Oud 20-05-2006, 20:08
Yana
Avatar van Yana
Yana is offline
Ik weet niet precies waar ik moet beginnen. Ik heb momenteel 11 maanden een relatie met Alex. Om onze relatie en de problemen duidelijk te kunnen weergeven, zal het waarschijnlijk wel een lange post worden..

Op het moment dat ik wat met Alex kreeg, was ik vrij onzeker en afwachtend. Mijn zelfvertrouwen was laag en het feit dat er interesse was in mij deed me, natuurlijk, goed. Mede omdat ik al van voor het aan was wist dat hij best wel graag een relatie wilde (i.v.m. leeftijd en "er aan toe zijn" e.d.), heb ik nooit het idee gehad dat ik hem helemaal gek maakte, verliefd, liefde, houden van. Het gevoel dat ik had was dat hij me mocht, wel leuk vond en graag ervaring opdeed. Eigenlijk is het kort samen te vatten: Ik geloofde niet echt in "ons".

Van mijn kant uit was ik ook nog niet helemaal stapeldol op hem, maar was ik blij met een relatie en vond ik hem zeker wel een mooie jongen. Even voor de duidelijkheid: Deze analyse had ik toendertijd nog niet kunnen maken. Ik was er voor mezelf nog niet achter dat ik vanuit onzekerheid en een veel te laag zelfbeeld handelde en dat ik veel meer mezelf had móeten blijven. Ik heb, zeker in de beginfase van onze relatie, mezelf veel te veel afwachtend opgesteld, zijn eisen als de mijne gemaakt en steeds geprobeerd om te "voldoen". Omdat ik (onbewust) dacht dat ik een "ervaring" was, wilde ik hem zo'n mooie ervaring geven dat hij niet meer bij me weg zou gaan. Daardoor cijferde ik mezelf weg, liet ik mezelf niet écht zien en was ik vooral vrij meningloos.

Natuurlijk is het zo niet verder gegaan. Op een gegeven moment zaten bepaalde "grapjes" van hem mij zo dwars, dat we gepraat hebben. (Dit was al vrij snel). Hij zei me toen ook dat hij niet echt verliefd op me was. Daarmee versterkte hij dat gevoel van "moeten presteren" nog meer. Ik wilde hem zo graag behouden, ik wilde geliefd zijn. (wie niet?) In plaats van mezelf meer te openen, ging ik nog meer aan zijn wensen proberen te voldoen. Natuurlijk krankzinnig en ook dit gaf niet het gewenste effect. Ik zag niet dat hij mij wilde, in plaats van een ja-en-amen knikkend volgelingetje. Nogmaals, ook in deze periode geloofde ik niet in "ons". Ik wist dat het geen toekomst had en dat het wachten was op het moment dat ik de kracht had om het dan zelf maar uit te maken. Beter breken dan gebroken worden, was mijn motto.

En zo sukkelde onze maanden verder. Ik twijfelde, al die maanden lang twijfelde ik en wilde ik zo graag "goed" doen. (heeft ook met dingen uit het verleden te maken e.d.). Na vier maanden, toen we weer eens een gesprek hadden en hij me vertelde dat hij verliefd op me was, begon het ietsjes beter te gaan. Maar nog steeds was het geloof laag.

Even een sprong in de tijd, waarin van alles gebeurde. Na negen maanden hadden we opnieuw een gesprek en we kwamen voor mijn gevoel tot de kern: Ik vertrouw hem niet. Ik geloofde al die maanden niet dat hij bij me zou blijven, dat hij me mooi vond, dat hij me met al mijn lichamelijke kwalen en ook geestelijke moeilijkheden nog steeds als enige aan zijn zijde zou wensen. Jaloezie kwam op. Steken, die ik natuurlijk niet echt uitsprak, want verstandelijk wist (en weet) ik heel goed dat verbieden niet werkt en ook niet moet willen werken. Loslaten, hem de ruimte geven. Dat wilde ik ook, maar dan nog stak het. Allemaal te herleiden op dat gevoel van een te lage eigenwaarde.

We zijn nu elf maanden verder vanaf het moment dat we begonnen. In de tussentijd, Goddank, ben ik echt en oprecht en diep van hem gaan houden. Toch is dat vertrouwen nog niet goed, niet zoals zou moeten en zoals ik zou willen. Het is zo dat vertrouwen de basis van een relatie is.. Heeft mijn relatie dan al die maanden geen basis? Soms maakt hij opmerkingen, heeft hij kritiek op dingen en dan voelt het als een persoonlijke aanval terwijl hij het helemaal niet zo bedoelt. Ik wil het niet zo voelen, ik wil dingen luchtig kunnen oppakken en ik wil hem vertrouwen. Ik wil het, en ik doe zo mijn best eraan te werken. Maar ik realiseer me ook goed dat hij niet eeuwig zal wachten tot ik zo ver ben. En dat dat vertrouwensprobleem dan wel óók ergens een heeeeel klein beetje aan hem ligt, maar toch vooral bij mij.

