Winnaar verhalenwedstrijd: Lieveling

[Reynaert]

Lieveling

Ik kijk door het doffe glas naar buiten. Daar staat de zomerzon hoog aan de hemel, haar licht spreidt zich neer over de groene vlakte voor me. Mijn huis ligt precies tussen de stad en de weilanden. Eigenlijk ligt het net buiten de grenzen van de stad, maar het is ook geen boerderij. Het hoort nergens bij, en dat voelt heerlijk.
Hier in mijn studeerkamer merk ik niets van het drukke verkeer dat aan de noordzijde langs de stad stroomt. Ik heb de drang om alles wat nu rondspookt in mijn hoofd, vast te leggen. Maar niet als een foto, want beelden doen me niets. Ik mis altijd een gevoel als ik naar een beeld kijk. Denk eens aan een vakantiekiekje, genomen in een Spaans restaurant. Daar zit je tussen je broer en je moeder. Vader draait het toestel verticaal zodat de andere tafeltjes buiten beeld blijven. “Lachen”, roept hij. Je wil niet lachen. Je lacht.
Als ik dan terug kijk naar zo’n foto, zie ik geen foto. Ik zie niet hoe vrolijk ik was, daar in dat warme land. Ik zie mezelf als een hol bronzen beeld. Een statische schaduw van mijzelf, met andere wassen beelden om me heen. Het kan er dan nog zo mooi uitzien, het is gevoelloos.
Snel schrijf ik enkele steekwoorden neer op een A4tje uit de printer. (Foto, pijltje, bronzen beeld) Dan start ik mijn computer en begin aan het werk waarvoor ik hier ben gaan zitten. Met een halve roman voor me ga ik ploeteren in de speeltuin van woorden. Het gaat allemaal zeer voorspoedig, en al snel is mijn hoofd leeg van gedachten die zich zouden kunnen bemoeien met deze pracht en praal. Ik kies mijn eigen gedachten uit. Ik meng de hoofdpersoon met de film die ik gisteren heb gezien. Het resultaat is een mooie liefdesscène in een Spaans restaurant. Het woord poort schiet me te binnen. Meteen ontstaat het gevoel van massatoerisme in mijn hoofd. Ik zie een stoet van mensen als een rups door een poort naar binnen kruipen, mijn hoofdpersoon incluis.
Na een uur ontstaat een goede mix van fantasie, werkelijkheid en gedachten. Kritisch lees ik de laatste 407 woorden nog eens over, maar ik zie dat het goed is. Dit verkoopt. Vroeger was ik mij nooit zo bewust van alle lezers die mijn draken van bombastische boeken moesten lezen. Ik was toch schrijver, God van het eigen verhaal? Maar sinds mijn eerste publicatie heb ik of het licht gezien als schrijver, of ik ben voorgoed mijn talent kwijtgeraakt. Hoe het ook zij, ik schrijf sindsdien als een mixer. Alles wat ik meemaak gooi ik door elkaar, ik leg verbanden, verzin er wat bij en dan heb ik weer een bestseller. Dit wordt al mijn vierde boek, bedenk ik tevreden. Het wordt tijd om bij mijn redacteur langs te gaan. Ik sta op en loop de kamer uit.

Het gesprek verliep moeizaam. Mijn redacteur vond dat ik te makkelijk schreef. Hij mist de “magische factor” in mijn werk. Als hij daarmee alle lariekoek van opzettelijk zo literair mogelijk overkomen bedoelt, kan hij wat mij betreft beter een andere schrijver begeleiden; misschien willen de pinguïns graag nog het verschil tussen thans en tevens leren.
Meteen na mijn thuiskomst heb ik Estelle gebeld. Ze bleek vanavond nog wel even tijd te hebben om bij te praten. Ik heb afgesproken om acht uur. Er is dus nog tijd genoeg om mijzelf moed in te drinken voordat ze hier is. In de koelkast staat nog een fles rode wijn, ik pak een glas en schenk mezelf in.
“Als ze straks hier is, zal ik me beheersen.”, bedenk ik. “Ze verwijt het mij natuurlijk dat ik na de vorige keer een maand niets van me heb laten horen. Maar dat was gewoonweg haar eigen schuld; wat mij betreft had ze wel wat vaker mogen langskomen. Ik kan eigenlijk wel wat meer nummertjes gebruiken.” Dan dringt de dubbelzinnigheid van nummertjes tot me door, ik schiet proestend in de lach. Met het glas in de ene hand, de fles in de andere, loop ik de kamer door. Het parket kraakt onder mijn sokken. Ik pak mijn adressenboekje en blader naar de Q. Vier telefoonnummers waarvan ik zeker weet dat ik ze kan bellen om een afspraak te maken. Estelle van Vliet. Ik lees de naam drie keer, schenk me dan een tweede glas in.
“Misschien moet ik foto’s een wat belangrijkere rol laten spelen. Een fotoalbum met afbeeldingen van mensen die nooit bestaan hebben, maar alleen in het hoofd van de hoofdpersoon bestaan. Als grote climax laat ik hem dan aan de hand van dit album ontdekken dat zijn geliefde zijn eigen zus is, waarna hij zichzelf ophangt. Geniaal!”
Na twee uren en vier glazen wijn gaat de bel. Ik loop mijn gang door, gesierd door twee prachtige schilderijen van landschappen uit Spanje, en trek de voordeur open. Estelle staat voor me, in haar handen een leren handtas. Ze is een Afrikaanse, haar zwarte haren hangen kroezelig om haar strakke gezicht. Ze heeft grote bruine ogen die prachtig huilden toen ik onze relatie een half jaar geleden verbrak. Als we samen gingen hardlopen of de liefde bedreven glansde haar huid als een schitterende bruine parel in haar zee van zweet. Haar handen heb ik te vaak vastgehouden zonder überhaupt te beseffen dat het Estelle’s handen waren. Ik heb haar lichaam te vaak gehad zonder te beseffen dat het Estelle was, die ik had. Het liefst zou ik het nu goed maken. Ik loop op haar toe, pak haar beide handen en trek haar tegen me aan.
“Niet doen, Kurry. Dan ga ik meteen weer weg.”
Ze noemt me nog bij mijn koosnaam! Even onstuimig als onhandig pak ik haar jas aan. Als ze de woonkamer in wil lopen omvat ik haar middel.
“Hè toe nou, Quirinus. We zouden toch gewoon wat bijpraten?” Geïrriteerd duwt ze mijn armen weg, maar ik leg mijn hoofd op haar schouder. Met versnelde adem fluister ik in haar oor:
“We kunnen zo toch ook wat bijpraten?”
Ik probeer haar nek te zoenen. Ze duwt me nu helemaal van zich af.
“Waarom doe je dit? Je hebt zeker weer gedronken. Je weet dat je dat niet kan hebben.”
Ze is nu duidelijk boos. Haar lippen houdt ze stijf op elkaar geklemd, haar hoofd wiegt ze langzaam heen en weer.
“Ik weet dat ik niets van vrouwen begrijp.” Zeg ik glimlachend.
“Je wil mij gewoon niet begrijpen. Ik hoef je niet meer te zien.”
Ze draait zich om, pakt haar jas van de kapstok en slaat met een korte ruk de voordeur achter zich dicht. Mijn avond verpest. Ik zou een ander nummer kunnen proberen, maar ik doe het niet. Morgenmiddag nog een interview. Ik ga onmiddellijk slapen.

