jullie mening --> geslagen door broer

[Angel_Lisa]

De laatste tijd ben ik erg aan het twijfelen gebracht.
Het zit namelijk zo; mijn moeder is op mijn 6e overleden, en mijn vader zat mijn hele jeugd vaak in het buitenland, ik heb dus nooit echt een normaal gezinsleven gekend.

Mijn oudste broer heeft mij min of meer "opgevoed" .
Hij is 11 jaar ouder dan ik en ik heb ook nooit problemen gehad met naar hem luisteren enzo (niet dat hij zo heel streng was maar oke), het is ook niet zo dat ik hem als vader ben gaan zien, absoluut niet, maar ik heb gewoon respect voor hem.

Hij heeft mij alleen ook wel eens geslagen, niet heel vaak ofzo (wel hard...by the way ), maar (toen ik jonger was) als ik het verdiend had, zeg maar.
Ik heb dit nooit als raar ervaren of iets dergelijks, maar ik had het er pas over met een vriendin (die ik nog maar een jaar ken, dus ze kent de situatie verder niet echt) en zij vond dit echt heel erg en vooral ook vreemd...

Nu ben ik erg benieuwd wat jullie mening is hierover, is het echt raar of niet meer dan logisch?

ik denk dat het er nu niet meer om gaat of het raar was of niet. Het gaat toch om hoe jij het ervaren hebt? en als jij er geen last van hebt, hoef je je er ook niet druk om te maken.

[Angel_Lisa]

Tja... ik heb het nooit leuk gevonden, maar dacht dat het gewoon zo hoorde, maar ja... vroeger dacht ik wel vaker dat bepaalde dingen zo hoorden, waarvan ik nu zeg en weet dat het niet bepaald normaal is.

[Nona]

Moeilijk. Je zegt zelf dat het niet vaak gebeurde en dat je het wel verdiend had. In die zin zou je het dan kunnen zien als 'opvoedenkundige tik', iets dat in de politiek ter discussie staat en door steeds minder mensen als normaal beschouwd wordt, maar tot zover niet bekend staat als echt abnormale of foute manier van opvoeden (en dat is toch wat jouw broer gedaan heeft).
Daarnaast is hij je broer. Ik geloof niet dat ik mensen ken die broers en zussen hebben waarmee ze nog nooit ruzie hebben gehad of mee gevochten hebben / geslagen zijn. In die zin zou ik het dus ook niet als vreemd beschouwen.

Wat er bij jou natuurlijk wel redelijk afwijkend is (ik zeg niet vreemd, want ik keur het niet af ofzo), is dat je door je broer bent opgevoed. Dat is anders dan een normale situatie, waarin kinderen door ouders of pleegouders opgevoed worden. Wat je dan tegenkomt is een vorm van rolconflict: hij heeft zowel de rol van jouw broer (en broers en zussen mogen elkaar toch meestal niet slaan), als de rol van opvoeder (die ervoor kan kiezen eens een tik uit te delen). En aangezien die rollen niet geheel met elkaar overeen komen kan daar nog weleens onenigheid of onrust over ontstaan.

Grote vraag is: zit je er zelf mee?

Je kunt je dan ook af gaan vragen of het geheel normaal is dat je bent opgevoed door je broer ipv één van je ouders.

Ik denk dat er heel veel kinderen zijn die wel eens een tik hebben gehad van één van hun ouders of iig van degene die hen opvoedde.

Het gaat er denk ik idd om hoe jij het ervaren hebt en als jij er geen last van hebt (gehad), dan is het denk ik ook niet echt een probleem of wel?

[Angel_Lisa]

Nee, echt normaal is het natuurlijk niet, maar dat waren wel meer dingen in mijn jeugd niet. Ik heb er gewoon nooit over nagedacht en altijd gedacht dat het zo hoorde.
Het waren wel "opvoedkundige tikken/pakken slaag" maar terugkijkend wel behoorlijk hard. (bijv. met een riem een enkele keer)
Ik weet het ook niet.. hij was natuurlijk ook jong en had wel wat anders aan zijn hoofd dan 2 kleine zusjes opvoeden....

[Nona]

Zo hard slaan is dan wel weer een andere kant. Misschien wel een idee om er eens met je broer over te praten.
Je hebt er trouwens wel veel begrip voor, dat je zegt dat hij wel wat anders aan zijn hoofd had...

