|
|
Het eerste deel van een detective:
Aan het eind van 1 moet een plaatje verschijnen. Als dat er niet staat dat plaats ik later nog de tekst, die daar hoort. - De kaker
1
Mijn koffiezetapparaat pruttelt verkouden. Het is vroeg, nog donker, ochtendfris en ik zie door de kleine ramen van mijn vissershuisje, dat de meeuwen boven land vliegen. Dat betekent storm vandaag.
In mijn joggingbroek en slobbersweater loop ik naar de voordeur om te zien of de krant er al is. Normaal gesproken zou een blik in de richting van de deur werpen voldoende zijn, want de hele begane grond bestaat slechts uit een kamer. Maar het is zaterdag en dan is een blik niet genoeg, want een tijd geleden heeft de krantenjongen kennelijk besloten dat of mijn brievenbus te klein is voor de zaterdagkrant of de zaterdagkrant te groot voor mijn brievenbus. Welke van de twee het moge zijn, het resultaat is hetzelfde: iedere zaterdag ligt de krant aan de buitenkant van de deur in plaats van binnen.
Het kost me niet meer dan drie stappen om bij de deur te komen. De onderetage is niet groter dan vijf bij vijf. Rechtsvoor onder het enige voorraam staat een keukentje, dat sinds zijn bouw vijftig jaar geleden niet is veranderd. De achterste helft van de kamer is gereserveerd voor een enorme vijfzits hoekbank, gelukkig niet van leer, die aan het eind van zijn driezitskant om een spiralen gietijzeren trap is gedrapeerd. En linksvoor zit de deur. De bovenetage is niet meer dan een kleine zolder, opgedeeld in twee kamers, waarvan de voorkant de badkamer is en de achterkant mijn slaapkamer met een balkon plus overhang en prachtig uitzicht over het achterland. De tuin kun je alleen via de trap vanaf het balkon bereiken, want de bank blokkeert de tuindeuren - of je moet via de voordeur omlopen, maar de tuin is die moeite niet waard: het is er behoorlijk begroeid en de wilgen langs de waterkant ontnemen je het uitzicht dat op het balkon je wel toelacht. Ik zit dus vrijwel alleen op het balkon en kom zelden in de tuin. Zoals altijd heb ik de balkondeur openstaan om mijn kamer te laten luchten; de overhang beschermt genoeg tegen de grillen van het Friese weer.
Ik open de voordeur net op tijd; het waait behoorlijk en de eerste dikke druppels slaan op de straatkeien uiteen. Het is puur geluk dat de krant nog niet is weggewaaid. Ik sluit snel de deur en loop lezend terug naar mijn koffiezetapparaat, waar ik een flinke kop inschenk.
De voorpagina blijkt een duidelijk geval van nieuwsarmoede. Geen grote onthullingen, geen scoops. Alleen iets over een schandaaltje over een of andere burgemeester, die zijn handen niet uit de gemeentekas heeft kunnen houden en een update over de oorlog in het Midden-Oosten. Het is duidelijk komkommertijd - mijn collega’s hebben het niet druk. Dat is ook de reden dat ik er vier weken tussenuit heb mogen gaan van mijn chef. Ik was op alles voorbereid toen hem om vakantie vroeg, maar niet een: “Ja, is goed”. Normaal gesproken heb je een Moszkowicz nodig om je zaak te bepleiten, maar nu niet - volgens mij had ik niet eens mijn decolleté hoeven te verlagen. Verbijsterd bleef ik voor zijn bureau staan, terwijl hij gewoon verder ging met zijn werk. Nog even keek hij op en wuifde mij weg. Dat was het. Geen discussie, geen gezeik, zelfs geen onderhandeling over het aantal vakantiedagen. Niets. En dat allemaal door nieuwsarmoede. Thank you, Lord! Yeahaa!
Ik wil de binnenlandpagina openslaan, maar een margebericht raakt mijn netvliezen. Vooral de locatie valt op:
......................................
