Asperger [autisme] of niet?

[PapaRoach<3]

Hallo, ik ben een meisje van 15 jaar.
Ik voelde me hoe ouder ik werd steeds meer anders dan anderen, en steeds meer ging het me irriteren en frustreren. Ik vroeg mezelf vaak waarom ik het zo moeilijk vond iets simpels te vragen, een gesprek te beginnen of vrienden te maken. Deze zomer hoorde ik voor het eerst iets over het Syndroom van Asperger en het heeft me niet meer losgelaten. Nu wil ik graag de dingen op een rijtje zetten, en jullie visies horen.

Zoals ik zei heb ik soms het idee dat ik anders ben dan anderen, eigenlijk zijn er een hoop dingen waar ik me aan irriteer. Zo ben ik bijvoorbeeld extreem verlegen bij nieuwe mensen. Ik gedraag me dan ook heel anders dan hoe ik eigenlijk ben en ik doe en zeg voor mijn gevoel dan alles fout. Ik heb veel moeite met nieuwe (sociale) situaties zoals zelf mijn aankopen afrekenen bij de kassa, telefoneren, een docent opzoeken en nog honderden van die dingen waar andere 15jarigen nauwelijks moeite mee hebben. Het liefst neem ik dan een vriendin of zus mee, of laat het diegene voor me doen. Maar ik raak juist extra gestresst als ik zoiets moet doen, terwijl er een bekende alleen maar meeluistert. Ook heb ik veel moeite met dingen voor het eerst doen, gewoon simpele dingen zoals voor het eerst stofzuigen, een pizza opwarmen, plakjes worst snijden, fietsen, mezelf douchen of een appel schillen. Al deze dingen deed ik pas op een latere leeftijd voor het eerst dan mijn zus. Maar mijn ouders dringen zeker genoeg aan. Ik word hierdoor soms gezien als een lui kind, maar dat is niet hoe ik ben. Ik denk dat ik als ik helemaal alleen thuis ben en me dus in alle rust kan voor bereiden op bijv. stofzuigen, bestudeerd heb waarvoor alle knopjes zijn, en mezelf verzekerd heb dat er niets fout kan gaan, dat ik dan wel gewoon het huis kan stofzuigen. Ik word sowieso nerveus als iemand kijkt terwijl ik bijv. stof of opruim, daardoor vind ik het nog moeilijker om te doen. Ook heb ik moeite met mijn eigen gezichtuitdrukkingen onder controle te houden. Zo studeer ik veel op een ‘studiezaal’ maar als ik dat iemand een tafel verder een grappig verhaal hoor vertellen of er gebeurd iets anders grappigs, dan krijg ik ook een grijns op mijn gezicht, die ik haast niet kan onderdrukken. Dit probleem heb ik haast dagelijks, in de bus, de trein, op school, op straat overal hoor je wel eens iets grappigs, en zo’n plotselinge grijns/lach is moeilijk te verbergen. Ik weet niet wat ik hieraan moet doen, ik kan me zonder gezelschap of muziek niet afsluiten van gesprekken van anderen. Die stomme gegrijns heb ik trouwens ook als ik me geneer, lieg of als ik aan kom lopen bij iemand en ik weet niet wat er gaat gebeuren/hij van me vind of als ik aankom in de straat waar ik een feestje heb waar ik zenuwachtig voor ben. Ik vind dit allemaal echt heel raar, en ik heb nog nooit gehoord van iemand die dit ook heeft. Verder ben ik juist niet iemand die snel lacht. Aan de andere kant voel ik me direct terneer geslagen als ik mensen hoor ruziën of als iemand foetert op de hond, terwijl ik weet dat het niets met mij te maken heeft.

Er zijn ook dingen waar anderen over vallen, maar die ik niet door heb. Mijn zus irriteert zich er nogal aan dat ik me veel situaties en uitjes meer herinner van toen ik jong was. Maarja, toen ik jong was leefde ik ook vaak in mijn eigen fantasiewereldje en verder ging alles langs me heen, misschien raar maar hierdoor merkte ik ook minder dat ik minder goed was met vrienden maken, gymen (ik was nogal lomp) en spelen. Soms wilde ik dat dat nog zo was.
Mijn decaan viel over het feit dat ik totaal geen oogcontact maak als ik met iemand praat en dat klopt eigenlijk wel, want ik denk er niet eens aan om oogcontact te maken. En als mijn gesprekspartner dit doet word ik erg nerveus en kijk ik alsnog weg. Mijn decaan viel trouwens ook over mijn DAT-test resultaten, met mijn IQ was zeker niks mis maar voor ‘prestatie motivatie’ scoorde ik een 1 op 10. Ik moet erg veel moeite doen om mezelf aan mijn schoolwerk te zetten en vaak lukt dat dan ook niet (toch zit ik in 4VWO). Dit is een eigenschap die ik niet van mijn familie heb en zij vinden dit weer een uiting van luiheid. Qua ‘Sociale Gewenstheid’ scoorde ik een 9 op 10 (veel te hoog dus). Ik moet namelijk meer opkomen voor mijn eigen mening, maar ik zie niet in waarom ik mijn eigen mening (die ik meestal toch niet heb) moet uitspreken. Iets anders waar ik me aan stoor is dat ik maar één interesse heb (webdesign/programmeren), geen andere hobby’s en maar één vak (informatica) op school dat me een beetje interesseert. Maar bij Informatica leer ik niet veel nieuws dus eigenlijk zit ik de hele week tegen mijn zin op school, terwijl mijn vriendin het liefst alle vakken zou willen volgen.
Ook vind ik mezelf in alle opzichten lomp. Ik durf nog geen stap te verzetten op de dansvloer, zelfs een beetje ‘bewegen op muziek’ durf ik niet, maar ook gymmen (lichamelijke opvoeding) gaat me totaal niet goed af. Ik ben nerveus omdat mensen me zien, ik onthoud de spelregels niet, ik ben doodsbang van sommige toestellen (soms zo erg dat ik ben gaan huilen) en dan heb ik nog pijn met rennen (maar dat doet er nu niet toe).
Ik durf sommige dingen niet te eten, omdat er zo’n sterke lucht vanaf komt, zoals kaas en thee. Ik dacht dat dit normaal was, maar toen ik dat laatst vertelde aan mijn moeder vond ze dit nogal raar. xD En ik durf geen plakjes te snijden van een worst uit zo’n darm of plastic, omdat dat zo vies voelt. Mijn ouders vinden dat maar aanstellerigheid, maar ik durf bijvoorbeeld wel spinnen te vangen. Ook heb ik echt een afkeer voor schimmels (en andere zichtbare viesheid), terwijl ik verder niet supererg gesteld ben op hygiëne.

Het laatste punt waar ik het soms ook erg moeilijk mee heb is dat ik heel moeilijk over mijn gevoelens kan praten. Een jaar terug kwam ik erachter dat ik op meisjes viel, en toen is het een tijd echt slecht met me gegaan. Dat was waarschijnlijk een stuk minder hevig geweest als ik met iemand was gaan praten. Mijn ouders weten inmiddels wel dat ik op meisjes val, maar hoe slecht het met me gegaan is zullen ze nooit begrijpen, ik huilde op mijn kamer, ik zei niets over mijn slapeloosheid en hoofdpijn, ik verberg dat ik nieuwsgierig geweest ben naar automutilatie en wat er allemaal ik mijn hoofd omging weten ze natuurlijk ook niet. Je snapt dus wel dat ik graag makkelijker over mijn gevoelens zou willen praten en ook makkelijker mijn gevoelens tonen en de gevoelens van anderen begrijpen. Rond september kreeg de moeder van mijn beste vriendin de diagnose borstkanker, mijn andere vriendin ging haar meteen knuffelen, ze moest ook huilen en nu praten ze vaak over die moeder. Maar ik weet echt nooit wat ik moet doen en zeggen. Net alsof ik niet om die vriendin en haar moeder geef. Ook heb ik veel tijd nodig voor mezelf, op vakantie heb ik er bijvoorbeeld écht behoefte om per dag wat uren op mijn hotelkamer te liggen om na te denken.