Ja, zo hard dat is idd niet normaal, maar nogmaals, ik denk dat je goed bij jezelf te rade moet gaan of je er last van hebt. Aangezien je geen normale jeugd hebt gehad, zal je daar waarschijnlijk soms best moeite mee hebben. Ga er dus geen problemen bijmaken. Als je er wel last van hebt is het raadzaam om met je broer te gaan praten in ieder geval. Ik denk dat het zoiezo belangrijk is om met je broer of iemand anders te praten over hoe je je jeugd hebt ervaren.

[Angel_Lisa]

Met hem erover praten kan echt niet.
Hij begrijpt het niet denk ik.
Hij is ook behoorlijk hardhandig opgevoed door mijn vader en hij vindt dat niet meer dan logisch.
Ik vond dat ook maar sinds ik er met een paar mensen over gepraat heb veranderd mijn mening.

Ik zit er gewoon best wel mee, hij bedoelde het vast goed maar ja.. ik weet het ook niet.

Angel_Lisa schreef op 23-03-2005 @ 13:49 :
Met hem erover praten kan echt niet.
Hij begrijpt het niet denk ik.
Hij is ook behoorlijk hardhandig opgevoed door mijn vader en hij vindt dat niet meer dan logisch.
Ik vond dat ook maar sinds ik er met een paar mensen over gepraat heb veranderd mijn mening.

Ik zit er gewoon best wel mee, hij bedoelde het vast goed maar ja.. ik weet het ook niet.

als jij er mee zit, ga het dan niet goedpraten voor hem. Weet je, het is een heel andere situatie de mijne, maar toch even een voorbeeld. Ik ben vroeger verwaarloosd door mijn moeder. Dit was overmacht van haar kant, omdat mijn broer/zus enorm veel aandacht vroegen door hun handicaps en zij zelf depressief was. Ze stond er alleen voor, dus de situatie had niet veranderd kunnen worden. Dat neem ik haar ook niet kwalijk. Maar ik had er wel last van en heb dit serieus moeten nemen om hier wat mee te kunnen doen. Ik heb dit nou verwerkt, en ik heb er ook met mijn moeder over kunnen praten. Niet over dat zij het fout had gedaan, maar over dat ik het er moeilijk mee had. Dat zijn denk ik zoiezo twee verschillende dingen. Ik ken je situatie niet goed, dat kun je zelf veel beter inschatten, maar je moet jezelf altijd serieus nemen! Ik heb dit in meerdere situaties gehad en door mezelf serieus te nemen heb ik dingen kunnen verwerken, ook dingen waaraan anderen niks hebben kunnen doen.
Dus volg je gevoel en doe wat goed voor JOU is.

[Angel_Lisa]

Dank je voor je reactie!

Je hebt gelijk, ik moet er met hem over praten. Maar eigenlijk
durf ik het niet, ik ben bang dat hij vreselijk boos word dat ik
"vreselijk aan het zeiken ben, en dat na alles wat hij heeft gedaan".
En de laatste tijd heeft hij dus wel behoorlijk losse handjes.
Ik weet wel, hij heeft erg veel stess, maar ik wil het gewoon niet meer.

Het is gewoon een klotezooi. Nu is een andere broer van mij opgepakt... net nu mijn vader vrij is.
Ik weet het gewoon niet meer.
Sorry sorry sorry. Jullie kunnen hier ook niets mee. Moest gewoon even mijn hart luchten.

als jij het niet meer wilt, moet je dat tegen hem zeggen. Geef duidelijk je grenzen aan en zeg dat je snapt dat hij last heeft van veel stress en dat je hem heel dankbaar bent voor wat hij voor je heeft gedaan, maar dat hij zjn frustraties niet op jou moet uiten. Ik denk dat hij zijn stress inderdaad kwijt moet, maar dan gaat hij maar hardlopen of een boksbal kopen ofzo.
Je zit echt in een rotte situatie, praat er in ieder geval met die vriendin over en zorg dat je er niet alleen voor staat. En bescherm jezelf, want je bent veel te veel waard om over je heen te laten lopen.

[Angel_Lisa]

ja, dat ga ik zeker proberen... nu alleen nog wachten op het juiste moment. Ik denk ook dat hij erg verbaasd zal zijn. Ik ben namelijk wel gek op hem en dat weet hij.
(en op zijn manier is hij ook wel dol op mij...)

Ach ja... zoals een (andere) vriendin pas tegen me zei:"Jij hebt altijd de hand gekust die je geslagen heeft".

