18-07-2002, 14:29
|
|
Verwijderd
|
Mijn ouders en hun drang naar perfectie. Ja. Niet voor zichzelf, zij zijn immers al perfect, maar voor mij. De opstandige dochter waar ze meer moeite mee hebben dan ze hadden gedacht. Omdat ze me niet zo makkelijk op 't voor hen juiste pad krijgen. Omdat ik niet de kleding draag die zij willen dat ik draag. Omdat ik te dik ben. Omdat ik niet op mijn zus lijk..
Situatie: ik ben een paar dagen met een vriend naar Praag geweest, ik kom thuis en het eerste dat mijn moeder tegen me zegt is 'Wat zie jij er afschuwelijk uit'. Okay, dit valt nog mee, maar met die ene zin verpest ze gelijk mijn hele vrolijke humeur. Ik hoor non-stop dat ik te dik ben, ze maakt afspraken met me voor een dietiste, maar aan de andere kant krijg ik wel dagelijks te horen dat het mijn schuld is dat ik anorexia heb gehad. Ze vragen zich af hoe ik zo stom kon zijn, terwijl ik al m'n gehele leven de grond ingetrapt word. Ik loop op m'n tenen om alles perfect te doen, om te voldoen aan hun wensen, hun droombeeld, van de 2 perfecte dochters waarmee ze kunnen opscheppen tegenover de buitenwereld. Op dagen dat er belangrijke mensen over de vloer zijn loop ik in kleding die mijn moeder van mij verlangd, praat ik met mensen over hoe geweldig mijn ouders wel niet zijn. En toch krijg ik achteraf commentaar, meestal vergezeld van een klap in m'n gezicht, omdat 'ik het ook NOOIT goed doe'. Ik ben gestopt met school. Gewoon, ik kon het niet meer aan, waren een paar vervelende dingen gebeurd daar met bedreigingen enz. en ik wilde niet meer. Ik mocht stoppen van mijn ouders, als ik daarna maar MBO zou gaan doen, wat voor mij alleen maar logisch was. Maar nu moet ik wel dagelijks aanhoren dat ik de dom was voor de Havo, niet alleen van m'n ouders, ook van familieleden. Mijn zus heeft VWO gedaan, waarom lijk ik niet meer wat meer op haar? Ohja, en waarom ben je zoveel dikker dan je zus? En wanneer knip je trouwens je haar af, het is geen gezicht zo.. Waarom gedraag je je als een slet? Doe niet zo overdreven, ze vinden je toch niet leuk.. Okay, het punt nu: ik heb jaren een minderwaardigheidscomplex gehad, waar ik langzaam uitkom met dank aan bepaalde vrienden. Ik vraag me alleen af.. kom ik hier OOIT uit zonder veranderingen met betrekking tot mijn familie? Ik kan zo niet doorgaan, ik weet hoe beinvloedbaar ik zelf ben.. Psych doe ik niet meer, na 8 jaar ben ik blij dat ik daarvanaf ben.. Maar ondertussen kan ik wel niets meer eten zonder een vinger in m'n keel te steken.. Help? 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
18-07-2002, 14:46
|
|
|
Ten eerste. Ik herken je verhaal deels, maar wat je hier schrijft, is echt buiten proporties. Daarmee bedoel ik, dat je hier niet langer in moet blijven verkeren, in deze situatie. Je wilt geen hulp, dat maakt het allemaal erg moeilijk. Want wie weet kan die hulp jou en je ouders eens gaan laten inzien hoe het anders kan. Ik weet zeker dat het probleem niet bij jou ligt, maar bij je ouders zelf. Zij hebben een complex dat ver buiten de maat ligt. De manier waarop ze tegen jou praten, is geestelijke mishandeling en sloopt je van binnen. Zulke dingen zeg je niet tegen je dochter! Ik vind het rot voor je dat je zo beinvloedbaar bent, maar ik kan het me ook wel voorstellen. Ookal kun je je ouders wel schieten, het zijn tóch je ouders en op de een of andere manier wil je wel aan hen tegemoet komen.
