hoe vertel ik mijn ouders dat het helemaal niet zo goed gaat

[metallica]

Ik weet niet meer wat ik moet, ik voel me zo ongelofelijk rot. Ik kom er steeds meer achter dat ik alles niet zo onder controle heb als ik zelf eerst dacht. Ik heb het gevoel dat ik steeds meer afdrijf van de werkelijkheid en ik kan er niets aan doen.
Ik loop zo nu zo ongeveer al meer dan vier jaar rond met zelfmoordgedachtes. Ik voelde me nooit echt geweldig, maar het ging allemaal wel. Ik kon me gewoon gedragen en niemand heeft ooit in de gaten gehad dat ik helemaal niet zo vrolijk was als ik me voordeed. Maar sinds het begin van het schooljaar gaat het voortdurend minder, er zijn wel periodes dat het beter gaat, maar zelfs dan voel ik me niet echt geweldig.
Omdat ik het zelf niet meer helemaal kon dragen heb ik mijn omgeving laten blijken dat het helemaal niet zo goed gaat, al een hele tijd niet. Ik kreeg heel verschillende reacties en ook reacties die ik niet verwacht had, maar ik heb nu wel het gevoel dat ik een aantal mensen heb waarop ik kan bouwen, waarmee ik opeen lijn zit.
Nu is de situatie zo dat de huisarts en op school veel mensen weten dat het helemaal niet goed gaat, maar dat mijn ouders niets weten. Ik gebruik anti depressiva, heb afgelopen week voor het eerst een gesprek gehad met een psycholoog en praat al een paar maanden met een leraar op school. Het word steeds meer tijd dat ik het mijn ouders vertel, maar hoe doe ik dat. Ik heb ze al die tijd voor gehouden dat alles goed gaat, het enige dat ze weten is dat ik slecht slaap.
Je kan natuurlijk nooit weten hoe ze reageren, maar ik durf het gewoon niet. Ik vermoed dat ze kwaad worden, het niet zouden begrijpen, maar toch word het echt tijd om het ze te vertellen, omdat het anders iemand anders doet. Vooral na gisteren word het risico groot dat iemand anders het doet. Iemand vertelde me dat zo ongeveer mijn hele klas weet dat ik mezelf snij en dat ze het erover gehad hebben en dat iedereen zich zorgen maakt enz. Ik heb het daar met mijn vertrouwenspersoon over gehad en die vond het toch ook tijd worden, net als andere mensen waarmee ik praat.
Wat nou waarschijnlijk de bedoeling word, id dat ik bij een vriendin ga slapen en dat ik een brief achter laat aan mijn ouders, zodat zij ook tijd hebben om er over na te denken en mij niet meteen aanvallen. We hebben nog geen datum geprikt en daar heb ik eigenlijk ook helemaal geen zin in, maar het plan is er, de vraag is alleen of ik het durf uit te voeren en daarmee mijn ouders erg zal teleur stellen.

Het is veel langer geworden als ik vanplan was en ik weet ook niet wat ik hiermee wil bereiken, maarja.

[Gothic]

print dit stukje uit en laat het op tafel slingeren oid...

[Dolores]

Ik weet nooit zo goed hoe ik op dit soort verhalen moet reageren, maar k wil iig wel reageren op 1 stukje uit je verhaal. Je schrijft dat je vermoed dat je ouders kwaad worden en het niet zouden begrijpen, maar als je ouders echt van je houden dan worden ze niet boos, maar helpen ze je en proberen ze je te steunen.

[Quiana]

metallica schreef op 16-01-2004 @ 20:54:
Wat nou waarschijnlijk de bedoeling word, id dat ik bij een vriendin ga slapen en dat ik een brief achter laat aan mijn ouders, zodat zij ook tijd hebben om er over na te denken en mij niet meteen aanvallen. We hebben nog geen datum geprikt en daar heb ik eigenlijk ook helemaal geen zin in, maar het plan is er, de vraag is alleen of ik het durf uit te voeren en daarmee mijn ouders erg zal teleur stellen.

