Wat ik niet kan, dat doe ik niet.

Ik heb een vraagje en hoop dat jullie me kunnen helpen!
Ik heb een heel lange tijd geen dingen gedaan die ik niet kende en nu moet ik wel en loop ik vast. Het gaat niet zozeer om dingen als een taal spreken of een onbekende plek binnenkomen. Het zijn... vaardigheden, vooral, denk ik... Een paar voorbeelden:
Ik ben heel slecht in rekenen, altijd al geweest. Ik heb op de basisschool een hele tijd bijles gehad en op de middelbare school was ik zielsgelukkig met een zes. Op mijn huidige HBO-opleiding krijgen we het vak medisch rekenen. Hiervoor moeten we een tien halen en alles moet uit het hoofd gedaan worden. Het klinkt veel indrukwekkender dan het is, aangezien het niet meer dan vijf formules zijn die je op de goede manier moet toepassen. Een kwestie van oefenen, meer is het niet. Toch blokkeer ik heel erg. Ik krijg het benauwd en heb alleen maar in mijn hoofd zitten dat ik het niet kan, dat me dat niet lukt. Het kost me dan heel erg veel moeite om mezelf weer bij elkaar te rapen en niet meer in paniek te raken.
Verder ben ik begonnen met Capoeira, een dans/vechtsport waarbij veel lenigheid en kracht gevraagd word. Beide heb ik nog niet, dat is een kwestie van trainen. De training wordt altijd afgesloten in de rhoda; iedereen gaat in een cirkel staan, er wordt muziek gemaakt, geklapt en gezongen en in de cirkel zijn twee mensen tegen elkaar aan eht spelen. Ik ben als de dood voor die rhoda, ik vind het verschrikkelijk iets te doen wat ik niet kan als anderen kijken. En toch heb ik daar geen reden voor. Het is een leuke groep mensen, ze zijn onbevooroordeeld en willen heel graag dat je het goed doet, zullen je hier ook toe aanmoedigen en zullen je niet afkraken. Toch ben ik bijna de hele training bezig met die rhoda op het einde. Ik word kortademig, krijg een rood hoofd en heb het gevoel alsof ik uit het niks in tranen uit kan barsten. Ik zie op tegen de trainingen vanwege die rhoda, terwijl ik het opzich een hele fijne sport vind, de bewegingen en de manier van omgaan met elkaar spreken me erg aan. Ik merk dat ik nu al de neiging heb om trainingen af te zeggen, omdat ik zo op zie tegen de rhoda. Vanmiddag ben ik heel even gaan kijken naar de kindermiddag, maar ik kreeg het spaansbenauwd elke keer als de instructeur mijn kant op keek, want dan zou hij wel eens kunnen zeggen dat ik de rhoda in zou moeten.

Ik heb dat altijd gehad, overigens, geen dingen doen die ik niet kan. Mijn moeder vertelde afgelopen weekend dat ik als klein meisje ooit een keer op een fiets ben gestapt en ben gevallen. Daarna heb ik een half jaar geen fiets meer aangeraakt. Na een hele tijd had ik een hele middag naar dat fietsje zitten kijken en toen ik er op ging zitten, fietste ik zo weg. Het was alsof mijn mindset anders was, ik had in mijn hoofd gezet dat ik dat kon, dus deed ik dat.

Het vreemde is dat ik verder geen faalangstig ben en niet bang ben om nieuwe dingen te proberen, nooit geweest ook. Ik was als tienjarige de enige die meeging bergbeklimmen toen we in oostenrijk op vakantie waren; ik zal de eerste zijn die nieuwe dingen uitrpobeert. Wanneer ik zo in paniek raak, is het niet dat ik me druk maak om wat anderen ervan vinden. Ik heb alleen maar in mijn hoofd zitten 'dat kan ik niet', dat is wat er dan speelt. Ik weet, ook op het moment van een 'paniekaanval' dat het grote onzin is, dat ik irrationeel ben, dat ik gewoon moet proberen omdat ik het anders nooit leer en het hele riedeltje, en het lukt me alsnog niet om mezelf bij elkaar te houden.

Ik vind het heel erg vervelend, want ik heb het idee dat het mijn leven enigszins begint te beïnvloeden en dat is voor mij een teken dat ik er iets mee moet. Ik wil hier hulp voor gaan zoeken, ik ben er alleen nog niet helemaal over uit wat precies. Dat vind ik nog wel. Tot die tijd, herkent iemand wat ik vertel en heeft hij/zij tips voor me?

[Edelweiss]

Ik kan hier uit opmaken dat je een stukje zelfvertrouwen mist, denk ik.
Je moet je zelfvertrouwen wat meer gaan opbouwen.

Even kortweg gezien.

[mathfreak]

Neem eens contact op met je studiebegeleider of -begeleidster om samen te kijken hoe dit het beste kan worden opgelost. Wat het rekenen betreft is het misschien een idee om het Basisboek Rekenen van Jan van de Craats aan te schaffen, om je zo verder te oefenen in het rekenen.

Het gaat dus om dingen waarvan jij inschat dat je ze niet kúnt, niet niet-kent (eerste zin?). Dit is toch gewoon faalangst? Iets groter maken dan het daadwerkelijk is, en er dan maar niet aan beginnen. Het is een bekend beschermingsmechanisme.

Wat betreft het rekenen: je zegt zelf dat je veel moet oefenen, en in oefenen kun je niet falen, dus hop, aan de slag! Het komt voort uit de angst dat anderen je afkeuren, en dat focust zich in specifieke dingen zoals binnen die capoeiragroep. Keep breathing en beredeneer, daar komt het op neer, wellicht met behulp van faalangsttraining.

[Lente]

Het kan ook dat je uit perfectionisme de lat zó hoog voor jezelf legt, dat je eigenlijk wel moet falen. Want natuurlijk kun je iets nieuws niet meteen en moet je oefenen als je iets moeilijk vindt. En ook al weet je dat anderen helemaal niet van die onrealistisch hoge eisen aan jou stellen, door ze jezelf op te leggen krijg je toch dat faal-gevoel en doe je het dan maar niet.

Of je bent erg onzeker. Dat zal dan misschien minder worden als je successen haalt waardoor je het vertrouwen krijgt dat je vooruit gaat en dat je het wel kan. Moet je alleen wel dat eerste stapje kunnen zetten en dat is lastig, want hoe langer je wacht, hoe hoger die drempel. Bedenk wat het ergste is dat er kan gebeuren: je komt erachter dat je de formules moeilijk vindt, terwijl je in je hoofd hebt zitten dat het heel makkelijk zou moeten zijn. Of je doet een beweging verkeerd terwijl iedereen het ziet. En dan? Wat zijn de gevolgen? En al lacht iemand je uit, wat maakt het uit? Blijven oefenen met die formules, of vragen of iemand je wil helpen. En vooral lekker doorgaan met die trainingen, je wordt vanzelf beter

Als je het zelf niet op kunt lossen zou ik iemand om hulp vragen. Want het is heel jammer als je dingen gaat laten alleen omdat je bang bent dat je het niet kan.