[verhaal] Ik word nooit gewoon.

Je sais, je sais, er is een boek dat ongeveer zo heet, maar tis de werktitel hè? Veel plezier ermee, veel kritiek svp: daar heb ik wat aan.
Dit is trouwens het begin hoor... er komt meer... hoop ik dan.


Ik word nooit gewoon

“Wat ga jij vandaag doen dan?” vroeg Matthijs, die nonchalant tegen de kluisjes leunde.
David haalde zijn schouders op. “Naar huis.”
Matthijs trok een gezicht. “Leuk.”
“Fantastisch,” zei David. Hij bukte om zijn jas uit zijn kluisje te halen en pakte zijn spullen bij elkaar. “Morgen weer vrij van Nederlands?”
Matthijs knikte. “Tot morgen.”
“Doei!” David baande zich een weg door de gang van het scholengemeenschap waar hij in 5 havo zat. Onderweg groette hij zijn vrolijke klasgenootjes, die allemaal ‘iets leuks’ gingen doen vanmiddag. En dat zou hij ook kunnen doen. Iets leuks. Met zijn vrienden: Matthijs, Caspar, Stefanie…
Maar aan de andere kant: morgen moest die biologieopdracht af.
“David!” Stefanie kwam vrolijk op hem afgestormd en vloog hem om zijn nek. “Ik heb je de hele dag al niet gezien, waar was je?”
David grijsde en probeerde zich voorzichtig los te maken uit Stefanie’s omhelzing. “Ik zat in de mediatheek. Voor biologie.”
Stefanie lachte. “Wat ben je toch een saaie idioot.”
David schudde zijn hoofd. “Ga je me nog loslaten of hoe zit dat?”
“Nee.”
“Dan denkt iedereen dat we wat hebben hoor!”
“Dat denken ze toch al,” zei Stefanie en klemde zich nog steviger vast.
“Ik moet naar huis,” protesteerde David lachend.
“Waarom?”
“Biologie.”
“Dat is geen goede reden. Je gaat met mij mee.” Stefanie liet David los en rende naar haar fiets.
“Wat gaan we dan doen, Steffi?”
“Noem me geen Steffi!” gilde ze.
David lachte. Stefanie was zijn beste vriendin. En hoewel iedereen het dacht, hadden ze nog nooit een relatie gehad. Buiten het voortdurende geknuffel gebeurde er weinig fysieks in hun vriendschap. David was echter nog nooit een meisje tegengekomen waarmee hij zo goed kon opschieten als Stefanie en hij had het gevoel dat het wederzijds was. Ze hadden altijd hele diepzinnige gesprekken en ze wisten alles van elkaar. En elke vriendin die hij had, vergeleek hij met Stefanie. Zodat het na een maand weer uitging.
“Heb je nou eigenlijk wel geluisterd naar wat ik net vertelde of sta je weer te dromen?” Stefanie trok ongeduldig aan zijn arm.
“Nee, sorry. Vertel nog maar een keer.”
“Ja, dank je vriendelijk. Nu zul je het nooit weten. We gaan.” Stefanie fietste het schoolplein af. David trok een sprintje en kwam naast haar te fietsen. “Waar gaan we heen dan?”
“Eerst maar eens naar mijn huis, dat is dichterbij. Ik heb nog een gave film liggen.”
“Een obscure cultfilm of valt het mee?”
Stefanie trok een verongelijkt gezicht. “Wat denk je wel niet van mij?”
“Nou, dat dus,” antwoordde David gevat.
Ze schudde haar hoofd en fietste de straat in waar ze woonde.
“Zijn je geliefde broers thuis of zitten die nog op school?”
“Ik weet niet. Caspar zal wel thuis zijn, denk ik.”
Stefanie’s vermoeden werd al gauw de waarheid. Aan de keukentafel van het rijtjeshuis zat Caspar, de jongste van Stefanie’s broers en een vriend van David. Hij grijsde toen hij de twee zag binnenkomen. “Toch maar naar ons uitgeweken, David?”
David lachte. “Het is beter dan thuiszitten, of niet?”
“Ik blijf er toch bij dat het niet zo erg is als jij het vindt. Je moet je gewoon even aanpassen,” zei Stefanie stellig en zette theewater op.
“Ja, het lijkt leuk,” zei David mopperend. “Maar als je erin opgroeit wordt je gek.”
“Jij misschien. Jedithja en Valérie zijn er toch ook mee opgegroeid?”
“Maar die zijn minstens net zo gestoord als mijn moeder zelf, dat weet je toch?”
Caspar schudde zijn hoofd. “Ik voel meer voor Davids standpunten, sorry zus!”
“Je bent gewoon partijdig,” mopperde Stefanie.
“Nee, ik kan me het gewoon indenken.”
“Wat voor thee krijgen we?” zei David om het gesprek op een ander onderwerp te brengen.
“Wat wil je?”
“Zo gewoon mogelijk.”
Caspar en Stefanie schoten in de lach. Stefanie aaide David even over zijn haar. “Je hebt het wel moeilijk thuis, hè?”
“Nou!” Maar het kwam er zo onserieus uit dat ze nu alledrie in de lach schoten.
“Wat gaan jullie doen?”
“Die film kijken die ik gisteren heb gekocht.”
“Ik wens je veel succes,” grinnikte Caspar. “Ik heb hem gisteren gezien, en ik vond het helemaal niks!”
Stefanie zette de theepot zo hard neer dat de helft er overheen gutste. “Het is een geweldige film, je moet niet zo zeuren, Caspar! Kom David, we gaan naar boven.”
Haar broer hield wijselijk zijn mond. David maakte een ‘ik kan het ook niet helpen’ gebaar en verdween achter Stefanie aan de trap op.

