betoog

[SiemdeCyper]

To doog or not to doog

‘Da’s toch dope man!
Dat een blowtje zomaar kan
Als je de teler maar niet ziet
Wiede wiede wiede wiet
Doe nou niet zo hypocriet
Half gedogen werkt toch niet
Was ik hier maar de baas
Want dit drugsbeleid is dwaas.’

Zo zingen de Heideroosjes in hun lied ‘Da’s toch dope man’. Met dit lied verwoorden ze een mening die in Nederland veelal gedeeld wordt: het gedoogbeleid is belachelijk en moet afgeschaft worden.

Gedogen oftewel het door de vingers zien van illegale praktijken is een fenomeen dat alleen de politiek in Nederland beheerst. Sterker nog in het buitenland bestaat er geen enkele term die met het Nederlands gedoogbeleid vergelijkbaar is. Het buitenland reageert dan ook afwijzend op ons beleid. Onze politiek wordt als laf getypeerd en gezaghebbend kunnen we natuurlijk niet meer mee praten in de Europese Unie.
We voeren immers geen hard beleid en geven dit nog openlijk toe ook. Echter, sommige Nederlanders beweren dat gedogen in sommige gevallen onvermijdelijk is. Daarom stel ik stelling “het gedoogbeleid moet per direct afgeschaft worden” ter discussie.

Ten eerste is een wet om nageleefd te worden. Wetten zijn er om duidelijkheid te scheppen en een leefbare samenleving te creëren. Zonder wetten of het naleven daarvan ontstaat er onduidelijkheid en een chaos. Want het mag niet, maar toch een beetje wel. Zo weet de burger niet waar die aan toe is.
De burger is dan ook gewend geraakt aan het gedogen van regels. We vinden dat alles moet kunnen, er wordt immers toch niet hard tegen opgetreden als wij een strafbaar feit begaan. Bijvoorbeeld de auto dubbelparkeren mag natuurlijk niet, maar voor die vijf minuten illegale parkeertijd voor een pakje sigaretten, daarvoor eist de automobilist dat een oogje wordt toegeknepen.
Op deze manier lappen we de strafwet aan onze laars en wordt hypocrisie gelegitimeerd.

Maar niet alleen de regelgeving in Nederland is niet duidelijk meer, ook verliest de regering een hoop gezag door het gedoogbeleid en verloedert het publiek domein. Het holt systematisch de geloofwaardigheid van de Nederlandse politiek uit en het democratische rechtssysteem gaat achteruit.

Daarbij is het gedoogbeleid gewoon niet eerlijk. Waarom het één wel gedogen en het ander niet? Waarom die ene fietser wel door het rood laten rijden, maar de ander bekeuren? Je moet in de politiek één duidelijke streep trekken, waar het te ver gaat en waar niet. Alleen dan kan je rechtvaardig optreden.

Toch wordt er gezegd dat het grote voordeel van zoiets als gedoogbeleid is dat de eventuele overgang naar feitelijke legalisering veel minder ingrijpend is of zelfs in het geheel niet.
Maar dan moet dat uitzicht er natuurlijk wel zijn, en dat is in het geval van het drugsbeleid niet zo. Er is al een 25 jarig durend debat over het wel of niet legaliseren van drugs, maar er zijn geen echte plannen. Bij euthanasie en abortus waren deze vooruitzichten er wel en was het tijdelijk gedogen – met de nadruk op tijdelijk - van euthanasie en abortus de manier om uit te zoeken hoe beiden gelegaliseerd konden worden en hoe dit in de praktijk zou uitpakken.
Ik vind dat er een aparte wetgeving gemaakt zou moeten worden die gedogen als experiment toelaat. Deze regelgeving wordt bij wet geregeld waardoor er dus geen strafbare feiten worden gepleegd, er duidelijkheid is en er dus feitelijk geen sprake is van gedogen. De ‘gedoogsituatie’ die dan nog rest moet van tijdelijk aard zijn en je moet weer terug kunnen stappen naar het oude beleid.