Utven? Dat ligt hier vlakbij. Ik sla de krant open op zoek naar pagina B3 en net als ik het vervolg heb gevonden, klopt iemand op de deur.
2
“Goedemorgen, mevrouw. Mijn naam is Culter. Ik ben van de recherche” - hij wuift met een pasje - “sorry dat ik u zo vroeg moet storen. Ik hoop dat ik u niet uit uw bed heb gehaald? Ik zag uw licht branden, dus ik dacht…”. Een tengere man van rond de veertig staat in de deuropening. Om zich enigszins tegen de regen te beschermen, houdt hij een leren aktetas boven zijn hoofd, maar veel zin heeft het niet; zijn leren jas en spijkerbroek zijn al doorweekt. In deze regen houdt niemand het droog.
“Wat kan ik voor u doen?”, vraag ik.
“Wij zijn bezig met een buurtonderzoek en vragen aan iedere bewoner hier of hen gister tussen zeven uur ’s-avonds en twee uur ’s-nachts iets is opgevallen”, dreunt hij routineus op, terwijl hij met zijn spitse hoofd naar zijn partner in de auto wijst.
“Is u misschien iets in die periode opgevallen?”
Ik werp een glans over zijn schouder en zie dat zijn partner een betere ochtend heeft dan hij. De man ligt onderuit op de bijrijderstoel met zijn hoofd tegen de portier te slapen. Ik besef dat ik rechercheur Culter onnodig in de regen laat staan.
“Komt u maar even binnen”.
Culter stapt zonder meer naar binnen, wil zijn verhaal vervolgen, maar ik onderbreek hem.
“Gaat dat over die moord van gister? Die vrouw die gefileerd is door de Kaker?”
Ik verbaas hem.
“U weet daar van?”
“Zegt u maar ‘je’ en ik heb het net in de krant gelezen”, beken ik, terwijl ik de krant uit de keuken pak en hem het bericht laat lezen.
“Dat is snel”, mompelt hij.
Verbergt hij een grijns? Ik kan het net niet opmaken.
“Maar goed, u - excuseer - je hebt niets opvallends gezien de afgelopen tijd? Niets anders dan normaal?”, herhaalt hij.
“Nee, niet dat ik me kan herinneren”.
Culter blijkt snel tevreden. Het lijkt erop alsof hij er op dit uur van de dag vlug vanaf wil zijn. De arme man heeft waarschijnlijk nog niet eens geslapen.
“Goed. Mocht je je toch nog iets herinneren, bel mij dan gerust”. Hij haalt een kaartje met zijn 06-nummer uit zijn zak en loopt terug naar de deur. “Alstublieft. Als er ook maar iets is waarvan je denkt het te moeten vertellen, aarzel dan niet; ik ben altijd bereikbaar.”
“Dat zal ik doen”, antwoord ik bijna slaafs, terwijl ik de open deur van hem overneem en na een beleefde wederzijdse groet achter hem wil sluiten. Even later hoor de auto starten en wegrijden.
Soms vergeet je te vertrouwen op je instinct. Of je herkent de voortekens gewoon niet. Van het ongewoon korte gesprek met rechercheur Culter zouden mijn journalistieke voelsprieten overeind moeten staan, maar de ochtend heeft blijkbaar ook mijn instinct versluierd. De auto van Culter is nog geen kwartier geleden vertrokken en opnieuw wordt er aan de deur geklopt. Weer vroege vogels aan de deur op mijn vakantieadres: wat is de kans?
Weer open ik de deur, nu staan twee mannen voor de deur. De man die het woord opent is iets kleiner dan Culter, waarschijnlijk even oud en heeft een vriendelijker uitstraling. Deze man heeft wel vooruitgedacht; een grote zwarte paraplu hangt als een sterrenloze hemel om hem heen. Achter hem staat – drijfnat en zonder paraplu – een iets jongere man met zwart krullend haar en dankzij zijn drijfnatte kleding kan ik zien dat hij vrij gespierd is. Ik kijk hen vragend aan.