[sublime]

leuk . leest lekker weg.. 'wil wel weten hoe het verder gaat

[coecie]

en wat is er met david? is zijn familie zwaar gelovig ofzo??
vertel es verder...

[on the moon]

coecie schreef:
en wat is er met david? is zijn familie zwaar gelovig ofzo??
vertel es verder...

jaaaah, nu begin ik ook wel nieuwsgierig te worden!!!

[dark_poetry]

ik wil ook het vervolg lezen.

[Vlooienband]

Het leest inderdaad lekker weg, schrijf snel meer
Het boeit, 't is erg interessant, makkelijk te identificeren, hup, meer schrijven.


Spelling annex stijl:

Schrijf cijfers languit.
"Met zijn vrienden: Matthijs, Caspar, Stefanie…'
Nutteloos. Hij denkt, in je gedachten som je jouw eigen vrienden toch ook niet op?
"Maar aan de andere kant"
Je hoort een zin niet met maar te beginnen.
"morgen moest die biologieopdracht af"
Af zijn.
“Het is beter dan thuiszitten, of niet?”
Voor 'en' en 'of' horen geen komma's.

[Ieke]

Leuk verhaal. Naar mijn idee wet te kort, het is wel leuk als het wat langer is. Het is eigenlijk zo afgelopen en net iets te kort om je er goed in te leven. Verder

Vervolg:

“Dat Caspar die film niet leuk vond, hoeft hij nou ook weer niet aan jou te vertellen! Nou heb jij er zeker ook geen zin meer in.” Stefanie was flink boos.
David haalde zijn schouders op. “Laat maar zien.”
“Oké dan!” Ze duwde de band in de videorecorder en plofte naast David op haar bed neer. “Kijk… en huiver!”
David had een vooroordeel over de favoriete films van Stefanie. Ze waren te vaag, te horrorachtig of te simpel en de eerste scène overtuigde hem nog niet van het tegendeel. Een bloederige aaneenschakeling van horrorclichés werden in een moordend tempo op hem afgevuurd, maar na een half uur kwam er zelfs verhaal in en aan het einde moest hij toch constateren dat het geen slechte film was. Helemaal niet zelfs.
Stefanie begon enthousiast op haar bed heen en weer te springen toen David haar dit meedeelde. “Zie je wel! Als zelfs jij hem leuk vindt… Caspar heeft gewoon een slechte smaak.”
David lachte even en keek naar het blonde meisje dat nog steeds heftig op een neer sprong. “Als je zo doorgaat breek je je bed nog af,” temperde hij haar enthousiasme.
“Ja, dat is ook waar,” zei Stefanie werktuigelijk en liet zich weer op haar bed vallen. “Heb je nou een leuke middag gehad?”
“Ja.”
“Maar je hebt niets aan biologie gedaan.”
“Nee. Maar dat geeft niet.”
“Zie je wel! Je kunt best eens iets anders dan normaal doen en toch een leuke tijd hebben.”
“Ik moet van thuis al zo anders dan normaal doen, als jij nou ook nog eens begint…”
“Je weet best dat ik dat niet zo bedoel,” zei Stefanie, half boos. “Dat eeuwige gemopper over die zussen en die moeder van je…”
“Het is toch waar?” reageerde David verontwaardigd. “Als mam, Jedithja en Valérie niet compleet gestoord zijn, dan weet ik het niet meer, hoor!”
“Ze zijn gewoon… anders,” zei Stefanie sussend. “Dat weet jij ook wel.”
“Ja, maar zó anders…”
“Nou, het lijkt mij persoonlijk wel leuk om zo’n familie te hebben,” zei Stefanie.
“Kunnen we het ergens anders over hebben?”
“Sorry.” Stefanie keek hem even aan. “Vergeef me… asjeblieft?”
David lachte alweer. “Het is al goed.”
“Stefanie?” Caspar keek om de hoek van de deur. “We gaan eten.”
“Oh, dan ga ik wel,” zei David.
“Dat hoeft niet hoor, ik kan wel even vragen of je kan blijven eten.”
“Ik moet echt gaan, mijn moeder wacht nu zo langzamerhand wel op me.”
“Denk je dat?” Stefanie keek hem geamuseerd aan.
“Nee. Dat hoop ik,” zei David.
“Precies. En hier eten we tenminste iets normaals.” Ze stak haar tong uit en rende de trap af. “Hoi David,” groette Stefanie’s moeder toen ze beneden kwamen. “Blijf je eten?”
“Als het mag…”
“Natuurlijk. Pak er maar een stoel bij.”
David schoof aan tafel naast Ivan, de oudste broer van Stefanie. Ivan studeerde al, maar woonde nog half thuis, omdat hij niet kon koken. Of zoals Caspar zei: “Als hij een ei moet koken heeft hij mijn moeder nodig om te helpen.”
Naast Ivan zat Stefanie en tegenover hem zat Caspar. Stefanie’s vader zat aan het hoofd van de tafel, maar David vond hem daar helemaal geen man voor. Stefanie’s vader was helemaal niet autoritair, eerder een zachtmoedige man die totaal geen controle over zijn kinderen had. Dat had hun moeder wel.
Nou ja, alles was beter dan de situatie bij hem thuis. Hoewel het Stefanie en bijna al zijn vrienden geweldig leek om zo’n moeder te hebben. Zo makkelijk. Zo ‘jeugdig.’ David had een pesthekel aan dat woord. Jeugdig. Leuk woord, leuk begrip, maar zijn moeder… Hij hield het er maar op dat je bepaalde dingen ook kon overdrijven.
Caspar gaf hem de schaal met vlees aan. David glimlachte van binnen. Het was lang geleden dat hij vlees had gehad. Zijn moeder was vegetarisch – nou, ze deed in ieder geval een poging tot – en dus kreeg hij ook geen vlees. Het was slecht voor hem, dat voerde ze tenminste als reden aan.
“Heb je nou vanavond nog wel tijd om je biologiewerkstuk af te maken?” vroeg Caspar. David haalde zijn schouders op. “Dat moet toch lukken.”
“Ik heb hem anders nog wel liggen van vorig jaar,” bood Caspar aan, maar David schudde zijn hoofd. “Ik doe het liever zelf.”
“Goed, dat moet jij weten.”
“Inderdaad,” zei Stefanie. “Dat jij altijd alles overschrijft, hoeft David dat voorbeeld nog niet te volgen!”
“Kinderen,” suste moeder. “Laat elkaar nou gewoon.”
“Ha!” Caspar stak zijn tong naar Stefanie uit. Die wilde wat terugzeggen, maar toen ze het boze gezicht van haar moeder zag, hield ze wijselijk haar mond.
David lachte. Hij wilde dat hij hier woonde.

