Johannes

Hallo, ik heb iets geschreven en zou het prettig vinden om tips en tricks te krijgen enzo!

Johannes

Bij het naderen van Tilburg, dacht ik aan alle straten die ik zal moeten bezoeken voordat ik je per ongeluk ga tegen komen. Het is onberekenbaar hoeveel mannen er lopen, die allemaal een beetje op je lijken. Vaak genoeg versnel ik mijn pas om een man in te halen die jouw bouw lijkt te hebben, of jouw manier van bewegen lijkt te imiteren.

Zoals altijd, begint het te regenen wanneer ik aan deze wanhoop denk. Het water komt me tot de lippen. Snel duik ik een klein winkeltje in, amper breder dan de vermolmde deur. ’t Zal wel een antiquariaat zijn, met een schuifelende eigenaar in de schijndood, al jaren doodsbang om dingen omver te ademen. Maar in de avond, na sluitingstijd, zal hij een geschikte grammofoonplaat zoeken, om in zijn eentje een wals te dansen. Zijn benen zullen blijven leven. Hoewel ik nu wel benieuwd ben naar stiekeme danser, zie of hoor ik nergens de antiquair rondlopen. Iedere liefhebber van oude zooi, kan hier ongestraft de kleptomaan spelen. Aan de muur hangt een poster met daarop een vriendelijke verkoper afgebeeld. In zwart Times New Roman staat er de vraag: ‘wat zoekt u?’ ‘Ja, jou natuurlijk,’ denk ik tegen je, in mezelf. Al dagen. Dagen lang stap ik langzaam door straten, trek de aandacht. Je moet toch ooit eens boodschappen doen en ik moet je toch ooit eens zien lopen, met natte haren en een tas onder je arm geklemd? Je moet toch ooit eens onderweg zijn? Waar zit je in hemelsnaam ondergedoken, waar woon je, waar lig jij op dit moment op de bank? Ben je alleen? Ik behoor niet tot de bevoorrechte mensen die antwoorden hebben. Als ik je zie staan zou ik waarschijnlijk nog niet eens aanspreken. Ik zal naar je rug kijken, je proberen te doen omdraaien met mijn ogen. Totdat jij het zegt. ‘Lang geleden, goed je te zien.’

Misschien moet ik wel een boek voor je kopen, híer, in dit winkeltje. Het geschikte boek zoeken en het geld gepast op de toonbank leggen. En als ik je dan eigenlijk per ongeluk tegen kom, en jij mij vraagt wat ik hier doe, dan zeg ik op boekenjacht te zijn. En dan geef ik het boek als bewijs. Dat boek wat toevallig zo goed bij je past. Maar misschien ben je wel helemaal niet benieuwd naar mijn vondsten. In dat geval, zal ik je meelokken naar een café, waar jij je koffie bestelt en ik een cola. En na een stilzwijgen zal jij als eerst zeggen weg te moeten, en ik doe net alsof dat prima is.

In de tijd dat dit plan, nee, meer een fantasie zich ontvouwt, gaan mijn vingers over de ruggen van allerlei boeken die ik in mijn verhaal probeer te passen. Als ik mijn ogen over de hele kast laat gaan, zie ik opeens je naam ergens opflitsen. Johannes. Waar? Ben jij het, heeft het iets met jou te maken? Kan dit een anekdote worden die ik vertel wanneer jij net je koffie krijgt? Opnieuw volgen mijn ogen het zigzag pad over titels. Daar. Rechtsboven. ‘Johannes Coy’. Op de omslag staat een afbeelding van een vrouw die met sigaret uit een raam leunt, gezien vanaf laag standpunt. Haar ogen speuren de straat af. Het lijkt wel of de hele wereld je zoekt. Beneden op straat staat een man, over zijn hoofd heen de titel van het boek. ‘Derrie’. Geen idee wat ik met die titel aanmoet. Het klinkt redelijk als pulp. Het zullen 333 pagina’s zijn over klaarkomen, moddergooiende vuilnismannen en spugende schoonmaaksters. Of het gaat over verschillende veensoorten en bodemvorming in Nederland. Normaal zou het me geen moer kunnen schelen, maar het blijft wel jouw naam Johannes op de kaft. Alsof die lettervolgorde het boek al interessant genoeg maakt om mee te nemen. De prijs staat kriebelig in potlood genoteerd op de binnenkant van de omslag. Het briefgeld leg ik gestreken op de toonbank.