Hoe moeilijk het ook is, probeer toch jezelf te blijven en aan je eigen normen en waarden vast te houden. Dit is zo belangrijk. Het leven gaat uiteindleijk om JOU en niet wat anderen van je verlangen. Als iemand wilt dat je van de brug springt. dan spring je toch zeker niet? Ikzelf heb dit jarenlang gehad met mijn vader. Hij leerde me wiskunde , waar ik geen bal van begreep, en als ik de sommetjes niet wist (ik was en moest het vwo kind zijn, en heb daarom ook faalangst) kreeg ik klappen en niet zo zuinig ook. Er werd me verteld da ti kniets was, lomp en dom. Ik zelf ging dat geloven. Mijn vader had een moeilijke periode in zijn leven. Het leven met mijn moeder ging niet over rozen, ze zijn uiteindleijk ook gescheiden, maar hij was ook nog overspannen. Ik heb begrip gekregen voor zijn situatie. Ikzelf heb ook anorexia gehad (nog steeds een beetje, volgens mij kom je er nooit helemaal overheen maar dat is een ander verhaal) Ik denk dat het belangrijk is dat je ouders eens met iemand gaan praten, desnoods met jou erbij. WAnt hun te kortkomingen kunnen en mogen ze niet langer af blijven schuiven op jou Daarvoor ben je veel te kostbaar meid! Denk er nog eens goed overna, of je daadwerkelijk geen hulp wilt. Ik heb indertijd ook hulp gekregen voor mijn anorexia, en ook heb ik gezinstherapie gehad met mijn vader. Het heeft een hele hoop duidelijk gemaakt en de relatie tussen ons is nu beter dan ooit. Hij heeft mij leren te respecteren. Mijn broertje is een ander verhaal. Maar hij heeft het ook een tijd heel goed gedaan. Hij deed het netjes opschool en was een lief joch. Omdat ik altijd de problemen aantrok, moest ik me maar wat meer naar mijn broertje schikken. Dat kon ik niet. nU is de situatie omgedraaid en de rollen verwisseld. Ik ben nu het goede kind, en hij het mindere. Het blijft moeilijk voor ouders, maar de manier waarop ze nu met je omgaan is niet goed en mag niet getolereerd worden. Denk er nog eens overna of je hulp niet beter kunt accepteren dan afslaan. Desnoods kun je zelf met je ouders gaan praten. maar ik weet voor mezelf dat dat in het begin geen moer helpt, ze gaan alleen nog feller in de verdediging. Pas als er iemand met hen van buitenaf over praat, kan het zoden aan de dijk zetten. Ik wens je veel sterkte meid Liefs van Snow
__________________
BE the *miracle* !
Laatst gewijzigd op 18-07-2002 om 14:49.
|
|
18-07-2002, 14:47
|
|
Verwijderd
|
Probeer dan te werken aan je 'beinvloedbaarheid' .. je schrijft zelf al dat het steeds je ouders zijn die zo'n druk op je uitoefenen en dat je zus in alles beter lijkt te zijn. Schijt eraan, je bent gewoon jezelf. Probeer dat ook te blijven.
|
|
18-07-2002, 16:06
|
|
|
Ik ken het gevoel wel een beetje...mijn zusjes zijn beter in dingen, althans, dat lijkt zo. Vroeger ergerde ik me er enorm aan, werd ik er heel onzeker van. Ik wist (en weet misschien) dat iedereen hun beter en slimmer enz. vind. Maar ik kan er niks aan veranderen, ik ben ik. Ik ben wel heel perfectionistisch, wil altijd alles perfect doen, maar ondertussen weet ik heel goed dat dat niet kan, ik ben ook maar een mens. Ik probeer wel eens mijn zusjes de ogen uit te steken, door iets heel goed te doen of door iets te doen wat zij nog niet mochten/konden (ik wou ze ook nooit op dezelfde vereniging hebben, dan zouden ze weer beter worden en had ik nog niks wat ik beter kon dan zij), of door gewoon raar te doen. Ik woon nu niet meer thuis (maar op mezelf) en dat bevalt goed. Mijn zusjes kijken nu tegen mij op, die vinden het wel stoer, een zus die op zich zelf woont. Dit is iets van mij. Wat bij mij een voordeel is, vind ik meestal dan, ik ben de oudste, mijn zusjes zullen om die reden altijd een beetje tegen me op blijven kijken (tenzij ik hele gekke dingen ga doen), ik blijf hun 'grote zus'. Dat zorgt er soms wel voor dat ik me wat beter voel. Mijn ouders zie ik nu minder, daar heb ik dus ook minder 'last' van. Ik werk me uit de naad, hun zien alleen de resultaten, niet hoe ik ze bereik en wat er aan vooraf gaat. En de resultaten zijn over het algemeen wel redelijk.
Probeer idd toch, ondanks alles, hulp te zoeken...
__________________
Het is groen en het zit op een hekje.
|
|
18-07-2002, 16:24
|
||
|
Citaat:
Wij zijn met 5 kinderen thuis en alle 5 worden we ongeveer als gelijke beschouwd. Bij jou is het niet zo en ik meen dat het probleem ligt bij je ouders en niet bij jezelf.
__________________
www.devizu.com
|
|
|
18-07-2002, 16:27
|
||
|
|
Citaat:
 helemaal de goede instelling 
__________________
BE the *miracle* !
|
|
|
18-07-2002, 18:02
|
|
|
|
Helaas zijn er nog steeds ouders die denken dat het doel van opvoeding is: een persoon afleveren dat superieur is aan de rest van de wereld, aan wie helemaal niks mankeert en bovendien, met wie zij kunnen opscheppen als ware de prestaties van hun kind hun eigen prestaties.
