Werken als hulpverlener & niet zo sociaal vaardig zijn?

Denken jullie dat het mogelijk is om als hulpverlener te werken terwijl je zelf niet zo sociaal vaardig bent?

Ik ben zelf ooit eens aan geneeskunde begonnen, maar ben er mee gestopt omdat ik mijzelf niet zag functioneren als arts, juist door dat sociale. Dat is inmiddels al 5 jaar geleden maar toch blijft het trekken. Omdat ik me interesseer in het menselijke lichaam, ziektes, etc., maar ook juist door het menselijke & sociale aspect. Ik heb zelf als patient ervaren wat een verschil een vriendelijke arts uit kan maken als je zelf worstelt met problemen. Ik heb me de afgelopen jaren bezig gehouden met het biomedische onderzoek, maar dat geeft mij weinig voldoening: het is zo specialistisch en het duurt zo lang voordat je 1 klein positief resultaat hebt.

Maar: ik ben ondertussen ook in behandeling voor iets wat lijkt op een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. D.w.z.: Ik vind 'nieuwe mensen' maar eng, twijfel ontzettend aan mezelf in sociale situaties, voel mij sociaal onbekwaam, doe vaak mijn best om enge sociale situaties te vermijden, en een kleine sociale fout kan mij nog weken bezig houden. Op zich kan ik wel sociaal functioneren, ik 'snap' het wel, maar ik ben er gewoon bang voor.

Ik vraag mij daarom af of ik a) zou kunnen functioneren als arts, en b) of ik er gelukkig mee zou kunnen worden (continu in angst zitten is ook niet leuk). Zou zoiets te trainen zijn? Op zich is het als 'professional' wel anders (ik heb bijvoorbeeld ook wel eens als onderzoeker met proefpersonen gewerkt en mij daar wel redelijk mee gered), maar toch, je persoonlijkheid is je persoonlijkheid, en arts/patient is lastiger dan onderzoeker/proefpersoon. Maar tegelijkertijd blijft het medische wereldje ook maar trekken en kan ik het moeilijk van mij af zetten.

Heeft er iemand hier ervaringen met deze combinatie? Sociale onzekerheid & toch eigenlijk als een soort hulpverlener willen werken?

Ik ken een internist met Asperger. Dat is niet het soort arts waar patiënten zich aan hechten, maar technisch is hij wel een goede arts en hij weet ontzettend veel. Bij het voeren van slecht-nieuwsgesprekken en andere sociale aspecten houdt hij zich gewoon aan protocollen, en hij krijgt daarover nooit klachten van patiënten.
Ook ken ik een geneeskundestudent met PDD-NOS die graag radioloog wil worden, als radioloog hou je je weinig met patiëntcontacten bezig dus dat kan ook prima. Voor zijn coschappen krijgt hij vaak wel een half minpuntje omdat zijn sociale contacten gekunsteld overkomen, maar als je verder goed bent kun je dat halve minpuntje wel hebben.

Sociale onzekerheid is alleen wel een ander verhaal - vooral de onzekerheid is een probleem. Het is niet erg als je sociale vaardigheden wat minder zijn, zo lang je je daar bewust van bent en een manier ontwikkelt om daarmee om te gaan, maar je moet wel weten waar je mee bezig bent en vertrouwen daarin hebben. Dat kun je zeker wel leren, maar ik denk dat dat in jouw geval ook afhangt van of het werkelijk een vermijdende persoonlijkheidsstoornis blijkt te zijn. Met een persoonlijkheidsstoornis kun je leren omgaan, maar als dat inderdaad zou betekeken dat je je hele leven in angst leeft, is dat natuurlijk voor jezelf niet handig. Maar bijvoorbeeld een sociale fobie of sociale faalangst kun je afleren.

En ik was zelf vroeger erg verlegen en had telefoonangst, maar ik heb gemerkt dat je dat tijdens je coschappen wel afleert, zeker in professionele situaties.

[TBSpatient]

Ik kan uiteraard niet inzien hoe ernstig je problemen zijn, maar ik zal zonder meer er alles aan doen om deze te verhelpen/verminderen!

