Ik en mijn ex komen later niet bij Memories. Hoe moet ik hier mee omgaan?

[jansepansekever]

Ik ben speciaal lid geworden, om dit met jullie te kunnen delen. Al is dat misschien ook wel een beetje sneu.

Het gaat om mijn ex. Het is al meer dan een jaar uit, hij heeft in de tussentijd ook een relatie gehad van 8 maanden ofzo. Maar sinds dat uit is gaan we weer met elkaar om. Ik wil wat er tussen ons was/is graag afsluiten, maar is dat wel het verstandigst? en hoe moet ik dat doen?

In (niet zo korte) vogelvlucht onze geschiedenis: begin 2004 was ik heel verliefd op hem en hij op mij. Alles fijn en ik was niet normaal gelukkig. Toen maakte hij het uit, vlak voor zijn eindexamen. Zijn redenen waren nogal vaag, stress, enzo. Ik vond het natuurlijk erg naar, maar ik had iets van: "als jij mij niet wilt, wil ik jou al helemaal niet."

Maar hij wilde me kennelijk toch nog wel. Vrij kort daarna gaf hij aan dat hij me miste. Dat duurde een tijd (ik wilde hem moeite laten doen). Ik werd er afhankelijk van dat hij mij wilde. Het werd iets vanzelfsprekends en daardoor voelde ik me geliefd.
Toen het weer goed kwam, was het heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik was kennelijk toch nog boos op hem en gekwetst. Ik pestte hem steeds en als hij mij terug pestte dan werd ik boos.

Ik dacht dat het wel goed zou groeien, we hadden het tenslotte bijna altijd heel erg leuk met elkaar. Maar op een avond zei hij tegen mij: "lieverd ik heb iets stoms gedaan." Hij was vreemdgegaan met drie meisjes. Op een feestje toen hij heel erg dronken was.
Ik ben toen weg gelopen, en hij had achter mij aan moeten komen (en me moeten smeken dat hij me niet kwijt wilde). Maar dat deed hij dus niet. Eigenlijk had ik erg het gevoel dat hij me weer wilde dumpen, maar origineel moest blijven.
Dit zei ik ook tegen hem, maar hij zei dat dat totaal niet het geval was. Hij zei weer iets over stress met school.

Maar dan komen we bij het belangrijkste punt in dit verhaal: het punt waar vanaf ik de dingen alleen nog mezelf kan verwijten. Waarom ben ik hem toen niet gewoon vergeten?
Ik was zeer kwaad op hem. Het deed zo vreselijk veel pijn om zoveel moeite te doen om iemand te vertrouwen die jou heel erg heeft gekwetst en dan opnieuw gekwetst te worden. Toch hoopte ik er nog op, of beter gezegd ik ging er van uit, dat het wel weer goed zou komen. Als ik hem had vergeven, en hij alle moeite van de wereld voor mij deed. Een oranje kleurige dag…
Blabla. Dat laat al weer mijn overdosis kosmische energie zien, mijn grote verbeeldingsvermogen.

Maargoed, ik bleef dus aan hem denken. Hij kreeg een nieuwe vriendin (al wist ik daar ook het fijne niet van, hij heeft me daar nooit wat over verteld). Ik sprak hem wekelijks op msn, en toch deden we altijd nog heel leuk tegen elkaar (zo bijna flirterig).

Ik begrijp nogsteeds niet waarom ik niet verder ben gegaan met mijn leven, hij deed dat ook met zijn nieuwe vriendin. Ik was godverdomme zo afhankelijk van iemand die daar geen flauw idee van heeft.
Uiteindelijk heb ik hem in juni (toen was het al een half jaar uit) gemailt, dat ik hem wou zien. Hij mailde terug dat hij daar van schrok, dat hij het gevoel had dat hij mij zo iets ergs had aangedaan dat hij mij daardoor niet meer kon zien (waar die in zeker opzicht gelijk in heeft, en wat ook laat zien dat hij ons hoofdstuk toch nog niet geheel had afgesloten).