Ik wil niet zeuren bij hem om kleine dingen die hij zegt, maar mij diep raken. Ik weet dat er een patroon in zit en ik weet hoe hij er een vorige keer op reageerde. En alles is steeds weer te herleiden op dat kernwoord dat ik mis: Vertrouwen.

Ik zou graag jullie mening of visie op dit verhaal willen horen . Mocht ik ergens niet duidelijk zijn, dan zal ik dat wel toelichten.

Kleine toevoeging nog: Mijn eigenwaarde en mijn acceptatie groeien welliswaar, maar zijn nog steeds laag. Als hij soms dingen zegt, die ik persoonlijk oppak, heb ik weer dat gevoel dat ik niet "voldoe", terwijl sommige dingen ook gewoon zo zijn omdat ik zo ben. Die kán ik niet veranderen...en de vraag is sowieso of ik dat zou moeten willen.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 20-05-2006, 23:00
__
Avatar van __
__ is offline
ik vraag me af hoe het tegenwoordig zit tussen jullie dan, aangezien je wel van hem zegt te houden inmiddels? maar hoe doet hij nou tegen je, geeft hij je inmiddels wel het gevoel dat ie helemaal gek van je is, dat je de enige voor hem bent etcetera?
Met citaat reageren
Oud 21-05-2006, 12:29
Tsu
Avatar van Tsu
Tsu is offline
Weet hij hoe jij jij voelt? Wat betreft je eigenwaarde e.d.? Over dat je erover na hebt gedacht om het uit te maken? Een relatie is namelijk niet alleen op vertrouwen gebaseerd, maar ook op communicatie.
Als je ergens mee zit, moet je niet denken dat als je dat tegen hem zou zeggen dat je zeurt. Want als je zulke dingen niet uitspreekt gaat het zich opkroppen en komt het er op de verkeerde momenten uit, waar je later veel spijt van gaat krijgen.

Als je het eng vindt om dingen tegen hem te zeggen, die je dwarsliggen, moet je hem aanspreken op zijn manier van reageren op jou, op zo'n moment. Dat je het niet leuk vindt dat hij op die manier reageert. Als het goed is, zal hij daar dan over nadenken en er aan werken.

Dat hij niet meteen verliefd op je was is niet echt een groot punt van je probleem denk ik, want jij was ook niet echt verliefd op hem omdat je "twijfelde", toch?
Zoiets kan natuurlijk gewoon groeien, wat later ook is gebeurd. Dus nu zijn jullie verliefd op elkaar en dan moet je het ook verder met rust laten. Je moet niet denken: "Oh 7 maanden geleden was ie niet verliefd op mij blabla". Het verleden is er om te laten rusten, niet om steeds maar weer op te rakelen. Dat is niet goed voor jezelf en ook niet voor je vriend.

Je bent niet in het verleden en ook niet in de toekomst, je bent in het "hier & nu" en op die momenten kan je dingen veranderen. Die gevolgen hebben voor dan wel de toekomst, dan wel het verleden.
__________________
Ei-hoofd | Snotjong | Fucking Poser | If only I could be as cool as you| If we compete we don't complete| Bladluis 4 life
Met citaat reageren
Oud 21-05-2006, 14:22
Zeenimf
Avatar van Zeenimf
Zeenimf is offline
ik snap jullie niet echt. jij bent niet verliefd en vertrouwt hem niet, maar begint wel een relatie met hem. Je legt zelf eigenlijk uit dat je je in het begin bijna liet gebruiken omdat je jezelf als ervaring beschouwde
Tijdens gesprekken komt naar voren dat hij niet verliefd is en dan weer wel. Nu hou je van hem maar vertrouwt hem niet.
ik snap niet dat jullie nog steeds bij elkaar zijn, maar zo ben ik dan weer.

weet hij van al die gevoelens die jij hebt en hebt gehad? hebben jullie vaak van die gesprekken of maar eens in de zoveel maanden?
waar ben je eigenlijk bang voor? waarom vertrouw je hem niet?
geloof je inmiddels wel in "jullie"?
__________________
psssttt <3<3
Met citaat reageren
Oud 21-05-2006, 19:59
Yana
Avatar van Yana
Yana is offline
We weten beiden dat ik een vertrouwensprobleem heb, niet alleen naar hem toe. Hij weet ook van mijn eigenwaarde en van allerlei problemen die daarmee spelen. Ik vind het moeilijk eerlijk te zijn over mijn gevoel, omdat ik mensen er niet mee wil opzadelen en heel snel het idee heb dat ik zeur. Toen ik eens een onbestemd gevoel van mij onder woorden probeerde te brengen, kreeg ik een "Hou je klep" naar mijn hoofd. Heb hier later met hem over gepraat, en hij heeft het helemaal teruggenomen.. maar tóch blijf ik het gevoel houden dat hij het eigenlijk liever niet hoort. Omdat ik uit mezelf al heel gereserveerd ben, is zo'n opmerking funest om mij vertrouwen te laten krijgen en de moed om dingen te zeggen. Ik weet heel goed dat ik moet praten en ik doe erg mijn best om het te doen, maar het kost enorm veel moeite, zeker omdat ieder gesprek en ieder ding waar ik mee zit weer lijkt neer te komen op dat vertrouwen. We kunnen daar wel over blíjven praten, maar dat maakt het niet ineens beter...

