Naar de huisarts

Omdat hier regelmatig topics worden geopend door iemand die ergens last van heeft, maar niet naar de huisarts wil. Naar mijn mening kan dan niet aangegeven worden waarom niet.
Ik ben heel benieuwd naar hoe jullie hier tegenaan kijken en hoe jullie zelf omgaan met naar de huisarts.
Ga je makkelijk naar de huisarts of juist niet? Waarom wel/niet? En stap je met de ene klacht makkelijker naar de huisarts als met de andere of maakt het allemaal niet uit?

ts begint: Ik heb een hele fijne huisarts en het maakt me niet zo bijzonder veel uit als ik er naar toe moet. Ik ga niet heel snel naar de huisarts, maar als ik iets vreemds merk wat aanhoudt, maakt me dat niet uit. DIe man heeft wel meer gezien. Qua klachten maakt het me niet uit of ik nu met hoofdpijn ga of dat ik een spiraaltje laat zetten.
Wat ik wel heel erg moeilijk vond, was naar de HA gaan toen ik depressief was. Ik moest een verwijzing hebben voor naar de psych, en moest toen best veel vertellen. Ik ben wat dat betreft al niet zo'n prater, maar toen ging ik echt helemaal dood, zo vermoeiend en niet leuk enzo. Maar dat had niks met de HA te maken, hij reageerde heel fijn en was echt tof . Datzelfde geldt toen ik ging vragen of ik aan de anti-depressiva mocht, ik vond het doodeng en vond het echt niet fijn, maar hij reageerde heel fijn.
Ik ga denk ik liever met lichamelijke klachten dan met psychische klachten, dat is het enige verschil. Maar als het dan nodig is, haal ik diep adem en ga ik gewoon.

En jullie?

[Balance]

Als ik klachten heb die ik serieus genoeg vind voor de HA, ga ik er ook gewoon heen. Dan loop ik er niet langer mee door, maar tegelijkertijd zoek ik de HA dus niet op voor kleine vraagjes. Daar is dit forum dus wel nuttig voor.
Ik vind een bezoekje aan de HA nooit fijn, maar het hoort er gewoon bij. Voor mij maakt het wel uit of ik voor iets intiems kom of niet. Dat heeft allemaal niet echt iets te maken met de huisarts, maar meer met de situatie waarin je dan terecht komt. Toen ik naar de HA moest voor psychische klachten vond ik dat overigens niet lastiger dan andere klachten, terwijl ik ook geen prater ben. Dat heeft er meer mee te maken dat ik de HA op dat gebied slechts een doorgeefluik vind (verwijzer).

[T_ID]

In mijn geval hangt het er reuze van af wie je treft. Mijn praktijk wordt draaiende gehouden door twee stagairs die veel gevallen afhandelen. Om de een of andere reden lijken de twee echte huisartsen er nooit te zijn als ik iets nodig heb.

En die stagairs zijn ronduit incompetent. Ze zijn passief, en werken initiatieven van de patiënt tegen. Ik heb met sporten opmerkelijk veel botten gebroken in één jaar, en toen het leek alsof dezelfde rib voor de 2e keer op rij aan barrels ging, stelde ik voor ook direct de botdichtheid te meten. De stagair vond dat niet nodig, en ik moest haar echt overreden. Dat ik een geërfde aandoening heb die bot en bindweefsel zou kunnen aantasten wist ze niet eens (als in: gehele ziekte onbekend). Ook voerde ze aan dat er al een röntgenfoto was gemaakt, en het dus overbodig was, terwijl men toen daar helemaal niet naar keek en het dus waarschijnlijk niet gezien zou hebben als er problemen mee waren.
Guess what? De radioloog vond het geen crisisgeval (met dus de leeftijdsgroep 60-90 in het achterhoofd als referentiekader), maar merkte wel op dat hij wel eens betere dichtheden had gezien. Kijk, dan weet je meer en kun je er iets aan gaan doen.