Ik ben hem ook nog een keer tegen gekomen voor het eerst in bijna een jaar. Natuurlijk samen met zijn vriendin.
Wat heb ik me daarna kut gevoeld, er eindeloos met iedereen over gepraat, tot de conclusie gekomen dat het nooit tussen ons had kunnen werken en dat het nooit meer zou gaan werken.
Daar was ik een poosje mee bezig (niet constant, gewoon zijdelings), totdat ik opeens weer heel veel met hem sprak op msn en hij op een andere manier begon te praten tegen mij. En uiteindelijk was het uit met zijn inmiddels ex. En hij wou mij gelijk weer zien.
Ik, kennelijk nog hunkerend naar zijn aandacht, ging daar op in.

Ik heb hem gezien, veel en vooral lang met hem gebeld, nutteloze lange telefoongesprekken, karel&petra (ja we zijn nog al raar, ik noem hem karel), hem heel lief vinden, en dat maar met moeite durven uitspreken, bijna weer een soort kriebel in m’n buik. En de spanning bouwde dus langzaam op, totdat ik weer met hem zoende (op zijn initiatief overigens). Opeens begon ik ook te denken dat mijn theorie van dat het nooit zou kunnen werken, misschien wel niet klopte en er was kennelijk dus toch nog iets tussen ons. Iets wat op dat moment zelf heel sterk leek.

Ik belde hem omdat ik er over wilde praten en toen kreeg je dat mislukte telefoongesprek waarbij ik probeerde uit te leggen dat ik geen relatie met hem wou (ik dacht dat het op dat moment te ingewikkeld was), maar hoe had ik ooit kunnen denken dat hij dat wel zou willen. Ik voelde me een soort bij gebrek aan beter.

Nu heb ik hem de laatste tijd weinig gezien, maar de kans is groot dat ik hem binnenkort wel weer zie.

En toch weet ik nog steeds niet wat ik nu moet. Ik wil hem steeds van alles vertellen en dat hij mij leuk en lief vindt. Misschien is daar waar het probleem zit, ik hou van mij zoals ik ben als ik bij hem ben. En niet van hem. Ik zou wel van hem kunnen houden, ik ben tot liefhebben in staat. Maar ik hou gewoon van mezelf als ik me door hem geliefd voel. Normaal hou ik ook wel van mezelf, maar daarvan krijg ik net die zekerheid die ik nodig heb. Denk ik.
"Mijn liefde voor jou is het begin om van mezelf te houden", schreef mijn moeder ooit. Maar hoe wis je die tussenpersoon uit?

Hij heeft me meer dan eens pijn gedaan en toch verlang ik voortdurend naar zijn liefde en goedkeuring. En het sneue is dat hij daar geen flauw benul van heeft.
Ja dat is het trieste van het verhaal. Vaak zie je bij Memories oude wijven die op zoek zijn naar hun eerste grote liefde. En dan vinden ze hem en dan zegt hij: "uh wie was dat ook alweer?" Zo zal het met ons ook zijn: Later zal ik me hem herinneren als mijn eerste grote liefde, of iets in die trant. Terwijl hij zal denken: "Janne? Oja die naam komt me wel vaag bekend voor."

Ik heb me nog nooit zo erg op iemand gefocust als op hem, terwijl ik dat totaal niet wil. Maar diep van binnen wil ik het kennelijk toch wel. Ik Wil dat hij mij wilt.
Hij brak mijn hart in duizend stukjes, en het voelt alsof de pijn pas overgaat als het weer goed is. Maar dat is niet zo. Want als ik dan bij hem ben dan denk ik vaak: nou zo geweldig is hij niet. Ik denk dat een relatie weer tot teleurstellingen zou leiden.

Wat moet ik nou doen? Moet ik hem delen in deze diepe gedachtes? Dit wilt hij toch allemaal niet weten? Wat schiet ik er mee op als ik het hem zou vertellen?
Ik voel me zo zielig dat ik zo achter hem aan loop en dat ben ik helemaal niet van mezelf gewend want ik ben godverdomme gewoon een heel leuk meisje.
Hij moet uit mijn hoofd, hij moet gewoon uit mijn hoofd, daar zijn alle partijen het mee eens.
Ik ben zonder hem net zo leuk als met hem. Maar toch wil ik hem gewoon niet kwijt.



