij is echt zo lief voor me. Het is een goeie jongen mam, ik kies hem niet voor niets uit, zo goed en verstandig heb je me wel opgevoed. Dit is geen bevlieging.

Waar ben je nou bang voor mam? Dat hij me van je afpikt? Mam, kleine meisjes worden groot, ik kan toch niet eeuwig aan je rokken blijven hangen. Het is toch normaal dat je kinderen het huis uitgaan en een eigen leven opbouwen en volwassen en wel terugkomen op visite met je schoonzoon en je kleinkinderen. Dat is geen afpikken. Ik kan toch moeilijk met mijn hele gezin bij jou komen inwonen? Jij woont toch ook niet thuis bij oma?

Dingen veranderen mam. 18 jaar geleden was ik een hummeltje van zes pond wat in alles afhankelijk was van jou om te overleven, en je hebt het goed gedaan. Ik ben een jonge vrouw geworden van 1 meter 75 en 65 kilo, ik ben sterk, gezond, ik ben niet achterlijk en ik ben gelukkig. Dankjewel voor die goede start. Dat is jouw werk geweest.

Ik snap best dat het niet makkelijk is om je handen van me af te trekken in de hoop dat alles goed zal gaan. Maar het zal je nog verbazen. Natuurlijk heb ik je nog nodig, maar op de achtergrond. Echt je handen van me aftrekken is het ook niet. Je laat me nu fietsen, niet aan de hand, maar aan steunwieltjes. Als er wat is, moet ik bij jou terechtkunnen, in dat opzicht blijf ik altijd jouw kind. Maar dat ik geen vrijheid krijg om zelf te kunnen beslissen, om niet verplicht ieder weekend thuis te komen opdraven op controle, die vind ik niet leuk. Ik vind het niet leuk dat je me niet vertrouwt.

Wat denk je dat ik ga doen? Aan de drank? Aan de drugs? slachtoffer van een loverboy? Mijn school verwaarlozen? Mam, ik heb toch ....(naam vriend). Die past hardstikke goed op me. Ik ben geen argeloos wezen in een boze wereld. En ik kan ook best goed op mezelf passen. Ik ben geen twaalf meer. Ik ben serieus aan het werk voor mijn toekomst. En het is de bedoeling dat jij daar gewoon bijhoort. Als de moeder die in mijn voormalig ouderlijk huis woont en die er altijd is voor een koppie thee voor de gezelligheid of om uit te puffen als ik ziek ben of om uit te huilen als ik verdrietig ben.

Maar ik woon nu op mezelf. Ik ben nu jouw uitwonende dochter die af en toe voor de gezelligheid langskomt. Niet eentje die nog thuiswoont maar doordeweeks op een kamer zit omdat dat handiger is. Want het moet wel voor de gezelligheid zijn, niet als een opgelegde plicht, want daar jaag je me alleen maar heel hard mee weg. Ik kom liever wat minder vaak langs, maar dat ik blij ben om weer even thuis te zijn, dan dat ik de uren zit te tellen tot ik met goed fatsoen weer wegmag naar mijn eigen kamer.

Ma, ik ga alleen maar het huis uit, dat betekent niet dat ik definitief jouw leven uitga. Inplaats van een kleine dochter heb je nu een grote, en dan verandert er van alles. Maar ik ben en blijf je dochter en jij bent en blijft mijn moeder.

Liefs, ik hou van je.

[Lotte]

Ik heb momenteel precies hetzelfde probleem en je verbreekt echt niet zomaar opeens het contact met je ouders hoor. Zelfs niet als ze je belachelijk behandelen. Ik heb inmiddels over twee weken een afspraak met een maatschappelijk werker al heb ik weinig vertrouwen in de sociale dienstverlening.

Mijn ouders kappen elke emotionele en financiele steun af zodra ik een poging doe tot zelfstandigheid.

[Poepkind]

De enige oplossing is je eigen gangetje gaan, je ouders trekken vanzelf bij.

