Het lichaam voorbij

[Njits]

Ik hoef niet echt aan- of opmerkingen over de inhoud, wil alleen graag weten of er ergens spellingsfouten of zo zijn, oké? Bij voorbaat dank!

Toen alles nog pure energie was, was er geen enkel probleem. Er waren überhaupt geen problemen, die ontstonden eigenlijk pas op het moment dat er mensen kwamen die het begrip “probleem” formuleerden. En aangezien problemen opgelost dienen te worden, is dat misschien wel het moment geweest waarop het mis ging. Daarvoor waren er aangename, neutrale en onaangename situaties. Natuurlijk kon je proberen de onaangename situaties te vermijden, maar belangrijker was je te schikken in je lot.
Iedereen stond toen nog dichter bij de pure energie.

Op het moment dat de pure energie werd verdeeld en men zich bewust werd van zichzelf, konden er problemen ontstaan. Deze problemen kunnen van allerlei soorten en maten zijn, maar er ontstaan gewoonlijk maar weinig problemen die direct met de energie te maken hebben. Uiteraard hebben alle problemen min of meer met energie te maken, maar dit soort problemen zijn toch van een ander soort. Het heeft te maken met de verdeling van de energie, het is een soort mutatie waarbij mensen gevangen in hun lichaam zitten.

Zo op het eerste gezicht is zij een doodnormaal meisje met een doodnormaal lichaam. Ze is niet superknap, maar ook niet zo lelijk dat je gelijk je gezicht moet afwenden zodra je haar ziet. Misschien is ze wat aan de magere kant, maar toch niet zo dat het direct opvalt. Nee, dit meisje heeft echt een heel normaal lichaam.
Als je haar wat beter leert kennen, merk je dat ze soms een beetje met zichzelf in de knoop zit. Ze is meestal best aardig, maar wel een beetje onzeker. Soms zegt ze wat rare dingen die de meeste mensen niet begrijpen, ze heeft sowieso vaak het gevoel dat men haar niet begrijpt. Voor de mensen uit haar omgeving is dit niet echt storend, hoewel ze zich zo af en toe wel eens zorgen maken. Maar over het algemeen is het meisje best gelukkig en is het prettig om in haar omgeving te verkeren.

Maar uiterlijke schijn bedriegt. Want hoewel zij best gelukkig is, is er toch iets waardoor zij zich nooit echt helemaal gelukkig en vrij kan voelen. Zij zit namelijk gevangen in haar lichaam. Met haar verstand weet ze best dat het haar lichaam is en dat ze er niet uit kan ontsnappen, maar haar gevoel vertelt haar dat dit lichaam niet het hare kan zijn. Het voelt gewoon niet als dat van haar. Hoe haar lichaam er dan wel uit zou moeten zien, weet ze niet. Ze voelt zich niet vrouwelijk en niet mannelijk. Eigenlijk denkt ze dat ze het best af zou zijn zonder een lichaam, maar dan zou ze niet voort kunnen leven. Als het donker is en ze ligt in haar bed, heeft ze geen enkel besef van haar lichaam. Op dat moment voelt ze zich intens gelukkig en compleet. Ze is dan alleen met haar gedachtes en gevoelens, die haar allebei vertellen dat het zo goed is, dat ze nu vrij is. Zij voelt zich niet compleet door iets extra’s te hebben, maar juist door iets te moeten missen.

Wanneer zij in de spiegel kijkt, ziet zij niet zichzelf, maar enkel het lichaam van een vreemde. En ook al kijkt zij elke dag, ze zal haar lichaam nooit herkennen. Steeds weer verbaast zij zich erover dat dit lichaam blijkbaar het hare is, ze kan het eenvoudig niet geloven.
Het is nog niet eens zo dat zij dat lichaam echt lelijk vindt. Als zij het objectief bekijkt, vindt ze vaak dat het er best mee door kan. Toch haat zij het, omdat het niet als het hare voelt.
Als menen over haar lichaam praten, als jongens op straat haar naroepen, dan zou ze het wel uit willen schreeuwen. “Dat is niet mijn lichaam waarover jullie praten, dit is allemaal een fout…” Op zo’n moment haat zij haar lichaam vanuit het diepst van haar ziel, omdat het haar zo’n ellende bezorgt. Daarbij haat ze ook de mensen die over haar lichaam praten, omdat zij haar kwetsen op een manier die ze niet begrijpen. Het liefst wil ze dat iedereen haar lichaam negeert, zodat zij in haar eentje de last ervan kan dragen. Ze wil niet dat mensen haar in verband met haar lichaam brengen.

