Dit is misschien handig voor mensen die nog opgenomen moeten worden en op zoek zijn naar ervaringen. Of voor mensen die gewoon nieuwsgierig zijn hoe het er in een kliniek aan toe gaat. Ik zal elke keer met m'n verlof er weer een stukje bijzetten.
Vorig jaar heb ik hier geloof ik ook m'n kliniekverhaal neergezet, ik weet het niet meer zeker. Ik heb alle namen wegens privacy redenen verandert. Let dus niej op de lompe namen
Donderdag, 13 juni 2002
Vandaag was het dus de dag, dat ik opgenomen werd. Ik zit nu op m’n kamer te schrijven. Eigenlijk ben ik heel de dag ongevoelig geweest.
Toen ik hier kwam kreeg ik eerst samen met m’n ouders een gesprek met Kevin, een sociotherapeut van Mondeo. Mondeo is de gesloten afdeling van De Palmboom. Daarna kwam mijn behandelaar (dokter van Straten) erbij zitten. Het gesprek leek wel een eeuwigheid te duren. Kevin en Dokter van Straten bleven maar vragen stellen.
Daarna werd besloten dat ik beter naar de open afdeling (Travis) kon, dan naar de gesloten (Mondeo). Dat was wel beter. Als snel kwamen twee socio’s van Travis zich voorstellen. Erik kende ik nog van vorig jaar en Elly was nieuw voor me.
Het was best vaag om terug te zijn op zo’n plek als dit, maar ik hoop dit keer wel, dat ik er beter van kan gaan worden.
Het afscheid van m’n ouders deed me eigenlijk totaal niks. Niks deed me wat eigenlijk. Ik liep met een brede smile rond en kreeg m’n gevoel niet te pakken.
In plaats van niks te doen, besloot ik vrij vaak op de afdeling te zijn.
Socio’s die ik nog kende van vorig jaar, keken verbaasd op.
Was ik dat bange meisje, dat ze ooit hadden gekend?! Was ik dat meisje dat op haar kamer zat weg te rotten en niemand toe liet?!
Maja, nu ben ik dus een beetje aan het inzakken. Vanaaf een heel leuk telefoongesprek gehad en nog wat lieve smsjes. Het heeft me laten voelen hoe erg ik iedereen mis. En met name Dancer vooral weer. Ik heb dit gedicht voor haar geschreven:
Dancer, kun je me horen
Luister je naar de woorden van de pijn
Dancer, wil je me troosten
Wil je even bij me zijn
Dancer, kun je me tranen lezen
En m’n gedachtes horen schreeuwen door de stad
Dancer, wanneer kom je weer leven
En zie ik weer dat paard wat ik altijd bij me heb gehad
Dancer, ik weet dat je nog leeft
Als is het alleen in dromen en m’n hart
Dancer, please, kom weer bij me
Dan nemen we samen een nieuwe start
Liefs
Eendje
---
Zaterdag, 15 juni 2002
Ja, ik weet het, ik heb weer een dag gesmokkeld met schrijven. Het is weekend en we mogen langer opblijven. Aangezien ik als verrot was, voordat ik m’n normale bedtijd redde, heb ik dus niet kunnen schrijven.
Er is gister eigenlijk niets boeiends gebeurd. Alleen iedereen ging zowat op verlof, dus nu zijn alleen Maaike en ik op de afdeling met een socio.
In de vroege dienst hadden we Elly, zij is wel tof. Ze staat gewoon midden in de huiskamer te dansen enzow
Vanochtend/vanmiddag kwam ze me even opzoeken op m’n kamer. Ik zat net een beetje voor me uit te staren en aan Dancer te denken, toen Elly op de deur klopte.
Toen ze me zag zitten kwam ze even naast me zitten en probeerde ze wat te praten. Ze zei, dat ze zag dat het niet lekker ging. We spraken af, dat ik om 1 uur met haar thee zou komen drinken, zodat ik toch weer even op de affdeling was. Om 1 uur was ze net met de klusjesman aan het praten. Ik vertrouw die vent niet. Ik ben er ook niet bij gaan zitten. Elly kwam toch even naar me toe. Ze wou, dat ik toch wat at en wat dronk en dat ik het desnoods mee naar m’n kamer mocht nemen. Ik heb ja geknikt en nee gedaan. Ik was in de war. Wie wilde in godsnaam zo lief voor me zorgen. Zelfs m’n eigen ouders deden dat niet. Die waren altijd maar weg. Als ik geen honger had, kon ik het weggooien of gewoon laten staan.
