verhaal - graag reacties

[forumfreakie]

Voor Nederlands moeten we een verhaal schrijven en ik vroeg me af wat jullie van dit verhaal vonden. Ik begrijp dat het niet van hoge kwaliteit is want volgens mij heb ik ook niet het talent, maar willen jullie hier even wat commentaar op leveren. Alles is welkom

Ik kon het echt niet. Die kleine ogen vol met doodsangst...

“Siegfried, komen.” Het klonk vanuit de richting van ons huis. Kwaad pootte ik de schop diep in de keiharde grond. Op deze manier zou ik het werk natuurlijk nooit afkrijgen. “Siegfried”, klonk het weer ongeduldig.
“jaja, ik kom al,” bromde ik in de richting waar de stem vandaan kwam. Ik keek nog eens naar het half afgemaakte werk en besloot er voor vandaag maar mee te stoppen. Het omspitten van de tuin was toch een groter karwei dan ik van te voren had, en het jaargetij was er ook niet erg geschikt voor. Ik liep in de richting van ons huis terwijl ik het onze boerderij eens goed in me op nam. Vreemd eigenlijk, dat dit huis minder dan dertig jaar gelden nog een legerkazerne was, in de oorlog met die vuile Fransen. Vader had precies verteld hoe een hoge legerofficier van het Duitse leger had meegedeeld dat ze dit huis nodig hadden in de strijd tegen de Fransen.
Wat zou dat geweldig zijn, om een keer wraak te nemen op wat ze toen met ons gedaan hebben. Een oorlog, ja dat leek me wel mooi. Vechten voor Duitsland, zodat ons land weer het machtigste land van Europa zou worden.

Binnen aangekomen zag ik vader opgewonden naast de radio zitten. Het leek alsof hij me niet hoorde binnenkomen, zo gespannen zat hij te luisteren naar wat er werd meegedeeld.
“Eindelijk jongen, eindelijk gaat er wat gebeuren,” zei hij toen hij merkte dat ik naast hem was komen staan. Ik luisterde naar de stem op de radio en al gauw begreep ik dat het Duitse leger Polen was binnengevallen. Eindelijk werd er echt actie ondernomen, en ik hoefde me niet af te vragen wie hiervoor verantwoordelijk was. Zowel vader als ik, waren altijd al van mening geweest dat Hitler de juiste man was.
“ja, jongen, deze dag kan wel eens een wending in heel de geschiedenis zijn, nu word vast alles beter.”

Toen ik die morgen wakker werd, dacht ik onmiddellijk aan wat er vandaag zou gaan gebeuren. Voor het eerst zou ik naar een bijeenkomst gaan waar heel veel Duitse jongeren bij elkaar komen. Het was inmiddels bijna twee jaar geleden dat ik samen met vader naar de radio had zitten luisteren, toen bekend was dat Polen was binnengevallen. Er was een hoop gebeurd in de afgelopen twee jaar, maar vanaf vandaag zou ik zelf ook mijn steentje kunnen bijdragen aan de groei van het derde Rijk, zoals Hitler dat zo mooi had noemde.
Een paar weken geleden had vader een oproep gelezen waarin was gevraagd naar ‘echte’ Duitse jongeren met een hart voor de zaak. Toen hij het me liet lezen, hoefde ik niet lang na te denken. Nadat ik me had aangemeld werd ik uitgenodigd voor een samenkomst waar ik meer te horen zou krijgen over de acties die deze groep uit zou voeren.

De bijeenkomst was in een groot voetbalstadion, en toen ik er aankwam zat het al stampvol met Duitse jongeren, waarvan de meeste een paar jaar jonger leken te zijn dan mij. Heel het stadion hing vol met rode vlaggen met hakenkruizen erop en toen ik rond keek zag ik grote groepen jongeren die hun hoofd kaal hadden laten scheren.. Het gaf me een trots gevoel om hier bij te mogen horen en in een toespraak werden we opgeroepen te vechten voor ons land. De bijeenkomst eindigde met het opsteken van onze rechterarm en het groeten van de grote man. Het gevoel wat toen door me heen ging is moeilijk te beschrijven.

Thuisgekomen besloot ik om me samen met vader aan te melden bij de SS en het volgende half jaar leek voorbij te gaan als in een droom. Hitler ging steeds verder met zijn veroveringen, en aan het thuisfront hielpen wij om de verraders op te pakken en onderduikers op te sporen. Het mooiste was nog het oppakken van grote groepen Joden, het smerigste volk wat ik ooit gekend had.