Wat heerlijk dat je er bent! Na al je brieven ontmoet ik je dan eindelijk, nog wel in een land als dit, Spanje. Ik herinner me nog dat je de laatste brief afsloot met “Voor altijd ben ik jou”. Het is waar, je lijkt veel op mij. Je bestelt een witte wijn aan de bar. Neem toch plaats hier voor me. Je helblauwe ogen doorsnijden het vod dat een menukaart moet zijn.
Eindelijk begrijp ik wat je bent. Lieveling! Je bent alles wat ik gemist heb. Ik kon mijn gedachten niet gebruiken om dat gevoel van heimwee de kop in te drukken. En nu je er bent zou ik samen met je willen sterven. We staan buiten op straat, je leunt tegen de muur van het restaurant. Tot mijn woede merk ik dat je je glas wijn nooit hebt gekregen. Mijn hand omvat door vijf bleke vingers, jij omsloten door mijn lichaam en de muur. We zijn de gevangenen van elkaar. Ik ga iets voorover hangen en zoen je op je voorhoofd.
Wat heerlijk dat je mij bent!

Een droom is net water, het sijpelt hoe dan ook tussen je vingers door. Zelfs de prachtigste droom die ik ooit heb ervaren kan ik maar niet grijpen in vaste gedachten. Hopeloos strompel ik mijn bed uit. Op mijn weg naar de studeerkamer struikel ik over het kleed in de woonkamer, een erfstuk van mijn ouders. Ik vervloek het en besluit dat het vandaag nog weg moet. Terwijl ik de computer aanzet pak ik het papier wat ik gisteren al gebruikte voor wat notities. Snel schrijf ik alles op wat ik nog zeker weet van alle pracht en praal. Vaag bewust van de zeldzame schoonheid van de afgelopen nacht noteer ik:
“Lieveling, bleke vrouw, duizenden prachtige fragmenten, ze is mij, man->vrouw en andersom, restaurant, leven en dood, helblauw, schilderachtig, gevangen”.
Na een half uurtje heb ik twee vellen volgeschreven, maar ik besef me dat ik zeker de helft ervan heb verzonnen. Niet dat het wat uitmaakt. Ik draai me nu tot mijn computer.
“Alles moet weg. Ik kan niet zo verder, niet na alles wat er gebeurd is. Ofschoon de gebeurtenissen in mijn droom nu juist niet gebeurd zijn.”, denk ik.
Ik verwijder de halve roman en zet het apparaat onmiddellijk uit. Dan raap ik al mijn aantekeningen bij elkaar. Ik maak er proppen van en gooi ze één voor één in de prullenmand.
Ik zie een rups die op de richel van het raam voort kruipt. Het beestje probeert vergeefs door de grote onzichtbare muur die hem en mij scheidt te kruipen en valt dan van de richel. Zo voel ik me nu; alsof ik bij jou ben, Lieveling.