Ik denk dat dit wel een goed idee is.

En ik denk ook, dat als het van jou komt (of het nou via brief
of via een gesprek is), dat iig meer gewaardeerd zal worden
dan als iemand anders het doet...

Misschien, als het lukt, kan je proberen heel duidelijk te
schrijven waarmee je zit ed, om onbegrip ed een beetje
te voorkomen...

Ik denk overigens niet dat je dit als een kwestie van
teleurstellen moet zien. Jij hebt er niet voor gekozen,
jij hebt er niet om gevraagd. Je hebt tenminste het lef om
het onder ogen te zien en er iets aan te doen...

En dat vind ik knap, echt waar.

Ze zullen het niet leuk vinden ws, nee, maar ik denk wel
dat ze het 'fijn' zullen vinden als jij open tov hen bent.
Ook over de minder fijne dingen.

Sterkte en succes!

[Nona]

Het is altijd makkelijker als ze niet reageren, dan kan jij uitpraten voor ze er weer een heleboel tegenin gaan brengen. Door middel van een brief gaat dit goed, alleen neem je dan toch een bepaalde afstrand die je misschienw el niet wilt creëren als je ze persoonlijke dingen wilt vertellen.

Je kunt ook gewoon een rustig moment uitzoeken en zeggen dat je even wilt praten. Dan kun je gewoon beginnen. Belangrijk is dan wel dat je zo stevig in je schoenen staat dat ze je uit laten praten. Dit is ook makkelijker als je maar met één persoon spreekt. Maar ik kan me goed voorstellen dat een brief toch makkelijker is, want het is moeilijk zulke dingen aan je ouders te vertellen.

[damaetas]

Gothic schreef op 16-01-2004 @ 21:20:
print dit stukje uit en laat het op tafel slingeren oid...

mja


ik denk niet dat ze kwaad gaan worden hoor! hoe kan dat nou, ze zullen veel te ongerust zijn om aan kwaad worden te denken.

veel sterkte!

[light fighter]

Het lijkt mij geen slim idee om dit stukje van jou op tafel te laten slingeren. Ik vind het zelf wel een goed idee om bij een vriendin te gaan slapen en dan een brief te laten liggen. Dan kunnen je ouders na denken over hun reactie en jij hebt afleiding. Zelf moet ik mijn ouders ook vertellen dat ik mezelf snijd e.d en ik ga het waarschijnlijk zo aanpakken: ik vertel het mijn moeder een keer dat ik alleen ben met haar ben en dat zij het mij vader vertelt en dan mis een dat heb ik dan met mijn mentrix afgesproken dat ik een gesprek heb met mijn moeder en haar dus met z'n drieeen.

[Carlie]

Je ouders vertellen is een moeilijke stap, voor jou en voor hen.
Je hebt al een tijdje een groot probleem en je kan er nu goed aan werken, dat is heel mooi!!! Fijn dat je zoveel steun krijgt van andere mensen.
Maar hoemeer mensen het weten hoe groter de kans is dat je ouders het ook teweten komen. Dat je pillen slikt en naar een psycholoog gaat valt nog te verbergen, maar stel dat je klasgenootjes het allemaal aan hun ouders vertellen, en die ook weer aan andere enz. Dan zullen je ouders er ook snel achterkomen en dat zullen ze denk ik nog veel erger vinden!!

Ik denk dat dat idee met die brief een goed idee is. Het lijkt me erg moeilijk om het gewoon recht in hun gezicht te zeggen. Je ouders zullen erg schrikken dat hun kind al 4jaar ongelukkig is!! Ze zullen misschien boos zijn op zichzelf dat ze dat niet hadden gemerkt, maar ik denk niet dat ze boos op jou zullen worden! Jij kan er toch niks aan doen??
Als ze die brief lezen hebben ze idd even tijd om er overna te denken en misschien moet je dan vragen of ze je willen bellen als ze daar aan toe zijn en dat jij niet opeens de volgende dag komt binnenzetten. Dat lijkt me namelijk ook heel eng.

