Een tijdje geleden had iemand een topic gestart, waar ik mezelf gedeeltelijk in terug kon vinden. Het betrof afvallen en de vraag of het al dan niet om een eetstoornis ging of niet.
Ik ben nooit dik geweest, maar wel aan de licht mollige kant; maatje 40/42.
Bij aanvang van vorig semester ben ik op kot gegaan. Gezien ik goed kan koken en veel van groente hou, was gezond eten geen probleem. Op die manier ben ik op een paar maanden tijd een aantal kilo afgevallen. Ik kreeg complimentjes en voelde me mooier. Er kon nog wel wat meer af, vond ik, iedereen moedigde me ook aan. Ik deed gewoon verder op de manier waarop ik voordien te werk was gegaan: gezond eten en onnodige calorieën elimineren. Ik ben ook beginnen sporten.
Onlangs merkte ik op dat ik nogal obsessief word op bepaalde vlakken. Ik moet weten hoeveel calorieën er ongeveer in iets zit, om bepaalde voedingswaren maak ik een grote boog en ik zoek excuses om bepaalde dingen niet te hoeven eten. Ik gun mezelf steeds minder 'lekkers' en voel me al gauw schuldig als ik dit toch eens eet.
Als ik iets eet, al is het maar iets kleins, voel ik me heel snel vol en opgeblazen, wat de zin in eten wat wegneemt natuurlijk. Daarbij heb ik ook zo'n vreselijke dorst altijd, 3-4 liter water per dag gaan er makkelijk in. Dat zal het afvallen ook wel bevorderen.
Is dit het begin van een eetstoornis? Of heb ik het misschien al?
Ik wil echter het volgende benadrukken: mijn porties zijn groot genoeg, ik sla geen maaltijden over, ik weeg mezelf maar een keer per 2 weken ofzo en het is niet dat ik nooit eens een koekje eet. Daarbij streef ik zeker geen strijkplanklichaam na.
|