Iedergeval niet op voorhand je zelf aanpraten dat je geen arts kunt worden, in de meeste gevallen kun d.m.v. therapie sociale problemen goed aanpakken!

[Vogelvrij]

Als de medische/ hulpverlenerskant is waar jouw hart ligt, dan zou ik het gewoon proberen. Misschien motiveert het je wel om extra hard aan jezelf te werken, zodat je in de toekomst minder krampachtig en angstig met sociale situaties omgaat. En je hebt misschien ook wel een groot voordeel: als je zelf weet hoe fijn het is om een aardige arts te hebben, dan zul jij er alles aan doen om ook aardig te zijn. Maar het zou natuurlijk wel een grote uitdaging voor je zijn, maar dat lijk je je wel te realiseren.

[fib]

Ik heb wellis van iemand gehoord dat een groot deel van de artsen autistische trekken vertoont

Bedankt voor de reacties!

@Sarah: Ja, onzekerheid is wel een probleem, ik zou er zelf ook geen zin in hebben om tegenover een arts te zitten die er uitziet alsof hij/zij nog zenuwachtiger is dan jijzelf. Wat dat betreft denk ik ook dat autistische trekjes misschien nog gemakkelijker zijn om mee om te gaan dan sociale onzekerheid. Ik vind het voor mezelf moeilijk om in te schatten in hoeverre deze onzekerheid af te leren zou zijn. Dat is in principe de doelstelling van de behandeling, maar je persoonlijkheid is natuurlijk maar in beperkte mate te veranderen, een charmante, spontane extravert zal ik nooit worden. Het is misschien nog wel iets om het eens met mijn psychiater i.o. over te hebben, die kent mij tenslotte en is zelf ook nog eens arts.

@Vogelvrij: Soms denk ik ook wel: gewoon proberen, maar het is wel een behoorlijke investering natuurlijk. (Tenzij zij-instroom lukt zal ik waarschijnlijk naar Belgie moeten en nog eens 7 jaar studeren zonder stufi...) Ik wil dit soort keuzes graag helemaal zeker weten, maar ja, op een gegeven moment moet je het er natuurlijk op wagen want volledige zekerheid is nooit te behalen. Maar ik wil nog wel een stukje meer zekerheid

[Nienna*]

Heb je ooit een training voor sociale vaardigheden of faalangst of iets in die richting geprobeerd? Mijn ervaring is dat dat enorm kan helpen!
Wat betreft specifiek jouw vraag over artsen e.d.: ik denk dat je daar ook in groeit. Natuurlijk ben je in het begin zenuwachtig, maar als je vaak met patiënten omgaat, zal het uiteindelijk een soort routine worden - en nu niet allemaal gaan zeiken dat een arts geen routine moet kennen, want dat soort routine bedoel ik natuurlijk niet. Maar de omgang met mensen zal, als je er vaak genoeg mee geconfronteerd wordt, toch wel gemakkelijker worden?

Ondertussen kun je dit misschien zelf trainen in je omgeving? Door bij een sportvereniging te gaan, of bij een debatclub (doodeng, maar dat heeft mij echt uit mijn schulp doen kruipen, ik wil niet weten waar ik nu zou staan als ik dat nooit gedaan had!), bij een studievereniging en dan naar die feestjes/borrels, dat soort dingen?
(natuurlijk heb ik geen inzicht in jouw psychische situatie en heb ik geen idee tot in hoeverre je dit soort dingen zou kunnen doen e.d. in verband met je behandeling)