Ga vooral zo door om aan je probleem te werken! Daar zullen je ouders iig ook trots op zijn, dat je zelf de kracht hebt om het andere mensen te vertellen en er aan te werken. Ze hadden natuurlijk liever dat jij het hen had vertelt, maar ze moeten ook weten dat het fijner is om over dat soort problemen met een onbekende te praten dan met je ouders!!

Heel veel succes!!!

Laat voordat je het aan je ouders gaat vertellen, een beetje doorschemeren dat het een serieus gesprek wordt en er dus iets is. Je kan daarna met je ouders om de tafel gaan zitten en het vertellen, maar dat lijkt me (als ik dat zou moeten doen) heel zwaar en heel moeilijk. Als dat je té moeilijk lijkt kan je ook een brief aan je ouders schrijven. Daarin kan je alles rustig uitleggen en die brief kan je geven op een moment dat ze de tijd hebben om het te ‘verwerken’. Het is voor je ouders ook niet nix als ze ineens te horen/lezen krijgen dat hun dochter waar ze zoveel van houden het zo moeilijk heeft. Ik denk niet dat ze boos op je zullen worden, je kan er zelf ook niet veel aan doen dat je je zo voelt en dit had je graag anders gewild (lijkt mij). Sterkte!

De manier waarop jij het gaat doen komt me bekend voor.. zo heb ik het ook gedaan!

Ik heb een brief gemaakt waar alles in hele grote lijnen in stond.. (ik moest het namelijk VERPLICHT vertellen..k*t vertrouwenspersoon ) en die op tafel laten slingeren..
Vervolgens ben ik naar de stad gegaan waar ik om half tien met iemand had afgesproken om gewoon ff te praten enzo.. Ze hadden die brief niet gezien en de volgende dag lag die 'r nog steeds.. Mijn vertrouwenspersoon heeft toen 's middags opgebelt om te vragen wat zij er nou van vonden etc, terwijl ze het nog niet hadden gelezen.
Gelukkig zat ik toen op lowlands en hebben ze drie dagen over een reactie kunnen denken.
Vervolgens moest ik van mijn vertrouwenspersoon maar een gesprek openen waarin ik alles duidelijker toelichte etc.. (wat ik dus eigenlijk niet wilde)

Hmm, ik weet niet of je wat aan dat verhaaltje hebt.. Maar als je een brief achter laat, laat hem dan wel duidelijk achter zodat ze hem vinden! Anders ben je nog nergens..

Misschien is het ook verstandig om neer te zetten hoe je wil dat ze erover gaan praten met jou.. Dat ze juist veel vragen stellen of weinig vragen stellen o.i.d..

[~~dolce~~]

Ik denk dat dat van die brief een goed idee is. Ik zou het wel heel moeilijk vinden. Dus ik vind het onwijs knap!
Ik ga binnenkort naar altrecht en dan zal het ook wel zover komen dat ik het moet gaan vertellen. Mijn moeder weet het allemaal wel zo'n beetje. (zeker niet in details) Of ze am weet, dat betwijfel ik. Ik ben bang dat ze een vermoeden heeft.
maar goed,

veel sterkte, en laat ons weten wat je gaat doen.

kuzzies mir

[metallica]

Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties, ik ben er nu zeker van dat ik het zo ga doen. Ik ga binnenkort beginnen met het schrijven van de brief, alleen weet ik niet wanneer ik hem ook echt aan mijn ouders geef. Het is misschien wel een smoesje en een poging om het uit te stellen (want eigenlijk wil ik het niet vertellen, al weet ik wel dat dat het beste is), maar het is op het moment al chaotisch voor mijn ouders, mijn moeder staat al op instorten door een verhuizing die niet loopt, een tante die ernstig ziek blijkt te zijn, mijn oma die haar medicijnen niet inneemt. En dan komt er ook nog een dochter bij die problemen heeft.
Als ik het zelf lees en erover denk, weet ik ook wel dat ik het gewoon moet vertellen en dat ik het wel uit kan blijven stellen, maar ik ben zo bang dat ik iets goeds kapot maak.
Maar ik weet wel dat ik het ga vertellen en hoe, dus daarmee ben ik al een hoop verder

