Oud 08-05-2012, 15:18
Verwijderd
Ha forum, ik heb een probleempje over accepteren en doorgaan.

Hoe gaan jullie om met fouten die je maakt? Je leert ervan, maar kan je al snel eroverheen gaan?

Ik heb er zelf akelig veel moeite mee.. Zelf zit ik overrompeld met schaamte, heel mijn leven al, en weet ik vaak niet what to do. Ik ben jaren lang een behoorlijke kneus geweest op basisschool en de eerste jaren van middelbare school... zelf nu in 6V zit ik er nog steeds mee, door het feit dat ik op dit moment nou niet echt veel goede vrienden heb. Ik heb vrienden zat, alleen ook de meeste allemaal verlegen of rare (semi-authistische) mensen.

Zelf ben ik totaal zeker over mezelf en heb ik best 'n leuk praatje en ben ik open en kan ik makkelijk nieuwe betere vrienden maken, maar als ik terugkijk op wat ik nu heb... alleen verlegen en rare mensen met vage humor. Ja - zo kijk ik er waarschijnlijk naar omdat ík ben veranderd (positief, opener, 'leuker' (al mag ik dat van mijzelf zeggen) ), maargoed, dat verandert nog niet dat ik nu mijn 17 jaren uiteindelijk totaal geen resultaten (goede vrienden) heb...

Ik heb moeite dit allemaal te accepteren.. op momenten dat ik met (nieuwe) mensen/vrienden ben kan ik best lekker open zijn en praten, maar op het moment dat ik met 'vrienden' ben van vroeger, of op momenten dat ik alleen ben, baal ik echt als een stekker. Schaamte is altijd mijn grootste vijand geweest, en dit slaat nu enorm terug al een jaartje of twee (sinds dat ik als persoon enorm positief ben gaan groeien).

Sinds dat ik steeds terugdenk aan die vroegere tijd, hoe ik zo erg baal, heb ik vaak steken en jeuk tegelijk over heel mijn lijf (voornamelijk voorhoofd, borst en bovenste deel van mijn rug). Dit heeft volop te maken omdat ik me er maar niet over kan zetten... Wat de naam van dit verschijnsel is weet ik niet, maar het schijnt zo te zijn dat ik niet de enige ben die dit heeft (via via gehoord). Dit verschijnsel gecombineerd met enorm veel (examen)-stress gaat ook nog eens slechter.

Dankje voor 't lezen
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 08-05-2012, 15:23
Verwijderd
Dus je schaamt je ervoor dat je met verlegen, rare vrienden hebt met rare humor? Lekkere vriend ben jij. Als mijn vrienden dit over mij zouden zeggen, zouden het per direct geen vrienden meer zijn.
Met citaat reageren
Oud 08-05-2012, 20:23
sebastiaan133
Avatar van sebastiaan133
sebastiaan133 is offline
Citaat:
Dus je schaamt je ervoor dat je met verlegen, rare vrienden hebt met rare humor? Lekkere vriend ben jij. Als mijn vrienden dit over mij zouden zeggen, zouden het per direct geen vrienden meer zijn.
tsjaa... daar heeft ze wel een punt..

OT: Ik zou me er gewoon overheen zetten en doorgaan met je leven!
Met citaat reageren
Oud 08-05-2012, 21:09
Pythagoras.
Avatar van Pythagoras.
Pythagoras. is offline
Waar maak je je druk om? Over een paar maanden ga je (waarschijnlijk?) studeren en dan begin je weer met een compleet nieuwe start.
Met citaat reageren
Oud 08-05-2012, 21:24
Severus
Avatar van Severus
Severus is offline
Ik vind het nou niet bepaald een teken van een positieve persoonsverandering dat je je schaamt voor je huidige vrienden en liever op zoek gaat naar 'iets beters'. Een mens die wérkelijk een positief persoon is en ook positief in het leven staat, neemt een ander mens voor wie hij/zij is, compleet met gebreken (want een positief mens vindt de goede kanten van een ander mens belangrijker dan de gebrekkige kanten). Zeker bij vriendschappen zou dat moeten gelden.

Natuurlijk is daar wel een enige grens bij, dus bij bijvoorbeeld destructieve vrienden die je moedwillig pijn doen (door bijvoorbeeld over je te roddelen of stiekem geld van je te jatten), is het begrijpelijk dat je geen vrienden meer wilt zijn en dus op zoek bent naar betrouwbaardere vrienden. Uit je stukje haal ik dit echter niet: het is eerder zo dat je je schaamt omdat je vrienden afwijken van de norm, dus niet hetgeen zijn wat de maatschappij en media propageren dat normaal is.

