[Kort verhaal] We gaan winnen.

[clubje]

Na mijn héél lang verhaal: 'de ondraaglijke lichtheid', ben ik maar begonnen met een nieuw verhaaltje. Een kortverhaal weliswaar, want voor een lang verhaal van 30.000 woorden heb ik ff geen zin

-----------------------------


We gaan winnen


Jeroen zat wat met zijn pionnen te rommelen. Ondertussen probeerde hij zo weinig mogelijk na te denken over welke strategie nu weer de beste is als je in het defensief gedrukt wordt.
“Je mag jezelf niet zo nerveus maken, net voor een wedstrijd,” doorbrak Fries, die zonder dat Jeroen het gemerkt had in de deuropening was verschenen, de stilte.
“Doe ik toch niet,” reageerde Jeroen gelaten.
“Ik ga nu toch ook niet een eindje rijden, net voor de race?”
“Ik schaak nu toch ook niet?”
“Nee, maar je zit wel met je neus op die torens, paarden, pionnen en weet ik veel; niet goed voor je concentratie, weet je. Als ik nu voor het stuur zou gaan kruipen, zou ik gegarandeerd weer gaan piekeren over die ene bocht die ik straks goed moet couperen. Je kan je tijdens de momenten, net voor een wedstrijd - of het nu een schaakpartij of een autorally is - beter met iets anders bezighouden dan respectievelijk schaken en autorijden.”
“Zei de sportpsycholoog.”
“Toch is het zo.”
“Dat weet ik, ik trek me dan ook eventjes terug in mijn kamer om rustig te worden. Ik heb nu misschien wel schaakpionnen in mijn hand, maar dat is louter toeval. Ik kon evengoed met balpennen of elastiekjes aan het klooien geweest zijn, toen je hier een minuut geleden binnenkwam. Simpelweg toeval.”
Fries lachte om zijn broer. Zich eruit lullen, het was één van de vele gaven van Jeroen. Fries keek zijn broer aan en zei op een bemoederende toon:
“Je gaat ze vanavond allemaal op hun donder geven, broer van me.”
“En nu moet ik zeker zeggen dat je ze allemaal naar huis rijdt vanavond?” lachte Jeroen.
“Nee, dat doe ik zo wel,” grijnsde Fries.
Jeroen ging van zijn bureaustoel vandaan en ging op de rand van z’n bed zitten. Fries duwde met de punt van zijn voet de deur verder open en plaatste zich naast zijn tweelingbroer op het bed. Ze zeiden even niets.
Fries’ ogen gleden langs de muren van zijn broers kamer. Op de kast naast Jeroens bureau stonden tientallen bekers, bijna allemaal eerste prijzen. Fries glimlachte en verbaasde zich voor de zoveelste keer dat zijn broer bij de absolute wereldtop mocht gerekend worden wat de schaaksport betreft. Toen zijn ogen verder afgleden naar zijn broers nachtkastje, kreeg hij die befaamde foto in het vizier: Jeroen en Fries broederlijk naast elkaar met respectievelijk een schaakpion en een miniatuur-race-autootje in de hand. Toen Fries andermaal glimlachte draaide Jeroen bruusk zijn hoofd en keek in zijn broers ogen.
“Ook die foto aan het bekijken?”
“Ja.”
“We zijn gewoon goed,” giechelde Jeroen, en hij gaf zijn broer een duwtje.
“Ja, maar vanavond moet het toch wel gaan gebeuren…”
“Inderdaad, maar het lukt je wel.”
“Jou ook hoor.”
“Mja…”
“Tja…”
Ze stonden recht van het bed en maakten aanstalten om zich verder klaar te maken toen iemand beneden schreeuwde:
“Jeroen! Fries! Marlies en Bram zijn hier! Komen jullie even naar beneden?”
Beiden stonden op en haastten zich naar beneden. Het feit dat hun beste vrienden; Marlies en Bram, er waren, maakte de tweelingbroers op slag een stuk minder nerveus. Toen Fries en Jeroen de trap afdaalden riep Bram:
