Hier een stuk van een msn-gesprek tussen mij en Maarten Löffler; sorry voor de vreemde opmaak en al helemaal sorry voor de rest.
(Xarbia=blauw=Maarten, Johan=zwart=Johan)
Xarbia zegt:
de gang van zaken in een doorsnee kruidenierszaak in het centrum van Boston dan?
Johan zegt:
is goed joh
mooi, we zijn er uit
begin jij?
okay
er was eens een doorsnee kruidenierszaak in het centrum van Boston
ga jij verder?
is goed
achter de toonbank stond een oude, zwarte man.
plotseling dringen er 4 mannen met nylonkousen over hun hoofd de zaak binnen; ze verspreiden zich razendsnel door de winkel, rennen heen en weer; kopen twee halfjes bruin en een rol mentos en daar gaan ze weer.
de oude zwarte man, die al over de 50 is, gaat eens even lekker z'n krantje lezen
het zal wel weer zo'n saaie dag worden
hee ik was!
oh sorry ik neem alles terug behalve wat ik niet terug hoef te nemen
"papa," zei het meisje, "wil je even mee komen?"
je mag weer hoor
oh ja
ga gerust je gang
plotseling dringen er 4 kleine meisjes met bivakmutsen over hun hoofd de zaak binnen; ze verspreiden zich razendsnel, rennen heen en weer en kopen zoals gebruikelijk cactusthee voor hun overleden moeder.
jij mag
Plotseling rennen er veertien indianen met glanzende huiden op olifanten de zaak binnen; ze stampen in het rond en bezorgen de zwarte man bijna een hartaanval, leggen wat geld op de toonbank en verdwijnen weer.
"maar natuurlijk, wat is er?" vraagt papa.
het meisje trekt haar oude vader aan zijn mouw door de smalle deur die leidt naar het krappe woongedeelte van de kruidenierszaak, alwaar de schemering van buiten al is doorgedrongen en het voor het gevoel net een graad of twee killer is dan in het winkelgedeelte.
"papa, ik moet je iets bekennen," zegt het meisje dan voorzichtig, "ik ben niet je echte dochter; je bent bij je geboorte verwisseld..."
Even is het stil.
Dat was precies de gelegenheid waar de japanners op hadden gewacht. Stilletjes sluipen ze de verlaten winkel in, en zonder dat de oude man het merkt verdwijnen ze weer met de complete voorraad mentos.
Die gelukkig al zo'n 15 zinnen op was.
"Wat? Maar... waarom heb je me dat nooit verteld?" De man kijkt naar zijn vrouw, maar ze slaat haar ogen neer.
Dat was precies de gelegenheid waar de japanners op hadden gewacht. Stilletjes sluipen ze de verlaten winkel in, en zonder dat de oude man het merkt leggen ze de complete voorraad mentos weer waar die hoort.
"Jij! Jij wist er van! Het is een complot!" Huilend rent de man terug naar zijn toonbank, waar hij nog net de deur van de zaak dicht ziet slaan.
Om duistere redenen beginnen het meisje en haar moeder een gevecht. "wel godverdomme," zucht de man, die altijd een teringhekel heeft aan gevloek, behalve als ie er erg veel zin in heeft, "waarom doe ik dan ook het licht uit?"
Een nietsvermoedende voorbijganger in de straten van Boston zou een interessant schouwspel te zien kunnen krijgen. De jeugdige leeftijd van het meisje tegenover de reeds krakende botten van haar moeder, een niet van te voren beslist gevecht...
Een leuk moment een om een pooltje te starten.
jammer dat vanuit het dichtstbijzijnde poolcafe, "alligator pool", aan de overkant, het raam van de woonruimte net niet goed te zien is, zeker met de invallende schemering.
Maar daar heeft Arie, die wegens omstandigheden helaas niet mee kon doen in dit verhaal, iets op bedacht.
Jammer dat we er binnen dit verhaal nooit achter kunnen komen wat.
Dat was precies de gelegenheid waar de japanners op hadden gewacht. Stilletjes sluipen ze de verlaten winkel in, en zonder dat de oude man het merkt leggen ze de complete voorraad mentos nog een keer waar die hoort.
Om zijn verdriet te verwerken grijp de zwarte man onwillekeurig naar zijn pot mentos, waar hij een grijpgrage japannerpols aantreft
de japanner wijst hem nog even op het feit dat hij bij de inbulgelingsculsus heeft geleeld dat de hij-volm nog altijd stam+t moet zijn; en
op dat moment breekt de tussendeur uit zijn voegen en rolt de vrouw van de oude man naar binnen.
"sorry dat ik zo binnen kom vallen," verontschuldigt de vrouw zich tegen de japanner, die al in geen velden of wegen meer te bekennen is,
De oude zwarte man kijkt zijn vrouw aan.
Dat was precies de gelegenheid waar de japanners op hadden gewacht. Stilletjes sluipen ze de verlaten winkel in, en zonder dat de oude man het merkt leggen ze hem weer op zijn plaats.
"Bravo!" roept Arie, die stiekem toch het verhaal is binnengedrongen, uit vanaf zijn plek achter de pool-tafel.
"Hole in one!"
Dat was precies de gelegenheid waar de japanners op hadden gewacht. Stilletjes sluipen ze de verlaten winkel in, en zonder dat de Arie het merkt verdwijnen ze weer met de complete voorraad echt ivoren pool-ballen.
Dat was precies de gelegenheid waar Arie had gewacht, hij vond het toch maar een kutspel.
"papa," zei het meisje, "wil je even mee komen?"
"wie hou je nu eigenlijk voor de gek?" vroeg de man het albino negerinnetje
"het was maar een grapje, pap. ik dacht dat je er wel om zou kunnen lachen."
en ze veegde met een doekje de zwarte kleur van z'n gezicht. onder het zwart bleek zich een knappe jonge ariër te bevinden.
op dat moment kwam er een klant binnen, en de luide klank van de koperen bel was te horen tot in "alligator pool".
waar ze alles konden volgen via de sattelietverbinding die Arie bij de Nasa had geregeld.
De man, zijn vrouw en zijn dochter keken met grote ogen vol verwachting naar de deur, die langzaam openging.
En daar stond Ralph Inbar, die kwam vertellen dat het hele verhaal met de kersen en champignons één grote grap was geweest.
Dat was precies de gelegenheid waar de japanners op hadden gewacht. Stilletjes sluipen ze de verlaten winkel in, en zonder dat de oude man, of zijn vrouw, of zijn dochter, of Ralph Inbar, of Arie, of iemand anders het merkt leggen ze de complete voorraad pool-ballen tussen de mentos.
en de advocaten van de mensen die daar die week hun tanden op braken leefden nog lang, rijk en heel gelukkig