Angst

[Kwekky]

Eerst en vooral sorry als het hier niet past.

Waar te beginnen.. Ik zal het kort proberen te houden en met opsommingsstijl doen.

- ik heb redelijk wat ziektes, waardoor mijn dagelijkse leven niet altijd even vlot verloopt.
- vroeger werd ik dan altijd goed geholpen, maar nu heb ik er zelf voor gekozen om op kamers te gaan, en nu word ik meer en meer geconfronteerd met het feit dat ik minder kan dan de "gewone mens"
- ik zit ook vaak in een rolstoel, en nu ik in een universiteitsstad woon, ipv in mijn 'boerendorpje' krijg ik het echt moeilijk met dat gestaar
- ik heb het echt moeilijk in de aula's, waar ik dan het gevoel krijg dat iedereen me aanstaart, ook al is dit misschien niet zo
- ik kan amper een keertje mee uitgaan omdat dat fysiek zoveel vergt

Het komt erop neer, dat ik het heel moeilijk heb met mijn ziekte en "anders-zijn" nu ik uit mijn vertrouwde omgeving weg ben. Het is nu een tamelijk "in your face"-gevoel

Ook heb ik een moeilijke jeugd gehad, met een vader die mij alleen maar mentaal probeerde te kraken, en het lijkt net alsof nu al die pijn meer naar boven komt. Ook moet ik dat elk weekend weer ervaren, omdat hij mij er dan onderdoor haalt met het feit dat universiteit geen optie voor mij moest zijn.

- ik voel mij altijd maar onzeker
- ik heb enorme faalangst voor mijn examens
- ik ben altijd gestresseerd dat ik mijn jaar niet ga halen en dat ik niet voldoe

M.a.w. ik zit enorm irritant in mijn vel, en niets lijkt te helpen. Het wordt soms zo erg, dat ik zit te kokhalzen van het piekeren..

Heeft iemand hier zelf ervaring mee? Weet iemand hier wat te tegen doen?

En zeggen: "get over it", gaat niet bepaald helpen, want dat heb ik al meerdere keren tegen mijzelf gezegd..

Liefst enkel serieuze reacties, dank je...

[Mephisto]

Psychologie is je forum.

[Kwekky]

wil iemand het dan aub verzetten.. Dank

[Sander Gessel]

Als het goed is heeft iedere universiteit een studentenpsycholoog. Gezien de aard van je onzekerheid én de uitwerking ervan (kokhalzen) zal ik serieus overwegen daar mee te spreken.

succes

[Smokin']

Met betrekking tot onzekerheid kan ik je wel advies geven. Onzekerheid is deels zelf aangepraat door mensen en deels is het een resultaat van gebeurtenissen uit het verleden. Je kan onzekerheid van je af schudden door een combinatie van succes in de dingen die je doet, en het maken van rationele en relativerende analyses van je specifieke onzekerheden. Dat soort analyses moeten je over langere periode maken en voortdurend voor jezelf herhalen. je moet jezelf in die zin overtuigen van het feit dat iets zo is, en je angsten dus systematisch kapot argumenteren. je was niet altijd zo bang, dat heb je jezelf deels aangepraat. Want zoals je zelf ook zegt, je weet geeneens zeker of die mensen in die aula allemaal met jou bezig zijn. Maar om een voorbeeld te geven van zo'n rationele kijk op je angst om in zo'n aula te zijn.

- Angst: mensen vinden me raar en vreemd als ik in mijn rolstoel in de aula zit

Welnu ik denk dat het niet onmogelijk is dat mensen even naar je kijken omdat je in een rolstoel zit. Dat is simpelweg een onvermijdelijk gevolg van het feit dat het voor de meeste mensen daar niet geldt dat ze in een rolstoel zitten.
- Vinden mensen dit raar en apart? Nee al die mensen hebben al zo vaak rolstoelen gezien en mensen die daar inzitten. Er is niks raars aan. De meeste mensen zijn simpelweg met zichzelf bezig.. ze eten iets..praten wat met hun vrienden.. maken zich zorgen over hun eigen problemen.. mensen zijn gepreoccupeerd met zichzelf en je moet het wel heel bont maken wil je ervoor zorgen dat ze langdurig naar je gaan staren.
- Er is heel simpel gezegt geen reden voor angst. Ze gaan je niks aandoen, ze zullen niet vervelend zijn.. ze vinden je niet raar. Je valt enkel een beetje op.