“Mijnheer, deze omelet is niet te pruimen. Veel te zout.” De ober snijdt er een stukje vanaf en steekt het in zijn mond.
“U hebt gelijk, ik zal ogenblikkelijk voor een nieuwe maaltijd zorgen. Onze excuses voor dit ongemak.” Hij pakt mijn bord op, zet het op zijn onderarm en loopt langs de bar door een klapdeur naar de keuken.
Ik ben in “Bacco”, hét restaurant in de stad dat gespecialiseerd is in Zuid-Europese gerechten. Het is een vrij chique eetgelegenheid, om mij heen zitten vooral zakenmannen hun lunch te eten. Aan de wanden hangen oude zwartwitfoto’s waarop te zien is hoe het pand gebouwd is. Achter de hardhouten bar hangt een ingelijst krantenartikel. (De kop kan ik nog net lezen: “Bacco wint ‘Beste Restaurant’ Prijs 1991”) Mijn interviewer zal over een half uur wel hier zijn.
En inderdaad, stipt een half uur later word ik op de rug getikt.
“U moet mijnheer Levinga zijn.” Ik kijk over mijn schouder. Helblauwe lucht achter een raam bedrukt met “Bacco” (in spiegelbeeld). Daarvoor: links een rij krukken bij de bar, bezet door rijke alcoholisten, stamgasten en zakenmensen, rechts wat tafeltjes van verschillende grootte die vrijwel allemaal bezet zijn met hetzelfde type mannen. Nog verder naar voren: een paar helblauwe ogen, gezet in flauw beschilderde kassen. Daaromheen een bleke huid die zich uitstrekt over het hele gezicht. Op de linkerwang een klein moedervlekje. Lange blonde haren geknoopt in een staart.
Het is niet te beschrijven hoe sommige vrouwen mij bijna buiten westen slaan met hun onvoorstelbare, imperfecte schoonheid. Het moge duidelijk zijn dat ik, nu ik mijn Lieveling in levende lijve ontmoet, nooit meer zal twijfelen aan de kracht van de droom. Langzaam sta ik op. Ze heeft zelfs het letterlijke postuur zoals ik het mij herinner. Het lijkt wel alsof de waarheid een loopje met mij neemt. Ze geeft me een zweterige hand en noemt haar naam.
“Lieke Hulst, u begrijpt waarvoor ik hier ben?”
Ze haalt haar perskaart uit de tas om haar schouder (bekleed met het mooiste leren jack dat ik ooit heb gezien); stopt hem zonder hem echt goed te tonen alweer terug. Razendsnel bedenk ik een betoog, ik begin er meteen mee zodra ik het eerste woord verzonnen heb. Terwijl ik praat denk ik drie of vier woorden vooruit.
“Mevrouw Hulst. Lieveling. Kijk toch niet zo verschrikt, ik ben niet dronken noch onder invloed van welk ander middel dan ook. Nee, vannacht had ik een fantastische droom. Zonder dat ik u ooit heb ontmoet was u al daar. Het is zeer lastig om te verwoorden welke gevoelens er op dat moment…”
Ze heft haar hand op, ten teken dat ik even stil moest zijn. Snel loopt ze om de tafel en neemt plaats. Dan haalt ze een notitieblok uit haar tas en begint ogenblikkelijk te schrijven.
”Gaat u verder.”
“Juist. De gevoelens zijn niet te verwoorden, zonder ze te niet te doen in hun eigen bewoordingen. Laat ik het dus maar in beelden vertellen. Ik zag u in een prachtig kasteel, omringd door gele landerijen. U stond voor de poort, het leek wel alsof u wachtte op iemand. Vlak naast deze poort lag mijn studeerkamer, van één kant opengewerkt zodat het in zekere zin geen kamer meer is. Daar lagen tientallen brieven die u me had geschreven. De laatste, opengevouwen op het bureau, is ondertekend met: ‘Voor altijd jou.’ Vanaf dat moment bevonden wij ons in een Spaans restaurant. Dat is precies waar we nu zijn. Ik zal niet verder in detail treden, dat bewaar ik tot mijn volgende boek. Ik kan u al wel vast zeggen dat ik het vorige manuscript vanochtend nog heb vernietigd. Met plezier zelfs.
Het is toch absurd dat een droom mij zo kan veranderen. Want die droom bent u niet, maar jij, Lieveling, of ik heb van jou een droom gemaakt. Misschien is alles in mijn hoofd wel veranderd op het tijdstip van onze ontmoeting en was je daarvoor niet de Lieveling zoals ik die vannacht heb gezien. Het is nu toch al te laat. Al mijn arbeid zal zich de komende jaren richten op het verwoorden van een interviewster die ik hier ontmoet in een nietszeggend restaurant. En je zal dat nooit meer kunnen veranderen.
Heb je vrijdagavond toevallig iets te doen? Wij zouden samen eens…”

Trouwen! Wat is een mooiere manier om verplichte gezelligheid te combineren met liefde? Het is vandaag mijn trouwdag. Van de liefde heb ik nog maar weinig gemerkt, de verplichte gezelligheid heeft zich over me uitgestort vanaf vanochtend zeven uur. Waarom doe ik eigenlijk mee aan dit grote festijn van onsterfelijk proberen te zijn? Ik doe het zeker niet omdat Lieke het zo graag wil. Nee, dit huwelijk staat dan wel in het teken van Lieveling Lieke, zij is niet de oorzaak ervan. Die ligt in de droom die ik had en zodoende in mij. Misschien dat een psycholoog zou zeggen dat ik trouw omdat ik wil bewijzen dat ik geen angsten koester jegens bindingsangsten.
Het stadhuis is de kroon op het werk van een gestoorde architect. Grote betonnen blokken die in elkaar overlopen geven het gebouw een statisch, grijs karakter dat zich verspreid over de omliggende gemeentetuinen. De trap is gemaakt van een natuursteen die wel lijkt op kwartsiet. Ter gelegenheid is er een rode loper vanaf gerold. Met mijn linkerhand grijp ik de ijzeren leuning, ik stap een tree omhoog en reik Lieveling de hand.
Eenmaal binnen worden we ontvangen door de Ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Zij lacht hartelijk zoals ze al gelachen heeft naar honderden andere bruidsparen. Haar mond is verwrongen in een statische grijns, en dus perfect geschikt voor een foto. Over foto’s gesproken, ik zal straks vast en zeker weigeren te lachen. Principieel lach ik alleen in uitermate grappige situaties, een foto maken hoort daar niet bij.
“Jullie weten natuurlijk allemaal waarom wij hier bijeen zijn gekomen, namelijk het bruidspaar! Zij hebben besloten om zich vandaag in de echt te laten verbinden, en…” Waarom sta ik eigenlijk hier? Ik heb geen behoefte om mezelf te bewijzen, ik koester geen illusie van onsterfelijkheid (hoewel dat waarschijnlijk mijn grootste gemis is). Sta ik hier dan echt ten behoeve van Lieveling Lieke? Wat een waanzin om, ondanks de complete persoon die Lieke is, toch met haar te trouwen. Want dankzij haar persoonlijkheid was het niet; ze is niet wie ik wilde dat ze was, namelijk mij.
“Dit Stadhuis is gebouwd in 1954, en dus eigenlijk nog niet zo oud. Het is ontworpen door de even vermaarde als beruchte architect…”
Het is weerzinwekkend om te zien hoe ik me heb laten leiden door een vaag beeld van het ultieme berusten in jezelf, door een ander lief te hebben die mij zou moeten zijn.
“Neemt u, Quinten Levinga, tot uw echtgenoot Lieke Hulst, en beloofd u trouw daarbij aan alle verplichtingen te voldoen die de wet aan het huwelijk verbindt?”
“Ja.”
“En neemt u, Lieke Hulst, tot uw echtgenoot Quinten Levinga, en beloofd u trouw daarbij aan alle verplichtingen te voldoen die de wet aan het huwelijk verbindt?”
“Ja!”
“Dan mag u nu de bruid kussen.”
Alle genodigden kijken reikhalzend toe, een plechtig moment als dit mag niet gemist worden. De fotograaf laat zijn toestel flitsen. En terwijl ik dan je sluier oplicht en je droge lippen kus, heb ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld.