Sorry, dat het een zodanig lang verhaal is geworden. Ik post dit natuurlijk hier omdat ik vond dat er overeenkomsten waren met het Syndroom van Asperger en mijn eigenschappen en dacht dat hier wel mensen zouden zitten met (verstand van) Asperger. Áls jullie denken dat ik Asperger heb vind ik het wel raar dat ik nooit merk dat mijn vrienden mijn anders lijken te vinden en dat ik in veel opzichten weinige behoefde heb aan vaste patronen/schema’s.

(ik ben ook opzoek geweest naar een forum over Asperger, maar dat blijkt onvindbaar)

Voor een diagnose zul je sowieso bij een psycholoog moeten zijn, niet hier.

Verder heb ik weinig verstand van Asperger, maar klinken veel dingen die je noemt als relatief normaal, of als pubergedrag, of gewoon als karaktereigenschappen. Dingen als verlegen en/of onhandig zijn in sociale situaties, of niet goed over je gevoelens kunnen praten, zijn echt niet meteen onderdeel van Asperger. Grijnzen als je grappige dingen hoort vind ik eigenlijk niet meer dan normaal. En helemaal dat je gaat grijnzen in situaties waarin je je geneert (als je liegt of op een feestje komt ofzo), dat is echt zooo normaal.

Dingen als dat je niet gemakkelijk iemand gaat knuffelen of weet wat je moet zeggen als er iets moeilijks gebeurt, herken ik eigenlijk zelf heel goed. Ik snapte dat vroeger nooit, zat er maar een beetje dom bij als een vriendin van mij moest huilen terwijl mijn andere vriendinnen meteen troostend gingen doen. Weet niet waar 'm dat in zit, maar ik heb toch echt geen last van Asperger Het is er ook wel afgegaan, trouwens, ik voel het ondertussen beter aan. En dat je dingen niet durft te eten. Ik zou het anders verwoorden - ik wílde het niet eten, getver, dat ging ik niet in mijn mond stoppen Ook met kaas, en rare worstdingen, etc. Dat is eigenlijk ook vanzelf zo ongeveer overgegaan.

Maar goed, het kan toch best zijn dat je wel Asperger hebt, dat weet ik niet, maar daarvoor zul je met iemand anders moeten praten. Toch lijkt het me wel zinnig als je beseft dat je echt niet zó vreemd bent, hoor, niet zo heel anders dan anderen.

[Miekje*]

Kun je geen test laten doen? Dan weet je het gelijk!

[PapaRoach<3]

Bedankt Freyja.
Mensen met het Syndroom van Asperger zijn ook gewone mensen hoor, ze zitten alleen een beetje anders in elkaar (oftewel ze hebben een aantal andere eigenschappen).
Maar het is ook niet zo dat ik over het Syndroom hoorde en dat toen met mezelf ben gaan vergelijken, want natuurlijk vind je dan overeenkomsten, het was juist andersom, ik voelde me in sommige opzichten al anders dan anderen.
Later las ik toevallig een artikel over Asperger.

Hier heb ik het meeste last van (nou ja, last het drijft me soms wel eens tot waanzin):

"Hoewel het leren op school vaak geen probleem is, kunnen er wel problemen ontstaan bij bijvoorbeeld stages of opleidingen met weinig structuur zoals lesmethoden waarin niet klassikaal les wordt gegeven. Bij dergelijke lesmethoden worden scholieren aan hun lot over gelaten, ze moeten zelf studeren en naar de leraar stappen wanneer ze een probleem hebben. De stap om naar de leraar te stappen, kan voor veel mensen met het syndroom van Asperger een te grote stap zijn en ook de ontbrekende structuur kan voor problemen zorgen. Ook de meer praktische kanten van het leren kunnen soms een obstakel vormen."

GEVOLG:
"Een persoon met het syndroom van Asperger kan wanneer zaken op een onverwachte manier gaan, last krijgen van emotionele spanning. Terugtrekking, vluchtgedrag, kwaadheid, agressie, paniek of een huilbui kan dan bij sommigen het gevolg zijn. Voor de buitenwereld zijn deze autistische reflexen en uitingen niet altijd te begrijpen."

Kijk eens op http://nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Asperger

Dat heeft bij mij wel geholpen om dingen op een rijtje te zetten. Toen ik het las dacht ik van: ohja, ja ja oh, ja precies. Toen viel het kwartje gewoon. (ja, niet letterlijk ) 99% van die tekst klopte gewoon van wat ik in mijn leven heb meegemaakt en hoe ik nu ben zoals ik ben.

Dat grijnzen en het reageren op anderen waar je niets mee temaken hebt kan ik niet helemaal plaatsen.

[Vinniebar]

In het meeste herken ik mezelf ook wel. Rond mijn 8ste concludeerden ze dat ik "pdd-nos kenmerken" heb, dus dat zou naast Asperger ook nog kunnen

Als je met je huisarts praat kan die je dacht ik doorverwijzen naar de GGZ...

en een forum:
http://www.autsider.net/forum/index.php

PapaRoach<3 schreef:

Bedankt Freyja.
Mensen met het Syndroom van Asperger zijn ook gewone mensen hoor, ze zitten alleen een beetje anders in elkaar (oftewel ze hebben een aantal andere eigenschappen).
Maar het is ook niet zo dat ik over het Syndroom hoorde en dat toen met mezelf ben gaan vergelijken, want natuurlijk vind je dan overeenkomsten, het was juist andersom, ik voelde me in sommige opzichten al anders dan anderen.
Later las ik toevallig een artikel over Asperger.

Ik heb me er nooit bij stil gestaan dat ik anders zou zijn dan anderen, omdat je je moeilijk kan inleven in anderen. Wel wist ik dat ik enigszins abnormaal zou zijn, want dat liet mijn omgeving wel duidelijk merken.

Oh ja, dit had ik nog niet gelezen, maar is ook echt typerend voor mij (vooral de laatste 2 zinnen):
"Daar waar neurotypischen juist op mensen afstappen, communiceren en heftig in gesprek gaan wanneer ze een probleem hebben, vluchten de mensen met het syndroom van Asperger juist weg van deze andere mensen en kunnen soms totaal onbereikbaar worden. Bij telkens terugkerende of blijvende problemen bij een Aspergerpatiënt kan een groot wantrouwen, achterdocht of onherstelbare haat ontstaan naar de niet-autistische buitenwereld."

[Vice]

Ik heb zelf helemaal geen verstand van Asperger, maar ik kan me wel (in bepaalde dingen) heel goed vinden in jouw verhaal. Wat vooral belangrijk is, is jezelf te accepteren hoe jouw karakter in elkaar zit. Dat is rond je puberteit soms vrij lastig, aangezien jongeren dan nog vrij onzeker zijn en liever niet buiten de groep willen vallen. Ik heb in mijn jeugd jarenlang kinderen/jongeren bestudeerd om te zien hoe een gemiddeld kind/jongere leeft. Door die informatie wist ik hoe ik me, theoretisch gezien dan, moest gedragen om niet op te vallen.

Nu is dat nou niet een antwoord wat op jou vraag aansluit, maar ik denk dat wanneer je je karakter meer accepteert, het leven minder ingewikkeld zou worden. Het is dan ook helemaal geen gek idee om via de huisarts naar een psycholoog te gaan.

Ik heb wel verstand van asperger, maar ik ga geen uitspraken doen over het wel of niet waarschijnlijk zijn van de diagnose, omdat ik vind dat je dat op basis van een verhaaltje op een forum niet kunt beoordelen. Voor een diagnose zul je inderdaad bij een psycholoog of psychiater moeten zijn. Dit is niet voor niets: het is lastig om zelf in te schatten of en zo ja, in hoe verre je eigen gedrag, gevoelens en gedachten ed afwijken van die van anderen, omdat je daar niet objectief in kunt zijn en omdat je van anderen niet alles ziet. Bovendien kunnen er ook andere oorzaken aan ten grondslag liggen.