-noot- Ik moet nog even een ding opmerken. Ik schilder mijzelf af alsof ik steeds achter hem aanloop, dat zeg ik ook letterlijk hierboven. Maar dit is ook zeker andersom. Hij is de gene die nadat het uit was met zijn ex mij wilde zien. Hij doet altijd leuk en flirterig tegen mij. Hij zoende mij. En hij vraagt nogsteeds wanneer ik weer kom logeren.

ik kom wel terug als de samenvatting uit is

get a life

[WolterB]

Ik denk dat je ten eerste zit met het probleem dat je niet écht met hem kunt praten. Je wilt veel zeggen, maar doet dat niet. Dat is iets wat essentiëel is voor een relatie.

En zoals je verder al zegt: Jij weet dat het niet gaat werken, hij heeft je al meerdere keren pijn gedaan, hij zoekt alleen contact als het hem uitkomt, hij heeft het al twee keer uitgemaakt om eenzelfde 'vage' reden.
Denk je echt dat het een volgende keer wél gaat werken? Ik niet.

[ExVaal]

Dit klinkt heel erg herkenbaar. Ik heb helaas geen idee wat je er mee kunt doen.

Wees streng voor jezelf. Met wat discipline kun je loskomen van hem en kun je vanzelf ook wel weer van jezelf houden zonder dat je bij hem bent

[MightyMarcel]

Strychnine schreef op 21-03-2006 @ 02:45 :
ik kom wel terug als de samenvatting uit is

[Mephisto]

ra·ti·o·na·lis·me (het ~)
1 denkrichting waarbij de rede als ordeningsprincipe van het menselijk bestaan aanvaard wordt
2 denkwijze waarbij alleen datgene aanvaard wordt, wat met het verstand te begrijpen is => intellectualisme

Begraaf elk mogelijk gevoel onder een dikke laag logisch redeneren en voila, gelijk verlost van alle ellende in de liefde.

[sgaapje]

Verbreek het contact, gooi hem uit je msn lijst, etc. Het zal waarschijnlijk toch nooit een goedlopende relatie meer kunnen worden. En blijkbaar kom jij niet over hem heen zolang je nog contact met hem hebt. Kies voor jezelf, niet voor hem.

Strychnine schreef op 21-03-2006 @ 02:45 :
ik kom wel terug als de samenvatting uit is

[_Moby_]

Louis Armstrong schreef op 21-03-2006 @ 07:09 :
get a life

[Dinalfos]

De meeste mensen(waaronder ikzelf) beschikken niet over de aandachtsspanne om dat allemaal te gaan zitten lezen

[Mariekje*]

Strychnine schreef op 21-03-2006 @ 02:45 :
ik kom wel terug als de samenvatting uit is

Ik kwam tot halverwege, en lees vanmiddag nog wel eventjes verder.

[zeep007]

Je moet luisteren naar je verstand en niet naar je gevoel. Dus doe wat je moet doen. Gooi hem uit je msn, verbreek de telefoongesprekken, zegt tegen hem als hij contact opneemt dat dit niet gaat werken en dat hij speelt met je gevoel, en dat je dat niet meer toelaat en dat je daarmee het contact verbreekt.
Als je hem tegenkomt groet je vriendelijk, maar loop door.
Verban hem uit je leven, en langzamerhand ook uit je gedachten.

Luister je naar je gevoel is het resultaat waarschijnlijk dat hij je weer gaat kwetsen, dat je afhankelijk van hem blijft en eeuwig achter zn reet blijft aanlopen. Dat gaat dus in geen geval werken.

Afkappen dus! en ge bent jong, die energie moet je in de wat betere types jongens steken. Dus doe daar wat mee.

[Horror Kitty]

uit welke eeuw kom jij?

[MelFi]

Verbreek het contact. Het levert je alleen maar meer pijn op als je hem ziet of spreekt. Ga je eigen leven leiden zonder hem en dat kan je best. Ik kon het op een gegeven moment ook, ook al was ik zo afhankelijk. Maar echt.. geloof het of niet.. de tijd zal de gevoelens slijten. Het goede daarvan is dat je je hart dan kan openstellen voor iemand anders. Je bent al vaker tot de conclusie gekomen dat het gewoon niet werkt met deze jongen, dus laat je je leven niet meer beinvloeden door hem.

[jansepansekever]

Ja sorry dat het zo ontzettend lang is geworden. dat had ik helemaal niet door (ik dacht oh ik zit nog lang niet op een vijfde van het maximum aantal tekens, dus het zal wel mee vallen).

