Vrijheid ten koste van vrijheid - niet voltooid

[Raakvlak]

Vrijheid ten koste van vrijheid

Hoofdstuk 1

Anton en Patricia verhuisden naar een huis dat op alle andere huizen in de straat leek.
Aan de rechterkant woonde het echtpaar Ducroit; zij verwelkomden hun nieuwe buren reeds de eerste dag met een zelfgebakken taart.
‘Wat een aardige mensen,’ zei Patricia. Zij had blond, lang haar en een slank gezicht.
Anton, een zakelijk uitziende dertiger, had geknikt en zijn lippen bevochtigd, waarna hij haar zoende.
Na het echtpaar Ducroit kwam de familie Beukenkamp. Zij waren met drie: een oudere man, een jongere vrouw en een gehandicapt meisje dat dertien zei te zijn. Zij had bruin, kort stekeltjeshaar.
‘Wij wonen links naast jullie,’ zei haar moeder, die zichzelf familiair voorstelde als Ella. Daarna bekommerde zij zich om haar gehandicapte kind, dat haar kwijl op de bank liet lopen.
‘Zielig,’ zei Patricia even later, toen het bezoek in een zee van aardigheid was vertrokken. ‘Zo’n kind, je wenst het niemand toe. Vreselijk.’ Ze wachtte even en vervolgde: ‘Wat een vriendelijke mensen hier, vind je niet? Het is alsof we in een warm bad stappen!’
Ze trok haar bloesje uit en liep naar de slaapkamer.
‘Kom,’ zei ze. ‘Vrij met me.’
Anton liep naar zijn vrouw toe en kuste haar, waarna hij de liefde met haar bedreef.
Een half uur later wandelden ze de tuin in. Die tuin was redelijk groot, met gras dat er trots bijstond en bloemen in bloei.
‘Heerlijke zomer, niet?’ vroeg Patricia. Daarna keek ze naar links, waar het gehandicapte meisje haar gadesloeg.
‘He,’ zei Patricia. ‘Hoe gaat het met je?’ Ze zette enkele passen richting het meisje, maar dat draaide zich om en rende haastig het huis in.
‘Ik heb er nooit zo over nagedacht,’ zei Anton onverstoord. ‘Maar kijk eens hoe open de tuin is.’
Hij liep naar Patricia toe en zei op zachte toon: ‘Onze buren zien alles wat we doen, en kijk eens naar dat huis.’
Hij wees op het huis in het verlengde van hun eigen huis. Beide tuinen grensden aan elkaar, gescheiden door een houten hek. ‘Zij zien alles wat wij in onze tuin doen!’
Patricia knikte, maar zei niks.
‘Zullen we het gras laten groeien? Het is nu zo kort, lang gras is mooi. Het maakt de tuin voller.’
Weer knikte Patricia.
‘Laten we gaan slapen,’ zei hij daarna. ‘Morgen is mijn eerste werkdag.’
Het echtpaar ging slapen en in de nacht liet Anton zijn gedachtes los op de jongere mevrouw Beukenkamp. Hij zag haar naakt voor zich, terwijl zij zichzelf op haar knieën wierp voor hem.
Vol passie kroop Anton vervolgens op Patricia, die zich reeds had overgegeven aan de slaap.
‘Word wakker,’ zei Anton. ‘Word wakker.’
Patricia opende verbaasd haar ogen en keek Anton liefhebbend aan.
‘Is het weer zover,’ vroeg ze, terwijl ze hem op zich trok. Daarna liet ze hem begaan.
‘Nu moet ik slapen,’ zei Anton na afloop. ‘Morgenvroeg moet ik fit zijn.’
‘Ik hou van je,’ zei Patricia.
‘Ik ook van jou,’ antwoordde Anton. Hoewel ze al vijf jaar getrouwd waren, spraken ze nog dagelijks hun liefde voor elkaar uit.