[Woeste Woerd]

Als je het echt zeker wil weten kun je het beste een diagnose aanvragen. Uit de onderzoeken die je krijgt kunnen ze dan misschien aanwijzingen vinden of je wel / niet Asperger hebt.

Ik heb zelf redelijk wat ervaring met Asperger, zowel qua studie als vriendenkring. Wat ik je sowieso mee wil geven is dat Asperger geen standaard diagnose is, met standaard problemen. De klachten bij Asperger verschilt heel erg per persoon, wat het af en toe ook zo moeilijk maakt om Asperger als Asperger te beschouwen. Er zijn dus geen standaard dingen die naar Asperger wijzen, maar vaak het gehele patroon. Daarom is een diagnose door een psycholoog zo belangrijk (aangezien ze het hele patroon kunnen meenemen in hun onderzoek).

[PapaRoach<3]

Bedankt iedereen voor jullie wijze woorden.
Commando:
Ik weet niet of ik ook last heb met stages, want op het gymnasium heb je geen stages.
Wat ik wel weet is dat ik leraren het liefst ontloop, en dat ik liever een onvoldoende haal dat dan ik iets ga vragen.
Ik weet ook dat als in een onverwachte (enge) opdracht moet doen (met gym bijv.), dat ik dan in paniek raak en een huilbui krijg. Maar ik moet sowieso nog hard werken aan mijn verlegenheid en onzekerheid.
Die Wikipedia pagina heb ik al meerdere keren gelezen, en het grootste deel van wat daar stond herkende ik.
Maar omdat er word getwijfeld aan de feitelijke juistheid, zie de overlegpagina, durf ik niet teveel waarde te hechten aan een pagina die door iedereen gewijzigd kan worden. Dat grijnzen is ook niet echt iets wat ik direct koppel aan een of ander syndroom, ik weet alleen dat het vreemd is en ik heb er veel last van.
Ik bedoelde ook niet letterlijk dat ik me anders voel dan anderen, maar hoe zeg je dat..
Als kind doe je gewoon zoals je bent, totdat je ziet dat je anders doet in bepaalde situaties dan andere leeftijdsgenootjes, of er iig meer moeite mee hebt. Mijn omgeving heeft volgens mij juist niet laten merken dat ik enigsinds abnormaal zou zijn, ik krijg wel heel vaak te horen dat ik (te) stil ben en mijn zus kan soms hele harde preken geven over wat er allemaal wel niet raar is aan mij (als ze boos is) - maar dat schijnen meer oudere zussen te doen.
Als ik ergens mee zit 'vlucht' ik ook weg, ik sluit me op op mijn kamer en laat aan mijn familie niet merken dat er wat is. Soms ben ik zo aan het piekeren, dat ik niet hoor als er tegen me gepraat word. Ik ben ook wel achterdochtig, maar dat komt ook doordat ik soms heel onzeker ben.
Vice :
Of ik nou wel of geen Asperger heb, ik moet mezelf accepteren hoe ik ben. Maar ik vind ook dat ik moet werken aan de punten waar ik nu moeite heb. Zo wil ik graag minder emotioneel zijn en minder verlegen worden (al is het maar iemand op straat durven groeten). Ik twijfel echter of ik dat wel in mijn eentje kan, maar ik weet niet wie mij ander kan helpen. Iedereen zegt altijd maar: "ga naar een psycholoog". Vorig jaar raadde mijn huisarts me aan naar een psycholoog te gaan. Maar mijn moeder vond dit maar onzin, ze vind psychologen sowieso onzin en ik denk niet dat ze me daar dus heen laat gaan. En bij mij op school is niet zo iemand.
Vinniebar :
Een PDD-nos diagnose krijg je toch als je autistische kenmerken heb, maar die niet voldoen aan de criteria voor Asperger of iets anders?
De rest:
Op het moment zit ik nog niet te springen om een diagnose, dat komt wel (of niet).
Ik maak me alleen zorgen, ook omdat ik na dit schooljaar 100km verder kom te wonen, wat dus een nieuwe school, nieuwe mensen en vooral veel nieuwe situaties zal betekenen.

Als je in 4 vwo zit ben je een jaar of 15/16? Het is natuurlijk fijn als je ouders je steunen, maar op je 16e mag je zelf ook behandelovereenkomsten met bv. een psycholoog aangaan. En anders is iets als maatschappelijk werk misschien iets, dit is in veel gemeenten gratis. Of misschien dat er op je nieuwe school wel iets is (schoolmaatschappelijk werk, schoolpsycholoog, ...)? De dingen die jij beschrijft kunnen, naar mijn mening, ook heel goed veroorzaakt worden door dingen als verlegenheid en onzekerheid. Ik denk dat het inderdaad belangrijk is dat je daar iets aan doet als je daar tegen aan loopt.

[Geel]

Het klopt inderdaad dat mensen met Asperger heel erg van elkaar verschillen. Ik ken welegteld 3 mensen met Asperger. Twee zijn op zichzelfgekeerde jongens weining vrienden. De ander is een sociale jongen die heel goed met mensen om kan gaan maar toch is bij hem Asperger geconstateerd.

Maar verlegenheid hoort volgens mij niet echt bij Asperger. Dat is gewoon hoe jij bent. Je zou een Z+ cursus kunnen volgen (een cursus waarbij je leert om zelfvertrouwen (dus minder verlegen) te krijgen). Ik weet zo even niet waar je die kunt volgen maar je kan het vast aan een arts vragen.

[Mara]

Ik kan ook natuurlijk geen diagnose stellen, maar ik denk ook dat je gewoon erg verlegen en onzeker bent. Daar kan je echter ook hulp voor zoeken, als je dat wilt

[Woeste Woerd]

Iedereen heeft zijn of haar vreemde trekjes en iedereen (dat is mijn opvatting) heeft wel een beetje autisme. Ik heb zelf altijd de neiging om mijn horloges / wekkers altijd op 5-tallen af te laten lopen (7:10 of 7:15, maar zeker niet 7:11). Een vriend van me heeft vaak een extreme neiging naar 'alles eerlijk doen'. Een derde kameraad weet alles van pc's en netwerken. Maak dat ons drieën autistisch? Niet echt. Iedereen heeft wel een beetje autisme in zich, maar hoe ernstig de problematiek is bepaald eigenlijk (tenminste voor mij) of je echt autistisch bent of niet.

Uit je verhaal maak ik persoonlijk op dat je onzeker bent en heel erg op je gedrag let. Ik denk dat zelf dat als je het zeker wilt weten (dan weet je gelijk of je conclusie klopt en of al dat gelet erop nodig is) kun je het beste gewoon een diagnose traject volgen.

[MartinV]

[QUOTE=ggcy8;28695152]Het klopt inderdaad dat mensen met Asperger heel erg van elkaar verschillen. (...)
Maar verlegenheid hoort volgens mij niet echt bij Asperger. Dat is gewoon hoe jij bent. (...) QUOTE]

Ik ken ook iemand met asperger, en die is zeker niet verlegen. (Ik weet niet of hij het ooit geweest is, het zou best kunnen).
Diegene is wel heel anders, maar heeft met hulp van buitenaf geleerd hoe hij met mensen om moet gaan. Bijvoorbeeld dat je mensen aan moet kijken als je met ze praat. En meer dingen die de meeste mensen als normaal zien, dat soort dingen wist hij gewoon niet. Als het bij jou echt alleen de onzekerheid is hoef je niet perse asperger te hebben, hoewel het natuurlijk in heel verschillend kan voorkomen.

Als de huisarts een psycholoog aanraadt, zijn je ouders niet de personen die dit tegen moeten spreken. Als dit weer zo gebeurt, zeg dan tegen je huisarts wat je ouders er van denken, en vraag aan je huisarts of die met je ouders kan praten.

