Kort verhaal zonder einde.

[Jannekus]

Oke, ik hou van verhalen schrijven maar ben er nog niet echt goed in. (Al zeg ik het zelf) Ik schrijf best regelmatig maar alleen korte verhalen (zoiets als deze) omdat ze anders langdradig worden. Ik zou graag tips willen of kritiek.


Zwarte slavin

Het eerste wat ze zag was een bewegende schim. Onder de bomen aan de rand van de wei, tussen hun donkere stammen, bewoog er iets. Ze hoorde niets alarmerends-daar was het geluid van het kolkende water en de gierende wind te sterk voor-maar ze zag een donkere ineengedoken gestalte die bewoog. De schim, die iets donkerder afstak tegen de duisternis van de nacht, kroop het dichte woud uit. Ze zuchte en keek achterom. In het schijnsel van de volle maan waren nog net de hutjes van de anderen zichtbaar. Ze voelde aan de ring om haar hals, een teken dat ze een slaaf was, een zwarte slaaf. Ze kon niet ver komen wist ze, maar ze was zo nieuwsgierig. Haar geweten speelde met haar. Ze wist de consequenties die er waren als ze gepakt zou worden in het midden van de nacht. Waarschijnlijk zweepslagen en twee dagen niets meer te eten. Ze glimlachte spottend, net of ze anders al zoveel kreeg. Maar het ergste, het ergste waren nog wel de honden. En dat wisten ze! De vorige keer toen ze gesnapt was had ze een uur bij de honden moeten zitten. Een uur! Ze huiverde en zag de tanden voor zich terwijl de lieverdjes op haar af waren gestapt. Het kwijl liep langs hun tanden naar beneden. Nee dat wilde ze niet nog een keer meemaken. Maar toch, als ze deze keer wat voorzichtiger zou zijn, wat zachter en verstandiger, misschien zal het dan ooit lukken.

Ze keek naar de schim die langzaam dichterbij kwam. Ze grinnikte sarcastisch toen ze hem aan zijn manier van lopen herkende. Een beetje stompelend heen en weer alsof hij dronken was. Ze zette voorzichtig een stap naar links en bukte achter de bosjes. Ze hoorde zijn ademhaling dichterbij komen en zijn voeten die voorzichtig een weg zochten door de wildernis. Hij liep haar straal voorbij, er geen erg in hebbend, dat er zich 1 meter naast hem 2 ogen bevonden, die hem nauwlettend in de gaten hielden. Ze wachtte totdat haar meester zijn huis had opgezocht en vermoedelijk wel zou slapen. Haar nieuwsgierigheid had het van de angst gewonnen, zoals altijd. Ze stond op, strekte haar benen en liep voorzichtig de weg die haar meester ook had gelopen.

Een maand geleden, was ze wakkergeschrokken uit een nachtmerrie. Badend van het zweet lag ze zachtjes na te hijgen op de harde strozak, waar ze met andere slaven ’s nachts sliep.Ze hoorde gestommel in een paar hutjes naast haar. Ze probeerde te slapen, tevergeefs, ze was klaarwakker. Toen het gestommel op was gehouden kwam ze overeind. Ze besloot eventjes wat helder water te drinken uit de bergbeek. Ze kon zich dan gelijk gaan wassen, ze was dan wel een slaaf, maar ze voelde zich vies als ze zo de hele dag zou rondlopen met het opgedroogde zweet. Een zwak zonnetje scheen aan de hemel. Aan de stand van de zon raadde ze dat het ongeveer 4 uur in de ochtend moest zijn. Ze strompelde vermoeid langs alle hutjes. In de richting van het bruisende water. Toen had ze hem gezien.Ook hij liep vermoeid langs de beek in haar richting. Ze zag hem net te laat, haar meester had haar gezien. Ze werd gestraft, het was voor een slaaf verboden om ’s nachts van het kamp weg te lopen en bovendien dacht haar meester dat ze de wijde wereld in wilde gaan. Maar vanaf die tijd, hoorde ze regelmatig haar meester ’s nachts opstaan. En vandaag, vandaag wilde ze wel eens op onderzoek uit gaan, wat hij precies aan het doen was….

Degelijk, maar niet echt opvallend.

Sylph schreef op 04-11-2004 @ 12:27 :
Degelijk, maar niet echt opvallend.

+ lage getallen voluit schrijven.

Grim

[Roosje]

Ik vind het begin wel goed... maar het einde wordt weer een stuk minder. Dat is wel jammer.