Ik beschouw me nu niet meer als een "ervaring" en ik begin wel enigszins te geloven dat hij, om de een of andere onverklaarbare reden, met mij verder wil en niet met één van al die duizenden andere meisjes die veel makkelijker, minder gecompliceerd, knapper, gezonder, liever, actiever etc. etc. zijn dan ik. Ik wil het niet meer uitmaken en ik geloof ook niet dat hij het "volgende maand" wel zou doen, zoals ik iedere maand dacht. Hij weet dat ik het wilde uitmaken, hij weet dat ik dacht dat hij me wel spoedig zou verlaten en in onze goede gesprekken heeft hij dat steeds tegengesproken en me ook laten merken dat het wel goed zit. Wat niet wil zeggen dat hij nooit meer van die opmerkingen maakt die ik me snel persoonlijk aantrek, en waardoor ik weer dat "ik ben niet goed genoeg" gevoel krijg.

@Tsu. Ik wíl ook heel graag de dingen veranderen, maar ik weet niet hoe ik meer vertrouwen kan krijgen in hem. Ooit ben ik het echte vertrouwen in de mensheid kwijtgeraakt en heb ik besloten dat ik alle moeilijke dingen het beste zelf kon oplossen. Nu heb ik iemand die aan me trekt en van mij wil dat ik het met hem deel, terwijl ik hem in het begin van onze relatie juist meer als "tegenstander" dan als "medestander" zag (ook door zijn opmerkingen en hoe hij zich gedroeg).

Ik wil hem vertrouwen, met hem praten, zijn steun voelen, zonder het idee hebben dat waar ik mee bezig ben hem eigenlijk niet interesseert, dat ik mijn woorden eerst op goudschaaltjes moet leggen. Ooit, toen ik een bepaalde angst tegen hem uitsprak en hem zei dat ik niet wist hoe ik het moest oplossen, zei hij "misschien gewoon doen?". Ik weet dat dat inderdaad de beste oplossing is, maar hoe "doe" je dat "gewoon", vertrouwen?

vroeger dacht ik dat liefde en verliefdheid één blik waren en een buik vol vlinders die nooit meer over gingen. Altijd samen, een "wij tegen de wereld" gevoel. Ik dacht dat het er vanaf het begin was, dat vertrouwen, dat gevoel, die veiligheid. Bij ons heeft het zeker moeten groeien, en hoewel het steeds meer komt, zou ik toch graag adviezen e.d. willen. Ik wil het zo graag laten werken tussen ons, hem het vertrouwen geven waar hij recht op heeft. Maar hoe?

Overigens geloof ik dus ook "steeds meer" in ons.
Met citaat reageren
Oud 21-05-2006, 21:53
Tsu
Avatar van Tsu
Tsu is offline
hmmm misschien moet je hem gewoon het voordeel van de twijfel geven. Als je altijd maar wantrouwen hebt in iedereen, kan je eigenlijk geen relatie beginnen, denk ik. Dat is iets wat je zelf moet oplossen, jezelf er van overtuigen dat je je eigenlijk druk maakt om niets. De manier waarop je dat kan doen verschilt per persoon denk ik, daar is geen handleiding voor.
Je kent jezelf het beste, dus je weet denk ik wel wat je moet doen.
__________________
Ei-hoofd | Snotjong | Fucking Poser | If only I could be as cool as you| If we compete we don't complete| Bladluis 4 life
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Levensbeschouwing & Filosofie Katholieke school
Verwijderd
176 10-08-2009 15:16
Levensbeschouwing & Filosofie Enquete - Acht korte vragen
Lord Dolphin
183 09-08-2007 18:05
Films, TV & Radio Welke film heb je het laatst gezien en wat vond je etc etc. deel 17
Dinalfos
500 09-11-2005 12:53
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap Nieuwsberichten zonder nieuwswaarde a la 'tiswah'
T_ID
500 02-06-2005 15:02
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap Leve, leve het begin van de politiestaat
Gebakken Lucht
29 05-04-2004 19:17
Psychologie Inschatten van problemen en het inschatten van sterke punten (van jezelf)
iamre18
34 26-02-2003 20:27


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 14:59.