[WeR]

Ik weet hoe je je voelt, ik had hier zelf niet al te lang geleden ook last van, doordat mijn vriendin het uitmaakte werd het natuurlijk niet beter, zeker niet toen ze ging negeren en zeggen dat ze me haat.
Ik werd weer helemaal depressief en ben gewoon met mensen gaan praten, mijn vrienden reageerden er heel gelaten op (en snappen het denk ik ook niet helemaal), maar de ex van mijn beste vriend had het ook allemaal al een keer meegemaakt en heeft me heel erg geholpen.

Ik wilde het ook niet tegen mijn ouders zeggen, ik kon gewoon niet met ze praten, maar omdat ik wist dat dit wel het beste was heb ik ervoor gezorgd dat ze er wel achter kwamen.
Ik had gezegd dat ik ruzie met mijn ex had en vandaar uit rolde alles eruit. Ze hebben me goed geholpen, en dat terwijl ik niet wist hoe ze zouden reageren.

Wat is de moraal van mijn verhaal?
Praten met iedereen helpt, vooral met je ouders. ze helpen je echt wel, ook al zou je dat niet verwachten.
Misschien zou je het eerst aan je vader kunnen vertellen en dan het er met hem over hebben hoe en of je het aan je moeder vertelt.

maar één ding is zeker:
PRAAT MET JE OUDERS!!

Als ik jouw verhaal zo lees, dan denk ik dat er meer aan de hand is dan depressiviteit. Ik doel op het jezelf snijden.

Ik ken zelf ook iemand die depressief was en zichzelf sneed. Deze persoon is er bovenop gekomen door goede therapie (zeg maar een psycholoog die dus meer doet dan alleen pillen geven).

Advies 1: er is hoop. Aan alle leed komt een einde.



Het is niet van belang dat je het je ouders vertelt, als jij je daar niet gemakkelijk bij voelt. Laat je niet door iemand pushen iets te doen tegen je zin in; als ik je verhaal lees, dan krijg ik de indruk dat je niet achter deze stap staat.

Advies 2: zoek via je huisarts (of een andere geschoolde vertrouwenspersoon) een GOEDE psycholoog (ide aangesloten is bij het Nederlands Instituut Psychologen (NIP)) en vertel ALLES, zodat hij of zij je ook echt kan helpen.
Later kun je beslissen of je het aan je ouders of andere personen wilt vertellen.

Advies 3: ga NIET naar het RIAGG of Parnassia of een dergelijke instelling; de meeste mensen die hier werken bedoelen het goed, maar kunnen je weinig verder helpen.





link NIP: http://www.psynip.nl/

NB: Ik ben reeds lange tijd zoon van een psycholoog en ken deze verhalen al te goed. De adviezen die ik je heb gegeven vergen enige moed, maar ik weet dat jij die in je hebt. Heb je meer vragen, stel deze dan op dit forum, dan kan kan ik je misschien op weg helpen.
Succes

[LA BLADIRA]

damaetas schreef op 17-01-2004 @ 08:40:
mja


ik denk niet dat ze kwaad gaan worden hoor! hoe kan dat nou, ze zullen veel te ongerust zijn om aan kwaad worden te denken.

veel sterkte!

ik had juist hetzelfde, en het ging echt niet meer met me ik was echt kapot aan het gaan, op een avond heb ik zelf pillen geslikt, maar niet genoeg, was een beetje dom, ik had moeten weten dat je van 40 niet dood kan zijn maar gewoon doodziek wakker komt de volgende dag. Ik had ook beslist het te vertellen aan m'n ouders, wat een fout was me dat. Ze waren woest, en vonden me een dom kalf met zelfmedelijden, en ik deed zo'n domme dingen volgens hun omdat ik beinvloed word door m'n vrienden, nu mag ik niemand nog zien er niet meer mee praten en k'mag niet meer buiten komen als straf. Wat ben ik toch blij met mijn ouders *zucht*

[metallica]