“Ah, hier zijn ze! De vedetten!”
“Nou nou, niet overdrijven hoor,” zei Fries.
“Niets overdrijven,” nam Marlies het over van Bram, “de stad is van jullie vanavond!”
“Maak ze nou niet nerveuzer dan ze al zijn,” lachte de moeder van Fries en Jeroen.
“Je kan er toch niet naast kijken?” protesteerde Marlies. “Vanavond hebben de mensen van de stad maar oog voor twee dingen: het schaaktornooi op de grote markt, en de rally doorheen de binnenstad. Wie zal er deze twee wedstrijden winnen? Inderdaad, zij!” En marlies wees op de blozende tweelingbroers.
Voor Jeroen of Fries kon reageren, ging Marlies verder:
“Het zou een unicum zijn als jullie twee vanavond zouden winnen. Elk jaar wordt de rally en het internationaal schaaktornooi op dezelfde dag georganiseerd, maar dat twee broers de twee wedstrijden winnen…dat is nog nooit gebeurd!”
“Goed!” riep Fries. “We hebben het begrepen, we zijn gewoon de besten!”
Marlies en Bram moesten lachen.
“Maar het moet nog allemaal gebeuren,” zei Jeroen op een ijzige toon.
“Dat is waar…” fluisterde Bram.
“Ga je wuiven naar je broer, Jeroen, als je aan het schaken bent?” doorbrak Marlies de ongemakkelijke stilte.
“Hoezo?”
“Wel, Fries passeert toch op de markt met zijn rallyauto? En jij schaakt toch op de markt? Wel, dan kunnen jullie elkaar vlug even groeten.”
Beide broers proestten het uit.
“Jaaa, ik weet het,” glimlachte Marlies, “het is geen realistisch voorstel, maar het zou een mooi teken zijn van broerderschap.”
Bram schudde zijn hoofd en schaamde zich voor Marlies. Hij excuseerde zich bij Jeroen en Fries dat hij haar had meegebracht. Marlies stak haar tong uit en zei dat zij tenminste voor wat animo zorgde.
Plots kwam Jeroens en Fries’ vader binnen, en hij onderbrak het taterende viertal:
“Jeroen en Fries, het is tijd!”
“We zijn klaar.”
“Oh, Marlies en Bram, jullie zijn er ook! Ik moet Jeroen en Fries naar het marktplein voeren, willen jullie een lift?” vroeg vader.
“Nee dank je, we zijn met de fiets,” zei Bram.
“Ok dan. We moeten nu echt wel weg hoor.”
“Ok, succes hé!” riep Marlies.
“Ja, succes,” trad Bram haar bij.
“Bedankt,” zeiden de broers in koor.
Ze verdwenen, achter hun vader, langs de achterdeur. Een kleine minuut later hoorden ze een auto starten, weg waren ze.
“Willen jullie nog iets drinken?” vroeg de moeder van Fries en Jeroen.
“Nee, dank je. We vertrekken ook maar eens, we willen een goede plaats hebben om alles goed te kunnen zien.”
“Ja, dat kan ik begrijpen. Wij hebben VIP-plaatsen, dus voor mij en mijn man is dat geen probleem,” lachte ze.
“Tuurlijk, jullie zijn dan ook de ouders van de vedetten,” lachte Marlies.
Ze glimlachte. Bram schudde met zijn hoofd in de richting van Marlies; teken om te vertrekken.
“Ziezo, dan gaan we maar eens,” zei Marlies.
“Ok, tot ziens.”
“We komen morgenochtend nog eens terug, om de beide winnaars te feliciteren,” lachte Bram.
“Alles op zijn tijd, de strijd moet nog gestreden worden,” glimlachte Jeroens en Fries’ moeder.
“We zien wel, daag!”
“Daag.”
Marlies en Bram verlieten het huis langs de voordeur. Ze namen elk hun fiets en reden in een strak tempo naar het centrum van de stad. Nog slechts een groot uur, en zowel het schaaktornooi als de autorally zouden van start gaan.