Hierbij zeg ik meteen dat zoiets de eerste keer niet werkt.. je zal dat gevoel waarschijnlijk nog wel houden. maar je moet het keer op keer herhalen.. pak desnoods een schrift waarin je allemaal cvan dergelijke analyses maakt..gewoon lijstjes met redenen waarom angst niet noodzakelijk is, en herhaal ze keer op keer. Natuurlijk is dit maar op een deel van je onzekerheden van toepassing.. maar veel angst is eenvoudig weg irrationeel..Op de rest kom ik later nog terug.

Kwekky schreef op 25-12-2006 @ 16:37 :
wil iemand het dan aub verzetten.. Dank

[Lotte]

Smokin' schreef op 25-12-2006 @ 17:55 :
- Angst: mensen vinden me raar en vreemd als ik in mijn rolstoel in de aula zit

Welnu ik denk dat het niet onmogelijk is dat mensen even naar je kijken omdat je in een rolstoel zit. Dat is simpelweg een onvermijdelijk gevolg van het feit dat het voor de meeste mensen daar niet geldt dat ze in een rolstoel zitten.
- Vinden mensen dit raar en apart? Nee al die mensen hebben al zo vaak rolstoelen gezien en mensen die daar inzitten. Er is niks raars aan. De meeste mensen zijn simpelweg met zichzelf bezig.. ze eten iets..praten wat met hun vrienden.. maken zich zorgen over hun eigen problemen.. mensen zijn gepreoccupeerd met zichzelf en je moet het wel heel bont maken wil je ervoor zorgen dat ze langdurig naar je gaan staren.
- Er is heel simpel gezegt geen reden voor angst. Ze gaan je niks aandoen, ze zullen niet vervelend zijn.. ze vinden je niet raar. Je valt enkel een beetje op.

Dat doe ik ook altijd. Soms heb je er alleen geen zin om naar te luisteren, en dan vooral op de mindere dagen.

[Ceespop]

of je nu in een rolstoel zit of niet, jij HEBT kansen, je bent slim, dat merk ik, en ik zie het aan hoe je jou gevoel en situatie samenvat.

je komt er wel bovenop, laatje vader maar razen, maar als jij klaar bent met de universiteit en een goede baan hebt, kijkt iedereen naar je, maar niet omdat je in een rolstoel zit; omdat jij het zover geschopt hebt, en zo zal het zijn, je moet het alleen willen. je hebt vast vrienden die je steunen. sterkte.

[Meinita]

Ik zelf heb problemen met mijn knieen. Het is een aangeboren afwijking en toen ik 13 was heb ik een tijdje na een operatie in een rolstoel gezeten. Dat was heel moeilijk.

Nu zes jaar later is het weer mis gegaan en zit ik weer voor een tijd in een rolstoel. Je hebt het gevoel dat je minder bent dan anderen, omdat je in zo'n stoel zit. Mensen lijken ook medelijden met je te hebben. Iedereen doet net iets té aardig en als ze praten, praten ze altijd tegen de persoon achter de rolstoel.

Voor mij is het tijdelijk, misschien scheelt dat wel. Maar ik maak er vooral grapjes over. Ik maak mijzelf een beetje belachelijk. Dat breekt de sfeer een beetje en mensen gaan je meer waarderen om wie je bent ipv je niet serieus nemen om je rolstoel. Stel je niet als een slachtoffer op. Je kan misschien minder, maar dat maakt je nog niet minder! Kleed je leuk aan, maak je mooi en maak mensen duidelijk dat een lichamelijke handicap niet daadwerkelijk een handicap hoeft te zijn. Geniet ook vooral van de dingen die je nog wel kan en hebt. Je kan nog denken, je kan voelen, je kan af en toe nog lopen en je kan jezelf onderhouden. Misschien kun je iets minder dan veel andere mensen, maar daarentegen leer jij omgaan met deze zware last en dat maakt je veel sterker dan menigeen!

[Kwekky]

Maar dat maakt mij ook net zo angstig. Het feit dat ik soms wél kan stappen en beter kan functioneren, en andere dagen in een rolstoel zit.

Want iedereen denkt dan
1) ze speelt komedie want de ene dag kan ze wel en de andere dag niet
2) denken meteen dat ik genezen ben.
En die denkwijzes zijn er echt, want die smeten ze vroeger wel eens vaker in mijn gezicht.

Ik ben dus bang dat mensen mijn ziekte niet gaan begrijpen en denken dat het komedie is. (wat totaal niet is, maar ik ben hier al jaren om gepest geweest)

Zij begrijpen niet, dat als ik uitga, dat maar 1 keer om het halfjaar is, en dat dat immens inspanning vraagt en dat ik daar 2 weken heel slecht van ben...

