lees dit - zielig verhaaltje

[Ronella]

'Vroeger..toen alles nog goed was.'

Ik kan niet eens meer naar haar kijken. Het is toch niet normaal… als ik mijn dochter zie, dan voel ik me zo verschrikkelijk hulpeloos. Elke dag kijk ik weer in haar doffe blauwe ogen, die een nietszeggende uitstraling hebben. De Lisa die ik kende… daar is niks meer van over.
Ik staarde voor me uit, naar de ontbijttafel, die ik in het weekend altijd extra gezellig dekte. Ik keek naar de 3 witte borden en naar de kaarsjes in het midden van de tafel. De geur van verse bloemen vulde de kleine keuken. Wat dat betreft was er niks veranderd.. maar toch!
Daar zat ik dan… helemaal alleen. Onthutst keek ik naar de 2 lege stoelen. Het leek zo kort geleden…de tijd dat er vrolijk gebabbel klonk in de keuken. De altijd vrolijke Lisa zingend en lachend door het huis. Nu hoorde ik niks dan stilte….. die verschrikkelijke stilte.
Het was nu al ruim een half jaar geleden.. maar het wende niet.
Nog steeds dekte ik de tafel voor 3 personen. Terwijl ik wist dat het geen zin had…. Mark zou nooit meer bij ons aan tafel zitten.
Ik stond op, om de bord weg te zetten en te wachten op Lisa.
Zwijgend zat ze voor me…kleine hapjes nemend van haar croissantje. Iets waar ze vroeger zo dol op was. Nu niet. Nu was alles anders! Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen.
Wat KON ik zeggen. Goh, ik vind het ook vervelend dat je vader er niet meer is, maar het leven gaat door hè! Natuurlijk kon ik dat niet zeggen. Ik wist als geen ander hoe vervelend dat was om te horen. Ik heb wekenlang niks anders gehoord! Maar toch, ik heb het een plekje kunnen geven, ik ga verder met mijn leven. Al zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn, toch ging het door!
Ik stond op om thee te halen. ‘Thee?’ vroeg ik terwijl ik de theepot boven haar kopje hield. Lisa knikte, maar bleef zwijgend voor zich uit staren. Er klonk alleen het geluid van stromende thee in Lisa’s kopje. Ik nam weer plaats aan de tafel tegenover haar. ‘Ga je vandaag nog wat doen? Ik heb gehoord dat het mooi weer zou worden’ vroeg ik aan Lisa. Lisa schudde haar hoofd. Het was onbegrijpelijk dat iemand zo kon veranderen. De Lisa die ik kende, had altijd wilde plannen! Die bleef in het weekend echt niet thuis zitten. Ze was niet het type om alleen te zitten. Ze had graag vrienden om haar heen. Als ze niet bij ons thuis rond liepen, dan was zij wel bij hen of hing ze er uren mee aan de telefoon. Maar nu niet…ze kon uren voor zich uitstarend in de bank zitten.
Ik kan me nog goed herinneren hoe vaak Lisa wel niet zat te klagen over het feit dat ze geen broertjes of zusjes had. Dat leek haar zoooo leuk!
Lisa stond zonder iets te zeggen op van tafel en ging naar haar kamer. Ik keek haar hoofdschuddend na. Die zou daar waarschijnlijk de hele dag blijven.
Ik had gedacht dat het wel over zou gaan. Het is niet meer dan logisch dat je moeite hebt om de dood van je vader te verwerken. Maar bij Lisa nam het wel erg extreme vormen aan. Ze praatte niet meer en op school waren er problemen. Ze zat nu sinds kort in therapie, maar het scheen niet te helpen. Vandaag zou ik met haar therapeut gaan praten. Ik zag er erg tegenop. Het zou bij mij ook heel wat losmaken.
Een vriendelijk uitziende man van middelbare leeftijd gaf me een hand. ‘Ik ben Frank Verstegen’, stelde de therapeut zich voor. ‘En u bent vast en zeker de moeder van Lisa. Van u heeft ze dus die mooie blauwe ogen.’ Ik keek de man zwijgend aan. Hoe kon hij dat nou zeggen. Ik keek het kamertje rond. Het was duidelijk te zien dat het de bedoeling was geweest er een vrolijke ruimte van te maken. Ik keek naar de helderblauwe muren en de felgekleurde moderne schilderijen. Daar zat ik nou echt niet op te wachten. Ik nam plaats op een witte bank tegenover het bureau van Frank. Ik mocht hem ‘Frank’ noemen.
‘Ik denk dat het verstandig is om het eens over Lisa te hebben,’ begon Frank het gesprek.
‘Ja, dat denk ik ook. Ik dacht dat het normaal was.. dat het bij het verwerkingsproces hoorde. Ik bedoel, iedereen gaat er anders mee om. Maar met Lisa.. ze is gewoon een totaal ander persoon geworden,’ zei ik.
Frank knikte meelevend. ‘Het is inderdaad waar dat iedereen een ander manier heeft om dingen te verwerken,’ vertelde Frank.
‘Lisa sluit zich af en kropt alles op. Dit is iets wat je bij veel jonge mensen ziet, die een dierbaar iemand verliezen. Maar het is GEEN manier van verwerken. Er wordt namelijk niks verwerkt. Het is belangrijk om erover te praten, pas daarna kun je met het verwerkingsproces beginnen en leren ermee te leven. Maar praat Lisa er met u dan niet over?’
Ik slikte…. Wat was ik nou voor moeder eigenlijk. Ik moest bekennen dat ik er nog nooit echt met haar over had gepraat. Ik schudde mijn hoofd en staarde naar de grond.
‘Ik denk dat het goed zou zijn, als u mee zou gaan naar de therapie lessen van Lisa. Misschien dat ze er dan gemakkelijker over praat.’ Ik keek hem geschrokken aan.
‘Het kan niet! Ik wil het ook niet, ik heb er niks mee te maken. Snapt u het dan niet. Lisa wil niks meer met me te maken hebben.’ Ik voelde tranen achter me ogen branden. Frank keek me niet begrijpend aan. Voordat hij nog iets kon zeggen rende ik het veel te vrolijke kamertje uit. Ik wist op dat moment niks meer, het enige wat ik wist was dat ik WEG moest. Weg uit dat kamertje en weg van alle verschrikkelijke herinneringen.

