Oud 24-08-2004, 22:29
Chick Rock
Avatar van Chick Rock
Chick Rock is offline
Eva en Atum

Pas als Eva de tranen van haar gezicht geveegd heeft, kijkt ze Atum weer aan. Even houdt hij haar blik vast, dan wendt hij zijn ogen af.
‘Weet je het zeker?’ vraagt hij.
‘Ik zei toch dat ik zo’n test van de drogist heb gedaan. Dan is het zeker, of niet?’
Atum antwoordt niet. Zijn ogen zijn gefixeerd op een foto van hun samen die aan de muur hangt. Wanneer was die ook al weer gemaakt? Het lijkt jaren geleden, maar in werkelijkheid was het nog geen twee maanden. Eva had haar rode galajurk aan. Allebei hadden ze hun eindexamen gehaald. Eva op het nippertje, Atum met allemaal achten. In tegenstelling tot Eva had hij het niet al te interessant gevonden. Ze had hem naar de fotograaf gesleurd omdat ze vond dat ‘zo’n belangrijke gebeurtenis vastgelegd moest worden, zodat ze het nooit zouden vergeten.’ Onzin, vond Atum. Als iets belangrijk was onthield je het wel, en anders was het gewoon niet belangrijk genoeg.
‘Atum!’
Hij schrikt op uit zijn gedachten. Vragend kijkt hij Eva aan.
‘Wat moeten we nou doen?!’ Ze klinkt wanhopig.
‘We laten het weghalen.’
Eva’s adem stokt in haar keel. ‘Hoe bedoel je, weg laten halen?’
‘Nou gewoon. Abortus.’

Eva was hard gaan schreeuwen en stampvoeten. Ze had geroepen: ‘Ik wil geen abortus, ik hou mijn kind. Ik ga het zelf opvoeden!’
Atum was in lachen uitgebarsten. ‘Meisje toch, je bent zelf nog een kind!’
Maar Eva wilde er niks meer over horen, ze zou het kind krijgen.
In haar gedachten stelde ze zichzelf voor als moeder. Het was moeilijk, het enige wat ze zag was een vies huis, een krijsend kind in de wieg, en zijzelf uitgeput op de bank. Atum was nergens te bekennen. Hij zou haar toch wel in de steek laten. Ze had immers niet naar hem geluisterd en het kind weg laten halen?

Tien weken. Van abortus geen sprake, maar nog steeds ligt Atum op de loer. Zijn onveranderde mening klinkt vanzelfsprekend, maar Eva weet dat het niet de juiste keuze voor haar is.
Haar hart klopt in haar keel. Atum staat groot en dreigend voor haar, zijn handen in zijn zij en zijn hoofd iets naar beneden, waardoor de schaduwen vervaarlijk over zijn gezicht spelen.
‘Eva.’ Zijn lippen vormen haar naam, maar uit zijn keel komt geen geluid.
Stilte.
De klok tikt harder dan ooit.
Eva ziet een scene uit een western film voor zich. Twee onverschrokken cowboys staan tegenover elkaar. Een uitgestorven mijnstadje. De schaduw van de hoed van beide mannen valt over hun ogen. De wind waait, dor gras rolt in grote plukken voorbij. In de verte krast een vogel. Handen die bij de holsters bewegen. Ze wachten op het juiste moment om tot de aanval over te gaan. De klok tikt. Dan valt het eerste schot.
‘Eva! Je moet het weg laten halen.’ De stem van Atum klinkt rauw en slaat over. ‘Nu is het moment om te beslissen.’
‘Ik heb al besloten. Ik hou mijn kind.’
‘Het is ook mijn kind. Ik weet dat ik verantwoordelijk ben en daarom wil ik meebeslissen.’ De woorden worden langzaam en met nadruk uitgesproken. Ze mogen niet verloren gaan in de dreigende stiltes tussen gesproken woord.
Eva kijkt naar de grond. Ze weet precies wat ze wil en wat ze wil zeggen. Dit gesprek had ze al die tijd voorzien en ze had zich er op voorbereid. Maar natuurlijk liggen de zaken nu anders. Totaal geïmponeerd door Atums gefluisterde woorden en zijn krachtige optreden weet ze niet meer wat ze moet zeggen.
‘Wij redden het wel alleen. Wij met z’n tweetjes,’ stottert ze. ‘Jou hebben we niet nodig. Er zijn tegenwoordig bergen moeders die hun kind alleen opvoeden.’