De volgende morgen werd Anton gewekt door zijn vrouw.
‘Neem een douche,’ zei ze. ‘Ik heb je kleren klaargelegd.’
Anton nam een douche en deed zijn overhemd aan. Vervolgens wilde hij zijn stropdas ombinden.
‘Patries,’ riep hij kwaad. ‘Dit is de verkeerde!’
‘Hoezo?’
‘Het is dinsdag,’ riep Anton. ‘En dit is mijn stropdas voor de maandag.’
Het klonk als een verwijt, waardoor Patricia zweeg.
‘Het is niet erg hoor,’ zei Anton toen hij de keuken inliep. Hij drukte zijn vrouw een kus op haar mond en zei: ‘Is de krant er al?’
‘Nee,’ antwoordde ze. ‘Het abonnement gaat pas volgende week in.’
‘Verdomme,’ vloekte Anton, waarna hij een boek pakte en daarin las.
Patricia flirtte inmiddels met een boek getiteld: ‘Manifesteer jezelf.’


Hoofdstuk 2

Rond zeven uur keerde Anton terug van zijn eerste werkdag. Hij had zijn stropdas afgedaan, zijn colbert uitgetrokken en de mouwen van zijn overhemd opgerold. Hij was doodmoe van de nieuwe indrukken en kon niet wachten Patricia uitvoerig te vertellen over de grote baas, die zo lovend over hem had gesproken en hem al direct opslag bood.
Anton opende de voordeur en riep: ‘Ik ben thuis, schat.’
Patricia had ooit gezegd: ‘Als je maar nooit ‘ik ben thuis, schat’ roept,’
Sindsdien riep Anton het elke dag. Waar Patrica hem normaal lachend tegemoet kwam, bleek zij nu nergens te bekennen.
‘Patries?’ riep Anton terwijl hij door het huis liep.
Uiteindelijk opende hij de deur naar de tuin en daar zat ze. Aan een tafel die Anton nog nooit had gezien. Naast haar zat het echtpaar Ducroit. Ze zaten op stoelen die Anton nooit had gezien.
‘Daar ben je, schat,’ zei Patricia en ze stond op om Anton te kussen.
‘Wat doen zij hier?” fluisterde Anton. Hij was doodmoe en had weinig zin in de opgewektheid van het echtpaar.
‘Beste Anton,’ zei de man, die Teddy heette. Het enige noemenswaardig aan zijn uiterlijk was zijn kleine, donkerbruine snorretje. ‘Vertel, hoe was je werkdag?’
Hij schudde Anton fanatiek de hand en klopte hem op zijn schouder.
‘Ik had vakantie vandaag,’ liet hij erop volgen. ‘Fijn, he? Lekker weertje!’
Teddy droeg slippers met wollen sokken.
‘We hebben je vrouw maar geholpen met tuinmeubilair te kopen,’ zei Mathilde, de vrouw van Teddy. Zij droeg een masker van make up, hier en daar doorbroken door enkele hardnekkige rimpels.
Ze boog zich voorover en drukte Anton drie zoenen op zijn wang. ‘Vind je niet erg, toch?’
Voordat Anton antwoordde, zei Teddy. ‘Wacht, ik haal een stoel voor je.’
Hij liep het huis in en kwam terug met een stoel.
‘Die hadden we in de keuken gezet, als verassing, maar het duurde zolang voordat je er was, dat we maar al buiten zijn gaan zitten,’ sprak Teddy enthousiast.
Patricia lachte naar Anton, die probeerde eenzelfde soort lach op zijn gezicht te krijgen.
‘Haha,’ deed hij, weinig overtuigend.
Daarna was het even stil, waarop Mathilde vroeg: ‘Wil je dadelijk Chinees of Italiaans?’
‘Er is een hele goede afhaalitaliaan,’ zei Teddy met enige trots. ‘Hier om de hoek. Je kan meelopen, als je wilt.’ Hij stond op en zei: ‘Ik betaal wel.’
Anton zocht wanhopig de blik van Patricia, maar zij had het vermogen hem te negeren als hij haar nodig had.
Vervolgens stond hij uit beleefdheid op en volgde Teddy, die hem voorging in zijn eigen huis, naar de straatkant. Onderweg sprak Teddy over de buurt.
‘Het is veilig,’ zei hij. ‘We zouden kinderen nemen, dat durfden we hier aan, maar…’
Teddy stopte een moment en keek Anton aan. ‘We kunnen het niet.’
‘O,’ bracht Anton uit. Hij voelde hoe het zweet van een werkdag onder zijn oksel plakte en tegen zijn inmiddels klamme overhemd drukte. Hij had zich moeten douchen.
‘Ja, heel vervelend natuurlijk,’ ging Teddy verder. ‘Problemen met mijn zaad.’
‘O,’ bracht Anton wederom uit. Hij dacht aan een warm bad en privacy.
‘Hoe is het met jouw zaad?’ vroeg Teddy, terwijl hij lachte. ‘Jullie hebben geen kinderen toch? Maar wel de leeftijd.’
‘Ach,’ zei Anton bezwaard. ‘We zijn er nog niet aan toe.’
‘Niet?’ vroeg Teddy geschrokken. ‘Dan zou ik maar eens met je vrouw praten!’
‘Hoezo?’
‘Vraag maar aan haar… ik wil me nergens mee bemoeien.’
Daarna liepen de mannen verder.