Ouders zouden als doel moeten hebben dat jij een gelukkige, zelfstandig functionerende volwassene wordt die in staat is om haar plekje in de maatschappij te vinden en lekker mee te draaien. Needless to say dat daar zo niet veel van komt. Hoe jouw ouders zich tegenover jou gedragen, dat kan helemaal niet. En "trek je er maar niks van aan" lijkt mij érg makkelijk gezegd, maar ik denk dat het je behoorlijk diep treft als je eigen ouders, waarvan je denkt dat zij je begeleiders naar de volwassenheid zijn en waarvan je denkt dat zij zouden moeten weten wat goed voor je is, zulke dingen tegen je zeggen. Dat komt kei- en kei- en keihard aan. Is er niemand die je hierover in vertrouwen kan nemen, geen volwassene die je kan vertrouwen, een tante of een leraar of wie dan ook? Je ouders zullen toch moeten gaan inzien dat het ongelofelijk fout is wat ze doen, en als dat niet lukt... misschien is het dan wel beter als jij gewoon weg kunt daar. Kun je niet bij familie wonen? Of misschien kom je wel in aanmerking voor begeleid kamerwonen? Want wat zij doen is inderdaad een soort van geestelijke mishandeling en niemand houdt zo'n dagelijkse kogelregen van vernederingen lang vol. Kom op, kies voor jezelf, meisje! Heel veel sterkte!!!!!!
|
|
19-07-2002, 11:45
|
|
|
|
meissie...
je bent wie je bent en dat moeten mensen maar accepteren en jij ook...!!! ga jezelf niet verandere te kort doen omdat mensen zo over je denken! dat moet je niet doen echt niet meissie... en stop dr mee op die vingen in je keel te stoppen wat schiet je daar mee op? juist helemaal nix je ouders gaan daardoor heus niet anders doen en dat heb je zelf ook wel gemerkt toen je anorexia had ze zijn toch hetzelfde gebleven gaan ze nu toch ook niet anders doen tegen je? meisje alsjelieft je bent wie bent je accepteer dat daar moet je mee leven ja ja ik wet het het klinkt allemaal zo makkelijk ik typ da wel heel mooi ensow maar ik weet zelf ook wel dat het voor jou heel moeilijk is echt! probeer jezelf te acceptere en laat je ouders ze zijn jou als dochter niet waard! ...dikke knuffel...
|
|
19-07-2002, 19:07
|
|
|
|
Je kunt een paar dingen doen in mijn ogen.
- Praat eens met je ouders over dit probleem. Zorg dat ze je zien zoals je bent en niet anders. -Lukt dit niet dan ga je gewoon op kamers wonen. Je ouders zijn verplicht je financieel te steunen, als ze dit zichzelf kunnen veroorloven. Ik ken ook mensen die door dit soort ouders een andere opleiding hebben gezocht aan de andere kant van het land.
__________________
Als, als, als, wat een kutwoord. ALS ik een kutje had zat ik ook wel op paardrijden, maar ik heb verdomme geen kutje.
|
|
19-07-2002, 20:37
|
|
|
|
Je zult die ouders echt nooit in laten zien hoe ze bezig zijn oid.
De opvoeding die ouders geven is in hun ogen de "beste" opvoeding. Die verander je niet. En als ze er al je hele leven mee bezig zijn veranderd die ook niet 1 2 3. En jnieuwelaar: Haar ouders zien in hoe ze is. Dat bevalt ze niet, want ze weten dat het beter kan. Kijk maar naar der zus. En dat is dus wat ze willen, iets beters of net zo goed, maar het liefst beter. Voor iedereen  :KWeet niet hoor, maar jullie praten allemaal wel heel gemakkelijk "blijf jezelf, je bent zoals je bent". Maar zo is Jewel niet opgevoed. Zij is zo opgevoed dat ze "perfect" moet zijn. Of naar de standaard van hun ouders. Tis maar hoe je het wil noemen  .Ouders die slaan beschouwen dit ook als opvoeding, ze beschouwen die opvoeding ook als "goed". Kinderen die zo opgroeien denken meestal, tot op een bepaalde leeftijd, dat het zo hoort. Ze weten namelijk niet beter. Dus jezelf blijven heeft geen nut, want dat doet ze waarschijnlijk toch al. Voor Angeles: Er is geen goede opvoeding, er is ook geen slechte opvoeding. Het is en blijft een mening. En die verschilt nog weleens .Dit is mijn kijk overigens op dit soort dingetjes. Kzeg niet dat het zo is
Laatst gewijzigd op 20-07-2002 om 13:07.
|
|
19-07-2002, 21:03
|
|
|
ik ben het om te beginnen met Dreamlord eens...