Vroeger accepteerde je je vrienden blijkbaar voor wie ze waren, nu niet meer (want volgens jou heb je je 'ontwikkeld' tot een 'beter' persoon). Ik vind dat eerder een achteruitgang. Je bent niet opener worden, maar juist geslotener (in de zin dat je kortzichtiger geworden bent of zwart/witter bent gaan denken, omdat je nu mensen niet meer leuk vindt op basis van afwijkende eigenschappen). Leuker maakt dat je er ook niet op, eerder oppervlakkiger en onbetrouwbaarder (want wie zou er nog jouw vriend willen zijn en alles aan jou willen toevertrouwen, als ze in een mum van tijd door jou kunnen worden laten gevallen als een baksteen?). Daarnaast: áls je het al kwalijk vindt dat je vrienden bent met die personen, is het nog altijd jíj die ermee heeft ingestemd om die vriendschappen aan te gaan, en niet alleen zij. Jij bent geen slachtoffer van hun vriendschap, dus je kunt alleen jezelf aanrekenen dat je "totaal geen resultaten (goede vrienden)" (zoals jij het zei) hebt.

Het zijn voelende mensen van vlees en bloed, geen speeltjes die je zomaar kunt inruilen wanneer er een krasje op zit of wanneer je er genoeg van hebt. Door te denken dat je liever 'iets beters' hebt, ontken je ergens toch hun menselijkheid, want je ziet ze dan eerder als een ding dat óf geperfectioneerd moet worden, óf bij het grof vuil moet worden gezet. Dat zegt meer over jou als mens, dan over hen als mens. Want wie ben jij om te zeggen wanneer een persoon voldoet als mens, geslaagd is als mens? Een persoon mag dat oordeel eigenlijk alleen over zichzelf maken, behalve misschien wanneer deze anderen expliciet om hun mening vraagt. Als ik jou was, zou ik dus eerst maar eens goed naar jezelf kijken, voordat je je vrienden gaat beoordelen.

Je zegt dat je je al je hele leven schaamt. Het lijkt er dus op dat het iets is dat uit je kindertijd stamt. Is er toen iets gebeurd waar je toen moeilijk mee om kon gaan en hebt weggestopt, maar je het onbewust op anderen projecteert (in dit geval dus je vrienden)? Misschien is er vroeger niets gebeurd, maar ben je om de een of andere reden altijd al onzeker geweest over jezelf, en praat je jezelf aan dat je vrienden te anders en raar zijn voor jou, om je beter over jezelf te laten voelen? Als dat niet zo is en het puur is omdat jij veranderd bent, dan betekent het feit dat je vrienden anders zijn dan jij, nog niet dat het slecht is. Anders-zijn is juist goed! Als iedereen precies hetzelfde zou zijn, zou het maar een gruwelijk saaie wereld zijn. Juich het feit toe dat je vrienden anders zijn dan jij, want dit zorgt niet alleen voor leven in de brouwerij, maar maakt ook dat je een tolerant en ruimdenkend persoon bent die mensen respecteert inplaats van veroordeelt. Dat is in het leven geen gemakkelijke opgave, maar het is belangrijk dat je het blijft proberen, anders word je op den duur (misschien wel zonder het in de gaten te hebben) een heel naar persoon en krijg je daar vroeg of laat nog wel eens de rekening van (karma, heet dat).

Ga nog maar eens goed bij jezelf te rade, of anders moet je eens een keer met een vertrouwenspersoon praten. Dat je fysieke verschijnselen krijgt van dit probleem, is voor mij een indicatie dat het om iets gaat dat heel diep zit of je onbewust erg bezig houdt. Ik denk dan niet dat het gaat om het je schamen voor je vrienden, want dat soort dingen gaan (denk ik) normaliter niet zo diep. Voor jou líjkt het er dus op dat het om je vrienden en examenstress gaat, maar het kan dus iets anders zijn dat simpelweg vermomd gaat onder de noemers 'vrienden' en 'examenstress'.
__________________
"If life is a dream, better you dread the waking." ~ Honeythorn Gump
Met citaat reageren
Oud 08-05-2012, 22:09
Verwijderd
Citaat:
Zelf ben ik totaal zeker over mezelf
Maar zodra het over je verleden gaat totaal niet meer, dus.

