[Verhaal] De slechtheid van Zack en Tom

Omdat Scimmia vond dat er te weinig geweld te vinden was in de verhalen hier, heb ik deze uit het vet gehaald.

- - -

Dit is een verhaal dat handelt over de slechtheid van mensen. Omdat wij, net als u waarschijnlijk, geen zin hebben in een serieuze uiteenzetting van het begrip ‘slecht’, springen wij midden in het leven van Zack en Tom.

Zack en Tom zijn twee normale jongens met elk zo een doel in het leven. Dat heeft iedereen en dat is niet erg. In het geval van Zack en Tom is het echter problematisch, daar zij streven naar ultieme slechtheid. Waarom weet niemand, waarschijnlijk zij zelf ook niet, maar dat maakt hen des te slechter. Zij zwelgen erin.
Maar, zoals iedereen weet, kan er maar een de slechtste zijn. Zack en Tom weten dit ook en vinden hierin aanleiding om vaak over te ruziën. Dat is niet erg, want zij houden ruzie. Laat ons even meekijken. Tom is aan het woord.

”Ik verzeker je, Zack, dat ik de slechtste ben. Geef het maar toe, goedzak!”
“Verdomme! Nee! Ik zal het niet toegeven, zowaar ik alles wat goed is veracht. Mijn vader was slecht, mijn vaders vader was slecht en zijn vader waarschijnlijk ook! Ik ben in de verte aangetrouwde familie van Adolf Hitler, ook geen lieverdje. Het slecht zijn zit mij in het bloed! Nooit zal ik mij van mijn troon van puur, superieur kwaad laten stoten door een goeiige sul als jij! Ik ben de slechtste, hoor je me? De slechtste!”

Dit zijn de momenten die vaak terugkomen in hun gesprekken. Zack balt zijn vuist, schudt deze naar de lucht, alsof hij God zelf tart om naar beneden te komen om een pak slaag te ontvangen en lacht er demonisch bij, zoals alleen mensen die heel kwaadaardig zijn dat kunnen. Geconcentreerde slechtheid. Zack is in zijn element, maar Tom negeert hem zoals gewoonlijk.
In de straat waar de twee rivaliserende kwaadheden lopen, bevindt zich een onfortuinlijke ladder. Tom merkt deze op en spreekt.

“Let op. Ik loop onder deze ladder door. Ik gooi zomaar honderden jaren cultureel erfgoed naast mij neer; ik negeer het bijgeloof en loop gewoon onder een ladder door. En dit is nog maar het type slechtheid waarvoor ik mijn hand niet omdraai! Het tipje van mijn zwarte sluier! Verdorven, niet?”
“Wat is er nu slecht aan het lopen onder een ladder? Hier, kijk dit dan!”

Zack moet zich laten gelden wil hij het argument winnen. Slechtheid moet zich nu manifesteren en liefst op een grandioos vernietigende wijze. Zack geeft derhalve een ferme schop tegen de ladder, waardoor de schilder die erop staat naar beneden komt razen. Met een harde klap komt hij tot stilstand op de straattegels. Dit argeloze slachtoffer van een discussie, die lang niet meer onschuldig te noemen is, is slechts één van de velen. Hoewel, er moet toegegeven worden dat deze man er wel erg slecht aan toe lijkt te zijn. Zijn hoofd is verbrijzeld en zijn hersenen, bezig met een exodus uit zijn hersenpan, zijn een paarse appelmoes van bloed en iets wat lijkt op dikke spaghetti. Zack zwelgt in het ongenoegen van de man, maar een slechterik kan nooit lang genieten. Ook deze keer niet. De schilder komt weer bij zijn positieven, loopt op Zack af en schudt hem de hand.

“Maakt u zich geen zorgen, mijnheer, een ongelukje kan gebeuren. Ik ben verzekerd en dit is gedekt. Mij mankeert feitelijk nie…”

Hij valt flauw. Tom ziet zijn kans schoon.