Tijd voor een assertiviteitscursus, me dunkt.

[Metal]

Lotte schreef op 09-05-2007 @ 20:28 :
Mijn ouders kappen elke emotionele en financiele steun af zodra ik een poging doe tot zelfstandigheid.

Wow, heavy shit. Iig zegt dat meer over je ouders dan over jezelf.

En zo'n maatschappelijk werker is een goed idee. Ook iets voor de TS dus. Ook niet echt iets om je voor te schamen, het probleem ligt immers (meer) bij je moeder.

Ik ben iig blij dat ik wel een relatief goede band met mijn ouders heb. Dit zou ik echt niet trekken.

[Metal]

Mephostophilis schreef op 09-05-2007 @ 20:54 :
Tijd voor een assertiviteitscursus, me dunkt.

Tja, true.

Anderzijds hoor je als ouder zijnde je kind niet voor zulke belachelijke én kwalijke keuzes te stellen.

Ik geloof werkelijk niet dat ouders die hun kinderen zo moeilijk los kunnen laten (als in dat ze ze verplicht thuis willen hebben in de weekenden enzo) ook daadwerkelijk contact kunnen verbreken - dat proberen ze immers uit alle macht te voorkomen? Als ze het toch zeggen, denk ik dat het enkel een dreigement is waar de kinderen in blijven trappen.

Het is wat anders als je ouders dat dreigen omdat jij iets doet of vindt wat zij volkomen afkeuren (ander geloof, relatie die niet kan volgens hen, prostitutie, weet ik veel). Dan zie ik mensen daar eerder toe in staat zijn.

[dallie]

Je ouders moeten zich niet met je relatie bemoeien. Je moet zelf leren...

Ik geef op zich iedereen gelijk, maar denk wel dat het minder makkelijk is dan hier voorgedaan wordt.
Niet dat ik zelf iets nuttigs weet te zeggen..
Sterkte, Ts.

Je moet ergens een keer een grens gaan stellen. En ik kan me wel ergens voorstellen dat dat misschien moeilijk is, maar als je dat nu niet doet, hoe ziet het er dan 'later als je groot bent' uit? Zodra je dan een 'echt huis' hebt gaat ze je vertellen hoe je dat moet inrichten, staat ze iedere week onverwachts in de woonkamer (met de sleutel die ze afgetroggeld heeft) met emmer en dweil. En oh wee als er kinderen komen, want dan wil ze je ook precies vertellen hoe je die opvoeden moet. Misschien wat dramatisch, maar serieus, dit gaat niet stoppen tenzij je het zelf een halt toeroept.
En de volgende keer dat ze je vriend loopt uit te schelden is het heel liefdevol: 'Mam, dit is mijn eigen keuze en daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar dit wil ik niet.' Luisterd ze niet, dan loop je gewoon weg, lekker naar je eigen kamertje. En dan net zo consequent doorzetten tot ze doorheeft dat je het serieus meent.

[WolterB]

Wie is je moeder om te bepalen wat wel en niet goed voor je is, zeker als je volwassen bent en op eigen benen staat?

Ik denk dat zij je wil behoeden voor het maken van fouten, mogelijk omdat zij deze vroeger wel gemaakt heeft. Overbeschermen dus. Wat je hier tegen kunt doen is inderdaad een brief sturen waarin je puntsgewijs uitlegt wat er allemaal speelt en duidelijk maken dat je geen ruzie of een slechte verstandhouding wilt, maar puur je eigen leven wil kunnen leiden zonder de bemoeienis van je moeder zoals ze dat nu doet.

[Dzjun]

ik weet alleen bijna zeker dat mijn moeden echt niet onder de indruk gaat zijn van een brief.. Ik heb haar deze week iets van 5 keer aan de telefoon gehad, ik heb een paar keer ook duidelijk gezegd dat ze me niet meer zo erg moet controleren en ook dat ik niet meer wil dat ze mn vriend uitscheldt e.d. Maar de vijf keer dat ik haar aan de telefoon had liep het telkens uit op ruzie en huilen..
Mijn moeder gaat die brief niet eens lezen als ik hem zo schrijven.

