[verhaaltje] Een vlinder

[duivelaartje]

Hoi!

Nieuw verhaaltje... Ik zit helemaal op slot, m'n fantasie is een beetje weg. Ik had wel wat ideetjes, maar die kon ik niet goed uitwerken. Hier is dan toch weer eentje van mij. Een beetje down... Ik vind 'm zelf wel redelijk. Zouden jullie hier commentaar op willen geven? Vertellen hoe het beter kan enzo? Alvast bedankt.
--------------------
Een vlinder.

Overal klonken voetstappen. Zachte tikken van hakken, een wat doffer gestap van zware schoenen. Ik zat in een donker hoekje, niemand die mij kon zien. Mijn hoofd rustte op mijn knieën die ik dicht tegen me aan had gedrukt. Als een klein, zielig hoopje zat ik verstopt. Ookal stond ik midden op straat en droeg ik fel gekleurde kleding, ik zou niet opvallen. Waarom zou ik me dan niet wegstoppen en nooit meer tevoorschijn komen? Niemand die me zou missen, waarom bestond ik dan nog?

Het witte vlindertje dwarrelde om mijn hoofd. Snel vloog hij naar rechts en toen vlug weer de andere kant op. Door zijn vleugeltjes zo wit als sneeuw, stak hij af tegen de groene weide om mij heen. Ik moest glimlachen en ik voelde aan mijn buik. Overal waren kriebels, er ging iets druk tekeer. De vlinder streek neer op de hand die ik nog steeds op mijn buikje hield. Rustig bleef hij daar zitten en vouwde zijn vleugels dicht. In mijn gedachten zag ik een vlinder uit mijn buik ontsnappen. Mijn buik zat vol met van die prachtige vlinders. Vlinders, ik was verliefd.

Langzaam hief ik mijn hoofd op. Ik had mijn armen om mijn benen geslagen. De witte vlinder vervaagde en ik zag weer ontelbare benen voor mijn gezicht voorbij gaan. Verliefd, ik wist niet meer wat dat gevoel was. Stapelgek zijn op iemand, voor altijd bij iemand willen zijn, eeuwig blijven knuffelen. Mijn hart stond niet meer open om van iemand te houden, hij zat op slot. Er had zich een zwarte laag omheen gevormd. Een dikke, keiharde schaal die niemand meer kon breken. Misschien was er een zwakke plek om weer bij mijn hart te komen, maar hoeveel liefde was daar wel niet voor nodig?
Wie wilde mij beminnen? Zelfs mijn bloedeigen moeder hield niet meer van me. Ik was een mislukkeling, perongeluk geboren. Al jarenlang had ik dag in dag uit ruzie met haar. Alles deed ik verkeerd, niets was goed aan mij.

Stilletjes luisterde ik naar de stemmen van de vele mensen die langsliepen. Een verliefd stelletje fluisterde schattige dingen naar elkaar, een zakenman voerde een haastig gesprek via zijn mobiele telefoon. Was ik de enige onzichtbare? De enige op de wereld die alleen was? Misschien was ik wel een klein, doorzichtig vlindertje die eenzaam over een groot weiland dwaalde. Niemand die op mij lette, niemand die me miste. Ik was vrij en alleen.
--------------------
Duivelaartje

[Astuanax]

's echt mooi duiveltje!

[xineof]

Mijn hart stond niet meer open om van iemand te houden, hij was op slot. Er had zich een zwarte laag om mijn hart gevormd. Een dikke, keiharde schaal die niemand meer kon breken. Misschien was er een zwakke plek om weer bij mijn hart te komen, maar hoeveel liefde was daar wel niet voor nodig?

Ik vind hier de herhaling van 'hart' een beetje storend; dat woord blijft er zo uitspringen, imo is het mooier om daar wat andere benamingen voor in de plaats te zetten. Verder zou ik er van maken 'het was op slot' ipv 'hij was op slot', volgens mij staat dat mooier.

Nog één ding: zakman moet volgens mij zakenman zijn.