“Niets! Zeg het dan! Zeg verdomme dat je niets mankeerde en dat die flapdrol van een Zack de goedheid zelve is!”
“Ik denk dat hij wilde zeggen dat hem ‘feitelijk nieuwe pijnen mankeerde’. Pijnen zo enorm in omvang en zo divers van vorm dat ze hem teveel werden en hem daarom van het bewustzijn beroofden. Maar, zelfs dit is niet genoeg voor mijn kwaadaardige ego. Ik moet zwelgen in verderf. ’s Mans ongerief is mijn genot! Let op hoe ik deze weerloze man vol in zijn kruis ga trappen, meerdere malen! Hè, man. Word eens wakker! Hallo? Volluk!”
“Ik geloof dat hij niet meer wakker wil worden, engel van een Zack. Je hebt hem een comfortabele slaap in gesust, zoals een moeder dat liefdevol doet met een kind.”
“Ach, kom op man. Hij is zo doodgeslagen van de vreselijke pijn die ik hem toedoe dat hij geen controle meer heeft over zijn lichaam. Hij is verlamd door mijn innige rottigheid. Daar!”

Zack trapt voor de laatste maal, om zijn slechtheid een definitieve vorm te geven, in de teelbalconstructie van de man die daarop uiteenspat als een rotte druiventros waar twee armzalige druiven aan hangen. Zack is in zijn slechtheid altijd al onverschrokken geweest. Hij deinst nergens voor terug. Tom is echter nog steeds niet onder de indruk.

“Het is slechter als we deze arme, onschuldige man aan zijn lot overlaten. Ik loop verder.”

De strijd om de ultieme slechtheid lijkt nog altijd onbeslecht. Zack heeft vreselijk slechte dingen gedaan, daar is Tom het mee eens, maar Tom is ook niet altijd een lieverdje. Wij hebben nog niet gesproken over de keren dat Tom alle ledematen van een vlinder verwijderd had en het beest teruggeplaatst had op de tak waar hij deze gevonden had. Wij zwijgen nog van de keren dat hij arme, weerloze hamsters vertrapt heeft terwijl de betrokken baasjes er bij stonden, van de keren dat hij stukken vlees van de slager bij het ziekenhuis kwam inleveren als donororganen en van het snoep dat voor de helft uit laxeermiddel bestond dat hij verkocht aan kinderen. Het vertrappelen van het potentieel nageslacht van een anonieme schilder is geen duivelse daad van doorslaggevend karakter. Tom blijft bij zijn standpunt.

“Ik verzeker je, Zack, ik ben de slechtste van ons twee. Die arme man zomaar aan zijn lot overlaten… Wat een monster ben ik. Ik gruwel van mijzelf. Bah!”
“Houd toch op. Jij zou niet weten wat slecht is al zou je er over struikelen. Sterker nog, je weet het niet als je er over struikelt! Herinner je nog die keer dat ik je bovenaan dat trappenhuis van drieëntwintig verdiepingen liet struikelen? Zelfs daarna, na meerdere botbreuken, een hersenschudding en een verstuikte enkel, wilde je niet toegeven dat ik slechter ben dan jij.”
“Ik weet het nog, maar ik liet mij expres vallen. Is het niet slecht van mij om jou het waanidee te geven dat jij mij liet struikelen? Jij dacht al die tijd dat je slecht was, maar het was eigenlijk ik die achter het meesterplan schuilging. Ik en mijn slechtheid. Ha!
“En jij dacht zeker dat ik dat niet doorhad? Ik wist al die tijd dat jij maar deed alsof. Wat vind je daar van? Wie is hier nu de ware paus van de onderwereld? Wie is de werkelijke gesel der mensheid? Ik! Ik! Ik ben slecht, slechter dan jij! Geef maar toe!”
“Nooit! Ik sterf nog liever!”