[Chimera]

Dzjun schreef op 08-05-2007 @ 12:49 :
ik woon al op kamers sinds dit jaar...
alleen de 'controle' is er niet minder op geworden.. Ik moet elk weekend naar huis en mn moeder belt zo ong. elke dag..

Hoeveel 'macht' heeft ze over je? Hoeveel dragen ze bij in studiekosten e.d.?

[Dzjun]

Chimera schreef op 10-05-2007 @ 10:42 :
Hoeveel 'macht' heeft ze over je? Hoeveel dragen ze bij in studiekosten e.d.?

veeel... ze betalen mijn kamer (die is nogal prijzig) en storten maandelijks een bedrag op mn rekening waar ik van leef.. Stufi gaat naar hen toe (bepaalde constructie waar na 5 jaar veel geld aan te verdienen is)... Dus ben financieel gezien nogal afhankelijk..

Dzjun schreef op 10-05-2007 @ 10:48 :
veeel... ze betalen mijn kamer (die is nogal prijzig) en storten maandelijks een bedrag op mn rekening waar ik van leef.. Stufi gaat naar hen toe (bepaalde constructie waar na 5 jaar veel geld aan te verdienen is)... Dus ben financieel gezien nogal afhankelijk..

Zoek een goedkopere kamer, zorg dat je stufi wel op jouw rekening komt en neem indien nodig een bijbaantje of een lening bij de IB-groep.

[Dzjun]

dan krijg ik helemaal problemen met mn ouders.. Begin het een beetje te zien als een donkere tunnel waar geen eind aan komt.. Er zijn wel zijwegen richting buiten maar die leiden uiteindelijk toch weer naar de donkere tunnel..
Bijbaantje heb ik al en de lening van de IB gaat ook naar mn ouders ivm die financiele constructie..

Ja, die financiële constructie klinkt nogal dodgy eerlijk gezegd, dus daar moet je sowieso wel een einde aan maken.

[Chimera]

Dzjun schreef op 10-05-2007 @ 10:53 :
dan krijg ik helemaal problemen met mn ouders.. Begin het een beetje te zien als een donkere tunnel waar geen eind aan komt.. Er zijn wel zijwegen richting buiten maar die leiden uiteindelijk toch weer naar de donkere tunnel..
Bijbaantje heb ik al en de lening van de IB gaat ook naar mn ouders ivm die financiele constructie..

Vergeet niet dat je ouders wat dat betreft geen zeggenschap over je hebben! Jij kunt die IBG lening zo overzetten naar je eigen rekening, zelfde geldt voor je studie. Je bent 18, voor de wet volwassen dus ze kunnen je niks maken.

Rond je 18e moet je gewoon het huis uit, en jezelf 'losweken' van je ouders. Je ouders moeten ook maar eens leren dat hun 'kleine meisje' binnenkort een volwassen zelfstandige vrouw is, die zelf bepaalt waar ze met haar leven naartoe gaat. Reken maar dat er de komende 3 jaar een hoop gaat veranderen.

[igfy]

Ik heb ook last gehad van dit soort dingen, maar dan wel iets minder. Ik kwam ook best vaak naar huis toe in het weekend alleen om mijn ouders tevreden te houden. Op een gegeven moment heb ik gewoon een keer twee weken niets van me laten horen en toen waren mijn ouders echt heel bezorgd. Maar toen ze zagen dat alles nog goed was en ik het nog steeds naar mijn zin had viel het allemaal wel weer mee.

Nu bel ik overigens nog wel 1 a 2 keer per week met mijn moeder, maar dat is meer voor de gezelligheid, de band is echt stukken beter geworden.

