Wat nu?

[Krullemie]

Ik weet nie hoe lang dit verhaal gaat worden, dus mijn excuses als het veel leeswerk is, maar het moet me even allemaal van het hart..

Zaterdag, Valentijndag, zoals iedereen wel weet.. Nouja om dit stuk van het verhaal al in te te korte komt het erop neer dat door een heel idioot toeval (het omslagen van mijn voet, met verkramping nadien) onze eerste keer niet kon doorgaan..
Ik voel me nu enorm schuldig.
Hoe hard hij ook zegt dat het niet erg is, dat het niets uitmaakt,.. Ik vind het wel harstikke erg. Voel me zo dom tov hem. Dat dat door zoiets doms moest gebeuren
Hij had alle moeite gedaan om het zo romantisch mogelijk te maken en dan verneuk *kuch* ik het zo

2de stukje:
Ik heb door vroegere ervaringen nou niet bepaald het geweldige uiterlijk om mee te verkeren. Nouja, laat dat niet verkeerd overkomen.. Ik zie er uiterlijk wel oké uit hoor (nja voor zover) maar ik heb door een chronische ziekte een lichaam dat niet zoveel kan.. Moet oppassen met wat ik doe, en dag per dag de dingen aannemen.. Omdat mijn ziekte toch een groot deel van mijn leven geregeld heeft (mijn ziekte is momenteel stabiel) is het voor vele mensen moelijk om mij te nemen zoals ik ben (dus mij nemen met mijn ziekte)
Als ik eerlijk mag zijn, ik ben een optimist, die graag lacht, en heus geen zeikerig type over mijn ziekte. Maar toch, voor veel mensen is mijn ziekte soms teveel om erbij te nemen..
Net daarom heb ik zo'n angst. Welke angst? Angst om mijn vriend te verliezen.. Buiten het feit dat het mijn vaste vriend is, is het ook nog eens mijn beste vriend. Hij heeft mij jaren door mijn ziekteproces gesteund, en kent me door en door. Daarom heb ik zo'n angst hem te verliezen (damn heb het moelijk om uit m'n woorden te komen..)
Dus elke keer als er een schermutseling is tss ons, of een woordenwisseling of kleine ruzie, verga ik echt van de angst om hem te verliezen.. Ook al zal dat niet met 1 vingerknip gebeuren, toch geraak ik die angst niet kwijt..
M'n vriendinnen zeggen dat ik die angst moet kwijtspelen, maar het lukt me niet.. Deels omdat ik zo onzeker ben over mezelf..

3de: Is het zo raar dat ik m'n relatie graag voor lange tijd zie? Ik bedoel daarmee, dat ik me er best goed bij voel, ergens in me achterhoofd het gedacht vast te houden dat dit iets voor lange tijd kan zijn.. Terwijl m'n vriend echt een levensgenietertje is en elke dag neemt zoals hij komt.. Hij kan er zich dan ook in opwinden als ik hem laat doorschemeren dat ik hoop dat dit nog lang mag duren.. Ben ik gewoon vervelend door me af en toe te zeggen dat "ik hoop dat het nog lang mag duren" of...?

Ik hoop dat jullie hier een beetje aan uit kunnen en dat de vragen een beetje juist overkomen..

Ps: m'n vriend is een geliefd persoon bij vele mensen. Van die mensen moet ik dan vaak ook dingen aanhoren als: "prijs je gelukkig dat hij je vriend is, desondanks je ziekte" en "wees blij dat hij van je houdt" en "wat een schat, ik zou er meteen mee gaan lopen als hij terug vrijgezel is"
nou sorry, maar zo'n zinnen hoor ik nu de laatste maanden vaak. en ze komen echt m'n strot uit.. Als ik me verweer tegen de mensen en mijn mening uitspraak kijken ze mij allemaal met Argusogen aan, lachen ze een keer en stappen ze verder..

[Sjoerd]

over verhaaltje 2:
Ik denk dat je het aan je vriend moet vertellen, gewoon alles wat je voelt, alles waar je onzeker over bent.
Hij zal jou misschien begrijpen, uitleggen, luisteren, praten, en vragen, maar dat helpt jou.
Die onzekerheid is vast en zeker ook omdat hij zo geliefd is bij andere mensen. Je moet zeggen wat je denkt, Je moet niet denken aan wat die kinderen zeggen. Je moet lol beleven, en gelukkig zijn met je vriend.
Als die kinderen iets zeggenw at jij niet leuk vind, dan moet je zegen wat je denkt. Want als je niet voor je eigen mening uit komt, Dan Heb je ook niet te klagen. Als je nou zou zegen: "Ik zeg dan altijd, dat ik dat niet leuk vind om te horen." en ze het dan nog blijven doen, dan was het anders geweest.
Ik snap best, dat je niet tegen iedereen wilt zeggen "ik vind het niet leuk als je dat doet", maar wat ik net al zei, anders heb je ook niks te klagen, dat zouden zij dna ook misschien niet weten, Begin gewoon aardig tegen ze, en zeg dta je dta niet leuk vind, als dat niet helpt, dan moet je het maar wat botter gaan zeggen ofzo.
Nou...Praat erover met je vriend, over alle swat je op het hart ligt, wat je hier ook allemaal hebt verteld, en misschien nog wel meer.
Succes.

[Rubke18]

Je moet eerst voor jezelf uitmaken als jij nog wel bij je vriend wil zijn, want je doet net alsof je anders geen leven hebt, je hebt toch wel een leven naast je vriend en je ziekte of niet?

[Krullemie]

Ja ik heb nog een leven naast m'n vriend heb een hoop vrienden en vriendinnen, maar kan niet ontkennen dat hij een belangrijke plaats inneemt in m'n leven..

Volgens sommige een iets te belangrijke plaats.. Dat gevoel wil ik nu nét verminderen.. Maar weet niet hoe, en ook niet tot hoever..

[Rubke18]

Je leeft toch voor jezelf?! ik zou gewoon doen waar jij zin in hebt op dit moment en als je vrienden daar niet tegen kunnen is dat hun probleem....

Tell me if i'm wrong

[Krullemie]

Ja je hebt gelijk hoor..
Maar als ik dan teveel met m'n vrienden wegga, is ie weer jaloers (al beweert hij het non-jaloezie type man te zijn)

Hij is zo vreselijk ingewikkeld van karakter. Hij zal ook nooit echt rechtstreeks tegen me zeggen wat er scheelt. Dat leidt dan vaak tot situaties dat ik echt uit hem moet sleuren wat er nou precies scheelt.. óf hij kropt het allemaal op en dan opeens ontploft ie en moet hij alles kwijt kunnen (tgaat niet over mij, maar gewoon over alledaagse dingen die hij had meegemaakt en die nog op zijn lever blijven liggen..)

Vaak als we op de bank zitten in de tuin, praten we uren..
Nouja ik praat uren, hij luistert.. Daar word ik nou zooo gek van.. dat hij enkel knikt en mhm zegt..


Maar ja, ik heb nog steeds me eigen leven

[Rubke18]

Maar ja, je weet pas wat je mist als het er niet meer is

[elledc]

Stel jezelf niet teveel vragen, dat is het enige wat ik kan zeggen als ik dat zo lees, waarom maak je je eigenlijk zorgen

[Pruttelpot]

utopia5 schreef op 16-02-2004 @ 21:19:
Stel jezelf niet teveel vragen, dat is het enige wat ik kan zeggen als ik dat zo lees, waarom maak je je eigenlijk zorgen

Helemaal mee eens. Volgens mij maak je problemen van niks.

Als hij echt van je houd, dan hoef je hier allemaal neit bezorgd over te zijn.