De Wilgen, januari 2004

Gefeliciteerd

Gefeliciteerd. Ik heb zin om mijn spontane analyse van dit verhaal die ik over de e-mail deed ook te posten. Als Renard het goed vind, zal ik daarmee deze topic bevuilen wanneer de felicitaties afgerond zijn.

LUH-3417

[Reynaert]

Lijkt mij een uitstekend plan, graag zelfs LUH-3417.

[Charlottetje]

Gefeliciteerd!
Het was inderdaad ook een geweldig verhaal!

Charlotte
(en ik lees graag LUH's mening erover..)

[Reynaert]

Dank jullie, allemaal.

[Ieke]

Nogmaals gefeliciteerd

[Preaper]

Felicitatie.

[Flshman]

Mieters! Wees er maar trots op!

[Preaper]

Ik heb het verhaal net nog een keer gelezen en het wordt alsmaar mooier . Het is echt een goed verhaal.

Renard, ik hoop dat jij mijn verhaal nog hebt, want ik geloof dat ik hem kwijt ben. Ik zoek nog even verder, maar als jij hem zo voor handen hebt, mail hem dan maar naar me (je hebt mijn adres nog, neem ik aan). Dan kan ik hem later vanavond of anders morgen erop gooien.

LUH-3417

[Reynaert]

Ik heb hem nog en ik stuur hem nu naar je toe.

Het grote nadeel van analyses is dat je er nooit mee kan ophouden. Ik heb de tekst die Renard met terugstuurde hevig onder handen genomen en een paar stappen verder genomen. Ik heb geprobeerd in een betoogvorm met alineas te gieten, maar weet niet hoe sterk ik hierin geslaagd ben.

- - -

Het mooie vond ik dat er een hoop losse draden aan het verhaal hangen die de schrijver niet helemaal uitspint. De vergelijking van de romanfiguur die met de massa als een rups door de poort gaat, samen met de rups achter de ruit en de proppen die één voor één de vuilnisbak in vallen, is een verzameling van metaforen waar je een heleboel betekenissen uit zou kunnen halen. De kracht ervan is in dit verhaal juist dat de schrijver het laat liggen als een stel mogelijkheden en de lezer niet dwingt er één uit te kiezen en die te volgen. Daarom raakte ik zelf direct op gang en heb ik de onderstaande analyse min of meer spontaan in elkaar gezet.

Ik had na het lezen vaag het idee dat de schrijver/verteller zelf een romanpersonage geworden was. Hij schrijft een verhaal over een Spaans restaurant en komt later ook in zo'n restaurant terecht. Er is nog niet eerder gezegd dat hij zich in Spanje bevond, dus hoe zit dat precies? Het kan toeval zijn, maar het zit me niet lekker.
Als we namelijk aannemen dat hij een romanpersonage in zijn eigen boek is, dan zou dat de confrontatie met Estelle verklaren. Die is namelijk zo kort, abrupt en daarmee ‘ongeloofwaardig’ dat het overkomt als iets dat in een roman wel zou kunnen gebeuren, maar in de werkelijkheid niet. Het huwelijk zou tot slot de poort van de massa kunnen zijn, waarmee het verhaal van de schrijver en zijn relaas (het verhaal ‘Lieveling’) min of meer elkaar overlappen. Laten we dit idee van de schrijvers als personage van zijn eigen verhaal even aanhouden en kijken naar wie dat personage precies is.

Ik dacht eerst dat ik de hoofdpersoon als een narcist kon beschouwen en voor een groot deel is dit ook goed mogelijk. Tijdens het huwelijk geeft hij immers te kennen dat hij niet Lieke, maar zichzelf wilt hebben: “ (…) door een ander lief te hebben die mij zou moeten zijn.” Ik denk echter dat er meer aan de hand is.
Ik zou willen stellen dat het hoofdpersonage naar zichzelf op zoek is. Hiermee bedoel ik niet dat hij probeert te vinden wie hij ‘is’, maar meer dat zijn identiteit gefragmenteerd is en dat hij deze probeert te hervinden. Als we in het begin lezen dat de schrijver delen van zijn eigen leven in zijn romans legt, denk ik dat we dit meer letterlijk moeten lezen dan we aanvankelijk deden. Let erop dat hij tijdens het schrijven dit zegt: “(…) al snel is mijn hoofd leeg van gedachten (…)”
Bovendien zou deze vorm van vermengen van schrijver en zijn eigen fictie weer een argument zijn voor het idee dat ik hierboven poneerde, over de schrijver als hoofdpersoon in zijn eigen roman. Door zijn schrijverscarrière is hij verworden tot een personage.
De hoofdpersoon probeert zijn identiteit bij elkaar te schrapen om zo zichzelf weer te bezitten. Foto’s spelen in dit proces een rol. Een foto zou een goede manier zijn om zichzelf te bezitten (iedereen kan een pasfoto van zichzelf in zijn of haar binnenzak hebben), maar foto’s zijn niet goed genoeg. Foto’s kunnen alleen een afbeelding van hem weergeven: “Ik zie mezelf als een hol bronzen beeld. Een statische schaduw van mijzelf, (…)”, terwijl onze hoofdpersoon op zoek is naar zichzelf.

