wat vinden jullie?

Hoi! ik wilde even weten wat jullie vinden van het begin van een verhaal dat ik aant schrijven ben.
Het moet heel lang worden, maar dit is het eerste deel.
WAT VINDEN JULLIE?

Het Kralenmeisje.


Vastbesloten er een goed jaar van te maken stapte ik vol goede moed de klas binnen. Het was druk. Gelukkig kon ik al veel mensen in mijn klas en voelde ik me dus ook bijna meteen op mijn gemak. Dit jaar zou het me lukken. Dit jaar zou een super jaar worden. Ik had er ten slotte alle vertrouwen in.
Het eerste uur hadden we Nederlands. Iedereen was meteen stil toen de lerares over haar zelf begon te vertellen. Het verhaal fascineerde me en daardoor merkte ik haar ongewone uiterlijk niet op. Het enige waar ik oog voor had waren haar bloedrode lippen waarover de woorden een voor een naar buiten kropen. Ze sprak hard en duidelijk. Ik ging met mijn hoofd heen en weer om alle bewegingen van haar lippen met mijn ogen te kunnen zien. Het was moeilijk want ze stapte van het ene op het andere been alsof ze zenuwachtig was. Misschien was dat ook wel zo, want zij zat tenslotte wel in een voor haar totaal nieuwe klas. Ze vertelde over de rijk groene weilanden die haar huis omringde en over de zon die haar tuin, als hij ‘s avonds onder ging, in een land van schaduwen veranderde. Haar huis was groot en ze woonde er met haar man, hun twee honden, vijf katten, negen kippen, zes koeien en een paard. Ik vond het schitterend zoals ze over haar ervaringen met de honden vertelde en over haar ongelukje in de schuur.
‘Bella had een kalf gekregen en daardoor gaf ze meer melk dan voorheen. Dus ging ik, vastbesloten dit keer de emmer vol te maken, op de kruk naast Bella zitten. Na een lang uur en tien zere vingers was de emmer dan eindelijk tot aan het randje vol. Ik wilde hem enthousiast aan mijn man laten zien en tilde de emmer met een ruk op, waarna ik in het zachte hooi landde. De warme melk goot uit de emmer zo over mijn jurk heen. Ik was druipnat. Snel probeerde ik op te staan en de emmer in de goede positie terug te zetten. Ik keek in de emmer en hij was verder dan half leeg. Teleurgesteld liep ik de schuur uit opzoek naar een droge jurk.’ Zo ging het vijftig minuten lang door. Onze lerares vertelde boeiend, heel boeiend. Je kon uit haar verhaal opmaken dat ze Nederlands gaf.
Toen ging de bel. Ik was geschrokken. Deze les ging veel te vlug voorbij.

Einde deel 1 xxx Vera

[clubje]

MMMzzz...

ok, hier komt deel 2 misschien is die leuker?

Ik liep het lokaal uit, de trap af, weer een ander lokaal in en ging zonder dat ik het wist op een lege stoel zitten. Nog in gedachten verzonken staarde ik voor me uit. Ik dacht aan het verhaal dat me net verteld was. Geschrokken keek ik op toen ik iemand ‘Meisje!’ hoorde roepen. Het was de leraar. Opeens besefte ik dat ik in het verkeerde lokaal terecht was gekomen en rende met een vluchtige “oh, sorry!” de klas uit. Hèhè, even op adem komen dacht ik bij mezelf. Ik ging zitten. Nog geen halve minuut later stond ik alweer op. Mijn tas! Waar was mijn tas gebleven? In paniek snelde ik in de richting van het lokaal dat ik net verlaten had. Daar stond hij. Naast de deur, op de grond. Waarschijnlijk had ik hem daar zelf neergezet maar toch werd ik boos op de leraar. Stel je voor, iemand had al het geld, of erger mijn splinternieuwe armband uit mijn tas gepikt! Ik vond dat de leraar best even op mijn tas had kunnen passen. Kwaad griste ik mijn tas iets te enthousiast , en er niet op lettend dat de rits open was, van de grond. Met en doffe bonk vielen, in een keer, al mijn boeken eruit. Ik draaide met mijn ogen. Dit had ik weer! Ik raapte de boeken op en stopte ze terug in mijn tas waarna ik de rits weer sloot. Gelukkig had niemand van mijn klas dit gezien. Ik was tenslotte zestien en daarmee een van de oudste kinderen van de klas. Ik voelde me een beetje verantwoordelijk voor alle anderen en wilde daarom perse het goede voorbeeld geven. Vorig jaar was ik juist een van de jongste. Ach, vorig jaar. Mijn vriend vond het erg voor me dat ik was blijven zitten, maar hij zei dat het misschien ook wel goed voor me was. Zo leerde ik misschien wat ik vorig jaar gemist had, en was ik beter voorbereid op het examenjaar. Ook zei hij dat het helemaal niet zo erg was om te blijven zitten. Ik zou toch wel gauw nieuwe vrienden krijgen. Dat nam ik dan maar van hem aan. Hij was tenslotte een jaar ouder, zat op gymnasium, wat trouwens bijduidend veel hoger leek dan mijn niveau, en daarbij was hij ook al eens blijven zitten in de brugklas. Ik vond het fijn dat hij mij zo kalmeerde. Anderen konden dat niet. Hij wel.
Ik besefte me dat ik al lang had staan dagdromen en schrok daarom toen ik naar de klok keek. Tien minuten te laat! Snel viste ik mijn agenda uit mijn tas en keek op mijn lesrooster. Tweehonderdtien. Daar had ik les. Vlug rende ik naar het lokaal.