Ik heb thuis ook problemen gehad die daar wel op lijken alleen zijn de jouwe vele malen erger (die van mij een (heel) erg zwakke versie van de jouw). Mijn oplossing daarvoor was mezelf minder gevoelig maken... tis niet een direct klaar, maar je moet gewoon in jezelf jezelf afleren om gevoelig voor ze te zijn. Ik kweekte er dan ook haat bij... - inmiddels zijn de problemen opgelost en verdwijnt de haat weer maar de haat heeft me de kracht gegeven om er iets tegen te doen en om te onderhandelen (ze zijn slecht in onderhandelen bij mij, meteen boos en wegsturen). Dat zou mijn oplossing dus zijn... minder gevoelig maken en ze gaan haten... Nog een waarschuwing... Ik ben er wel over het geheel ongevoeliger van geworden, niet alleen voor mijn ouders maar voor alles. Maar ik heb niet het vermogen verloren om te doen alsof ik gevoelig ben voor iets... Vertrouwenspersoon op school zei dat het mijn fout was dat ik voor iedereen ongevoelig werd maar... dat denk ik eigenlijk niet.
__________________
Ik denk meer dan jij dus ik besta meer dan jij.
|
|
20-07-2002, 11:52
|
|
Verwijderd
|
Hmja, ik heb even een paar dagen gewacht tot ik weer zou reageren, omdat ik gewoon niet wist WAT.. Aangezien er in de eerste paar reacties vooral gezegd werd 'Blijf jezelf', vond ik dat nogal moeilijk.. Het punt is, mezelf, wie ben ik dan? Ik heb thuis nooit mezelf kunnen zijn, en omdat ik dat zelfs daar niet kon, op de enige plek waar een kind zich volgens mij redelijk veilig zou moeten voelen, was het nog moeilijker om ergens anders te laten zien wie ik echt ben.. Op dit moment moet ik dat nog gewoon ontdekken.
Wat verder wordt gezegd; ga op kamers. Nu is het zo, dat ik dat wel zou willen, en ik het ook zou kunnen, aangezien ik er zelfstandig genoeg voor ben, dat heb ik wel geleerd in de laatste jaren. Het punt is dat ik vanaf September een andere opleiding ga doen, MBO dus, in Utrecht, en ik woon in Rotterdam. Ik heb mezelf al voorgenomen om in ieder geval volgend jaar in Utrecht te gaan wonen, maar in deze korte tijd lukt het me echt niet meer om daar een kamer of iets te krijgen, en om dat nou te zoeken in een andere stad/Rotterdam/Plaats bij Utrecht.. Mijn ouders confronteren met wat ze verkeerd doen; geloof mij, dat heb ik al zovaak geprobeerd, vooral vroeger, wat hen alleen maar deed denken 'Ze spreekt ons tegen, we hebben haar waarschijnlijk nog niet goed genoeg opgevoed'.. Ze weten wat ik er van vind, ik heb ze laten merken dat dit niet de manier is, maar zij zien niet dat ze iets fout doen.. Ik begon me al af te vragen OF ze wel iets verkeerds deden, of het niet gewoon aan mij lag.. Ik reageer later nog wel op de rest..
|
|
20-07-2002, 12:34
|
|
|
Ik snap niet wat jou ouders je aanpraten, ik heb al heel wat foto's van je gezien, maar ik heb zelden zo'n leuke meid, met zo'n gigantische uitstraling gezien als jij hebt! Te dik? Niet mooi? Meid, twijfel daar in ieder geval maar niet aan, je bent een stuk!
|
|
20-07-2002, 12:58
|
|
|
|
Misschien moet je toch hulp zoeken. Uitzoeken wat je mogelijkheden voor uit huis plaatsing of zo zijn, want dit lijkt me een onhoudbare thuissituatie. Verder moet je je er niet onder laten krijgen, hoe moeilijk dat ook is en beseffen dat je wel goed genoeg bent ook al denken je ouders van niet.
|
|
20-07-2002, 13:09
|
||
|
|
Citaat:
Overigens zijn er wel degelijk opvoedingsmethoden die de ontwikkeling van het kind weinig goed zullen doen, maar daar had ik het hier niet eens over. Als je goed gelezen had, had je gezien dat ik ook al gezegd heb dat het voor een buitenstaander makkelijk is om te zeggen dat ze zich er niks van aan moet trekken. Maar er moet wel iets gebeuren in elk geval. Ik denk dat het op een forum heel moeilijk is om voor zoiets een oplossing te vinden, ik hoop dat ze iemand irl kan vinden die haar kan helpen. Laatst gewijzigd op 20-07-2002 om 13:12.
|
|
|
20-07-2002, 14:26
|
||
|
|
Citaat:
Dus je kunt vinden wat je wil, maar ach, de ouders doen toch wel wat ze zelf het beste achten. En dan kan het nog zo fout zijn, maar in de ogen van de ouders is het goed. En ieder kind moet je anders opvoeden, dus sommige kinderen hebben zulke ouders nodig. Anders gaat het ook niet goed met ze. Enz enz enz. En btw, perfect houdt niet in dat ze de "beste" moet zijn. (kan wel natuurlijk )Perfect houd in dat ze "goed" moet zijn, of dat alles "goed" moet gaan. En je weet niet eens wat de eisen zijn, alleen dat het perfect moet zijn. Laatst gewijzigd op 20-07-2002 om 14:36.
