verhaal van een oude man

[grasmaaier]

hmm, dit is voor het eerst dat ik hier een verhaal post. Ik heb het een jaar geleden geschreven voor ckv, en ik ben beniewd naar jullie mening erover, so.. here goes nothing:



Ik kijk door het raam naar buiten, kijk naar de vormen die de regendruppels op het raam achterlaten. Het zachte tikken van de regen bracht me in een hypnose van mijn geest… ik denk terug aan die vreselijke tijden. De tijden van angst en pijn. Ik denk terug aan het kamp waar ons leger zich had opgehouden. De nachtmerries die mij achtervolgde tijdens de nachten. De gezichten van de mensen die geraakt waren. En het gezicht.. van de man die mij mijn oog afhandig maakte. De angst, de angst op het slagveld. Als je de dood in de ogen kijkt, die angst is aan je hele wezen af te lezen. Maar het gevaar in de ogen kijken, is tegelijk wat de mensen drijft. De wil om te overleven is de beste krachtbron die bestaat…

Ik zie het alleen al als ik terugdenk aan het gezicht van de man die mij mijn oog uitstak. Hoewel hij angst en walging voor haar hij mee bezig was uitstraalde, was er ook een tinteling in zijn ogen te zien, een vuur dat eindeloze energie kon leveren. Tot ik hem in de ogen keek, en het vuur doofde. Het was een reactie, zijn vinger vloog mijn schedel in, en een kogel uit mijn wapen doorboorde de zijne. Het was een vreselijk gezicht, en het enige waarom ik nu leef is het feit dat de drang om te overleven groter was dan de angst om te sterven.

Maar goed, ten koste van mijn oog, hoefde ik de rest van de oorlog niet meer verder te vechten. Hoewel ik nog jarenlang nachtmerries heb gehad, ben ik blij dat het voor mij zo vroeg eindigde. Maar er is wel iets dat ik mis van die vreselijke tijd. De drang om te overleven. Als je jaren alleen zit, dan ga je nadenken over het leven. Ik heb dat gedaan, en ben tot de conclusie gekomen dat er heel veel dingen het leven niet waard zijn. Eigenlijk slaat het hele leven nergens op. Een mensenleven maakt geen verschil. Het enige waar een mensenleven verschil op maakt, is een ander mensenleven. Maar aangezien een mensenleven geen zin heeft, maakt dat dus geen verschil. Op het grote plaatje maakt niks een verschil. Dat is iets wat je gaat beseffen als je lang alleen bent.

En dan tegenwoordig… tegenwoordig denk ik ook, waarom zou ik het doen? Waarom zou ik blijven leven? Ik rook, waardoor mijn conditie achteruit is gegaan… mijn leeftijd werkt ook niet mee. Het leven van tegenwoordig is ook niet leuk meer. Waar ik vroeger respect had voor de ouderen, is er tegenwoordig niets meer te bekennen. Ik liep naar de bakker, en daar zag ik dat jongeren iemand zaten uit te schelden, een oudere vrouw nog wel! Ik heb er dus wat van gezegd, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ze hebben me flink te grazen genomen, mijn hele gezicht zit onder de plekken, ik heb moeite met lopen, zo hard hebben ze me toegetakeld.



Een tik op het raam maakt me wakker uit mijn trance. Het is een vogel, die tegen het raam is aangevlogen. Ik ga naar buiten, maar het arme beest heeft zijn nek gebroken, en ligt met een onnatuurlijke hoek in zijn nek op de grond. Ik raap het beestje op, en graaf een gat om het in te doen. Nadat ik de vogel heb begraven, voel ik een raar gevoel van jaloezie. De vogel heeft geen zorgen meer. Waarschijnlijk heeft het beestje een zwaar leven achter de rug gehad, en heeft het nu eindelijk de bevrijding gehad waar het zijn hele leven tegen gevochten heeft. Een zinloos gevecht, dat niet te winnen is.

Ik wil dat eigenlijk ook wel. Wie zou ik er kwaad mee doen, als er een einde aan mijn leven komt? Al mijn dierbaren zijn al overleden, en hooguit de mensen die mij zullen vinden zullen schrikken. Maar die ken ik toch niet, en bovendien: een mensenleven maakt geen verschil. De mensen die mij kennen zullen hooguit een week om me treuren, en waarschijnlijk niet eens innig verdriet. Niks houd mij tegen om uit deze harde wereld te treden, en niemand zal mij missen…

Ik begin te lopen, de regen slaat neer als een waterval uit de opengebroken hemel. Alsof ik word opgewacht. Ik trek mijn hoed wat over mijn gezicht, zodat ik mensen niet recht aan hoef te kijken. Ik wil niet dat er mensen zijn die denken: ‘die heb ik nog zien lopen, toen moest hij onderweg geweest zijn.’ Maar gelukkig zijn er met dit weer niet veel mensen op straat. Ik loop rustig door, en kom langs de steeg waar ik 2 dagen geleden in elkaar ben geslagen. Ik stop even, en zie nog net dat de regen bezig is om mijn bloed van de stenen af te wassen. Dit levert mij motivatie om mijn plan door te zetten. Na een half uurtje lopen arriveer ik bij de brug. Het is behoorlijk hoog, de val is groot genoeg voor een zekere dood.