LA BLADIRA schreef op 18-01-2004 @ 16:20:
ik had juist hetzelfde, en het ging echt niet meer met me ik was echt kapot aan het gaan, op een avond heb ik zelf pillen geslikt, maar niet genoeg, was een beetje dom, ik had moeten weten dat je van 40 niet dood kan zijn maar gewoon doodziek wakker komt de volgende dag. Ik had ook beslist het te vertellen aan m'n ouders, wat een fout was me dat. Ze waren woest, en vonden me een dom kalf met zelfmedelijden, en ik deed zo'n domme dingen volgens hun omdat ik beinvloed word door m'n vrienden, nu mag ik niemand nog zien er niet meer mee praten en k'mag niet meer buiten komen als straf. Wat ben ik toch blij met mijn ouders *zucht*

Ik vermoed ook dat mijn ouders zo zullen reageren. Je kan het natuurlijk nooit weten, maar ik ken mijn ouders, denk ik. Maar het vervelende is gewoon dat je het niet kunt weten.
Wat nou als ik het vertel en ik heb ook nog een heleboel stress thuis, daar zal het echt niet beter van gaan.
Maar ik ga morgen naar de dokter en dan kan ik hem vragen wat hij ervan vind, hij kent mijn ouders ook wel redelijk goed.
Maar bedankt allemaal

[metallica]

mijn moeder begint dingen te vermoeden, ze gaat vanavond mijn mentor bellen. Mijn mentor weet ervan en heeft met mij geregeld dat ik deze week maar twee uur naar school hoef per dag, omdat ik zo moe en afwezig als de pest ben. Nu gaat mijn moeder haar bellen en vragen waarom. En ze begint zich toch af te vragen waarom ik steeds naar de dokter ga. Ik hoop dat het vanavond goed gaat

Heel veel sterkte....

[metallica]

alluman schreef op 19-01-2004 @ 17:19:
Heel veel sterkte....

Dank je wel. Wij kennen elkaar toch niet, he? Is misschien een stomme vraag, maar ik vroeg het me af.



Ze heeft gisteren niet gebeld, maar ik heb met mijn mentor gesproken en die zou mijn ouders eens bellen. Ze zou ook met mijn klasgenoten spreken, om te zeggen dat ik met bepaalde dingen zit, maar dat mijn ouders nergens van weten en dat ik het ze zelf wil vertellen. Dus dat niemand op het idee hoeft te komen zelf iets te zeggen.

metallica schreef op 20-01-2004 @ 14:59:
Dank je wel. Wij kennen elkaar toch niet, he? Is misschien een stomme vraag, maar ik vroeg het me af.



Ze heeft gisteren niet gebeld, maar ik heb met mijn mentor gesproken en die zou mijn ouders eens bellen. Ze zou ook met mijn klasgenoten spreken, om te zeggen dat ik met bepaalde dingen zit, maar dat mijn ouders nergens van weten en dat ik het ze zelf wil vertellen. Dus dat niemand op het idee hoeft te komen zelf iets te zeggen.

Nee, wij kennen elkaar niet. Althans, voor zover ik weet. Maar ik heb altijd open armen voor mensen die zo in de knoop zitten (vaak door een ander zijn toedoen) dat zij bijna geen uitweg meer vinden.

Ik wil graag dat ze weten, dat er meer mensen zijn (helaas kom ik ze te vaak tegen) die volledig in de put zitten en dat die allemaal eruit zijn gekropen. Laat ze niet op je kop zitten!!!