“Goedemorgen, mevrouw”, begint de man met de paraplu,”ik ben rechercheur Culter en dit is mijn partner Juvari.”
3
De verbazing druipt van mijn gezicht. Ligt het aan mij of is de koffie niet sterk genoeg? Ik heb toch net al een rechercheur Culter aan mijn deur en zelfs in mijn kamer gehad.
“Ik zie dat wij u op dit vroege uur verrassen”, leest deze Culter van mijn gezicht.
“Ja, nogal”, stamel ik, “maar niet omdat het vroeg is; ik heb net al een rechercheur Culter aan mijn deur gehad.”
“Oh, ja?”. Culter kijkt verbaasd om naar zijn partner, die nog steeds regen verzamelt.
“U hebt net een rechercheur Culter aan de deur gehad?”, vraagt de tweede Culter. Ik bevestig.
“Dan mag u van geluk spreken. U bent waarschijnlijk zojuist bezocht door een bedrieger” en hij vervolgt snel, “Kunt u de man beschrijven die bij u langs is geweest, mevrouw…?”, vist hij.
“Hostia, Miki Hostia. Zegt u maar ‘je’ en ja, dat kan ik”, antwoord ik en ik som op van wat ik me kan herinneren: lengte, leeftijd, gewicht, kleding, spraak, zijn typische spitse gezicht en in welke auto hij reed. Culter noteert alles op een blocnote. Vervolgens draait hij zich om naar Juvari en draagt hem iets op. Ik kan door de paraplu en de harde regen net niet horen wat hij zegt, maar het is duidelijk dat zijn partner iets moet doorgeven aan het bureau, want de druipende jonge man haalt meteen een mobiele telefoon uit zijn binnenzak en begint een eind verderop onder mijn dakluifel driftig te bellen.
“Mag ik even binnenkomen?”, vraagt hij.
Dan wordt het me iets te vrij. Hoe weet ik welke van de twee Culters de echte is? Ik vraag hem om zijn politiepas, zodat ik hem bij het bureau kan natrekken.
“Helaas kan ik u mijn politiepas niet laten zien; die is gisteren uit mijn auto gestolen. Inmiddels heb ik een vermoeden bij wie ik hem kan vinden’, merkt hij cynisch op. “Ik kan je wel de pas van mijn partner geven”. Hij gebaart naar Ad. Ad kijkt midden in zijn telefoongesprek op, begrijpt meteen wat Culter bedoelt en grijpt vanuit zijn achterzak zijn pas, die hij aan Culter geeft. “Alstublieft, trek ons gerust na. Op de achterkant vind je het telefoonnummer. Vraag naar commandant Duks”, geeft Culter zelfverzekerd aan. “Een ogenblik”, antwoord ik, terwijl ik de pas van hem overneem en voor de zekerheid de deur sluit.
Als ik de hoorn neerleg, heeft de krakerige stem van Duks mij overtuigd dat Juvari en Culter beide echte rechercheurs zijn. Ik laat ze binnen en bied ze een kop koffie aan, die beide mannen graag aannemen. Na een kleine slok opent de echte Culter opnieuw het gesprek.
“Je zegt dat zojuist een man die zich voor mij uitgeeft, bij jou is langsgekomen?”
“Ja. Hij wuifde met een politiepas, waarschijnlijk die van u, en zei met een buurtonderzoek bezig te zijn in verband met de Kaker”.
“Kun je vertellen wat er is gebeurd?”, vraagt hij.
“Simpel.” – ik kijk op de klok – “Inmiddels ongeveer een half uur klopte hij aan en zei onderzoek te doen in de zaak rond de seriemoordenaar de Kaker. Ik heb hem even binnengelaten…”
“Je hebt hem binnengelaten?”