“Leuk initiatief van de organisatie,” zei Marlies toen ze op de tribune zaten. “Welk iniatief?” vroeg Bram.
“Wel, die tribune, dan kunnen we alles goed zien.”
“Oh, dat, ja.”
“Je bent er niet goed bij met je hoofd hé?”
“Nee, ik ben aan het zoeken of ik Jeroen nergens kan zien,” verklaarde Bram.
Beiden zochten de linkerkant van het marktplein af. De tafeltjes voor de internationale schaaktop stonden al klaar. Enkele spelers zaten zelfs al. Jeroen was nog nergens te bespeuren.
“Van hieruit kunnen we alles zien, zowel het schaaktornooi als de rally!”
“Ja, inderdaad, best handig,” zei Jeroen.
“Kijk daar!” riep Marlies, en ze wees in de richting van de schaakhoek. “Daar is Jeroen.”
“Ja, ik zie hem.”
Jeroen kwam uit een tent, vermoedelijk de tent waar alle deelnemers zich verzamelden, tevoorschijn. Hij liep ijzig kalm naar een tafeltje, groette zijn tegenstander, en keek wat dwaas voor zich uit.
Nog geen halve minuut later galmde een stem uit de luidsprekers:
“Welkom dames en heren op deze dertiende editie van ons internationaal schaaktornooi. Wederom is het dit jaar gelukt om de internationale schaaktop samen te brengen in onze stad. Ik hoef jullie al de grote namen niet meer voor te stellen. Binnen een tweetal minuten beginnen de eerste wedstrijden. Ik wil nog even herhalen dat het de toeschouwers toegelaten is om door de verschillende speltafels heen te wandelen, maar het spreekt voor zich dat de deelnemers niet mogen gestoord worden! Ik ga jullie niet langer in spanning laten. Ik verklaar dit tornooi voor geopend!”
Alle spelers met witte pionnen zetten hun eerste zet. Daar was ook Jeroen bij.
“Hij gaat winnen, ik voel het!” fluisterde Marlies.
Jeroen glimlachte. Wat was Marlies toch een rare vogel.
Luttele seconden later galmde opnieuw een stem over het marktplein, nu weliswaar een stuk luider.
“Welkom dames en heren op de dertiende editie van onze stadsrally! Een unieke gebeurtenis waarbij de ralllyauto’s door de stad scheuren, en niet door het platteland! Het dient gezegd dat we dit jaar enkele internationale toppers mogen verwelkomen op onze deelnemerslijst. Binnen een drietal minuten start de eerste piloot. Ik wil vooraf iedereen nog even attent maken op de veiligheidsmaatregelen. Het is ten strengste verboden zich te begeven in verboden zones, of voor nadarafsluitingen! Als iedereen deze twee simpele regels eerbiedigt, is een veilige rally gegarandeerd! Welkom nogmaals op deze unieke gebeurtenis. Over een grote minuut vertrekt de eerste deelnemer. Nog een leuke avond en nacht gewenst en onthou: hou het veilig!”
Jeroen wreef zich in de handen en mompelde:
“Het schouwspel kan beginnen.”
“In welke auto rijdt Fries?”
“Marlies toch! Een blauwe Subaru, dat weet je toch?”
“Mja…”
Bram keek geamuseerd over het marktplein dat nu al volledig volgestroomd was.
Hij wees andermaal met zijn linkerwijsvinger, deze keer naar de rechterhoek van het plein.
“Wat?” vroeg Marlies.
“Daar zijn de ouders van Jeroen en Fries!”
“Waar?”
“Daar, bovenaan de tribune, ginds aan de rechterkant.”
“Ah ja, ik zie ze.”
“Je bent zo afwezig?”
“Nee, ik probeer te bevatten welk gevoel zij nu moeten hebben. Ze moeten toch ongelooflijk trots zijn op hun twee zoons die vanavond gegarandeerd zullen schitteren?”
“Het is nog niet gezegd dat ze winnen.”
“Nee, maar de kans is toch groot.”
“Ja, dat is waar.”
Marlies wou nog iets zeggen, maar haar stem werd overwonnen door een brullende motor. De eerste auto was van plan om te starten. Een man hees een rode vlag de hoogte in en de auto vertrok met een rotvaart over het plein. Hij verdween langs een klein weggetje, weg van het marktplein, de stad in.
“Waarheen rijden ze nu?” vroeg Marlies.
“Ze rijden nu een tijdje doorheen de stad, en komen dan langs ginder terug op het marktplein.”
Hij wees naar de linkerhoek, de hoek waar Jeroen nu onderhand al een vijftal minuten zat te schaken.
“Hoe zou het eigenlijk zijn met Jeroen?”
“Ja, die waren we wat uit het oog verloren. Volgens mij heeft hij al enkele pionnen weggespeeld van zijn tegenstander.”
“Je kan het bijna niet zien van hieruit.”
“Inderdaad.”
Jeroen zag hoe het volk bleef toestromen.
“Er is veel volk voor het schaaktornooi.”