Maargoed, ik ben dus weer op m’n kamer gaan zitten en heb net zo lang gewacht, totdat die enge vent weg was. Daarna ben ik weer even naar beneden gegaan.
Elly kwam bij me zitten en vroeg of ik kon vertellen wat er was, maar ik kon het niet. Het was 1 grote puinhoop vanbinnen. Ze vroeg of ik mee naar Mondeo wilde om met z’n allen gezellig tv te kijken.
Ik had er geen zin in, wat was er nou zo boeiend aan tv kijken?! Elly ging zelf wel, maar wilde wel, dat als er iets was, dat ik naar haar toe kwam. Toen ik zei, dat ik de zowiezo niet zou doen, moest ik van haar verplicht mee. Ik had dus beter m’n kop kunnen houden toen… Gelukkig was het onrustig op Mondeo en moesten we terug naar Travis.
Ik heb toen toch maar tv gekeken, maar toen Elly wegging ben ik weer naar m’n kamer gegaan. Langzaam ben ik me weer wat beter gaan voelen.
Ik kreeg nog twee kaarten van m’n ouders en van m’n oma.
M’n ouders zouden nog bellen vandaag, maar hebben ze niet gedaan. Morgen kwamen ze op bezoek en ik vind het doodeng. Maar de nachtdienst kwam net zeuren dat ik moest gaan slapen, dus moet ik maar kappen. Morgen komt iedereen terug van verlof en wordt het weer wat drukker… Maja, ik red me wel denk ik.
Liefs
Eendje
So lately, I been wondering
Who will be there to take my place
When I’m gone, you need love
To lime the shadows on your face
---
zondag 16 juni 2002
Vandaag was een niet zo’n boeiende dag. Er gebeurde gewoon een beetje weinig zeg maar. In de vroege dienst hadden we Marjolein. Haar herkende ik ook nog van vorig jaar. Zij mij ook. Ik heb ondanks alles vanmiddag toch nog middaggegeten. Daarna ben ik gaan rusten op m’n kamer. Gewoon wat tekenen en op m’n bed muziek luisteren.
Toen belde m’n moeder. Uiteindelijk ging het er om, dat ze de bezoektijden wzas vergeten. Met dank aan de sociotherapie, konden ze nog langer dan een half uurtje blijven.
Daarna ben ik weer naar m’n kamer gegaan en heb aan Dancer en Eclaire liggen denken.
Om half zes gingen we eten. Het was nou niet echt wauwie, maar socio Emma was al lang tevreden, dat ik als enigste wel haar spagetti saus op m’n spagetti durfde te nemen.
Kijk, daar doen we het voor!
Na het eten ben ik tv gaan kijken en daarna ben ik op m’n kamer gaan bellen. Toen ik beneden kwam zat er opeens een wildvreemde gozer in de huiskamer. Weer sprong ik terug op m’n afstand. De anderen schenen hem al te kennen, dus ik had duidelijk iets gemist. Ik hield me groot en in plaats van bang weg te rennen, ging ik relaxt op de bank zitten. Die gozer was nou niet bepaald 1 van de rustigste. Hij zat me de hele tijd aan te staren. Opeens merkte hij op, dat ik een pentagram om m’n nek had hangen. Ik voelde me alles behalve rustig, maar ik bleef zitten.
gelukkig ging hij al snel met Daisy K. buiten roken.
Ik vroeg aan Maaike wie die gozer was. Maaike vertelde me, dat hij hier al eens eerder was geweest en dat hij nu een crisisnacht had en dus 1 nachtje hier zou zijn. Ik was opgelucht, want hij werkte me erg op m’n zenuwen. Ik heb een banaan uit de keuken gehaald en ben voor de tv gaan hangen, totdat HIJ dus weer kwam. Owja, HIJ heeft een naam; Joey.
