Oud 28-12-2004, 23:39
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Woord vooraf: Een verhaal dat ik vorig jaar heb geschreven. Ik heb het ingestuurd naar de jongeschrijvers wedstrijd maar toen niets gewonnen. Ik heb de tekst sindsdien niet meer herzien, maar ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

De visie en het visioen

Proloog
Mens der aarde! Een zeldzame gebeurtenis is ophanden! Over enkele minuten zullen wij getuigen zijn van een nieuw mirakel, het geluk zal zijn gezicht tonen. Maar laten wij vooral niet op de gebeurtenissen vooruit lopen. Er is nog veel te doen, eer het zover is. Wij hebben bepalingen die verricht moeten worden.
Ik stel je voor aan mijn broeder, Alain. Schud elkaar eens goed de hand, want samen staan jullie aan de vooravond van een omslag in jullie leven. Hoewel bijna elk moment te zien is als een kentering, je hebt immers voortdurend een leven voor je en achter je, zijn er slechts een paar gebeurtenissen die ingrijpend zijn, en dus memorabel. Je verwekking en je dood zijn de mysterieuze uitzonderingen, zij zijn een soort paradoxaal verbond dat jouw ruimte en tijd creëert om in te leven. Pas in het middenstuk, dat wij de droom van het leven zouden kunnen noemen, vallen deze twee gebeurtenissen uitéén, in de tijdloze tijd die zowel daarvoor als daarachter ligt zijn zij dus een geheel.
En buiten het leven om, in dit verhaal, vallen jij en Alain in zekere zin ook samen. Je leven is namelijk tijdelijk, maar in dit verhaal leven jij en mijn broeder eeuwig. Ik heb mijn zegje gedaan, het lot ligt nu bij jou en Alain. Ik wens je veel geluk.


Een nieuwe kans
Er loopt een man over de gladde, donkergrijze stenen van een smalle weg. Het lijkt erop dat hij uit de richting komt van een bushalte, een honderd meter achter hem gelegen. Om hem heen ligt vooral braakliggend terrein, dat nu grijs afsteekt tegen het zwarte van de hemel. Het is een sombere nacht; langzaam valt de zomerswarme motregen neer op het land. Voor de man liggen de huizen van het dorp waar hij woonachtig is. Het zijn kleine, naargeestige gebouwen om naar te kijken. Als men op een afstandje naar het dorp zou kijken, zou men duistere blokken zien staan midden in de lege ruimte waar ooit een loofbos was geweest. Daar is nu weinig van over, de meeste bomen hebben plaatsgemaakt voor nieuwbouwwoningen. Hij loopt langs een bord:
“Tweeënveertig bungalows aan het Merwedekanaal. Verkoop gestart 8 mei 2004. Realisatie door Gees Vastgoed. Opdrachtgeefster: Gemeente Nieuwegein. Reeds 34 verkocht.”
De man trekt zijn kraag nog wat op, en versnelt zijn pas. Hij heeft het gevoel dat hij achtervolgd wordt, dat er voortdurend iemand is die hem in de gaten houdt. Nu stapt hij over een dunne, ijzeren streep op de weg, een verkeersdrempel. Hij loopt een oprit op, de zijne welteverstaan. Deze gebruikt hij overigens vrijwel nooit waarvoor hij bedoeld is, hij heeft helemaal geen auto. Een enkele keer mag er een taxi parkeren, om hem op te halen en weer thuis af te zetten na een nachtelijke escapade.
Eenmaal binnen neemt hij de post van de deurmat, hangt zijn jas op, en gaat naar de woonkamer. Hij heeft hem ingericht zoals je van een man uit de ICT zou verwachten: modern, simpel en toch verbazingwekkend doeltreffend. De vloer is betegeld met grote, witte platen steen, alleen in de zithoek ligt een kleed met lange bruine haren. In die zithoek staan twee leren fauteuils en een glazen bijzettafeltje. Daarachter had hij de muur open laten werken, en er een groot raam dat rechtstreeks uitkijkt op het water in laten bevestigen. Voor het televisietoestel, centraal geplaatst in de woonkamer, staat een witte bank. Nergens was een overbodig meubelstuk te bekennen.
Hij gooit de post op de eettafel, en bekijkt de eerste envelop. Deze blijkt geadresseerd aan Dhr. Alain Obelink. (“Alain, broeder!”) Hij haalt er een acceptgiro uit, en legt deze opzij. Vervolgens pakt Alain een stapeltje foldertjes, en legt ze apart. Dan een fleurige envelop van de Loterij.
“Wellicht weer rekeningen. Het is met alle loterijen hetzelfde, het zijn bloedzuigers.” Alain had eigenlijk al maanden zijn lidmaatschap op willen zeggen, maar het ontbrak hem aan de zin om het daadwerkelijk te doen. Reeds op de middelbare school had hij geleerd dat alle loterijen, lotingen en kansspelen allemaal meedraaien op het simpele principe van de winstverwachting. Deze bedraagt in alle kansspelen een negatief getal voor de spelers, de organisatoren moeten immers geld eraan verdienen.
Voorzichtig scheurde hij de envelop open, en haalde er een fullcolour A4tje uit die hem namens de directeur van harte feliciteerde met de prijs die hij gewonnen had.

