Wat als het gigantisch op het randje hangt..?

Misschien herkennen sommige mensen me hierdoor, maar ik zal het toch even proberen kort uit te leggen..

Mijn vriend praat heel moeilijk over zijn gevoel. Ik heb hem hier meerdere malen om gevraagd, maar elke keer als ik dit deed werd hij boos of geërgerd en liep het uit op pijnlijke situaties.. Ook zei hij heel vaak dat er niets was. Ikzelf durfde hier niet meer op door te vragen omdat ik bang was dat het hem een keer teveel zou worden, al dat gezeur van me. Dus als hij boos of geërgerd werd, of hij zei dat er niets was (wat voor mij betekent dat hij er niet over wil praten) liet ik het er ook bij, omdat ik me goed voor kan stellen hoe kut het is als iemand blijft zeuren.

Afgelopen maandag kwam er echter een uitleg, een pijnlijke uitleg van zijn kant. Elke keer dat ik stopte met vragen had ik eigenlijk door moeten gaan. Ik had moeten luisteren naar zijn gevoel, niet naar wat hij zei of deed. En natuurlijk heeft hij hier gelijk in, maar ik was keionzeker en harstikke bang dat ik hem voor altijd weg zou jagen.

Doordat ik nooit heb doorgevraagd kwam maandag opeens ALLES eruit. Alle verwijten naar mij toe, al zijn onzekerheid, alle dingen waar hij mee heeft gezeten en nog steeds mee zat. Ik kwam er achter dat het al weken speelde. En ik snap nog steeds niet dat ie me zo weinig heeft vertrouwd, dat ie het niet durfde te zeggen Het heeft waarschijnlijk niets met vertrouwen te maken, maar met onzekerheid.. Daar heb ik zelf ook dikwijls last van gehad.

Gisteren, donderdag, waren we in gesprek over msn. We hadden maandag, na de hele stortbui, afgesproken dat ik hem vandaag (vrijdag) zou zien, ik zou naar hem toegaan een heel weekend om te praten, en het zou goedkomen, daar waren we allebei heel zeker over!
Dinsdag kon ik doorkomen, omdat ik wist dat het goed zou komen. Woensdag werd al iets minder, maar gisteren hield ik het niet meer uit. Ik MOEST EN ZOU een bevestiging van hem krijgen, dat alles goed zou komen, dat ik hem niet kwijt zou raken, en dat ik zondag niet "alleen" op de trein zou stappen. Ik wilde zeker weten dat dit weekend niet de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien..

Die bevestiging kon hij me echter niet geven, niet voor 100%. Hoeveel hoop we allebei ook hadden, we KONDEN het gewoon niet zeker weten.. En dat snapte ik ook wel, maar ik moest het gewoon horen

Op een gegeven moment kreeg mijn gevoel weer de overhand en ik moest huilen en werd helemaal gek door de gedachte dat ik hem kwijt zou kunnen raken.. Dus ik bleef maar zeuren en hem twijfels naar zijn hoofd toegooien. Ik heb echter NOOIT alleen al de gedachte gehad om op te geven!
Op een gegeven moment werd het hem te veel en hij vroeg me uit mijn rol te stappen. Ik kon het niet, ik was bang dat ik mijn gevoel voor hem aan de kant zou gaan zetten, als voorbereiding op de mogelijke klap.

Het was echter mijn fout om al die dingen naar zijn hoofd te gooien en bevestiging te vragen aan hem.. Omdat hij net zo (misschien wel meer) onzeker was als ik.. Ik heb hem weggejaagd. Op een gegeven moment kwam voor hem de conclusie dat ik mijn gevoel niet opzij zou kunnen zetten voor hem en dat mijn gevoel voor mij belangrijker was dan de zijne.. Want ik hield er geen rekening mee. Terwijl ik wel degelijk uit mijn rol was gestapt, ik kon echt wel logisch redeneren en dat heb ik hem ook laten zien..
Maar ik was te laat zei hij..