Bovendien had ze de verkeerde rib opgeschreven als onderzoeksgebied, iets waar ik alleen maar achter kwam door een oplettende assistente bij de röntgenfoto.


Gelukkig weet ik zelf wat ik wil, en met een beetje logisch nadenken en manipuleren krijg je dan alsnog wat je nodig hebt. Maar ja, als je één van de echte huisartsen treft als die een keertje werken, merk je direct dat er meer kennis van zaken in zit. Over hen kan ik dan weer niet klagen.

[Hawahaai]

Ik ga niet vaak naar de huisarts. Bij kleine ongemakken probeer ik op andere manieren uit te zoeken wat het is en wat ik er aan kan doen (vragen aan mijn moeder, zoeken op internet, e.d.). Bij ergere dingen kijk ik de situatie altijd een paar dagen aan, voor ik besluit om een afspraak te maken bij de huisarts (behalve bij bijv. mijn gekneusde pols of voet).

Bij kleine dingen ren ik als eerste naar mijn moeder . Als zij zegt naar de huisarts, dan ga ik naar de huisarts. Verder maakt het me niet echt heel veel uit. Wij hebben dan wel het geluk dat bij ons de huisarts daadwerkelijk de huisarts is. Het is altijd dezelfde. En de huisarts assistente is zijn vrouw. En dat is al heel lang zo, dus het is heel vertrouwd.

Ik kom best vaak bij de huisarts, maar niet voor kleine ongemakjes. Ik moet sowieso vaak daar zijn voor controles. Daarnaast lopen dingen als een griepje bij mij een beetje uit de hand vanwege de medicijnen die ik slik. Meestal word ik doorverwezen door de HA naar een specialist, of moet er bloedonderzoek gedaan worden. Met vage klachten ga ik tegenwoordig niet meer, omdat toch niemand weet waar het vandaan komt. Ik ga dan alleen als ik wat zwaardere pijnstilling nodig heb ofzo. Ik heb er tegenwoordig geen probleem meer mee om met intieme dingen naar de HA te gaan. Vroeger wel, maar ik heb nu echt een aardige HA en ze is een vrouw. Voor psychische klachten hoef ik niet naar de HA. 1x heeft mijn moeder daarvoor gebeld (toen ik 14 was) en sindsdien krijg ik specialistische hulp.

[olha1]

ik vind het behoorlijk een gedoe sinds het best ver is en ik niet zo een doener ben...
afgezien van dat vind ik mijn huisarts te aardig... ik houd er gewoon niet van ik houd er meer van als het wat serieuser is van> oke doe dit en dat doei...

en voor kleine dingen ga ik niet alleen voor wat ernstigere dingen...

Ik wil eigenlijk al een hele tijd van huisarts wisselen; mijn huidige huisarts is een beetje een zweverige man die klachten niet echt serieus neemt. Ik ga zelf niet voor ieder pijntje naar de HA dus als ik er dan ben, wil ik wel dat hij er even serieus naar kijkt. Mijn man heeft nu bv al een flinke tijd echt last van zijn schouder, maar de HA kwam met;'Tja, soms heb je nu eenmaal pijn zonder dat je weet wat het is en zonder dat je er iets aan kan doen...' Hij onderzocht 'm niet eens. En hij vertelt altijd een heel verhaal over zichzelf dat je dan moet helpen bij het accepteren van je eigen klachten. Heel zweverig en vrijwel onbegrijpelijk. (Toen ik er kwam mer erge buikpijn (bleek later een blindedarmontsteking, hij stuurde me naar huis met 'slik maar paracetamol' ) kreeg ik een verhaal te horen over hoe hij last had van zijn linker elleboog, maar niet van z'n rechter, dus deed hij nu gewoon minder met links... Euhm, wat?! ) Hij heeft af en toe een invaller, en die is wel erg fijn, dus daar proberen we nu naar toe te gaan als er iets is, maar ja, de ene keer is die invaller er wel en dan weer niet. Dus de hoogste tijd om over te stappen naar een andere praktijk

Ik heb verder geen problemen met naar de HA toe gaan, maar dus wel met mijn huidige HA.