Als je zo overtuigd bent van het feit dat jij minder nerd bent dan je vrienden hoort het inderdaad ook geen probleem te zijn om minder-geeky vrienden te regelen. Wellicht overschat je jezelf nogal, maar ik denk vooral dat het een probleem is dat je je druk maakt om zaken die totaal niet relevant zijn.

Vrienden zijn vrienden. Wees blij.
Met citaat reageren
Oud 08-05-2012, 22:53
Verwijderd
Als eerst - dankje, dankje, dat meen ik serieus. Deze kritiek komt hard maar goed aan... Erg mooi alles uitgedrukt, Severus (en natuurlijk ook de rest ). Je begreep alles precies...

Om alleen nog wel een beetje te verdedigen; Ik ben altijd aardig voor deze vrienden geweest, alleen ben ik dit gaan denken over het feit dat ik meer/anders wil... Het is (nog) niet zo geweest dat ik mensen heb laten zitten of slechter/minder aardig ben gaan gedragen, en ik denk dat deze reacties van jullie mij goed doen om in te zien dat ík de gene ben die een beetje moet veranderen. Dat ík de egoistische ben die eigelijk meer vrienden (of hoe ik eerst dacht; betere vrienden) wil, juist omdat ik opener ben (met opener bedoelde ik dat ik veel makkelijker een praatje maak... verkeerde bedoeling van het woord 'open' denk ik).

Qua hoe ik me gedraag hoeft niks veranderd te worden; ik ben nog even aardig en betrouwbaar tegenover mijn vrienden. Alleen zit ik wel nog steeds met de slechte gedachte dat ik aan meer toe ben, hoe slecht dat ook is... Maar dat komt hopelijk wel goed, zeker wanneer ik aan een nieuwe studie ga.

Qua fysieke verschijnselen en jeugd - nee, maar ik heb mezelf elke fout weten te verwijten en was eerst zo onzeker over of ik alles goed doe. Ik heb zelf niks kunnen accepteren over toen ik jong was. Verlegen, alles opvatten als 'pesten', zelf niet eens zo'n slecht leven lijden maar alles als enorme fouten zien. Nadenken over die kleine foutjes die iedereen als kind doet (tja, dat doet iedereen als kind, niemand is gelijk volwassen als klein kind) doet mij nog steeds slecht. Vandaar de titel met de vraag - hoe accepteer je je fouten.. Tot op de dag van vandaag zit ik steeds weer bij alle dingen die ik beter had kunnen doen of zeggen het 'oh, da's weer een fout'. Een opsomming ervan heeft me tot die fysieke klacht gebracht. Het is allemaal zo ontiegelijk klein wat ik enorm groot opvat... Hoe te handelen

Trouwens nogmaals bedankt voor jullie berichten over de 'vrienden-issue' - echt, de kritiek doet me goed! En nu dit gedeelte nog, ik heb echt geen idee hoe ik van al die gedachtes in mijn hoofd (en nog irritanter - de fysieke klacht) af kan komen.
Met citaat reageren
Oud 09-05-2012, 00:05
Severus
Avatar van Severus
Severus is offline
Citaat:
Als eerst - dankje, dankje, dat meen ik serieus. Deze kritiek komt hard maar goed aan... Erg mooi alles uitgedrukt, Severus (en natuurlijk ook de rest ). Je begreep alles precies...
Hoi Spencer, ik ben blij dat je iets kunt met de kritiek van iedereen. Bedankt dat je het goed opvatte, ook bij mij, want ik kan zelf soms harder uit de hoek komen dan ik eigenlijk heb bedoeld.

Citaat:
Om alleen nog wel een beetje te verdedigen; Ik ben altijd aardig voor deze vrienden geweest, alleen ben ik dit gaan denken over het feit dat ik meer/anders wil... Het is (nog) niet zo geweest dat ik mensen heb laten zitten of slechter/minder aardig ben gaan gedragen, en ik denk dat deze reacties van jullie mij goed doen om in te zien dat ík de gene ben die een beetje moet veranderen. Dat ík de egoistische ben die eigelijk meer vrienden (of hoe ik eerst dacht; betere vrienden) wil, juist omdat ik opener ben (met opener bedoelde ik dat ik veel makkelijker een praatje maak... verkeerde bedoeling van het woord 'open' denk ik).