[PapaRoach<3]

Is het slecht om erg om je gedrag te letten?
Ik denk van niet, ik zie het als een manier om mezelf beter te leren kennen en om te voorkomen dat ik me abnormaal gedraag. Ik vind het lastig om het gedrag van anderen (wat gevolg is van mijn gedrag) te plaatsen, maar mijn eigen gedrag is makkelijker te begrijpen, daarom lijkt het me juist goed dat ik op mezelf let.
Andere mensen zien me ook als een stil (introvert) persoon, maar ik vraag me af of dat wel zo is. Als ik bij mensen ben waarbij ik me op mijn gemak voel, ben ik best druk, praat ik veel en 'verschuil' ik me niet.Stom alleen dat ik deze mensen nu juist ga verliezen.
Vroeger praatte ik zelfs de oren van het hoofd van mijn ouders, totdat ze helemaal gek van me werden. (later niet meer omdat ik niet meer tevreden ben met de thuissituatie enzo) Maar op school deed ik mijn mond niet open, dat is nu gelukkig minder erg
Iedereen noemt me dus 'stil' en ik betrap mezelf er nu dus weer op dat ik dat zelf ook doe, maar dat is niet hoe ik me voel. Onzeker ben ik wel een beetje (maar weer alleen bij mensen waarbij ik me niet op mijn gemak voel) En dan ook vooral, omdat ik niet erg handig ben in sociale situaties (als gesprekken niet lopen enzo). Ik weet dat mijn karakter wel oké is en als ik geen gigantische puist op mijn neus heb (xD) ben ik ook niet verschrikkelijk onzeker over mijn uiterlijk.
Dat mijn moeder me vorig jaar niet naar een psycholoog liet gaan, was misschien omdat ze ook niet wist waar ik mee zat en ze was/is niet vaak thuis door haar werk dus ze zag misschien niet hoe slecht ik eruit zag. Trouwens, toen vond ik het ook maar onzin (dom maarja). Buiten dat is het beeld dat ze van psychologen heeft niet zo gunstig. Ook gelooft ze niet in niet stoornissen als ADHD, ze wijt dat bijvoorbeeld aan de ouders die niet kunnen opvoeden. (ik zal maar niet zeggen dat ze op een basisschool werkt)

[*oma*]

Freyja schreef:

Voor een diagnose zul je sowieso bij een psycholoog moeten zijn, niet hier.

+

Ik denk dat je niet heel veel verschilt van andere leeftijdsgenootjes die wat verlegen zijn. Het is niet zo dat ik alles op de puberteit wil afschuiven (daar werd ik zelf vroeger namelijk heel boos over), maar ik denk dat dit er wel mee te maken heeft. Hoe je bijvoorbeeld beschrijft dat je een beetje terug verlangd naar je kindertijd, dat vind ik een typische gedachte voor iemand waarbij alles veranderd.
Ga niet teveel in op de diagnoses op internet, als ik die lees heb ik ook van alles en iedereen hier waarschijnlijk. Ook heb ik het idee dat je teveel nadrukt leg op de 'negatieve' dingen (stil, onzeker, geen oogcontact etc.) die tegen je gezegd worden (die jij ervaart als negatief). Kijk eens naar je positieve kanten.

[MartinV]

PapaRoach<3 schreef:

Als ik bij mensen ben waarbij ik me op mijn gemak voel, ben ik best druk, praat ik veel en 'verschuil' ik me niet.
Iedereen noemt me dus 'stil' en ik betrap mezelf er nu dus weer op dat ik dat zelf ook doe, maar dat is niet hoe ik me voel. Onzeker ben ik wel een beetje (maar weer alleen bij mensen waarbij ik me niet op mijn gemak voel) En dan ook vooral, omdat ik niet erg handig ben in sociale situaties (als gesprekken niet lopen enzo). Ik weet dat mijn karakter wel oké is en als ik geen gigantische puist op mijn neus heb (xD) ben ik ook niet verschrikkelijk onzeker over mijn uiterlijk.

Zoals je het nu beschrijft klink je als de doorsnee jongere (of volwassene). Ik vind het ook lastig om met mensen die ik niet ken zomaar een gesprek te voeren, (tenzij het meteen blijkt te klikken) dan voel ik me ook onzeker. En bij mensen waar ik me op men gemak voel praat ik ook veel meer.
Dit lijkt helemaal niet op asperger. Tenzij je niet uit jezelf weet dat je mensen aan moet kijken als je met ze praat, maar ook niet naar ze moet staren, of dat soort dingen.

PapaRoach<3 schreef:

Dat mijn moeder me vorig jaar niet naar een psycholoog liet gaan, was misschien omdat ze ook niet wist waar ik mee zat en ze was/is niet vaak thuis door haar werk dus ze zag misschien niet hoe slecht ik eruit zag. Buiten dat is het beeld dat ze van psychologen heeft niet zo gunstig. Ook gelooft ze niet in niet stoornissen als ADHD, ze wijt dat bijvoorbeeld aan de ouders die niet kunnen opvoeden.

Oke, dat kan. Maar dan nog is ze niet de persoon om het advies van een huisarts te negeren, hoe weinig ze er ook in gelooft. Blijkbaar vertel je toch meer aan de huisarts, ook gezien je moeder niet vaak thuis was/is. Dat laatste kan zelfs bijdragen aan een onzeker gevoel.
Ik denk dat psychologen wel degelijk helpen, maar vooral omdat ze je aandacht geven, en je de tijd geven om je verhaal van je af te zetten. Een huisarts heeft die tijd niet.

[JustADreamer]

Hoe herkenbaar! In de puberteit had ik daar ook heel veel last van, nu ook nog wel een beetje, maar ik heb het geaccepteerd. Ja ik ben misschien anders dan anderen, maar ik ben er blij om, ik zou niet zoals zij willen zijn. Natuurlijk betekend dat dat ik weinig vrienden heb, maar de vrienden die ik heb zijn wel echt. En ik doe de dingen die ík wil, niet wat andere mensen van mij verwachten of verlangen. En dat betekend echt niet dat ik asociaal ben, ik behandel mensen zoals ik zelf graag behandeld wil worden. Als mensen niet geinteresseerd zijn in het antwoord moeten ze me vooral ook niet vragen hoe het met me gaat En over dat grijnzen, ook dat is herkenbaar, ik kan heel snel de bui overnemen van andere mensen om me heen. En ik let ook heel erg op mijn omgeving, als ik mensen zie genieten, dan geniet ik ook. Bij een concert luister ik ook niet alleen naar de muziek, maar kijk ik ook om me heen en zie ik al die mensen lol hebben, gek doen en genieten met elkaar, en dat is voor mij vaak nog belangrijker en mooier dan het concert zelf. En als een hond of kind straf krijgt of wat dan ook, dan duik ik zelf ook bijna in elkaar. Ik denk dat je er gewoon mee moet leren leven, en dat de diagnose er uiteindelijk niet toe doet. Asperger of niet, jij bent gewoon jij, en daar moeten anderen, en jijzelf maar gewoon mee leren leven

[roosjuh1988]

Ik herken veel dingen de jij schrijft. ik weet ook nooit wat ik moet doen als iemand verdrietig is, of afrekenen in een winkel, telefoneren en dat soort dingen vond (vind) ik een ramp.
Ik heb dan ook Pdd- nos, eigenlijk een soort restgroep bij autisme.
Of jij asperger hebt, zou ik niet weten, je hebt natuurlijk wel wat kenmerken die daar aan voldoen.
Ben je je hele leven al verlegen of is het pas sinds een bepaalde periode gekomen?
volgens mij kan je ook gewoon naar een psycholoog zonder dat je ouders het weten, ik weet alleen niet hoe het zit met vergoedingen enz.

[Pruts0r]

Bij mijzelf is wel Asperger geconstateerd. Ik herken wel wat dingen in wat je zegt, maar je kunt niet de conclusie trekken dat je autisme hebt, uit wat mensnen schrijven op het internet. Ik denk dat je je er niet voor moet schamen en mocht je willen weten of je het wel of niet hebt, dan zou ik gewoon een keertje bij het GGZ of het RIAGG (bestaat dat nog eigenlijk) langsgaan, of bij een psycholoog. Mocht je er vragen over hebben, mag je gerust mijn msn toevoegen (staat in mijn profiel).