[Vogelvrij]

Ik ga zo min mogelijk. Maar het afgelopen jaar ben ik er toch regelmatig geweest, meestal voor verwijzingen e.d. en dat vind ik op zich niet zo erg. Maar als ik lichamelijk iets heb, dan wacht ik meestal zo lang mogelijk af, want vaak gaat het toch vanzelf weer over. Het idee dat zo'n dokter me aan moet gaan raken, staat me niet echt aan, dus ik ga liever voor psychische dingen denk ik.

[Pluis]

Ik ben zelf co-assistent (en dus in opleiding tot arts) en dat maakt me de slechtste patiënt ooit. Als het moet, ga ik uiteraard wel, maar ik betrap mezelf erop dat ik bij ieder bezoek zelf nadenk over wat de diagnose waarschijnlijk is en wat de dokter eraan kan doen. En als dat niks is, dan ga ik niet. Wat natuurlijk helemaal niet handig is, want het hele in opleiding zijn houdt natuurlijk ook in dat ik er nog wel eens naast zit.
In mijn geval zit het niet gaan dus meer bij mezelf (een soort van toegeven dat ik het zelf niet kan oplossen) dan dat ik het onderzoek van de huisarts zo vervelend vind. Ik weet zelf dat het me helemaal niks doet om een naakt lichaam te moeten onderzoeken, en ik ga er vanuit dat het voor m'n huisarts hetzelfde voelt.

[indigo]

Wat Pluis zegt. Ik heb nu eigenlijk alleen maar contact met de huisarts voor de handtekening onder herhaalrecepten enzo. Maar gelukkig ben ik verder ook gezond. Denk dat het wel uitmaakt als je klachten hebt, dan moet je wel langs de huisarts voor verwijzing/ recepten.

Oh en mijn huisarts is een heel aardige man trouwens, daar ligt het niet aan .

Mijn huisarts is geweldig, echt een heel sympathieke man en je voelt je al beter als je de spreekkamer binnenkomt. Ik heb nooit iets ernstigs gehad, maar weet van anderen dat hij dan ook heel adequaat is.

Ik ga alleen echt nooit naar de huisarts, grotendeels omdat ik zelf eerst geneeskunde studeerde en nu dus arts ben, waardoor ik vaak kan inschatten of iets vanzelf zal overgaan of niet, en ik schat altijd in dat het wél vanzelf over zal gaan, of dat ik alleen wat neusspray of een zalfje ofzo nodig heb, en heb daarin tot nu toe altijd gelijk gekregen. Mocht ik twijfelen, dan vraag ik subtiel om informatie aan een specialist als ik die toevallig spreek, wat me tot nu toe ook altijd gerustgesteld heeft.

[marrel]

Ik heb echt een huisarts van niks. Standaard antwoord is kijk het nog maar 2 weken aan en voel me nooit serieus genomen daar. Overigens hoor ik die klachten van het hele dorp. Ik heb een klein beetje medische achtergrond uit mijn studie dus probeer zelf al wel een beetje te beoordelen of de huisarts nodig is, maar als dat is of ik twijfel ga ik wel. Ben er niet bang voor ofzo.

De invaller van mijn eigen huisarts straalt ook iets uit waardoor je je meteen al beter voelt, hij is gewoon kalm, vriendelijk, straalt uit dat hij er verstand van heeft, en hij is adequaat. Geen verhalen over 'soms heb je gewoon pijn zonder reden', gewoon even onderzoeken, uitleggen wat hij vermoedt, wat je moet doen... Heerlijk
Bij mijn eigen huisarts is het juist omgekeerd en krijg je als patient het idee dat je er voor hem zit, dat hij zijn verhaal kwijt wil ipv dat hij naar je luistert en je serieus neemt. Heel ongemakkelijk.