|
|
|
20-07-2002, 15:55
|
||
|
|
Citaat:
Maar ik vind deze discussie een beetje zinloos. Het is mij en iedereen wel duidelijk dat die ouders er een eigen mening op nahouden en dat wij die niet kunnen veranderen. Nogmaals, niet alles wat je op een forum zegt is bedoeld om een ander te overtuigen, je kunt ook gewoon zeggen hoe jouw ideeën erover zijn. Ik begrijp wel dat ik met mijn idee bij hen weinig zal bereiken en dat zij zelf vinden dat ze het goed doen. Laatst gewijzigd op 20-07-2002 om 15:57.
|
|
|
20-07-2002, 16:53
|
|
|
|
Het gaat ook niet over de opvoeding, of de methoden.
Daar gaat het nu ook niet om. Maar een antwoord op Jewel haar vraag: Nee. Het blijft wel hetzelfde als het blijft zoals het nu is. Je ouders zullen waarschijnlijk nooit veranderen. Al zal het wel minder worden als je het huis uitgaat. Simpel gezien alleen al, omdat je dus minder in contact met ze bent. En dat ze dan totaal geen controle meer over je kunnen hebben want je beheert dan (grotendeels) je eigen leven. Of je ouders hebben dan geen toezicht meer. Maar uiteraard is het geen zekerheid .Een andere keuze, zoals anderen al hebben gezegd, is profesionele hulp. Een psycholoog. Al zullen je ouders dit ook moeten willen. Dus voor deze keuze sta je niet alleen. En je zult er over moeten praten. Dus je ouders krijgen wel een stille hint. En hier zal wel een flinke tijd in gaan zitten. En misschien word het er bij het begin wel moeilijker door, maar als het helpt dan is het resultaat waar je naar moet kijken .Een andere keuze is er niet echt, want erover praten heeft waarschijnlijk weinig zin. Want je ouders zullen het toch niet van je aannemen. Zo zie ik het natuurlijk, ik zeg niet dat het allemaal zo is.
|
| Ads door Google |
|
20-07-2002, 20:31
|
|
Verwijderd
|
Blegh, ik ben het nu weer helemaal zat. Omdat ik pfeiffer heb (jaja.. *zucht*) kan ik de laatste tijd niet echt uit enzo, heb er ook totaal geen behoefte meer aan, bleef ik vanavond dus thuis.. Ouders hebben etentje, bladiebla, ik moest dus weer nette kleertjes aan enz. Alles was redelijk okay, alleen bleef m'n moeder me de hele tijd aankijken met zo'n blik van 'Dat eet je hopelijk toch niet op he' waardoor ik ongeveer 6 happen eten opheb, met moeite.. Toen ging mijn moeder even met een vriendin praten, en om de een of andere reden kwamen ze op het onderwerp anorexia.. Waarna ze doorgingen over lijnen enz. Nahja, meteen riep m'n moeder me, eerst kreeg ik allemaal verwijten van 'Ja, stom dat je dat gehad hebt', waarna m'n moeder begon te zeggen van 'Maar ze is ook veel te dik'.. En die vriendin de hele tijd zeggen dat ze dat niet vond, maar m'n moeder bleef maar doorgaan, de hele tijd.. Op een gegeven moment ben ik echt met tranen in m'n ogen weggelopen..
|
|
20-07-2002, 21:19
|
|
|
|
Het is heel naar om te lezen hoe erg ze je kwetsen, ook een beetje vreemd dat ze dat zelf helemaal niet door hebben, of dat ze dat niks doet.
Kun je er misschien toch niet met iemand in je omgeving over praten? Een ander familielid met wie je het wel kan vinden, of iemand van school?
|
|
20-07-2002, 21:49
|
||
|
|
Citaat:
Als je moeder van mening is dat er het één en ander niet scheelt aan jou, is het dan geen mogelijkheid om met z'n tweeën een keer met een psycholoog te gaan spreken? De stap naar een psycholoog lijkt groot, maar als je d'r eenmaal zit valt dit allemaal reuze mee. Op het moment dat JIJ naar een psycholoog zou moeten / willen zal je moeder evengoed aan het woord komen. De situatie zoals hij nu is lijkt me onhoudbaar. Ik zou er niet aan moeten denken om op zo'n manier behandeld te worden.
|
|
|
20-07-2002, 21:49
|
||
|
Citaat:
En trouwens: ik herken veel in je verhaal. Ik word heel onzeker van mijn (vooral) moeder. Ze zegt continu dat ik te dik ben, niet zoveel moet snoepen (doe ik al niet) en dat mijn kleren stom zijn, dat ik kleren moet dragen die bij mijn figuur passen en geen leuke shirtjes. Dat ik mijn haar niet los moet doen, dat ik wat meer op mijn jongere (perfecte) zusje moet lijken en dat ik me gedraag als een kind van 5. Kortom:
__________________
"Wie kommts, daß du so traurig bist, da alles froh erscheint? Man sieht dirs an den Augen an, gewiß, du hast geweint."
