veels te ban mn beste vriendin kwijt te raken..

[evalevi]

hoi allemaal,
ik heb een groot probleem denk ik..
ik was altijd best onzeker, ik ben ook al vanaf dat ik klein was erg verlegen en ik maakte niet zo makkelijk contact met andere kinderen. toch had ik best wel wat vriendinnetjes en ik ben nooit gepest op de basisschool. maar ik voelde me wel op een of andere manier heel erg eenzaam. met mijn ouders heb ik allebei geen goede band, en ik kende veel mensen, maar allemaal heel oppervlakkig zeg maar. ik wou altijd zo graag voor iemand speciaal zijn.

in de 2e klas zat er een meisje bij mij in de klas met wie ik het heel goed kon vinden, we werden steeds betere vriendinnen en we gingen heel veel met elkaar om. ik voelde me echt gelukkig, voor het eerst in mn leven was ik speciaal voor iemand.. ik was haar beste vriendin! op het laatst ging ik bijna alleen nog maar met haar om, andere vriendinnen had ik nauwelijks.. maar dat kon me niks schelen, zij was toch veel leuker dan al die stomme meiden!
maar dat ging dus fout, vorig jaar begon ze steeds meer met een ander meisje om te gaan en ze liet mij zitten. ik voelde me echt ontzettend ongelukkig, ik had gewoon niemand meer en zij was echt de enige die ik vertrouwde! ik heb me zo k*t gevoeld, maar ik durfte niet met haar erover te praten, was bang om het helemaal te verpesten. ik heb wel vanalles gedaan om haar aandacht te trekken (zodat ze me zielig zou vinden..) maar dat hielp niks.

juist op het moment dat ik het een beetje ging accepteren dat ik gewoon een doos was en dat vriendinnen mij gewoon niet leuk genoeg vinden, kwam ze eigenlijk weer terug. onze vriendschap werd weer zoals daarvoor. ik blijf alleen altijd bang om haar weer kwijt te raken. ik wil per se elke dag weten waar ze is, en met wie, zodat ik er op tijd bij kan zijn als ze "te veel" met iemand anders omgaat. ik weet dat dat bizar is! ze weet het zelf ook niet dat ik daar zo mee bezig ben, dat mag ze ook niet weten. maar ik wordt er zelf doodmoe van..
ik ben constant bang dat hetzelfde gebeurt als vorig jaar..
ik voel me helemaal down als ze met andere vriendinnen naar de bios of naar de stad gaat ofzo..
ze weet zelf niet hoe erg ik het vind, dat vertel ik nooit omdat ik bang ben dat ze me dan te kleverig vind. maar ik wordt er zelf heel erg moe van, ik ben er elke dag zo mee bezig!
wat moet ik toch doen?? straks raak ik haar juist hierom kwijt

[Aileen]

Heey, ik herken de situatie wel een beetje, maar dan van een andere kant. Ik kan je niet echt een goede raad ofzo geven, maar wel dat je niet te bezitterig moet zijn, want daar kan je je vriendin mee kwijt raken. Dat is misschien ook wel de reden dat ze eerst een tijdje met een ander meisje om ging. Ik weet dat het een naar gevoel is, dat je bang bent dat je haar kwijt raakt, maar probeer niet te veel aan haar vast te klampen, want dan geef je je vriendin het gevoel alsof ze jouw bezit is en dan zal ze zich waarschijnlijk van je af gaan zetten. Je vriendin heeft waarschijnlijk meer ruimte nodig dan jou, wil ook contact houden met andere mensen, maar je moet haar vooral niet gaan controleren. Ze moet uit zich zelf vertelen wat ze gedaan heeft met die andere vriendinnen, en als ze het niet vertelt vindt ze het misschien wel helemaal niet belangrijk ofzo. En ik vind het juist wel een goed idee om het te vertellen, want zo kan ze jou situatie beter begrijpen en kan zij er misschien van zeggen wat ze er van vindt. Vertel haar gewoon dat je bang bent dat ze jou in de steek zal laten, maar als je verstandig bent stop je met controleren waar ze mee bezig is enz, want dan wordt je er idd ook zelf helemaal gek van.

Het is net of ik een verhaal van mezelf lees.