Qua hoe ik me gedraag hoeft niks veranderd te worden; ik ben nog even aardig en betrouwbaar tegenover mijn vrienden. Alleen zit ik wel nog steeds met de slechte gedachte dat ik aan meer toe ben, hoe slecht dat ook is... Maar dat komt hopelijk wel goed, zeker wanneer ik aan een nieuwe studie ga.
Ik ben blij te horen dat je nog altijd goed omgaat met je vrienden, dat het tot nu toe enkel bij gedachten is gebleven. Houden zo!

Behalve het uitbreiden van je vriendenkring wil je dus eigenlijk meer variatie in je vriendenkring, iets meer kleur. Dat is wel begrijpelijk: ik kan me wel indenken hoe er op een gegeven moment een soort van sleur in vriendschappen kan komen. Sleur is echter iets dat meestal wel overkomelijk is, mits beide vrienden er natuurlijk bereid toe zijn om die sleur tegen te gaan. Maar ik verwacht wel dat er nieuwe energie in je huidige vriendschappen gaat komen: als zij net als jij ook aan een nieuwe studie gaan beginnen, zullen zowel jij als hen meer aan elkaar te vertellen hebben. Je maakt immers meer nieuwe dingen mee, waardoor jullie allemaal (grotendeels) uit het voorspelbare routine zullen breken. Misschien ontdek je dan ook dat je op andere, onverwachte punten iets gemeen hebt met je huidige vrienden, van waaruit jullie vriendschap verder kan groeien.

Het kan zelfs zo zijn dat jouw vrienden ook gaan veranderen: zij zijn nu misschien nog wat stilletjes en verlegen, net zoals jij ooit bent geweest. Het heeft tijd en moeite gekost om jezelf daar over heen te zetten: dat zal voor je vrienden ook zo zijn, die zullen dat op hun eigen tempo doen. Bij sommigen zit het misschien echt ingebakken in het karakter en zullen ze zo altijd wel in meer of mindere mate blijven, maar bij anderen zit er een uitbundig persoon in verborgen en komt dat pas echt tot uiting door bijvoorbeeld nieuwe stimuli (zoals een nieuwe omgeving met andere mensen). Een beetje zoals een rups die uiteindelijk een vlinder wordt, alhoewel dat niet de beste vergelijking is, aangezien een rups vaak niet als mooi wordt beschouwd en een vlinder wel (en ik wil juist helemaal niet zeggen dat sommige van je vrienden nu 'rupsen' zijn). Het gaat me om het transformeerproces, dat bedoel ik.

Verder zul je vast en zeker wel vrienden gaan maken op je nieuwe studie, al is het er maar één. Dus wat dat betreft moet je je maar niet al te veel zorgen maken: die variatie komt er wel. Als er iets is dat vast staat in het leven, is het dat alles aan verandering onderhevig is: uiteindelijk staat niets permanent stil.

Citaat:
Qua fysieke verschijnselen en jeugd - nee, maar ik heb mezelf elke fout weten te verwijten en was eerst zo onzeker over of ik alles goed doe. Ik heb zelf niks kunnen accepteren over toen ik jong was. Verlegen, alles opvatten als 'pesten', zelf niet eens zo'n slecht leven lijden maar alles als enorme fouten zien. Nadenken over die kleine foutjes die iedereen als kind doet (tja, dat doet iedereen als kind, niemand is gelijk volwassen als klein kind) doet mij nog steeds slecht. Vandaar de titel met de vraag - hoe accepteer je je fouten.. Tot op de dag van vandaag zit ik steeds weer bij alle dingen die ik beter had kunnen doen of zeggen het 'oh, da's weer een fout'. Een opsomming ervan heeft me tot die fysieke klacht gebracht. Het is allemaal zo ontiegelijk klein wat ik enorm groot opvat... Hoe te handelen
Ik heb dat ook, tot op zekere hoogte: vooral dat veel nadenken over gemaakte fouten als kind/puber en me daar nu op mijn 27ste nog voor op m'n hoofd slaan. Dat is perfectionisme, misschien zelfs wel dwangmatig perfectionisme. Een perfectionistisch iemand verwacht van zichzelf altijd dat deze zich onberispelijk dient te gedragen en zo goed mogelijk moet presteren, op ieder denkbaar vlak. Een nobel streven, maar in de praktijk is dat onhaalbaar: perfectie is een onhaalbaar ideaal. Mensen zijn nu eenmaal mensen en zullen altijd fouten maken, hoe onbedoeld ook. In die lijn past het ook wel dat je over je vrienden dacht in termen van "ik wil beter". Wanneer mensen namelijk niet op hetzelfde niveau presteren als een perfectionist, kan een perfectionist onbedoeld de neiging hebben om op die mensen neer te kijken. Of juist niet - een perfectionist kan de tekortkomingen van een ander ook neerzetten als begrijpelijk, in de zin van: "Maar ja, dat is een ander, die kan dat wel hebben. Dat is niet zo erg." De ene perfectionist is de andere niet.