De droom in het midden van het verhaal vind ik belangrijk. Direct nadat we de tekst ervan gelezen hebben, verteld het hoofdpersonage ons dat het eigenlijk niet zijn droom was, maar het verhaal dat hij er later van maakte. Hij beseft zich “dat ik zeker de helft ervan heb verzonnen.” Even later ontmoet de hoofdpersoon Lieke die hij als zijn Lieveling gaat zien en waarmee hij snel zal trouwen. Hij trouwt echter met haar omdat hij een droom gehad heeft waarin zij voorkwam. Even daarvoor gaf hij echter toe dat hij de helft er bij verzonnen heeft. Kan het niet zo zijn dat de hoofdpersoon zich op Lieke stort in een nieuwe poging om zichzelf te vinden? Het ‘lieveling’ kan immers net zo goed op zichzelf slaan.
Belangrijk is om hierbij op te merken dat de droom in tegenstelling tot de foto’s gezien kan worden. De foto’s zijn beelden, maar de droom wordt door de hoofdpersoon direct tot een verhaal met woorden omgezet. Beelden en woorden zijn allebei belangrijke manieren om de werkelijkheid en de mensen daarin te representeren. Nadat het beeld (de foto) er niet gelukt is om de hoofdpersoon in het bezit van zichzelf te laten komen, probeert hij het door middel van woorden. Logisch, want hij is immers en schrijver en is zichzelf mogelijk kwijtgeraakt door middel van het geschreven woord.
Een belangrijk verschil hierbij is dat de droom door hemzelf beleefd, aangevuld en opgeschreven is, terwijl de foto’s altijd door iemand anders gemaakt werden. De impact die de droom op zijn leven blijkt te hebben (hij trouwt naar aanleiding van de droom), is weer interessant in het licht van het idee dat het leven van de schrijver en de fictieve teksten door elkaar heenlopen. Door zichzelf in het serene, voorbestemde van de ontmoeting te laten geloven (d.m.v. zelfgeschreven droom), wordt hij min of meer de auteur van zijn eigen leven. Misschien is het ook daarom dat de hoofdpersoon met goede moed het huwelijk instapt. Misschien is dit wel de manier om zichzelf te vinden.

Het is ook interessant om te denken aan de connotaties die een huwelijk heeft. Het is een heilige éénwording tussen twee mensen. In de oudheid waren er al verhalen over androgene, premenselijke wezens die uit een man en een vrouw aan elkaar vastgemaakt bestonden, maar die van elkaar gescheiden werden door de goden. Pas wanneer een man en een vrouw elkaar weer gevonden hadden en door een huwelijk weer ‘aan elkaar vast’ kwamen te zitten, zouden ze weer gelukkig zijn en éénheid vormen.
Tijdens het huwelijk komt de fotografie echter weer terug en deze laten de hoofdpersoon zijn situatie nog eens goed overdenken. Hij krijgt twijfels en beseft zich dat Lieke “niet [is] wie ik wilde dat ze was, namelijk mij.” Hij vraagt zich af “hoe ik me heb laten leiden door een vaag beeld van het ultieme berusten in jezelf, door een ander lief te hebben die mij zou moeten zijn.” Het is interessant om te zien dat hier, op het moment dat er foto’s genomen worden en het moment van éénwording, het woord ‘beeld’ weer opduikt en wel in termen van vaag en (mis)leiden. De herinneringen aan de foto’s laten hem inzien dat Lieke Lieke is en niet hemzelf of een beeld daarvan. Zodoende zal ook dit huwelijk hem niet bij zichzelf brengen. Tijdens de kus, het moment waarop het huwelijk voltrokken wordt, voelt hij zich dan ook niet deel van een éénheid, maar éénzamer dan ooit.

Concluderend zou ik nog wat samen willen vatten om het duidelijk te maken. De hoofdpersoon probeert zichzelf in bezit te krijgen, omdat hij zich is kwijtgeraakt door zichzelf in zijn schrijfwerk in te voegen. Hij beseft dat hij met beelden en foto’s zichzelf niet zal bezitten. Met de droom voegt hij zijn schrijfwerk terug in zijn eigen leven, in de hoop op die manier één te worden. Tijdens zijn huwelijk, in de klassieke opvatting een heilige éénwording, ontdekt hij echter dat ook dit niet werkt en dat hij misleid is door een ‘vaag beeld’; zijn zelfgeschreven droom.
Ook al voelt hij zich éénzaam (een term die ironisch genoeg wel refereert aan eenheid), zal hij nooit een volledig mens zijn. Hij blijft verstrikt met de fictieve wereld van het beeld en het woord. Hij is immers een schrijver.

- - -

LUH-3417 - Geef mij jullie meningen.

[Preaper]

Het is prachtig om te zien dat LUH-3417 de tijd heeft genomen om dit te verwoorden.

Dit kan jullie(bijna iedereen) oppervlakkige Tim Krabbé boeken lezertjes eens leren wat kwaliteit is. Probeer naast het domweg regeltjes lezen ook eens het verhaal te begrijpen, en ga niet klagen wanneer het moeilijk is. Dat maakt het juist leuk.
Stem bij de volgende verhalenwedstrijd niet op het verhaal het de hoogste pubergehalte en sesamstraat-voorleesstijl, maar op een verhaal dat het echt verdiend.

[Reynaert]

Preaper schreef op 30-03-2004 @ 22:53 :
Het is prachtig om te zien dat LUH-3417 de tijd heeft genomen om dit te verwoorden.

Dit kan jullie(bijna iedereen) oppervlakkige Tim Krabbé boeken lezertjes eens leren wat kwaliteit is. Probeer naast het domweg regeltjes lezen ook eens het verhaal te begrijpen, en ga niet klagen wanneer het moeilijk is. Dat maakt het juist leuk.
Stem bij de volgende verhalenwedstrijd niet op het verhaal het de hoogste pubergehalte en sesamstraat-voorleesstijl, maar op een verhaal dat het echt verdiend.

Ik vind wel dat je enig respect voor de mensen hier mag opbrengen, zeker nadat ze reeds bepaald hebben dat een verhaal zonder hoog pubergehalte of sesamstraat-voorleesstijl deze keer moest winnen. Misschien dat je ze dan ook eerder overtuigd van je mening, waar ik mij overigens wel grotendeels in kan vinden.

[Preaper]

Renard schreef op 31-03-2004 @ 07:22 :
Ik vind wel dat je enig respect voor de mensen hier mag opbrengen, zeker nadat ze reeds bepaald hebben dat een verhaal zonder hoog pubergehalte of sesamstraat-voorleesstijl deze keer moest winnen. Misschien dat je ze dan ook eerder overtuigd van je mening, waar ik mij overigens wel grotendeels in kan vinden.

Ik ben wellicht wat te breed geweest met mijn "jullie" formulering, maar voor de rest ga ik geen concessies doen in mijn uitspraak. Ik heb immers ook gezegd dat hij niet op iedereen slaat.
Bovendien wil ik die mensen niet overtuigen van mijn mening, maar duidelijk maken dat ik geen respect voor ze heb.