Ik kan het nog wel samenvatten voor de liefhebbers (schrijven is schrappen zegt mijn godsdienst leraar altijd ), maar het was misschien ook wel meer om mijn hart te luchten.

Maar even aan de mensen die het toch al hebben gelezen, denken jullie niet dat het slim is om nog 1 keer met hem proberen serieus te praten? Want ik heb al vaak geprobeerd hem uit mijn leven te bannen, maar ik blijf zitten met vragen en dingen die ik niet begrijp. (EN het gevoel dat we echt niet normaal goed bij elkaar passen, en dat het niet werkte door dingen buiten ons)

[Kindmeisje]

jansepansekever schreef op 21-03-2006 @ 13:04 :

Maar even aan de mensen die het toch al hebben gelezen, denken jullie niet dat het slim is om nog 1 keer met hem proberen serieus te praten? Want ik heb al vaak geprobeerd hem uit mijn leven te bannen, maar ik blijf zitten met vragen en dingen die ik niet begrijp. (EN het gevoel dat we echt niet normaal goed bij elkaar passen, en dat het niet werkte door dingen buiten ons)

Nee, dat is niet slim. Geloof me, zodra je het contact verbreekt en het de tijd geeft, verdwijnen die vragen vanzelf. Over een jaar begrijp je niet eens meer waaróm je je dat allemaal afvroeg.

Soms werken relaties niet, soit, over and done with. Heeft totaal géén zin om daar nog moeite voor te doen. En dat vindt hij ook; anders had hij niet ondertussen alweer een andere chick gehad (ook al is dat nu weer uit).

[Smokin']

Als het allemala zo moeilijk loopt, dan zit er vaak iets niet goed. Dat is natuurlijk een oud cliché maar in dit geval wel waar. Maargoed om alles even terug te brengen tot een simpel feit:

- Jij vind hem leuker dan hij jou (sterker nog, als hij jou net zo leuk vond had jij hem nu niet meer zo leuk gevonden, vreemd maar waar)

Ik ben werkelijk onder de indruk van je inzicht in je eigen situatie en zijn gevoelens, en dat meen ik serieus.

"Ik Wil dat hij mij wilt."


Schreef je. Exact. maar hij is een uitdaging, en een heel leuke ook, en dat zorgt ervoor dat je hem zo graag wil. Maar wat is de kans dat hij jou behoefte (liefde) gaat inwilligen? Ik schat deze in als betrekkelijk klein. Je bied jezelf namelijk aan op een presenteerblaadje, keer op keer. Denk niet dat deze jongen niet weet dat hij je 'heeft', want volgens mij snapt hij dat prima. Jij bewijst dat ook steeds aan hem door hem bijvoorbeeld niet af te wijzen als hij je wil zoenen. Dat hij ook achter jou aanloopt bij tijd en wijle is irrelevant als de machtsrelatie zo ongelijk is als in jou geval. Als hij achter je aan loopt dan geef jij toe, en als hij dat niet doet wil je hem alleen maar meer en meer.

Maar even aan de mensen die het toch al hebben gelezen, denken jullie niet dat het slim is om nog 1 keer met hem proberen serieus te praten?

Ja dat is slim. Dwing jezelf echter tot hardheid omdat je dan ook harde antwoorden kan krijgen. je moet die hele onzekerheid over zijn intenties platwalsen door de harde antworoden op je vragen te eisen. Daarna is het boekje echter uit want alles wijst erop dat deze gast niet 100% maar ook geen 90% voor je wil gaan.

[Kindmeisje]

Smokin' schreef op 21-03-2006 @ 13:25 :




Ja dat is slim. Dwing jezelf echter tot hardheid omdat je dan ook harde antwoorden kan krijgen. je moet die hele onzekerheid over zijn intenties platwalsen door de harde antworoden op je vragen te eisen. Daarna is het boekje echter uit want alles wijst erop dat deze gast niet 100% maar ook geen 90% voor je wil gaan.

Denk je nou écht dat zij de kracht heeft om tegen die jongen te zeggen en zich ernaar te gedragen dat het boekje uit is? Ik niet. En trouwens, zo'n gesprek leidt in hun situatie alleen maar tot meer verdriet en pijn, zeker als hij zich opeens troostend zou gaan opstellen en alles opnieuw begint. Nee, gewoon door gaan met je leven, genoeg andere mannen op de wereld. En trouwens, het is heel slecht als je in Memories komt. Ik word liever samen oud.