Hij had er geen zin meer in en "mijn gedrag had zijn keuze zo beinvloed dat het voor hem makkelijk was om afstand te nemen".
Hij zei sorry en hij vertelde tussen de woorden door dat de hoop hem in zijn schoenen was gegleden en dat hij het op wilde geven!

Maar hij is totaal geen opgever! Net als ik! Ik ben zo keihard bereid om aan de relatie te werken! We houden van elkaar, we geven om elkaar en we kunnen niet zonder elkaar! Begrip is er, en liefde ook.. Alleen hij voelde het niet.. Ik heb nog altijd zoveel pijn dat ik hem NOOIT heb kunnen laten merken, op wat voor manier dan ook, hoeveel ik van hem houd

Nu weet ik echter, door wat er allemaal is gezegd de afgelopen week, wel wat er allemaal fout zit en waarin ik mezelf moet veranderen.. Hij weet dat ik het kan, hij weet dat ik het wil.. Alleen ik ben te laat

Hij heeft het uitgemaakt, niet letterlijk, maar dat stond er wel
Nu ben ik bang dat hij van veel mensen te horen heeft gekregen dat dit het beste was, zoals van zijn vader, die mij sowieso al niet zo erg mocht.
Terwijl het alleen maar zijn ratio is die spreekt. Niet zijn gevoel...

Het ging hem altijd om zijn gevoel en nu op dit allerbelangrijkste moment laat hij zijn eigen gevoel zitten. Het begrip "te laat" komt niet voor in je gevoel.. Waarom koppig zijn en vasthouden aan zo'n begrip, als je gevoel er nog wel zit.
Als hij van me houdt, ik van hem hou. We elkaar nodig hebben. Dan moet het toch goed zijn?

Waar het dus om ging is dat ik hem nooit het gevoel heb kunnen geven dat ie niet alleen is, dat ie begrepen wordt, en dat ik van hem hou. Dat gevoel heeft ie nooit gehad en dat kwam door wat ik deed (of juist niet deed)
Nu weet ik echter wat ik foutdeed. En vandaag ga ik dus naar hem toe, om kwart over 3...

Denken jullie dat als ik hem vandaag, 1 dag na zijn keuze, alles laat voelen dat hij wenst, en hem laat zien dat het allemaal echt is, dat ie me dan terugwil..?
Zouden jullie je (ex?)vriend/in terugnemen als hij/zij geleerd heeft van haar/zijn fouten en dat ook duidelijk laat zien?
Een dag nadat het uit ging zit het gevoel er nog, en ook al zegt je gedachte dat het te laat is, en ook al WEET je dat het uit is.. Als je gevoel er nog wel zit en voor je gevoel is het niet uit, zou je je "ex" dan terugnemen?

Ik ben zo kapot van alles. Eergisteren kreeg ik nog een meeltje van hem dat ie me wil zien, in zijn armen wil houden, wil voelen enzo.. En dan gisteren, door die fout (waarvan ik zeker wel heb geleerd) is zijn hele gevoel opeens omgeslagen? Weetje, ik geloof daar niets van. Zijn gevoel kan toch niet in één keer wegzijn?

Moet ik naar hem toegaan vandaag of niet? Denken jullie dat het goed kan komen of niet?
Ik ben zo bang dat ie door de "steun" van anderen (bijv. zijn vader) zijn gevoel voor mij aan de kanten heeft gezet en dat zijn ratio daardoor aan de macht is nu.. Als dat zo is, kom ik er niet meer door

Geef mij raad, wat moet ik doen? Is het echt definitief over..?

Ik hou van hem

[mausi]

Ik heb eigenlijk niet zoveel tijd om te typen, dus ik kan maar een klein dingetje zeggen:

Ik heb zo ongeveer precies hetzelfde meegemaakt. Waarschijnlijk heb je hem heel erg afgeschrikt. Hij houdt vast nog wel van je enzo, en er bestaat vast nog wel een kans voor jullie zoals ik dat hoor, maar je moet heel rustig blijven en goed luisteren en kijken naar wat hij zegt en hoe hij reageert. Misschien heeft 'ie wat tijd nodig. Ik hoop dat je nog wel wil typen hoe het is afgelopen straks!!!