[sublime]

ik vind het echt heel leuk! meestal heb ik met dit soort verhalen snel zo iets van 'te standaard', maar dit leest gewoon lekker weg. en ik ben weer/nog steeds benieuwd hoe het verder gaat

[Anne]

Ik vind dat er teveel dialoog in zit. Dat is jammer. Verder is het oké.

Anneee schreef:
Ik vind dat er teveel dialoog in zit. Dat is jammer. Verder is het oké.

Uh...?

Ik vond juist dat er te weinig in zat!
Nou, het vervolg komt nog meer dialoog...

[Anne]

Krummeltje schreef:
Uh...?

Ik vond juist dat er te weinig in zat!

Smaken verschillen. Ik vond dat er best veel gesprek in zat. Op zich was het wel duidelijk, maar ik kreeg minder zin het te lezen. Onredelijk, zelf schreef ik ook altijd in dialogen.

[coecie]

ik vind het leuk, en wil nog steeds meer weten... sjonge... wat naar dat je steeds op een vervolg moet wachten...
het leest heerlijk weg, en ik vind de dialogen helemaal niet storend.

[sublime]

coecie schreef:
en ik vind de dialogen helemaal niet storend.

ik ook niet

[Angeles]

Ik vind je stijl leuk, het leest inderdaad prettig weg, ik vind het verhaal momenteel nog niet ontzettend spannend, maar wel onderhoudend. Het is dus wel leuk om te lezen en omdat het prettig leest, kijk ik wel uit naar je vervolg.

Ik vind veel dialoog niet echt storend, hoewel het ook wel eens leuk is om soms een stukje zonder dialoog te lezen. Dat maakt het afwisselend. Op zich doe je dat ook wel.

Ik hoop trouwens wel dat we snel een kijkje mogen nemen bij David thuis. Ik wil die vreemde familie van hem nu ook wel eens met eigen ogen zien. Nu hebben we alleen nog uit zijn mond gehoord dat zijn familie zo raar is, maar het is wel leuk als we het zelf ook "meemaken".

Maar ga door inderdaad, ik zal het ook blijven lezen.

[Vlooienband]

Het is fijn om meer te lezen. Tof.

Ik heb maar één ding te mekkeren...
"Zijn moeder was vegetarisch – nou, ze deed in ieder geval een poging tot –"
Tot hoeft hier niet te staan.

Scimmia schreef:
Ik heb maar één ding te mekkeren...
"Zijn moeder was vegetarisch – nou, ze deed in ieder geval een poging tot –"
Tot hoeft hier niet te staan.

Ik bedoelde het meer als: nou, ze deed in ieder geval een poging tot (vegetarisch zijn)...

Maar moet dat niet zo dan?

(oh ja, scimmia, kun jij de topictitel misschien ff veranderen in '[verhaal] ik wordt nooit gewoon'???)

vervolg:

Van buiten zag het huis er nog redelijk normaal uit. De woningbouwstichting had zijn moeder ervan kunnen weerhouden de deuren en kozijnen paars te verven. De binnenkant zag er echter zo raar uit dat David nauwelijks vrienden mee naar huis durfde te nemen – behalve Stefanie dan misschien.
David draaide de sleutel om en probeerde zo zacht mogelijk de deur open te doen. Dat was niet echt nodig: boven hoorde hij zijn moeder tegen zijn oudste zus Jedithja schreeuwen. Hij zuchtte diep. Ze was weer in een lekker humeur vandaag.
Hij gooide zijn schooltas in de gang neer en deed de deur naar de kamer open. Daar lag Valérie, zijn andere zus, op de grond in een soort van trance.
“Hoi.”
Ze schrok op. “David, liefje, ben je nu al thuis?” Ze keek verdwaasd naar de klok en concludeerde toen: “Je bent laat.”
David reageerde al niet meer. “Waarom is mama boos?”
“Geen idee. Is ze dat?”
“Dat hoor je toch wel?”
“Ik was zo ver weg.” Valérie haalde haar schouders op. “Hoe was je school?”
“Gewoon.”
“Waarom stop je er niet gewoon mee?”
“Omdat ik graag een diploma wil hebben,” zei David.
“Wat zou jij nou met een diploma willen?” vroeg Valérie weer. Ze zat met haar rug tegen de muur en probeerde met haar neus haar tenen te raken.
“Verder studeren misschien?”
“Wat dan?”
David zuchtte. Valérie was tweeëntwintig, had nooit wat gestudeerd en ook nooit gewerkt. “Dat begrijp jij toch niet?”
“David! Hoe kan je dat nou zeggen!” Zonder dat hij het merkte waren zijn moeder en Jedithja binnengekomen.
David haalde zijn schouders op.
“Waar ben je geweest?”
“Bij Stefanie.”
“Waarom ben je altijd daar?” vroeg zijn moeder.
“Gewoon. Waarom had je ruzie met Jedithja?”
“Dat gaat je niks aan. Als ik ruzie wil maken met je zus, dan doe ik dat.”
“Tuurlijk. Ik ga naar boven.”
“Wat ga je doen?”
“Huiswerk.”
“Waarom?”
“Omdat ik morgen een biologiewerkstuk moet inleveren!” riep David uit en hij liep naar de deur. Gek werd hij van ze, van alledrie. Het leek net of zijn moeder en zijn zussen nooit uit de ‘waarom’ fase waren gekomen. Waarom hij huiswerk ging maken? Gewoon!
David ontweek alle rotzooi op de trap en duwde de deur van zijn kamer open. Die was opvallend opgeruimd, vergeleken bij de rest van het huis. Dit was zijn plekje, de enige kamer in het huis waarvan de muren nog niet zwartgeblakerd van de wierook waren of waar je een regenboog aan kleuren kon zien. Deze kamer was gewoon.
Hij ging aan zijn bureau zitten en rekte zich uit. Eerst maar eens kijken wat hij precies moest doen. Op het stencil dat hij van zijn docent had gekregen stond de opdracht.
“Beschrijf drie verschillende dinosauriërsoorten uit het Juratijdperk,” las David hardop voor. Waar moest hij die info nou weer vandaan halen? Internet had hij thuis niet (hoewel hij er al vaak om had gezeurd) en de bibliotheek was vast al dicht. David vloekte zachtjes en dacht diep na. Ergens was een boek over dinosauriërs – zijn moeder had ooit een of andere cursus gevolgd.
Hij begon in zijn laatjes te zoeken naar het boek, hoewel hij wel wist dat hij het daar niet kon vinden. Hij moest toch wat.
“Wat zoek je?”
David kwam half overeind en stootte zijn hoofd aan zijn bureau. “Een boek over dinosauriërs.”
Jedithja, die tegen de deurpost geleund stond, glimlachte. “Heeft mama daar niet een cursus over gevolgd?”
“Kan wel,” mompelde David, terwijl hij zich verbaasde over de welwillendheid van zijn zus. Dertig was ze, en de knapste van alledrie. Ze had lang, zwart haar dat in lichte krullen rond haar hoofd gedrapeerd zat en ze droeg de mooiste kleding. Vreemd weliswaar, maar mooi vreemd.
Jedithja kwam dichterbij en ging op zijn bed zitten. “Weet je?”
“Nee, maar dat ga je me nu vast vertellen,” zei David sarcastisch.
“Jij bent anders dan ons.”
“Heb je het door?”
“Toe, David…” Jedithja zuchtte even. “Je lijkt heel veel op papa.”
“Ja, gelukkig wel!” David kon het niet helpen, hij was gewoon boos. Boos op zijn vader, die hij nooit had gekend en boos op zijn moeder, die niet eens probeerde om moeder te zijn.
Jedithja keek hem een beetje vreemd aan. David wist wel waarom. Hij had zijn moeder nooit echt afgevallen – wel tegen zijn vrienden, niet hier in huis.
“Vind je dat zo’n probleem, David?” vroeg Jedithja verbaasd. Ze begreep het niet. Ze begreep toch niet hoe het was om als enige jongen tussen drie zwaar gestoorde ‘meiden’ te zitten.
Alhoewel, zo gestoord leek Jedithja anders helemaal niet.
“Vertel eens over papa,” zei David. Niemand praatte hier over hem, maar hij kon het proberen. Hij kende zijn vader niet. Zijn vader stierf toen hij nog niet eens geboren was. Jedithja was toen dertien, Valérie was vijf jaar en dus te jong, en van zijn moeder had hij al te vaak “Daar moet jij je niet mee bemoeien, David!” gehoord.
Even dacht hij dat Jedithja hetzelfde zou zeggen, maar ze zuchtte diep. “Ik geloof dat je dat wel verdiend hebt, zo langzamerhand.”

Aaaarg! David woont in een huis vol met doorgedraaide New Age psychopaten! De arme knul! Wie kan hem nog redden van de karmapolice? Zullen ze met hun tengen van zijn Yin en Yang af kunnen blijven? Mijn God, wat als zijn aura begint te lekken?