[Orpheo]

Loontjuh schreef op 21-03-2006 @ 08:41 :
Wees streng voor jezelf. Met wat discipline kun je loskomen van hem en kun je vanzelf ook wel weer van jezelf houden zonder dat je bij hem bent

wacht even; ga je me nu zeggen dat je die lap echt GELEZEN hebt?!

[Smokin']

Kindmeisje schreef op 21-03-2006 @ 13:30 :
Denk je nou écht dat zij de kracht heeft om tegen die jongen te zeggen en zich ernaar te gedragen dat het boekje uit is?

Tja klopt.. daar dacht ik net nog aan

[zeep007]

jansepansekever schreef op 21-03-2006 @ 13:04 :

Maar even aan de mensen die het toch al hebben gelezen, denken jullie niet dat het slim is om nog 1 keer met hem proberen serieus te praten? Want ik heb al vaak geprobeerd hem uit mijn leven te bannen, maar ik blijf zitten met vragen en dingen die ik niet begrijp. (EN het gevoel dat we echt niet normaal goed bij elkaar passen, en dat het niet werkte door dingen buiten ons)

Je houdt jezelf voor de gek. Je wil namelijk zoooo graag dat het wat wordt, dat je denkt dat die ene serieuze conversatie wel gaat helpen, en anders is het die troostende arm wel en anders blabla.
De reden waarom het je niet gelukt is die jongen uit je leven te bannen is omdat je het nooit geprobeerd hebt. Je msnt nog steeds met hem, je telefoneert met hem en dat maakt het dat je nog steeds niet over hem heen bent.

Afkappen dus!

ps. je zal waarschijnlijk nog wel vaker meemaken dat een relatie op de klippen gaat lopen, en dan iedere keer je deze dingen afvragen? Soms moet je gewoon accepteren dat sommige relaties gewoon simpelweg niet werken, hoe hard je dat ook probeert.
Je kan zoveel malen gelukkiger zijn, je moet alleen de juiste keuze maken.

Mephisto schreef op 21-03-2006 @ 09:06 :
ra·ti·o·na·lis·me (het ~)
1 denkrichting waarbij de rede als ordeningsprincipe van het menselijk bestaan aanvaard wordt
2 denkwijze waarbij alleen datgene aanvaard wordt, wat met het verstand te begrijpen is => intellectualisme

Begraaf elk mogelijk gevoel onder een dikke laag logisch redeneren en voila, gelijk verlost van alle ellende in de liefde.

sgaapje schreef op 21-03-2006 @ 10:01 :
Verbreek het contact, gooi hem uit je msn lijst, etc. Het zal waarschijnlijk toch nooit een goedlopende relatie meer kunnen worden. En blijkbaar kom jij niet over hem heen zolang je nog contact met hem hebt. Kies voor jezelf, niet voor hem.

[Thee Muts]

Jij voelt je goed als je weet dat hij je wil, je nodig heeft. Je geniet van het feit dat hij aandacht voor je heeft, aan je denkt en bij je wil zijn. En dat geeft je een gevoel van macht en controle. Dat blijkt wel uit uitspraken als 'ik wilde hem moeite laten doen', 'hij had achter mij aan moeten komen en me moeten smeken dat hij me niet kwijt wilde' en 'Ik Wil dat hij mij wilt'. Dan heb jij controle over jezelf, omdat je je dan pas echt zeker kunt voelen.

Maar face it: HIJ is degene met macht. Hij weet dat jij op elk aanbod van hem ingaat. Ongeacht of hij de ware reden van het waarom van jou weet, hij weet wel dat jij altijd zult happen. Je hebt jezelf compleet afhankelijk van hem gemaakt, want je voelt je immers pas zeker als je weet dat hij jou wil. Je kunt alleen nog maar blij zijn met jezelf als je weet dat hij weer aandacht voor jou heeft! Dit is niet gezond, echt niet. Zoals jij je opstelde in de relatie niet, en dit ook niet. Je weet dat je geen relatie meer met hem zou willen (en dat is maar goed ook, want dat werkt toch niet), maar je kunt je niet over dat machtsgevoel heen zetten dat je denkt dat hij je nodig heeft. En dáár moet je dringend aan gaan werken. Waarom in hemelsnaam is dat zo belangrijk voor jou? Heb je verder helemaal niemand ofzo? Want dit is echt obsessief gedrag en het enige wat misschien helpt is al het contact met hem vebreken. En iets aan je aanhankelijkheid gaan doen, anders heb je straks een ander slachtoffer waar je je zo op gaat storten.