‘Daar zijn jullie,’ zei Mathilde een half uur later. ‘We kregen al honger hoor!’
Ze wreef in haar handen en vervolgde: ‘We hebben de tafel gedekt, dus kom maar op.’
Ze schoof haar stoel naar achteren en begon het eten op te scheppen.
‘Ruikt goed,’ zei ze.
‘Het ruikt heerlijk,’ antwoordde Patricia. Ze trok Anton naar zich toe en kuste hem. ‘Vind je ook niet, schat?’
Anton knikte.
‘Het smaakt ook heerlijk,’ zei hij, zonder te proeven, terwijl hij zijn vork in de lasagne prikte.
‘Wijn,’ riep Teddy. ‘Hebben jullie ook wijn?’
Patricia stond op en liep het huis in, om terug te keren met een fles rode wijn. Teddy stond erop hem te ontkurken en vervolgens werd er gedronken, gegeten en gesproken.
Anton vond het ongezellig, want Teddy vertelde alleen over zichzelf en Mathilde praatte in eeuwenoude clichés. Patricia lachte uit beleefdheid om elke opmaat tot een grap.
Na een paar minuten keek Mathilde plotseling zeer ongemakkelijk. Ze pakte een servet op van tafel, bracht hem naar haar mond en fluisterde. ‘We worden bekeken.’
‘Bekeken?’ vroeg Teddy iets te hard, waarna Mathilde hem tegen zijn hoofd sloeg.
‘Bekeken, ja,’ herhaalde ze zachter. ‘Kijk maar naar links, maar niet te opvallend!
Anton keek enkele seconde naar rechts en draaide vervolgens zijn hoofd met een nukkige beweging naar links.
‘Het is dat meisje,’ fluisterde Patricia in zijn oor. ‘Je weet wel.’
Anton zag het. Het gehandicapte meisje, de dochter van de prachtige mevrouw Beukenkamp, keek met priemende ogen naar Anton.
‘Volgens mij doet ze dat altijd,’ zei Patricia. ‘Heel zielig.’
‘Zielig?’ vroeg Anton. ‘Eerder vervelend.’
Mathilde schudde haar hoofd en zei: ‘Zo mag je niet praten, dat mag echt niet. Je moet er maar aan gewend raken. Ze staat nu eenmaal graag te kijken. Iedereen heeft zo zijn onhebbelijkheden!’
Anton zweeg wijselijk, hoewel hij Mathilde graag op haar nummer had gezet.
‘En trouwens,’ ging ze verder. ‘Als je er echt niet tegen kan dat mensen je bekijken, dan moet je maar nooit meer in de tuin gaan liggen.’
‘Hoezo niet?’ vroeg Anton.
‘We worden altijd bekeken door onze vriendelijke, spiedende buurman,’ zei Teddy. Hij wees naar het huis van de overburen.
‘Huh?’ deed Patricia verrast. ‘Hoezo?’
‘Hij bekijkt alles,’ zei Teddy. ‘Ella van hiernaast…’
Anton keek Teddy vragend aan.
‘De moeder van het gehandicapte meisje,’ zei Teddy op fluistertoon, ter verduidelijking.
‘Zij lag een keer te zonnen en toen zag ze dat ze vanuit dat dakraam daar… zie je het?’
Anton en Patricia knikten.
‘Nou, daar stond hij met een verrekijker naar haar te kijken.’
‘Echt waar?’ vroeg Patrica geschrokken. Ze schudde haar hoofd en zei: ‘Maar dat is wel heel vies.’
‘Ja,’ voegde Anton eraan toe. ‘Dat is vreselijk.’
Hij keek naar het betreffende dakraam, maar zag niemand. Hij schudde zijn hoofd en was even vergeten hoezeer hij zich ergerde aan Teddy en zijn vrouw.
Hij kropte de verhalen over zijn nieuwe baan op tot Teddy en Mathilde eindelijk zijn huis verlieten.
‘Tot morgen,’ riepen ze vriendelijk.
‘O, god nee,’ fluisterde Anton.
Patricia grinnikte en trok Anton naar zich toe.
‘Ik wil het een keer met je in de tuin doen,’ zei ze.
Anton likte zijn lippen en zei: ‘Overmorgen komt de grote baas eten, vind je dat goed?’
Patricia verloor de controle over haar stem en vroeg opgewonden: ‘Overmorgen? Dat gaat goed, he?’
Anton lachte bescheiden.