Ik keek op de klok en zag dat het al bijna drie uur was. Mama zou nu wel in gesprek zijn met mijn therapeut. Wat een onzin zeg. Net of zij mij kon helpen. Het was allemaal haar schuld. Als zijn mij beter voorbereid had, had ik tenminste afscheid kunnen nemen.
Ik ging languit op mijn bed liggen en sloot mijn ogen. Dit was iets dat ik vaak deed, wegdromen. Heerlijk weg uit de vervelende harde wereld, naar vroeger.. toen alles nog goed was.
Mama was druk in de keuken bezig met een grote verjaardagstaart. Ik zou vandaag 14 jaar worden. Papa vermaakte de gasten in de tuin en ik hield me bezig met de grote berg cadeautjes. Dat was tenslotte het leukste van jarig zijn. Mama kwam trots naar buiten lopen met de grote taart, waar in sierlijke slagroomletters mijn naam stond ingeschreven. Wat was er verkeerd gegaan.. Het leek allemaal nog zo kort geleden… zo kort geleden dat alles nog goed was.
Het enige wat ik nu nog had, waren de mooie herinneringen van vroeger. Toen papa er nog was. Wat voor zin had het leven nog. Een leven waarin je alleen nog maar terug kunt kijken..
Een leven dat je liever niet leeft. Elke dag probeer ik weer door te komen..maar ik kan het gewoon niet meer. Ik KAN het simpelweg niet. Vaak vraag ik me af, waarvoor ik het allemaal nog doe!? Ik hoorde beneden mijn moeder binnenkomen. Ik hield me stil, ik zat nu echt niet op haar te wachten.

Verslagen ging ik zitten in de grote crèmekleurige stoel in de huiskamer. De stoel waar Mark altijd zat.. en die er nu angstvallig leeg bijstond.
Wat moest ik nou doen? Gaan praten met Lisa en dan… wat moest ik zeggen!?
Ik besloot de therapeut Frank te bellen en een afspraak te maken. Dit moest opgelost worden..voordat het te laat was.