Het klopt ook nog.

En over dat mezelf beschermen... dat zit niet in me.. dat heb ik nooit geleerd....

tsja

misschien wordt het tijd dat je dat gaat leren? En dat klinkt makkelijker dan gedaan, dat is zeker niet makkelijk, maar het is wel mogelijk. Al leer je alleen maar om assertiever te zijn, dat is al een grote stap

[Angel_Lisa]

ja, dat wil ik ook wel. Maar hoe ik vredesnaam dan?
Het is echt niet zo dat ik geen eigen mening heb ofzo, of dat ik heel stilletjes ben. helemaal niet. Maar men verwacht hier thuis van mij wel dat ik niet "te veel praatjes" heb en ik moet me al helemaal niet gaan bemoeien met zaken waar zij zich mee bezig houden, terwijl ze dat wel bij mij doen.

Maar ze zien me al aankomen... het gaat er bij hen gewoon niet in dat er mensen tegen hen ingaan. Ze denken dat ze het hele leven naar hun hand kunnen zetten en over alles en iedereen kunnen beslissen.
Oke... dit klinkt erg negatief en ik heb op zich ook wel een goede band met ze, en het is misschien wat overdreven, maar soms voel ik het wel zo.

(by the way: Ik heb 3 halfbroers, 2 broers en een zusje --> met haar kan ik heel erg goed).

oefenen, met kleine dingetjes. Daarna als je er klaar voor bent ook met grotere dingetjes.
Misschien kun je 's met 't hele gezin praten over jullie situatie?

[Angel_Lisa]

Nou, ik ga het in ieder geval proberen. En over dat praten met het hele gezin... nee dat kan ECHT NIET.
Ze zien me al aankomen. Zo werkt het gewoon niet bij ons.
Ten eerste is nooit iedereen tegelijk thuis en praten (op zo'n manier) kunnen ze niet, dat weet ik zeker.
En als ik het voorstel dan kijken ze me aan alsof ik gek ben denk ik, of gaan heel erg lachen. Ze begrijpen het gewoon niet.

Tja ik snap, jullie kunnen er ook niets mee. Ik weet het zelf amper. Ik zal me er wel in schikken en proberen iets assertiever te worden.


Ik kom er ook wel weer overheen.

[Gothic]

Je moet niet nu een probleem gaan maken van iets waar je nooit last van gehad hebt. Dat is zonde van je tijd en energie nu. Daarnaast is een opvoedende tik redelijk normaal in de tijd waarin jij bent opgegroeid, het is pas de laatste 2 jaar dat dit ter discussie staat.
Verder kun je je ervaring van 'heel hard' niet als objectieve maatstaf gebruiken, omdat je toen veel kleiner was en het veel erger opvatte dan nu. Als kind heb je een veel lagere pijngrens en nu heb je emoties erbij dat het misschien niet hoort, waardoor je waarneming/herinnering ontzettend vertroebeld is.

[Angel_Lisa]

Gothic schreef op 23-03-2005 @ 15:03 :
Je moet niet nu een probleem gaan maken van iets waar je nooit last van gehad hebt. Dat is zonde van je tijd en energie nu. Daarnaast is een opvoedende tik redelijk normaal in de tijd waarin jij bent opgegroeid, het is pas de laatste 2 jaar dat dit ter discussie staat.
Verder kun je je ervaring van 'heel hard' niet als objectieve maatstaf gebruiken, omdat je toen veel kleiner was en het veel erger opvatte dan nu. Als kind heb je een veel lagere pijngrens en nu heb je emoties erbij dat het misschien niet hoort, waardoor je waarneming/herinnering ontzettend vertroebeld is.

Ja, misschien heb je gelijk. En verder vind ik het ook niet erg dat ik geslagen ben, maar het was wel echt hard.
(zo heb ik wel eens een nacht niet geslapen van de pijn omdat ik een pak slaag had gehad met een riem... oke... misschien is mijn beeld vertroebeld, maar mensen om mij heen (de weinigen die het weten,oke) vinden het niet normaal)

maar misschien heb je gelijk en moet ik er niet achteraf een punt van gaan maken.

[Angel_Lisa]

maar het is niet alleen dit waar ik me rot voel (oke, daar gaat het nu wel over) maar het is gewoon van alles bij elkaar, de hele situatie thuis. En dan zie ik om me heen van die normale, gezellige gezinnentjes, met vader EN moeder. oke, dit zal ook wel weer een vertekend beeld zijn, maar op dit moment zie ik dat alleen maar. En dan wenste ik dat het bij ons allemaal wat normaler was.
En dat terwijl ik echt niet snel depri ben, integendeel. Maar op dit moment....