[metallica]

Ik heb net een uur geleden mijn ouders verteld dat ik depressief ben en al ongeveer vier, vijf jaar aan zelfmoord denk.
Het was niet het plan geweest, ik had het volgende week doormiddel van die brief en die vriendin willen doen. Maar mijn vader begon vanmiddag te preken dat ze merken dat het niet goed ging en dat ik er zelf niet uitkwam en dat ze het niet leuk vonden dat ik niet met hun wilde praten. Dat ik niet alles oploste door alleen maar op mijn kamer te zitten en zulk soort gedoe. Ik heb weer eens hele leuke dingen gehoord gekregen
Op dat moment was ik aan het wachten dat hij op zou houden en heb de hele tijd niets gezegd. Op een gegeven moment gaf hij het op en waren ze alleen nog maar chagarijnig aan het doen tegen me. Daar had ik ook geen zin in, omdat ik weet dat dat dagen kan gaan duren, dus heb ik maar kort en krachtig opgeschreven wat er aan de hand is en waarom ik niet met hun praten wil. Om nou te zeggen dat ik een reactie kreeg. Mijn moeder zei niets en het enige dat mijn vader zei was dat we naar de dokter zouden gaan.
Ik kan niet zeggen dat ik opgelucht ben. Gewoon omdat ze eigenlijk niet echt gereageerd hebben, ik had denk ik tochg liever gehad dat ze kwaad waren geworden. Bah, ik vind het vervelend dat het niet gegaan is hoe ik het gewild had. Want nu is het korte briefje slechts een kleine opsomming van de feiten gewordene en ik was een beetje kwaad dat ze me negeerden nadat ik niets wou zeggen. Maar ik zie het verder wel...

metallica schreef op 21-01-2004 @ 20:23:
Ik heb net een uur geleden mijn ouders verteld dat ik depressief ben en al ongeveer vier, vijf jaar aan zelfmoord denk.
Het was niet het plan geweest, ik had het volgende week doormiddel van die brief en die vriendin willen doen. Maar mijn vader begon vanmiddag te preken dat ze merken dat het niet goed ging en dat ik er zelf niet uitkwam en dat ze het niet leuk vonden dat ik niet met hun wilde praten. Dat ik niet alles oploste door alleen maar op mijn kamer te zitten en zulk soort gedoe. Ik heb weer eens hele leuke dingen gehoord gekregen
Op dat moment was ik aan het wachten dat hij op zou houden en heb de hele tijd niets gezegd. Op een gegeven moment gaf hij het op en waren ze alleen nog maar chagarijnig aan het doen tegen me. Daar had ik ook geen zin in, omdat ik weet dat dat dagen kan gaan duren, dus heb ik maar kort en krachtig opgeschreven wat er aan de hand is en waarom ik niet met hun praten wil. Om nou te zeggen dat ik een reactie kreeg. Mijn moeder zei niets en het enige dat mijn vader zei was dat we naar de dokter zouden gaan.
Ik kan niet zeggen dat ik opgelucht ben. Gewoon omdat ze eigenlijk niet echt gereageerd hebben, ik had denk ik tochg liever gehad dat ze kwaad waren geworden. Bah, ik vind het vervelend dat het niet gegaan is hoe ik het gewild had. Want nu is het korte briefje slechts een kleine opsomming van de feiten gewordene en ik was een beetje kwaad dat ze me negeerden nadat ik niets wou zeggen. Maar ik zie het verder wel...

Veel mensen worden boos als ze iets niet begrijpen. Ik denk dat jouw ouders daar ook last van hebben...
Misschien moet je het je gewoon niet aantrekken; je kan immers nu een nieuwe psycholoog uitzoeken.

Terzijde: ik geloof dat iemand hier zei dat een huisarts je meestal naar het RIAGG doorstuurt en dat klopt idd (nagevraagd) - dat is voor hen het makkelijkste ... Neem hier geen genoegen mee; het gaat om jou en niet om niemand anders. Gewoon op je strepen staan en net zo lang zoeken tot je iemand hebt, van wie je verwacht dat die je kan helpen!

[metallica]

Mijn moeder kwam net binnen, ze was weg geweest. Nu blijkt dat ze naar de huisarts was gegaan, mijn brief mee had genomen en met hem gepraat had. Hij zou mij straks ook even bellen. Nu zei ze wel wat ze ervan vond en ik voel me nu ook wel opgelucht. Ze had het al weken in de gaten, maar wist niet hoe ze met mij erover moest praten. En ze zouden samen met me naar het riagg gaan als ik dat wilde en we zouden op school met mijn mentor gaan praten. Dus het is toch nog positief afgelopen en ik hoef alles niet meer stiekem te doen.