Maar je kunt je wel indenken dat een perfectionist op een gegeven moment mensen van zich zal vervreemden. Andere mensen zullen het op een gegeven moment beu zijn dat er op ze wordt neergekeken, of dat ze steeds maar aan onhaalbare idealen moeten voldoen. Als deze mensen dat aan het verstand van de perfectionist proberen te brengen, vat deze het op als kritiek of zelfs als een persoonlijke aanval, met een verzuring van de verhoudingen als resultaat. Met als gevolg dat een perfectionist wel eens heel alleen kan worden... waardoor er ook geen verdere stimuli zijn die enig tegengas bieden aan het perfectionisme van die persoon (dit terwijl sociale stimuli erg belangrijk zijn!), en men zichzelf verder kan verliezen in zijn perfectionisme.

Een klein beetje perfectionisme is gezond, want het maakt dat je de discipline en de motivatie hebt om ergens iets van te maken én af te maken. Maar wanneer het doorschiet, kan het dus heel destructief zijn. Niet alleen voor je relaties met andere mensen, maar voor de relatie met jezelf. Omdat de verwachtingen die je van jezelf hebt onhaalbaar zijn, ben je dus gedoemd om altijd te mislukken bij het proberen te realiseren van die verwachtingen. Door al die mislukkingen ga je minder vertrouwen in jezelf krijgen en onzeker worden, en ga je je schamen om de fouten die je maakt... en ga je nóg meer druk op jezelf zetten om het goed te doen, waardoor je alleen nog maar meer faalt.... en zo gaat het steeds maar verder, tot het een vicieuze cirkel wordt waar je niet meer op eigen kracht uitkomt. Sommige mensen worden er zo depressief en wanhopig van dat ze uiteindelijk uit het leven stappen (al spelen in zulke gevallen ook nog andere factoren mee).

Ik ben geen psycholoog of psychiater, dus ik kan niet vanachter mijn computer daadwerkelijk zeggen of je inderdaad een perfectionist bent. Als dat al zo is, is het ook lastig te zeggen of het iets is dat in je karakter zit, of dat het je is aangepraat of aangeleerd door je directe omgeving. In mijn geval is het grotendeels aangepraat door mijn ouders, die verlangden dat ik zo goed mogelijk presteerde en zo ver mogelijk kwam in het leven, mede omdat ik een gehoorbeperking heb en ze dus bij wijze van spreken niet wilden dat ik later in de goot belandde. Dat, in combinatie met andere dingen in mijn leven, heeft ervoor gezorgd dat ik op een gegeven moment erg depressief ben geworden en uiteindelijk als het ware ben ingestort. Ik kan nu geen school meer van binnen zien, en kan erg slecht tegen enige vorm van druk of stress. Ik ben er een beetje een bangig of faalangstig mens van geworden; zelfs sociale contacten breken me op. Het gaat tijd kosten voordat ik weer een beetje als vroeger ben. Ik heb er therapie voor gehad (en denk dat ik het beter maar weer opnieuw kan aanvragen), want het is erg moeilijk.

Als laatste mogelijkheid zou het ook nog kunnen zijn dat je van nature erg gevoelig bent, ook voor de gevoelens van andere mensen. Dit omdat je zei dat je al vanaf kindsbeen niet goed tegen de kleinste dingen kunt. Afhankelijk van de mate waarin je dat zou kunnen hebben, zou je een hoog-sensitief persoon (HSP) kunnen zijn. Zo'n persoon voelt bijvoorbeeld haarfijn aan wanneer een ander zich slecht voelt, en zal zich daardoor ook slecht gaan voelen en er alles aan doen om die persoon weer beter te laten voelen. Dat geeft veel emotionele ballast, waardoor HSP'ers zich ook vaak schuldig kunnen voelen als ze een persoon niet kunnen helpen zoals ze zouden willen.... of andere dingen niet kunnen doen zoals ze zouden willen. Misschien zit ik er wel naast en is hoog-sensitiviteit te ver gezocht... maar toch, zoek het maar eens na op het Google, misschien heb je er toch iets aan.