“…Onze nieuwste prijs, een cruise naar het prachtige New York! Het schip ‘De Parade’ zal zijn eerste overtocht maken, en u bent erbij! Uw kaarten krijgt u na ontvangst van deze brief circa een week later thuis bezorgd. Wij hopen dat u blijft meespelen in de Nationale Loterij, en wensen u veel plezier met uw prijs.

Met vriendelijke groet,

Dhr. F.G.H. Koopwijk, directeur Nationale Loterij”

Onmiddellijk daarop pakt hij zijn mobiele telefoon, toetst het nummer in van de Loterij, dat onderaan de brief vermeld was, en zet het toetstel aan zijn oor.
“Hallo, u spreekt met Alain Obelink. Ik bel om mijn deelname aan de Nationale Loterij op te zeggen. Dat is juist. Ja, ik wil desondanks toch mijn lidmaatschap stop zetten. Ik dank u vriendelijk. Een goedenavond.”
En met die woorden laat hij de telefoon weer in zijn zak glijden.
“Kansspelen zijn eigenlijk nog het beste te vergelijken met de onbeantwoorde liefde.” bedenkt Alain, onderwijl de andere post sorterend.
“Op één of andere manier denk je door voortdurend te participeren aan het spel, meer kans te hebben op succes. Uiteindelijk is dat natuurlijk niet zo, je winstverwachting blijft over de jaren altijd gelijk, zolang de omstandigheden constant blijven. Als de loterij zijn regels aanpast, kan dit de winstverwachting natuurlijk beïnvloeden, maar doorgaans is dit in het nadeel van de deelnemers. Ook in de liefde kan je succesvoller worden; of je dat nu doet door je innerlijk of uiterlijk een positieve impuls te geven, doet algemeen gezien niet terzake. Maar dit soort geforceerde kansen lijken mij nu juist zo verschrikkelijk onecht, het is een strak ingepland leven wat je dan leeft. De koppeling tussen het Lot en de Liefde, eigenlijk zou ik het op moeten schrijven.”
Maar dat doet hij niet, net zoals hij alle (“ongeforceerde!”) kansen in zijn leven had afgewezen met angst en luiheid. Alain schenkt voor zichzelf een glas rode wijn in, en gaat tenslotte onderuit gezakt voor de televisie hangen.