Atum begint paars aan te lopen, wat geen goed teken is. Hij wil weglopen, maar bedenkt zich. Vertwijfeld draait hij zich weer om. Even is het stil.
‘Maar ik hou toch van je?’ Dan loopt hij weg, Eva met tranen in haar ogen achterlatend.
Ze aait over haar buik. ‘Een eikel is het! Probeert hij me te imponeren, of zo? Nou, het zal hem niet lukken!’ Ze praat tegen haar groeiende buik.
Stilte, de klok tikt maar door.
‘Wie ben ik?’ Eva draait zich om, bang dat Atum terug is en verbaasd over de vraag. Niemand. Een rilling trekt over haar rug.
‘Heb je het koud? Ik niet, hier is het warm.’
De stem lijkt van alle kanten te komen. Hoewel het klinkt of hij van ver komt, is het ook dichtbij.
‘Wie vraagt me dat?’ fluistert ze.
‘Dat vroeg ik toch aan jou? Wie ik ben?’ Het is weer even stil, alsof de persoon die tegen haar praat even na moet denken.
‘Ik ben een deel van jou. We zijn met elkaar verbonden. Maar wat of wie ben ik dan?’
Eva houdt haar adem in. Een deel van haar? Het enige levende wezen in haar is haar kind. Ze legt haar handen op haar buik.
‘Mijn baby. Mijn kind.’
In de spiegel ziet ze zichzelf. Rood haar, wipneus, sproeten, bruine ogen, dik onderstreept door wallen. Hoelang is het geleden dat ze een nacht goed heeft geslapen? Te lang in ieder geval.
Ze loopt naar de bank en gaat liggen. Zonder dat ze het zelf doorheeft legt ze haar handen beschermend om haar buik.

Atum loopt boos de deur uit. Hoe haalt ze het in haar hoofd? Zo jong als hij is, zit hij er nog niet op te wachten om vader te worden. Hij houdt van Eva, maar wil hij zijn hele leven bij haar, en het kind, blijven? Het leven met haar delen tot de dood hun scheidt? Hoewel een huwelijk niet perse voltrokken hoeft te worden, betekent de geboorte van een kind precies hetzelfde. Hij wil geen kind, maar zal zijn verplichtingen hoe dan ook nakomen.
Stel dat ze het kind inderdaad zouden houden, zou zijn leven dan niet verpest zijn? Zijn vrienden gaan stappen en meiden versieren, hij moet thuisblijven om voor vrouw en kind te zorgen.
‘Wij redden het wel alleen. Wij met z’n tweetjes,’ galmt Eva’s stem in zijn hoofd. ‘Jou hebben we niet nodig. Er zijn tegenwoordig bergen moeders die hun kind alleen opvoeden.’
Dat is het! Zij kan het kind opvoeden, hij zal vrij blijven en elke maand geld sturen voor de opvoeding van het kind. Op die manier kan niemand hem iets verwijten. Hij is zijn verplichtingen nagekomen en heeft op die manier gezorgd voor een goed leven van het kind.
Dan betrekt zijn gezicht. Zal hij hem papa noemen? Of zal Eva hem verzwijgen? Mag hij langskomen, zijn kind in zijn armen houden? Of niet? Zal het een jongen of een meisje zijn? Wiens achternaam zal het krijgen? Nee!
Ik zal het samen met Eva opvoeden, denkt hij. Ik zal hem zijn eerste stapjes zien doen, zijn eerste woordjes horen zeggen. Hij zal mij papa noemen… of zij natuurlijk!

Blij van deze gedachten loopt Atum naar Eva’s huis om haar het nieuws te vertellen. Als hij de sleutel in het slot steekt, hoort hij Eva praten.
‘Waarom praat je? Dat doen ze toch nooit? Ik bedoel, baby’s kunnen helemaal niet praten!’ Haar stem klinkt blij en nieuwsgierig, maar ook bezorgd.
‘Eva! Eva? Waar ben je?!’ Atum loopt de kamer in. In haar pyjama zit Eva op de grond met haar rug tegen de bank aan. Haar handen rusten op haar buik.
‘Atum?!’ ze schrikt. ‘Wat doe jij hier?’
Atum gaat naast haar zitten. ‘We houden het kind.’