[PapaRoach<3]

Wat een snelle, serieuze (én lieve) reacties hier. =)
MartinV :
Ik weet wel dat ik lang niet de enige ben die wat 'verlegen' is, zoals jij dat beschrijft. Maar er zijn ook zat mensen die gewoon spontaan kletsen met iedereen, vooral de mensen waarmee ik omga. Zij stappen gewoon naar een leraar en vertellen wat ze vertellen moeten (en gewoon op hun eigen manier). Zij zijn ook veel zelfstandiger, meer moeite hebben met de behandeling bij de ortho dan met de artsen spreken, zonder spanning te hebben rekenen zij gewoon hun aankopen af bij de kassa en nog zoveel van die voorbeelden. (ik heb weleens gehad dat ik liever stal, dan naar de kassa ging. Toch niet gedaan hoor!) Maar ik heb echt respect voor hen.
In mijn beginpost vertelde ik al dat mijn decaan me (een half jaar terug) erop wees dat ik geen oogcontact maakte, daarvoor heb ik dat echt nooit door gehad. En nu denk ik er eigenlijk nog steeds nooit aan.
Staren heb ik ook een tijdje erg gedaan, totdat iemand me een keer uitschold.
Toen ik erachter kwam dat ik lesbisch was, stopte ik met naar jongens kijken (dat deed ik omdat ik niet wilde laten merken dat ik "nog" niet met jongens bezig was) en toen ben ik weer (ongemerkt) gaan staren naar mensen.
Dat heb ik mezelf ook weer redelijk afgeleerd.
Ik vind mijn moeder ook niet de persoon om het advies van een huisarts te negeren.
(Maar mijn huisarts wist niet waar ik mee zat (ik kon het niet vertellen, mijn pa was mee), maar raadde me een psycholoog aan door mijn hoofpijn-,vermoeidheids- en duizeligheidsklachten zonder lichamelijke oorzaak en waarschijnlijk ook door mijn algehele verschijning.. )
Maarja, wat doe ik eraan. En trouwens, ik ben ook nog helemaal niet zeker of ik wel naar een psycholoog wil.
Ik vind het toruwens erg fijn dat ik hier mijn verhaal kan doen.
JustADreamer :
Toch nog iemand die dat grijnzen een beetje herkend.
Vandaag had ik het ook weer. Ik zal ermee moeten leren leven.. Maar ik hoop van harte dat het overgaat, of dat ik het (beter) kan onderdrukken. Het is trouwens echt iets van de laatste 1 à 2 jaar, ik kan me tenminste niet herinneren dat ik er eerder ook al last van had. Vreemd..
Roosjuh1988 :
Ik ben altijd al verlegen geweest. Maar ik leer nu steeds meer wat ik kan zeggen in bepaalde situaties, dus ik krijg er langzaam iets minder last van. Zijn er ook mensen die plotseling 'verlegen' worden dan?
Pruts0r :
Ik zal ook geen conclusie trekken, maar ik wilde graag jullie visies weten.
In mijn stad is volgens mij geen GGZ of RIAGG (wel GGD), maar ik hoef nog niet perse een diagnose.

Ik vroeg me af of deze (AQ-test) test een beetje betrouwbaar is ?
Ik heb hem twee keer gedaan (vraag me niet waarom) maar beide keren "scoorde" ik 38.

[Woeste Woerd]

PapaRoach<3 schreef:

Is het slecht om erg om je gedrag te letten?

Even nog hier een kort antwoordje op plaatsen.

Op je gedrag letten is normaliter niet slecht. Het is altijd goed om op te letten om hoe je overkomt op anderen. Ik kam ook netjes mijn haren, doe een luchtje op voordat ik naar buiten ga (wat een flutvoorbeeld eigenlijk ). Ook opstaan in de bus voor ouderen of dames voorlaten is mij niet vreemd.

Wanneer ik opletten op je eigen gedrag wel 'slecht' begin te vinden is zodra het je remt in je gedragingen terwijl het niet nodig is. "Zal ik dit of dat doen, of zullen ze dat stom vinden?" Het is zonde zodra je je wereld beperkt omwille van hoe je overkomt op anderen. Natuurlijk moet dit niet doorslaan in een 'scheit aan de wereld' mentaliteit, maar daar heb jij uit je verhalen zo te zien sowieso geen last van.

[Woeste Woerd]

PapaRoach<3 schreef:

Ik vroeg me af of deze (AQ-test) test een beetje betrouwbaar is ?
Ik heb hem twee keer gedaan (vraag me niet waarom) maar beide keren "scoorde" ik 38.

De test kan aanwijzingen geven of je misschien wel of niet autisme hebt, maar echt betrouwbaar is het sowieso niet, omdat iedereen op een andere manier naar zichzelf kijkt (bedenk bijvoorbeeld hyperkritische mensen of juist iemand die al zijn gedrag relativeert).

Denk je zelf niet dat het beter is om een diagnose-traject (of iig iemand met een psychologische achtergrond die je in het echte leven kent) te doen, om jezelf zo meer duidelijkheid te verschaffen? Ik vind het persoonlijk altijd wel fijn om duidelijkheid te hebben, zodat ik niet meer over dingen hoef te tobbben.

[PapaRoach<3]

Woeste Woerd :
Nu vraag ik me dus weer af wat meer zonde is, op mijn gedrag letten of raar overkomen?
Zoals ik net schreef het ik soms de neiging tot staren, als ik niet op mijn gedrag zou letten zou ik dat waarschijnlijk niet doorhebben en zou het uiteindelijk algemeen bekend worden dat ik (naar meisjes) staar.
Ook let ik er bijvoorbeeld op dat ik niet (te diep) in mijn eigen gedachten verzink als ik met iemand ben, omdat ik niet wil dat mensen me raar vinden. Ik weet immers dat ik het moeilijk vind om 'schijt' te hebben aan wat iemand van me vind, dus kan ik hun meningen beter maar zo positief mogelijk houden toch?

Maar ik dwaal af.

Over die test heb je wel gelijk.
Ik ben zeker iemand die graag duidelijkheid heeft over alles, en ik ben ook zeker iemand die veel tobt.
Maar ik weet niet... Ik ben sowieso nog nooit alleen naar mijn huisarts geweest en eigenlijk durf ik dat ook gewoon niet. Ik weet ook zeker dat mijn moeder gaat zeggen 'Nee hoor dat heb je niet', als ik vertel dat ik twijfel. Ik kan niet vinden dat er een GGZ of Riagg in mijn stad is. (en er was nog iets, maar dat ben ik weer vergeten}

PapaRoach<3 schreef:

Woeste Woerd :
Nu vraag ik me dus weer af wat meer zonde is, op mijn gedrag letten of raar overkomen?
Zoals ik net schreef het ik soms de neiging tot staren, als ik niet op mijn gedrag zou letten zou ik dat waarschijnlijk niet doorhebben en zou het uiteindelijk algemeen bekend worden dat ik (naar meisjes) staar.
Ook let ik er bijvoorbeeld op dat ik niet (te diep) in mijn eigen gedachten verzink als ik met iemand ben, omdat ik niet wil dat mensen me raar vinden. Ik weet immers dat ik het moeilijk vind om 'schijt' te hebben aan wat iemand van me vind, dus kan ik hun meningen beter maar zo positief mogelijk houden toch?

Het ligt er een beetje aan of je het erg vindt om met dat soort dingen raar over te komen. Sowieso ben je als je jonger bent volgens mij meer bezig met niet opvallen dan wanneer je ouder wordt, dan kan het je allemaal wat minder schelen. Maar goed, sommige mensen zijn hun hele leven alleen maar bezig met wat de buitenwereld eventueel wel niet kan denken, da's ook niet goed.

Ik denk niet dat het verkeerd is om op te letten dat je je aandacht houdt bij de persoon met wie je bent, i.p.v. met je eigen gepieker Relaties worden er gewoon fijner op als je duidelijk aandacht hebt voor elkaar.