De cruise
(“En daar sta je dan! Hand in hand kijkend hoe het schip de haven verlaat, met je vrije hand te wuiven naar de mensen op de kade.”) Ofschoon hij er zeker van is dat hij niemand kent in een straal van twintig kilometer, zwaait Alain naar de nu al kleine voorstellingen van mensen op de rand van de haven, vlak achter de lijn waar water in aarde veranderd, of andersom.
Hij loopt over de ijzeren platen weer terug naar binnen. Een klein groen deurtje verschaft hem toegang tot de lounge. Vrolijke mannen in Italiaanse pakken en lacherige vrouwen in prachtige jurken proberen hier vergeefs zichzelf ervan te verzekeren dat dit een uitmuntende reis zal worden. Ietwat gespannen loopt Alain over de parketten vloer door naar de bar. Daar pakt hij een kruk en neemt zodanig plaats, dat hij nog juist de andere mensen aan de tafeltjes kan zien.
“Ik zou u een drankje aanbieden, als ik niet wist dat u mij hetzelfde genoegen zou willen doen. Een jenever, alstublieft.”
Verbluft kijkt Alain de man aan die het woord tot hem had gericht. Zwijgend wendt hij zich dan tot de bediende, en bestelt een wodka en een jenever. Tevreden neemt de dikke, grijze man zijn bestelling aan. Met een vriendelijke glimlach, zijn ogen toegeknepen, heft hij het glas en zegt:
“Op het voortbestaan van deze borrels.”
Na een flinke slok van zijn jenever zet de man zijn glas weg en strekt zijn hand naar Alain uit.
“Zander Noorlander.”
Alain schiet in de lach. Daarna schudt hij de hand, en noemt zijn naam.
“U vraagt zich misschien af hoe mijn wijlen vader op het prachtige idee is gekomen, om deze assonantie in mijn naam te leggen.”
Alain knikt, blij dat hij iemand had gevonden die hij straks zou kunnen verlaten.
“Welnu, dat gebeurde als volgt. Toen bekend werd dat mijn moeder zwanger was, hebben mijn ouders besloten dat ik Alex zou heten, een krachtige naam die ikzelf alleen zou toewijzen aan een vooraanstaand persoon. Maar mijn moeder was al drieënveertig, zij zou na mij zeker geen kinderen meer krijgen. Tijdens een uitje naar de zee, en dus ook het strand, bedacht mijn vader om mij de verkorting van de naam Alexander te geven, Zander dus. Deze begint met de Z, de laatste letter van het alfabet. Je zou dus kunnen stellen dat ik voor hen zowel het begin als het einde was.”
“Dan bent u vast een ambtenaar.” Antwoordt Alain. Maar Zander schudt zijn bolle hoofd, en steekt een sigaar op.
“Er blijft mij niets anders over, dan om u te plaatsen in de commercie, de reclame, of u bent volslagen onmogelijk.”
“Laten wij het dan op het laatste houden. Ik doe onderzoek naar nieuwe brandstoffen en manieren om deze te ontwikkelen.Vandaar dat ik ook op dit schip ben, mijn werkgever heeft geregeld dat ik hiervan gebruik kon maken om een congres te bezoeken in New York over alternatieve brandstoffen. Als het u interesseert, kunt u het vast ook eens bezoeken.”
Alain neemt het kaartje aan dat Zander hem overhandigt, en terwijl hij geïnteresseerd Zander aankijkt, slaat hij zijn benen over elkaar.
“De klassieke brandstoffen worden te duur, dus moeten wij overschakelen. U weet net als ik, dat men op zoek is naar milieuvriendelijke oplossingen. Maar ik zeg u, dat is allemaal grote onzin.”
“U bent inderdaad onmogelijk. Heeft u dan niet de wil om het leven in stand te houden? Een unieke planeet als deze, die moet gekoesterd worden.”
“Dat is nu het punt! Weet u hoeveel mensen er elk jaar onderzoek doen, hoeveel miljarden dollars er jaarlijks aan worden besteed? Wij zouden ons moeten richten op voortgang, en dus middelen moeten zoeken die aan de eisen van deze tijd voldoen. Het milieuprobleem is iets voor later, en dat zeg ik niet omdat ik het probleem van mij af wil schuiven. Over een jaar of dertig is de techniek dusdanig ver gevorderd, dat men alle onderzoek waar we nu een jaar mee bezig zijn in een week kunnen doen. Het is één grote ophemeling van de individuele persoon en het commerciële bedrijf. Misschien ben ik dan nu juist de grote tegenhanger van de reclame.”
“Ik las laatst iets op het internet over de zogenaamde GTL-techniek, Gas To Liquids Technology. Een initiatief als dit leek mij nochtans echt iets dat de moeite en het geld waard is, wij ontlasten hiermee het milieu.”
“Klinkklare onzin, mijnheer. Ik ben op de hoogte van deze gloednieuwe techniek, het komt erop neer dat lucht en aardgas worden omgezet in “Syngas”, en via een aantal tussenstappen kan men dit dan kraken tot het gewenste eindproduct, Diesel bijvoorbeeld. Men noemt mij een dromer, maar ik ben er heilig van overtuigd dat een goede aardolie variant synthetisch te bereiden moet zijn. Met het geld wat nu in deze “milieuvriendelijke oplossingen” is geïnvesteerd, had men nu al een oliecrisis voorkomen.”
“U stelt dus, wij moeten onze eigen aardolie maken.”
Langzaam leunt de man nu voorover, en legt zijn hoofd op zijn hand. De lodderige ogen lijken zich plotseling te openen, en Alain vreest dat hij hem in het gezicht zal spuwen voor deze opmerking.
“Neen mijnheer, wij moeten onze eigen aarde maken. De aarde is van ons.” Met die woorden draait de man zich van hem weg, en begint een praatje met de barman.