Nee, ik steek er de draak mee. Ik vind het geweldig dat zijn rare gezin anders raar is dan het standaard raar. Hiermee kan je uit de voeten, hier kan je echt nog een flink verhaal vertellen. Vooral nu zusters beginnen te merken dat David niet zo heel erg graag bomen knuffelt.

Je weet wat ik vind van je stijl; daar heb ik niet smeer over op te merken. Ga zo door. Schrijf, en wij zullen lezen.

LUH-3417

[sublime]

LUH-3417 schreef:
Vooral nu zusters beginnen te merken dat David niet zo heel erg graag bomen knuffelt.

en wanneer komt deel 4?

LUH-3417 schreef:
Ik vind het geweldig dat zijn rare gezin anders raar is dan het standaard raar. Hiermee kan je uit de voeten, hier kan je echt nog een flink verhaal vertellen. Vooral nu zusters beginnen te merken dat David niet zo heel erg graag bomen knuffelt.

Dank je! Je vind het verhaal echt leuk geloof ik... da's een goed teken...

[Ieke]

Titel aangespast. Zo goed?
Ik zal de rest van het verhaal straks wel lezen en commentaar op geven.

Weer een stukje vervolg, ik heb het drie keer over moeten schrijven, omdat... nou ja, ik was er niet tevreden over.

In ieder geval: spui uw commentaar!



“Alles wat ik weet van toen ik klein was heeft mama mij verteld,” begon Jedithja. “Maar wat ik van haar hoorde was niet al te best. In het begin was papa nog gewoon, aardig, maar later…”
“Wat later?” David was benieuwd. Hij kende zijn vader alleen van het “Vergeet hem. Hij is het niet waard” van zijn moeder en van Valérie’s fotoboek waar hij een foto van hem gevonden had. De rest was weg. “Verbrand,” had mama gezegd. “Net als hij.”
Jedithja ging intussen verder met haar verhaal. “Papa’s ‘losbolligheid’ in de hippietijd was gewoon het volgen van de mode.” Als zijn moeder ergens een hekel aan had! “En hij veranderde in een saaie zakenman die veel te veel verwachtte van mama. Het eten moest om stipt vijf uur op tafel staan, de wiet had hij afgezworen.”
“Mama ook?”
”Ze had toch geen keus? Nooit gestudeerd, alleen maar een huishouden kunnen runnen en papa vond ook nog dat ze dat niet goed deed.”
“Nee?”
“Hij had constant aanmerkingen op haar. Toen ik ouder werd hadden ze vaak ruzie. En toen Valérie geboren was, was mama erg moe van alles. Dat accepteerde hij niet.”
David keek Jedithja aan. Ze zag er vermoeid en verdrietig uit. Bijna normaal.
“Vertel verder…”
Zijn zus schudde haar hoofd. “Later misschien.”
“Vertel dan over hoe hij dood ging, asjeblieft?” David was ontzettend benieuwd naar alles wat met zijn vader te maken had.
“Gewoon… Ik weet niet,” zei Jedithja. David verbaasde zich over de toon in haar stem, alsof ze er zelf nog nooit over na had gedacht. Alsof ze alles gewoon had geaccepteerd. “Hij ging gewoon dood. Zomaar. Mama kwam me van school halen. Ze hadden me apart gezet en verteld dat mijn vader dood was. Dood gevonden in bed. Een hartstilstand. Mama kwam me halen, en…” Jedithja stond abrupt op. “Later misschien, David, nu niet.” Ze liep de kamer uit en liet David verbijsterd achter.

[dark_poetry]

meer meer meer,wilt nu wel hele graag het volgende stuk lezen.
dit is echt een leuk verhaal

ik zag dit verhaal tot straks op sgool... kwas zo geobsedeerd dak de zoemer nie hoorde... totdat de studiehuismeneer me kwam hale da et pauze was.. haha maar goed.. toen was ik dus thuis... en wouk et perse verder leze... kwis ik dus nie meer waar et stond... helemaal zoeke! maar je ziet et gevonde!!
ennuh:

IK WIL MEEEEEEEEEEEEEERRRRRRRR VERHAAAAAAL!!

ennuh voor de schijfster van et verhaal: ga een boek schrijve man!! kei goed!

[Ieke]

Wow, wat ga je snel, ik kan je bijna niet bijbenen. Dus in dit commentaar is de laatste versie nog niet inbegrepen.

“Vergeef me… asjeblieft?”
Alsjeblieft.

Gek werd hij van ze, van alledrie.
Dat laatste is overbodig. Is wel duidelijk.

Ik vind zelf die dialogen erg leuk. Ga zo door! Ik zal dan andere stuk morgen lezen, ik heb een beetje tijd tekort.

*heeft gelezen* zo damn, leest lekker weg! normaal vind ik boeken als dit helemaal niet leuk maar deze is keigoed! *w8 ongeduldig op volgende deel*

Wauw, wat een reacties... Ik ben geschokt. Ehh, Ieke: dank voor aanpassen van de titel, ik was ff vergeten dat er meer dan 1 forumbaas was. En asjeblieft is natuurlijk alsjeblieft..

Ik zal verder schrijven.. maar niet nu.

Ehj ik wil verder lezeeeeeee!!!!!!

[Vlooienband]

Je schrijft prettig en leuk.
Zal ik de titel nog eens aanpassen, van ik wordt naar ik word?

Scimmia schreef:
Je schrijft prettig en leuk.
Zal ik de titel nog eens aanpassen, van ik wordt naar ik word?

Ja, doe maar... ehh... volgens mij.. heb ik dat echt zelf getypt?