Maar op 13 mei ’44 gebeurde er iets heel vreemds met me. Als ik er aan terugdenk begrijp ik nog steeds waarom ik die dag opeens zo veranderde. En niet alleen ik veranderde, heel mijn leven veranderde hierdoor.
Een paar dagen hiervoor hadden we begrepen dat er Joden ondergedoken zouden zitten op een boerderij, even buiten het dorp. De boer die daar woonde, hadden we altijd al aangezien voor een landverrader en er waren dan ook dikwijls ruiten bij hem ingegooid door jeugd op het dorp.
We besloten om met een groepje de boerderij binnen te vallen en dat smerige volk eruit te sleuren, waarna we de boer eens flink de waarheid zouden vertellen wat waarschijnlijk gepaard zou gaan met het nodige geweld.
We begonnen het huis te doorzoeken en plotseling hoorde ik een zacht gesnik uit een berghok komen. Waarom weet ik nog steeds niet, maar ik besloot om eerst zelf te gaan kijken voordat ik de rest zou roepen. Ik liep richting het geluid en stond opeens oog en oog met een groepje mensen die zich dicht tegen elkaar aan hadden gedrukt. Aan hun uiterlijk zag ik dat het Joden moesten wezen, en waarschijnlijk was het een gezinnetje. Het waren een man en een vrouw en tegen zich aangedrukt zat een klein meisje met mooi donker haar. Toen ik op het punt stond om de anderen erbij te roepen begon het meisje weer zacht te snikken, wat mijn mond snoerde.
“Mama, wat gaat die meneer doen,” klonk een zacht stemmetje. Het geluid van dat kinderstemmetje deed een rilling over mijn rug gaan. Ik wist dat ik ze nu gewoon hardhandig moest meesleuren, maar het blik van het schattige meisje hield me tegen iets te doen. Ik keek in haar kleine oogjes, die anders waren dan die van de meeste Joden. Het waren mooie blauwe oogjes, maar ik kon de doodsangst erin lezen. Het leek over haar ogen me wilden zeggen dat deze oorlog zinloos was. Dat het niet goed was wat er hier gebeurde, omdat zei niks fout hadden gedaan. Mijn gedachten gingen terug naar vroeger, naar de tijd toen moeder er nog was. Er verscheen een glimlach om mijn gezicht, toen ik eraan dacht hoe ik bij haar op de fiets had gezeten en ze me alle dingen uit de natuur leerde. Hoe we samen naar de eendjes hadden zitten kijken en ze me dicht tegen zich aan had gedrukt als ik bang of verdrietig was. Het leek wel alsof ik zelf het meisje was die zich daar angstig tegen haar moeder had aangedrukt en een paar seconden leek het gezicht van de moeder te veranderen in het gezicht van mijn moeder. In het prachtige gezicht, van hoe mijn moeder was geweest voordat haar ziekte was gekomen. Opeens hoorde ik de stem van moeder, vlak voordat ze stierf. Ik hoorde haar duidelijk haar laatste woorden zeggen: “ Siegfried, ik wil dat je aardig zult zijn tegen alle mensen” en ik zag nog eenmaal hoe haar mooie blauwe ogen me aankeken.

Ik wist dat ik niks tegen het meisje durfde te doen. Ik zag haar ogen en begreep opeens dat deze oorlog ontzettend nutteloos was. Het was fout, wat ik deed en ik keek naar die mooie, kleine, blauwe ogen waarin de doodsangst nog te lezen was. Dat kleine gezichtje, waar de onschuld op af te lezen was.
Plotseling schrikte ik op uit mijn ‘droom’ en hoorde de andere mannen in onze richting lopen. Ik knipoogde, met mijn blauwe ogen naar het meisje en liep snel het hok uit.
“Hier is ook niets,” zei ik tegen de mannen waarna ze scheldend vertrokken.

Toen ik thuis in mijn bed lag, dacht ik na over alles wat deze dag gebeurd was. Ik sloot mijn ogen en zag heel duidelijk de blauwe oogjes van het meisje voor me.
Ik kon het echt niet. Die kleine ogen vol met doodsangst..

Einde

[firelizzard]

Echt een verhaal dat goed en slecht benadrukt, heel mooi. Alleen in het begin had ik het id dat siegfried een meisje was eerlijk gezegd, misschien moet je hem een meer mannelijkere naam geven snappie.....Maar niet teveel naar mij luisteren hoor ik ben geen neerlandicus.

Moest het over WW II gaan eigenlijk? Gewoon interesse hoor, verder helemaal niet belangrijk ofzo....Maar ik vind het een goed verhaal

[.krz]

Vond het wel een aardig verhaal, niet geweldig, maar opzich vind ik het en prima verhaal voor iemand die van zichzelf zegt dat ie niet kan schrijven.

forumfreakie schreef op 02-02-2004 @ 14:52:
waarvan de meeste een paar jaar jonger leken te zijn dan mij.

Het is misschien gemuggenzift, maar moet het toch ff zeggen. Het is; waarvan de meeste een paar jaar jonger leken te zijn dan ik .

[forumfreakie]

firelizzard schreef op 02-02-2004 @ 18:14:
Alleen in het begin had ik het id dat siegfried een meisje was eerlijk gezegd, misschien moet je hem een meer mannelijkere naam geven snappie.....

Moest het over WW II gaan eigenlijk? Gewoon interesse hoor, verder helemaal niet belangrijk ofzo....Maar ik vind het een goed verhaal

Over de naam zal ik eens nadenken, bedankt!
Ja, het was inderdaad de bedoeling om het over WOII te houden.

[forumfreakie]

.krz schreef op 02-02-2004 @ 18:42:

Het is misschien gemuggenzift, maar moet het toch ff zeggen. Het is; waarvan de meeste een paar jaar jonger leken te zijn dan ik . [/B]

Ja, je hebt gelijk. Ik zal het veranderen. En muggenziften vind ik prima hoor, ik sta open voor kritiek.