[Multilot]

Als je iets echt graag wilt, kan het altijd. Als het dan niet lukt, wil je het niet graag genoeg...

Dus, of je wilt hem bannen uit je hoofd, of je wilt dat niet. Eigenlijk is het heel makkelijk, je moet er alleen niet zo'n groot punt van maken.
Ik kan me voorstellen dat het erg frustrerend moet zijn om telkens achter iemand aan te lopen die jou gewoon als tussendoortje ziet.

[Severus]

Strychnine schreef op 21-03-2006 @ 02:45 :
ik kom wel terug als de samenvatting uit is

[Haligh]

ik wou al afhaken toen ik de titel las.
en dat deed ik dus uiteindelijk ook .

[Henkje]

Je klinkt als mn ex.. en daar wil je echt niet op lijken..
Verbreek alsjeblieft het contact, zo kun je echt niet verder leven. Je doet jou en hem alleen maar pijn.
Loslaten en doorgaan met je zelf!

[underthabridge]

Jeuhzum... wat een verhaal

Orpheo schreef op 21-03-2006 @ 13:33 :
wacht even; ga je me nu zeggen dat je die lap echt GELEZEN hebt?!

Jup

[56k]

wat een romantisch verhaal

[***]

Multilot schreef op 21-03-2006 @ 17:52 :
Als je iets echt graag wilt, kan het altijd. Als het dan niet lukt, wil je het niet graag genoeg...

haha als je dit leest (en de rest van de context nog niet) lijkt het net een motivatie om hem niet uit haar hoofd te zetten. Wat me overigens een slecht plan lijkt, move on.

[jansepansekever]

Bedankt voor al de reacties. Sommige zetten me echt aan het denken.

Ik wilde nog even zeggen dat gevoelens (en zeker die van mij) heel hypocriet zijn. Toen ik die hele lap tekst schreef, was het twee uur snachts en ik was moe en verdrietig.
Nu is alles wat ik schreef wel echt zo, maar een beetje relativering is wel op zijn plaats.

Thee Muts schreef op 21-03-2006 @ 17:24 :
maar je kunt je niet over dat machtsgevoel heen zetten dat je denkt dat hij je nodig heeft. En dáár moet je dringend aan gaan werken. Waarom in hemelsnaam is dat zo belangrijk voor jou? Heb je verder helemaal niemand ofzo? Want dit is echt obsessief gedrag en het enige wat misschien helpt is al het contact met hem vebreken. En iets aan je aanhankelijkheid gaan doen, anders heb je straks een ander slachtoffer waar je je zo op gaat storten.

Ik denk niet dat hij mij nodig heeft, het is eerder andersom. Het is wel zo dat als ik weet dat hij me leuk vindt ik de hele wereld aan kan, en dat gevoel is lichtelijk verslavend. Zonder dat kan ik ook wel veel aan hoor.
En ik heb vrij veel andere mensen. Ik heb in de tussen tijd ook meerdere keren een beginnende relatie gehad, maar daar stopte ik steeds mee. Dat had natuurlijk wel met hem te maken.

Waarom hij zo belangrijk voor mij is, heb ik heel vaak over na gedacht. Eigenlijk werd hij pas belangrijk voor me nadat hij me pijn deed (daarvoor was hij een vriendje als zovelen). Ik had gewoon nooit gedacht dat iemand mij zo in het diepst van mijn hart kon raken. Voor mijn gevoel moest het goedkomen, omdat ik anders gewoon niet wist hoe de pijn zou stoppen.

Ik ben op een bepaalde manier wel obsessief met hem bezig, maar eigenlijk nu pas, nu ik dit heb geschreven. Misschien is het nooit goed om je hele binnenste naar boven te halen, als je leven aan de oppervlakte gewoon goed is. Nuja, ik heb dan wel geen relatie, maar over het algemeen ben ik vrij gelukkig. Ik kan me soms heel erg aanstellen, maar daarna kan ik mezelf ook wel uitlachen (bijvoorbeeld dat ik dat schreef over memories, haha dat is toch wel echt zielige aanstellerij (maar dat meende ik ook niet zo heel serieus)).

