Ik weet niet precies waar ik moet beginnen. Ik heb momenteel 11 maanden een relatie met Alex. Om onze relatie en de problemen duidelijk te kunnen weergeven, zal het waarschijnlijk wel een lange post worden..
Op het moment dat ik wat met Alex kreeg, was ik vrij onzeker en afwachtend. Mijn zelfvertrouwen was laag en het feit dat er interesse was in mij deed me, natuurlijk, goed. Mede omdat ik al van voor het aan was wist dat hij best wel graag een relatie wilde (i.v.m. leeftijd en "er aan toe zijn" e.d.), heb ik nooit het idee gehad dat ik hem helemaal gek maakte, verliefd, liefde, houden van. Het gevoel dat ik had was dat hij me mocht, wel leuk vond en graag ervaring opdeed. Eigenlijk is het kort samen te vatten: Ik geloofde niet echt in "ons".
Van mijn kant uit was ik ook nog niet helemaal stapeldol op hem, maar was ik blij met een relatie en vond ik hem zeker wel een mooie jongen. Even voor de duidelijkheid: Deze analyse had ik toendertijd nog niet kunnen maken. Ik was er voor mezelf nog niet achter dat ik vanuit onzekerheid en een veel te laag zelfbeeld handelde en dat ik veel meer mezelf had móeten blijven. Ik heb, zeker in de beginfase van onze relatie, mezelf veel te veel afwachtend opgesteld, zijn eisen als de mijne gemaakt en steeds geprobeerd om te "voldoen". Omdat ik (onbewust) dacht dat ik een "ervaring" was, wilde ik hem zo'n mooie ervaring geven dat hij niet meer bij me weg zou gaan. Daardoor cijferde ik mezelf weg, liet ik mezelf niet écht zien en was ik vooral vrij meningloos.
Natuurlijk is het zo niet verder gegaan. Op een gegeven moment zaten bepaalde "grapjes" van hem mij zo dwars, dat we gepraat hebben. (Dit was al vrij snel). Hij zei me toen ook dat hij niet echt verliefd op me was. Daarmee versterkte hij dat gevoel van "moeten presteren" nog meer. Ik wilde hem zo graag behouden, ik wilde geliefd zijn. (wie niet?) In plaats van mezelf meer te openen, ging ik nog meer aan zijn wensen proberen te voldoen. Natuurlijk krankzinnig en ook dit gaf niet het gewenste effect. Ik zag niet dat hij
mij wilde, in plaats van een ja-en-amen knikkend volgelingetje. Nogmaals, ook in deze periode geloofde ik niet in "ons". Ik wist dat het geen toekomst had en dat het wachten was op het moment dat ik de kracht had om het dan zelf maar uit te maken. Beter breken dan gebroken worden, was mijn motto.
En zo sukkelde onze maanden verder. Ik twijfelde, al die maanden lang twijfelde ik en wilde ik zo graag "goed" doen. (heeft ook met dingen uit het verleden te maken e.d.). Na vier maanden, toen we weer eens een gesprek hadden en hij me vertelde dat hij verliefd op me was, begon het ietsjes beter te gaan. Maar nog steeds was het geloof laag.
Even een sprong in de tijd, waarin van alles gebeurde. Na negen maanden hadden we opnieuw een gesprek en we kwamen voor mijn gevoel tot de kern: Ik vertrouw hem niet. Ik geloofde al die maanden niet dat hij bij me zou blijven, dat hij me mooi vond, dat hij me met al mijn lichamelijke kwalen en ook geestelijke moeilijkheden nog steeds als enige aan zijn zijde zou wensen. Jaloezie kwam op. Steken, die ik natuurlijk niet echt uitsprak, want verstandelijk wist (en weet) ik heel goed dat verbieden niet werkt en ook niet moet willen werken. Loslaten, hem de ruimte geven. Dat wilde ik ook, maar dan nog stak het. Allemaal te herleiden op dat gevoel van een te lage eigenwaarde.
We zijn nu elf maanden verder vanaf het moment dat we begonnen. In de tussentijd, Goddank, ben ik echt en oprecht en diep van hem gaan houden. Toch is dat vertrouwen nog niet goed, niet zoals zou moeten en zoals ik zou willen. Het is zo dat vertrouwen de basis van een relatie is.. Heeft mijn relatie dan al die maanden geen basis? Soms maakt hij opmerkingen, heeft hij kritiek op dingen en dan voelt het als een persoonlijke aanval terwijl hij het helemaal niet zo bedoelt. Ik wil het niet zo voelen, ik wil dingen luchtig kunnen oppakken en ik wil hem vertrouwen. Ik wil het, en ik doe zo mijn best eraan te werken. Maar ik realiseer me ook goed dat hij niet eeuwig zal wachten tot ik zo ver ben. En dat dat vertrouwensprobleem dan wel óók ergens een heeeeel klein beetje aan hem ligt, maar toch vooral bij mij.
Ik wil niet zeuren bij hem om kleine dingen die hij zegt, maar mij diep raken. Ik weet dat er een patroon in zit en ik weet hoe hij er een vorige keer op reageerde. En alles is steeds weer te herleiden op dat kernwoord dat ik mis: Vertrouwen.
Ik zou graag jullie mening of visie op dit verhaal willen horen
. Mocht ik ergens niet duidelijk zijn, dan zal ik dat wel toelichten.
Kleine toevoeging nog: Mijn eigenwaarde en mijn acceptatie groeien welliswaar, maar zijn nog steeds laag. Als hij soms dingen zegt, die ik persoonlijk oppak, heb ik weer dat gevoel dat ik niet "voldoe", terwijl sommige dingen ook gewoon zo zijn omdat ik zo ben. Die kán ik niet veranderen...en de vraag is sowieso of ik dat zou moeten willen.