Zelf hoop ik ook een goede arts te worden, dus ik kan me goed indenken wat je bedoelt met dat je niet een arts wilt worden die er zenuwachtiger uitziet dan jijzelf. Maar zoals ik al zei, als je veel in aanraking komt met verschillende mensen, zal er uiteindelijk misschien een soort berusting over je heen komen wat betreft het feit dat je steeds al die verschillende, onbekende mensen gaat ontmoeten, omdat je het zo vaak hebt gedaan. En als je van het vak houdt en denkt dat je er op andere gebieden wél de juiste kwaliteiten voor hebt, zou ik denk ik mijzelf er niet van laten weerhouden om toch voor het vak te kiezen. Als arts heb je sociale vaardigheden nodig, maar in mindere en andere mate dan bijvoorbeeld een verpleegkundige, naar mijn mening. De vraag is: denk jij dat je dit in voldoende mate kunt overwinnen om toch een goede arts te worden? Zoals hieronder beschreven wordt, zo'n zakelijke arts, dat zou ik zelf niet willen nastreven.
Maar het gaat wel over de rest van je leven, dus ik zou afwegen tot in hoeverre je denkt te kunnen veranderen en of je daar volledig voor zou willen gaan.

Zenuwachtig of onzeker er uit zien is voor de meeste mensen gemakkelijker te verhelpen dan zenuwachtig of onzeker zijn. Alleen is het wel heel vermoeiend om bij elk patiëntcontact een rol te moeten spelen.

[Vogelvrij]

Toch heeft dat met elkaar te maken, als je je zelfverzekerd opstelt, voel je je automatisch minder onzeker. Maar natuurlijk is het niet heel eenvoudig te verhelpen en vergt het veel oefening.

@Friday: Ja, het vervelende aan keuzes is dat je nooit geheel zeker kunt weten of je het juiste kiest... Maar je kunt je wel gedegen voorbereiden door misschien her en der wat meer advies te vragen, aan je behandelaars bijvoorbeeld, maar misschien ook aan mensen bij de opleiding die je zou willen doen, een decaan of zo?

@Nienna*: Bedankt voor je berichtje Ik heb nog nooit iets van sociale vaardigheden training gedaan, maar het staat zeker wel in de planning, ja. In de tussentijd is het een beetje lastig om verder "sociaal te doen" (om het zo maar te noemen), want ik zit in dagbehandeling, dus een studie o.i.d. heb ik momenteel niet. En (misschien nog een belangrijkere factor) ik heb momenteel ook weinig zin/energie om van alles te ondernemen (depressie), laat staan hele moeilijke dingen, dus dat moet eerst ook nog wat verbeterd worden.

Ik vind het moeilijk om zelf in te schatten in hoeverre mijn onzekerheid te verbeteren valt, en ik ben het met je eens dat ik het ook niet na zou willen streven om zo'n zakelijke arts te worden; juist het menselijke aan het beroep trekt mij aan. Misschien krijg ik als ik wat langer in behandeling zit meer idee van hoe veranderbaar dit soort eigenschappen in mij zijn, want ik ben nu eigenlijk nog maar net begonnen.

@Vogelvrij: Ja, het is misschien wel een goed idee om ook te informeren bij de opleiding zelf. Zij hebben misschien wel meer ervaring met onzekere studenten. Ben alleen bang, aangezien zij-instroom selectie kent, dat ze dat dan later tegen mij gaan gebruiken. Misschien moet ik ergens informeren waar ik toch niet van plan ben naartoe te gaan.

[JustADreamer]

Ik ben ook niet de meest sociale persoon op aarde (ronduit autistisch soms), maar op de een of andere manier lijk ik daar tijdens het werk minder last van te hebben. Alsof ik dan in een andere rol stap ofzo. Ondertussen ben ik ook begonnen aan een studie Toegepaste psychologie, waarna ik uiteraard ook in die sector werkzaam wil zijn. Ik denk dus dat het zeker kan. Er zijn ook mensen die het eng vinden om privé te bellen met relatief onbekenden (tandarts etc.), maar wel in een callcenter werken om maar iets te noemen.