Mijn ouders hebben ook dezelfde normen en waarden over vriendjes, ik heb ze gewoon vrij snel duidelijk gemaakt dat ik mijn eigen keuzes hierover maak en dat ze het niet met me eens hoeven te zijn. Heb inmiddels een aantal vriendjes gehad en mijn ouders hebben ook een keer de rekening van een soa-test thuisgestuurd gekregen, dus ze weten prima wel dat ik anders leef dan zij vroeger deden. Ze zeggen er niets over en ik ook niet en dat werkt in principe ook.

Laatst zei ik nog wel tegen mijn moeder dat ik met een jongen naar het gala ga, (heb ik verder niets mee is gewoon een goede vriend) begon ze me weer helemaal uit te vragen over wat hij studeerde en hoe oud hij was. Blijkbaar snapt ze nog niet dat je ook gewoon bevriend kunt zijn met een jongen, zonder dat je later wilt trouwen. Nou ja ik laat haar maar.

[Poepkind]

Dzjun schreef op 10-05-2007 @ 10:53 :
dan krijg ik helemaal problemen met mn ouders.. Begin het een beetje te zien als een donkere tunnel waar geen eind aan komt.. Er zijn wel zijwegen richting buiten maar die leiden uiteindelijk toch weer naar de donkere tunnel..
Bijbaantje heb ik al en de lening van de IB gaat ook naar mn ouders ivm die financiele constructie..

Het probleem met kinderen die heel vervelende ouders hebben is dat ze geen rigoreuze maatregelen willen nemen. Ik ken zo'n meisje, en zij heeft het er heel lang moeilijk mee gehad om echt even hard te zijn.
Er is geen softe oplossing hiervoor, je moet gewoon je ib geld overzetten op jouw rekening. En daar kan je ws prima van leven, vervolgens gewoon niet komen in de weekenden als jij dat niet wilt. Je telefoon niet opnemen. Je ouders zullen hiervan schrikken, en ws bijtrekken. Als je niks doet, verandert er ook niks. Een makkelijke oplossing is er niet, of je laat je voor de rest van je leven commanderen door je ouders, of je stopt het.

Ik bel zo af en toe met mijn ouders, en ga er elk weekend heen (vrij tm ma). Dat vind ik leuk om te doen, als ik een keertje niet kan, kom ik gewoon niet. Heel simpel, en dat vinden mn ouders geen enkel probleem. Alhoewel ze het wel heel erg jammer zouden vinden als ik niet meer kwam, maar daar denk ik hetzelfde over

[__]

wauw, ik ben echt geshockeerd. ik dacht dat mijn ouders erg waren, maar dit overtreft echt alles. hoe dúrft je moeder je leven zo te beheersen. ben je echt wel assertief genoeg geweest? je kunt toch een weekend niet thuis komen (en dan met je vriend dat weekendje weggaan bijvoorbeeld), als je dan op dat weekendje weg bent kan ze je sowieso niet op komen halen. wel echt ziek trouwens, dat ze je op komt halen. is ze eigenlijk alleen thuis doordeweeks? of loopt er ergens nog een vaderfiguur en/of andere kinderen rond? of is er iets anders speciaals waardoor ze zich zo aan je hecht (nouja, hechten, een woord als 'vastklampen' is misschien beter)?

maar wat nala en nog wel meer mensen geloof ik al zeiden, je moét er echt iets aan doen, want dit blijft zo doorgaan anders. dat ze zich inderdaad enorm gaat bemoeien met de opvoeding van je kinderen bijv. je moet haar echt duidelijk maken dat je je eigen leven wel onder controle kan houden, dat zij dat niet hoeft te doen voor je. en met dat geld, stufi en IBGleningen zijn inderdaad voor jou bedoeld, dus ik neem aan dat je gewoon kan regelen dat jíj die ook daadwerkelijk krijgt. en een bijbaantje had je al zei je toch? nou dan kun je op die manier prima je kamer betalen en alle anderen dingen die je nodig hebt. ik zou het echt zo proberen, want ik denk dat het echt niet het grootste probleem is dat ze je je vriendje uitscheldt, maar gewoon dr hele gedrag en dat ze je leven zo erg probeert te beheersen.
maar goed, succes ermee, het zal niet makkelijk zijn, maar ik neem aan dat het het wel waard zal zijn..