Zo gezegd, zo gedaan. Wij zijn deze twee heren zat en u waarschijnlijk ook. Om de ongerustheid bij u weg te nemen kan ik u vertellen dat zij voor altijd door zullen blijven discussiëren over wie de kroonprins van het kwaad mag zijn. Voor nu maken wij er een einde aan, simpelweg door Zack en Tom allebei dood te laten vallen op straat. Zomaar.
Slecht, niet?

- - -

LUH-3417

[Vlooienband]

Meesterlijk evil. Leuk verhaal. De slechtheid van beide heren is helaas overtroffen, maar de dialogen zijn goed.
Je brak het op een goed moment af, want het was eindeloos en dat werd duidelijk. en vervelend.

Toch vind ik het niet heel geweldig. Je kan beter. Het heeft een goede, droge humor, maar het kan beter.

De beschrijvingen van de "wonden" zijn goed, mooi gedaan.
'Zijn hoofd is verbrijzeld en zijn hersenen, bezig met een exodus uit zijn hersenpan, zijn een paarse appelmoes van bloed en iets wat lijkt op dikke spaghetti. '
Gaaf!

En dan de mededeling dat slechterikken nooit lang kunnen genieten, bravo!


Maar:
'Dat is niet erg, want zij houden ruzie', bedoel je niet 'houden van ruzie'?




Gegroet!
P.S.
_{scimmia is zonder hoofdletter. Met trots trotseer ik de regels van de Nederlandse taal door het, zelfs aan het begin van een zin, zonder hoofdletter te houden.}

Ja, van ruzie inderdaad. Sorry.

Ik vind dit zelf ook niet één van mijn beste teksten, omdat er geen progressie in zit. We hebben die twee figuren die al snel gaan vervelen. Ze maken iets mee dat wel vermakelijk is en daarna gaan ze dood. We hebben er dus niet al te veel van.

Maar ik was zelf ook trots op de beschrijving van de toestand van de schilder, dat ik dacht je daarmee een plezier te kunnen doen. Ik zal kijken of ik nog iets grovers heb.

LUH-3417 - _{Jij kan trotseren wat je wilt, Scimmia, maar ik zweer bij de hoofdletter.}

[Vlooienband]

LUH-3417 schreef:
Ja, van ruzie inderdaad. Sorry.

Ik vind dit zelf ook niet één van mijn beste teksten, omdat er geen progressie in zit. We hebben die twee figuren die al snel gaan vervelen. Ze maken iets mee dat wel vermakelijk is en daarna gaan ze dood. We hebben er dus niet al te veel van.

Maar ik was zelf ook trots op de beschrijving van de toestand van de schilder, dat ik dacht je daarmee een plezier te kunnen doen. Ik zal kijken of ik nog iets grovers heb.

LUH-3417 - _{Jij kan trotseren wat je wilt, Scimmia, maar ik zweer bij de hoofdletter.}

Met spanning wacht ik op een grover stuk

Toch moet je trots zijn op dit verhaal. Het is leuk bedacht en het is daarom aardig en onderhoudend.
De beschrijving heeft me goed gedaan. Het was mooi, erg goed beschreven. Geweldige vergelijking.

^{Het is naamontheiliging}

[rozijntje]

ja ik moet eerlijk zeggen, ik heb ook al beter van je gelezen. het idee op zich is lang niet slecht, en het is ook niet slecht uitgewerkt of zo, maar ik vond het gewoon niet zo erg bijzonder. ik kan me niet herinneren dat ik hier voor mijn pc geglimlacht heb of zo (op zich niet echt een slecht teken, ik lach niet snel met een tekst), en dat deed ik met je andere teksten wel.

nu ja, het kan niet altijd even goed zijn he!

Ik heb een ander verhaal gevonden die wat extremer in geweld is. Ik zal hem binnenkort plaatsen.

LUH-3417

[stroopwafel]

ik ben het met scimmia en rozijntje eens


niet je beste verhaaltje maar niet slecht gedaan..