Ik denk niet dat ik bij mijn volgende relatie weer zo afhankelijk zal zijn, je groeit steeds en van al je ervaringen leer je. Toen ik voor het eerst met hem ging, was ik pas vijftien.

Ik weet ook dat je eerst van jezelf moet houden, en met jezelf gelukkig moet zijn voordat een relatie echt kan werken. Je kan namelijk niet van een ander verwachten dat hij jouw geluk op zich moet nemen.

Het is alleen wel lastig om alle theorieen in de praktijk tot uitvoer te brengen. Ik wou echt heel graag dat ik zo rationalistisch was als de definitie in het woordenboek. Al die gevoelens zijn zo lastig en onbetrouwbaar en variabel.

Nog als allerallerlaatste wil ik ingaan op de zin "mijn liefde voor jou is het begin om van mezelf te houden".
Want dat is dus echt heel belangrijk, misschien wel het belangrijkste wat ik weet (en natuurlijk graat met jullie wil delen, misschien heb je er wat aan).
Want als je veel van iemand houdt, en die gene houdt ook van jou, voel je je on top of the world. Maar als die persoon niet meer van jou houdt, heb je nogsteeds die liefde in je. Je was zo gelukkig, maar eigenlijk zorgde je daar zelf voor, door je open te stellen voor liefde. Alles waar je zo blij van werd toen die persoon van jou hield, kan je jezelf geven.
En omdat ik dat weet, ben ik er van overtuigd dat ik tot gelukkig en onafhankelijk zijn in staat ben.

(ik moet wel nog even oefenen, maar tijd zat ik ben pas 17)

(sorry dat dit weer zon lange post is ik kan volgens mij beter Lieve Lita brieven gaan schrijven ofzo)

niet met hem verder gaan, hij is degene die het 2x uitmaakte, hij is degene die met 3 meisjes vreemdging, hij is je niet waard

En over dat gevoel dat je graag door hem geliefd wil worden. Daar moet je gewoon proberen overheen te komen, Ik bedoel je bent nie gelukkig doordat hij niet van je houdt, maar je hebt het niet nodig dat ie van je houdt om gelukkig te zijn. Ik bedoel je moeder houdt toch ook van je, hij is niet de gene op de wereld die perse van je moet houden. Je vindt wel weer een nieuwe jongen. En voor nu heb je genoeg aan de liefde van je vrienden, je familie etc

[jansepansekever]

Dit is eigenlijk niet echt een topic en het mag zometeen ook best verwijderd worden maar ik wou even tegen de mensen die op mijn ellelange verhaal (over mijn ex en ik die niet bij memories kwamen ) hadden gereageerd HEEL erg bedanken.

Veel zeiden: hij heeft macht over je, ziet je als tussendoortje, etc. En ik wist dat wel maar niet zo bewust.
Maar dus het volgende is gebeurd:
Hij belde me en het was gewoon een normaal gezellig gesprek. Aan het eind zei hij: Beloof je dat je gauw weer eens langs komt? En ik hoorde aan zijn stem dat hij wist dat ik ja ging zeggen. Ik wou het niet, maar ik zei toch: ja. Toen zei hij met genoegen en zelfvoldaanheid in zijn stem: mooizo.

Okee en nu is alles dus opeens duidelijk, ik schrok er eerst wel even van. Maar eindelijk is het duidelijk. Hij heeft macht over mij en ik wil dat niet. Wie denkt hij wel niet dat hij is dat hij zomaar mij kan gebruiken om zich af en toe goed over zichzelf te voelen? Ik weet dat ik hem misschien wel zelf in die positie heb gesteld, maar daar komt nu dus verandering in.

Ik wil niet afhankelijk van hem zijn, maar wat ik zeker niet wil is dat hij macht over mij heeft. Dus nu is het probleem gelijk heel simpel.
Ik weet nog niet of ik het contact met hem helemaal ga verbreken. Als ik zelf er voor kan zorgen dat hij geen macht meer over mij heeft, is dat tenslotte helemaal niet nodig.