Hij houdt van haar. Op dit moment onvoorwaardelijk. Maar hoe zit het met hun liefde voor elkaar als het kind geboren wordt? Zullen zij dan wel goede ouders voor het kind kunnen zijn?
Hoe zullen ze het opvoeden?

Dagen worden weken, weken worden maanden en de tijd gaat maar langzaam voorbij, hoewel de klok onophoudelijk tikt. Eva’s band met de baby groeit, net zoals het kind zelf ook groeit. Ook Atum raakt gewend aan het idee om vader te worden. Als hij naar Eva kijkt wordt hij warm van binnen en denkt aan zijn baby in haar buik. Het enige wat hem zorgen baart zijn de gesprekken die Eva met de baby schijnt te voeren. Zij praat tegen hem alsof het ook antwoord geeft.
Soms gaat ze er zo in op dat ze totaal geen aandacht meer aan hem schenkt. Ze sluit zich af van de wereld en concentreert zich op het nieuwe leven wat zich binnen in haar ontwikkelt. Haar ogen lijken zich naar binnen te hebben gekeerd en ze slaan bijna nooit meer op naar Atum. Hij voelt zich teveel. Hij is niet langer het belangrijkste in haar leven, een klein, nieuw mensje heeft deze ereplaats veroverd, zonder ook maar enige vorm van geweld te gebruiken en zonder zich ooit te hebben laten zien.

‘Eva?’ Ze kreunt en wordt langzaam wakker.
‘Wat is er?’ Slaperig kijkt ze naar de wekker. ‘Het is twee uur ‘s nachts.’
‘Je moet eens met iemand praten. Over de baby bedoel ik.’
‘Praten? Maar ik praat toch met jou?’ Ze kijkt hem niet-begrijpend aan.
‘Ik bedoel met een professioneel iemand.’
‘Met een psychiater?! Je doet of ik gek ben!’
‘Maar je praat tegen de baby!’
‘En hij praat nog terug ook! Bel de krant, maar laat me nu slapen.’
Atum zucht. Waarom vindt zij het de normaalste zaak van de wereld en beangstigt het hem?

Boven zich ziet Eva de wolken voorbij drijven. Wollige wolken. Schapenwolken. Ze draait zich op haar zij en veegt het haar uit haar gezicht. Naast haar ligt Atum. In zijn slaap murmelt hij zachtjes woorden en zinnen. De zon en de blaadjes maken allerlei figuurtjes op zijn gezicht.
Waarom heeft hij het gezegd? Hoe kon hij dat zeggen? De gedachte
alleen al jaagt haar de stuipen op het lijf. Adoptie… Je kind, je eigen kind, op laten voeden door wildvreemden. En misschien zegt hij dan wel ‘papa’ en ‘mama’ tegen mensen die hem in feite gekocht hebben.
‘Eva, we moeten je iets vertellen,’ zegt een mannenstem achter haar. Ze draait zich om, het is haar vader. Ze kijkt naar hem op en lacht naar hem, hij lacht niet terug. Naast hem staat haar moeder. Ze houdt haar vaders hand in de hare. Even knijpt ze erin.
‘Je bent… Je weet dat we heel veel van je houden…’ Haar moeder lijkt niet te weten wat ze moet zeggen.
‘Wij zijn niet je ouders,’ valt haar vader haar in de rede. ‘Toen je net geboren was konden je ouders niet voor je zorgen. Ze waren gewoon te jong. Omdat we zelf geen kinderen kunnen krijgen hebben we jou geadopteerd. Je bent nu twaalf en oud genoeg om het te weten.’
Verbaasd kijkt Eva hem aan.
‘Wat zeg je?’
‘Je bent niet van ons, je bent ons kind niet,’ verduidelijkt haar vader.
Niet van ons? Een gevoel van ongeloof bekruipt haar. Wie zijn haar ouders dan wel? Haar haren gaan recht overeind staan. Beseffen haar ‘ouders’ wel hoe ze haar hiermee kwetsen?
Het lijkt als de dag van gisteren. Nog voelt ze de verbijstering en de woede die ze toen, bijna zes jaar geleden, gevoeld had. Verraden had ze zich gevoeld en verraden voelt ze zich nu ook.
Ondanks de warme zon op haar huid krijgt ze kippenvel. Houdt hij dan niet van haar?