Wat ik merk is dat ik dichtklap als ik het gevoel heb dat ik mezelf niet kan zijn, bij een grote groep mensen van een zelfde 'soort' (zakenmensen, Barbies, alto's, hiphoppers) ben ik stil. Maar in een gemengde groep gaat het allemaal wat makkelijker. Nog steeds ben ik niet een type dat over koetjes en kalfjes blijft praten om maar geen stilte te laten vallen, nee dan gaat mijn voorkeur uit naar de stilte. Overigens begint een gesprek bij mij meestal ook gewoon met iets simpels hoor, het hoeft niet direct inhoud te hebben, maar uiteindelijk moet een gesprek wel een nut hebben. Dat ik iets leer, of de ander, of een van ons (of beiden) zich daarna beter voelt. Maar in een werksituatie is een gesprek al vanzelf doelgerichter natuurlijk.

[Balance]

Ik herken heel veel van jouw beschrijving en ben werkzaam als hulpverlener. Voor mij geldt dat het geen kwestie was van veel proberen en je bent er overheen. Ik heb mezelf op veel vlakken gepusht, maar blijf op andere vlakken zo graag hangen in het veilige stukje (vermijden) dat ik momenteel min of meer wel vast loop op mijn werk. Het is dus goed dat je hier van te voren over na denkt. Het neemt echt een stuk plezier weg van je werk als je regelmatig/voortdurend spanning voelt. Achteraf bezien denk ik dat dit dus niet de ideale baan is voor mij. Aan de andere kant: ik heb ooit voor deze baan gekozen juist omdat ik andere studies weg streepte vanwege angst. Nu blijven die studies nog altijd aan mij knagen en heb ik besloten eerst aan mezelf te werken en hopelijk daarna toch een van die studies alsnog te gaan volgen. Want je moet zoveel jaren werken dat je niet iets kan blijven doen wat je niet voor 100% leuk vindt.

Sorry, ik help je niet echt met deze post, maar geef je wel wat overwegingen mee.

Er zijn trouwens ook binnen de geneeskunde minder-stress-beroepen waarin je juist op sociaal vlak veel voor mensen kan betekenen zoals consultatiebureauarts en ouderenarts. Aan beide groepen is ook nog veel behoefte op het moment (en over zes jaar ook).

@JustADreamer: Bedankt voor je berichtje Ik denk dat ik zelf in een werk-situatie vaak ook minder moeite heb omdat een gesprek een duidelijk 'doel' heeft waar ik me mee bezig kan houden.

@Balance: Ja, ik herken veel van je verhaal. Ik heb dus zelf voor het onderzoek gekozen, maar blijf toch zitten met de eeuwige vraag "Maar wat als ik toch ...?" Ik blijf voorlopig nog wel even in behandeling en hoop dat ik na verloop van tijd merk dat ik het beter aankan. Want ja, je zult toch nog wel 40 jaar aan het werk moeten ...

@Sarah: Ja, maar die vind ik dan weer minder leuk. Ik zit nu in de neurowetenschappen, dus daar gaat in eerste instantie mijn voorkeur naar uit: neurologie of (om het mezelf maar moeilijk te maken) psychiatrie. Maar goed, wie weet hoe dat zich zou ontwikkelen natuurlijk.

[ikkuh15]

Herkenbaar!
Aantal jaar geleden begonnen aan SPH, maar moest stoppen, omdat ik te onzeker was etc. Toen veel therapieen gehad (had btw ook diagnose ontwijkende & afhankelijk persoonlijkheidsstoornis en later sociale angst). Toen tegen advies in eerder gestopt in de deeltijd, waar ze toen zeiden dat de pabo mij noooit zou lukken en dat ik nog wel terug zou komen op de deeltijd. *en bedankt*
Begonnen met pabo, maar niet gehaald door de stage, weer door onzekerheid en het sociale stuk van collega's e.d.
Intussen wel zelf er heel hard aan gewerkt; veel schrijven/praten/lezen, maar ook veel oefenen! Voor mij was dat bijv. vrijwilligerswerk in een logeerhuis met kinderen met gedragsproblemen.

En nu zit ik intussen toch in het tweede jaar van de SPH en gaat het allemaal prima! Loop stage op een kinderdagverblijf en tot nu toe gaat 't nog helemaal goed! Dus heb er nu wel vertrouwen in dat het gaat lukken. Voel me ook steeds zekerder, dus ik denk wel echt dat het kan.