[Reynaert]

Preaper schreef op 31-03-2004 @ 12:45 :
Ik ben wellicht wat te breed geweest met mijn "jullie" formulering, maar voor de rest ga ik geen concessies doen in mijn uitspraak. Ik heb immers ook gezegd dat hij niet op iedereen slaat.
Bovendien wil ik die mensen niet overtuigen van mijn mening, maar duidelijk maken dat ik geen respect voor ze heb.

Wat doe je dan hier, eigenlijk? Het is leuk dat je mijn verhalen geweldig vind, maar dat hoef je niet te tonen doormiddel van het respectloos behandelen van mensen die evenveel recht hebben om berichten te plaatsen als jij.

[Reynaert]

Addendum: Ik wil de rest van de mensen vragen om niet op de discussie 'respect' in te gaan maar in plaats daarvan te reageren op mijn verhaal danwel LUH-3417's analyse.

[Flshman]

Een indrukwekkende analyse, LUH! Vraagje aan Renard: Was het ook de bedoeling al dat erin te stoppen of trekt LUH conclusies uit een 'zomaar' geschreven verhaaltje?

[Preaper]

Renard schreef op 31-03-2004 @ 13:43 :
Wat doe je dan hier, eigenlijk? Het is leuk dat je mijn verhalen geweldig vind, maar dat hoef je niet te tonen doormiddel van het respectloos behandelen van mensen die evenveel recht hebben om berichten te plaatsen als jij.

Waarom zou ik hier niet zijn? Jouw genoemde argument is een aanname die ongegrond is.

Ik geloof dat je zelf ook niet zo vies was van ongegronde aannames.

Flitsman, ik hoop dat Renard dit er niet bewust in gestopt heeft, omdat dat nog eens kan benadrukken dat een verhaal iets is waar iedere lezer iets mee kan doen. Ik koos ervoor om het op deze manier te analyseren en te interpreteren, maar er zijn talloze andere manieren. Als ik zou zeggen dat deze analyse de 'betekenis' of 'bedoeling' van het verhaal zou zijn, zou ik alle andere analyses daarmee de grond onder de voeten wegslaan. Wat niet terecht is, omdat mijn analyse lang niet volledig en compleet is.
Hetzelfde geld trouwens voor een analyse die Renard zou kunnen geven van zijn verhaal. Zijn analyse zal interessant zijn en mogelijk ook het idee dat hij in gedachten had terwijl hij schreef, maar ook hij, zelfs als schrijver, heeft niet de waarheid in pacht.

Ik moet er ook niet aan denken om ieder verhaal of boek op deze manier te lijf te gaan. Het kost vrij veel tijd en moeite en haalt soms het plezier uit een verhaal weg. Gewoon iets lezen zonder te analyseren is soms veel leuker. Ik vind Preaper zijn gescheld op het oppervlakkig en domweg lezen dan ook niet zo heel erg terecht. Het riekt voor mij teveel naar een elitair idee van een verstopte betekenis die in een tekst zit, en die alleen slimme mensen eruit kunnen halen. Met mijn verhaal hierboven hoop ik dat idee te ontkrachtigen.

LUH-3417

[Reynaert]

Flashman schreef op 31-03-2004 @ 15:00 :



Een indrukwekkende analyse, LUH! Vraagje aan Renard: Was het ook de bedoeling al dat erin te stoppen of trekt LUH conclusies uit een 'zomaar' geschreven verhaaltje?

Dit is absoluut niet 'zomaar een verhaaltje', ik zie het zelf als een volwaardig verhaal. Normaal gesproken vind ik het niet leuk om de verhalen die ik schrijf uit te leggen, het doet naar mijn mening af van de 'magie' van het verhaal als de schrijver zelf moet uitleggen wat hij met bepaalde passages, motieven e.d. bedoelt. Ik ben immers ook geen recensent, ik schrijf proza.
Het feit dat LUH-3417 de 'moeite' heeft genomen (hoewel hij het zelf niet eens een moeite vond) getuigd ook al van enige potentie van het verhaal, het gaat hier niet om een doorsnee stukje dat in de Hitkrant zou passen. Ik bedoel, hij studeert natuurlijk niet voor niets Literatuurwetenschap, maar zelfs hij kan van een drol geen feestmuts maken.
Mensen denken vaak dat ik een verhaal in mijn hoofd oproep als ik schrijf. Soms lijkt het er meer op dat het verhaal zich aan mij aandiendt, zich soms opdringt. Het is niet zo dat ik alle mogelijke interpretaties van dit verhaal 'verzonnen' heb, ik heb de mogelijkheid gecreëerd om deze interpretaties te laten bestaan. Ik denk dat zoiets ook de grootste kracht van een verhaal is, dat het tot leven komt maar toch voor iedereen weer net een ander leven is. Ik werk niet aan de hand van lijstjes, schemaatjes, boekjes "hoe-schrijf-ik-een-roman", of andere literatuur.
Kortom, natuurlijk heb ik (vergaande) bedoelingen met dit verhaal, evenals elk ander dat ik schrijf. Deze hoeven niet voor iedereen gelijk te zijn, het gaat erom dat zoveel mogelijk mensen zich erin kunnen vinden, als ware het hun eigen lichaam.

[Charlottetje]

Geweldig, die analyse van LUH, al vind ik hem hier en daar ietsje te ver gaan. Iets te veel bijna tot op het bot ge-analyseerd zeg maar.
Het komt niet geheel overeen met mijn ideeen, al overlappen mijn ideeen met LUH's analyse elkaal wel op bepaalde punten.
Ik heb wel een pogingen gedaan mijn mening over dit verhaal op een beeldscherm te krijgen, maar dat lukt me niet. Het lukt mij niet te verwoorden wat ik er van vind of hoe ik het verhaal zie/interpreteer...