Rechtszekerheid bestaat van oudsher uit drie dimensies: rechtszekerheid, gerechtigheid en doelmatigheid. Deze kunnen echter in de praktijk botsen met elkaar, waardoor gedogen misschien ongewenst, maar onvermijdelijk is.

Dat vind ik geen reden om zomaar te gedogen. Den Haag is niet in de positie zomaar de andere kant op te kijken als zij niet over de middelen beschikt, haar beleid uit te voeren. Dat iets niet voor de 100% haalbaar is, betekent niet dat je er daarom maar niets tegen moet doen, want dan gebeuren er ongelukken.
Neem als voorbeeld de vuurwerkramp in Enschede en de nieuwjaarsbrand in Volendam. Deze ongelukken kwamen voort uit het structureel niet voldoen aan de eisen van brandveiligheid. Dit had gecontroleerd moeten worden, maar in het geval Enschede zegt men dat het onbegonnen werk zou zijn alle panden te controleren. Dat zou té veel werk geweest zijn.
Naar mijn mening is dit geen kwestie van onmacht, maar een kwestie van nalatigheid. Er had naar een oplossing gezocht moeten worden, want de veiligheid van de burger staat ten alle tijden voorop!

Kortom, het gedoogbeleid zorgt ervoor dat de regering niet meer geloofwaardig overkomt. Regels zijn onduidelijk en doordat de regering toch niet hard optreed, neemt de burger het niet zo nauw meer met de regels. Als regels niet nageleefd worden bestaat er een onleefbare situatie waarbij de veiligheid van de burger in het geding komt.
Als er gedoogd moet worden om de overgang naar legalisering minder ingrijpend te maken regel dit dan bij de wet, maar niet omdat er geen middelen zijn om de wetgeving uit te voeren.

Zo proberen we weer een leefbare situatie te creëren waarin de burger de regering serieus neemt en de sterke, duidelijke politiek hoogtij viert.

---

Dit heb ik al een tijdje terug voor school geschreven, ik wil er wel graag kritiek op al hoop ik niet dat er een hele discussie ontstaat over het gedoogbeleid.

[Anki]

Pf, eindelijk weer een betoog

Ik heb het na gekeken zoals wij dat op school moeten, en vergeef me als ik dat onterecht doe..Ik pas het toe, zoals wij het leren:

Leuk begin, origineel!
1e Alinea: (zonder de intro mee te rekenen) (Gedogen oftewel het .....)
In een betoog mogen wij gaan 'ik' vorm gebruiken. Het moet een stelling zijn, en niet dat je iets ter discussie stelt.

2e Alinea: (Ten eerste is een wet ....)
Ik snap wel wat je in deze alinea wil zeggen, maar het slaat niet direct terug op de stelling die je in neemt.
Want: Op deze manier lappen we de strafwet aan onze laars en wordt hypocrisie gelegitimeerd . ....ja, dus?

3e Alinea: (Maar niet alleen de ....)
Een nieuwe alinea niet met 'maar'beginnen.

4e Alinea: (Daarbij is het gedoogbeleid ...)
Dit slaat eigenlijk weer terug op alinea twee, en is op deze plek dus voor mijn gevoel dubbel.

5e Alinea: (Toch wordt er gezegd ...)
Misschien lees ik te snel, maar snap het niet helemaal.

6e Alinea : ( Rechtszekerheid bestaat van oudsher...)
Geloof dat dit het tegenargument is, het is wel wat aan de korte kant.

7e Alinea: (Dat vind ik geen reden om zomaar te gedogen.....)
Goede ontkrachting!
Verder weer: ik-vorm.

8e Alinea: (Kortom, het gedoogbeleid zorgt ..)
Redelijk goede conclusie van het betoog.