|
|
|
21-07-2002, 17:01
|
||
|
|
Citaat:
Een dietiste is misschien geen gek idee. Zij kan je helpen een goed eetpatroon te krijgen, want ik denk dat je hier niet in je eentje uitkomt. Onthoud: probeer niet het ideaalbeeld die je ouders hebben na te streven. Je bent prachtig zo en ik denk dat ontzettend veel talent hebt. Kus en knuffel, mijnt
__________________
I'm a good girl, I am...
|
|
|
21-07-2002, 17:07
|
||
|
Citaat:
-x- Myrthe p.s.: Misschien vind je dit wel een onnuttige post maar ik weet verder ook niet zoveel te zeggen! Ik sluit me helemaal bij Feline aan hoor! *knuffel*
__________________
nein
|
|
|
21-07-2002, 20:31
|
||
|
|
Citaat:
.
|
|
| Advertentie |
|
|
|
21-07-2002, 20:36
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
21-07-2002, 21:45
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
*zucht*
|
|
|
21-07-2002, 21:47
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
21-07-2002, 21:51
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
En mijn moeder HEEFT ook problemen, toen ik klein was, heb ik jaren een moeder gehad die depressief op bed lag, die zelfmoordpogingen deed.. Ik was nog te jong om daar goed mee om te gaan, mijn zus is daar heel sterk en verstandig uitgekomen, die zorgde voor een heel gezin, EN deed 't geweldig op school.. Hierdoor ging het eigenlijk ook heel slecht met mij, maar dat hadden m'n ouders niet door.. Pas sinds een paar jaar zien ze dat 't 'mis' is gegaan in mijn opvoeding en proberen ze er iets aan te veranderen.. Of; ze proberen mij geheel te veranderen. Maar zoals ik al zei, mijn ouders kunnen niet GEDWONGEN worden om te gaan praten, ik bedoel, ze vinden het geen nut hebben, IK ben de foute in hun ogen..
|
|
|
21-07-2002, 21:54
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Hmja, daar herken ik inderdaad ook heel veel in.. Ik ben opgevoed met het idee dat ik de dik was, ik kreeg anorexia, ik kreeg te horen dat ik te dun was, ik kwam weer aan, ik kreeg te horen dat ik te dik was.. Het hoeven nog geeneens erge opmerkingen te zijn, maar 't komt gewoon heel hard aan.. Je voelt je er ook onzekerder door tegenover andere mensen..
|
|
|
21-07-2002, 22:00
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Mijn zus.. Verhaal apart. Zij kan zich gewoon niet voorstellen dat mijn ouders zo zijn, zij sloot zich vroeger altijd af voor alles, voor alle ruzies die er in ons huis waren, en richtte zich op school.. Waardoor ze nu een perfecte opleiding heeft, leuk huisje, alles, alleen wel een ontzettend probleem in de omgang met mensen, maar okay, dat doet er niet toe. :/ Familieleden, hetzelfde als met 'vrienden' van mijn ouders en kennissen, ze zien het op zich misschien wel, maar staan eigenlijk te ver van ons af, om te denken dat ze het recht hebben er op te reageren.. Een dietiste is inderdaad wel een goed idee.. Ik ben in een week eerst 4 kilo afgevallen, daarna weer heel snel 3 eraan.. Dit werkt niet. En dankjewel, lieve Mijnt.. *hug*
|
|
|
21-07-2002, 22:00
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
21-07-2002, 22:42
|
|
|
|
*geeft Plien een hele dikke kus*
ik uhm, kan op dit moment niet echt iets zinnigs zeggen enzo , ben beetje boel geschrokken van wat je net zei op MSN... damnz, kom bij mij wonen! ... ik weet het niet meer.kus, lieve Plien. 'k hou van jou.
__________________
...amen...
|
|
21-07-2002, 23:43
|
|
Verwijderd
|
Paulien, laat je niet gek maken! Blijf vooral je zelf!