Vroegâh trok ik ook altijd maar met een persoon op.
Je voelt je veilig enzo want je hebt tenminste 1 vriendin.
Maar wat er dus gebeurt is: je gaat elkaar na een tijdje verstikken. Zeker als een van de 2 zo onzeker is.

Als ik jou was, zou ik meer vriendinnen gaan zoeken.
Niet als je er een gevonden hebt je daar aan vastklampen en nooit meer loslaten, je zoekt meerdere meiden/jongens waar je redelijk mee op kan schieten en vrienden kan worden. Dan ben je niet meer afhankelijk van 1 persoon en de onzekerheid wordt ook een stuk minder. Er zijn tenslotte meerdere mensen die jou wel aardig en interessant vinden.

succes

[gothicje]

ik herken het zelf niet helemaal maar toch ff een reactie
het lijkt me slim om het er toch met haar over te hebben is makkelijker voor jou maar ook voor haar
het is zowieso nooit slim om jezelf op 1 iemand te storten meerdere goede vrienden kan ook heel handig zijn en misschien ook wel even leuk of leuker

[Greenpeacegirl]

ik heb iets meegemaakt wat er een beetje op leek,
ik had al 12 jaar (!!!) een beste vriendin en behalve dat we in de kleutertijd enzo af en toe ruzie hadden waren we echt heel erg close en we hadden echt bijna nooit meer ruzie ofzo.

ik was ook heel erg onzeker, dat ben ik nog steeds wel
zij was vroeger onzeker, nu veel minder.

hoe onzeker ik vroeger ook altijd was,
ik kwam altijd voor haar op in de klas,
zij werd gepest, ik niet.
ik toen ook, omdat ik de enige was die voor haar op kwam.
zo ging het jarenlang,
niet altijd was het evenerg, maar soms waren we echt
'samen alleen op de wereld'
omdat er niemand anders was.
en soms gingen we wel gewoon met anderen om,
maar we waren altijd de twee buitenbeentjes.
ik was nog altijd populairder dan zij, en zij was heel erg snel jaloers als ik met anderen om ging.
ik probeerde haar echt constand duidelijk te maken dat zij nog altijd mijn beste vriendin was maar zij bleef jaloers.
ik moet zeggen dat ik er soms wel een beetje kriegel van werd, die angst van haar om mij kwijt te raken.
dus ik begon maar 'in het geheim' met andere vriendinnen af tespreken in het weekend, zodat zij niet jaloers zou worden en als het even kon, vroeg ik haar ook mee.
toen ging het beter, we werden allebei iets zekerder van ons zelf
en we vertrouwden elkaar 100%.
tot dat er iets gebeurde waardoor zij, (zomaar door stom geluk eigenlijk) heel populair werd en heel veel aandacht kreeg van iedereen. zij had nu zoiets van; 'zie je wel, jij bent heus niet meer dan ik' en probeerde mij nooit ergens bij te betrekken.
ik liet het maar een beetje over me heen gaan, was teleurgesteld, dat moet ik toegeven, maar probeerde er niet over na te denken.
ik dacht: 'het gaat wel over, zonde om er zoveel jaren vriendschap voor op het spel te zetten'
maa het hield niet op, en op het laatst werd ik overal buitengesloten en hoorde ik nergens bij. ze lachten me om alles uit of negeerde me.
en zij deed met ze mee.
toen begon ik kwaad te worden en we kregen echt knallende ruzie.
het bleek dat zij al die jaren altijd maar tegen mij opkeek omdat ik meer aandacht/complimentjes enzo van iedereen kreeg.
dit was dus een soort wraak van al die jaren opgekropte woede.
ik voelde me heel erg veraden want ik had mezelf toch ook al die jaren voor haar opgeofferd...??

dit is geen baby-verhaal, het gebeurde vorig jaar en het is nooit meer helemaal goed gekomen,
ik heb inmiddels alweer heel veel vrienden terwijl zij nu weer 'uit' is. (met populariteit)
nu zijn we weer 'vriendinnen', maar nooit meer zoals het was.

ik vertel dit verhaal alleen maar omdat het een voorbeeld is van hoe vriendschappen kapot kunnen gaan door onzekere gevoelens (van de ander, of van je zelf). die angst, of onzekerheid, is vaak de oorzaak van dit soort dingen.