Het is best een sterk betoog, maar wat ik jammer vind, is dat er niet zo heel veel verschillende argumenten zijn. Misschien had je dat iets uit kunnen breiden..
Oeh, ik vind een betoog altijd zo leuk om te lezen!

Zou je het ook zingen voor de klas, mocht je het voordragen?

[Orpheus]

Te weinig grond bij je argumenten, geen listings en geen voetnoten. - Nee, sorry. Dit is het niet voor mij.
Alhoewel het wel lekker leest; dus je hebt hét wel!

Orpheus schreef op 09-07-2006 @ 01:10 :
Te weinig grond bij je argumenten, geen listings en geen voetnoten. - Nee, sorry. Dit is het niet voor mij.
Alhoewel het wel lekker leest; dus je hebt hét wel!

Listings? Had ik voor mijn betoog ook niet hoeven schrijven.

[SiemdeCyper]

Orpheus schreef op 09-07-2006 @ 01:10 :
Te weinig grond bij je argumenten, geen listings en geen voetnoten. - Nee, sorry. Dit is het niet voor mij.
Alhoewel het wel lekker leest; dus je hebt hét wel!

Hm, wat zijn listings en voetnoten? (nu voel ik me heel dom)

[Changshan]

Hmm, wij zouden dit bij Nederlands een beschouwing met een betogend karakter noemen, komt door de volgende elementen: je gebruikt de ik-vorm (al kan dat mijns inziens ook weleens in een betoog), je stelt iets ter discussie en je weegt dingen tegen elkaar af.

Ook een beschouwing heeft vaak een conclusie waarin de auteur toch enigszins zijn mening laat blijken, dus zelfs de laatste alinea's weerhouden me er niet van om dit een betogende beschouwing te noemen.

Overigens, met het licht op de actualiteit: de legalisering die coffeeshops uit hun rare gedoogsituatie moet helpen, staat al op de planning bij onze regering. Leuk genoeg kreeg Nederland juist om het afschaffen van het gedoogbeleid en het legaliseren van softdrugs voor coffeeshops wéér kritiek uit de EU.

[Luminon]

Je hebt geen flauw idee waar je over praat, jammer.

[Changshan]

Luminon schreef op 10-07-2006 @ 12:45 :
Je hebt geen flauw idee waar je over praat, jammer.

Onderbouwing?

[Luminon]

Changshan schreef op 10-07-2006 @ 12:56 :
Onderbouwing?

Komt eraan, heb nu even geen tijd.

[Luminon]

Simoen schreef op 08-07-2006 @ 16:38 :
Zo zingen de Heideroosjes in hun lied ‘Da’s toch dope man’. Met dit lied verwoorden ze een mening die in Nederland veelal gedeeld wordt: het gedoogbeleid is belachelijk en moet afgeschaft worden.

Uh, nee. Als je het goed leest zie je dat ze het 'gedoogbeleid' hypocriet vinden door haar onvolledigheid en dat het uitgebreid moet worden om de wietteelt te omvatten.

Gedogen oftewel het door de vingers zien van illegale praktijken is een fenomeen dat alleen de politiek in Nederland beheerst. Sterker nog in het buitenland bestaat er geen enkele term die met het Nederlands gedoogbeleid vergelijkbaar is.

Nonsens, zie bijvoorbeeld hier pagina 28 en verder.

Het buitenland reageert dan ook afwijzend op ons beleid. Onze politiek wordt als laf getypeerd en gezaghebbend kunnen we natuurlijk niet meer mee praten in de Europese Unie.
We voeren immers geen hard beleid en geven dit nog openlijk toe ook.

Ook onzin, ons beleid wordt in grote delen van europa als revolutionair beschouwd omdat wij veel minder last hebben van drugscriminaliteit bij softdrugs. In veel europese landen en ook de VS zitten de gevangenissen overvol met drugscriminelen, hier nauwelijks.