Ik vind het wel een mooi verhaaltje, maar in de eerste strofe mis ik wel de snelheid in het verhaal; je moet imo wat teveel op gang komen. Verder leuk om te lezen, het geeft echt een mooi beeld van zo'n klein meisje opgevouwen in een grote opslokkende stad.

[-Melody-]

Spelfoutje..

verwaagde = vervaagde

Mooi stukje, gaat het nog verder? Anders vind ik het jammer dat aan het eind van de 3e alinea het dromerige verdwijnt.

Verder een beetje vaag dat de hoofdpersoon hoort wat mensen in elkaars oren fluisteren

[duivelaartje]

Dank jullie wel. Hier heb ik iets aan!

zakman = zakenman
verwaagde = vervaagde
'hij was op slot' = 'het was op slot'
'fluisteren in elkaars oor' = 'fluisteren naar elkaar'
hart = heb ik veranderd

Het gaat niet meer verder. Ik wil het zo laten. Xineof, ik moet ook weer een beetje op gang komen met het verhalen schrijven, dus daar zou het wel aan kunnen liggen.
Bloemenpoes, hm... daar heb je wel gelijk in, maar het was niet echt m'n bedoeling er een dromerig einde aan te maken.

Danke!

Duivelaartje

[Nijn*]

Oeh duivelaartje! Erg mooi hoor geschreven.. 'k Kan me helemaal inleven in je verhaal, mooi taalgebruik.. Misschien is het wel goed dat je niet meer verder kunt, zo is het mooi. Het is een pracht verhaal, en staat als een huis..
Goed werk!

Nijn*

[Zaina]

Mooi! Serieus.

Niet-zusje.

[Zut Alors!]

Hij zat op slot.

"Het" is onpersoonlijk, en dat is je hart NIET!!!

Verder zegt de tekst me eigenlijk weinig. Het komt me zo bekend voor (qua onderwerp en opbouw).

Gaat het verder?

[duivelaartje]

Ok, hart is toch 'hij'.

Het komt je bekend voor? Weet je misschien ook door wie en waar je het hebt gelezen? Ik ben wel benieuwd, dit is namelijk een beetje mijn stijl van schrijven. Meer van mijn verhaaltjes hebben zo'n opbouw... Maar ik ben er nieuwsgierig naar!

Nee, geen vervolg. Ik laat het zo.

Duivelaartje

[Ej.]

Het lijkt net alsof je dit niet voor jezelf schrijft. Of het meisje dat daar zit wel zelf nadenkt maar weet dat er iemand meeluistert. En dat stoort me nogal.
Vooral de zinnen:

"Al jarenlang had ik dag in dag uit ruzie met haar. Alles deed ik verkeerd, niets was goed aan mij. "

Het is nogal tegenstrijdig met de rest van je tekst, waarin alles om haarzelf draait. (Wat ik mooier vind)

Verder kan ik er niet veel over zeggen. De rest is wel apart geschreven, kan ik wel waarderen.

[Een Tweeling]

Mooi hoor, Duivel!

Mooi omschreven, idd jou stijl! Is dat stuk schuingedrukt een stuk dat ze droomt/herbeleefd of zo? Hoe moet ik dat zien?

Ik vind het al met al wel wat té zielig. Maar het einde maakt ook daarvan wel wat goed! Alleen die zakenman die in z'n phone spreekt stoort me, het past zo niet in de rest van je (dromerig) beschreven verhaal, vind ik!

[duivelaartje]

Dank je.

Herbeleefd, ze denkt eraan.

Ja, wel een beetje erg zielig he. Tja, ik vond 't wel geinig er iets anders tussen de gooien. Ik zag zo'n zakenman voor me, dus die hoort erbij. Ok... misschien gaat de sfeer iets weg... Het was niet perse bedoeld dat het dromig zou worden. Dat het zeg maar niet mijn doel was, maar dat het wel een beetje zo is geworden vind ik fijn.

Duiveltje