Zucht

en ik doe echt wel mijn best om mij niet te profileren als 'rolstoelmeisje', maar het is en blijft een deel van mij. En excuseer mij, maar ik kan mijzelf niet bepaald mooi vinden als ik die 4 wielen onder me heb. Dat is nu eenmaal een drempel waar ik mij niet kan overzetten.

Wat mij ook nog beetje op de lever ligt, is het feit dat mensen sowieso kwaad worden:
1) als ik zou zeuren (met de nadruk op "zou", want ik doe het niet), dan zou iedereen mij maar een zagetrien vinden en het niet fijn vinde om met mij om te gaan. Dus ik klaag amper dat ik helse pijnen heb
2) ik probeer alles zo zelfstandig mogelijk te doen, ook al gaat het dan wat trager of moeilijker.

En net dat 2de lijkt mensen op hun zenuwen te werken.
Als ik bijvoorbeeld ga winkelen, en het winkelmandje zelf wil vasthouden, dan worden mijn vrienden kwaad op mij dat ik hun dat niet laat doen, om mij te sparen.
Maar ik duw mijzelf niet in de 'gehandicaptenzone'. Ook al is dat moeilijk, zo'n ding vasthouden met gewicht in, ik zal het toch zelf doen.

Zie je, het lijkt alsof ik nooit goed kan doen in die mensen hun ogen

[Meinita]

Kwekky schreef op 27-12-2006 @ 10:08 :
Maar dat maakt mij ook net zo angstig. Het feit dat ik soms wél kan stappen en beter kan functioneren, en andere dagen in een rolstoel zit.

Want iedereen denkt dan
1) ze speelt komedie want de ene dag kan ze wel en de andere dag niet
2) denken meteen dat ik genezen ben.
En die denkwijzes zijn er echt, want die smeten ze vroeger wel eens vaker in mijn gezicht.

Ik ben dus bang dat mensen mijn ziekte niet gaan begrijpen en denken dat het komedie is. (wat totaal niet is, maar ik ben hier al jaren om gepest geweest)

Zij begrijpen niet, dat als ik uitga, dat maar 1 keer om het halfjaar is, en dat dat immens inspanning vraagt en dat ik daar 2 weken heel slecht van ben...

Zucht

en ik doe echt wel mijn best om mij niet te profileren als 'rolstoelmeisje', maar het is en blijft een deel van mij. En excuseer mij, maar ik kan mijzelf niet bepaald mooi vinden als ik die 4 wielen onder me heb. Dat is nu eenmaal een drempel waar ik mij niet kan overzetten.

Wat mij ook nog beetje op de lever ligt, is het feit dat mensen sowieso kwaad worden:
1) als ik zou zeuren (met de nadruk op "zou", want ik doe het niet), dan zou iedereen mij maar een zagetrien vinden en het niet fijn vinde om met mij om te gaan. Dus ik klaag amper dat ik helse pijnen heb
2) ik probeer alles zo zelfstandig mogelijk te doen, ook al gaat het dan wat trager of moeilijker.

En net dat 2de lijkt mensen op hun zenuwen te werken.
Als ik bijvoorbeeld ga winkelen, en het winkelmandje zelf wil vasthouden, dan worden mijn vrienden kwaad op mij dat ik hun dat niet laat doen, om mij te sparen.
Maar ik duw mijzelf niet in de 'gehandicaptenzone'. Ook al is dat moeilijk, zo'n ding vasthouden met gewicht in, ik zal het toch zelf doen.

Zie je, het lijkt alsof ik nooit goed kan doen in die mensen hun ogen

Als ik jouw stuk lees merk ik dat je in één en al aanname zit. Je denk dat mensen dit of dat ZOUDEN denken. Dat is jouw interpretatie, maar ik weet zeker dat ware vrienden dit soort dingen niet denken, anders zijn het geen ware vrienden. Ik kan ook fietsen, maar lopen kan ik bijna niet. Mensen snappen dat ook niet zo goed en ik krijg ook wel eens opmerkingen. Maar die opmerkingen waren meestal van hele domme mensen en je weet toch zelf dat je niet overdrijft?? Als jij zelf goed in je vel zit, maak je je daar veel minder druk om. Ga ook goed na wie die dingen zegt. Als het hele goede vrienden zijn doet dat pijn. Maar dan kun je je afvragen of die vrienden wel werkelijk zo goed zijn. Als het mensen zijn die op een afstand van jou staan, dan kun je het misschien ook makkelijker relativeren. Wat weten zij van jouw situatie? Hoe kunnen zij oordelen over jouw situatie?