[Nona]

metallica schreef op 21-01-2004 @ 21:02:
Mijn moeder kwam net binnen, ze was weg geweest. Nu blijkt dat ze naar de huisarts was gegaan, mijn brief mee had genomen en met hem gepraat had. Hij zou mij straks ook even bellen. Nu zei ze wel wat ze ervan vond en ik voel me nu ook wel opgelucht. Ze had het al weken in de gaten, maar wist niet hoe ze met mij erover moest praten. En ze zouden samen met me naar het riagg gaan als ik dat wilde en we zouden op school met mijn mentor gaan praten. Dus het is toch nog positief afgelopen en ik hoef alles niet meer stiekem te doen.

Fijn. Ik denk dat je ouders gewoon even tijd nodig hadden om het op te nemen en verwerken. Dit is voor hen ook niet niets, ze geven immers om je. Maar ik vind het fijn voor je dat ze je nu steunen.

metallica schreef op 21-01-2004 @ 21:02:
Mijn moeder kwam net binnen, ze was weg geweest. Nu blijkt dat ze naar de huisarts was gegaan, mijn brief mee had genomen en met hem gepraat had. Hij zou mij straks ook even bellen. Nu zei ze wel wat ze ervan vond en ik voel me nu ook wel opgelucht. Ze had het al weken in de gaten, maar wist niet hoe ze met mij erover moest praten. En ze zouden samen met me naar het riagg gaan als ik dat wilde en we zouden op school met mijn mentor gaan praten. Dus het is toch nog positief afgelopen en ik hoef alles niet meer stiekem te doen.

weet je zeker dat je naar het RIAGG gaat?

Het verschil is dat psychologen daar voor uurloon werken en dus niet naar prestatie beloond worden. Hun werk is dus minder goed en de aandacht veel minder. Als je het geld hebt, ga dan naar een zelfstandige, bij het Nederlands Instituut Psychologen aangesloten psycholoog....

meis, ik had je net al even aan de telefoon (sorry dat het zo kort was). ik vind het ontzettend knap wat je gedaan hebt! echt! ik heb er bewondering voor dat je het zelf gezegd hebt. dat je ouders bezorgd zijn is heel logisch, dat geeft aan dat ze om je geven. goed, het kan niet altijd even leuk zijn, maar houdt in je achterhoofd dat ze het beste voor je willen. ik hoop voor jou dat er nu schot in de zaak komt en dat je snel goede hulp krijgt. ik ben trots op je meid!

@alluman: misschien heb jij slechte ervaringen met het RIAGG? je gaat zo te zien van het slechtste van de mens uit door te zeggen dat die mensen niet hun uiterste best doen om jou te helpen omdat ze niet op prestatie beloond worden. ik heb daarintegen hele goede ervaringen met het RIAGG. ik ben in behandeling bij hele aardige en goede hulpverleners die echt heel veel voor mij doen om me te helpen. ik bepaal hoeveel therapie ik nodig heb, ik word nergens toe gedwongen en ze zijn bereid een heleboel voor mij te doen.

[~~dolce~~]

metallica schreef op 21-01-2004 @ 21:02:
Mijn moeder kwam net binnen, ze was weg geweest. Nu blijkt dat ze naar de huisarts was gegaan, mijn brief mee had genomen en met hem gepraat had. Hij zou mij straks ook even bellen. Nu zei ze wel wat ze ervan vond en ik voel me nu ook wel opgelucht. Ze had het al weken in de gaten, maar wist niet hoe ze met mij erover moest praten. En ze zouden samen met me naar het riagg gaan als ik dat wilde en we zouden op school met mijn mentor gaan praten. Dus het is toch nog positief afgelopen en ik hoef alles niet meer stiekem te doen.

wouw, wat goed

[CoveredEyes]

Ik ben blij dat het je moeder toch nog gereageert heeft...Hoe gaat het nu met je enzo?

me blackrose schreef op 21-01-2004 @ 22:13:
@alluman: misschien heb jij slechte ervaringen met het RIAGG? je gaat zo te zien van het slechtste van de mens uit door te zeggen dat die mensen niet hun uiterste best doen om jou te helpen omdat ze niet op prestatie beloond worden.