De leraar was niet zo blij met mijn te late verschijning, dat zag ik aan zijn gezicht, maar hij zei niets en bleef me vragend aankijken. Ik legde uit dat ik mijn lestrooster kwijt was en dat ik het lokaal had moeten zoeken. Ook vertelde ik over het verkeerde lokaal. Ik had beet, de leraar slikte het. Ik kon gaan zitten. Wel zei hij dat het niet meer voor zou komen want dat tolereerde hij niet. Een harde vent, dacht ik bij mezelf en ik zocht mijn plaats op.
De les was saai en ik verlangde naar de pauze. Ik zou voor de eerste keer in acht weken mijn oude vrienden weer terug zien. Ze hadden mijn nieuwe haarkleur nog niet gezien. Ik was al blond, maar nu was ik erg blond, te blond volgens mijn moeder. Ach ja, zelf was ik er ook niet helemaal tevreden mee maar blij was ik toch. Eindelijk ging de bel. Ik kon gaan. Als eerste liep ik met grote versnelde passen het lokaal uit, de gang op, de trap af naar de plaats waar ik en mijn vrienden pauze vierde. Het zelfde ritueel herhaalde ik al twee jaar en ik deed het dus ook zonder er bij na te denken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Net toen ik de hoek om wilde botste ik tegen een jongen aan. Hij leek ouder, een jaar of achttien. Hij had kort donkerblond haar en was stevig gebouwd. Of kwam het door de jongen die naast hem liep? Die was enorm mager en had zo te zien acne. Het zag er vies uit. Maar ik lette niet op hem. Ik lette alleen maar op de jongen waarmee ik zojuist de botsing had gehad. Hij glimlachte en hielp me overeind. Ik glimlachte terug en zei sorry. ‘Ach, kan toch gebeuren’ zei hij. ‘Een meisje met zo’n mooie ogen kan ik dat toch niet kwalijk nemen?’ ik voelde dat ik rood werd en ik keek verlegen om. Eindelijk liep hij door. Het leek wel of hij een uur naar mijn ogen had staan staren. In werkelijkheid waren het natuurlijk maar een paar seconden, maar mijn knieën werden week en het voelde alsof ik flauw ging vallen. Een uur stond voor mijn de wereld stil en ik voelde me zo licht als een veertje maar tegelijkertijd wilde ik onzichtbaar zijn. Ik voelde me stom en tegelijkertijd gevleid. Moest ik lachen? Of juist normaal kijken? Er gingen duizenden gedachten door mijn hoofd. Duizenden vragen waar ik het antwoordt op wilde. Te snel gesteld en onbeantwoord. En ze bleven onbeantwoord. Het hele uur lang. Het hele uur en die paar seconden.


En, beter?....

[;-)cow:-)boeh]

ik vind het opzich wel lekker lezen! maar ik heb het idee dat het niet echt ergens over gaat, eerst een boeiende lerares dan over haar vriend dan over een irritante leraal en dan over een heel leuke jongen, ik bedoel waar wil je nou naartoe met dit verhaal?

haha ja is ook eigelijk wel waar wat je zegt.

nou kijk er zit een meisje bij me in de klas en die noem ik het kralen meisje, en daar wil ik graag naar toe.

ik ben alleen er nog niet uit hoe ik dat ga doen...

Bedankt voor het lezen in ieder geval!

xxx Vera