Lisa en ik zaten ongemakkelijk langs elkaar in de witte bank in het kantoortje van Frank. Hij keek ons omstebeurt strak aan. Alsof hij wachtte tot we iets zouden zeggen. Het voelde allemaal erg ongemakkelijk en ik had direct spijt dat ik eraan begonnen was. Alsof Lisa en ik er nu wel over zouden kunnen praten. Er heerste een ongemakkelijke stilte. Lisa bleef voor zich uitstaren en ik had ook echt geen idee waar ik heen kijken moest. Ik deed alsof ik de verschrikkelijke kunstwerken aan de muren bestudeerde. Maar in feite dacht ik maar aan één ding: Hoe zo snel mogelijk weg te komen uit dit hok.
‘Zo’ zei Frank de stilte verbrekend.
‘Ik wil dat jullie omstebeurt vertellen wat je voelt. Gooi alles eruit wat je denkt… het maakt niet uit wat. Het is belangrijk om te weten wat er in jullie hoofden omgaat. Jullie maken allebei een moeilijke periode door, het is belangrijk om elkaar te steunen,’ zei hij met zijn therapeut stem. Hij keek mij aan.
Ik kuchte en begon mijn verhaal.
‘De dood van Mark heeft mij erg aangegrepen… Ik bedoel, ik heb het er nu nog steeds moeilijk mee. Maar toch, op een manier heb ik het een plekje kunnen geven.’ Ik liet een stilte vallen en keek hulpeloos naar Frank. Frank keek me begrijpend aan en knikte dat ik verder moest vertellen. ‘Er zijn nog steeds momenten waarop ik het allemaal niet meer zie zitten, maar ik geef niet op! Ik heb mijn werk, mijn vrienden en het alle belangrijkste ik heb JOU!’ Ik keek Lisa aan. Ik keek in haar blauwe ogen, die geen enkel gevoel lieten zien. Ik vervolgde mijn verhaal.
‘Ik snap dat het voor jou ook moeilijk is Lisa. Maar je moet verder…’ ik zuchtte en keek Frank hopeloos aan. Hij moet gezien hebben dat het erg gevoelig werd voor mij, want hij nam het gesprek over.
‘Oke, goedzo. Het is belangrijk om te zeggen wat je voelt. We hebben een begin. En een goed begin is het halve werk, dat zeggen ze toch altijd hè’ hij lachte schaapachtig om zijn eigen grap en hield stil toen hij merkte dat wij daar niet echt op zaten te wachten.

Nu zag ik de ogen van Frank op mij gericht. Het was mijn beurt. Angstig keek ik om me heen. Ik kon niet langer zwijgen.
‘Ik… ik kan dit niet.’ Tranen rolden over mijn wangen. ‘Ik wil het niet geloven, waarom begrijpt niemand mij! Jullie snappen mij gewoon niet. Waarom gaan jullie niet gewoon allemaal weg. Ik heb niemand nodig…’ Mijn moeder probeerde onhandig een arm om me heen te slaan. ‘NEE’ gilde ik. Ik ging demonstratief staan.
‘Ik wil deze stomme therapie niet. Ik ben toch zeker niet GEK!’ Ik stond nu echt als een idioot te schreeuwen. Ik zag mama wit wegtrekken, ook zag ik hoe ze naar woorden probeerde te zoeken. ‘Het is allemaal jouw schuld!’ ik wees beschuldigend naar mijn moeder.
Frank keek me geschrokken aan. ‘Lisa, kalmeer en ga zitten. Wat is precies je moeders schuld? Het is goed dat je alles eruit gooit en zegt wat je denkt, maar je moet wel kalmeren.’
Ik bleef eigenwijs staan. ‘Ze wist het… ze wist het de hele tijd.’
‘Wat wist ze?’ Frank keek me strak aan. Er viel een gespannen stilte.
‘Ze wist het van papa. Dat hij ziek was. Maar ze vond het beter om het niet aan mij te vertellen. Ik bedoel, wat maakt het uit dat je vader op sterven ligt!’ Ik keek mama nu kwaad aan. Ik zag hoe mama naar de juiste woorden zocht.

