verhaal: Joke

[Dwarser]

Joke

Ik stap de school binnen, de kapstokken zijn verdwenen. Nu staan er kluisjes. Het ziet er kil uit. Ik loop door de klapdeuren. Die zijn nog hetzelfde. De klapdeur is rood met in het midden glas. Ik heb ze nooit mooi gevonden. Toch heb ik de klapdeuren zelf geschilderd.
Met alle 4e klassen mochten we een keer deuren schilderen. De klapdeuren naar de aula schilderde ik met Rob en Joke. Zij zaten bij mij in de klas. Joke had de kleur gekozen. Om tien uur waren we begonnen. Eerst schuren. Rob vond Joke leuk. Net als de andere jongens. Joke genoot van alle aandacht die zij kreeg. En zeker van die van Rob. Ik zat er wat verloren bij. Braaf schilderde ik door terwijl Rob Joke in de bil kneep en opmerkingen maakte over haar borsten en billen. Joke giechelde. Stom. Ik had een deur al helemaal af. Hij was niet mooi. Ik kuchte. Niemand reageerde. Joke niet. Rob niet. “Joke wil je misschien mee…”begon ik. Toen kwam er weer een schaterlach. Ze reageerden weer niet!!! Ik was zo kwaad…Zij zaten maar een beetje te flirten, terwijl ik de deur schilderen kon. Ik pakte de kwast en doopte hem diep in de rode verf, Joke en Rob stonden ondertussen te zoenen, en ik zwiepte de kwast over de linker bil van Joke heen. De bil was dik. Net drilpudding. Ik dacht dat je een hele vinger makkelijk in haar vet kon verstoppen. Van de lik verf voelde ze niks. Ze was waarschijnlijk te veel bezig met andere dingen. Ik wilde net verder gaan schilderen, toen Joke ineens met haar kont begon te draaien. Ze had dus toch wat gevoeld van de verf. Ze dacht nu vast dat de hand van Rob een lekker plekje zocht op haar billen…
“Ben jij niet Jacob?”
Ik sta voor een dame van mijn leeftijd. Ze draagt een strak, roze truitje met een te laag decolleté. Daaronder een strakke zwarte legging. Ze loopt op teenslippertjes. Haar teennagels zijn rood gelakt. Haar witte boshaar heeft ze met een groot groen lint vast gebonden.
“Ja, Jacob, en u bent?”
Ik kijk de vrouw niet aan, maar kijk de aula in. Het is druk. De organisatie zal blij zijn dat de reünie een succes is. Ik zie wat leraren die ik ken.
“Joke, Joke de Vries. We hebben nog een tijdje bij elkaar in de klas gezeten. Weet je nog wel?”
“Mm.”
Als ze praat deint haar boezem op en neer. Het verbaast mij niet dat Joke er nu zo uit ziet.
“Jacob, ik mag toch wel Jacob zeggen hé, haha, hoe gaat het nu met je?”
“Goed, goed, en met u?”
Ik heb geen zin in dit gesprek. Ik wil Joost opzoeken. Hij was mijn beste vriend op deze school.
“Ja goed hoor. Na mijn examen ben ik naar Amsterdam gegaan. Heel leuk. Daar ontmoette ik Johannes. Heel leuke vent: gespierd, mm, een poepie. Maar ja, zijn lijf was wel lekker maar hier…” Joke tikt met een vinger waarvan de nagel roze is gelakt, tegen haar hoofd, “niet zo.”
Er komt een oude dame op mij afgelopen. Joke draait zich om als ze merkt dat ik niet meer naar haar kijk.
“Dat zijn vast Jacob van der Vaart en Joke de Vries!”zegt het dametje.
“Ja zeker, dat zijn wij.”antwoord ik.
Ze steekt een rimpelig handje uit. Het vel is dun, je kunt haast haar botten er door heen zien. De nageltjes zijn niet gelakt. De dame draagt een vleesroze blouse en een zwarte rok tot over haar knieën. Haar schoenen zijn smaakloos.
“Ik ben Maria Biesheuvel. Ik heb jullie nog twee jaar biologie gegeven.”
Maria Biesheuvel..
Maria was nog heel jong en was ontzettend knap. Ze was enorm hip voor die tijd. Bijna alle jongens vielen voor haar (en Joke). Als ze de klas instapte ging ze altijd op haar bureau zitten. Haar benen gingen over elkaar. Haar rok schoof een stukje omhoog. Als je geluk had zag je een stukje bovenbeen. Vaak hadden Rob en Cornelis dit geluk: zij zaten vooraan in de klas. Ik had toen al door dat Maria Biesheuvel wist dat wij keken, want vaak schoof ze haar rok, per ongeluk, nog een stukje omhoog. Zij hield er van pubers het hoofd op hol te brengen.
“Jacob, wat doe jij nu?”vraagt Maria.
Ik snap niet dat we haar ooit zo sexy vonden. Ze ziet er nu smaak- en kleurloos uit.
“Ik ben schrijver, ‘De Perzik’ is mijn nieuwste boek.”
“O wat leuk, dat wist ik helemaal niet. ‘De Hemel’ heb ik laatst nog gelezen.”
Joke wil nog verder vertellen, maar ik zeg: “Ik ga maar een jus pakken, dag!”
In dit gesprek heb ik geen zin meer. Ik pak een jus d’orange. Vers. Dus met velletjes. Velletjes. Een woord dat mijn zuster gebruikte voor het vruchtvlees. Al is dat eigenlijk nog een veel raarder woord. Vruchtvlees. Met de jus in mijn hand ga ik op een stoel zitten. De stoel is van plastic. Bruin. De stoel kraakt. Ik sluit mijn ogen.
Veertig jaar geleden zat ik hier met Joost. Op het eindexamen feest. Iedereen danste. Behalve Joost, ik en nog wat mensen die ik niet van naam kende. Wij drinken geen bier, dat is slecht voor je volgens de moeder van Joost. Wij geloofden haar direct.
Joke kwam die avond op mij afgelopen. Ze draaide weer uitdagend met haar kont. Ik probeerde niet te kijken. Steeds dichter kwam ze bij mij. Ik merkte dat Joost ging kijken. Joke vond dat leuk. Nog uitdagender kwam ze op mij aflopen. Ze stond nu voor mij. Ze boog voorover. Haar opgemaakt gezicht was voor het mijne. Ze rook naar goedkope parfum. Ze keek me aan. Joke knipperde net iets te laat met haar ogen. Met het puntje van haar tong likte ze langs haar lippen. Aan het begin van de avond waren die nog rood, nu hadden ze hun normale kleur. Er liep nu vast een jongen rond die de lippenstift op zijn mond had. Ik moest er niet aan denken. Joke keek mij doordringend aan. Haar neus raakte de mijne. Haar neus was spits, net als mijn neus. Joke pakte mijn hand en trok mij omhoog. Ik stond, maar er was geen grond onder mijn voeten. Met haar hoofd knikt ze naar Cornelis. Cornelis deed de muziek. Hij zette een schuifelnummer op. Joke sloeg haar armen om mijn nek. Toen ik niets deed pakte ze mijn handen en sloeg die op haar eigen lichaam heen. We schuifelden. Ik had dit nog nooit gedaan. Ik keek naar Joost. Hij keek mij raar aan. Ik maakte met mijn hoofd een gebaar. Het moest hem duidelijk maken dat ik het ook niet begreep.
Toen Joke en ik zo een tijdje geschuifeld hadden drukt ze haar lippen op de mijne. Ik rilde over heel mijn lichaam. Toen wilde ze met het puntje van haar tong in mijn mond. Ik rukte me los en rende naar buiten. “Mijn hemel, wat heeft die nu ineens!!!”schreeuwde Joke.
“Jacob, is alles goed?”
Joke staat voor mij. Ik heb blijkbaar lang met mijn ogen dicht gezeten.
Ze pakt mijn hand en trekt me overeind. Deze keer heb ik wel grond onder mijn voeten. Weer knikt ze naar iemand en weer klinkt er muziek. Deze keer sla ik zelf mijn armen om haar heen. Het moet een apart gezicht zijn, een man in een net pak, hij danst met een vrouw gekleed in een strakke broek en trui. Ze zijn bijna 6o.
“Jacob, ren je nu niet weg?” zegt Joke
“Nee.”
Ze drukt haar lippen op de mijne. Deze keer is er geen tong.
“Voor een vriend. Zomaar een vriend, niet mijn vriend.”zegt ze.
“Wie had ooit kunnen denken dat ik hier met jou zou staan.”zeg ik.
We lachen. Geen irritante lach, maar een mooie heldere lach. Een lach waar ik van zou kunnen huilen. En dat doe ik dan ook.