Het visioen
(“Alle licht van de duizenden lampjes die je ziet op dit plein, temidden van alle wolkenkrabbers, zal de zwaarte van je gemoed op dit moment niet kunnen verlichten. Maar vrees niet, wij hebben ons tot onszelf bepaald. Neem mijn broeder, zoals ik de jouwe heb genomen, je broeder de Tijd. En bezie dan wat je nooit eerder zag, het geluk dat oneindigheid heet.”)
Alain stapt naar buiten, met zijn bagage in de hand steekt hij de straat over naar het plein waar de parkeerplaatsen van de taxi’s zijn. Maar dan, met het stilvallen van zijn hart…
De aarde schiet onder zijn voeten vandaan, hij valt in de straalblauwe hemel. Alain kijkt naar boven, en ziet hoe de straten zich plotseling vermengen met de gebouwen tot een grijze zee die wegspoelt door de geulen in de bruine aarde. Duizenden bloesems vliegen door de lucht en cirkelen om hem heen. (“En je bent bij hem, als de onzichtbare liefde die hij in de toekomst ziet.”) Dan ontspruit het gras en de heide uit de bruine aarde, en zowaar, hij ziet het gezicht van de oneindigheid in al deze natuur. Maar in het moment van de oneindigheid faalt hij (“Om jou vast te houden.”). Honderden meters valt hij omhoog.
Geschokt kijkt hij op naar de grote, dreigende gebouwen in dat plotseling treurige New York. Het is alsof hij net is ingeslapen, en weet dat hij droomt, maar dat hij niet wakker kan worden. En dat het nog lang zal duren eer hij weer zal ontwaken. Alain staat op.
“Wij zijn van de aarde, waaraan wij ontsproten zijn. Wij zijn de aarde, waaruit wij zelf ontsproten zijn.” Mompelt hij, terwijl hij het kaartje uit zijn zak haalt. Zijn bagage laat hij achter op het plein, hij sleept zichzelf naar een taxi en houdt het kaartje aan de chauffeur voor. Al snel zijn ze terplekke; Alain stapt uit en loopt naar binnen.
“Where is the congress being held?” Fluistert hij tegen de vrouw aan de balie.
“Ah, you should be Mr. Malins. The opening has just started, please take the elevator up to the fourteenth floor.”
Hij knikt, en neemt de lift. Eenmaal boven ziet hij bordjes die aangeven waar de congreszaal is. Zwijgzaam volgt hij ze, en duwt dan de deuren open. De zaal waar eerst nog een duidelijk geroezemoes was te horen, valt opslag stil met zijn binnenkomst. Zander, aan Alain’s linkerhand, (“En jij staat aan zijn rechterzijde, maar hij ziet je al niet meer.”) is de eerste die reageert.
“Mijnheer Obelink, ik had u helemaal niet bij deze opening verwacht. Desondanks…”
Alain valt hem in de rede, en spreekt monotoon de volgende zinnen uit.
“Zander… Je vernietigt met jouw ouderdom, die jij vernieuwend noemt, niet alleen jezelf, maar ook onszelf, dat wat wij samen zijn. En dat wat alle mensen samen zijn, namelijk leven. Wij zijn de aarde waaruit wijzelf ontsproten zijn.” Dan opeens rent Alain naar het achterste gedeelte van de zaal, en springt door het raam. In een zee van glasscherven suist hij naar beneden.

En jij springt hem achterna. In jullie val raken Alain en jij verstrengeld in elkaar. Het suizen van de wind duurt slechts enkele seconden, maar wat is tijd in deze oneindigheid, die jullie samen vormen? En met de groene klap van wat zowel zijn dood als jullie ontwaken is, vallen jullie in elkaar.

De Wilgen, 1 januari 2004
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 03-01-2005, 13:26
Verwijderd
Howdydepowdy,

Sorry, ik kan het niet laten.

In je proloog struikel ik weer over je truc die ik in andere, oude verhalen ook vaak zag. Semi-metafysische praatjes die ophouden. Concreet voorbeeld: "Hoewel bijna elk moment te zien is als een kentering, je hebt immers voortdurend een leven voor je en achter je, zijn er slechts een paar gebeurtenissen die ingrijpend zijn, en dus memorabel." Zoiets is helemaal niet nodig, lijkt me.

Naast erg veel bijvoegelijke naamwoorden in het eerste stuk, vond ik dit vreemd: "waar hij woonachtig is." Tenzij later blijkt dat het om een zwerver gaat die inderdaad niet ergens woont, maar alleen maar iets doet wat er een beetje op lijkt, vind ik het niet zo mooi om zulke ambtelijke woorden te lezen. Zeker als je sfeer wilt maken.