Echter, sommige Nederlanders beweren dat gedogen in sommige gevallen onvermijdelijk is. Daarom stel ik stelling “het gedoogbeleid moet per direct afgeschaft worden” ter discussie.

Waarbij je er van uitgaat dat er een centraal of uniform gedoogbeleid zou bestaan. Dit is niet waar, het opportuniteitsbeginsel wordt slechts in uitzonderlijke en goed gedefinieerde gevallen toegepast.

Ten eerste is een wet om nageleefd te worden. Wetten zijn er om duidelijkheid te scheppen en een leefbare samenleving te creëren. Zonder wetten of het naleven daarvan ontstaat er onduidelijkheid en een chaos. Want het mag niet, maar toch een beetje wel. Zo weet de burger niet waar die aan toe is.

Dit wordt ook wel kenbaarheid en rechtzekerheid genoemd, maar is er wel sprake van een schending van dit principe? Bij het softdrugsbeleid heeft het Openbaar Ministerie heel netjes een beleidsregel gepubliceerd waarin precies staaat wanneer ze wel en niet over gaan tot vervolging. De burger kan dus prima weten waar hij aan toe is.

De burger is dan ook gewend geraakt aan het gedogen van regels. We vinden dat alles moet kunnen, er wordt immers toch niet hard tegen opgetreden als wij een strafbaar feit begaan.

Ongefundeerde onzin zie bijvoorbeeld het OM in cijfers , er worden wel degelijk veel en proportionele straffen uitgedeeld in Nederland.

Bijvoorbeeld de auto dubbelparkeren mag natuurlijk niet, maar voor die vijf minuten illegale parkeertijd voor een pakje sigaretten, daarvoor eist de automobilist dat een oogje wordt toegeknepen.

De automobillist kan eisen wat ie wil, uiteindelij is het de agent die onafhankelijk beslist of er proces-verbaal wordt opgemaakt. Dit heeft verder ook niets met gedoogbeleid van doen, maar met de individuele beslissingen (discretionair optreden) van agenten.

Maar niet alleen de regelgeving in Nederland is niet duidelijk meer, ook verliest de regering een hoop gezag door het gedoogbeleid en verloedert het publiek domein. Het holt systematisch de geloofwaardigheid van de Nederlandse politiek uit en het democratische rechtssysteem gaat achteruit.

Hoe verminderd het gebruik van een middel bedoeld om een hoger belang dat toevallig niet in het verlengde van de wet ligt te dienen de geloofwaardigheid van de Nederlandse politiek? Zij doen juist wat nodig is om het algemeen belang te dienen. De onrechtvaardigheid die voortkomt uit het niet gedogen van bepaalde dingen zou pas slecht zijn voor het imago van het openbaar gezag.

Daarbij is het gedoogbeleid gewoon niet eerlijk. Waarom het één wel gedogen en het ander niet? Waarom die ene fietser wel door het rood laten rijden, maar de ander bekeuren? Je moet in de politiek één duidelijke streep trekken, waar het te ver gaat en waar niet. Alleen dan kan je rechtvaardig optreden.

Weer haal je de beslissingen van individuele agenten erbij, maar hier is helemaal geen sprake van gedogen. Gedogen is wanneer iets onwettigs structureel wordt toegelaten.

Toch wordt er gezegd dat het grote voordeel van zoiets als gedoogbeleid is dat de eventuele overgang naar feitelijke legalisering veel minder ingrijpend is of zelfs in het geheel niet.
Maar dan moet dat uitzicht er natuurlijk wel zijn, en dat is in het geval van het drugsbeleid niet zo. Er is al een 25 jarig durend debat over het wel of niet legaliseren van drugs, maar er zijn geen echte plannen. Bij euthanasie en abortus waren deze vooruitzichten er wel en was het tijdelijk gedogen – met de nadruk op tijdelijk - van euthanasie en abortus de manier om uit te zoeken hoe beiden gelegaliseerd konden worden en hoe dit in de praktijk zou uitpakken.