Mijn portemonnee nog terug stoppend in mijn rugzak, duw ik met mijn schouder tegen de vermolmde deur. Ik zet iets te veel kracht, en het hout schuurt zich als nat krantenpapier onder mijn gewicht. Met volle handen probeer ik me nog vast te houden aan wat dan ook. Met een klap raakt mijn lichaam de vloer. De straten zijn gelukkig leeg als de mensen van de winkels vandaan spoelen. Blaas de steentjes van mijn handen en inspecteert de putjes, rode handen.
Zelfs in deze meteorologische Apocalyps staat er iemand op straat toe te kijken. ‘Loop maar verder, loop maar door, vertel maar vanavond bij het avondeten aan je kinderen wat voor grappigs papa vandaag meemaakte’, mompel ik. Ik zoek naar mijn portemonnee. De leedvermaakverslaafde toeschouwer loopt in mijn richting. Ik doe er alles aan om zijn blik te vermijden. Kijk naar zijn schoenen tot ze erg dichtbij staan. Heel dichtbij. Te dichtbij voor een vreemdeling eigenlijk. Olijfgroene veters. ‘Lang geleden, goed je te zien.’ Ik spreek.

Je drinkt helemaal geen koffie. Je bestelt een droge witte wijn. De inrichting van de Assisi is net iets lief en romantisch voor twee mensen die elkaar amper kennen. Twee mensen. De een heimelijk en onderhuids verliefd. De ander, dat ben jij, dat weet ik niet. Misschien niet veel meer dan onderwerp van mijn obsessie. Wel alles wat ik nu nodig heb.
Ik weeg mijn woorden zorgvuldig. Vroeger werd iedere fout in grammatica of woordkeuze in mijn geheugen opgeblazen tot een gigantisch gênante gebeurtenis. Gelukkig weet ik dat jij ook kan blozen.

‘Moest vandaag nog aan je denken. Ik zag in dit winkeltje een boek staan met jouw naam erop.’ Jouw veel te grote handen pakken behoedzaam het boek wat ik tussen vingertoppen aanbiedt.
Je bladert en leest de titels van de hoofdstukken voor. Ik denk niet dat ik ooit kan beschrijven hoe jij voorleest.
‘Het gaat over veensoorten geloof ik,’ zeg je, niet helemaal zeker van je zaak.
‘Wat vreselijk,’ zeg ik, nog onzekerder dan ik al was.
‘Nee hoor. Ik slaap altijd heerlijk als ik een hoofdstuk over veensoorten heb gelezen.’
‘Gelukkig. Ik was even bang dat het over smerige dingen zou gaan.’
‘Je hebt een boek gekocht zonder dat je wist waar het over gaat?’
‘Jouw naam stond erop.’
Je knijpt een beetje met je ogen, alsof je me niet gelooft. Alsof mijn woorden een dubbele bodem hebben. Natuurlijk hebben ze dat, allemaal. Stuk voor stuk zijn het woorden die er voor moeten zorgen dat je nooit meer weg gaat. Ik voel me krankzinnig na deze woorden. Manon is niet meer Manon. Manon is man-ontoerekeningsvatbaar.

[Uice]

ecnelis schreef:

Johannes

Bij het naderen van Tilburg, dacht ik aan alle straten die ik zal moeten bezoeken voordat ik je per ongeluk ga tegen komen. Het is onberekenbaar hoeveel mannen er lopen, die allemaal een beetje op je lijken. Vaak genoeg versnel ik mijn pas om een man in te halen die jouw bouw lijkt te hebben, of jouw manier van bewegen lijkt te imiteren.