Nou ja zeg! Wat een gruwelijke fout..

edit: ja, echt...

[Ieke]

Krummeltje schreef:
Ja, doe maar... ehh... volgens mij.. heb ik dat echt zelf getypt?

Nou ja zeg! Wat een gruwelijke fout..

edit: ja, echt...

Dat valt wel mee hoor, kan iedereen gebeuren.

Krijgen we meer?

ieke schreef:
Krijgen we meer?

Ik ben bezig...

...als in: ik zou bezig zijn, als ik mijn diskette waar alles op staat, niet op school heb laten liggen en misschien wel kwijt ben... ARGH!

[sublime]

gelukkig staat hier een heleboel; kun je tenminste kopieren

hoop dat je het terug vindt > wil graag meer lezen

sublime schreef:
gelukkig staat hier een heleboel; kun je tenminste kopieren

hoop dat je het terug vindt > wil graag meer lezen

Ja, dat hoop ik ook. Ik had het stuk bijna af, als ik dan nog eens overnieuw moet beginnen word ik gek, denk ik...

Jeej! Ik heb mijn diskette weer terug en hierbij dan toch het vervolg... Moge het leuk zijn...


“Valérie, heb jij iets over dinosauriërs?”
“Nee. Waarom?”
“Daarom.” David haalde zijn schouders op. Aan haar had hij ook niks. “Mam?”
”Wat?” Zijn moeder zat geconcentreerd naar een heel dik boek te turen.
“Heb jij iets over dinosauriërs?”
”Weet ik niet. Ik vraag wel even.” Zijn moeder hervatte haar trance weer en herhaalde hardop de vraag die David net stelde. Toen sloeg ze het boek op een willekeurige bladzijde open en tuurde naar de letters. “Wat voor dag is het vandaag?”
“Donderdag.”
“Dan heb ik niks.”
David fronste zijn wenkbrauwen en kwam dichterbij. “Hoe weet je dat?”
”Dat weet ik niet,” zei zijn moeder ongeduldig. “Dat weet dit boek.”
”Het boek van alle antwoorden!” riep Valérie triomfantelijk.
“Oh,” zei David. Het leek hem vrij onwaarschijnlijk.
“Je stelt een vraag aan het boek en doet hem dan open. En dit was het antwoord.”
David keek naar de bladzijde die zijn moeder aanwees. “Als het vandaag vrijdag is, is het antwoord ja.” Hij grinnikte. “Dus als het vandaag vrijdag was geweest, had je dat boek over dinosauriërs ineens wel gehad?”
“Inderdaad.” Het klonk alsof ze er heilig in geloofde.“Zoek eens op zolder,” zegt Jedithja een beetje kortaf. “Daar ligt het wel.”
“Niet op zolder!” riep mama uit. “Je.. je breekt je nek over die rotzooi.”
Jedithja fronste haar wenkbrauwen. “David kijkt wel uit, mam.”
“Ja.” Hij liep de trap op naar zolder. Rotzooi was hij gewend, zijn moeder hield niet van opruimen. Dat verstoorde de ‘natuurlijke balans’. Of ze was gewoon lui, dat kon ook nog.
De zolder was een rotzooi, zo mogelijk nog erger dan de rest van het huis. De rommel was hoog opgestapeld en het looppad was zo smal dat een beetje gezet persoon er niet eens tussen paste. David vroeg zich ernstig af hoe hij tussen al deze rommel een boek over dinosauriërs moest gaan vinden. Veel systeem leek er niet in te zitten.
“Ik help je wel.”
“Wat?!” David schrok zich een ongeluk. Hij had Jedithja niet boven horen komen.
“Ik help je wel,” herhaalde Jedithja geduldig en vervolgde: “Daar zul je het niet vinden.”
“Nee?” David keek op. Hij was juist bezig om de dozen die tegen de achterwand van de zolder stonden leeg te halen. “Hoe weet je dat?”
”Dat weet ik,” zei Jedithja en haar stem klonk zo beslist dat David het niet waagde om haar nog tegen te spreken.
Een kwartier later stond Jedithja op. “Je kunt zelf wel verder zoeken, of niet?”
David knikte en zijn zus liep naar beneden. Hij zocht verder in de stoffige dozen, tussen kleding, stapels boeken, tijdschriften en allerlei cursussen. Maar niks over dinosauriërs. Misschien had Jedithja wel helemaal geen gelijk. Niemand kwam ooit op zolder, dus waarom zou zij wel weten waar het niet lag? Hij liep naar de andere kant van de zolder en begon de dozen van elkaar te stapelen.
“Niet veel bijzonders,” mompelde David zachtjes en vond meer kleding waarvan hij niet wist dat zijn moeder dat ooit ‘cool’ genoeg gevonden had om het te dragen.
Onder in de doos vond hij echter iets dat hij niet had verwacht te zien. Een dik, in leer gebonden fotoboek lag op de bodem. David tilde het voorzichtig op en blies het stof eraf.
De binnenkant zag er net zo oud uit als hij had verwacht. De bladzijden waren vergeeld en de foto’s zwart-wit. “Jedithja, 11 maart 1973,” stond er in zwierige letters op de eerste pagina. Zijn zus had het nooit over een fotoboek gehad en hij vroeg zich af of ze eigenlijk wel wist dat ze er een had. David sloeg de bladzijde om. De eerste foto was van Jedithja als klein meisje van een paar maanden.
Ze had blond haar, zag hij. Dat was de eerste keer dat hij haar oorspronkelijke haarkleur zag. Ze had er altijd een kleurspoeling in, net als Valérie en zijn moeder.
Jedithja groeide. Ze werd ouder, twee, drie jaar. Sporadisch stond zijn vader ook op de foto. Een donkerharige man, met een norse blik en donkere ogen. Vandaar dat Jedithja vond dat hij zoveel op zijn vader leek – hij kon zich best voorstellen dat hij er later ook zo uit zou zien. Nou ja, misschien had hij wel wat van de vrolijkheid van zijn moeder. Had ze tenminste nog iets goeds… Hij bladerde verder, zag zijn zus opgroeien en Valérie geboren worden.
Plotseling was het afgelopen. Jedithja’s foto’s gingen niet verder dan de foto’s van toen ze een jaar of vier was.
De helft van het fotoboek bestond uit lege, vergeelde bladzijden.
David fronste zijn wenkbrauwen. Hij begreep niet dat er verder geen foto’s van haar waren. Hij begreep sowieso niet dat zijn moeder dit album verborgen hield voor Jedithja. Ze had toch het recht op de foto’s uit haar jeugd? En dan nog, als het om zijn vader was, Valérie had haar eigen album ook en daar stonden net zo goed foto’s van papa in.
David bladerde verder om er zeker van te zijn dat er niets meer in stond. Slechts op de laatste bladzijde stond iets. Een datum.
“8 april 1978,” las hij en pijnigde zijn hersens. Waar was die datum van? Niet de geboortedatum van Valérie, ook niet van Jedithja. En van hem zeker niet.
David legde het fotoboek in de doos terug en probeerde zijn gedachten te ordenen. Waarom deed hij zo moeilijk over een datum? Het kon net zo goed de datum van Jedithja’s afzwemmen zijn! Toch kon hij de gedachte niet van zich afzetten dat er meer achter die paar cijfers stak dan hij kon weten.
David ging tegen de muur zitten en pakte een andere doos. Deze zat maar half vol met kleine spulletjes, kettingen en armbanden die David herkende van vroeger.
Helemaal onderin lag een klein houten kistje met in het houtsnijwerk kleine figuurtjes gekrast. David vond ze maar vreemd. Ze leken maar half gelukt, alsof het kind op het kistje zelf maar half gelukt was. Hij bestudeerde de tekeningen nader en zag dat er letters stonden. Ze waren vervaagd door de jaren dat het kistje hier in het stof lag te vergaan, maar ze waren nog net te lezen.
David staarde, eerst verbaasd, daarna verbijsterd, naar de letters die langzaam woorden vormden.
Fabian, 8 april 1976 – 19 november 1976
Hij deed een greep naar het fotoboek van Jedithja dat hij terug in de doos had gestopt en sloeg het verbijsterd open. Hij had er niet bij nagedacht. Die baby op de foto’s kon Valérie niet zijn. Valérie was acht jaar jonger dan Jedithja, en die was op de foto’s hier nog maar drie. Tussen de geboortedatum van Fabian – wie het dan ook mocht zijn – en Jedithja zat drie jaar…
David draaide zich abrupt om. Hij hoorde voetstappen van de zoldertrap rennen, maar hij was net te laat om te zien wie het was.
Snel stopte hij de spullen terug in de doos en bracht alles weer in zijn originele staat terug. In gedachten verzonken liep hij naar beneden.
“Heb je nog wat gevonden?” vroeg zijn moeder.
“Van alles,” antwoordde David. “Maar niet wat ik zocht.”