Maar gedogen is niet onwettig, gedoogverklaringen zijn namelijk ook recht (zie het arrest HR 28-03-1990 Leidraad administratieve boeten). Hoewel het inderdaad een elegantere oplossing is een gedogen in de wet op te nemen, maakt dit in de praktijk enkell voor de rechtsbescherming uit.

Ik vind dat er een aparte wetgeving gemaakt zou moeten worden die gedogen als experiment toelaat. Deze regelgeving wordt bij wet geregeld waardoor er dus geen strafbare feiten worden gepleegd, er duidelijkheid is en er dus feitelijk geen sprake is van gedogen. De ‘gedoogsituatie’ die dan nog rest moet van tijdelijk aard zijn en je moet weer terug kunnen stappen naar het oude beleid.

Dit is in de praktijk dus ook het geval.

Rechtszekerheid bestaat van oudsher uit drie dimensies: rechtszekerheid, gerechtigheid en doelmatigheid. Deze kunnen echter in de praktijk botsen met elkaar, waardoor gedogen misschien ongewenst, maar onvermijdelijk is.

Juist! Je hebt je huiswerk toch gedaan .

Dat vind ik geen reden om zomaar te gedogen. Den Haag is niet in de positie zomaar de andere kant op te kijken als zij niet over de middelen beschikt, haar beleid uit te voeren. Dat iets niet voor de 100% haalbaar is, betekent niet dat je er daarom maar niets tegen moet doen, want dan gebeuren er ongelukken.

Twee dingen:
1. gedogen gebeurt lang niet altijd vanwege een gebrek aan middelen
2. en in de gevallen dat dit wel zo is kan nou eenmaal de noodzaak bestaan niet te handhaven omdat dit anders ten koste zou gaan van ander beleid, men kan dan kiezen twee dingen half te doen (en dan krijg je pas een gebrek aan rechtszekerheid) of te kiezen wat je volledig en wat niet zal handhaven, dan is er juist wel duidelijkheid.

Neem als voorbeeld de vuurwerkramp in Enschede en de nieuwjaarsbrand in Volendam. Deze ongelukken kwamen voort uit het structureel niet voldoen aan de eisen van brandveiligheid. Dit had gecontroleerd moeten worden, maar in het geval Enschede zegt men dat het onbegonnen werk zou zijn alle panden te controleren. Dat zou té veel werk geweest zijn.
Naar mijn mening is dit geen kwestie van onmacht, maar een kwestie van nalatigheid. Er had naar een oplossing gezocht moeten worden, want de veiligheid van de burger staat ten alle tijden voorop!

Er is in enschede wel degelijk gecontrolleerd maar door omstandigheden was de kwaliteit van de controle ondermaats.
Bij de cafebrand in volendam was sprake van grote ambtelijke fouten en enkele domme vergissingen van B&W (zie dit rapport p. 117 en verder). In beide gevallen was er dus geen sprake van gedogen.

Kortom, het gedoogbeleid zorgt ervoor dat de regering niet meer geloofwaardig overkomt. Regels zijn onduidelijk en doordat de regering toch niet hard optreed, neemt de burger het niet zo nauw meer met de regels. Als regels niet nageleefd worden bestaat er een onleefbare situatie waarbij de veiligheid van de burger in het geding komt.
Als er gedoogd moet worden om de overgang naar legalisering minder ingrijpend te maken regel dit dan bij de wet, maar niet omdat er geen middelen zijn om de wetgeving uit te voeren.

Mooie conclusie, kort en bondig .

Zo proberen we weer een leefbare situatie te creëren waarin de burger de regering serieus neemt en de sterke, duidelijke politiek hoogtij viert.

De regering kan de burger nog altijd dwingen haar serieus te nemen. Sterke, duidelijke politiek is populistische onzin, om effectief te zijn moet de overheid juist flexibel kunnen werken.