Ik zou van stukken uit de hitkrant ook wel een analyse kunnen maken, maar ik weet niet of die even vruchtbaar zijn. Ik ben het vaak met receptie-esthetica (lui die de verantwoording voor het ontstaan van betekenis bij de lezer leggen, niet bij de auteur) wel eens dat een verhaal 'goed' wordt door de lezer. Ik voer dit echter niet helemaal door, omdat je dan tegen de stelling 'Er zijn geen slechte schrijvers, alleen slechte lezers' aanloopt, die ik niet echt geweldig vind. Fish, een literatuurwetenschappen die van drollen wel feestmutsen wilde maken, ging wel zo extreem ver door. Ik heb liever een Iser of een Jauss, die de tekst zien als een spectrum van mogelijkheden waarin de lezer zijn eigen wereld meeneemt en uit de 'botsing' tussen die twee een betekenis laat ontstaan. Daarin heb je het element dat iemand die veel gelezen heeft meer betekenissen aan een verhaal kan toekennen (betekenissen ontstaan vaak door middel van intertekstualiteit - het (on)bewust geleen van concepten, teksten, beelden, karakters, zinnen of wat dan ook uit andere culturele 'teksten'), maar ook het element dat de schrijver daar de mogelijkheid voor moet geven en dat je niet van drollen feestmutsen kan maken. Maar hier loop ik weer interessant te doen en met namen en termen te gooien. Excuses.

Ik hoop dat Charlottetje het toch nog voor elkaar krijgt om haar gedachten over dit verhaal onder woorden te brengen. Mijn analyse is verre van compleet en er zijn genoeg compleet andere analyses die net zo mooi of mooier zijn.

LUH-3417

[Flshman]

Toch maar niet, Preaper?

[Preaper]

Flashman schreef op 31-03-2004 @ 22:21 :
Toch maar niet, Preaper?

Ik heb hem even weggehaald omdat ik nu in overleg ben met Renard, die me aanvult met zijn gedachtengang. Er schijnt een misverstand te zijn geweest en ik zou Renard niet in deskrediet willen brengen om een communicatie fout.

[Flshman]

[Reynaert]

LUH-3417 schreef op 31-03-2004 @ 20:55 :
Ik heb liever een Iser of een Jauss, die de tekst zien als een spectrum van mogelijkheden waarin de lezer zijn eigen wereld meeneemt en uit de 'botsing' tussen die twee een betekenis laat ontstaan.

Dat lijkt mij ook een aardige beschrijving van hoe het werkelijk gaat, schrijver en lezer maken in die zin samen het verhaal.

LUH-3417 schreef op 31-03-2004 @ 20:55 :
Ik hoop dat Charlottetje het toch nog voor elkaar krijgt om haar gedachten over dit verhaal onder woorden te brengen. Mijn analyse is verre van compleet en er zijn genoeg compleet andere analyses die net zo mooi of mooier zijn.

LUH-3417

Ik zou graag iedereen die het verhaal gelezen heeft willen oproepen om te proberen onder woorden te brengen wat het verhaal voor hen betekende. Probeer dit zo eerlijk mogelijk te doen, wat mij betreft hoef je ook negatieve kritiek niet te schuwen.
De analysevorm waarin LUH dit verhaal besprak is natuurlijk fantastisch, maar laat je door eventuele 'ingewikkeldheid', als je dat zo ziet, niet afschrikken. Ik vind jou mening ook interessant. En wat Charlotte betreft, eigenlijk zou ik ook jou willen vragen om het toch eens te proberen.

[Charlottetje]

Zal ik het verhaal dan maar uitprinten ofzo?
Dan gaat het analyseren misschien makkelijker...
pogingen kan ik tenslotte altijd wagen (maar heb alsjeblieft niet te veel hoop...)

Charlotte

[Reynaert]

Charlottetje schreef op 01-04-2004 @ 19:25 :
Zal ik het verhaal dan maar uitprinten ofzo?
Dan gaat het analyseren misschien makkelijker...
pogingen kan ik tenslotte altijd wagen (maar heb alsjeblieft niet te veel hoop...)

Charlotte

Het zou geweldig zijn als je dat zou doen.

[Charlottetje]

ik hoop het weekend ofzo wel even tijd te hebben... goed?!
ben alleen bang dat het niet echt beter zal worden dan mijn eerste reactie op je verhaal, maar misschien is 3 maal scheepsrecht en moet ik gewoon wat meer pogingen doen....

Charlotte
*herkende LUH eerst niet door nieuwe avatar...*

[Flshman]

Charlottetje schreef op 01-04-2004 @ 19:46 :
*herkende LUH eerst niet door nieuwe avatar...*

Hij is eng! Ik wil dat leuke beestje terug!

Ik ben heel erg gelukkig met mijn postmoderne, minimalistische cyberpunk robot.

Hij is van het lied 'The Terrible Secret Of Space', van de nerd-gabber band 'Laziest Men On Mars' (meer bekend van de clip en de muziek achter 'All your base are belong to us' (terwijl de titel van het nummer eigenlijk 'Invasion Of The Gabber Robots' is). Zie de clip van 'The Terrible Secret Of Space' hier: http://www.jonathonrobinson.com/3.0/web/webtsos.html

De tekst van dit nummer is trouwens gebaseerd op de legendarische 'ICQ Prank' van Lowtax van www.somethingawful.com, die hier te lezen is: http://www.somethingawful.com/articles.php?a=287

Ik heb ooit nog een (redelijk slecht) sience fiction-achtig verhaal geschreven aan de hand van dit nummer, samen met The Raven van Poe. Als er animo voor is, wil ik hem wel posten. Het is alleen niet goed.

(Sorry voor het offtopic zijn, maar ik moest toch ergens het verhaal van mijn avatar kwijt.)

LUH-3417 - Ik ben gek op het internet.

[Charlottetje]

Flashman schreef op 01-04-2004 @ 20:30 :
Hij is eng! Ik wil dat leuke beestje terug!

JA!
Leuke avatars zijn leuk, slechte verhalen (al helemaal wanneer ze sf zijn) zijn slechte verhalen en ik vind deze avatar niet bij LUH's gezicht passen! of zoiets
Charlotte

Een hamster wel?

LUH-3417

[Charlottetje]

beter...
(want die is niet zo agressief...)

Charlotte

[Flshman]

Ik ben helemaal ontdaan!

Ik had altijd het idee dat dat leuke beestje LUH-3417 genaamd was. De '- achter de streep toevoeging' kwam naar mijn idee van dit geinige beestje.

LUH, ik smeek je! Straks beland ik nog in een één of andere neerwaardse emotionele spiraal!