Hoofdstuk 3

Op donderdag was Anton zenuwachtiger dan normaal. In de ochtend voelde hij een paniekaanval opkomen, toen zijn stropdas voor die dag nergens te bekennen was. Uiteindelijk hielp Patricia hem zoeken, waarna ze de stropdas opgerold terugvonden in de kleerkast.
‘Nu heb ik geen tijd meer om te ontbijten,’ jammerde Anton. ‘Uitgerekend vandaag.’
Patricia snelde naar de keuken en smeerde boterhammen voor haar man, waar ze vervolgens een plastic zakje omheen deed.
‘Veel succes,’ zei ze toen ze Anton het zakje in zijn handen drukte. ‘Tot vanavond!’
‘Ja,’ antwoordde Anton afwezig. ‘Je weet dus alles?’
‘Ja,’ antwoordde Patricia. ‘Ik ga dadelijk met Mathilde de inkopen doen, dat heb ik gisteravond afgesproken.’
‘Met Mathilde?’ vroeg Anton verbaasd, maar hij opende de voordeur al en rende naar zijn wagen. ‘Laat maar, regel het. Je bent een schat.’

Rond zes uur keerde Anton terug om de laatste voorbereidingen te treffen. De grote kwam om zeven uur.
‘Heb je alles?’ vroeg Anton.
Patricia knikte en wierp een blik naar buiten. ‘We hebben een elektrische barbecue gekocht. Leek ons makkelijker.'
‘Mooi,’ zei Anton oprecht tevreden. ‘Dat maakt een goede indruk. Ik ga me even omkleden boven, okay? Nieuwe kleren maken een nieuwe man, haha.’
Patricia knikte, waarna Anton verdween. Hij voelde zenuwen. Misschien zette hij vandaag een belangrijke carrierestap. De grote baas kwam nooit zomaar bij iemand eten; dat betekende iets!
Anton besloot een korte broek aan te trekken. Ze gingen immers barbecuen en dan misstond een casual look niet.
‘Op de zaak in pak, en thuis ontspannen,’ zei Anton terwijl hij naar de spiegel keek. Hij herhaalde het zinnetje enkele malen, zodat hij het kon zeggen tegen de grote baas, die er ongetwijfeld om zou glimlachen.
‘Kom je me even helpen?’ riep Patricia vanuit de tuin. ‘Dan dekken we de tafel al.’
Anton liep met het bestek naar buiten en zei: ‘Ik voel me bekeken, in mijn eigen tuin. Vreselijk is het.’
Patricia knikte. ‘Misschien kunnen we een heg maken, maar dat zullen de buren ons niet in dank afnemen. Ze zijn hier nogal dik met elkaar.’
Anton boog zijn hoofd en zuchtte. ‘Ik weet het. Zeg, vind je mijn korte broek goed?’
‘Je bent alleen een beetje wit.’
‘Ja? Verdomme! Dan trek ik iets aan wat langer is.’
‘Dat hoeft toch niet, Anton,’ riep Patricia, maar haar man was alweer verdwenen.
Hij vond een beige, zomerse broek.
‘Lekker weer, mooi huis,’ zei de grote baas toen hij binnenkwam. Hij droeg een pak met stropdas.