Maarja, veel drukte dus en toen ben ik maar weer naar m’n kamer gevlucht en daar zit ik nu te schrijven en muziek te luisteren.
Liefs
Eendje
---
maandag 17 juni 2002
Het is nu nog geen avond, maar ik moet alles gewoon ff van me afschrijven. Ik ben zo bang om iedereen te verliezen.
Vandaag had ik normaal gesproken op Eclaire mogen rijden. Ik had bij haar kunnen zijn… Maar in plaats van dat, zit ik hier m’n klote gevoel weg te schrijven in de hoop, dat de socio’s me niet vinden.
Elly en Emma zijn wel tof hoor, maar ik wil nooit dat iemand me ziet zoals ik nu ben.
Op dit moment schrik ik van elk geluidje, maar waarom? Het is toch veilig hier?
Net kreeg ik twee smsjes van m’n collega Sandra. Dat was zeker wel heel lief van haar. Ik mis m’n werk wel. Het was daar altijd zo gezellig en zo blij…ik mis dat… Niet dat het hier niet gezellig is hoor!
Maja, Elly kwam net even melden, dat er even twee mannen op de afdeling zijn, die ik niet ken zeg maar. Van die huishoudmannen.
Als ze maar niet eng zijn, is alles goed, maar ik ga maar weer kappen, want dit heeft ook al geen zin. Ik haat die gvd klere puinhoop in m’n kop! Ja, ik heb een kop ja, en dit moest er gewoon ff uit.
Nahjah… Doegiej dan maar…
---
Dinsdag 18 juni 2002
Ik ben gister avond helemaal vergeten verder te schrijven, dus dat doe ik nu maar ff.
Het schrijft nu heel kut, omdat die Cardiflor creme eerst ff in moet trekken. Mja, tis creme voor allergische plekken op m’n hand als je t wil weten. Het helpt wel goed!
Maar goed, gister avond… Wat een kolere socio’s had ik zeg! Djees! Corrien dan, wat een zeikmens was dat! Er was ook gelijk ruzie in de groep. Gaat ze vragen: Hoe gaat het met je? Dus ik zeg zow: Gaat wel. Gaat ze me eerst stom aan zitten kijken en daarna zei ze: Goed of slecht? Toen zei ik zoiets van: Die keuze maak je zelf maar, en toen ben ik gewoon weggelopen. Komt ze me nog achterna ook! Ik kon haar levend villen eg waar! Ik was al in een vijandige bui, laat staan daarna!
Maargoed gister hadden we dus de maandagavond aktiviteit. We gingen in het grasveld, dat aan de tuin grenst, waterflessenvoetbal doen, ik heb gewonnen. Iemand anders kreeg m’n water uit de fles.
Het liep uit op een watergevecht, tussen Daisy K. Thirsa en mij. Thirsa heeft van mij een hele fles water over zich heen gekregen. Ik heb me er nog ’t droogst van af weten te brengen, maar m’n kleren zijn nog steeds niej droog. Dat was echt gaaf gister. De rest van de avond heb ik op m’n kamer gezeten. Ik had ff genoeg van alle mensen om me heen. Maarja, dit was gister dus, vandaag schrijf ik wel vanaaf, als ik t niej weer vergeet.
Het is nu nog een beetje euh…vroeg zeg maar.
---
Woensdag 19 juni 2002
Owkeej! Allright! Ik geef ’t toe, ik kon me er gister niet toe drijven om verder te schrijven. Ik was te kippig. Ik ben een pimpelkip. Ik zal alles uitleggen.
Het is dus gewoon Thirsa d’r schuld. Zij had van die uitspraken als: Stikwarm, knalzwart, pikrood, pikwit. Toen werd het dus kipwit en toen begonnen we als Brabanders te zeggen ipv kei gaaf, kip groen en nahja, het werd dus heel erg. Op een gegeven moment kwamen we er achter, dat socio Marijke, Kip van dr achternaam heette. Het was ook gewoon zo erg geworden, dat het ging van:
-Wat gaan we vanavond eten?
Kipgroene sla met kippenpoten
-Hoe heet het nieuwe meisje?