[Vlooienband]

De intro: vol hinderlijke herhaling van zinsconstructies. Probeer te voorkomen dat je bijvoorbeel begint met het onderwerp, dan een ww en dan een ander zinsdeel voor meer dan drie keer achter elkaar.
Dat leest zo niet prettig.
Schrijf cijfers voluit.
Aardig verhaal, maar niet fijn geschreven. Je hebt veel herhaling, zowel in zinsconstructies als in woorden.
De manier waarop je schrijft, waarop je alles neerzet, is te letterlijk gedaan. Het misbruik van spaties irriteert me ook ("heeft die nu ineens!!!”schreeuwde Joke.").
Niet tof geschreven. Misschien meer oefenen?

[Dwarser]

Scimmia schreef:
De intro: vol hinderlijke herhaling van zinsconstructies. Probeer te voorkomen dat je bijvoorbeel begint met het onderwerp, dan een ww en dan een ander zinsdeel voor meer dan drie keer achter elkaar.
Dat leest zo niet prettig.
Schrijf cijfers voluit.
Aardig verhaal, maar niet fijn geschreven. Je hebt veel herhaling, zowel in zinsconstructies als in woorden.
De manier waarop je schrijft, waarop je alles neerzet, is te letterlijk gedaan. Het misbruik van spaties irriteert me ook ("heeft die nu ineens!!!”schreeuwde Joke.").
Niet tof geschreven. Misschien meer oefenen?

Bedankt voor de reactie. Dit verhaal heb ik voor school geschreven in de derde klas. Mijn docent Nederlands was er helemaal enthousiast over. Eerst beschuldigde zij mij van plagiaat en toen ik haar eindelijk overtuigd had kreeg ik een 10 voor dit verhaal. Ze vond het een geweldig verhaal. Ik was heel benieuwd wat jullie ervan zouden vinden. En ik begrijp dat jij het niet echt wat vond. Bedankt voor de kritiek, ik kan er vast wel wat mee.
Al hecht ik ook waarde aan de mening van mijn docent. Ik neem aan dat zij er ook verstand van heeft.

[Dwarser]

je hebt trouwens helemaal gelijk, dat die cijfers voluit moeten worden geschreven.
foutje...