Ik wil m'n verhaal graag kwijt.

[Zalrina]

Ik weet niet echt waar ik moet beginnen met mijn verhaal dus ik typ maar even wat.

Hallo, ik ben een meisje van 17 jaar, ik heb net mijn diploma vmbo tl behaald. En ga binnenkort aan een mbo opleiding beginnen in Rotterdam. Ik heb sinds kort een vriend, en alles lijkt goed te gaan.
Het enige probleem is dan ik zo langzamerhand gek wordt van mezelf.
Ik heb last van een raar gevoel in mij wat ik maar niet kan weghalen. Ik kan me nergens meer goed op concentreren, ik slaap slecht, en ben altijd humeurig. Ik heb geen aandacht meer voor anderen mensen uit mijn omgeving. Ik voel me nutteloos, en toch wil ik er niets aan doen om dat te veranderen, omdat ik dan het gevoel krijg dat het toch wel zal mislukken. Vandaag is mijn diploma uitreiking (jeweetwel iedereen in sjieke kleding enzo), en ik heb er helemaal geen zin in, omdat ik vind dat ik mijn diploma niet heb verdiend.

Dat komt doordat ik al twee jaar lang mezelf en anderen een schijnwereld voorhoud. Ik lieg continu over kleine dingentjes, tegen iedereen, af en toe dan heb ik zelf de waarheid niet meer door.
Mijn ouders zijn net uit elkaar, daar ben ik blij mee. Er waren veel spanningen thuis, en ik maakte constant ruzie met beide ouders over onbenullige dingen die ik nu pas eigenlijk zie.
Ik heb nooit echt geweldig kunnen opschieten met mijn vader, het zal wel aan mijn karakter liggen ofzo, iedereen zegt altijd dat ik meer op mijn moeder lijk dan op mn vader.
Mijn ouders drinken ook teveel naar mijn mening, ik heb mijn beide ouders al meerdere keren naar bed moeten brengen omdat ze te aangeschoten waren om nog te lopen.
Mijn vader vertelde rond Pasen dit jaar dat hij een nieuwe vriendin had gevonden, en hij vroeg of wij het erg vonden of hij bij haar zou intrekken. Dat vonden wij goed, mijn moeder vond zelf ook dat het huwelijk niet meer gered kon worden, en daar was ik het mee eens. De volgende dag pakte hij zijn biezen en sinds dien woont hij bij zijn vriendin. Mn zusje die 5 jaar jonger is dan ik, gaat regelmatig naar mn vader toe, mn vader wil ook graag dat ik kennis kom maken met zijn vriendin, maar zelf heb ik helemaal geen zin in.

De toestand thuis was niet het enige wat er aan de hand was. Op school ging het ook al geruime tijd niet ok. Leraren kwamen na de les naar me toe om te vragen of er wat was, etc etc. Mn cijfers waren ook niet al te best, maarja ik deed er om eerlijk te zijn ook totaal me best niet voor. Ik kon me nooit concentreren of huiswerk, en tijdens de lessen zelf zat ik eigenlijk ook altijd met mn hoofd bij anderen zaken.

Mijn vriendengroepje zie ik vandaag misschien voor het allernaast, natuurlijk kunnen we een beetje contact houden via MSN, maar ik kwam de jaren hiervoor ook zowat nooit op MSN dus dat zal nu ook wel het geval zijn. Ik vraag me nu af of ik al die jaren wel genoeg tijd in mijn vrienden en familie en school en al die andere belangrijke dingen heb gestoken. Ik sprak mijn vrienden eigenlijk allen op school, en buiten school heb ik eigenlijk nooit wat met ze afgesproken. Ik zag er het nut meestal niet van in om een middagje af te spreken terwijl je elkaar de volgende dag toch weer zou zien. Ik ben wel een jaloers op ze geweest, maar zoiets zeg je natuurlijk nooit hardop, mijn vrienden lijken het veel beter te hebben dan ik, in de zin van gelukkig zijn.
Ik ben zelf niet het type van uitgaan, feesten en etc etc. Ik zit liever op de bank een spannend boek te lezen, of een leuke film te kijken of een beetje surfen op het Internet.
Ik ben wel het type om me anders voor te doen dan ik in werkelijk ben. Ik gedraag me op school altijd vrolijk, en enthousiast (dat hoop ik tenminste) om zo niks te laten merken hoe ik me af en toe werkelijk voel. Als ik met anderen mensen ben dan wil ik het liefste meteen weer weg, maar als ik dan weer alleen ben, snak ik weer naar gezelschap.