*zucht* Ok ik ben sarcastisch bezig.. maar ik ben zo slecht in forumpraten.. weet je wel, het idee dat iemand het pas een dag of een week later leest irriteert me. Ik ben sowieso al slecht in al dat psychologische gedoe.. ik word ontleed, ik ontleed niet zeg maar. Ik weet alleen wel da'k uit die 200000 mensen die zo stom zijn geweest om forum.scholieren.com in te tikken in hun browserdingetje ik de liefste en puurste (klinkt heel vies, maar zo bedoel ik het niet  ) heb gevonden.. Jammergenoeg hebben ook een dozijn anderen je gevonden Maar goed, hoe lang ken ik je nu al? Bijna twee jaar huh? Kheb je niet eens ooit gezien.. en meestal ben ik bang dat ik je ooit moet gaan zien, maar meestal ook sip (*zie foto* dat was duidelijk niet alleen de schattige jongetjeslook, maar ook de sippejongetjeslook) da' k je met mijn fysieke kracht (*proest*) en mijn geestelijke dingetje (nouja met mij in de buurt heb je in ieder geval iemand om in zn wangen te knijpen, huh?) niet kan bijstaan zo.. niet volledig in ieder geval. Die conjo van een Joost kan het wel en dat wil ik eigenlijk ook.. dat probeerde ik te zeggen.Kbedoel, sjonge, wat heb ik veel met je mee gemaakt Van DA (D-e-a-d-l-y A-t-t-r-a-c-t-i-v-e, voor het geval je het weer vergeten bent) tot JoostJoost (Joost1) de ruzie's met Liesj en dan nu dit. Alleen voel ik me zo machteloos omdat ik een niet actieve rol kan vervullen als jouw 'Guardian Angel' (want een engel bennik wel ). Over de situatie met je ouders kan ik niks zeggen. Wel weet ik dat je heel bijzonder bent en je enorm veel mensen roert en die ook alles zouden willen doen voor je. Je mag je best gelukkig prijzen met Joost enzo (al komen we niet verder dan het gemiddelde slet-gesprek) en ik denk al je andere vriendjes en vriendinnetjes ook.. Khoop dat ik mezelf ook ooit es mag beschouwen als ' echte vriend(in ) van Plien'.
|
|
22-07-2002, 10:55
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Maar het idee is vast wel goed hoor, Pheebsj.. *hugt allebei*
|
|
|
22-07-2002, 12:42
|
|
|
|
ik ken een meisje die ook zo word behandeld door haar ouders
ik snap niet waarom mensen zoals jouw ouders en haar ouders kinderen nemen dan is het voor die kinderen toch ook geen leuk leven? ik ben blij voor je dat je vrienden hebt die je kunnen helpen en je accepteren hoe je bent dat moet je ook van je zelf kunnen, jezelf accepteren toen ik begon te lezen dacht ik: geen enkele ouder is het toch met de stijl van het kind eens ik ben zelf een beetje punk en mn ouders hadden ook liever dat ik in hockeykleding liep maar bij jou gaat het veel verder het meisje waar ik het net over had is van haar ouders vervreemd aan tafel praten ze niet met elkaar en als ze klaar is met eten vlucht ze zo snel mogelijk naar boven ze probeert zo veel mogelijk bij vrienden te zijn om maar niet naar huis te hoeven zij heeft ook echt haast geen zelfvertrouwen, ze is echt superonzeker en wantrouwig en bezitterig ik kan je niet echt helpen maar ik wens je veel sterkte toe en ik hoop dat je inziet dat je beter bent dan je ouders, leer jezelf accepteren en zie in dat je ouders fout zitten, zij hadden anders maar een robot moeten maken die ze zo in konden stellen dattie helemaal perfect was geen enkel mens is perfect en het ligt natuurlijk ook aan de wensen van de mens maar jij hoeft niet te voldoen aan de wensen van iemand, je hoeft alleen maar jezelf te zijn sterkte *knuffel* bluebell
__________________
go to hell, TO HELL
|
| Ads door Google |
|
22-07-2002, 15:00
|
|
|
|
Het is moeilijk om in zo'n situatie een goed advies te geven. Ik kan wel zeggen dat je weg moet lopen ofzo, maar dat maakt het uiteindelijk alleen maar erger. Ik hoop voor je ouders dat ze ooit inzien waar ze mee bezig zijn en dat het ze dan ook wat kan schelen.
Ik ken de situatie bij je thuis helemaal niet, dus ik hoop niet dat dit als gezeik overkomt. Naar wat ik hier gelezen heb willen je ouders je naar hun ideaalbeeld boetseren. Het erge aan dit alles is dat jij er nu schade aan ondervind. Aangezien dat ideaalbeeld een dwangmatig beeld is, zul jij er in hun ogen eigenlijk nooit aan kunnen voldoen. Daarom is het vrijwel zinloos om dat nog te proberen. Probeer de rationele eisen van je ouders te begrijpen, maar schuif de irrationele eisen terzijde. Als de meeste irrationeel zijn, dan betekent dat ook dat je daar eigenlijk niet naar hoeft te luisteren. Ouders zijn er om je op te voeden, maar als hun eisen irrationeel worden, dan wordt het onmogelijk om ernaar te luisteren. Je moet je eigen beslissingen maken, maar mijn voornaamste advies is om je niet neer te laten halen door je ouders als ze je waardeloos vinden. Ik zou geen dingen doen waar je zelf stuk aan gaat, puur en alleen uit rebellie, want dat heeft geen zin en werkt zelfs averechts. Je weet zelf wat goed voor je is en wat je waard bent, probeer vanuit dat oogpunt een naar jouw idee goede houding te vinden. Sterkte, succes, Krijn (vriend van Philip).