“Ja, dat zie ik ook net. Het marktplein is niet groot genoeg!” lachte Marlies. Enkele agenten kwamen toegesneld. Ze riepen iets onverstaanbaars tegen de menigte. Je kon zien dat ze kwaad werden. Ze zwaaiden met hun armen en bleven maar roepen. De menigte bleef toestromen. Na een tijdje haalden enkele agenten de nadars weg, en dropen af. De mensen maakten gretig gebruik van de plaats die vrijkwam door de verdwenen nadarafsluitingen.
“Er is haast meer volk voor het schaaktornooi dan voor de rally!”
“Ja, raar hé.”
Opnieuw werd hun gesprek onderbroken door een oorverdovend geluid van een automotor.
“Daar is de eerste deelnemer al terug. Als alles goed gaat, zou hij zodadelijk uit die bocht daar, nabij het schaaktornooi, moeten verschijnen,” legde Bram uit.
Inderdaad, daar kwam de auto van daarstraks terug. Met een duizelingwekkende en akelig hoge snelheid kwam hij uit de bocht gescheurd. De auto trok nog een sprintje tot bij een ijzeren boog. Eenmaal onder die boog, remde de auto af.
“Dit was onze eerste deelnemer, dames en heren. De Zweed Thomas Gröhl. Nu is het weliswaar tijd voor de tweede piloot; onze trots; ons paradepaardje; onze alombekende Fries Deschacht!”
Heel het marktplein begon te schreeuwen, te fluiten en in de handen te klappen. Ook Marlies stond recht en zwaaide wild met haar armen in het rond. Bram bleef rustig zitten en genoot van het schouwspel. De broertjes Deschacht nemen deze avond de stad in handen, lachte hij bij zichzelf. Hij keek naar de overkant van het plein. Hij zag hoe de vader en moeder van Fries zichtbaar stonden te genieten. Brams ogen gleden verder af naar de linkerkant, hij zag hoe Jeroen nog steeds geconcentreerd aan het schaken was.
Een blauwe Subaru reed traagjes naar de start. Marlies draaide zich om en wou iets zeggen. Voor ze daartoe de kans kreeg, vertrok Fries met zijn stoere rallyauto.
“Geweldig toch?” schreeuwde Marlies. “En dat zijn onze beste vrienden!”
“Hoor ik een verliefd toontje in je stem?” lachte Bram.
“Hou op met die onzin,” zei Marlies blozend, en ze zag hoe de Subaru om de hoek verdween.
Bram vond het het grappig te zien hoe Marlies, anders altijd zo’n grote mond, even niks wist te zeggen.
“We mogen natuurlijk Jeroen niet vergeten,” probeerde Marlies Brams aandacht af te leiden.
“Tuurlijk niet,” glimlachte hij.
Duizenden ogen waren op de klok gericht. Zou Fries een betere tijd neerzetten dan de Zweed daarstraks? De Zweed was tenslotte één van de topfavorieten voor de overwinning.
Nog één minuut en de tijd van Thomas Gröhl was verstreken.
“Als hij het maar haalt,” zei Bram met een bevende stem.
“Waar blijft hij toch?”
Net voor het hele marktplein een beetje in paniek begon te raken, doemde in de verte een ronkende motor op. Een golf van opluchting was over het hele plein te horen.
“Nog 20 seconden,” fluisterde Bram. “Nog 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6…”
“Het wordt nipt,” riep Marlies.
Daar verscheen de blauwe Subaru. Hij kwam zo snel uit de bocht dat de auto bijna begon te slippen. De achterwielen draaiden door maar het bleek dat de tijd van de Zweed nog net zou geklopt worden.
Marlies kon even niks zien door al de mensen (met een grotere gestalte) die plots allemaal voor haar gingen rechtstaan.
In een poging om iets te kunnen zien, ging ze op vlug op haar stoeltje staan. Door twee mensen heen kon ze slechts de tribune aan de overkant zien. Instinctief zocht ze de ogen van Fries’ ouders, om aan de hand van hun gezichtsuitdrukking te kunnen zien of Fries de tijd van de Zweed zou kloppen.
Ze zocht en vond Fries’ moeder. Haar hoofd trok zich in een rare plooi. Een seconde later riep het hele marktplein iets in de trand van: “Aaaah…”. Maar er was iets raars aan de hand met de wijze waarop die ‘Aaah’ uitgesproken werd. Marlies keek opnieuw naar Fries’ moeder. Ze werd bleek en trok een akelige grimas, ze hield haar hoofd schuin, deed haar mond wijd open en riep, boven het geschreeuw van alle andere duizenden toeschouwers: “Neeee!”.
Marlies had nog nooit iemand op zo’n verschrikkelijk akelige manier ‘nee’ horen roepen. In een reflex trok ze de toeschouwers voor zich naar beneden en keek over het marktplein. Ze zag een blauwe Subaru en een hoop rennende mensen.
“Neeee!!!!”