‘Stil maar, hij meende het vast niet zo. Als je hem goed kent is hij heel lief,’ zegt Eva terwijl ze heen en weer wiegt. Haar handen rusten op haar buik.
‘Ik beloof je dat hij je niets doet. Hij is alleen bang. Bang voor de gevolgen en de verantwoordelijkheid.’ Ze trekt haar knieën tegen zich aan en laat haar hoofd erop rusten.
‘Huil maar niet, huil maar niet…’

De tl-verlichting laat de gang in een hels licht baden. Eva voelt zich niet op haar gemak. Uit gewoonte vouwt ze haar handen om haar buik, die al duidelijke rondingen begint te vertonen. Artsen en verpleegsters in witte kleding lopen constant door de gang. Allemaal hebben ze haast.
Alles lijkt zo onwerkelijk. Zenuwachtig kauwt ze op een loshangende pluk haar. Zou alles wel goed zijn? Na nog eens vijf minuten zitten niks doen houdt ze een van de stille verpleegsters aan die in de weer is met dekens, apparaten en constant in en uit de kamer loopt. Allerlei vragen buitelen door haar hoofd. Wat is er mis? Is het ernstig? Komt alles weer goed? Maar het enige dat ze uit kan brengen is: ‘Ik ben Eva…’ De verpleegster knikt begrijpend. Haar kleding is verkreukeld.
‘Als u nog even geduld heeft stuur ik zo een arts die u meer kan vertellen.’ Dan loopt ze weg. Het tl-licht lijkt wel te reflecteren op haar hagelwitte uniform. Het duizelt Eva voor de ogen.

‘Eva?’
Wie schudt er zo aan haar arm? Slapen wil ze. Als ze zich om wil draaien merkt ze dat ze niet in haar eigen comfortabele bed ligt, maar op een harde ziekenhuisbank. Langzaam beseft ze wat er gebeurd is. Suf gaat ze overeind zitten. Haar been slaapt. Vanuit haar ooghoek ziet ze het bezorgde gezicht van Atum.
‘Ben je wakker?’
‘Hmhm. Wacht even.’ Nog suf van het slapen wrijft ze in haar ogen.
In het bed naast haar ligt Roos. Slangetjes die in en uit haar gaan en van alles meten en regelen lijken als wormen om haar heen te kronkelen. Op een apparaat naast het bed is de hartslag te zien. De steeds wisselende lijn op de machine doet Eva denken aan haar wandelvakantie in de alpen. Ze ziet de witte pieken weer voor zich. Prachtige pieken van hoge bergen. Sneeuw zo ver als je kunt kijken. De zon laat de witte massa oogverblindend schitteren. Atum loopt naar het bed toe.
‘Mam? Blijf maar rustig liggen. Eva belde me. Ik ben zo snel mogelijk gekomen.’

‘We moeten je iets vertellen.’ Stilte.
‘Wat is er dan lieverd? Je weet dat je me alles kunt vertellen.’
Er is een bezorgde frons op haar gezicht verschenen.
‘Je bent toch niet ziek?’
‘O nee, dat is het niet,’ valt Eva haar snel in de rede.
‘Het is… Ik ben zwanger.’ Stilte.
Roos kijkt van de een naar de ander. Haar zoon lijkt enigszins in de war. Eva daarentegen straalt rust uit.
‘Jullie houden het, hè?’
‘Ja,’ meer kan Atum niet uitbrengen. ‘Het is al te laat om het weg te laten halen. Dat is ook niet wat Eva wil. En wat ik wil. We zorgen samen voor de baby.’
Even is Roos te verbouwereerd om te antwoorden, dan breekt er een stralende lach door op haar gezicht.
‘Ik word oud,’ lacht ze, ‘ik word al oma.’

