[verhaal] Julia

[wisdom]

Een nieuw verhaaltje van mij. Regaeer maar.

Mama je hebt me altijd al gedwongen om dingen te doen die ik niet wil. En nu dwing je me om deze plaats te verlaten. Net zoals je papa hebt gedwongen om van je weg te lopen. O papa, lieve papa, waarom heb je me niet meegenomen naar je nieuwe blonde vriendin? Waarom heb je me bij mama achtergelaten? Jij weet het beste van iedereen waar mama toe in staat is. Waarom papa, mag ik je dochter niet meer zijn?
Er is zoveel veranderd sinds je vertrokken bent. Mama was zo eenzaam zonder jou. Het verdriet droop van haar gezicht af. De kringen onder haar ogen, het haar dat steeds doffer werd. En ze huilde zo veel, ontiegelijk veel. Haar vriendinnen troostte haar in het begin nog wel, maar ze lachte niet meer. Net of ze alle vrolijke dingen verbannen had uit haar leven. Niemand vond het nog gezellig om bij ons te komen. Ook mijn vriendinnen niet. Want ik was ook niet meer het vrolijke meisje wat ik vroeger altijd was. Ik leed onder mijn eigen verdriet, maar vooral onder mama’s. Het draaide toen al de hele tijd om haar.
Ze begon te drinken papa. Zo veel meer dan jij altijd deed. In het begin viel het wel mee. Maar nadat de tijd verstreek deed ze het steeds vaker en meer. Ze begon me ook vaker te slaan als ik haar kwaad maakte. Ze deed niets meer in het huishouden, dat liet ze aan mij over. Ze keek zelfs niet meer naar me om. Nu was ik zoveel eenzamer dan zij. Zij had haar drank. Ik had niets. Zelfs geen ouders.
Het ging slecht met me. Mijn school leed eronder. Niet dat het er veel aan toe deed, ik moest er toch van af. Mama had namelijk geen werk meer. Ze hadden haar ontslagen omdat ze zelden nuchter was. En al het beetje geld dat we van jou kregen, dronk ze meteen op. Ik moest dus van school. We konden het niet meer betalen.
En of dat niet genoeg was moest ik ook nog een baantje erbij nemen. Maar op je 16de krijg je niet veel uitbetaald.
Maar toen kwam mama met een oplossing. Ik kan me die avond nog goed herinneren papa.

Mama had een fles in haar handen. Wijn deze keer. Ze nam een grote slok en lachte. Ze kon zo blij zijn als ze dronk. Maar ik wist dat elk moment haar bui over kon slaan. Ze leunde tegen de vensterbank aan. En zette wat muziek op, waarbij ze weer een hysterische lachbui aan over hield. ‘O Julia, kom meisje, hou op met afwassen. Kom en dans, dans met je moeder. Julia dans met me!’ Haar eens zo mooie stem, schetterde door de keuken. Ik werd er knettergek van. Ze kon me nooit met rust laten.
Ik draaide aan de volume knop zodat het weer rustig werd. ‘Jij saaie slet dat je bent. Je gunt me niets. Helemaal niets. En altijd maar zeuren over geld. Stomme trut, geen wonder dat je geen vrienden hebt’ Mijn moeder zakte in elkaar op de grond. Ik probeerde de woorden zo snel mogelijk te vergeten.
‘O Julia, sorry meisje. Maar je moeder heeft het ook zo zwaar gehad vandaag. Ik heb namelijk geweldig nieuws schatje. Ik heb een geweldig baantje voor je geregeld. Een geweldig baantje!’ Ik draaide me om. Het sop droop langs mijn armen omlaag en druppelde op de grond. ‘Een baantje? Maar mama, ik heb er al 2.’ ‘Maar dat is juist het mooie mijn kindje. Als je in de smaak valt, dan mag je de andere 2 opzeggen. Je verdiend dan immers genoeg. Kom, krijgt mama niet een knuffel van je?’ Onzeker omhelsde ik haar. Het was alsof ik een vreemde moest knuffelen. Het voelde niet meer vertrouwd aan, niet zoals vroeger. ‘Maar hoe bedoel je? Als ik in de smaak val? En wat voor baantje is het eigelijk precies?’ ‘Julia, stel niet zo veel vragen. Jij gaat vanavond gewoon even langs Janus.’ Ik begreep er niets van. Janus was een man van in de 40, die om de hoek woonde. Ik begreep niet wat voor werk ik bij hem moest verrichten. ‘Wat moet ik dan bij hem doen mama?’ Geërgerd zette ze met een klap haar fles op tafel. ‘Je weet maar al te goed wat je bij hem moet doen. Je bent 16, met zo’n lichaam als de jouwe valt er veel geld te verdienen. En dat is toch wat je wilt he? Geld? Daar zit je toch altijd om te zeuren? Nou, nu kun je het verdienen. Om 11 uur moet je bij Janus zijn. Einde discussie!’