Eigenlijk te flauw om te melden, maar in 'Nergens was een overbodig meubelstuk te bekennen." verwissel je opeens van tijd. Ik weet niet of je dat verder nog doet, maar goed. Deze heb je alvast,

Ik weet niet goed wat ik met de cursieve teksten aanmoet. Mijn eerste ingeving is dat de 'jij' die daarin genoemd wordt samen moet vallen met de lezer. Zeker aan het einde klopt dit wel, want zodra Alain het raam uitspringt, springen wij met hem mee (het verhaal gaat met hem mee, niet met de mensen binnen) en zodra hij dood is, houdt het verhaal op en houdt lezer ook op te bestaan. Maar aan de andere kant kan de aangespronkene in de cursieve teksten ook een denkbeeldig iemand zijn, die Alain zou volgen, zoals hij in het begin al dat gevoel had. Of wie weet vallen ze samen. Dat zou nog het meest logisch zijn.

Wat dit alles te maken heeft met de iets te lange natuurkunde/scheikundeles over fosiele brandstoffen en alternatieven ervan weet ik niet. Ik vond het stuk voor de cruise nog het fijnste, met Alain als passend genaamde Einzelgänger. Maar ook daar val je nog wel eens terug in een oud probleem van je; te plechtstatig taalgebruik, waardoor je personages overkomen als mensen die heel erg hun best doen om wijn te drinken en sigaren te roken en daarmee interessant te blijven. Terwijl ze door dat merkwaardige praten juist ongeloofwaardiger worden en vatbaar voor ironie. Terwijl dat volgens mij niet je bedoeling is in deze tekst.

Enfin. Vergeleken met andere teksten van je vind ik deze dus wat minder, maar dat is maar goed ook. Stel je voor dat ik deze beter zou vinden dan wat je een jaar later schreef. Dan zou je je rotter kunnen voelen.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 06-01-2005, 23:30
Reynaert
Avatar van Reynaert
Reynaert is offline
Bedankt voor de genomen moeite, en ik kan je geen ongelijk geven. Toch vind ik zelf wel degelijk dat het verhaal een paar goede elementen heeft, vooral de plechtstatige toon stoort mij zelf nu het meest. Ik vind het in ieder geval niet zo slecht dat er niemand op hoeft te reageren, maar waarschijnlijk vinden een boel mensen dit te lang.
Nou ja, nogmaals bedankt voor het lezen.
Met citaat reageren
Oud 07-01-2005, 00:29
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Je verhaal is inderdaad erg lang, tenminste, als je het vergelijkt met de overgrote hoeveelheid teksten die hier dagelijks geplaatst wordt. Eigenlijk is het zo ernstig lang namelijk niet. Wel denk ik dat het de meesten evengoed zal afschrikken.

Ik vond het vooral moeilijk in het verhaal te komen door je ernstig bombastische intro. Ik vond het in eerste instantie ook vrij lastig dat je, nadat je de hele tijd persoonlijk wordt aangesproken, plotseling wordt samengevoegd met een niet eerder genoemde Alain, voor je het diepe in wordt gegooid.

Die Alain erger ik me verderop ook aan, niet in de zin van hoe hij neergezet is, want dat is zeker netjes gedaan, maar vooral omdat hij, nadat zijn naam op een envelop is geintroduceerd, meteen zo nadrukkelijk 'Alain' wordt genoemd. Daar had je van mijn part desnoods nog tot de volgende alinea mee kunnen wachten.

Ook het gesprek over brandstoffen ging mij iets te diep, en ik vind hem aan het eind nog echt niet gekweld genoeg om zich plots uit het raam te werpen.

De betekenis van de cursieve, omhaakte gedeeltes in de tekst zijn mij ook niet helemaal duidelijk, evenals die aan het slot. LUH's uitleg daarover is leuk, maar ik zie echt niet in waarom ik iemand achterna de dood in zou duiken.
Eigenlijk komt het er daarmee dus op neer dat ik het gehele cursief eigenlijk een beetje loos vind.

Al met al is het mooi, maar het heeft toch zeker zijn onduidelijkheden. Of zit er echt een zekere noodzakelijkheid achter?
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Levensbeschouwing & Filosofie Het kleine vragen over geloven topic
Verwijderd
500 20-07-2008 22:50
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap Zeden deliquenten kunnen genezen??
Donald Duck
132 27-03-2007 16:08
Levensbeschouwing & Filosofie het wordt erger en erger...
mepsteen
284 18-12-2006 15:50
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap Israel vs Hezbollah; Libanon wordt aangevallen
Gatara
500 21-07-2006 22:54
Levensbeschouwing & Filosofie Het toevallige lot?
Fade of Light
108 24-02-2005 00:56
Levensbeschouwing & Filosofie De hemel als 'eindstation'?
wondersbestaan
151 23-03-2004 10:35


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 01:07.