Succes!!!

[@pie]

*snif*

kzou allicht naar m toegaan.. praten kan zelden kwaad, en in jullie geval kan het zeker iets oplossen.. et zal waarschijnlijk n beetje afstandelijk of voorzichtig zijn in het begin, en erg emotioneel worden... hoe het eindigt hangt er helemaal vanaf...

laat jezelf in ieder geval van je beste kant zien meis, maar blijf jezelf.. als je constant overdreven je best gaat doen, hou je dat ook niet vol.. ben dus eerlijk in je gevoel, dat maakt ook de meeste indruk..

en als er dus geen definitieve punt gezet is door je vriendje, heb je altijd nog n kans.. probeer die te vinden en te benutten!

veel succes!!

mausi schreef:
Ik heb eigenlijk niet zoveel tijd om te typen, dus ik kan maar een klein dingetje zeggen:

Ik heb zo ongeveer precies hetzelfde meegemaakt. Waarschijnlijk heb je hem heel erg afgeschrikt. Hij houdt vast nog wel van je enzo, en er bestaat vast nog wel een kans voor jullie zoals ik dat hoor, maar je moet heel rustig blijven en goed luisteren en kijken naar wat hij zegt en hoe hij reageert. Misschien heeft 'ie wat tijd nodig. Ik hoop dat je nog wel wil typen hoe het is afgelopen straks!!!

Succes!!!

Ik ben rustiger dan ooit Ik werd altijd al gek en para bij een ruzietje of een misverstand. En nu hangt het allemaal aan een draadje en dan ga ik opeens rustig worden Ik heb het wel afgeleerd. Als we hier doorheen komen ga ik NOOIT meer twijfelen (alleen in ernstige gevallen..)

Ik ga er ook niet heen met het doel om hem terug te krijgen.
Ik wil hem laten zien en voelen dat hetgeen hij wil wel degelijk bestaat. Dat er iemand is die hem begrijpt en van hem houdt. Als ie dat inziet kan ie weer gelukkig worden. Met mij, of met een ander.. die keuze is voor hem.
Natuurlijk zou ik God op mijn knieën bedanken als ie mij terug wil, maar het gaat me er vooral omdat ie er geen spijt van krijgt, van onze relatie..
Dat ie gewoon moet weten dat het allemaal echt was.. En dat er niet met hem gespeeld is..

Ik wil dat hij gelukkig word, en ik wil dat ie geen spijt krijgt en met een glimlach terug kan kijken.. Want het is zo mooi geweest..

Ik hou gewoon teveel van hem..

[FB]

Je bent nu dus bij em...

Als je dit leest terwijl je bij hem bent: laat hem dit lezen. Dan weet ie wat je bedoelt, en zo is het duidelijker dan dat je het (hakkelend en jankend) vertelt.

Grtz,
F

[droomkoningin]

*snik*

Hey meid!

Hoe ist afgelopen?Het is inmiddels al zondag......
Ik hoop dat je nu met een heeeeel gelukkig gevoel achter je pc zit als je dit leest............

Kus

[lake bodom]

hm dat verhaal had wel wat korter gemogen
maarja succes dan maar he

[mausi]

En en en, hoe is het afgelopen????

mausi schreef:
En en en, hoe is het afgelopen????