Ik wou het helemaal niet papa. Ik probeerde het mama duidelijk te maken. Maar ze duldde geen tegenspraak. Ze begint dan weer te slaan. En wat moest ik doen papa? Ik kon nergens heen. Ik kon niet weg. Ik kon mijn moeder niet verlaten, ze zou dood gaan zonder mij. Dus ik ging langs Janus. En ik vond het verschrikkelijk. Na hem volgde er meer maar uiteindelijk accepteer je het dat dit je lot is. Maar mama ging te ver papa. Mama ging te ver.

‘Julia! Kom onmiddellijk hier!’ Ik zuchtte. Mama was weer chagrijnig. Snel rende ik naar haar toe om te voorkomen dat ze nog kwader zou worden. ‘Julia ik heb geld nodig. Nu!’ Ze trok aan mijn haren en sleurde me mee naar de keuken. ‘Geef me het nu. Of je zult er van lusten! Waar is het geld, jij vuile kuthoer!’ ‘Mama ik heb geen geld meer! Ik heb boodschappen gedaan!’ Ik wees naar de koelkast. Maar mama bleef me strak aankijken. Haar ogen priemde in de mijne en ik was nog nooit zo bang voor haar als toen. ‘Ik weet wel wat jij met het geld hebt gedaan. Ik weet het wel. Je hebt het voor jezelf uitgegeven hé? Jij geeft verdomme niets om mij. Om je eigen moeder nog wel. Het interesseert je geen bal of ik er onder moet lijden! Denk je dat je dat kunt maken Julia?’ Ze haalde naar me uit en raakte mijn wang. ‘Je eigen moeder bedriegen. Ondankbaar kutwijf!’ Ze sloeg me weer en begon te schelden. En bij ieder woord sloeg ze harder. Ik probeerde weg te vluchtten maar het lukte niet. Uiteindelijk trok ze een mes uit de keukenlade.

Ik had mama nooit teruggeslagen als ze me sloeg. Ik had mama nooit teruggescholden als ze me weer voor iets uitmaakte. Ze hield niet meer van me. Ze hield van haar drank. Niet van mij. En ze wou van me af. Wat had ik dan moeten doen? Ik was sterker als haar papa. En nu ligt ze daar, in de keuken op de vloer. Gestikt in haar eigen bloed.
En wat moet ik hier nog doen? Ik ben alleen maar het hoertje dat voor haar moeder moest zorgen. Ik heb geen toekomst.
Papa, blijf jij maar bij je blonde vriendin. Ik weet dat je me niet wilt hebben omdat het je niet uitkomt. Maar ik heb besloten dat ik altijd bij mama zal blijven. Wat ze mij ook aandoet.
Dus ik moet nu gaan en deze plaats achter mij laten.

Vaarwel papa.

In één keer uitgelezen...'k vind het erg mooi...ook de vorm waarin je het gedaan hebt...

(Eén dingetje dat volgens mij anders moet 'Nu was ik zoveel eenzamer als zij.', moet volgens mij 'Nu was ik zoveel eenzamer dan zij.' zijn.)

[wisdom]

nouw dan zal ik dat fftjes veranderen...dank je wel

Heftig. Een goed verhaal. Het is een vreselijke geschiedenis en ik hoop van harte dat het compleet verzonnen is.

De wisselwerking tussen de brief en de herinnering doet zijn werk. Hoe die twee samensmelten op het einde is ook mooi gedaan. Aan de opbouw valt dus weinig aan te merken. Misschien zou het eerste deel van de brief kunnen inkorten om eerder een herinnering te laten zien, om de lezer eerder te pakken, maar het hoeft niet perse.