[noewkie]

wat een gezeik sorry dat ik het zeg hoor.
ik zou mn broer dankbaar zijn datie die taak opzich genomen heeft toen je ouders het nie konden ik bedoel das nogal niet iets voor een jongen in de pubertijd om zn 2 zusjes op te voeden.
Ik ehb ook welleens corigerende tikken gehad en daar is niks mis mee.
Kijk als je nou systematisch mishandelt werd door ej broers (iedere dag in mekaar geslagen) dan sit ander verhaal amar als jij gwoon stront vervelend was dan heb je der waarschijnlijk om gevraagd.
K vindt het dus beetje kinderachtig dat ej je der nou ineens druk om gata maken. zonde van ej tijd echt waar.
Je bent er toch neit een slecht mens door geworden.

[Angel_Lisa]

noewkie schreef op 23-03-2005 @ 15:19 :
wat een gezeik sorry dat ik het zeg hoor.
ik zou mn broer dankbaar zijn datie die taak opzich genomen heeft toen je ouders het nie konden ik bedoel das nogal niet iets voor een jongen in de pubertijd om zn 2 zusjes op te voeden.
Ik ehb ook welleens corigerende tikken gehad en daar is niks mis mee.
Kijk als je nou systematisch mishandelt werd door ej broers (iedere dag in mekaar geslagen) dan sit ander verhaal amar als jij gwoon stront vervelend was dan heb je der waarschijnlijk om gevraagd.
K vindt het dus beetje kinderachtig dat ej je der nou ineens druk om gata maken. zonde van ej tijd echt waar.
Je bent er toch neit een slecht mens door geworden.

Ik zeg ook niet dat er iets mis is met corrigerende tikken ofzo, en ik ben hem ook heel dankbaar, maar goed.
Ik wil ook niet zeiken, maar gewoon mijn hart even luchten, en het is ook niet zo dat ik het hem heel kwalijk neem, maar de laatste tijd slaat hij gewoon echt heel snel, en ik wil het niet meer want die tijd heb ik nu wel gehad.

[saartjeh]

het gaat om wat jij er van vind dus..
je zegt zelf dat het nodig was en dat het niet heel vaak was, dus ja, dat is een opvoedmethode waar je het mee eens kunt zijn of niet en daar kun je nu niets meer aan veranderen
bovendien was het maar af en toe en was het niet voor niets dus mocht je mogelijke trauma's hebben dan zullen die wel wat mee vallen, ik ben zelf vaak, zeer hard en onnodig door zowel mijn moeder en mijn broer geslagen en ik heb van mijn broer niet egt een ernstige trauma aan over gehouden, maar das ieders mening

noewkie schreef op 23-03-2005 @ 15:19 :

Je bent er toch neit een slecht mens door geworden.

Volgens mij is dat ook geen "vereiste"...

Angel_Lisa schreef op 23-03-2005 @ 15:25 :
maar de laatste tijd slaat hij gewoon echt heel snel, en ik wil het niet meer want die tijd heb ik nu wel gehad.

Dat zou ik hem dan toch zeggen.

Je bent nu 18, hij hoeft je niet meer echt op te voeden, laat staan te slaan. Maar je zult het toch tegen hem moeten zeggen als je wilt dat hij ophoudt.

[Angel_Lisa]

oke... jullie vinden het dus niet raar ofzo. Dat wilde ik gewoon weten. Ik ging gewoon twijfelen omdat ik als ik op bepaalde dingen terugkijk merk dat het niet normaal was terwijl ik het wel als normaal heb ervaren. En ik van een aantal mensen hoorde dat het niet normaal is.

Iedereen vind andere dingen normaal

Ik was er niet bij, kan er dus ook lastig een mening over vormen.

Dat hij je nu nog steeds slaat vind ik wel "vreemd", als jij dat ook vind, dan zul je hem dat moeten zeggen, denk ik (zoals ik dus al zei ).

[Angel_Lisa]

oh...leonoor had het nog niet gelezen

ja, dat vind ik dus ook. Hij hoeft mij niet meer op te voeden ofzo, en daarbij ik zorg al een tijd voor zijn kids omdat die trut van hem met iemand anders ervan door is. Des te meer reden om mij als volwassene te behandelen.