Citaat:
Trouwens nogmaals bedankt voor jullie berichten over de 'vrienden-issue' - echt, de kritiek doet me goed! En nu dit gedeelte nog, ik heb echt geen idee hoe ik van al die gedachtes in mijn hoofd (en nog irritanter - de fysieke klacht) af kan komen.
Het lijkt er enigszins op dat die gedachten dwangmatig zijn, dus dat ze steeds in je hoofd terugkeren zonder dat je het wilt, alsof het een soort mantra is. Daarnaast lijken de fysieke klachten echt een uiting te zijn van de stress, schaamte- en schuldgevoelens die je hebt. Sommige mensen krijgen kleine puistjes als ze te veel stress hebben (zoals ik, tot op zekere hoogte), anderen krijgen - zoals jij - steken of jeuk over het hele lichaam. In dat geval - en eigenlijk alleen al om het feit dat je mogelijk een sterke neiging tot perfectionisme hebt - zou ik je toch aanraden om er eens met iemand over te gaan praten. Dat hoeft niet meteen een psycholoog te zijn, maar je ouders of een vertrouwenspersoon op school lijkt me wel een goed idee. Indien je er met hun hulp niet van af kan komen, zou ik je wél inderdaad aanraden om eens met een psycholoog te gaan praten... want dit soort zaken zitten diep en het is heel moeilijk om het alleen (of met ontoereikende hulp) het hoofd te bieden.
__________________
"If life is a dream, better you dread the waking." ~ Honeythorn Gump

Laatst gewijzigd op 09-05-2012 om 00:23.
Met citaat reageren
Oud 09-05-2012, 18:13
Balance
Avatar van Balance
Balance is offline
Het klinkt een beetje alsof jij en je vrienden uit elkaar zijn gegroeid. Dat jij daar bij jezelf de label 'leuker en opener' aanplakt, maakt eigenlijk niet uit: jullie passen gewoon niet meer zo goed bij elkaar. Maar op één of andere manier heb je jezelf verplicht om wel bevriend met hen te blijven en zodra je dat uitoefent baal je van de situatie.
Het lijkt me eerlijker voor jezelf én voor hen, om te erkennen dat jullie uit elkaar gegroeid zijn. Je hoeft dan de woorden 'leuker en opener' niet te gebruiken (en ik vind het niet zo egoïstisch dat je dat vindt, het zou problematisch zijn als je een ander veel leuker vond dan jezelf). En ga dan natuurlijk op zoek naar nieuwe vrienden. Ik zie dat je in 6vwo zit. Ik denk dat dat een perfecte timing is. Want niks is makkelijker dan nieuwe vrienden zoeken als je net gaat studeren: allemaal eerstejaars die zoeken naar vrienden. Maar hou niet krampachtig vast aan wat je hebt, want zoveel is dat allang niet meer.

Overigens: dikke kans dat die vrienden van jou in die eerste periode van de studententijd ook gaan veranderen. En ook dat ze jou in die periode lang niet zo interessant meer vinden dan hun nieuwe studiegenootjes met eenzelfde karakter en interesse. Dus ik denk dat het na 6vwo al een natuurlijk verloop gaat krijgen.
__________________
Ik ga links want ik moet rechts. En we gaan nog niet naar huis.
Met citaat reageren
Oud 09-05-2012, 23:15
Verwijderd
Wow, top, dankjewel voor jullie reacties weer! Om niet alles door elkaar te laten lopen deel ik deze reactie even in een paar delen

Vriendenprobleem (en klein beetje perfectionisme)

Severus - Ik denk ook wel hetzelfde dat het goed gaat komen qua vrienden wanneer het nieuwe jaar begint... ik denk dat ik gelijk het eerste moment op kamers ga wonen, alhoewel ik niet weet of dat mijzelf een nieuw begin geeft, of ik dan van mijn problemen weg ren... bovendien is het niet zeker of ik het daar leuk genoeg zou krijgen om daar permanent te gaan.. ik denk misschien na een maandje daar op kamers wonen geen kwaad kan zijn

Alleen tja, of mijn vrienden veranderen of niet... eerlijk gezegd weet ik dat niet. Ik vind hun humor veel te simpel (geen flauwe humor - maar gewoon makkelijk, waarbij je bij elke grap 'ba-dum tss' erachter moet denken)... zoals Balance mooi zegt (en zoals ik denkt) dat ik en mijn vrienden uit elkaar zijn gegroeid. Maar aan de andere kant wat jullie (qua kritiek) zeggen, dat ik blij met ze moet zijn, klopt ook. 2 meningen/opzichten die tegen elkaar strijden, maar beide erg goed opgebouwd zijn en goed te begrijpen zijn.. hmm.