Het fijne is eigenlijk nu dat ik voor het eerst in een lange tijd helemaal geen behoefte heb om hem te zien of om aan hem te bewijzen hoe leuk ik wel niet ben enzo.
Want hij is bestwel een zak.
(en al zijn andere exen zijn heel lelijk haha pfoeh)

[Gent]

Louis Armstrong schreef op 21-03-2006 @ 07:09 :
get a life

Juist: RAKE uitspraak

Gaat niet werken/lukken

[Orpheo]

Loontjuh schreef op 21-03-2006 @ 19:07 :
Jup

ik heb t ook net gelezen t enige dat ik kan zeggen is, compleet contact verbreken. as time will fade and pass, so will the feelings.



i guess.

Voor iemand die als beroep onzijdige hoer heeft kun je aardig schrijven. (niet mij meteen bannen, het staat in haar profiel hehe)

Verder: iemand die machtsspelletjes speelt en vreemdgaat...maak je daar eens los van en ga eens genieten? Zo'n persoon ben je beter kwijt dan rijk.

Gewoon niet weer in zulke ongein trappen. Dat bespaart je heel veel verdriet.

[botervleug]

Volgens mij geven jullie beiden gemengde boodschappen aan elkaar. Ik wil je wel, ik wil je niet.

Tijd dat iemand eens voor eens en voor altijd beslist wat het nou is, en bij de beslissing blijft.

ja zonder voorwaarden,
nee zonder ontsnappingsclausule.

Ik weet veel te goed hoe jij je voelt. Ik heb een soortgelijke situatie mee gemaakt, al was het bij mij - geloof het of niet - nog iets complexer. Het grote verschil is dat mijn ex en ik na een tijd van rollenpatroon wisselden, zowel hij als ik hebben hebben op dezelfde plaats gestaan waar jij momenteel staat.

Helaas kan ik je geen goed advies geven omdat ik er zelf nog met een been in sta. Het was voor mij wel heel confronterend om je verhaal te lezen. Vooral zinnen als:
'Ik, kennelijk nog hunkerend naar zijn aandacht, ging daar op in.'
'Ik wil dat hij mij wilt.'
'Ik hou van mij zoals ik ben als ik bij hem ben.'
'Ik denk dat een relatie weer tot teleurstellingen zou leiden.'

Ik zou niet met hem gaan praten. Ik zou zelfs al het contact met hem verbreken en iedere keer dat je aan hem denkt "Stop!" tegen jezelf roepen. Je gevoelens spelen momenteel een spelletje met je, dus speel dat spelletje net zo hard mee. Je moet jezelf een beetje conditioneren, desnoods vervorm je in je hoofd tot een afschuwelijk persoon door alleen maar aan zijn negatieve eigenschappen te denken en die flink aan te dikken. Het komt niet meer goed, echt niet, en als het goed zou komen zou het van korte duur zijn en alleen maar voor teleurstellingen zorgen.

Eigenlijk is dit indirect advies aan mijzelf.

[EXBO]

jansepansekever schreef op 21-03-2006 @ 13:04 :
Maar even aan de mensen die het toch al hebben gelezen, denken jullie niet dat het slim is om nog 1 keer met hem proberen serieus te praten? Want ik heb al vaak geprobeerd hem uit mijn leven te bannen, maar ik blijf zitten met vragen en dingen die ik niet begrijp. (EN het gevoel dat we echt niet normaal goed bij elkaar passen, en dat het niet werkte door dingen buiten ons)

Ik denk dat het inderdaad beter is als je eerst met hem gaat praten en hem duidelijk maakt dat je heel erg in de knoop zit en dat je veel meer voor jou betekent dat jij voor hem, misschien gaat hij je daardoor meer respecteren. Maar toch denk ik niet dat dit gaat werken (zelf heb ik niet zo veel ervaring, ik ben tenslotte pas 15 ) jullie hebben het tenslotte al meerdere keren geprobeerd en hij is meerdere keren vreemdgegaan. Te vele hopen dat het nog goed komt zou ik dus niet doen als ik jou was, want die kans is niet erg groot.

Ik wil alleen even ingaan op het topictitel. Je begint toch niet een relatie om bij Memories in het programma te komen? (de ideale relatie bestaat toch niet)