[Gothic]

Angel_Lisa schreef op 23-03-2005 @ 15:33 :
oke... jullie vinden het dus niet raar ofzo. Dat wilde ik gewoon weten. Ik ging gewoon twijfelen omdat ik als ik op bepaalde dingen terugkijk merk dat het niet normaal was terwijl ik het wel als normaal heb ervaren. En ik van een aantal mensen hoorde dat het niet normaal is.

Hij heeft jarenlang de rol van vader gehad. Wat betekent dat jij ondergeschikt was aan hem. Het is voor hem waarschijnlijk wel lastig om nu opeens te merken dat dat niet meer kan. Dat betekent dat hij moet omschakelen, maar vooral dat jij duidelijk een grens moet stellen en er over moet praten...

[Angel_Lisa]

ja... praten, praten, praten.
Iedereen adviseerd me dat, en dat lijkt me ook het beste.
Maar ik ben zo bang voor zijn reactie...

Als hij daadwerkelijk de rol van opvoeder op zich heeft genomen is het niet uitzonderlijk dat hij je wel eens een tik heeft verkocht, zeker niet aangezien hij elf jaar ouder is. En ook al zou hij niet echt de rol van opvoeder op zich hebben genomen - dan nog petsen broers en zussen elkaar wel eens.

Ik zou me geen zorgen maken, het is niet abnormaal ofzo.

[Angel_Lisa]

nare man schreef op 23-03-2005 @ 16:04 :
Als hij daadwerkelijk de rol van opvoeder op zich heeft genomen is het niet uitzonderlijk dat hij je wel eens een tik heeft verkocht, zeker niet aangezien hij elf jaar ouder is. En ook al zou hij niet echt de rol van opvoeder op zich hebben genomen - dan nog petsen broers en zussen elkaar wel eens.

Ik zou me geen zorgen maken, het is niet abnormaal ofzo.

oke...
Ik maak me ook niet echt zorgen over het feit dat hij me sloeg, dat vind ik niet meer dan normaal, het gaat me er meer om dat het zo idioot hard was (en oke, dat kan vertekend zijn, zoals Gothic zegt, maar ik vind een pak slaag met een leren riem niet echt een "pedagogische tik") en vooral dat hij me nog steeds slaat, en ik bang van hem word de laatste tijd.
(zo erg heb ik het nooit gehad)

[Nona]

Laat één ding duidelijk zijn: hij heeft je nu echt niet meer te slaan. Dat hij dat eens deed toen jij nog klein was en nog een heleboel moest leren, goed. Maar nu ben je volwassen, kun je zelf bedenken wat goed en fout is en kun je zelf verantwoordelijk zijn voor je acties. Hij mag zijn handen echt thuis houden.
En als je een nacht niet kon slapen doordat hij je zo hard geslagen had, dat vind ik dan ook niet normaal. Ja, als je zo af en toe een tik geeft kan die nog weleens wat hard uitvallen, maar dit komt niet over alsof het gewoon even hard aankwam.
Een nee, ik was er niet bij, maar wat je vertelt is niet helemaal oké.

Ik snap wel dat je niet durft te praten als hij je nog steeds om kleine dingen zou slaan. En dat je van hem houdt en hem niet wilt kwetsen snap ik ook wel. Dat maakt jouw situatie lastig.
Tja, praten als er ruzie is (of er spanningen zijn, zoals zijn stress) gaat bijna altijd het beste op een rustig moment. Een moment wanneer geen van beiden iets belangrijks te doen heeft en hij niet snel weg hoeft. En op een moment waarop hij zich rustig voelt ook (waar je zelf wel een beetje aan kunt helpen door iets leuks voor hem te doen ofzo). Ga dan zeker niet in de aanval, want dan gaat hij in de tegenaanval. In plaats daarvan kun je hem denk ik beter over jouw gevoelens vertellen, zonder je heel veel te richten op wat hij doet. Op die manier kan hij zich eerst met jou bezig houden zonder dat hij meteen na hoeft te denken over wat hij volgens jou of hem moet veranderen.

En als je echt niet kunt praten... Gezien je leeftijd zou je er misschien aan kunnen denken eens op zoek te gaan naar een kamer. Dan zien jullie elkaar minder en zullen contacten ook vriendelijker verlopen (dat is meestal wat ik van anderen hoor die op kamers zitten en ruzie hehad hebben met ouders en opvoeders).

