Niet echt, maar wel iets wat er een beetje op lijkt misschien:
Ik heb mijn vriend ontmoet op een vakantie. Ik was toen 16, hij 31. Hij fascineerde me enorm, ik wilde constant bij m zijn etc. Nadat de vakantie over was heb ik enorm veel aan m lopen denken. Ik heb nog nooit zulke verheven en absurde en mooie gedachtes gedacht als bij hem. Dat ik hem onvoorwaardelijk zou accepteren, dat het voorbestemd was blablabla etc.
Ik heb altijd wel gedacht volgens mij dat hij de eerste voor mij zou zijn of dat er wel iets zou gebeuren tussen ons en dat is ook gebeurd uiteindelijk, al was hij op het moment dat ik m ontmoette 15 jaar ouder dan ik, nog gebonden aan vrouwspersonen en woonachtig aan de andere kant vh land (zo'n beetje dan).
We hebben in 2000 een jaar lang geen contact gehad, maar toch dacht ik toen dagelijks aan hem en op mijn verjaardag, bijna een jaar later, belde hij me en sindsdien hadden we weer contact.
Sinds een jaar of 1 a 2 hebben we een relatie.
Mja, ik heb zoiets nog nooit zo sterk gevoeld als bij hem....maar tegenwoordig hebben we wel een goede band, maar dat speciale gevoel is er wel af. Ik zie hem nu ook gewoon als mens en tis best een sleur af en toe.
Later ben ik nog een jongen tegengekomen waar ik ook kortstondig iets mee heb gehad. Bij hem had ik ook een soortgelijk gevoel van 'ik moet iets met jou' maar dat was pas toen we al wat hadden gedaan.
Ik heb hem al meer dan een halfjaar niet meer gezien, maar ik denk nog geregeld aan hem.
Dan denk ik aan de ene kant: 'zet hem toch uit je hoofd, verspilde energie'.
Maar aan de andere kant denk ik: 'ja maar misschien denk ik wel nog steeds aan hem omdat ik hem wel weer zal tegenkomen in dit leven, omdat ik nog iets met hem uit te werken heb'.
|