Zoals altijd,

Die komma moet weg.

begint het te regenen wanneer ik aan deze wanhoop denk. Het water komt me tot de lippen. Snel duik ik een klein winkeltje in, amper breder dan de vermolmde deur. ’t Zal wel een antiquariaat zijn, met een schuifelende eigenaar in de schijndood, al jaren doodsbang

Twee keer dood achter elkaar is niet zo mooi, en waarom moet dat 'al jaren' erbij?

om dingen omver te ademen. Maar in de avond, na sluitingstijd,

Dat 'in de avond' is overbodig als je al zegt dat het na sluitingstijd is.

zal hij een geschikte grammofoonplaat zoeken, om in zijn eentje een wals te dansen. Zijn benen zullen blijven leven. Hoewel ik nu wel benieuwd ben naar stiekeme danser, zie of hoor ik nergens de antiquair rondlopen. Iedere liefhebber van oude zooi,

Weg die komma.

kan hier ongestraft de kleptomaan spelen. Aan de muur hangt een poster met daarop een vriendelijke verkoper afgebeeld. In zwart Times New Roman

Waarom moet het lettertype erbij?

staat er de vraag: ‘wat zoekt u?’ ‘Ja, jou natuurlijk,’ denk ik tegen je, in mezelf.

Natuurlijk denk je in jezelf; je kan niet in iemand anders denken.

Al dagen. Dagen lang stap ik langzaam door straten, trek de aandacht. Je moet toch ooit eens boodschappen doen en ik moet je toch ooit eens zien lopen, met natte haren en een tas onder je arm geklemd? Je moet toch ooit eens onderweg zijn? Waar zit je in hemelsnaam ondergedoken, waar woon je, waar lig jij op dit moment op de bank? Ben je alleen? Ik behoor niet tot de bevoorrechte mensen die antwoorden hebben. Als ik je zie staan zou ik waarschijnlijk nog niet eens aanspreken. Ik zal naar je rug kijken, je proberen te doen omdraaien met mijn ogen. Totdat jij het zegt. ‘Lang geleden, goed je te zien.’

Misschien moet ik wel een boek voor je kopen, híer, in dit winkeltje.

Dat 'hier' hoeft er niet bij als je al zegt dat het in dit winkeltje is.

Het geschikte boek zoeken en het geld gepast op de toonbank leggen.

Waarom moet de manier van betalen erbij vermeld worden?

En als ik je dan eigenlijk per ongeluk tegen kom, en jij mij vraagt wat ik hier doe, dan zeg ik op boekenjacht te zijn. En dan geef ik het boek als bewijs. Dat boek wat

Dat boek dat

toevallig zo goed bij je past. Maar misschien ben je wel helemaal niet benieuwd naar mijn vondsten. In dat geval,

Komma weg.

zal ik je meelokken naar een café, waar jij je koffie bestelt en ik een cola. En na een stilzwijgen zal jij als eerst zeggen weg te moeten, en ik doe net alsof dat prima is.

In de tijd dat dit plan, nee, meer een fantasie zich ontvouwt, gaan mijn vingers over de ruggen van allerlei boeken die ik in mijn verhaal probeer te passen. Als ik mijn ogen over de hele kast laat gaan, zie ik opeens je naam ergens opflitsen. Johannes. Waar? Ben jij het, heeft het iets met jou te maken? Kan dit een anekdote worden die ik vertel wanneer jij net je koffie krijgt? Opnieuw volgen mijn ogen het zigzag pad over titels. Daar. Rechtsboven. ‘Johannes Coy’. Op de omslag staat een afbeelding van een vrouw die met sigaret uit een raam leunt, gezien vanaf laag standpunt. Haar ogen speuren de straat af. Het lijkt wel of de hele wereld je zoekt. Beneden op straat staat een man, over zijn hoofd heen de titel van het boek. ‘Derrie’. Geen idee wat ik met die titel aanmoet. Het klinkt redelijk als pulp. Het zullen 333 pagina’s zijn over klaarkomen, moddergooiende vuilnismannen en spugende schoonmaaksters. Of het gaat over verschillende veensoorten en bodemvorming in Nederland. Normaal zou het me geen moer kunnen schelen, maar het blijft wel jouw naam Johannes op de kaft. Alsof die lettervolgorde het boek al interessant genoeg maakt om mee te nemen. De prijs staat kriebelig in potlood genoteerd op de binnenkant van de omslag. Het briefgeld leg ik gestreken op de toonbank.