Vrijdag ben ik dus naar hem toegegaan. Hij was er wel, en toen ik hem zag moest ik huilen
Maar hij kwam wel naar me toe en hield me vast.. ik was daar echt zo blij om.
De weg naar huis hebben we haast niets gezegd. Ik voelde me leeg, wist niet eens wat ik dacht.. Kon de gedachten en gevoelens niet omzetten in woorden.
Het was ook te onpersoonlijk: we hadden elkaars handen niet eens vast, terwijl we dit normaal gesproken altijd doen..
Toen we thuiskwamen hebben we weinig woorden gebruikt, maar ik kon wel zo'n beetje alles voelen wat er gezegd werd. Hij zei nog tegen me dat dit niet het moment was om te gaan nadenken over wat je zegt.. maar ik kon er niets aan doen.. mijn gevoel kon ik niet verwoorden.
Ik had me voorgenomen om niet met hem te zoenen, en geen seks te hebben, maar op een gegeven moment gaf hij me toch heel snel een zoen.. en later begon ie me echt te zoenen.. dat voelde voor mij heel raar, maar toch heel vertrouwd. En het voelde zo goed... als een soort bevestiging dat ie me nog steeds wilde.. en ik kreeg zo'n overweldigend gevoel..
Op een gegeven moment ging het dus toch iets verder en toen we bezig waren vroeg ik opeens of ie het wel echt wilde. Want ik was serieus gestopt als ik het idee had gekregen dat het hem alleen om de seks ging en dat het alleen lichamelijk was. Maar hij antwoorde dat ie het echt wilde; hij wilde me terug, hij wilde me niet kwijt..
Op dat moment voelde alles fantastisch, ik hou zoveel van hem..
De volgende ochtend naast hem wakker geworden.. en hij ging weg.. Hij kwam rond 2 uur terug en nahja...
Het hele weekend was heel anders dan normaal. Alles was eerder zo vanzelfsprekend en nu was alles zo speciaal. Omdat het echt tot me doordrong dat zoiets van het één op het andere moment over kon zijn. Ik ervaarde alles zo anders..
Verder hebben we nog ewl gepraat en hij had duidelijk gemaakt dat hij heel veel tijd nodig had.. Tijd voor zichzelf.. En die wil en ga ik hem ook geven.. zoveel als hij nodig heeft.
Gisteren had ik hem aan de telefoon, en toen leek hij toch opeens een heel stuk minder zeker dan in het weekend en dat gaf me een gigantisch kutgevoel. Hij wist niet eens of ie spijt had van dit weekend
Ik hou het erop dat alles wat ie in het weekend heeft gezegd nog steeds zo is. Dat ie me echt niet kwijt wil.. Dat ie echt nog van me houdt e dat alles goed gaat komen.
We hebben wel duidelijkheid gekregen: hij gaat duidelijker grenzen aanstellen, wat ie wel wil hebben en wat niet. En daar ben ik blij om, zodat situaties als dit wel vermeden worden: hij gaat het niet meer opkroppen
Het enige waar ik mee zit is dat hij me een hele lange tijd niet wil zien, dit weekend ook niet. En ik ben zo bang dat ie het gevoel vergeet dat ie heeft als we samenzijn, het gevoel van liefde, het begip, het samenzijn.
En ik ben bang dat ie in de tijd dat we elkaar niet zien/spreken/horen zich dingen in zijn hoofd gaat halen die anders zijn dan hij denkt. En omdat we dus geen contact hebben, kan ik het niet uitleggen hoe het wel is. Ik kan hem geen bevestigingen geven..
Ik heb hem gezegd dat ie me kan bellen wanneer hij wil, me alles mag vragen.. om bevestigingen mag vragen. En als ie me wil zien kom ik zo snel mogelijk die kant op.
Hij mag alle tijd hebben die hij nodig heeft.. Want hij heeft me gezegd (en ik weet zeker) dat hij me weer wil zien als hij alles op orde heeft gekregen..
Van binnen weet ik zeker dat het goedkomt, omdat wat wij hebben niet zomaar weg kan zijn.
Er moet aan gewerkt worden en hij moet kunnen zien en voelen dat ik hem wel kan geven wat ie nodig heeft.. En ik weet dat ik dat kan..
Het zal moeilijk worden om een tijd zonder hem te zijn, niet met hem te praten en hem niet te zien..
Maar ik heb het er voor over. Het is nog steeds "ons" en het zal zo blijven, hij heeft alleen tijd nodig...