Meer meer meer!!!!!!!!

[Vlooienband]

Dit stukje is minder. Het is erg simpel geschreven en wordt soms wat onduidelijk, als je de moeder met 'moeder' en haar naam aanduidt.
Als de moeder het boek met alle antwoorden gebruikt... niet tof. Ik heb het niet op zulke boeken en kan me niet voorstellen dat moeders zulke dingen zullen hebben, laat staan gebruiken, als is het maar voor de lol.
Probeer cijfers zo veel mogelijk voluit te schrijven (11 - elf).
De rest is wel leuk.

Scimmia schreef:
Dit stukje is minder. Het is erg simpel geschreven en wordt soms wat onduidelijk, als je de moeder met 'moeder' en haar naam aanduidt.

Ik vond het ook moeilijk. Er zit weinig dialoog in en ik ben er verre van tevreden over. Ik heb sommige stukjes drie keer overnieuw gedaan en toen maar gewoon 'het zal wel' gedacht. Ik zal er nog eens goed naar kijken.
Wat bedoel je over die moeder? ik heb het alleen over 'zijn moeder', jedithja is zn zus, als je dat bedoelt?

Scimmia schreef:
Als de moeder het boek met alle antwoorden gebruikt... niet tof. Ik heb het niet op zulke boeken en kan me niet voorstellen dat moeders zulke dingen zullen hebben, laat staan gebruiken, als is het maar voor de lol.

Dat hoort bij dr. Ze is zo'n typ dat dat soort dingen in een vlaag van.. tsja, ze doet met de mode mee ofzow. Ze wil 'hip en jong' zijn. Wanhopig soms.

Ik vind de moeder en de scene waarin ze speelt nog steeds geweldig. Natuurlijk ze is plat, maar dat geeft niet. Ze is een karakter dat maar één (dubieuze) eigenschap heeft en die voor mij daarmee een komische noot aan het verhaal geeft.

