Stedelijke Avonturen

[Nolitalatte]

'Het is pas een beginnetje hoor', verklaarde de beginner. Ik dus. Zeer cliché. Who cares?

“Het is nu officieel een feit, lieverd; mannen zijn hufters!” probeerde een vrouw met een akelig smal postuur één van haar vriendinnen te troosten. Maandenlang bezocht ik ditzelfde café al en hoor de keer op keer aan hoe dramatisch het leven van deze vier vrouwen wel niet was. Dan vond hij haar weer te dik, of wilde meer tijd met zijn vrienden. Logisch, met zo’n vrouw als zij.
“Hij heeft meer tijd voor ‘EuroSport’ dan voor mij!” werd vaak hysterisch gegild. Dit keer had haar derde man Sophia – ik was erachter gekomen dat deze vrouw Sophia heette omdat haar vriendinnen dat telkens verontwaardigd riepen als ze weer eens in huilen uitbarstte – verlaten voor een andere, aantrekkelijkere vrouw met grotere borsten. Hoe iemand als Sophia überhaupt aan de man kwam was mij een raadsel, maar het zal zo zijn. Sophia had wat je noemt een ‘bloempotkapsel’. Zo’n hoofd vol miniatuurkrulletjes, dat pluiste en in een onmogelijk beschrijfbare vorm op haar hoofd geplant leek. Zó niet Laurent Dufrong. Haar kledingstijl was minstens net zo smaakloos. Já leggings zijn in, maar niet als je een 40-jarige bent met een asociaal voluptueus achterwerk en met een buik die er zo’n beetje overheen flubbert. Teennagels die verdácht veel leken op die uit de voetschimmel-reclame’s staken triomfantelijk uit haar veel te kleine, paarse slippers. Het is een absolute schande dat zo-iemand legaal rond mag hobbelen op onze aardbol. Afijn, het leven van deze vrouw fascineerde me. Hoe ze zich gedroeg, hoe ze leefde, welke ontharingscrème het beste werkte tegen baardgroei. Af en toe leek het alsof ik me bevond in een speciale uitzending van ‘Sex and the City’. Ik nipte nog zo’n beetje aan mijn koffie en deed voor de zoveelste keer alsof ik me verdiepte in mijn krantje.
“Ik snáp het niet! Wat heeft zij dat ik niet heb?” Een mooi gevormd lichaam, een succesvolle carrière, een volle bos donkere krullen en de mogelijkheid te schrijden op stiletto’s waar je ‘u’ tegen zegt? Vroeg ik in gedachten terug. Ik gaf Antonia – Sophia’s ex-man – groot gelijk, als moet hij al onder hypnose zijn geweest wanneer hij trouwde met dat eigenaardige wezen. Mijn koffie had ik opgeslurpt, en het leek me onverstandig nog langer eenzaam aan mijn tafeltje te blijven, en het was bovendien nogal nutteloos te staren naar de letters in een krant die ik toch niet eens las. Ondanks het feit dat ik enorme intresse vertoonde in Sophia’s liefdesleven stond ik op en besloot een tijdje door de stad te paraderen. Kingstone is een geweldige stad, snap je? Een grote, nee, enorme stad vol lichtjes en drukke straten. Stel je er een ShangHai-achtig beeld bij voor. Ik voel me altijd op m’n gemak als ik hier loop. De drukke winkelstraten zijn natuurlijk helemaal ideaal, ik ben gek op shoppen! Mijn beste vriendin Sarah is modeontwerpster, en verkoopt haar kleding in een winkeltje in een van Kingstone’s straten. Het winkeltje was klein en lastig te vinden tussen alle grote fillialen, maar de échte shopaholics weten waar ze het zoeken moeten. De kleding die Sarah ontwerpt verbaas me telkens weer. Het is fantastisch, ze heeft een geheel eigen stijl. De mensen zijn er dol op en houden van Sarah’s winkeltje. Wanneer ze iets ontwerpt krijg ik het van te voren meestal wel te zien, en vraagt ze me om mijn mening maar het is toch veel opwindender om de eigenlijke kleding te bewonderen en natuurlijk aan te trekken. Ik besloot even langs te gaan, en vervolgde mijn avontuur door de mensenmassa. Klik-klak, klik-klak, klonken mijn pumps op de harde tegels van de stad. Het geluid werd echter gedempt door een voorbij denderende bus, waarvan