Het is warm buiten, bijna net zo warm als die zomer dat Eva geboren werd, nu bijna 19 jaar geleden. De lucht zindert boven het hete asfalt. Verlangend kijkt Eva naar buiten. Wat zou ze graag lekker gaan zwemmen. Maar ze moet in bed blijven van de dokter, het is nu bijna zover.
‘Wat vind je ervan? Ik ga je binnenkort te zien krijgen!’ Liefkozend aait ze over haar buik, die nu zo dik is dat ze het gevoel heeft dat haar kind er zo uit scheurt als ze niet oppast. Glimlachend blijft ze praten tegen het nieuwe leven in haar dat zich snel van haar zal scheiden.

‘Mama, mijn hoofd! Mijn hoofd!’
Messen kerven in haar rug. Ze schreeuwt. Het voelt alsof er zo hard aan haar getrokken wordt dat ze uit elkaar scheurt, in tweeën. Ze perst haar lippen op elkaar om het niet nog een keer uit te schreeuwen. Om haar heen lopen mensen bedrijvig heen en weer. Bij het hoofdeinde van het bed zit Atum, hij houdt haar hand vast en elke keer als er weer een mes in haar rug gestoken wordt, knijpt ze zo hard in zijn hand dat zijn gezicht wit wordt. Er wordt rustig tegen haar gepraat.
‘Goed zo, Eva. Je bent er bijna!’
‘Mama, mijn hoofd, mijn schouders!’
Ze wil hem wel helpen, maar kan het niet. De pijn verscheurt haar. Plotseling houdt het op. Ze haalt net opgelucht adem als een nieuwe pijnscheut haar doet schreeuwen. Als ze iets warms en nats op haar borst voelt opent ze haar ogen. Daar ligt haar kindje, haar zoon.
‘Mijn zoontje! Heb je nog pijn?’ En als er geen antwoord komt, ‘waarom zeg je niets?’ Maar alles wat de baby doet is huilen.
Plotseling voelt ze zich eenzaam ondanks Atums liefkozingen en het warme bundeltje nieuw leven dat daar op haar borst ligt. De tranen stromen Eva over het gezicht, ze huilt stilletjes terwijl ze haar kind stevig tegen zich aanklemt.
__________________
'I adore simple pleasures,' said Lord Henry. 'They are the last refuge of the complex.' - The Picture of Dorian Gray

Laatst gewijzigd op 25-08-2004 om 21:44.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 25-08-2004, 01:19
Blitzkrieg Bop
Avatar van Blitzkrieg Bop
Blitzkrieg Bop is offline
Leuk! Lekker levendig geschreven. Voor een jeugdroman ofzo vind ik het heel erg lekker weglezen. Ik ben ook geen spel fouten of constructiefouten tegen gekomen Heel cool, komt er een vervolg?
__________________
vive la feast!!
Met citaat reageren
Oud 25-08-2004, 14:08
Redhair
Redhair is offline
Heel mooi. Goede stijl, mooi verhaal.
__________________
Digital ash in a digital urn.
Met citaat reageren
Oud 25-08-2004, 16:21
Dromer_de_kers
Dromer_de_kers is offline
Tot nu toe vind ik het enigszins verwarrend, maar misschien wordt dat nog duidelijker, dus een vervolg graag. Als het verdergaat, natuurlijk
__________________
||Ik ben niet lief, ik ben een bitch op wolkjes||Totaal compleet normaal||Houdt van ScionOfBalance||
Met citaat reageren
Oud 25-08-2004, 16:52
rampenstamper
Avatar van rampenstamper
rampenstamper is offline
Is '2 maand' en '10 week' tegenwoordig ook al correct Nederlands? Ik vind dat als enige niet lekker lezen.

Verder mooi verhaal
__________________
Monty Python is briljant
Met citaat reageren
Oud 25-08-2004, 16:55
Charlottetje
Avatar van Charlottetje
Charlottetje is offline
Citaat:
rampenstamper schreef op 25-08-2004 @ 16:52 :
Is '2 maand' en '10 week' tegenwoordig ook al correct Nederlands? Ik vind dat als enige niet lekker lezen.
gelukkig niet zeg, stel je voor!
het was voor mij zelfs zo storend dat ik niet meer verder las, sorry.
zal een moment proberen te zoeken wanneer ik er wel overheen kan lezen.