Laat ik dan eens wat kwetteren over je stijl. Over het algemeen genomen is die lekker rap leesbaar. We krijgen geen monsterachtig lelijke zinnen voor ons kiezen en je hebt de boel mooi geordend. Waar je wel schuldig aan maakt, is een omslachtige omschrijving, waarin je ongeveer vijf keer hetzelfde zegt. Neem nu eens deze passage:

"Mama was zo eenzaam zonder jou. Het verdriet droop van haar gezicht af. De kringen onder haar ogen, het haar dat steeds doffer werd. En ze huilde zo veel, ontiegelijk veel. Haar vriendinnen troostte haar in het begin nog wel, maar ze lachte niet meer. Net of ze alle vrolijke dingen verbannen had uit haar leven."

Het is wel makkelijk om te zeggen dat ze eenzaam is, maar het beeld dat je daarna schets, geeft dat ook te kennen. Die eerste regen zou dus weg kunnen. Je zegt dat het verdriet van haar gezicht afdruipt. Dat is een geweldige mooie metafoor/metonymia voor het huilen, wat je later weer noemt. Dat kan dus weg, dat tweede. Dat ze niet meer lacht is dan ook wel duidelijk, dus dat is ook overbodig. Wat we overhouden na deze wegstreep actie van dubbelheden is:

"Zonder jou, droop bij mama het verdriet van haar gezicht. De kringen onder haar ogen, het haar dat steeds doffer werd. Haar vriendinnen troostte haar in het begin nog wel, maar ze toch was het net of ze alle vrolijke dingen verbannen had uit haar leven."

De nieuwe versie leest rapper omdat het korter is, maar het vraagt ook meer van het inbeeldingsvermogen van de lezer. Wanneer alles niet zo voorgekauwd wordt zoals in die eerste passage, dan moet de lezer zelf denken en raakt hij/zij er meer betrokken bij. Denk er maar eens over na.

Iets anders wat je doet is de mosterd na de maaltijd. Kijk naar de volgende passage:

"Het ging slecht met me. Mijn school leed eronder. Niet dat het er veel aan toe deed, ik moest er toch van af. Mama had namelijk geen werk meer. Ze hadden haar ontslagen omdat ze zelden nuchter was. En al het beetje geld dat we van jou kregen, dronk ze meteen op. Ik moest dus van school. We konden het niet meer betalen."

De laatste twee zinnen zijn compleet overbodig. Het is voor de volle honderd procent herhaling van wat er eerder in de alinea al gezegd werd. Je mag best van je lezers verwachten dat ze die boodschap er uit gehaald hadden zonder die laatste twee regels. Als dat niet het geval is, heb je te maken met een aantal schijndode hersenlozen en raad ik je aan een ander publiek te zoeken.

Ik heb speciaal voor jou een hoop fouten er uit gehaald. Ben je nu niet gelukkig aan het zijn?

Allereerst heb je vaak dat iemand iemand aanspreekt, maar dat er geen komma aan te pas komt. Zo moet "Mama je hebt..." bijvoorbeeld "Mama, je hebt..." zijn. "Ze begon te drinken papa.", moet dus ook "Ze begon te drinken, papa." worden. Dit komt vrij vaak voor. Het is een geweldig leuk werk om dat na te lopen, dus veel plezier!

"...je nieuwe blonde vriendin?" - Je nieuwe, blonde vriendin. Alweer de komma.

"...het vrolijke meisje wat ik vroeger altijd was..." - Dat. Het klinkt misschien vreemd, maar het woord 'meisje' is zo onzijdig als Tom Poes. Men verwijst er dus naar met 'dat' in plaats van 'wat'.

"dat elk moment haar bui over kon slaan." - Een regenbui waait inderdaad over, maar een emotionele bui slaat om.

"2", "40", "11" en "16" - Schrijf getallen maar vooruit. Het is een verhaal, geen wiskundige nota.

"Je verdiend dan immers genoeg." - De mooiste en meest gemaakte fout in de Nederlandse taal: de d/t-fout. Je verdient dan immers genoeg.

"Ik probeerde weg te vluchtten maar het lukte niet." - Ook een mooie. Verleden tijd gebruiken is hier niet nodig. Na 'te' komt altijd een infinitief. Altijd? Nee, ok, niet altijd.

"Ik was sterker als haar papa." - Je was sterker dan haar, want je maakt een vergelijking.

Dat was mijn bescheiden mening, kort en bondig geformuleerd. Veel plezier ermee!

LUH-3417