[Angel_Lisa]

Ik ga zeker met hem praten, jij (jullie) hebben me wel een beetje moed ingesproken!) thanx

Over dat op kamers... ik denk niet dat ze het daarmee eens zijn, en daarbij, mijn zusje woont nog thuis en voor haar moet ik er echt zijn, ze zou het heel erg vinden als ik weg ging.
En ik kan de kids van mijn broer ook niet aan hun lot overlaten. Oke..is niet mijn verantwoordelijkheid misschien, maar ik weet hoe het gaat, dan worden ze nooit normaal groot en eten ze nooit fatsoenlijk. (en hun moeder zit in het buitenland, volgens mij is ze vergeten dat ze nog 2 kids heeft).

[Nona]

Hm, je bent niet de enige in de familie die met problemen te kampen heeft he?

[Angel_Lisa]

nou, nee...
helaas niet. Echt als ik alles vertel... het is gewoon een zooitje bij ons.

[Angel_Lisa]

nou... ik heb het geprobeerd hoor.

Ik had eten gekookt, en we gingen eten (mijn oudste broer M. , zijn 2 kinderen, een andere broer , m'n zusje en ikzelf), het was best gezellig, had geprobeerd extra lekker te koken (doet het ook altijd goed ) en na het eten waren de kids in de kamer, mijn andere broer en m'n zusje gingen gelijk weg, en dus waren we met z'n 2en.

Ik ben er heel voorzichtig over begonnen (niet in de aanval, maar echt vriendelijk over mezelf beginnen), en toen hadden we het er even over,en het ging steeds heftiger, hij wilde gewoon niet naar mij luisteren en toen ging hij finaal door het lint.

Hij sloeg me in mijn gezicht en begon tegen mij te schreeuwen dat hij me "veel vaker slaag had moeten geven dan had ik nu niet zo'n grote bek gehad".

Ik begrijp er niets meer van. Wat moet ik nu nog doen?
Vroeger was hij helemaal niet zo geweldadig als nu (ook wel, maar toch een stuk minder)

Help! Ik weet het echt niet meer

[Nona]

Kut... Nee, dat is echt heel vervelend. Tja, ik krijg steeds meer het gevoel dat jouw broer degene is die hulp nodig heeft. Maar ja, ik zie ook zeker geen mogelijkheid voor jou om hem dat te vertellen, laat staan hem eraan te helpen.

Je zou nog kunnen proberen instanties in te schakelen (jeugdzorg et al.). Dan wordt er met behulp van hulpverleners gezocht naar een passende oplossing, zowel voor jou als voor de rest van je gezin. Nadeel is dan wel dat je niet weet welke maatregelen zij gaan nemen. Maar ja, zoals dit gaat kan natuurlijk echt niet.

Hoe zou je het zelf graag zien?

[Angel_Lisa]

Soms denk ik het ook dat hij hulp nodig heeft, hij heeft nooit leren praten ofzo, loste altijd alles op met vechten (in de kroeg bijvoorbeeld) maar ik dacht altijd; bij mij doet hij dat niet, oke, hij sloeg me wel, maar hij mepte me nooit zomaar in elkaar ofzo.. maar nu...de laatste tijd slaat hij mij zo snel. Hij is naar mij toe echt veranderd...

En hoe ik het zelf zou willen zien?

Ik wil weer een moeder, ik mis haar zo erg, en ik wil niet een vader die zich bezig houd met criminele praktijken en een broer die in de gevangenis zit, en ik wil dat M. mij niet meer slaat.

Ik wil zoveel, ik kan wel janken...
Ik wil gewoon normaal zijn, en niet altijd hoeven liegen over mijn vader en broers enzo. Ik wil gewoon trots en eerlijk kunnen zijn op en over mijn familie.
( het is net dat dit allemaal anoniem kan want anders had ik het helemaal tegen niemand gezegd)

( dit klinkt allemaal erg dramatisch, en normaal ben ik niet zo depressief, maar nu... )

[Nona]

*knuffel* Ja meisje, ik kan me voorstellen dat je je er erg naar door voelt. Zeker als je geprobeerd hebt naar een oplossing te zoeken en dat niet meteen lukte. Maar vanmiddag was je er nog veel positiever over, je zei: "hij was natuurlijk ook jong en had wel wat anders aan zijn hoofd dan 2 kleine zusjes opvoeden". Houd daar een beetje aan vast!