‘Dank u,’ antwoordde Anton,. Terwijl hij zijn lippen natmaakte. ‘Komt u toch mee de tuin in.’
Hij stelde Patricia voor, waarna de grote baas enkele slijmerige grappen maakte. Aansluitend nam het gezelschap plaats aan tafel.
Er kwam een goed gesprek op gang, over wijnen in Frankrijk en de rol van vrouwen in de zakenwereld. De grote baas merkte niet dat hij vanuit een aangrenzende tuin werd bekeken door het gehandicapte meisje.
‘Buurman,’ klonk het vijf minuten later. ‘Beste buurman!’
Anton draaide verschrikt zijn hoofd en keek in het gezicht van Teddy, die al een stap in zijn tuin zette.
‘Ik kom even iets stelen,’ grapte hij. ‘Hebben jullie bezoek?’
Anton knikte en stelde de grote baas voor aan Teddy.
‘We vroegen ons af of we ook wat vlees op de barbecue mochten leggen,’ zei Teddy. ‘We roken het en het ruikt zo lekker!’
Mathilde volgde haar man inmiddels zoals een volk zijn koning volgt.
‘En,’ vroeg ze, toen ze naast Teddy stond. ‘Mag het?’
‘Natuurlijk mag het,’ zei Teddy lachend. ‘Wacht, ik pak nog een stoel binnen.’
Weer liep hij het huis in.
Ondertussen keek Anton woedend naar Patricia, maar zij negeerde hem. Ze voerde een gesprek met de grote baas die deed alsof er niks aan de hand was.
‘Goed,’ zei Teddy even later. ‘Waar hadden jullie het over?’
Tot ergernis van Anton, kwam het gesprek op gang. Terwijl Teddy’s domheid en Mathilde’s oppervlakkigheid over de tafel vlogen als opgediend eten, zocht Anton wanhopig contact met zijn vrouw. Alles werd gadegeslagen door het gehandicapte meisje dat ongestoord en volledig ongegeneerd de tuin inkeek en door de overbuurman, die duidelijk zichtbaar met een verrekijker zijn ogen de kost gaf.
Toen de grote baas afscheid had genomen, begeleidde Anton hem naar de deur. In tegenstelling tot zijn wens hadden ze geen minuut over serieuze zaken gesproken.
‘Het spijt me,’ zei Anton. ‘Ik wist niet dat ze zouden komen. Ze komen altijd onaangekondigd.’
‘Wat een vreselijke mensen,’ sprak de grote baas. Hij friemelde aan zijn stropdas en klopte Anton op zijn schouder. ‘Ik benijd je niet.’
‘Haha,’ deed Anton. Hij voelde opluchting.
‘Ik hoop alleen dat je in onze zaak wél met zulke mensen kan afrekenen,’ zei hij. Daarna gaf hij Anton een hand en sloeg de deur achter zich dicht. Anton wist niet wat hij moest denken. Hij voelde sterk de behoefte met Patricia te praten, maar zij was druk in gesprek met Mathilde.
Anton hield zich koest, tot het ongevraagde bezoek was verdwenen. Daarna huilde hij in de armen van zijn vrouw.