Brussel, 28 augustus – In Brussel is deze avond een tragisch ongeval gebeurd. Tijdens een stadsrally is een rallyauto op een menigte schaakspelende mensen ingereden. De toeschouwers die naar de rally aan het kijken waren, hadden alles op tijd gezien en konden nog net op tijd ontkomen. Achter die toeschouwers weliswaar, was een schaaktornooi aan de gang. Zij hadden niets in de gaten en zo gebeurde het onvermijdelijke. Naar verluidt zou de Brusselse politie, enkele minuten voor het ongeval, de nadarafsluiten die voor de veiligheid moesten zorgen, verwijderd hebben. Bij deze tragische gebeurtenis kwamen de rallypiloot en een schaakspeler om het leven.

[thomaske]

Slecht verhaal.
zo onrealistisch

hmm het was wel nog mooi , maar je andere verhaal vond k mooier , het is wel tragisch enzo , maar de inhoud was nie zo goed

en ja an dit stukje klopt geloof ik ook iets niet :

Alle spelers met witte pionnen zetten hun eerste zet. Daar was ook Jeroen bij.
“Hij gaat winnen, ik voel het!” fluisterde Marlies.
Jeroen glimlachte. Wat was Marlies toch een rare vogel.
Luttele


hierin staat het alsof jeroen glimlachtte , en denkt van wat was marlies toch ene rare vogel , maar hoe kon hij marlies horen als zij op de tribune zat , en zou hij niet bij zijn gedachten op de wedstrijd zitten ??? volgens mij moest jeroen beter in bram verandert worden lijkt logisher

[clubje]

Arachnea schreef op 03-09-2003 @ 13:44:
hmm het was wel nog mooi , maar je andere verhaal vond k mooier , het is wel tragisch enzo , maar de inhoud was nie zo goed

en ja an dit stukje klopt geloof ik ook iets niet :

Alle spelers met witte pionnen zetten hun eerste zet. Daar was ook Jeroen bij.
“Hij gaat winnen, ik voel het!” fluisterde Marlies.
Jeroen glimlachte. Wat was Marlies toch een rare vogel.
Luttele


hierin staat het alsof jeroen glimlachtte , en denkt van wat was marlies toch ene rare vogel , maar hoe kon hij marlies horen als zij op de tribune zat , en zou hij niet bij zijn gedachten op de wedstrijd zitten ??? volgens mij moest jeroen beter in bram verandert worden lijkt logisher

Die Jeroen moet idd Bram zijn, foutje
En ik heb dit verhaal geschreven in een klein uurtje, ik was zo ongeduldig. Ik heb het gevoel dat ik mijn vorig verhaal nooit meer zal kunnen evenaren

[Fladdergeval]

Dat heb ik ook... Het lijkt wel alsof het einde van mijn langste/beste/laatste verhaal ook het einde van mijn inspiratie/goede stijl/ blaat betekende...

Het enige dat helpt is gewoon weer opnieuw beginnen, steeds weer opnieuw 'oefenen' en blíjven oefenen, net zolang tot er op een goeie dag weer iets 'fantastisch'' uit je vingers komt.

Maar ik moet zeggen dat dit verhaal van jou nou niet echt duidt op onvakkundigheid. Ik geef toe dat het niet zó'n fantastisch verhaal is, maar zo bar en bar slecht vind ik het nou ook weer niet hoor.

Oke let niet op mijn gebrabbel, let alleen op die tip: blijven oefenen!

[clubje]

Fladdergeval schreef op 03-09-2003 @ 17:36:
Dat heb ik ook... Het lijkt wel alsof het einde van mijn langste/beste/laatste verhaal ook het einde van mijn inspiratie/goede stijl/ blaat betekende...