Alle ogen waren nu op mij gericht. ‘Lisa, ga rustig zitten. Je weet niet wat je zegt. Je vader wilde het zo. We hadden je alleen maar pijn gedaan, door het te vertellen.’
‘Nee wat dacht je. Als we Lisa niets vertellen, dan komt het wel goed. Hoe kon je zo STOM zijn. Ik heb niet eens normaal afscheid kunnen nemen van papa. Hoe denk je dat dat voor mij voelt.’ schreeuwde Lisa naar mij. Ik had haar in tijden niet zo gezien. Dit was dus wat in haar hoofd omging. Dit had ze al die maanden opgekropt en het kwam er nu allemaal uit. Ik was nu ook gaan staan. Daar stonden we dan tegenover elkaar. Niet wetend wat nog te zeggen..
Frank wist ook niet goed wat te zeggen. Weer volgde er een vervelende stilte, die abrupt werd beëindigd door Lisa. ‘Weet je wat…..jullie bekijken het maar lekker! Ik heb het helemaal gehad.’ Kwaad liep ze weg en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.
Frank gebaarde me om te zitten.
‘Het ligt zo te horen erg gevoelig bij Lisa. Het is belangrijk om voorzichtig met haar om te gaan’ zei hij voorzichtig!!?
‘Ze haat mij omdat wij dingen voor haar verzwegen hebben. Ze begrijpt alleen niet dat we het voor haar bestwil hebben gedaan.
Ik kan nu echt niet rustig gaan praten, ik moet naar haar toe.’ Haastig stond ik op.
Thuis was het angstig stil.
‘Lisa… Lisa ik moet echt met je praten!’ riep ik naar boven.
Ik liep de trap op . Maar nergens was Lisa te bekennen. Ik liep naar de badkamerdeur die op een kier stond. Ik schreeuwde het uit. ‘NEEEeeehh LISA!’
Daar lag ze op de grond van de badkamer. MIJN LISA. Overal lag bloed. Op de grond ontdekte ik een scheermesje. Ik kon het niet geloven…
‘Wat heb ik gedaan’ schreeuwde ik. Ik hurkte naast Lisa neer en voelde haar pols.
Ze was dood.
Ik kon alleen nog maar huilen. Ik wierp me neer op de grond en nam haar in mijn armen. Het bloed zat nu echt overal!
Toen viel mijn oog op een briefje bij de wasbak:
--------------------------------------------------------------------------
Het spijt me mama. Je had het me moeten vertellen, zodat ik afscheid had kunnen nemen van papa. Ik ben nu weg, naar papa. Ik wil niet langer leven in het verleden, met de herinneringen die ik heb.
Ik wil terug naar vroeger…toen alles nog goed was. LISA.
------------------------------------------------------------------------------

Niet om vervelend te zijn, maar ff mierenneuken:

Ik stond op, om het bord weg te zetten en te wachten op Lisa.

Als zij mij beter voorbereid had, had ik tenminste afscheid kunnen nemen.

[b]Dat leek haar zo leuk!

Gewoon ‘zo’ vind ik in een verhaal beter staan dan ‘zooooo’.

Maar in feite dacht ik maar aan één ding: hoe zo snel mogelijk weg te komen uit dit hok.

Na dubbele punt geen hoofdletter.

‘Oke, goed zo […]

‘Goed zo’ is twee woorden, volgens mij.

Verder missen er soms, volgens mij, komma’s.

Ik zou ook niet zo vaak ‘…’ tussen zinnen zetten, ook dat vind ik in een verhaal nooit zo geweldig staan.

Ik vind het een beetje een standaard verhaaltje (wat het niet minder zielig maakt natuurlijk), hoewel gedeeltelijk eens van een andere kant bekeken, wat positief is. Niet slecht geschreven, maar het onderwerp is al zo ‘uitgemolken’…

[Mux]

jammer dat het zo kort is

[Greenpeacegirl]

Het is best goed geschreven
maar het is vrij onorigineel.. dat vind ik wel jammer.

[Sterretje*]

Ik moest gewoon zowat huilen toen ik het las...(schaam).
Erg ontroerend. Het verhaal is goed geschreven. Ik las het in één ruk uit en het bleef me boeien. Was het maar langer...*snik*...

Kus Magisch Sterretje