de uitlaatgassen me opzochten en een acute hoestaanval veroorzaakten. In de verte zag ik Sarah voor haar winkeltje staan. Ze hield een spijkerrokje met swarovski-kristallen boor zich uit en mompelde wat tegen haar klant. De koopster had een goede smaak, het rokje was trés chique! Misschien moest ik Sarah maar eens vragen Sophia onder handen te nemen. Aangekomen bij het winkeltje knikte Sarah zo’n beetje naar me bij wijze van groet, en ik glimlachte vriendelijk terug. Iedere keer dat ik een bezoek bracht aan haar winkeltje was ik weer gefascineerd. Het was er klein en knus. Sarah houdt net als ik enorm van frutsels, en hier stond het er vol mee. Wanneer je hier binnenliep omarmde de warmte je hartelijk en de geur van wierrook heette je welkom. Ik versnelde mijn pas naar één van de kledingrekken en snuffelde wat tussen haar collectie. Toen ik omkeek zag ik Sarah afrekenen met haar klant, die ze vervolgens vriendelijk uitzwaaide. Haar winkeltje was niet alleen bijzonder vanwege de geur of de warmte, maar vooral om de complete sfeer. Je voelde meteen aan dat het er altijd erg gezellig was. Sarah bood haar klanten dan ook vaak een kopje koffie of thee aan, en knoopte dan een gesprek met hen aan over de meest uiteenlopende dingen.
“Ashley, lieverd!” een vrouw van in de twintig stapte op me af en omhelsde me alsof ze me in geen jaren gezien had.
“Hoe is het? Ga zitten, ga zitten!” Beval ze bijna. Het viel me telkens weer op dat haar lach aanstekelijk werkte. Ze had ook heel witte tanden. Mooi wit, niet zoals in een prodent-reclame. Ik plaatste mijn – naar eigen zeggen enorme – zitvlak op de rode pluche bank die me leek te smeken plaats te nemen.
“Goed hoor, Sarah. Sophia heeft weer een man versleten.” Glimlachte ik. Wonderlijk hoe mijn vriendin altijd vrolijk bleef. Ze was half marrokaans, half italiaans maar woonde al haar hele leven in Engeland, en was voorlopig ook niet van plan hier te vertrekken. Ze had dus een redelijk donkere huid, maar lichte, groene ogen. Het vormde een zeer mooi contrast. Sarah zette kopjes koffie op tafel, schoof wat frutsels op zij en plofte naast me neer.
“Ik heb laatst nog wat ontwerpen geschetst,” vertelde ze me. “Wat vind je ervan?” Ze haalde de rode map tevoorschijn waarin ze al jaren haar ontwerpen verzamelde, en sloeg hem met één subtiele beweging open. De eerste indruk van het ontwerp was schitterend, maar ik wist dat Sarah wachtte op een kritisch oog. De jurk die ze ontworpen had was zwart en had een laag uitgesnede rug met een diep decollèté.
“Ik dacht aan satijn.” Vragend keek ze me aan. Ik knikte. Satijn is soepel en staat mooi bij zo’n chique avondjurk. Zelfs na mijn ‘kritische blik’ was haar ontwerp nog prachtig. Absoluut één van haar betere designs.
“Hiermee moet je zéker naar dat bureau, je krijgt gegarandeerd een show!” verklaarde ik. Ze vertoonde een glunderende grijs op haar gezicht. Toen ik de winkel verliet, haalde Sarah nog een armband van de strook en gaf hem mij, als altijd. Ondertussen had ik al een hele collectie bij elkaar geschraapt! Ook de armbamnden waren ontworpen én gemaakt door Sarah en meestal wel mijn smaak. Na ik de winkel uit was gestapt en afscheid genomen had van de Marrokaanse schone marcheerde ik op mijn gestipte pumps naar een terrasje. Ik hief mijn rechterpols even omhoog om de armband beter te bekijken. Deze was nog mooier dan haar eerder gegeven sieraden! Grote, houten ballen zweefden in zwart en wit rond mijn pols. Genietend van de zon zat ik nu aan een tafeltje op een terras. Een enorm glas koud water stond voor mijn neus, en ik bezichtigde fanatiek de drie ijsklontjes die dansten in mijn drankje.

Ha! Ik wist het wel dat ik je hier zou kunnen vinden.

Mijn mening en de foutjes ken je dan al