Ik hou van hem en hij van mij, dat weet ik zeker. en we slaan ons er wel door heen! Zelf heb ik best nog wel last van onzekerheid nu, maar ik denk dan gewoon terug aan alle dingen die hij ooit tegen me heeft gezegd en dingen die wij samen hebben, en dan kom ik er steeds weer achter dat het echt nooit kapot zal gaan en dat ik nergens bang voor hoef te zijn..

Tim, als je dit leest: Ik hou zielsveel van jou.. en ik ga je niet opgeven! Neem alle tijd die je nodig hebt..

kep hetzelfde probleem nu

Bazz schreef:
kep hetzelfde probleem nu

Wie staat er op het punt om het uit te maken..?

[mausi]

Fijn dat het zo is afgelopen. Echt, het klinkt echt ZO precies hetzelfde in m'n oren allemaal!!! Bij mij is alles gelukkig ook weer goed gekomen.

[R_Mgirl]

Getta Life! PaRtY PeOpLe....!!!!!

Nee geintje.. ik begrijp t best wel, maar ben niet zo'n relatie mens weetje, ik snap eigenlijk niet waarom ik dit heb opengemaakt.

mausi schreef:
Fijn dat het zo is afgelopen. Echt, het klinkt echt ZO precies hetzelfde in m'n oren allemaal!!! Bij mij is alles gelukkig ook weer goed gekomen.

Nou jah fijn...

Kweenie, ik vind het toch niet zo fijn dat ie me nu heel lang niet meer wil zien eigenlijk.
En ik vind het ook wel een beetje heel hard dat het hier op neerkomt: "je ziet/spreekt/hoort me wel weer wanneer het mij uitkomt".
Eigenlijk pas ik daarvoor, maar hij is het waard om op te wachten
En ik hoop dat ie voor mij kiest, en eigenlijk twijfel ik daar niet eens meer aan.. Nooit gedaan eigenlijk..
[alleen er spookt nog wel steeds door mijn hoofd dat ie misschien vergeet waar ie het voor doet. Maja, ik denk dat ie wel zo "slim" genoeg is om dat niet te vergeten en dat ie weet wat er tussen ons is... dat gooit ie niet zomaar weg]

Maar kben wel heel blij dat ik hem iig heb gezien en dat ie heeft gezegd dat ie me wel terugwil Dat was echt zo'n opluchting..

Maar kwil hem zo graag zien
Maar ik moet maar wachten.. Het is mijn eigen schuld geweest..

[creole]

Dit komt mij ook allemaal heel bekend voor. Ik zoek zelf altijd bevestiging bij mijn vriend, en ik ben best wel jaloers aangelegd. Wat zijn denk je bij jou de redenen dat je vaak zo twijfelt en toch steeds bevestiging van je vriend wil krijgen? Want vaak zit er toch een probleem of situatie achter...bij mij zit het zo; mijn vader heeft 4 jaar geleden zelfmoord proberen te plegen (het is hem gelukkig niet gelukt) en nu heeft hij kanker...ik ben zo bang mensen te verliezen...en dus vooral mijn vriend, om wie ik heel veel geef en van wie ik ontzettend veel hou. Mijn vertrouwen in mensen is best beschadigd door de zelfmoordpoging en stukje bij beetje heb ik geleerd mijn vriend helemaal te vertrouwen, maar bij het minste of geringste kan er toch iets knappen. En juist daarom is communicatie zo belangrijk, vertel je vriend altijd wat je voelt en waarom, op een rustige en kalme manier. Je vriend zal zich dan niet zo opwinden als je hem daarna ook de kans geeft zijn verhaal te doen. Dit heeft bij mij heel erg geholpen en ik ga nu veel ontspannener met situaties om. Sorry voor dit misschien een beetje warrige verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt!

~Dark Voice~ schreef:


Wie staat er op het punt om het uit te maken..?

m'n ouders