[Charlottetje]

LUH's naam en waar deze vandaan komt is mij nog steeds niet duidelijk, maar zijn vorige avatar vond ik toch echt wel beter dan dit monster!
Sorry LUH!
(ik ben ook nog steeds op zoek naar een nieuwe, maar heb altijd te grote avatar's, niet lief meer....)

Charlotte

Ok... op veler verzoek... maar dan zijn jullie wel verplicht dat verhaal te lezen. En het verhaal over mijn naam dat ik wel eens zal plaatsen.

Maar voort, nu weer over Lieveling van Renard praten. We hebben de boel genoeg vervuild.

LUH-3417

[Flshman]

Ik beloof het!

[Charlottetje]

Ik heb vanochtend in de zon een poging gedaan tot het schrijven van een ehhh... ehhhh... ehhh...... iets, over dit verhaal, maar eigenlijk is het nog niet af.
Lopend naar huis (bij gebrek aan fiets) had ik nog iets bedacht dat erbij zou moeten staan, maar dat ben ik alweer vergeten.
Ik heb nu dus heel erg de neiging om wat ik wel al opgeschreven heb hier al te plaatsen, maar ja, het is echt nog niet af (al zal het nooit half zo lang als LUH's analyse worden natuurlijk, maar toch)
misschien kom ik er vandaag nog aan toe het af te maken...
ik hoop het...

Charlotte

[Reynaert]

Nou, ik ben benieuwd.

[Charlottetje]

omdat ik het toch niet kan laten en ik de komende week (weken, deze maand) echt geen tijd meer heb:
(theoretisch gezien in elk geval)
niet chronologisch trouwens, maar jullie zullen het vast wel begrijpen, hoop ik. Ik schat jullie wel zo slim

-------------------

Ik heb het verhaal nu 3 keer gelezen.
Ik heb duidelijk de vorige 2 keer wat delen en verbanden gemist. Voor mijn gevoel heb ik het nu heel anders gelezen dan de vorige keren, misschien doordat ik het nu van papier heb kunnen lezen.
Al dwaalde ik nu ook weer geregeld af (zoals altijd bij boeken, door mooie zinnen, al dan niet door herkenning), maar toch.


De eerste keer las ik het verhaal wat moeizaam, zag ik slechts losse stukjes en had ik de verbanden nog niet gevonden.
Nu viind ik het verhaal eens tuk mooier en samenhangender.

Naar mijn idee is de schrijver (ik spreek steeds puur over het verhaal, dus nooit over Renard) een soort van op zoek naar zichzelf. Niet naar wie hij is, zoals er van pubers gezegd wort dat ze dat doen, hij weet wie hij is, maar is zichzelf een soort van verloren in zijn boek, zijn dromen, fantasie en deze combinatie met de werkelijkheid.
Hij wil zichzelf in een ander, in iets anders terug kunnen vinden.
In eerste instantie denkt hij zichzelf gevonden te hebben in Lieke/verwacht hij dat trouwen, liefde en gezelligheid bij elkaar zou brengen, maar op het moment dat hij dan werkelijk op dat punt staat beseft hij dat het helemaal niet zo werkt, dat hij zichzelf ook helemaal niet gevonden heeft in Lieke en daardoor weer geheel terug bij af is.

De schrijver probeert naar mijn idee een beetje zijn eigen werkelijkheid en waarheden te scheppen dooer het echte leven te combineren met gedachten, dromen en fantasieen die hij aanvankelijk tracht te verwerken in een boek, maar dan beseft dat dat niet altijd kan en vervolgens zijn gemaakt e werlijkheid tot werelijke waarheid wil maken wanneer hij Lieke ontmoet.

------------------

en toen hield mijn verhaal opeens op.
hmmm, dacht dat ik meer had, maar kennelijk dus niet.
ik ben vergeten wat ik eerder nog bedacht, maar heb nu, sorrysorry, even de tijd en rust niet om het nog eens te lezen en er meer over te vertellen, dus hier zou je het helaas even mee moeten doen.
hoop dat het toch een beetje duidelijk is.
Vraag al je vragen, ik zal het proberen te verduidelijken, want misvattingen komen vaak voor!

Charlotte

[Reynaert]

Interessant, het heeft wel wat weg van LUH-3417's interpretatie. Nog anderen die wensen te reageren?

[Charlottetje]

*leest LUH's analyse*

Ja, inderdaad!
Maar ja, ik had toch ook gezegd het best wel met hem eens te zijn eigenlijk

Ik vind het nog steeds jammer dat het einde zo abrupt komt voor mijn gevoel.

[Reynaert]

Krummeltje schreef op 07-04-2004 @ 11:45 :
Ik vind het nog steeds jammer dat het einde zo abrupt komt voor mijn gevoel.

Ja, dat had ik al eerder van je gehoord. Maar kan je ook uitleggen waar dat volgens jou door komt? Is het einde 'afgeraffeld', of is er iets onduidelijk?

Renard schreef op 07-04-2004 @ 17:04 :
Ja, dat had ik al eerder van je gehoord. Maar kan je ook uitleggen waar dat volgens jou door komt? Is het einde 'afgeraffeld', of is er iets onduidelijk?

Het is eerder het 'afgeraffeld' gevoel idd.

Maar ik vond het begin wel heel mooi.

[Charlottetje]

Grappig, want ik vind dat einde wel oke, helemaal niet kort of snel of afgeraffeld.
Zou inderdaad wel graag willen horen van Krummeltje, waarom ze dat zo vind, waardoor dat gevoel komt...

Charlotte

Het is gewoon... ik kan het niet helemaal verwoorden, maar waar ik op doel is de een na laatste alinea. Daar zitten de hoofdrolspeler en diens afspraakje nog gezellig kennis te maken, terwijl ze in de volgende alinea ineens gaan trouwen. Dat is me te abrupt, te snel, te haastig, alsof je het verhaal ineens wilde afmaken. De laatste alinea op zich is wel mooi natuurlijk, net als de rest van het verhaal, maar het lijkt zo net alsof er een stuk mist en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

Dat de lezer dat soort dingen aan moet kunnen voelen en aan moet kunnen vullen is natuurlijk wel waar, maar in dit geval doet het mijns inzien afbreuk aan het verhaal en dat is jammer.