Het verleden kun je niet meer veranderen. Maar de toekomst wel. Wat je nu kunt doen is erover na gaan denken op welke manier jij je toekomst het beste in de richting kunt sturen die jij wilt. Natuurlijk zijn er heel wat obstakels, maar je hebt ook heel wat mogelijkheden! Dat je je af bent gaan vragen wat er allemaal niet klopt is al een eerste stap, dat is een hele grote. Nu nog verder gaan kijken.
En over die trots: zorg dat je trots op jezelf kunt zijn! Niet op je familie, maar op je eigen prestaties. Want je komt over als een leuke, intelligente meid en er is vast zat dat jij kunt bereiken.

Ik voel me overigens wel een beetje schuldig dat ik je heb aangeraden met je broer te praten (en ik natuurlijk niet alleen, maar toch...)

[Angel_Lisa]

Kruimel schreef op 23-03-2005 @ 19:17 :
*knuffel* Ja meisje, ik kan me voorstellen dat je je er erg naar door voelt. Zeker als je geprobeerd hebt naar een oplossing te zoeken en dat niet meteen lukte. Maar vanmiddag was je er nog veel positiever over, je zei: "hij was natuurlijk ook jong en had wel wat anders aan zijn hoofd dan 2 kleine zusjes opvoeden". Houd daar een beetje aan vast!

Het verleden kun je niet meer veranderen. Maar de toekomst wel. Wat je nu kunt doen is erover na gaan denken op welke manier jij je toekomst het beste in de richting kunt sturen die jij wilt. Natuurlijk zijn er heel wat obstakels, maar je hebt ook heel wat mogelijkheden! Dat je je af bent gaan vragen wat er allemaal niet klopt is al een eerste stap, dat is een hele grote. Nu nog verder gaan kijken.
En over die trots: zorg dat je trots op jezelf kunt zijn! Niet op je familie, maar op je eigen prestaties. Want je komt over als een leuke, intelligente meid en er is vast zat dat jij kunt bereiken.

Ik voel me overigens wel een beetje schuldig dat ik je heb aangeraden met je broer te praten (en ik natuurlijk niet alleen, maar toch...)

Wat lief van je!

Je hebt gelijk... ik moet ook de positieve dingen blijven zien. Ook van M.
Misschien dat ik over een tijdje beter met hem kan gaan praten, deze periode is gewoon niet zo geschikt.
En ik ga me ook proberen op de toekomst te richten, mijn jeugd was misschien niet helemaal volgens het boekje, maar ik heb toch, op een paar dingen na, geen slechte jeugd gehad, en heb ook veel goede herinneringen.
Volgend jaar ga ik studeren (hoop dat ik dat red met die 2 koters van mijn broer, maar goed, ik ben ook gek op ze ) daar heb ik echt zin in, en dan begint mijn toekomst ook een beetje vorm te krijgen...

(*krabbelt langzaam maar zeker op uit de put *)

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor, over je advies!
Het lag voor de hand, en uiteindelijk heb ik veel aan je (en andere lieve) berichtjes gehad!

Ik ga over een tijdje wel met hem praten, en met mij gaat het ook wel goedkomen, daarvoor heb ik toch teveel een instelling van: "Niet te veel zeuren en aanstellen, maar probeer er wat van te maken"!

xxx

[Nona]

Angel_Lisa schreef op 23-03-2005 @ 19:30 :
***

Laat maar weten hoe het gaat dan.

Angel_Lisa schreef op 23-03-2005 @ 13:28 :
De laatste tijd ben ik erg aan het twijfelen gebracht.
Het zit namelijk zo; mijn moeder is op mijn 6e overleden, en mijn vader zat mijn hele jeugd vaak in het buitenland, ik heb dus nooit echt een normaal gezinsleven gekend.

Mijn oudste broer heeft mij min of meer "opgevoed" .
Hij is 11 jaar ouder dan ik en ik heb ook nooit problemen gehad met naar hem luisteren enzo (niet dat hij zo heel streng was maar oke), het is ook niet zo dat ik hem als vader ben gaan zien, absoluut niet, maar ik heb gewoon respect voor hem.

Hij heeft mij alleen ook wel eens geslagen, niet heel vaak ofzo (wel hard...by the way ), maar (toen ik jonger was) als ik het verdiend had, zeg maar.
Ik heb dit nooit als raar ervaren of iets dergelijks, maar ik had het er pas over met een vriendin (die ik nog maar een jaar ken, dus ze kent de situatie verder niet echt) en zij vond dit echt heel erg en vooral ook vreemd...