Waarom kun je niet mooi zijn met vier wielen onder je lichaam? Je bent gewoon dezelfde, hetzelfde lichaam, hetzelfde gezicht, dezelfde benen etc. Ik snap dat dit moeilijk is om je voor te stellen, maar ga dan een keer naar een psycholoog. Ik denk dat als jij nooit ziek was geweest, je ook onzeker zou zijn. Je hebt gewoon een erg laag zelfbeeld, hetzij door al je ziektes, hetzij door opmerkingen of pesterijen. Ik denk dat je daar wat aan moet doen. Je blijft ziek en dat verandert niet. De situatie is deze en daar zul je mee moeten dealen. Nu is de vraag hoe kan ik het zo dragelijk mogelijk maken?

Even op een rijtje:

- Denk niet voor anderen. Het is niet bewezen dat zij bepaalde dingen over jou denken. Jij denkt dat zij dat denken, maar heb je een conreet bewijs??
- Als anderen opmerkingen maken, denk dan goed na wie die mensen zijn. Hecht je zoveel waarde aan die mensen dat hun opmerkingen je pijn doen?
- Jouw onzekerheid ligt niet aan jouw ziekte, maar aan jouw zelfbeeld. Als jij een beter zelfbeeld zou hebben, zou jij je al minder onzeker voelen en je minder aantrekken van anderen.
- Je kan de situatie niet veranderen en dus zal je een manier voor jezelf moeten vinden om het zo dragelijk mogelijk te maken. Het nare van een lichamelijke beperking is dat het geestelijk ook voor ongemakken zorgt. Maar daarvoor zijn psychologen. Raadpleeg zo iemand, of raadpleeg een maatschappelijk werker. Zij kunnen je allicht een stapje verder helpen.

[madelief21]

- ik heb redelijk wat ziektes, waardoor mijn dagelijkse leven niet altijd even vlot verloopt.

Erg vervelend voor je. Welke ziektes heb je allemaal....

- vroeger werd ik dan altijd goed geholpen, maar nu heb ik er zelf voor gekozen om op kamers te gaan, en nu word ik meer en meer geconfronteerd met het feit dat ik minder kan dan de "gewone mens"

Ach, wat is een gewoon mens een ieder heeft zijn beperkingen leer dan ook je beperkingen accepteren en kijk naar wat je wel hebt.

- ik zit ook vaak in een rolstoel, en nu ik in een universiteitsstad woon, ipv in mijn 'boerendorpje' krijg ik het echt moeilijk met dat gestaar

Klinkt misschien gek, maar mensen zijn meer met zichzelf bezig dan met jou.

- ik heb het echt moeilijk in de aula's, waar ik dan het gevoel krijg dat iedereen me aanstaart, ook al is dit misschien niet zo
Je geeft het zelf al aan... misschien is het niet zo.... ookal zou het zo zijn laat ze lekker kijken. Je bepaalt zelf wat je wel en niet erg vindt... laat het lekker langs je heen gaan


- ik kan amper een keertje mee uitgaan omdat dat fysiek zoveel vergt
Dan moet je zorgen dat je dingen gaat doen die fysiek minder vergen.... naast uitgaan zijn er nog tal van andere leuke dingen om te doen als je beperkt bent zul je daar je leven gewoon op aan moeten passen, dat is nou eenmaal niet anders.

Het komt erop neer, dat ik het heel moeilijk heb met mijn ziekte en "anders-zijn" nu ik uit mijn vertrouwde omgeving weg ben. Het is nu een tamelijk "in your face"-gevoel
Ik begrjip je gevoel denk ik hier wel in... Je voelde je vertrouwd nu lijkt het of je er alleen voor staat. Leer jezelf accepteren en zoek de mensen die jou accepteren dan hoeft het geen in your face gevoel te zijn.

Ook heb ik een moeilijke jeugd gehad, met een vader die mij alleen maar mentaal probeerde te kraken, en het lijkt net alsof nu al die pijn meer naar boven komt. Ook moet ik dat elk weekend weer ervaren, omdat hij mij er dan onderdoor haalt met het feit dat universiteit geen optie voor mij moest zijn.
Misschien is het zijn bezorgdheid of is hij zelf gewoon gefrustreerd. Begrijp best dat de mening van je vader sterk weegt zeker als je nog jong bent maar wat je vader zegt is geen feit, dus zolang het een mening is lekker laten gaan toch.

- ik voel mij altijd maar onzeker
Dat is een keuze, iedereen heeft er last van onderschat dat niet. Je moet gewoon aan jezelf werken en zorgen dat je sterke punten beter tot uitdrukking komen. Doe vooral niet wat je niet goed kunt of niet leuk vindt want zo beperk je jezelf dus helemaal.