[Daantje_0705]

@ Andijvie: niet afwachten tot je je huisarts weer een keer nodig hebt maar gewoon gelijk regelen dat je over kan stappen. Dan is het ook veel makkelijker om met je klachten er naar toe te gaan.

Ik heb een fijne huisarts. Het is wel een beetje ouderwetse man maar hij is eerlijk en duidelijk. In het begin had ik best moeite met hem, moest ik erg aan hem wennen maar ik ben er nu een paar keer geweest en nu weet hij een beetje hoe ik ben en ik hoe hij denkt en nu gaat het beter. Ik heb (vrij ernstig) astma en daarvoor kom ik vrij vaak bij de huisarts maar voor andere dingen eigenlijk bijna nooit. Heb in het verleden wel discussies gehad omdat hij m'n medicijnen wilde wijzigen terwijl ik ook onder behandeling was bij de longarts en ik eigenlijk vond dat hij dat moest regelen maar nu m'n huisarts weer m'n behandelend arts is, is het wat eenvoudiger en hij weet nu ook wel dat ik niet snel van medicijnen wil switchen. Hij stelt me ook gerust en vind het ook niet erg als ik een keertje langskom voor controle ofzo.

Heb zelf wat medische kennis en google ook als ik ergens last van heb en ga dan alleen naar de huisarts als ik een recept nodig heb of het zelf niet op kan lossen of het lang aanhoudt/erger wordt. Over het algemeen wacht ik eerder te lang voor ik ga dan dat ik te snel ga. Met m'n astma ligt het wel een beetje anders. Ik heb een zelfbehandelplan waar ik naar kan handelen maar daar is ook in opgenomen wanneer ik contact op moet nemen met de huisarts. Kan ook rustig een keertje gaan om m'n longen te laten luisteren omdat ik het niet vertrouw vlak voor ik op vakantie ga en mijn huisarts en de assistente springen daar ook goed op in. Het is een kleine praktijk, ze kennen alle patiënten goed. Ik kan veel dingen regelen met de assistente en ben eigenlijk heel tevreden.

Hmm ik ga naar mijn huisarts als het moet, maar ik ben eigenlijk nog nooit helemaal tevreden geweest. Heb vaak het gevoel dat ik of niet helemaal serieus genomen word, of dat de boel zo snel afgehandeld wordt dat ik denk, heb je nu wel goed gekeken/geluisterd? Dat is eigenlijk al zo met de laatste 4 artsen (haha ik wissel niet steeds, hoor, ben 1x verhuisd en ze hebben allebei een vervanger waar ik wel eens geweest ben).

Ik ga niet zo vaak; ik heb er een handje van om te bellen met de mededeling "ik heb een blaasontsteking, mag ik antibiotica" oid en dan krijg ik meestal mijn zin. Maar juist bij de dingen waar ik onzeker van word omdat ik niet weet wat er is, zoals dat ik dan een tijdje een behoorlijk zere rug heb, komen de huisartsen zelf ook nooit met a) een logische verklaring, of b) een goede oplossing? Heel irritant

Laatste 2x waren wel okee, trouwens - de laatste keer had ik griep en moest ik zo ongelooflijk hoesten dat ik er misselijk van werd, dus toen heeft m'n moeder me meegesleept om een anti-hoestmiddeltje los te peuteren. En de keer daarvoor had ik erg last van stress en toen zei men, ga eens naar de dokter, dus ik dat doen. Was de vervanger, heel lieve vrouw trouwens en die zei dat ik altijd mocht komen praten, maar ze kon niks doen behalve een kleine periode een slaapmiddeltje voorschrijven, of me doorsturen naar therapie waarvan ze zelf dacht dat ik er niet zo veel aan zou hebben (en ik ook niet, en bovendien heb ik er geen geld voor). Nou ja, ik weet ook niet wat ik gedacht had wat ze wél zou kunnen doen, maar goed ;P