Als zij haar lichaam moedwillig beschadigt, door zich bijvoorbeeld te snijden of zich uit te hongeren, komt dat niet doordat zij zichzelf haat. Automutilatie, in welke vorm dan ook, wordt veelal veroorzaakt doordat men zijn emotionele pijn niet meer aankan. Men wil deze verdringen, men wil die pijn niet meer voelen en zoekt dan naar een uitweg. Men wil immers toch iets voelen, men wil zich bewust zijn van zijn bestaan, maar onderwijl het leed vergeten. Vaak ook wordt automutilatie veroorzaakt door zelfhaat, men wil zichzelf vernietigen.
Bij haar ligt dit echter anders. Zij wil niet zichzelf, maar enkel haar lichaam vernietigen. Het is eigenlijk een grote bevrijdingsactie, een weg om zichzelf vrijheid te geven. Zij wil niet dood, zij wil leven, maar dan zonder lichaam. Natuurlijk beseft zij dat dit niet mogelijk is en daarom beschadigt zij haar lichaam. Want zij kan het niet aan om niets te doen, om lijdzaam toe te kijken hoe haar lichaam haar gevangen houdt. Toch is het voor haar ook iets hoopgevends, zij blijft hopen dat zij de pijn niet voelt, omdat het niet haar lichaam is.
Automutileren doet haar meer pijn dan men op het eerste gezicht zou vermoeden. De pijn die zij zichzelf bezorgd, voelt zij wel degelijk en doet haar beseffen dat zij vast zit in haar lichaam. Het lichaam en zij staan wel degelijk met elkaar in verband, ook al wil zij dit niet. Als zij kwaad, zenuwachtig of vrolijk is, reageert haar lichaam daarop. De pijn in haar ziel werkt door in haar lichaam. Dat haar lichaam slecht behandeld wordt, kan haar niet schelen, het is immers niet het hare. Maar ondertussen moet zij wel de pijn ervan dragen en dit maakt het extra hard voor haar. Zij zit niet alleen in gevangen in haar lichaam, zij voelt ook nog eens de pijn van die gevangenis.

Zij ervaart haar eigen lichaam dus als een gevangenis waar ze uit zou willen ontsnappen, maar ook begrijpt zij vaak niet hoe dat bij andere mensen zit. Als zij verliefd wordt, is dat puur op het innerlijk. Uiterlijk betekent niets voor haar, hoewel ze best weet welke mensen ze knap en minder knap vindt. Maar dit brengt ze niet in verband met haar verliefdheden, daarbij draait het om heel andere dingen. Ze houdt niet van de lichamelijke liefde, omdat daarbij iets van haar lichaam wordt verwacht. Ze voelt angst als ze een ander lichaam tegen het hare aanvoelt, zelfs bijna iets van verraad. Het liefst zou ze enkel aan de geestelijke liefde doen, daar heeft ze geen enkele moeite mee. Hierdoor valt zij meestal ook niet op jongens, omdat voor jongens de lichamelijke liefde vaak veel belangrijker is en omdat het bovendien meestal jongens zijn die haar voor lelijk uitmaken. Helemaal begrijpen doet ze dit niet, soms denkt ze zelfs dat ze op totaal niemand verliefd zou kunnen zijn. Ze houdt er niet van, het maakt haar onzeker en het maakt haar meer bewust van het feit dat ze een verkeerd lichaam heeft dan ze wil. Zij is niet alleen gemaakt om zonder lichaam te leven, maar ook zonder die pure liefde tussen twee personen. Eigenlijk verlangt ze er niet eens echt naar.

Het enige waar zij echt naar verlangt, is de bevrijding uit haar lichaam.

[SiemdeCyper]

Haal het dan gewoon door de spellingscontrole of vraag pap lief of hij zijn bril op wil zetten en het even wil langsskippen.

[Njits]

Simoen schreef op 27-11-2004 @ 12:31 :
Haal het dan gewoon door de spellingscontrole of vraag pap lief of hij zijn bril op wil zetten en het even wil langsskippen.

Ik wil niet dat mijn vader het leest.

En dan nog, zo'n spellingscontrole ziet toch niet of je bepaalde dingen misschien beter kan formuleren of zo?