Als zij later een rol gaat spelen in het mysterie omtrent Fabian dan moet je haar eerst nog uitwerken, want nu komt ze over als iemand die wel raar is (onbekend, dus mogelijk basis voor angst), maar die zo ver van de wereld afgezweefd is dat dat niet erg is.

De scene op de zolder ging je minder af en dat is duidelijk te merken. Je had er moeite mee. Je probeert het te schrijven zoals je normaal doet, vrij visueel en alsof het een film is die voor onze gedachten afspeelt. Normaal stop je de gevoelens va nde personages, al dan niet verhuld, in een dialoog, maar hier gaat dat moeilijk. Tenzij je David tegen zichzelf laat praten, maar dat gebeurt alleen in Griekse drama's en Amerikaanse films. In het echt niet.
Het enige concrete advies wat ik kan geven is dat je kan proberen de gedachten via handelingen en uitdrukken te vertellen. Laat hem fronsen bij de datum, laat hem trillend het fotoboek voor de tweede keer pakken, enz. Maar ook dat wordt men snel zat. Veel oefenen en goed leren wat je wel en niet moet zeggen en vooral hoe.

Ook lukt het niet echt om de sfeer te pakken. Een beschrijving als 'een gezet iemand zou er niet doorheen kunnen' doet afbreuk. Je hoeft niet politiek correct te zijn in een verhaal uit angst je lezers een eetstoornis te bezorgen. Praat maar gewoon van dikke, lelijke en kwalijk geurende mensen.
Maar voor de sfeer zou het fijner geweest zijn als je had gesproken van oude stofdeeltjes die dwarrelden door het licht van een stervende zon, bladiebla, en zo voortgaande. Pak de details uit de film die je in je hoofd ziet en schrijf die neer. De lezer pikt die op en maakt het plaatje zelf af. Werkt vaak goed.

Trouwens, waarom zijn foto's uit 1973 nog zwart/wit? Ik geloof dat men toen al lang kleurenfoto's had. Of gebruikte moeder die niet wegens de negatieve invloed die dat op het aura kon hebben?
Nog vreemder is het feit dat David aan de hand van een zwart/wit foto de kleur van het haar kan zien. Ja, ok, afleiden kan, maar echt spannende conclusies worden moeilijk.

Hopende u geholpen te hebben,
tot uw dienst staande,

LUH-3417

LUH-3417 schreef:
Trouwens, waarom zijn foto's uit 1973 nog zwart/wit? Ik geloof dat men toen al lang kleurenfoto's had. Of gebruikte moeder die niet wegens de negatieve invloed die dat op het aura kon hebben?
Nog vreemder is het feit dat David aan de hand van een zwart/wit foto de kleur van het haar kan zien. Ja, ok, afleiden kan, maar echt spannende conclusies worden moeilijk.

Hopende u geholpen te hebben,
tot uw dienst staande,

LUH-3417

Hoi hoi,

Ik had inderdaad al begrepen dat ik de sfeer niet echt te pakken kreeg. Want zoals je al zei: dialogen zijn mijn sterkste kant. Lange stukken waarin maar één persoon speelt, niet.
En ja, dat van die foto's klopt niet. Ik wijzig wel ff.
edit: dat kan ik dus niet meer. Maar lees er maar overheen dan...

[Diddl'tje]

Krummeltje schreef:
Hoi hoi,

Ik had inderdaad al begrepen dat ik de sfeer niet echt te pakken kreeg. Want zoals je al zei: dialogen zijn mijn sterkste kant. Lange stukken waarin maar één persoon speelt, niet.
En ja, dat van die foto's klopt niet. Ik wijzig wel ff.
edit: dat kan ik dus niet meer. Maar lees er maar overheen dan...

Nog steeds een goed verhaal MEER!!

Maar op zwart-wit foto's kan je wel zien of iemand blond haar heeft als het heel lichtblond is hoor

[Vlooienband]

Krummeltje schreef:
Ik vond het ook moeilijk. Er zit weinig dialoog in en ik ben er verre van tevreden over. Ik heb sommige stukjes drie keer overnieuw gedaan en toen maar gewoon 'het zal wel' gedacht. Ik zal er nog eens goed naar kijken.
Wat bedoel je over die moeder? ik heb het alleen over 'zijn moeder', jedithja is zn zus, als je dat bedoelt?

Dan is de moeder wel... opmerkelijk.

Dom van me, verkeerd gelezen. Je hebt het inderdaad alleen maar over Jedithja. Excuses.

Ik wil gdv! meerrrrrrrr

[coecie]

meer!

Ik zal eens kijken wat ik vanmiddag ga doen.. ik moet eerst het laatste stuk goed overnieuw doen, want daar was ik verre van tevreden over...

[wilco984]

Ik heb net alle Delen in een keer doorgelezen... En ik wil ook meer.. Sjong wat kan jij lekker schrijven zeg.. Ik probeer ook nog altijd een poging te doen, maar et wil niet echt vlotten.. Heb ooit een dagboek over iemand die geexecuteerd word geschreven.. Is super geworden totdat de pc crashde en tegenwoordig lukt et me nie meer.. maar jij wel en ik wil meer!!!

[DaKonium]

heeft zij talent of wat!

[light fighter]

ik wil ook meer. en wat de rest al zei dat laatste deel is het minste maar ik vind het eigenlijk steeds minder worden