- ik heb enorme faalangst voor mijn examens
Krijg de indruk dat alles indirect met elkaar in verband staat..... je bent door ziektes beperkt om deze reden voel jij je anders dan andere mensen, je vader geeft je ook nogeens de indruk dat je anders bent en de mensen om je heen bevestigen dat voor jou gevoelsmatig misschien toch maar eens goed onderzoeken of het geen wat je denkt wel echt klopt...

- ik ben altijd gestresseerd dat ik mijn jaar niet ga halen en dat ik niet voldoe
Denk dat het beter is te geloven dat je hem wel haalt ... dat bespaart je een hoop negatieve energie... iedereen heeft weleens een studiedipje waarin gedacht wordt het jaar niet af te kunnen sluiten... maar bespaar je die stress je hebt er namelijk niets aan

M.a.w. ik zit enorm irritant in mijn vel, en niets lijkt te helpen. Het wordt soms zo erg, dat ik zit te kokhalzen van het piekeren..
Misschien eens bij de dokter langs gaan... maar ga vooral met jezelf aan de slag zodat je preceis zichtbaar krijgt waar alles aan ligt en wat je er aan kan doen.


Heeft iemand hier zelf ervaring mee? Weet iemand hier wat te tegen doen?
Heb persoonlijk geen lichamelijke, psychische beperkingen.... tuurlijk ben ik weleens onzeker maar ik probeer het gewoon te relativeren of andere ermee te confronteren.... zodat mijn gevoel zichtbaar wordt

En zeggen: "get over it", gaat niet bepaald helpen, want dat heb ik al meerdere keren tegen mijzelf gezegd..
Je vertelt jezelf in dit topic dat je het niet kan draai het eens om.... waarom zou je het niet kunnen. Kunnen is een keuze willen is de kunst...

Liefst enkel serieuze reacties, dank je...

[Klein Zusje]

Je zegt dat je veel moeite hebt om dagelijks te kunnen functioneren.
Iig, zo komt het bij mij over.

Dat je de ene dag in een rolstoel zit, en de andere dag niet heeft niets te maken met dat je ineens beter bent, daarom vind ik ook dat mensen die conclusie niet mogen plaatsen.

En ik neem aan, zo doorgaan is ook geen optie, want je blijft je er geestelijk van in de war. En je blijft er moeite mee hebben.
Ik kan wel zeggen dat je je er niets van aan moet trekken, en gewoon je leven moet leiden, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan.

Op je universiteit is toch altijd wel een studentenpsycholoog, of een vertrouwingspersoon?
Misschien moet je daar eens een babbel mee maken, en vertellen wat je dwars zit.

Als je echt hulp wilt kun je altijd naar je huisarts gaan en vragen of hij opties heeft?
Misschien zoals, GGz of een maatschappelijk werker(ster)
Want zoals ik lees uit je verhaal heb je niet alleen een lichamelijk probleem, maar begint het geestelijk ook moeilijk voor je te worden..

Liefs, Klein zusje!

en p.s. veel sterkte!

[Bongalientje]

zelf herken ik weinig van wat je zegt in mij of mensen om mij heen dus waarschijnlijk heb je niet zo heel veel aan dit berichtje maar misschien ook wel: ik probeer het gewoon

ik zie haast nooit mensen in een rolstoel, als ik wel iemand zie in een rolstoel heb ik de nijging om ngo eenk eer te kijken, net als het nog een keer kijken naar iemand die ej denkt te herkennen, die een bijzondere hoed op heeft of dat je omkijkt naar een plek waar je bijzonder geluid vandaan hoort...
ik kan me voorstellen dat jeje daar ongemakkelijk door voelt maar dit is voor bijna iedereen iets natuurlijks, je kunt er niets aan doen het is niet iets negatiefs ofzo..,.. ookal voelt het misschien wel zo!

Ik kan me slecht inleven in hoe jij je voelt maar ik denk dat je nieuwe omgeving je wel graag wilt helpen, als jij je ergens heel rot bij voelt het moeilijk hebt om ergens heen te gaan, probeer mensen te vragen je te helpen..

k heb nooit echt mensen gekend met echte problemen en weet me daarom moeilijk een houding te geven en weet niet zo goed hoe ik ergens het beste op reageer en vindt het daarom heel fijn als iemand iets aangeeft, ook al is het alleen dat je er eventjes langs wilt of als je iets vragen wilt..., dan is het makkelijker een gesprek te beginnen of je zelf een houding te geven .. voor anderen in je omgeving..

heel veel succes met alles!!