Maar naar mensen staren... hm, het ligt er een beetje aan hoe dat gaat, of niet? Je kunt staren als een maniak en gewoon subtiel in de gaten houden. Dat laatste doet iedereen volgens mij wel, en niet alleen met mensen die je aantrekkelijk vindt maar met alle mensen die opvallen, dus dat is niet zo vreemd. Maar als je zo fanatiek staart dat iemand zich echt bekeken voelt, tja, dan geef je die ander misschien een naar gevoel en dat is voor jou ook niet zo leuk.

Maar in het algemeen is het dus wel handig om te bepalen of jij bepaalde eigenschappen zo belangrijk vindt om ze aan te passen. Ik ken dat probleem wel, ik weet ook niet goed in hoeverre ik rekening moet houden met wat andere mensen vinden. Ik ben nogal een flapuit en dat vindt niet iedereen leuk (bijv. dat een vriendin met wie ik in de stad ben zich ergert omdat ik hardop iets zeg over iemand die voorbij komt lopen), maar ik vind het echt heel moeilijk om zo bewust te zijn van mezelf dat ik dat soort opmerkingen er niet zomaar uitflap, en ik weet ook niet of ik wel zo wil zíjn, zo correct en voorzichtig. Beetje omgekeerde probleem van wat jij hebt denk ik

Maar goed, punt was, het is aan jou om te bedenken hoe jij die eigenschappen van jezelf vindt, hoe je het zou vinden als een vriend(in) van je die eigenschappen had, en of het echt de moeite waard is om het aan te passen. En wel onthouden dat je een beetje mild moet zijn voor jezelf Je hoeft natuurlijk niet perfect te zijn, dan zou de wereld ook maar suf worden. En de meeste negatieve eigenschappen zijn ook maar keerzijden van je positieve eigenschappen, en die moet je natuurlijk niet ook inperken.

[MartinV]

PapaRoach<3 schreef:

Ik vroeg me af of deze (AQ-test) test een beetje betrouwbaar is ?
Ik heb hem twee keer gedaan (vraag me niet waarom) maar beide keren "scoorde" ik 38.

Even geen tijd om lang te antwoorden, maar zo'n test is allerallerminst betrouwbaar. Je weet bij elke vraag al wat voor effect het antwoord op de uitslag heeft.
Verder zijn de vragen enorm breed gesteld, en je kan ze op heel veel verschillende manieren interpreteren.

[PapaRoach<3]

Freyja :
Ik denk dat je gewoon op je gedrag moet letten, op de manier die jij prettig vind. Maar dat is automatisch zo, lijkt me.
Misschien dat ik er minder op ga letten als ik 'volwassen' ben en dat vind ik dat ook heust wel oké.
Met 'met iemand zijn' bedoelde ik eigenlijk gewoon naast iemand zitten bijvoorbeeld.
( Relaties willen nog maar niet lukken, meestal doordat ik meer tijd nodig heb in nieuwe situaties, maar de ander sneller wilt en ik dan eigenlijk mezelf niet meer ben. )
Dit is trouwens niet waar het topic over zou moeten gaan.
Hoe ik het zou vinden als m'n vriendin zo was...
- ik zou het irritant vinden dat ze bijna nooit dingen zelf regelt (en ik dus steeds mee ga of het regel.)
- ik zou het onzelfstandig vinden dat ze altijd iemand mee-vraagt als ze iets moet doen.
- ik zou het raar vinden dat ze soms (vanbinnen) zo'n lol heeft door gesprekken van een ander.
- ik zou het aanstellerig vinden dat ze sommige dingen niet 'lust'.
- ik zou het lastig vinden dat ze haar gevoelens niet uit en dingen 'achterhoud'.
- ik zou het vermoeiend vinden dat ze, als ze iets in haar hand heeft/of om haar nek dat ze er ongemerkt de hele tijd mee zit te kloten.
(en misschien vallen me ook wel andere dingen op zoals oogcontact ed.)
Maar ik zou nog wel haar vriendin zijn, maar dat is omdat ze gewoon zo'n superlieve vriendin is.
(maar ik ben ook heel lief xD. )
Een vriendin is alleen wel iets anders dat een klasgenoot, die ziet me als een iemand die nooit wat zegt (of vrij bot), maar wel lol heeft met vriendinnen en rare eigenschappen heeft. (denk ik)
MartinV :
Ook als je hem echt eerlijk hebt ingevuld? En dus niet met het oog op een positieve uitkomst. Ik wil liever geen autisme hebben hoor. Wel grappig, als kind wist ik niet wat het effect van de antwoorden was op de uitslag. Dus dan ben je sowieso eerlijk.

Er zijn hier trouwens ook meerdere mensen geweest die 'mijn verhaaltje' volstrekt normaal vinden (voor een puber) en dat doet me echt goed, want het liefst ben ik 'normaal'. Maar toch..

Ik heb besloten dat ik mijn vriendin maar even (onopvallend) ga ondervragen, zij kent mij echt het beste.
Dus of bepaalde dingen haar zijn opgevallen/opvallen aan mij. Jullie horen het wel.

[Woeste Woerd]

PapaRoach<3 schreef:

Woeste Woerd :
Nu vraag ik me dus weer af wat meer zonde is, op mijn gedrag letten of raar overkomen?
Zoals ik net schreef het ik soms de neiging tot staren, als ik niet op mijn gedrag zou letten zou ik dat waarschijnlijk niet doorhebben en zou het uiteindelijk algemeen bekend worden dat ik (naar meisjes) staar.
Ook let ik er bijvoorbeeld op dat ik niet (te diep) in mijn eigen gedachten verzink als ik met iemand ben, omdat ik niet wil dat mensen me raar vinden. Ik weet immers dat ik het moeilijk vind om 'schijt' te hebben aan wat iemand van me vind, dus kan ik hun meningen beter maar zo positief mogelijk houden toch?

Maar ik dwaal af.

Over die test heb je wel gelijk.
Ik ben zeker iemand die graag duidelijkheid heeft over alles, en ik ben ook zeker iemand die veel tobt.
Maar ik weet niet... Ik ben sowieso nog nooit alleen naar mijn huisarts geweest en eigenlijk durf ik dat ook gewoon niet. Ik weet ook zeker dat mijn moeder gaat zeggen 'Nee hoor dat heb je niet', als ik vertel dat ik twijfel. Ik kan niet vinden dat er een GGZ of Riagg in mijn stad is. (en er was nog iets, maar dat ben ik weer vergeten}

Stel dat je wat minder op je gedrag let en analyseert (of wat vaker dingen doet die je normaal niet zou doen) zou je dan gelijk raar overkomen? Ik denk zelf van niet. Ik snap je zorgen, maar ik denk dat het af en toe ook heerlijk is om wat vrijer te zijn.

Edit: Verder inderdaad wat Freya allemaal zegt.

[Dinalfos]

PapaRoach<3 schreef:

Freyja :

Er zijn hier trouwens ook meerdere mensen geweest die 'mijn verhaaltje' volstrekt normaal vinden (voor een puber) en dat doet me echt goed, want het liefst ben ik 'normaal'. Maar toch..

.

Zo positief is dat niet. Het is de reden dat heel veel autisten te maken krijgen met onbegrip. Vooral omdat het zo moeilijk uit te leggen is.

PapaRoach<3 schreef:

Freyja :
Ik denk dat je gewoon op je gedrag moet letten, op de manier die jij prettig vind. Maar dat is automatisch zo, lijkt me.
Misschien dat ik er minder op ga letten als ik 'volwassen' ben en dat vind ik dat ook heust wel oké.
Met 'met iemand zijn' bedoelde ik eigenlijk gewoon naast iemand zitten bijvoorbeeld.
( Relaties willen nog maar niet lukken, meestal doordat ik meer tijd nodig heb in nieuwe situaties, maar de ander sneller wilt en ik dan eigenlijk mezelf niet meer ben. )

Ik bedoelde alle soorten relaties, niet alleen liefdesrelaties. Ook die met klasgenoten of je moeder of de cassière in de supermarkt dus

[MartinV]

PapaRoach<3 schreef:

MartinV :
Ook als je hem echt eerlijk hebt ingevuld? En dus niet met het oog op een positieve uitkomst. Ik wil liever geen autisme hebben hoor. Wel grappig, als kind wist ik niet wat het effect van de antwoorden was op de uitslag. Dus dan ben je sowieso eerlijk.