Mijn portemonnee nog terug stoppend in mijn rugzak, duw ik met mijn schouder tegen de vermolmde deur.

Je hebt al gezegd dat hij vermolmd is.

Ik zet iets te veel kracht, en het hout schuurt zich als nat krantenpapier onder mijn gewicht.

Hoe schuurt nat krantenpapier?

Met volle handen probeer ik me nog vast te houden aan wat dan ook. Met een klap raakt mijn lichaam de vloer. De straten zijn gelukkig leeg als de mensen van de winkels vandaan spoelen. Blaas de steentjes van mijn handen en inspecteert de putjes, rode handen.
Zelfs in deze meteorologische Apocalyps staat er iemand op straat toe te kijken. ‘Loop maar verder, loop maar door, vertel maar vanavond bij het avondeten aan je kinderen wat voor grappigs papa vandaag meemaakte’, mompel ik. Ik zoek naar mijn portemonnee. De leedvermaakverslaafde toeschouwer loopt in mijn richting. Ik doe er alles aan om zijn blik te vermijden. Kijk naar zijn schoenen tot ze erg dichtbij staan. Heel dichtbij. Te dichtbij voor een vreemdeling eigenlijk. Olijfgroene veters. ‘Lang geleden, goed je te zien.’ Ik spreek.

Je drinkt helemaal geen koffie. Je bestelt een droge witte wijn. De inrichting van de Assisi is net iets lief en romantisch voor twee mensen die elkaar amper kennen. Twee mensen.

Dat 'twee mensen' is niet echt nodig.

De een heimelijk en onderhuids verliefd. De ander, dat ben jij,

'dat ben jij' is een overbodige toevoeging. Dat is wel duidelijk.

dat weet ik niet. Misschien niet veel meer dan onderwerp van mijn obsessie. Wel alles wat ik nu nodig heb.
Ik weeg mijn woorden zorgvuldig. Vroeger werd iedere fout in grammatica of woordkeuze in mijn geheugen opgeblazen tot een gigantisch gênante gebeurtenis. Gelukkig weet ik dat jij ook kan blozen.

‘Moest vandaag nog aan je denken. Ik zag in dit winkeltje een boek staan met jouw naam erop.’ Jouw veel te grote handen pakken behoedzaam het boek wat

Het boek dat

ik tussen vingertoppen aanbiedt.
Je bladert en leest de titels van de hoofdstukken voor. Ik denk niet dat ik ooit kan beschrijven hoe jij voorleest.
‘Het gaat over veensoorten geloof ik,’ zeg je, niet helemaal zeker van je zaak.

Dat hij niet zeker is wordt al duidelijk doordat hij 'geloof ik' zegt.

‘Wat vreselijk,’ zeg ik, nog onzekerder dan ik al was.
‘Nee hoor. Ik slaap altijd heerlijk als ik een hoofdstuk over veensoorten heb gelezen.’
‘Gelukkig. Ik was even bang dat het over smerige dingen zou gaan.’
‘Je hebt een boek gekocht zonder dat je wist waar het over gaat?’
‘Jouw naam stond erop.’
Je knijpt een beetje met je ogen, alsof je me niet gelooft. Alsof mijn woorden een dubbele bodem hebben. Natuurlijk hebben ze dat, allemaal. Stuk voor stuk zijn het woorden die er voor moeten zorgen dat je nooit meer weg gaat. Ik voel me krankzinnig na deze woorden. Manon is niet meer Manon. Manon is man-ontoerekeningsvatbaar.

Verder is het wel mooi, en herkenbaar.