[juno]

Mephostophilis schreef op 10-05-2007 @ 10:49 :
Zoek een goedkopere kamer, zorg dat je stufi wel op jouw rekening komt en neem indien nodig een bijbaantje of een lening bij de IB-groep.

Dat. Hele wijze woorden.

Bovendien moet je dit niet vergeten: ze hebben nu economische macht over jou, die overigens steeds kleiner gaat worden, maar emotioneel gezien hebben ze jou veel harder nodig dan andersom en dat gaat alleen maar erger worden naarmate jij en zij ouder worden.

Dat weten ze best, maar ze bluffen gewoon.

Verhuizen is duur, dus ga desnoods een tijdje bij je vriend logeren, totdat je een eigen kamer hebt. Je spullen zijn niet belangrijk. Die sla je op bij bekenden of je verkoopt ze. Er komen wel weer andere.

[Al Murphy]

Ik volg de rest niet echt. Natuurlijk zie ik dezelfde twee problemen. Dat ze zich voor jouw goed gevoel ten eerste te veel met je leven bemoeit en daarnaast dat ze het niet op je vriend begrepen heeft.

Als ik het goed begrepen heb wil je vooral dat ze je vriend wel accepteert en inziet dat je wél gelukkig met hem bent. En dat verkrijg je zeker niet door je vrijheid af te kopen.

M.a.w. twee problemen, die je los van elkaar zal moeten oplossen. Ik zou consequent géén ruzie meer maken omwille van je vriend. Doet ze nog eens onaardig over hem? Kan je heel in het kort counteren door droogweg te zeggen dat dat niet jouw visie is, dat je er groen haar van krijgt dat ze zo over hem denkt, en verdere discussie zou ik gewoon uit de weg gaan. Mam doet vervelend? Ok, ik ben de deur uit. Tot binnen een paar uurtjes.
Daarnaast: minder dingen in het geniep doen. I.p.v. in het geheim leuk te hebben doe je dat gewoon waar ze er zelf bij is. Laat 'm wel bij jullie thuis komen slapen. Wil ze dit liever niet? Ok, dan slaap je nog samen, maar ben je in het weekend bij hem. Je moet je mam dus een beetje opnieuw opvoeden. Goed gedrag van haar belonen. Slecht gedrag van haar bestraffen. (En niet door zelf boos te worden.)

Daarnaast kan je best wat meer zelfstandigheid opeisen, maar dat zou ik absoluut niet zo drastisch doen zoals de anderen suggereren. Zorg dat ze je wat minder vaak belt. Laat haar maar bellen, maar max. een à twee minuutjes per keer. En ga ondertussen in het midden van een lawaaierig kruispunt staan, zet je muziek vier keer zo luid als de telefoon gaat, of doe die telefoontjes als je met vijf vrienden in de keuken zit te tetteren. Dan ben jij min of meer tevreden dat je er op een minuut vanaf bent, en zij dat ze je gehoord heeft.

In het weekend kan je consequent studiedingen plannen of zo op zaterdagmiddag, en dan ga je voorlopig 'enkel' op zondag naar huis, en stilaan begin je al eens een weekend over te slaan wegens nog andere sociale verplichtingen, omdat het enorm slecht uitkomt, of omdat je op zondag grote schoonmaak moet doen. Eventueel mag ze een uurtje komen helpen, dan is zij tevreden en hoef je niet alles zelf te doen.

Dus: geven en nemen. Maar je ouders niet afstraffen omwille van de goede dingen die ze voor je willen doen.

Wie is je moeder om te bepalen wat wel en niet goed voor je is, zeker als je volwassen bent en op eigen benen staat?