Je kan hem ook wel eerlijk invullen hoor, maar je bent meteen beïnvloed doordat je weet waar een antwoord naartoe leidt, ook al is het onbewust. Ik weet niet hoe kinderen dat zien. Het kan dus wel gewoon eerlijk, maar dan weet je het van jezelf al wel een beetje.

Maar de vragen zijn te breed. De eerste vraag: Ik doe dingen liever samen met anderen dan alleen. Sommige dingen wel, sommige dingen niet, welke dingen dan, op welk moment, onder welke omstandigheden. Het antwoord hierop is nooit een goede indicatie.
En ik doe dingen altijd op dezelfde manier, tsja. Ik bak men eitje altijd hetzelfde ja. En ik doe heel veel dingen hetzelfde, want die doe je elke dag.
Verderop komen wel een paar duidelijkere vragen. Ik kwam uit op 10, terwijl ik zag dat het gemiddelde 17 is. Dan ga ik al sterk twijfelen aan de 'juistheid' van mijn eigen antwoorden. Ik zou mezelf eerder het gemiddelde geven, niet lager.

Ik weet ook dat zo'n test heel moeilijk is om te maken, daarom kun je het eigenlijk alleen zien aan iemand zijn of haar gedrag. En daar zijn dus de psychologen voor, die herkennen dat soort dingen.

Blijkbaar heb je autistische trekjes als je enorm op details let. Dus als je het leuk vind om nummerborden te lezen etc. Dat en meer van dat soort dingen zijn trekjes waar je op kunt letten of je ze hebt of niet.

[Crimson]

Het valt me trouwens wel op hoe goed je je zelf kent. Dat je echt toe te geven voor je zelf dat je met bepaalde zaken problemen hebt, dat vind ik heel knap. Ik heb hier nog nooit een post op psychologie gezien van iemand die alles wat dat betreft zo goed op een rijtje had.
Sommige dingen die je noemt klinken me wel als autistisch in de oren, maar het kan ook te wijten zijn aan verlegenheid en onderzekerheid. In ieder geval zou het geen slecht idee zijn om er eens met iemand over te praten, zoals anderen hier ook al suggereren.

@TS: Iedere stad en ieder dorp is 'aangesloten' bij een GGZ (soms inderdaad in een andere stad) en er zijn ook veel vrijgevestigde psychologen. Voor een onderzoek zul je toch een verwijzing moeten hebben van je huisarts en die weet ongetwijfeld ook waar je daarvoor terecht komt. Als je 15 bent kun je trouwens ook bij Bureau Jeugdzorg terecht voor een verwijzing voor diagnostisch onderzoek.

[PapaRoach<3]

Ik heb even niet zoveel tijd, dus ik reageer even alleen op Crimson.
Dat ik mezelf goed schijn te kennen heb ik al vaker gehoord. Ik vat het maar op als een compliment, en complimentjes zijn fijn om te krijgen.En een beetje zelfkennis is ook fijn natuurlijk. Maar het heeft ook zijn nadelen. Constant alles op een rijtje zetten kan best voor wat koppijn zorgen, zeker als ik ineens meerdere dingen tegelijk moet verwerken of wil begrijpen. En sommige mensen denken dat ik dingen zie die er niet zijn doordat ik zoveel nadenk, maar ik denk dat ik gewoon dingen die er wel zijn eerder door heb.

Ach, tijd zat.
MartinV : Ik zal dan ook niet mijn conclusie trekken uit zo'n test, en eigenlijk was vragen naar de bekende weg, want natuurlijk weet ik dat testjes op internet niet betrouwbaar zijn.
Freyja : Dan begreep ik jou verkeerd, in plaats van jij mij.
Leonoor : Bedankt. [al had ik het al opgezocht]

In mijn zoektocht naar informatie ben ik al meerdere keren op blogs terecht gekomen van mensen met autisme.
Daar las ik verhalen over hoe zij waren in hun kindertijd, en dat was toch behoorlijk vreemd.
Zoals ik zei weet ik niet heel veel meer van mijn kindertijd, maar volgens mij was ik redelijk normaal.
Ik zeg redelijk omdat ik het liefst alleen speelde en ik hield van 'hersendodende' activiteiten. Zo heb ik tot mijn 12de gespeeld met de dezelfde medicijnbekertjes van mijn oma, steeds weer opstapelen, rangschikken op kleur ect.
Of dagenlang kraaltjes rijgen, of net zo lang balletjes blijven neerleggen totdat ze allemaal op één rechte lijn lagen, magnetische fascineerde me en meer van dat soort dingen. Ik weet ook dat mijn ouders wel duizend maal gezegd hebben "Nee dat kan niet Loes" als ik een potlood verticaal op een schuin vlak probeerde te plaatsen bijvoorbeeld, maar altijd lukte het me. Ik had enorm veel geduld. Ook negeerde ik andere kinderen, (meestal) niet eens omdat ik ze stom vond maar omdat ik geen woorden wist om ze antwoord te geven. Dat deed ik immers nooit. Met volwassenen hetzelfde, behalve mijn (groot)ouders.

[Demise]

Ten eerste wil ik je zeggen: als je geen diagnose wilt, waarom dan op zoek gaan? Dat klinkt mij niet bepaald logisch in de oren.
Dan wil ik je nog zeggen dat wanneer je je in veel ervan kunt vinden, het niet genoeg is. Asperger (of enig andere ASS) is niet zomaar iets wat wel ongeveer bij je past, het is net zoiets als een teen missen. Als je teen iets kleiner is, mis je die nog niet.
Voor jouw duidelijkheid heb ik hier even de DSM-IV criteria voor Asperger opgezocht:


Stoornis van Asperger:
A. Kwalitatieve beperkingen in de sociale interactie, zoals blijkt uit ten
minste twee van de volgende:

1) duidelijke stoornissen in het gebruik van veelvoudig nonverbaal gedrag
zoals oogcontact, gelaatsuitdrukking, lichaamshoudingen en gebaren om de
sociale interactie te bepalen
2) er niet in slagen met leeftijdgenoten tot bij het ontwikkelingsniveau
passende relaties te komen
3) tekort in het spontaan proberen met anderen plezier, bezigheden of
prestaties te delen (bijvoorbeeld het niet laten zien, brengen of aanwijzen
van voorwerpen die van betekenis zijn)
4) afwezigheid van sociale of emotionele wederkerigheid


B. Beperkte, zich herhalende en stereotiepe patronen van gedrag,
belangstelling en activiteiten, zoals blijkt uit ten minste een van de
volgende:

1) sterke preoccupatie met een of meer stereotiepe en beperkte patronen van
belangstelling die abnormaal is in ofwel intensiteit of aandachtspunt
2) duidelijk rigide vastzitten aan specifieke niet-functionele routines of
rituelen
3) stereotiepe en zich herhalende motorische manieerismen (bijvoorbeeld
fladderen of draaien met de hand of vingers of complexe bewegingen met het
hele lichaam)
4) aanhoudende preoccupatie met delen van voorwerpen


C. De stoornis veroorzaakt in significante mate beperkingen in het sociaal
of beroepsmatig functioneren of het functioneren op andere belangrijke
terreinen

D. Er is geen significante algemene achterstand in taalontwikkeling
(bijvoorbeeld het gebruik van enkele woorden op de leeftijd van twee jaar,
communicatieve zinnen op de leeftijd van drie jaar.