Balance - Bedankt voor je mening - dat is praktisch gezien mijn mening geweest... dat we niet bij elkaar passen, maarja... dit komt dan weer terug op het schaamtedeel / accepteren en doorgaan (waar dit topic uiteindelijk over gaat - het doel dat ik me over fouten heen kan zetten).. ik 'schaam' mezelf voor het feit dat ik niet vrienden heb (buiten/doordat het feit dat ik fouten maakte)

Wat trouwens ook wel belangrijk is bij dit onderwerp - mijn ouders (en vooral mijn broer en zus - die hebben iets grotere impact op mij helaas) hebben een perfectionistisch zicht, terwijl ze allemaal elk een mislukte kant hebben en dús niet kunnen voldoen aan hun perfectionaliteit. of ze dat zelf inzien weet ik niet, maar ik zie dat ze elk echt nog veel aan hebben te werken... maargoed - het gaat hem om het feit dat ik mijzelf niet kan gedragen bij familie (ouders, zus en broer, maar ook verdere familie - tantes neven nichten etc... maar vooral ouders zus en broer). Ik voel me nog steeds hetzelfde kind als jaren geleden, omdat ik het gevoel krijg dat ik nog steeds veel fouten maak (ze commanderen mij op ALLE dingen. kamer opruimen erg vaak, vaak troep opruimen of hele kleine dingen die er niet toe doen. Een dingetje een keer niet opruimen maakt gezeik, terwijl ze allebei hartstikke lui zijn en ik zo'n beetje elke keer hún rommel opruim. Stressend.)

Wat hierbij ook echt klote is is dat ik me totaal niet meer kan concentreren doordat ik niet goed kan concentreren voor examens dit jaar (6 vwo), waar ik wel voor baal... over 1 week zijn examens, ik had een prachtig schema gemaakt maar heb me daar niet aan kunnen houden, mede doordat ik hier veel over nadenk (door 2 redenen; mijn ouders zijn op vakantie en ik zit dus nu met mijn broer en zus alleen thuis, wat opsich voor veel gezeik tegenover mij zorgt, omdat ze (wat ik in ieder geval zie) soms doen alsof ik een klein kind ben, terwijl ze zelf bizarslecht bezig zijn en zelf enorme problemen hebben waar ik hun in ieder geval niet mee lastig val. Maargoed - mijn hoofd zit dus laatste tijd, met name nu dus, vol met deze ongein dat me niet kan laten concentreren. Erg balen als ik niet zou slagen, alhoewel ik er niet compleet kapot van ga als ik niet slaag - ik heb het gevoel dat ik juist wel van de ervaring kan leren 1 jaartje ineens veel nieuwe mensen te leren in 6VWO van volgend jaar... maar slagen zou ik sowieso nog wel liever willen

Perfectionisme

Klopt, ik ben een perfectionist in doen en denken (alleen niet altijd met studeren, nu vooral te zien bij deze examens), van karakter en ook voor een deel meegebracht door ouders, broer en zus. Hoe jij dat aankijkt over het compleet mislukken is wel de ultieme doemscenario, maar klopt - zo zou het inderdaad kunnen gebeuren... maar dan moet ik mijn perfectionisme moeten kleineren... hoe?

Ik ben inderdaad wel een enorm gevoelige jongen, sta open voor verhalen over gevoelens (dát en het feit dat ik houd van praten zijn de redenen waarom ik psychologie wil studeren hierna trouwens). Ik voel me over het algemeen niet enorm slecht als anderen slecht voelen (natuurlijk wel meeleven en proberen de ander blij te maken etc, niet per se down voelen als de ander down voelt) maar ik voel me afschuwelijk als ík andere mensen slecht laat voelen. Dit is de grootste factor van het schaamte voelen - doordat ik mensen slecht heb laten voelen door slechte dingen te hebben gedaan of gezegd.)