Haar moeder, tiens. Degene die tot een paar maanden voordien constant voor haar gezorgd heeft.

[juno]

@Al Murphy, je ziet een ding over het hoofd. Jouw verhaal werkt prima in een min of meer normale situatie, maar in dit geval is er sprake van een meisje wat financieel door een rare constructie wel heel erg in de tang genomen is. Zij heeft totaal geen onderhandelingspositie.

Eerst moet ze op gelijke voet met haar ouders komen te staan, en dat kan ze door ervoor te zorgen dat ze financieel onafhankelijk is.

Daarna kan ze jouw schema gaan volgen en zichzelf stapsgewijs en pijnloos losweken.

[Al Murphy]

juno schreef op 10-05-2007 @ 13:07 :
@Al Murphy, je ziet een ding over het hoofd. Jouw verhaal werkt prima in een min of meer normale situatie, maar in dit geval is er sprake van een meisje wat financieel door een rare constructie wel heel erg in de tang genomen is. Zij heeft totaal geen onderhandelingspositie.

Misschien heb je daar gelijk in, hoor. Maar in België is het de normaalste zaak van de wereld dat huur kamer, studiekosten en leefkosten voor het overgrote deel door de ouders gefinancierd worden, en dat het ook de ouders zijn die kindergeld/studiefinanciering innen.

Ondanks die financiële afhankelijkheid kunnen studenten hier emotioneel en qua al de rest waarover het in het verhaal gaat toch loskomen van hun ouders. En ook al moeten ze er zoals dzjun bijna voor vechten, dan blijft die financiële afhankelijk meestal wél aanwezig.

Vandaar.
Maarja, andere landen, andere zeden misschien.

[juno]

Aha, Belgie. Daar stond ik niet bij stil. Sowieso merk ik bij de Vlaamse medeforummers al op dat ze veel langer hangen aan thuis en veel minder mogen. Nederlanders zijn wat mondiger en krijgen meer vrijheid.

[x-spekkie-x]

Chimera schreef op 10-05-2007 @ 10:57 :
Vergeet niet dat je ouders wat dat betreft geen zeggenschap over je hebben! Jij kunt die IBG lening zo overzetten naar je eigen rekening, zelfde geldt voor je studie. Je bent 18, voor de wet volwassen dus ze kunnen je niks maken.

Ja dit
En als je op een of andere manier het gespaarde geld van de IB groep ook nog weet los te peuteren, dan heb je de komende maanden ook geen geldzorgen
(Ik had namelijk ook zo'n rekening waar mijn ouders altijd geld op stortten. Maar vanaf mijn 18e kan ik er nu zelf bij )

Je moeder heeft gelijk.

[Flijn]

Ik ben het met iedereen eens dat je moet proberen meer touwtjes in eigen hand te krijgen. Maar ik kan me voorstellen dat je daar zo weinig mogelijk ruzie bij wilt.

Ik zou met je moeder gaan praten. Spreek dat van te voren af, ga op een doordeweekse dag, kortom maak zoveel mogelijk duidelijk dat dit een serieuze kwestie is.
Zeg van tevoren dat je het over een moeilijk onderwerp wilt hebben en vraag op een rustige manier of ze je uit wil laten praten. Zeg dan wat je op je hart hebt. Wees zo rustig, volwassen en vriendelijk mogelijk. Toon begrip voor haar standpunt, laat zien dat je beide kanten van de zaak ziet en dat jouw standpunt redelijk is. Kap het af als ze boos wordt.

Als het niet werkt moet je radicaler zijn, tenzij je je voor nog heel lang door haar wilt laten commanderen.

En nog een vraagje: wat voor rol speelt je vader hierin?

[juno]

Gezien de Belgische insteek van de zaak, is het plan van Al Murphy zo slecht nog niet.

Je bent zeker de oudste of de enige thuis? Die hebben het altijd moeilijk om zich aan moeders verstikkende liefde te ontworstelen.
Dat moet je dus heel geleidelijk en onopvallend doen.