Het enige dat helpt is gewoon weer opnieuw beginnen, steeds weer opnieuw 'oefenen' en blíjven oefenen, net zolang tot er op een goeie dag weer iets 'fantastisch'' uit je vingers komt.

Maar ik moet zeggen dat dit verhaal van jou nou niet echt duidt op onvakkundigheid. Ik geef toe dat het niet zó'n fantastisch verhaal is, maar zo bar en bar slecht vind ik het nou ook weer niet hoor.

Oke let niet op mijn gebrabbel, let alleen op die tip: blijven oefenen!

thx voor het klopje (op de schouder )

Ik heb het gevoel dat ik vele beter ben in héél lange verhalen, maar ik wil zo graag vlug een reactie van een 'publiek' (bijvoorbeeld op die fotum) dat ik geen zin heb op zo'n lang verhaal omdat het dan natuurlijk veel langer duurt voor het af is. Daarom schrijf ik nu zulke korte verhalen waar ik eigenlijk niet goed in ben

dan zou je beter toch lange verhalen schrijven he , je kunt dan ook , bv per deeeltje posten en krijg je toch ook vele reactie's en dat maakt het dan ook wat spannend,ook denk ik
en fladdergeval heeft gelijk : oefenen
ik denk dat je wel in staat bent hoor om nog wat moois te schrijven !

[Fladdergeval]

clubje schreef op 03-09-2003 @ 17:53:
thx voor het klopje (op de schouder )

Ik heb het gevoel dat ik vele beter ben in héél lange verhalen, maar ik wil zo graag vlug een reactie van een 'publiek' (bijvoorbeeld op die fotum) dat ik geen zin heb op zo'n lang verhaal omdat het dan natuurlijk veel langer duurt voor het af is. Daarom schrijf ik nu zulke korte verhalen waar ik eigenlijk niet goed in ben

Nouja, dat heb ik dus precies zo (behalve dan dat ik te schijt ben om het te posten ).
Het enige dat ik nog zou willen toevoegen is dat je niet altijd perse een verhaal af hoeft te maken. Het is natuurlijk ook goed om naar een eind toe te werken, maar dat 'oefenen' van mij slaat natuurlijk ook op de opbouw van spanning ed, als je dus te snel naar je einde toe werkt dan laata je eigenlijk die hele spanning er uit en heeft het dus niet zoveel meer weg van oefening (als je begrijpt wat ik bedoel).
Wat ik dus altijd doe als ik 'oefen' is dat ik aan een nieuw verhaal begin en me dan met name concentreer op het begin: aandacht trekken, karakters intdroduceren, zorgen dat je echt een begín hebt, bla.
Ik heb dan ook echt wel 25 verhalen nog liggen, waarin ik alleen dat 'goede begin' heb neergezet en verder niks, gewoon omte oefenen. En als zo'n begin dan écht een keertje goed is, dan groeit het vanzelf wel uit tot een mooi lang verhaal.
Inspiratie is er natuurlijk ook niet altijd, dus geduld is altijd nog een fijn 'oefenpunt'

(Wartaal, excuus)

[clubje]

Mja, zo ben ik niet. Ik kan geen verhalen opstarten om niet af te werken.
Maar euh, fladdergeval (leuke nick trouwens), gewoon posten, al die schrijfsels van je!

[Fladdergeval]

Ik begin een verhaal natuurlijk ook niet om bij voorbaat al niet af te werken, ik vind het alleen niet erg om een verhaalbeginsel eens aan de kant te leggen en een ander te beginnen waar misschien wel dat fantastische lange verhaal uit voortkomt.
Als dat ooit nog komt, *zucht*

clubje schreef op 04-09-2003 @ 19:04:
Maar euh, fladdergeval (leuke nick trouwens), gewoon posten, al die schrijfsels van je!

merci, bij jou vraag ik me ook wel eens af waar je nickname inspiratie vandaan kwam? Hihi, maar dat vraag ik me bij wel meer mensen af

Enne, hm, nou, mijn grootste openbare werk zal wel mijn profielwerkstuk zijn waarmee ik aankomende 6v-ertjes volgend jaar blij zal maken. Verder hou ik het lekker bij mezelf (tenzij ik natuurlijk nog eens heel beroemd word en elke week een nieuw boek publiceer, maar laten we daar voorlopig maar even niet van uit gaan he )

En dan nog even een beetje ontopic: ik vind Fries zoooo'n leuke naam!!!