“Ja, wist ik veel. Hij had een politiepas, zag er redelijk betrouwbaar uit en ik ben op ’s-ochtends niet op mijn meest kritisch. Hij vroeg me of mij gisteravond iets was opgevallen en toen ik hem meldde dat ik dat niet had, is hij vrij snel weer …”. Ik kan mijn zin niet afmaken, want Juvari’s mobiele telefoon gaat af. Hij neemt op, mompelt wat staccato ja’s en nee’s en hangt dan op. De jongere man buigt zich wat voorover naar Culter en mompelt daarin verder. Culter knikt en staat dan op.
“Het geluk is vandaag aan onze zijde, mevrouw Hostia, we hebben de auto gevonden, die je net hebt beschreven, en nog meer. Het blijkt dat iemand anders minder geluk heeft gehad dan jij, want in de auto is een dode man gevonden - naar het schijnt uw buurman. Toen wij zojuist aan de deur spraken, heb ik Ad jouw beschrijvingen door laten geven aan het hoofdbureau en dit heeft nu al zijn vruchten afgeworpen: de auto is niet ver hier vandaan langs de kant gevonden. Ik moet er meteen naar toe. Met jouw toestemming laat ik Ad hier graag achter, zodat hij de zaak verder met u kan bespreken.” Ik knik instemmend, waarop Culter richting de deur loopt.
“Ik zal vanmiddag nog een keer langskomen om de details met je te bespreken.” Nog voordat ik hem kan begroeten, heeft hij de deur achter zich gesloten. Inmiddels blijkt een politiewagen met zwaaiende lichten voor de deur te staan, waar Culter instapt en wegrijdt.
Ik draai me om naar Juvari, die ik dankbaar een slok van zijn warme koffie zie nemen. Ik voel me ongemakkelijk in mijn slobberkleding.
“Vind je het erg als ik me even omkleed?”, vraag ik. Het is een retorische vraag: het kinderlijke geluk dat Juvari overweldigt door de warme koffie en droge onderkomen, wil hij graag zo lang mogelijk laten duren.
“Ga je gang. Ik moet toch nog een aantal telefoontjes plegen”, antwoord hij, waarop hij zijn mobiel pakt en een nummer kiest.
Ik loop via mijn wenteltrap naar boven mijn minibadkamer in, zet alvast de douche aan, kleed me uit en loop naar mijn slaapkamer. Daar zie ik het net te laat…
4
De luifel over het balkon zou de regen hebben moeten tegenhouden. Nog nooit eerder is het naar binnen geregend door de open balkondeur. Dus hoe komt al dat water in mijn tapijt? Het antwoord volgt snel. Te snel.
Van achter me voel ik een krachtige hand over mijn mond glijden, terwijl een stalen kou zich door mijn keel snijdt. Ik wil schreeuwen, maar het lukt niet meer. Ik kan alleen nog maar gorgelen en ik voel mijn bloed over mijn borsten, buik en benen het tapijt op stromen. Ik raak in paniek, ik wil me afzetten, verdedigen, maar hij is sterker en ik voel zijn mes recht mijn nek inschieten, tussen mijn nekwervels schrapen en met een scherpe pijn de zenuwen ertussen doorsnijden. Ik kan niets meer.
Vlak voordat ik mijn laatste adem verlaat, lig ik op de grond met mijn hoofd gedraaid naar mijn slaapkamerspiegel. Daarin zie nog net hoe een tengere en spitse gestalte zijn mes van de bovenkant van mijn nek langs mijn ruggengraat tot mijn stuitje opensnijdt – net als bij het kaken van een vis…
Laatst gewijzigd op 28-09-2004 om 21:04.
|
28-09-2004, 14:17
Ik vind 'm tof.
Eerst vond ik het einde te snel, maar nu vind ik hem eigenlijk best goed! Wel wat foutjes, maar die haal ik er nog wel uit, denk ik. Wel een beetje bloederig einde, maar ach.
Adverteren