Ik zou zeggen; als je 't echt heel graag wilt, ga er dan voor en doe er alles aan om ervoor te zorgen dat 't lukt!

Hee Ikkuh15, bedankt voor je succesverhaal! Vind het leuk om te lezen dat het bij jou nu inmiddels wel heel goed gaat, dat geeft mij weer wat hoop dat het kan.

[Artemist]

TVP

Ik ontwijk allerlei masters die ik stiekem wel leuk vind omdat je ' sociaal' moet zijn.

[MeantShape]

Friday schreef:

Denken jullie dat het mogelijk is om als hulpverlener te werken terwijl je zelf niet zo sociaal vaardig bent?

Ik ben zelf ooit eens aan geneeskunde begonnen, maar ben er mee gestopt omdat ik mijzelf niet zag functioneren als arts, juist door dat sociale. Dat is inmiddels al 5 jaar geleden maar toch blijft het trekken. Omdat ik me interesseer in het menselijke lichaam, ziektes, etc., maar ook juist door het menselijke & sociale aspect. Ik heb zelf als patient ervaren wat een verschil een vriendelijke arts uit kan maken als je zelf worstelt met problemen. Ik heb me de afgelopen jaren bezig gehouden met het biomedische onderzoek, maar dat geeft mij weinig voldoening: het is zo specialistisch en het duurt zo lang voordat je 1 klein positief resultaat hebt.

Maar: ik ben ondertussen ook in behandeling voor iets wat lijkt op een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. D.w.z.: Ik vind 'nieuwe mensen' maar eng, twijfel ontzettend aan mezelf in sociale situaties, voel mij sociaal onbekwaam, doe vaak mijn best om enge sociale situaties te vermijden, en een kleine sociale fout kan mij nog weken bezig houden. Op zich kan ik wel sociaal functioneren, ik 'snap' het wel, maar ik ben er gewoon bang voor.

Ik vraag mij daarom af of ik a) zou kunnen functioneren als arts, en b) of ik er gelukkig mee zou kunnen worden (continu in angst zitten is ook niet leuk). Zou zoiets te trainen zijn? Op zich is het als 'professional' wel anders (ik heb bijvoorbeeld ook wel eens als onderzoeker met proefpersonen gewerkt en mij daar wel redelijk mee gered), maar toch, je persoonlijkheid is je persoonlijkheid, en arts/patient is lastiger dan onderzoeker/proefpersoon. Maar tegelijkertijd blijft het medische wereldje ook maar trekken en kan ik het moeilijk van mij af zetten.

Heeft er iemand hier ervaringen met deze combinatie? Sociale onzekerheid & toch eigenlijk als een soort hulpverlener willen werken?

Ik vind het zo moedig van jou, dat je naar jezelf durft te kijken en je durft af te vragen of je goed zal zijn in je vak. Misschien of je goed zal zijn voor je patiënten.

Ik denk dat het er vooral aan zal liggen wat je wil gaan bereiken bij patiënten. Ik denk zelf dat enige empathie geen kwaad kan. Er zijn heel veel dingen die je kunt leren.

Zelf ben ik nu een paar jaar therapeut en ik was vroeger ook heel verlegen, durfde geen contact te leggen. Dat heb ik afgeleerd en ben assertief geworden. Ik kan dingen meer relativeren en met een meer onvoorwaardelijke blik naar mijn cliënten kijken.

Wel denk ik dat er verschillen zijn in beroepen. Een huisarts zal misschien veel meer sociale vaardigheden nodig hebben dan een arts die alleen maar op de OK staat. Veel specialisten hebben slechte sociale vaardigheden. Neem een Orthopeed die tijdens de operatie staat te boren en zagen alsof hij thuis aan het klussen is. De patiënt is onder zijl en merkt daar niets van (waarschijnlijk).

Welke opleiding je ook kiest, blijf altijd kijken naar jezelf. Hoe doe je het en hoe kun je jezelf verbeteren...