Kan je ooit nog gelukkig worden bij het verlies van een kind?

Mijn Opa en Oma hebben hun jongste zoon verloren toen hij 30 was en mijn vader vertelde me altijd dat zij daarna nooit meer gelukkig zijn geworden. Ik schijn sprekend op hem te lijken wat voor heel me familie heel moeilijk was. Is het zo dat als je je kind verliest je daarna nooit meer gelukkig kan worden?

Nee.

Klopt, dit is bij wet vastgelegd. Er wordt streng op gecontroleerd en de straffen zijn niet mals.

Tuurlijk kan dat wel.

Dat kan prima. Mijn oma verloor een zoon en zij zal vast veel verdriet hebben gehad, maar ze heeft ook nog ontzettend genoten van haar leven.

[Elin3]

Dat is net welke instelling jij hebt. Wanneer je "besluit" altijd ongelukkig te zijn hierdoor kan je best dat je je ook niet gelukkig voelt, omdat je focus ligt op alle negatieve dingen en je je zelf niet toestaat te genieten. je kunt ook de mooie herinneringen koesteren en ervoor kiezen om te genieten van alles wat je samen hebt gehad en alles wat er nog zal komen zonder die persoon. Natuurlijk neemt dat het verdriet niet weg, maar het helpt je wel om iets op een goede manier een plaats te geven.

Elin3 schreef:

Dat is net welke instelling jij hebt. Wanneer je "besluit" altijd ongelukkig te zijn hierdoor kan je best dat je je ook niet gelukkig voelt, omdat je focus ligt op alle negatieve dingen en je je zelf niet toestaat te genieten. je kunt ook de mooie herinneringen koesteren en ervoor kiezen om te genieten van alles wat je samen hebt gehad en alles wat er nog zal komen zonder die persoon. Natuurlijk neemt dat het verdriet niet weg, maar het helpt je wel om iets op een goede manier een plaats te geven.

Pas op hoe je dit soort dingen formuleert, zoals je het nu zegt klinkt het als "als je depressief raakt na het overlijden van je kind is dat je eigen schuld" en dat zal vast niet je bedoeling zijn.

[Elin3]

Sarah schreef:

Pas op hoe je dit soort dingen formuleert, zoals je het nu zegt klinkt het als "als je depressief raakt na het overlijden van je kind is dat je eigen schuld" en dat zal vast niet je bedoeling zijn.

Dat is inderdaad niet wat ik probeer te zeggen, Sarah. Het is meer dat ik het idee heb, dat op lange termijn, je zelf een soort "keuze" maakt hoe je ergens op terugkijkt.