Charlotte
__________________
ja, maar...
Met citaat reageren
Oud 25-08-2004, 17:11
rampenstamper
Avatar van rampenstamper
rampenstamper is offline
Citaat:
Charlottetje schreef op 25-08-2004 @ 16:55 :
gelukkig niet zeg, stel je voor!
het was voor mij zelfs zo storend dat ik niet meer verder las, sorry.
zal een moment proberen te zoeken wanneer ik er wel overheen kan lezen.

Charlotte
Blij dat ik niet de enige ben
Maar ik bedoelde eigenlijk dat ik dat als enige van het hele verhaal niet lekker vond lezen.
Anyway...
__________________
Monty Python is briljant
Met citaat reageren
Oud 25-08-2004, 21:51
Chick Rock
Avatar van Chick Rock
Chick Rock is offline
Bedankt voor de tips! Heb het meteen veranderd.

En tja... eigenlijk was dit het hele verhaal... Ik heb het ook niet geschreven met het oog op een vervolg ofzo. Is het wel duidelijk wat er aan de hand is? Of blijft dat tot het einde 'in nevelen gehuld...'

Ik ben in ieder geval erg blij met de positieve reacties! Want ik was er helemaal niet zeker van of het wel een interessant verhaal was... Bedankt dus!

O ja, het enige waar ik echt ontevreden over ben is de titel, het spoort totaal niet aan tot lezen, maar kon niet op iets beters komen. Tips zijn welkom!

Chick Rock
__________________
'I adore simple pleasures,' said Lord Henry. 'They are the last refuge of the complex.' - The Picture of Dorian Gray
Met citaat reageren
Oud 26-08-2004, 08:36
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Goed verhaal, maar het leest niet erg prettig. Hmm, ik weet niet zo goed wat ik erover moet zeggen denk ik. Mja... goed!

Duivelaartje
Met citaat reageren
Oud 26-08-2004, 17:38
Hyphen
Avatar van Hyphen
Hyphen is offline
Wat koel hee Maay! Ik wist helemaal dat jij schreef!!
Heb je meer verhalen?? Dan kom ik die een keer bij jou lezen
Maar goed, ontopic: ik vind het een heel mooi verhaal, apart ook. Ik snap wel dat mensen het misschien irritant vinden lezen omdat je soms niet precies uitlegt wat er gebeurd, maar dat is jouw schrijfstijl denk ik en dat maakt het apart. Ik denk dat wanneer je langere verhalen schrijft alles wel duidelijker wordt.
Hoewel ik alles trouwens goed kon volgen..
__________________
I'll make you banana pancakes pretending it's the weekend now
Met citaat reageren
Oud 27-08-2004, 13:54
Chick Rock
Avatar van Chick Rock
Chick Rock is offline
Citaat:
Hyphen schreef op 26-08-2004 @ 17:38 :
Ik snap wel dat mensen het misschien irritant vinden lezen omdat je soms niet precies uitlegt wat er gebeurd, maar dat is jouw schrijfstijl denk ik en dat maakt het apart. Ik denk dat wanneer je langere verhalen schrijft alles wel duidelijker wordt.
Hey Jo! Thnx voor je reactie! Maar even ontopic: ik heb echt ont-zet-tend veel moeite moeten doen om zo'n lang verhaal te schrijven! Haha! De andere verhalen die ik schreef waren allemaal ongeveer een derde van de lengte van deze... Maar je hebt gelijk over mijn schrijfstijl, ik hou er wel van als niet alles voor je wordt uitgelegd, je moet zelf gewoon ook even nadenken. Ik begrijp dat niet iedereen houdt van deze manier van schrijven, maar oke, dan lees je het gewoon niet. De andere verhalen die ik geschreven heb waren eigenlijk van een hoog Carry Slee-gehalte en daar was ik niet echt tevreden over.

Als iemand nog een betere titel weet, laat het me dan weten!!

Chick Rock
__________________
'I adore simple pleasures,' said Lord Henry. 'They are the last refuge of the complex.' - The Picture of Dorian Gray
Met citaat reageren
Oud 27-08-2004, 23:24
Hamkaastostie
Avatar van Hamkaastostie
Hamkaastostie is offline
k vind het wel een mooi verhaal, ben het met je eens dat die titel niet klopt want het gaat over eva en haar kind en niet over eva en atum ( mooie naam trouwens) maar ik weet zelf geen betere.
__________________
Het is niet af maar er komt geen vervolg.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 14:38.