E. Er is geen significante achterstand in de cognitieve ontwikkeling of in
de ontwikkeling van bij de leeftijd passende vaardigheden om zichzelf te
helpen, gedragsmatig aan te passen (anders dan binnen sociale interacties)
en nieuwsgierigheid over de omgeving

F. Er is niet voldaan aan de criteria van een andere specifieke pervasieve
ontwikkelingsstoornis of schizofrenie.

[gewoonmax]

Volgens mij ben je gewoon een HSP (hoog sensitief persoon) Als ik het goed begrijp voel je je een beetje wazig en in jezelf gekeerd, al ben je je wel heel bewust van wat er om je heen gebeurt. Dat is ook echt typisch iets wat HSP's hebben. Ik ben zelf ook hoog sensitief en herken mezelf in veel van je situaties. Je bent gewoon heel gevoelig en daar moet je mee leren omgaan.

Probeer er eens op te letten waar je je aandacht op richt. Je zult waarschijnlijk wel merken dat je heel gevoelig bent voor alles. Probeer je aandacht vol vertrouwen bij jezelf te houden. En werk vooral aan je zelfvertrouwen. Ik denk dat dat al heel veel lastige situaties voor je kan oplossen. Daarnaast kan het ook helpen om jezelf niet direct te identificeren met een bepaalde emotie of gedachte. Je gevoelens en gedachten dus meer als een deel van jezelf zien ipv jezelf. Verder zou ik zeggen, zoek eens wat op over HSP's (hoog sensitieve personen).

[sprinter999]

Hoi,

ik ben Hannah. Ik ben 27 jaar, en ik heb zelf Asperger. Je moet inderdaad wel zelf een diagnose laten stellen voordat men het met zekerheid kan zeggen. Ik wilde zeggen dat er drie types Asperger personen zijn. De passieve, actieve maar die praat dan alleen over eigen interesses of het type dat de sociale regels wel kent, maar het komt een beetje gemaakt over. Dus teruggetrokkenheid komt wel voor bij Asperger. Dat heb ik zelf ook. Ik kan zelf geen initatief nemen in groepen. Ik antwoord wel als mij iets gevraagd word. Maar ik herken ook wel dat ik vaak niet weet wat ik moet zeggen als iemand een ernstige ziekte heeft of als er iets ernstigs is gebeurd. Dus ik begrijp je erg goed. Je kan de diagnose bij een autistisch centrum laten stellen, maar inderdaad je klachten eerst even voorleggen aan de huisarts.

Groetjes Hannah

Heb je het AutSider forum (die Vinniebar je adviseerde) al 'gevonden' trouwens, PapaRoach?

Het is geen forum specifiek voor Aspergers, maar gewoon voor mensen die willen 'communiceren rondom het autismespectrum'. Er zitten alleen wel veel Aspergers op. Ook de nodige PDD-NOS'ers. En ook mensen die een vermoeden hebben (van een stoornis in het autismespectrum). Ja, en kernautisten ook wel.

Ik heb zelf de diagnose PDD-NOS (sinds 2006). Asperger en PDD-NOS zijn beide stoornissen in het autismespectrum.

[Dakoedam]

Vaak zijn die stomme naamkaartjes onterecht.
Op de momenten dat je bijvoorbeeld gestressed bent dat zijn de momenten dat ze je zo een vervelend naamakaartje met een probleem aanplakken met de smoes dat het is aangeboren erbij.
Echt zeer vervelend!!!

ik heb het volgens mij ook.
maar waarom zou je willen weten of je het hebt of niet?
daar wordt je toch niet beter van of vrolijker?

[MartinV]

CreativeMusic schreef:

ik heb het volgens mij ook.
maar waarom zou je willen weten of je het hebt of niet?
daar wordt je toch niet beter van of vrolijker?

Er zijn behandelingen die je helpen je gedrag aan te passen tot gedrag zoals dat geaccepteerd wordt door de samenleving. Bijvoorbeeld dat je leert andere mensen aan te kijken als je tegen ze praat. Met zo'n behandeling kun je toch makkelijker met mensen leren omgaan.

Dus als je weet dat je het hebt, kun je er misschien iets aan doen.

[Pruts0r]

CreativeMusic schreef:

ik heb het volgens mij ook.
maar waarom zou je willen weten of je het hebt of niet?
daar wordt je toch niet beter van of vrolijker?

Even een paar redenen hiervoor..

Indien nodig/als je er voordeel bij hebt, is eventuele medicatie mogelijk, je kunt er op die manier rekening mee houden bij bepaalde acitiviteiten, je hebt recht op bepaalde dingen in de meeste gevallen, je kunt bepaalde dingen van jezelf verklaren die je voorheen niet wist terug te leiden naar een bepaald iets, je weet waarom je anders bent dan anderen.

Waarom word je daar niet beter of vrolijker van? Medicatie en recht op hulp en instanties kan wel veel helpen, en dat heeft niets te maken met een zware vorm hebben of niet. Dingen zoals begeleiding bij je studie, bij het zoeken van werk, bepaalde trainingen kunnen doen, zoals jezelf erin trainen dat je socialer wordt, assertiviteitscursussen etc..

Als er een diagnose gesteld is, kun je wat dat betreft veel meer en weet je makkelijker waar je aan toe bent en welke rechten/mogelijkheden op steun je hebt

[Stuiterbal88]

Kheb het zelf ook!

www.syndroomvanasperger.nl

CreativeMusic schreef:

ik heb het volgens mij ook.
maar waarom zou je willen weten of je het hebt of niet?
daar wordt je toch niet beter van of vrolijker?

kennis = macht.
Kennis over jezelf = macht over je eigen leven.

Klinkt cliché, maar door te weten waar de 'problemen' liggen kan je er mee om leren gaan of het compenseren.

[Anjer_]

sprinter999 schreef:

Ik wilde zeggen dat er drie types Asperger personen zijn. De passieve, actieve maar die praat dan alleen over eigen interesses of het type dat de sociale regels wel kent, maar het komt een beetje gemaakt over.

Ik ben hier niet mee eens. Iedere Asperger is toch verschillend? Je kunt mensen toch niet zomaar in één van deze drie hokjes duwen? Ik ben trouwens ook ervaringsdeskundige; ik heb zelf Asperger. Zelf ken ik namelijk best wel sociale regels, maar ik heb nog nooit gehoord dat ik gemaakt overkom. Raar wel, maar gemaakt heb ik nog nooit gehoord.

[Anjer_]

PapaRoach<3 schreef:

In mijn zoektocht naar informatie ben ik al meerdere keren op blogs terecht gekomen van mensen met autisme.
Daar las ik verhalen over hoe zij waren in hun kindertijd, en dat was toch behoorlijk vreemd.
Zoals ik zei weet ik niet heel veel meer van mijn kindertijd, maar volgens mij was ik redelijk normaal.
Ik zeg redelijk omdat ik het liefst alleen speelde en ik hield van 'hersendodende' activiteiten. Zo heb ik tot mijn 12de gespeeld met de dezelfde medicijnbekertjes van mijn oma, steeds weer opstapelen, rangschikken op kleur ect.
Of dagenlang kraaltjes rijgen, of net zo lang balletjes blijven neerleggen totdat ze allemaal op één rechte lijn lagen, magnetische fascineerde me en meer van dat soort dingen. Ik weet ook dat mijn ouders wel duizend maal gezegd hebben "Nee dat kan niet Loes" als ik een potlood verticaal op een schuin vlak probeerde te plaatsen bijvoorbeeld, maar altijd lukte het me. Ik had enorm veel geduld. Ook negeerde ik andere kinderen, (meestal) niet eens omdat ik ze stom vond maar omdat ik geen woorden wist om ze antwoord te geven. Dat deed ik immers nooit. Met volwassenen hetzelfde, behalve mijn (groot)ouders.

Ik vind dit niet echt een normale jeugd. Ook niet redelijk normaal. De meeste kinderen spelen in hun jeugd met andere kinderen. En genieten daar ook van. Ze zijn vaak buiten, en spelen spelletjes met andere kinderen. Er zijn natuurlijk ook kinderen die liever alleen spelen, maar ik denk niet dat het zo hoort. Niet dat er iets mis mee is, want ik heb zelf ook bijna alleen maar alleen gespeeld toen ik klein was.