Kipseliene
We hadden er zo’n lol om. Thirsa en ik hebben ook keukendienst. Dus wij moeten voor de nachtdienst opschrijven op de bestellijst wat we de volgende dag nodig hebben. Thirsa en ik wilden graag 2 kippen en dat hadden we er dus opgezet.
We hebben nu Ruud in de nachtdienst en die had het hele kippenverhaal van Marijke en Elly te horen gekregen en lag helemaal vlak. Thirsa en ik hebben zelfs ff een kipverbod gehad, maar dat hielp niet.
Vanochtend lazen we de bestellijst dus, had Ruud er op geschreven: “Kippen hebben we niet, maar wel spinnen. Ook lekker voor op brood.”
Thirsa is als de dood voor spinnen, dat was echt lol.
Toen Ruud me zag was het gelijk van: RHIANNE!!!!!!!!!
Hij herkende me nog van vorige jaar, hehe.
Ik moet over een half uurtje weer naar de C1 (mijn therapiegroep).
Vanmiddag ga ik op verlof en ik wil gewoon TE veel doen. Ik wil langs de manege, ik wil dit boekje overtypen, ik wil met m’n beesten knuffelen, ik wil de stad in, ik wil langs m’n werk en dat in 4 uur .Dat is gewoon te veel.
Het eerste gedeelte van de therapie is eigenlijk best wel saai. Vanochtend moest je doelen stellen aan jezelf en dan morgen kijken of ze gelukt zijn.
Daarna zijn we naar het park gegaan om foto’s te maken van de natuur om daar volgende week een collage van te maken. Ik moest daar eerder weg, vanwege een gesprek met m’n behandelaar. Nou moet ik kwart over twaalf weer bij de dag afsluiting komen. Daarna eten en dan met verlof! Yeah! .
Ik stel een doel voor mezelf . Ik ga vanaaf verder schrijven . Kijken of het gaat lukken, mhuwhahaha.
Ik heb me er aan gehouden. Jeeeeeeey. Zo, hoe m’n verlof was? Vet gaaf!
Ik heb Eclaire weer gezien en ben langs m’n werk gegaan. Verder heb ik m’n kat en cavia extra aandacht gegeven. Het was echt gaaf!
Maja, daarna weer terug naar de kliniek. Was heel gezellig hoor! Maar ik heb geen zin in morgen, want dan moet ik naar de C1 en heb ik totaal geen zin in.
Ik vind het helemaal niet leuk, ik ben er zo bang voor! En we moeten gymmen morgen. Ik ben zo bang… Ik zit liever veilig op de afdeling. Ik vertrouw de jongeren in de groep niet, echt niet.
Ik heb op dit moment ook weer last van angsten. Waarschijnlijk komt dat gewoon door de angst van morgen. Ik weet het allemaal niet meer zo. Ik kreeg vandaag een brief van iemand, waarvan ik niet weet of ik er blij mee moet zijn…
Het liefste zeg ik: Normaal laat je ook niks van je horen en nu ben ik opeens zo zielig. Ik wil dat je me met rust laat, maar aan de andere kant vind ik dat ook weer zo zielig om te zeggen.
Hij wil me ook nog gaan bellen ook. Het feit dat ik niet op z’n smsjes reageer zegt al genoeg toch? Of niet soms?!
GRRRR! Ik ben zo pissig en kan het maar niet uiten. Het is alsmaar: Je doet ’t goed, ik ben trots op jem sterkte, blablabla! Alsof dat is wat ik nodig heb eey! Wat ik nodig heb is steun, iemand die met me wilt praten, niet iemand die alleen m’n hol achterna loopt als ik zogenaamd zielig ben.
Het maakt me alleen maar in de war, is dat wat ik nodig heb?! Wat ik nodig heb zijn vrienden, geen holmaatjes!
Dat moest er ff uit hoor, sorry .
Sorry, ik moest ff een enge mug doden. Die was vet groot joh! .
Nah, ’t kan groter .
Man, ik ben doodmoe en kan echt niet slapen. Ik wil ook niet, want dan is het sneller morgen en moet ik weer naar de C1 toe .
Mjuh, ik heb iig 1 doel bereikt… Niet vergeten te schrijven in dit boekje .
Mjuh, ik ga maar stoppen denk. Mja
Liefs
Eendje