Nou, nou, vijandig hoef je niet te worden hoor.... Er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Gelukkig is dat in jouw geval. Helaas heeft het RIAGG bij het NIP niet een erg goede reputatie. Bovendien heeft familie van mij een psychologie-praktijk, waarin wij met de regelmaat van de klok mensen krijgen, die gewoon te helpen zijn, maar waarbij het RIAGG het liet afweten.
Hoe dan ook, het is niet de bedoeling geweest om betweterig te zijn, slechts iemand te helpen die in hoge nood zat.

alluman schreef op 22-01-2004 @ 15:55:
Nou, nou, vijandig hoef je niet te worden hoor.... Er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Gelukkig is dat in jouw geval. Helaas heeft het RIAGG bij het NIP niet een erg goede reputatie. Bovendien heeft familie van mij een psychologie-praktijk, waarin wij met de regelmaat van de klok mensen krijgen, die gewoon te helpen zijn, maar waarbij het RIAGG het liet afweten.
Hoe dan ook, het is niet de bedoeling geweest om betweterig te zijn, slechts iemand te helpen die in hoge nood zat.

sorry, ik was misschien iets te fel . maar ik denk dat er bij het riagg net zo veel mensen telleurgesteld zijn in de behandeling als bij prive-psychologen en psychiaters. ik denk echt niet dat de regel is dat het riagg slecht is. je kunt ook zeggen dat patienten veel gemotiveerder zijn als ze moeten betalen voor hun behandeling (zo werkt dat bijvoorbeeld bij stoppen-met-roken behandelingen).

[metallica]

Ik zie wel waar en bij wie ik terecht kom. Ik had volgens mij al verteld dat ik een gesprek gehad heb met een psychologe en die was van het riagg. Ik weet het niet, maar ik heb zo wie zo niet het gevoel dat gesprekken me zullen helpen. Maar het kan ook best wel zijn dat dat maar een gevoel is. Wat me op sommige momenten wel helpt zijn de gesprekken met mijn vertrouwenspersoon op school en met goede vrienden. Ik denk dat ik daar veel meer aan heb. Maar ik weet het natuurlijk niet.
Ik probeer het allemaal maar. Ik ben vanmorgen naar de dokter geweest, waar ik ook nog even mee gepraat heb en die zou nog contact opnemen met die psychologe, waar ik volgende week nog een afspraak mee heb. Ik heb me over laten halen toch wat meer gesprekken te voeren als een, want anders was het voor mij bij een gesprek gebleven. Maar als ik na een paar gesprekken nog steeds het gevoel heb dat het niet werkt, zal ik ermee stoppen en eventueel opzoek gaan naar iets of iemand anders.

Mijn moeder vroeg me vanmorgen nog of ik me nu beter voelde, of ik me beter voelde nu ik het ze verteld heb. Ik kan niet echt zeggen dat dat zo is. Het enige grote voordeel is dat ik nu niet meer stiekem gesprekken hoef te voeren en niet stieken anti depressiva hoef te slikken. Maar ik ga nu niet naar mijn ouders toe elke keer als ik me rot voel, want ze kunnen me eigenlijk toch niet helpen, al proberen ze het wel en zeggen ze dat ik altijd naar ze toe kan komen ookal is het 's nachts. Voor mij betekend dit dat ik mijn ouders toch meer toe moet laten en dat wil ik eigenlijk niet. Want wat heeft het voor nut. Zij zullen zich alleen maar rot voelen omdsat ze weten dat ik me rot voel.
Maar ik kan niet zeggen dat ik helemaal niet blij ben dat ik het ze verteld heb. Hun reactie viel reuze mee. En het werd toch tijd dat ik ze iets vertelde, dus misschien is het wel goed zo.

Het zal wel heel vaag overkomen, maar ik ben er zelf nog niet uit hoe ik het nu vind.