Fysieke klacht

Klopt helemaal wat je erover zegt, Severus. Ik heb al zelf met een aantal (ouders en een close vriend die er eigelijk voor 99% is om elkaars hart op te luchten. Hier ben ik zelf wel enorm blij mee) erover gesproken. Met ouders schoot ik totaal niks mee op.. mijn verhaal uitgepraat maar weinig wijsheid gehoord. Bij die vriend kan ik mijn hart luchten maar hij zegt dat voor hem accepteren redelijk makkelijk gaat, en dat hij zichzelf er snel overheen kan zetten over dingen waar hij zich niet goed bij voelt.

Ik praat dus wel met mensen erover, en kan mijn hart goed luchten, maar blijf nog steeds met het grote probleem - hoe kan ik me eroverheen zetten? Het is uiteindelijk een enorme pan met fouten/schaamte geworden waar ik me niet opeens overheen kan zetten of kan accepteren.. vooral omdat ik constant het gevoel krijg dat ik nog dat kleine kind ben van vroeger, bij familie, maar vooral ouders, broer en zus. En dan komt de schaamte weer...
Met citaat reageren
Oud 30-05-2012, 23:28
ThisIsMyName
ThisIsMyName is offline
doe je dingen waar je je voor schaamt ???
Boeie!? Heb ik zo vaak, ga ik midden in de school op me bek, ben ik degene die het hardst l8 =)
Met citaat reageren
Oud 30-05-2012, 23:28
ThisIsMyName
ThisIsMyName is offline
en ohja, vrienden ?? Die komen vanzelf
Met citaat reageren
Oud 31-05-2012, 11:10
TijlDeconynck
TijlDeconynck is offline
Aangezien jij weet hoe je zelfzeker kunt zijn, hoeveel heb je je vrienden al geholpen om zelfzekerheid aan te leren? en hoeveel steun jij hun hierin?
Met citaat reageren
Oud 02-06-2012, 21:35
Verwijderd
Dankje je reactie op deze topic, ik ben blij dat deze topic nu niet helemaal ineens verloren is

als antwoord op je vraag; ik kon/kan niet makkelijk 'boeiend' zeggen... is nu de afgelopen tijd beter gegaan dan eerst maar het feit is dat ik niet makkelijk 'boeiend' kan zeggen omdat ik het gevoel heb dat die foutjes mijn leven ruïneerden, of in ieder geval mij als persoon klunzig maakten of iets.. achja, 't gaat nu wel beter en ik kan wel makkelijker accepteren, maar 't is gewoon dat ik nog enorm baal dat ik niet zo'n beste band met familie, en niet al te veel vrienden heb, juist door 't feit dat ik vroeger (en nu nog steeds bij familie) niet zo'n heel makkelijk praatje kon maken.

Ik ben zelfverzekerd, omdat ik me dusdanig door 'n redelijk lastige tijd doorheen heb gezet, en doordat ik trots vind in een klein aantal dingen die ik in mijn leven als 'goed' verklaar. Die zelfverzekerd-heid is niet aan te leren, als ik iemand het wil aan leren zou ik die persoon proberen precies zoals mij te maken - maar dat werkt ook niet. Iedereen is anders en haalt zijn eigen steun uit verschillende dingen om zelfverzekerd te worden. Dus als antwoord op je laatste vraag - het enige wat ik kan doen en ook wel doe, is eens in de zoveel tijd even een klopje op de schouder geven en respect tonen aan een bepaald iemand om een bepaalde reden van hoe hij/zij is of hoe hij/zij heeft gehandeld ergens
Met citaat reageren
Oud 05-06-2012, 00:03
Yndi
Avatar van Yndi
Yndi is offline
Ik denk dat als jij je eigen vrienden niet goed genoeg voor jou vind, dat je dan gewoon andere moet zoeken.
Je hebt een leuk praatje, zeg je zelf, dus kun je makkelijk aan nieuwe vrienden komen.
Jouw 'vrienden' hebben namelijk niks aan iemand die zo denkt over ze.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Psychologie Medicatie....
Verwijderd
51 16-07-2009 01:41
Levensbeschouwing & Filosofie God is:
hookee
204 17-06-2009 13:35
Psychologie Blijven hangen.
Verwijderd
27 05-03-2007 21:08
Psychologie Borderline (BL)
MisterDJ
10 11-05-2005 07:11
Levensbeschouwing & Filosofie De hemel als 'eindstation'?
wondersbestaan
151 23-03-2004 10:35
Psychologie Omgaan met acties uit het verleden
Verwijderd
35 17-08-2003 16:28


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 11:42.