Verhalenwedstrijd: En dan niets meer....

[Ieke]

En dan niets meer....



“I lost so much when I lost you

I buried my heart and all my thoughts with you

Nothing fascinates me anymore

I’m getting nervous again

Hard to breathe

Don’t want to fight another day”



Ik probeer iets zinnigs op papier te krijgen, ik probeer mezelf uit mijn pen te schrijven. Maar geen woord of zin komt in de buurt van wie ik ben. Ik denk dat het aan mij ligt, ik weet niet wie ik ben of wie ik zou willen zijn, hoe kan ik dan verwachten dat de zwarte inkt een weg zou vinden in mijn gedachtenkronkels? Ik zoek de Pritt Correct-it en wis mijn gedachten van daarnet weg. Ik wou dat dat altijd even makkelijk ging.



De regen tikt langzaam tegen het raam, dit treurige herfstweer stemt me nog droever dan ik al ben. De grijze wolken bewegen snel door de krachtige wind die opsteekt en ik wens dat mijn grijze gedachten even beweeglijk waren. Maar dat zijn ze niet. De lege pagina in het zwarte boekje dat op mijn schoot ligt, is even leeg als mijn hart. Ik besluit dat dit niet mijn meest inspiratievolle moment is en wil beneden een kijkje nemen naar wat mijn vader bezighoudt. Eens beneden tref ik papa in een even sombere stemming. Sinds mama er niet meer is, is niets nog hetzelfde. Ook al doe ik zo hard mijn best om de mooie momenten te onthouden, iedere keer wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik steeds hetzelfde, een eindeloze replay. Ik ga eraan kapot maar ik moet verder, en ik weet dat dat een leugen is...

Ik zie dat papa gehuild heeft en stilte grijpt me bij de keel, ik wil praten met hem maar wat is het nut? Ik kan niets zeggen om hem te troosten, net als niemand iets kan zeggen om mij te troosten. Mijn grootste angst ooit was mama te verliezen, wat doe je wanneer je grootste angst werkelijkheid wordt? Misschien is het een goed iets, geconfronteerd worden met je grootste angst. Ik voel geen angst meer, ik voel niets meer.



De telefoon gaat over en ik ren naar boven zoals ik altijd doe wanneer ik verwacht dat men voor mij belt. Ik neem op. Het is Steven, de jongen die me al deze tijd al in leven heeft gehouden, hij is mijn ijzeren long. Hoe lang nog moet ik leven als een plant? Hoe lang wil ik nog leven als een plant? Hoe hard hij ook probeert, vanavond lijkt hij me niet op te vrolijken. Hij weet waarmee ik rondloop, ik hoop dat hij het ook begrijpt. Wanneer ik de telefoon neerleg, voel ik me zo hol vanbinnen. Een scherp schuldgevoel sluipt mijn hart binnen wanneer ik denk hoe Steven zal reageren als hij hoort dat... Ik stroop mijn mouwen op en bestudeer de littekens op mijn polsen, ik streel zachtjes over ze en voel weer die brandende warmte.



Ik ga weer naar beneden en nestel me in de zetel naast de brandende kachel. Ik probeer mijn aandacht te richten naar een of andere soapserie op tv, maar mijn gedachten zijn ergens anders. Ik heb nergens nog zin in, alle leven heeft mij reeds verlaten. Ik zet de tv uit en loop doelloos wat door het huis. Het lijkt net alsof ik afscheid neem van alles in ons huis, ik krijg tranen in mijn ogen wanneer ik halt hou aan de foto’s van ons gezin: mama, papa, mijn broer en ik, eens zo’n gelukkig gezin. Waarom? Ik stel mezelf de vraag waarom? Ik slik mijn tranen door en ga terug naar papa. Ik vraag hem of we nog naar het kerkhof gaan vandaag, hij vertelt me dat hij net van plan was te vertrekken.



Eens op het kerkhof word ik zenuwachtig, bij het graf van mama stort ik in. God, hoeveel pijn doet het nog steeds na een jaar, ik huil bittere tranen op de koude steen. Oh mama, ik hoop dat je het begrijpt. Ik kan gewoon niet verder...

Die avond huil ik mezelf in slaap.



De volgende morgen sta ik vroeger op dan gewoonlijk. Ik zet koffie en breng papa een tas. Ik vertel dat ik vandaag een uur later met school begin en dat ik dus geen lift nodig heb naar het station. Wanneer papa vertrokken is naar zijn werk, ga ik terug naar boven. Ik zoek een vel papier en begin te schrijven:



“Lieve papa, Rutger en Steven,



Het spijt me verschrikkelijk dat het zo gegaan is, en het spijt me dat ik niet de kracht heb om verder te gaan of de kracht om echt afscheid te nemen. Probeer alsjeblief te snappen waarom ik dit doe, waarom ik de last niet meer kan dragen. Ik heb echt geprobeerd van het leven te houden, maar het leven hield blijkbaar niet van mij... Ik heb geprobeerde de sterke vrouw te zijn die jullie denken dat ik ben, maar ik ben uitgeput.

Eigenlijk ben ik al een hele tijd dood, mijn geest, mijn hart. Ook al houd ik zoveel van ieder van jullie, op dit punt gekomen, moet ik afscheid nemen, hoeveel pijn dit ook doet.
Verwijt jezelf niks, jullie hebben allemaal geprobeerd en jullie waren allemaal een lichtpunt voor mij in de grote duisternis die voor mij lag. Maar ik spring in de duisternis nu, op weg naar het licht, op weg naar mama.



Papa, bedankt dat je zo je best hebt gedaan, van alle personen denk ik dat jij me het beste begrijpt en waarom ik dit moet doen.

Rutger, broer, je bent altijd enorm belangrijk geweest in mijn leven, mijn grote voorbeeld, het spijt me dat ik niet sterker voor je was.

En Steven, onthou dat ik heel veel van je houd en ik je nooit zo in de steek zou laten tenzij ik echt geen andere weg meer zou zien.



Het spijt me,

Ik hou van jullie.



Sarah”



Er druppelt een traan op het blad en de inkt loopt uit. Ik loop de trap af en ga naar de keuken. Daar neem ik het keukenmes uit de schuif en met het mes in mijn hand, loop ik nog een laatste keer door het huis en neem alles voor een laatste keer in me op.



Ik ga terug naar bed, leg de brief op het kussen naast me. Ik ril wanneer ik het mes boven mijn ader plaats, maar duw en snijd mijn pols door in de lengte. Brandende pijn, maar een rustig gevoel wanneer ik het bloed zie. Ik neem het mes in mijn andere hand en vervolg mijn ritueel.

Vreselijke pijn, ik voel alle bloed en leven uit mij sijpelen. En ik ben rustig. Dit is wat ik wou. De pijn vervaagt, een licht gevoel in mijn hoofd. Rust en kalmte. Ja, dit is wat ik wou. Rust, en dan niets.


Ik ga terug naar bed, leg de brief op het kussen naast me. Ik ril wanneer ik het mes boven mijn ader plaats, maar duw en snijd mijn pols door in de lengte. Brandende pijn, maar een rustig gevoel wanneer ik het bloed zie. Ik neem het mes in mijn andere hand en vervolg mijn ritueel.

Vreselijke pijn, ik voel alle bloed en leven uit mij sijpelen. En ik ben rustig. Dit is wat ik wou. De pijn vervaagt, een licht gevoel in mijn hoofd. Rust en kalmte. Ja, dit is wat ik wou. Rust, en dan niets.