Er is nog iets, ik heb tot het laatste moment gewacht met dit omdat ik niet zeker wist of ik dit wel erop durfde te zetten. 2 jaar geleden zaten een vriendin en ik tijdens een techniek les, ons dood te vervelen, en kwam een gesprek op gang, ik weet niet waarover het ging maar het kwam er op uit, dat wel elkaar een beetje voor de gein zaten uit te dagen. “hoe diep durf jij met dat mesje door je huid te gaan?’ we deden er allebei erg geinig over, en totaal niet serieus. Die avond wou ik nog een kijken hoever ik durfde, want ik vond het om eerlijk te zijn eigenlijk wel spannend. Ik maakte wat kleine krasjes op mn armen, en daar is het ook bij gebleven, Ik had niet de bedoeling om mezelf dood te snijden. Ik heb het nooit meer gedaan, omdat ik besefte wat ik eigenlijk aan het doen was. Inmiddels zit ik twee jaar later nog steeds met dezelfde krassen op mn arm.

Ik heb dit nooit aan iemand verteld, ik eb wel eens op het punt gestaan om het te vertelen maar toch durfde ik het niet. Vooral niet toe de ‘‘emo zijn zielig en snijden in zichzelf’’ gesprekken op gang kwamen. Ik ben doodsbang dat mijn vrienden me als een emo zouden zien en me zouden laten zakken. Twee jaar lang bedek ik mezelf al zo goed mogelijk. Met als nadeel dat ik niet meer naar buiten durf om te zonnen, en het zwembad is ook taboe.

Ik schrijf dit stukje omdat ik graag tips zou willen hebben, hoe ik mijn leven weer kan opfleuren. Ik wil absoluut niet zielig doen, in welke zin dan ook. Ik heb fouten gemaakt en daar pluk ik nu de wrange vruchten van. Alle reacties zijn welkom, ook negatieve reacties (wel met argumenten graag)

Zalrina


(sorry voor de grammatica, en spelling)

he zalrina.

ik ben absoluut geen expert in psychologische zaken, maar ik wil toch even reageren omdat ik lees dat je er zo mee zit. Misschien heb je er toch wat aan.

Ik wil dan vooral reageren op het negatieve rusteloze gevoel. Ik denk dat dat best kan zijn omdat je nu een best grote verandering doormaakt. (school wisseling enz.) Bang zijn om nergens meer bij te horen omdat je juist van school gaat en naast school geen contact met je vrienden hebt.
Mijn tip is om jezelf niet gek te laten maken. Maak een lijstje met wat je allemaal wil doen en veranderen aan jezelf.
Je hebt nu de kans om op je nieuwe school met een schone lei te beginnen. Pak die kans!
Probeer je wat meer open te stellen voor mensen (ook naast school). De enige die de situatie en hoe jij je voelt kan veranderen ben jij!! Zonder jezelf niet af en ga eens leuke dingen doen zoals wel met je vrienden afspreken naast school.

iig succes!

groetjes suus

[vedetje]

Maak een lange reis, helemaal alleen, weg van alles en iedereen. Misschien zou je daar deugd van hebben...

Een kans om jezelf op een andere manier te ontdekken

[Tripp]

Tip: Ga op een hobby.

(En mensen het is een serieuze tip.)
Ik praate vroeger ook alleen met mijn vriendinnen op school. Buiten school deed ik niets met ze. Ook ben ik ook niet zo vaak te vinden op msn. Maar dankzij mijn hobby heb ik nu ook mensen die ik buiten schooltijd zie. Aangezien wij dezelfde hobby hebben komen onze intresses veel beter overheen. Waardoor we eerder dingen samen doen.

Suc6.