Nu ben ik erg benieuwd wat jullie mening is hierover, is het echt raar of niet meer dan logisch?

Best wel logisch, als het blijft bij 'een opgroeiende tik' en niet bij slaan. Ik ben best wel voor dat je een kind af en toe een tik moet geven om ze goed op te voeden anders blijven ze dingen doen. Ik heb daarbij ook dat mijn vader de opvoedende tik niet goed kan uitvoeren omdat hij dan niet binnen de perken blijft en mijn moeder is weer veel te zachtaardig....

(ik ben nooit in elkaar geslagen of zo maar een opvoedende tik hoort niet echt veel pijn te doen maar het moet je wel de schrik injagen een beetje als kleintje)

Dus als jou broer je een opvoedende tik gaf is dat gewoon op zich heel normaal, of als je in discussie was en je sloeg elkaar... kan ook nog wel. Ik en mijn broertjes en zusjes hebben ook wel eens een ruzie'tje

[tom-boy]

Wat ik me afvraag,.. Slaat hij je nog steeds?, af en toe dan? Want vroeger zoals jij het zegt, begrijp ik het wel Maar als hij je nu nogsteeds af en toe slaat is er toch wel iets mis Als klein kind leer je er iets van Net zoals jonge huisdieren Maar nu je voor jezelf kan denken enzo.. Je leert er nu niks meer van De klei is hard je denkt voor jezelf je zou moeten weten wat je wel en niet moet doen Ik vind dat als je ouder word dat je dan huisarrest krijgt of dat je een tijd niet meer op te computer mag...

Angel_Lisa schreef op 23-03-2005 @ 13:28 :
De laatste tijd ben ik erg aan het twijfelen gebracht.
Het zit namelijk zo; mijn moeder is op mijn 6e overleden, en mijn vader zat mijn hele jeugd vaak in het buitenland, ik heb dus nooit echt een normaal gezinsleven gekend.

Mijn oudste broer heeft mij min of meer "opgevoed" .
Hij is 11 jaar ouder dan ik en ik heb ook nooit problemen gehad met naar hem luisteren enzo (niet dat hij zo heel streng was maar oke), het is ook niet zo dat ik hem als vader ben gaan zien, absoluut niet, maar ik heb gewoon respect voor hem.

Hij heeft mij alleen ook wel eens geslagen, niet heel vaak ofzo (wel hard...by the way ), maar (toen ik jonger was) als ik het verdiend had, zeg maar.
Ik heb dit nooit als raar ervaren of iets dergelijks, maar ik had het er pas over met een vriendin (die ik nog maar een jaar ken, dus ze kent de situatie verder niet echt) en zij vond dit echt heel erg en vooral ook vreemd...

Nu ben ik erg benieuwd wat jullie mening is hierover, is het echt raar of niet meer dan logisch?

Ik vind slaan nooit normaal. Elke 'opvoedkundige tik' vind ik niet kunnen. Als je een kind niet aankan met woorden, mankeert er toch iets aan je manier van opvoeden.

Je vraag is: wat is normaal? Dat vraag ik me ook vaak af met dingen. Het feit dat jij niet door je ouders bent opgevoed, is eigenlijk niet normaal, maar voor jou meer dan gewoon.

Het woord normaal betekent dan ook: dat wat de meeste mensen gewend zijn en niet afwijkend is. Maar omdat ieder mens uniek is, is iedereen abnormaal.

Als je over de kwestie 'normaal' hebt nagedacht, kun je bij jezelf nagaan of je het slaan 'normaal' vond. Heb je er nu nog last van dat je geslagen bent? Het is nu eenmaal gebeurd, je kunt het slaan niet meer terugdraaien. Wat wil je dan wel? Wil je erover praten met je broer? Je twijfels uitspreken?

Zelf ben ik regelmatig door mijn vader geslagen, achterna gezeten, bang gemaakt. Ik ging hem zelfs ontwijken uit angst. Ik vond het in die tijd al niet normaal dat hij me sloeg. En misschien is het niet zo ernstig geweest, misschien ook wel. Sommige mensen vinden het normaal, anderen noemen het mishandeling. Voor mezelf is het zeker wel een punt dat ik nog moet verwerken. Ik heb er nu nog veel last van op geestelijk niveau. Dus goed was het zeker niet.