Hoofdstuk 4

Het weekend was om te ontspannen. Anton en Patricia gingen meestal wandelen. In de herfst liepen ze door de bossen, op zoek naar paddenstoelen en eikels. In de zomer liepen ze het liefst over de duinen.
‘Er zit zand in mijn schoen,’ zei Anton lachend, voordat hij de voordeur openmaakte. Hij trapte zijn schoen uit en trok vervolgens zijn sok uit. Hij stond op een been.
Patricia duwde hem, waarna Anton in de heg naast het huis viel. Daarna lachten ze beiden.
‘Ik moet mijn haar kammen,’ zei Patricia. Ze hielp Anton overeind en vervolgde: ‘Het is helemaal verwaaid.’
Anton kroelde met zijn hand door Patricia’s haar en zei: ‘Nu ziet het er helemaal niet meer uit!’
Hij zuchtte even en zei: ‘Ik hou van je.’
Daarna liepen ze naar binnen. Vanachter het huis klonk ritmisch geronk.
‘Wat is dat voor een geluid?’ vroeg Anton geschrokken.
Patricia was reeds de tuin ingelopen.
‘Anton,’ riep ze. ‘Blijf jij even binnen.’
Nieuwsgierig naar wat hij aan zou treffen, stapte Anton echter naar buiten. Teddy, de betrokken buurman, stond achter een grasmaaier. Hij had oorbeschermers op en toen hij Anton en Patricia zag, zette hij ze af en zei vriendelijk: ‘Ik dacht, pik het even mee, dat scheelt jullie een hoop werk!’
Anton schudde zijn hoofd. Hij keek Teddy strak aan en riep: ‘We willen het juist lang!’
‘O,’ zei Teddy. ‘Pardon.’ Hij knipoogde erbij. Daarna zette hij de grasmachine af en keek schattend naar Patricia.
‘Jij wilde het ook lang?’
Patricia schudde haar hoofd. ‘Nee, ik vind kort mooier.’
‘Ah,’ riep Teddy. ‘Zie je nu wel, Anton. Eigenlijk doe ik je een plezier!’
‘Plezier?’ riep Anton woedend. Hij stapte dreigend op Teddy af. ‘Je maakt me helemaal gek… verdomme. Rot op, verdwijn!’
Patricia sprong tussen haar man en Teddy in.
‘Godverdomme,’ vloekte ze. ‘Doe eens normaal.’
Teddy lachte ondertussen niet meer. Hij trok een verbaasd, ietwat gekrenkt gezicht en schuifelde achter zijn grasmaaier aan de tuin uit.
Anton wilde hem achterna rennen, maar zijn razernij zat hem in de weg. Hij viel over het verlengsnoer dat over het gras liep. Vervolgens nam Patricia hem bij zijn mouw en trok hem mee naar binnen.
‘Doe eens kalm,’ zei ze. Ze omhelsde hem.
‘Kalm?” schold Anton. ‘Die man is gek, die hele buurt is gek!’
‘We moeten wennen,’ zei Patricia sussend.
‘Denk je? Kijk eens om je heen: een geile vent en een mongool kijken naar alles wat wij doen, terwijl anderen zomaar de tuin inlopen om het gras te maaien of vlees op de barbecue te leggen!’
‘Ik weet het,’ zei Patricia. ‘Ik weet het. Maar kalm nu!’ Ze zei het hard, zodat er geen twijfel kon bestaan over de ernst; zij werd zelf kwaad. ‘We maken een hek!’
‘Een hek?’ vroeg Anton honend. ‘Daar kruipen ze onderdoor, als kakkerlakken.’
Patricia wilde kwaad kijken, maar het lukte haar niet. Ze lachte. ‘Wat dan?’
‘Ik zal erover nadenken,’ zei Anton mysterieus. ‘Vertrouw je op mij?’
‘Dat weet je toch,’ antwoordde Patricia als een vrouw die zich naast haar man schaart. Weer kuste ze hem.