Ik ga op de rand staan, en kijk in de diepte. Dus dit is het einde, denk ik bij mezelf. Het hele leven is het niet waard geweest. Het leven was nutteloos. Alleen heeft het een leven gekost omdat te bedenken.

Ik laat mijzelf voorover vallen. In de diepte. Heel even voel ik me als de vogel, die ik deze middag nog begraven heb…

[SiemdeCyper]

Het is niet uitzonderlijk goed geschreven en toch vond ik het goed. Het is niet bijzonder, maar toch goed. Kweet niet. Dat hij de drang mist om te leven vind ik mooi.

Het einde was ook niet heel indrukwekkend en toch kan ik het waarderen. Leuk .

[grasmaaier]

Simoen schreef op 11-01-2005 @ 22:10 :
Het is niet uitzonderlijk goed geschreven en toch vond ik het goed. Het is niet bijzonder, maar toch goed. Kweet niet. Dat hij de drang mist om te leven vind ik mooi.

Het einde was ook niet heel indrukwekkend en toch kan ik het waarderen. Leuk .

vaag, maar leuk (zowel de reactie als wat je reactie is)
thanks

[Al Murphy]

Ik vind de manier waarop je met woorden schildert te druk. Zo begin je je verhaal met gigantische woorden, opdringerige zinsconstructies.

Het zachte tikken van de regen bracht me in een hypnose van mijn geest…

poeha. Ik begrijp wel wat je wil zeggen, maar het klink zo belegen, zo geforceerd, waardoor het niet echt gemakkelijk wegleest.

In jou geval zou ik de tekst nog eens afprinten, en er met een rode stylo overheen gaan. Op die manier maak je eerst een versie van je tekst, die van alle frivoliteiten is ontdaan, maar die de essentie van je verhaal toch nog bevat. Nadien evolueer je naar een compromis tussen je skelet (ik herhaal het, daar zal niks mis mee zijn) en je eerste versie. Volgens mij ga je dan enorm aan leesbaarheid winnen.

Eigenlijk slaat het hele leven nergens op. Een mensenleven maakt geen verschil. Het enige waar een mensenleven verschil op maakt, is een ander mensenleven. Maar aangezien een mensenleven geen zin heeft, maakt dat dus geen verschil. Op het grote plaatje maakt niks een verschil.

HIer ontspoor je even. Eigenlijk val je hier zodanig in herhaling, dat deze paragraaf de helft korter kan.

Volgens mij zou je verhaal aan levendigheid winnen, als je het niet in de ik-vorm zou schrijven. Stel dat je het schrijft vanuit de beleving van een alleswetende derde persoon, kan je een aantal dingen levendiger herschrijven zonder erg veel zware, beschrijvende woorden te hervallen.

Heb je ooit wwel eens pijn gevoeld? Geen gewone pijn; niet de pijn die je hebt wanneer je met een aardappelmesje in je vinger snijdt of met je fiets op een natte stoeprand uitglijdt, nee. Nee. Echte pijn. Pijn die over je ruggengraat heen dendert, die je lichaam, je ledematen doet trillen; pijn die voelt als duizend gloeiend hete messen met weerhaken die elke cel in je lichaam doorboren en nog eens omgedraaid worden in de etter spugende wonden die ze achterlaten. De pijn die je ervaart wanneer je dierbaren de gruwelijkste martelingen ziet ondergaan, wanneer je hen ziet bloeden, ziet breken, ziet sterven. De pijn die de stank vanonrechtvaardigeid met zich meedraagt. Heb jij ooit échte pijn gevoeld? Ik wel. En wie pijn gevoeld heeft, verdient troost. De pijn heb ik gehad. Van troost is geen sprake, niet hier, niet op deze plek.

Dit geef ik even mee als voorbeeld. Jou tekst schept heel goed het beeld dat je wi oproepen. Dat doet het perfect. Deze alinea doet dat in mijn ogen ook heel erg goed. Maar de manier waarop is zo verschillend. Deze alinea is om een aantal redenen veel levendiger, veel jonger, dan zou eerste alinea. Ik kan niet alle redenen opnoemen waarom dat zou kunnen zijn. (woordversiersels, woordvolgorde in een zin, ... ?)

[Roosje]

Hm, ik vind het niet zo. Sommige zinnen lopen niet zo lekker, ik vind het verhaal als geheel niet zo fijn lezen. Pas op het eind ging het me een beetje boeien, ik vind je laatste alinea ook mooi.

[grasmaaier]

bedankt, ik zal eraan proberen te werken.