|
|
22-07-2002, 16:50
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Maar als ik je de hemel inprijs ensjo da komt ook niet geloofwaardig over Ik ben zo' n over compensatiejongetje..En Krijn: Stalker
|
|
|
22-07-2002, 16:52
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
22-07-2002, 17:41
|
|
|
|
....
ik ken je helemaal niet, maar iedereen bouwt onbewust een mening van elk forumpersoon op. Ik denk dat jij een meisje met heel veel talenten bent, en dat je best een beetje trots op je zelf mag zijn. ik vind je ook een heel mooi meisje. .... zo te zien maken je ouders je helemaal kapot, door te zeggen hoe dik je wel niet bent, en hoe verkeerd je bent vergeleken je zus. en dat er eigenlijk gewoon niet mee te leven is. daarom is het opzich best goed dat je volgend jaar uit huis kan. sjees, ik kom echt even niet uit mn woorden. wish I could help you out zucht, naja, ik probeer een andere keer deze post af te maken heel veel sterkte en succes, en ook maar een knuffel ookal ken ik je niet
__________________
_love is gonna save us
|
|
23-07-2002, 12:57
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
27-07-2002, 13:00
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
) En ja, het is gewoon onmogelijk voor mij, en waarschijnlijk voor iedereen om perfect te zijn.. En ik weet dat ik sommige dingen niet kan veranderen, maar doordat ik jaren heb geleerd dat ik dat wel moet doen, blijf ik het proberen..
|
|
|
27-07-2002, 13:01
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
 Nee, dankjewel, ik vind 't heel lief allemaal..
|
|
|
27-07-2002, 13:28
|
||
|
Citaat:
ik ben dus pliens (ohnee, jewels) beste (ja toch?) vriend in't echt dan, en pas sinds vannacht weet ik ongeveer wat er allemaal speelt in dat gezinnetje.. plien heeft me dit laten lezen, en ik schrok me echt helemaal kapot, want haar ouders, en de 2 dochtertjes komen echt over als het PERFECTE gezin, waar ik en vele anderen heel vaak jaloers op zijn geweest.. zelf heb ik echt een slechte band met mijn ouders, tenminste, mijn vader, m'n moeder is er al jaren vandoor, en het deed me altijd goed om dan naar plien te gaan, met een moeder die overal op lette, advies gaf.. ik had achteraf moeten zien dat dit geen advies was, maar meer het geven van een bevel, ze verborgen het alleen goed. natuurlijk hoorde ik hier af en toe wel iets over, maar ik nam 't nooit zo serieus, ik dacht dat zijzelf zo gedreven was, hoewel het belachelijk was, ze at/eet nooit, of in ieder geval heel erg weinig, ze sportte op een gegeven moment elke dag 6 uur, zonder ook maar iets te eten uiteraard, viel nonstop flauw.. *schaam* ik had 't door moeten hebben.. *kust plien*
__________________
Plien is lief!
|
|
|
27-07-2002, 18:00
|
|
|
Jewel ik kan hier weinig over zeggen maar hetzelfde verhaal heb ik gehoord van mijn beste vriendin, het 'perfecte meisje' in ieders ogen die zo ontzettend onzeker is. Dit komt alleen niet door haar ouders, want die geven haar juist altijd de aandacht die ze nodig heeft.
Het ergste wat ik vind is dat ouders over hun kinderen zeggen dat ze 'er niet uitzien'. Ik vind dat verschrikkelijk. Kijk als je kind net in een modderpoel is gesprongen ok, maar in jouw geval.. NEE hou op zeg. Ik ben boos op mijn beste vriendin's moeder die haar steunt met dieten.. ze heeft het absoluut niet nodig. Zo stom, het figuur van een meisje is gewoon heel belangrijk voor haar. Ik denk dat ik blij mag zijn met een moeder die nog nooit heeft gezegd dat ik er raar uitzie of een moeder die zelf ook bezig is met haar figuur. Het enige dat ze wil is dat ik gezond eet en als ik er gewoon slecht uitzie dat ik dan per sé vroeg moet slapen. Ik word best verdrietig van deze posts. Dit komt omdat ik zelf goed in mijn vel zit en dat ik vind dat meisjes zoals jij en mijn beste vriendin gewoon echt heel erg leuk zijn en echt niet anders dan ik, het enige verschil is dat de ene zich wel lekker voelt en de andere niet en dat ze zichzelf niet zo zien als ze zijn, en nóg verdrietiger dat dat komt door je ouders. Wenst je heel veel liefs toe, als je een keer met me wil praten voeg me toe op msn Roos4all@hotmail.com
__________________
Green eyes, you're the sparklight
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Liefde & Relatie |
Hoe voel je je op relationeel gebied #50 Orpheo | 500 | 10-12-2006 11:33 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 22:31.
Adverteren