Na negen uur, toen het buiten begon te schemeren, waagde Anton zich in de tuin. Hij nam plaats in de ligstoel, terwijl hij achterdochtig naar beide buren keek. Het gehandicapte meisje met de knappe moeder stond er niet en evenmin was Tedddy buiten. Er was eindelijk rust.
Rust die kort duurde, want al snel viel Anton’s blik op het raam aan de overkant. Er stond een man die neerkeek op Anton. Zodra hij echter zag dat Anton keek, liep hij weg bij het raam, om er een minuut later weer te staan.
Anton voelde de woede opkomen die hij had gevoeld toen Teddy het gras maaide. Zonder erover na te denken stond hij op en liep naar de voordeur.
‘Wat ga je zo laat nog doen?’ vroeg Patricia.
‘O niks,’ antwoordde Anton. ‘Een wandeling maken, meer niet.’
Daarna verdween hij, om twee minuten later aan te bellen bij de overbuurman.
De deur werd pas na vier keer aanbellen geopend en de buurman, een kleine, oude man met sproeten op zijn hoofd, vroeg: ‘Wat wilt u?’
Hij herkende Anton blijkbaar niet. Ondanks zijn postuur kwam de man zeker over.
‘Wat ik wil?” vroeg Anton. ‘Ik wil dat u niet meer naar ons kijkt.’
‘Kijkt?’ vroeg de man onbeholpen.
‘Ja,’ antwoordde Anton, terwijl hij met zijn tong langs zijn lippen ging. ‘Kijkt. U staart de hele dag naar onze tuin.’
De man keek plotseling geschrokken en probeerde de deur dicht te maken, maar Anton had zijn voet reeds op de drempel gezet.
Hij duwde de man vervolgens achteruit en liep diens huis binnen. Het huis oogde zeer ordelijk
‘Gaat u mijn huis uit,’ riep de man paniekerig. ‘U heeft hier niks te zoeken. Ik bel de politie!’ Hij zocht steun bij een grote kast vol met servies.
Anton was echter woedend. Hij liep naar de verste muur van de kamer, waar foto’s hingen.
Hij zag foto’s van Teddy en Mathilde en van Ella. Daaronder hing een uitvergrote foto van Patricia.
‘Smeerlap!’ riep Anton woedend. Hij trok de foto van Patricia van de muur en stormde het huis uit.
Thuisgekomen zocht hij Patricia op en toonde haar de foto.
‘Van de man aan de overkant,’ zei hij.
‘Gadverdamme,’ riep ze.
Ze kuste hem op zijn voorhoofd en zei: ‘Het is een gek, er had je iets kunnen overkomen!’

[I C U]

Ik wil een vervolg. Het leest fijn, goed verhaal en ik heb het zonder afgeleid te worden gelezen, terwijl het toch een best lang stuk is. Heel goed!

[Zut Alors!]

Je gebruikt wel erg veel enters. Ik vind het een beetje kinderachtig over komen, ook omdat het zo oppervlakkig is. Toch houdt het verhaal me wel bezig, er zitten aparte dingetjes in élk persoon. Dat vind ik weer leuk.

[Raakvlak]

Je kunt ook proberen te begrijpen waarom dingen zo zijn, in plaats van ze op te noemen.

[Redhair]

Erg leuk. Het leest fijn, een leuk onderwerp. Ik wil wel meer lezen.

[Zut Alors!]

Raakvlak schreef op 18-01-2005 @ 20:34 :
Je kunt ook proberen te begrijpen waarom dingen zo zijn, in plaats van ze op te noemen.

Tja, ik geef ook eigenlijk geen commentaar hè? Ik kon gewoon niks beters bedenken...

[Vogelvrij]

Ik heb de eerste twee hoofdstukken gelezen (wegens tijdgebrek, ik moet nodig gaan huiswerken), maar ik vond het wel grappig en fijn geschreven, je wil ook wel graag doorlezen en zo

[niam]

Zoals je weet vind ik het goed. Treffende humor en een mooi basale stijl.

Benieuwd naar je échte eind.

niam ]

[Ndimension]

Volgens mij probeer je te beschrijven hoe Anton van een hardwerkende, vreedzame man verandert in een of andere maniak. Het verhaal gaat, vind ik, op dat gebied wat te snel.
De personages hebben zo hun eigen onvolkomenheden, dat maakt het interessant. Als ik dan de dialogen lees, heb ik niet echt het gevoel meer dat iedereen zo anders is.
De openingszin vind ik trouwens ook niet zo sterk, ik lees wel drie keer 'huis' in die zin.
Dat was slechts wat kritiek. Het verhaal is op zich wel goed.

[Zut Alors!]

Ja, ik denk dat dat het is. Het lijkt wel of de enters de snelheid en de inhoudsloosheid moeten verhullen. Er is in ieder geval íets wat ik daar niet mooi aan vind, ik kan er alleen m'n vinger niet op leggen. Niet dat het zonder die enters mooier is, in tegendeel, maar toch ontbreekt er iets aan.

[Raakvlak]

hm, ok.

[Hamkaastostie]

k heb t gisteravond gelesen in men bed ( k print veel) en ik vind het heel apart, het is heel steriel, en toch ook weer niet, ik wil de rest ook wel graag lezen, ik ben beniewd >.<