Schizofrenie?

[blurred]

Pas op: dit kan een lang en misschien verwarrend verhaal worden.

Mijn broertje van 21 heeft al jaren problemen met extreem laat thuiskomen, hele nachten wegblijven, drank en (soft)drugs, waardoor hij alle overige leden van het gezin helemaal gek maakt. Nu is dit misschien niet zo vreemd voor een jongen van zijn leeftijd, maar de laatste tijd blijkt dat het veel slechter met hem gaat dan dat ik dacht. Zo is hij ontslagen omdat hij "een te grote fantasie heeft", terwijl hij altijd een goede band met zijn baas had. Ook heeft hij zijn leven helemaal niet meer op de rails. Hij ontwijkt contact met zijn ouders en zussen, leeft 's nachts in plaats van overdag, eet amper en creeert zijn eigen werkelijkheid.

Daar zijn we langzaam achter gekomen, hoe lang dit precies speelt is dus moeilijk aan te geven. Feit is dat we ontdekt hebben dat mijn broertje waanideen heeft. Hij denkt heel snel dat mensen complotten tegen hem smeden. Ik heb dit zelf een keer meegemaakt toen we in een restaurant aten, en hij dacht dat het voltallig personeel een grapje met hem uithaalde. Ik zat ernaast en zag dat dit gewoon absoluut niet het geval was, die mensen deden gewoon hun werk en keken soms toevallig zijn kant op. Ook hoort hij boodschappen in bepaalde songteksten, hoort hij stemmen in zijn hoofd en praat tegen zichzelf. Hij weet soms zeker dat bepaalde dingen die nooit tegen hem gezegd zijn toch gezegd zijn, en dat hij zelf dingen gezegd heeft die hij absoluut nooit heeft gezegd.

Dit heeft als gevolg dat hij geen nieuwe baan kan vinden en steeds meer in zichzelf gekeerd raakt. Hij ziet alles als een aanval, als ik alleen maar oprecht vraag hoe het met hem gaat draait hij er al omheen. Als mijn ouders hem op een normale manier aanspreken op het feit dat hij al ruim zeven weken werkloos thuis zit en daar iets aan moet doen, voelt hij zich zo aangevallen dat hij midden tijdens een maaltijd met zijn bord naar boven kan lopen om de confrontatie uit de weg te gaan. Hij gaat hiervoor inmiddels naar een psycholoog, maar als mijn vader niet meegaat om te vertellen wat de problemen echt zijn, vertelt hij alleen maar dat alles heel goed met hem gaat en dat hij slechts een halve joint per week rookt.

Waar we eerst dachten dat het een fase was waarin hij de weg een beetje kwijt was en veel blowde, blijkt nu dat het geen fase is maar dat zijn leven er gewoon zo uitziet, en dat hij veel meer gebruikt (heeft) dan alleen softdrugs. Ik heb zelf een hele nare ervaring met spacecake gehad waarin ik gek werd, dacht dat iedereen tegen me was en dat ik doodging. Ik heb het daarna nooit meer gebruikt, maar blijkbaar hebben drugs een sterke invloed op mij en misschien/waarschijnlijk ook op hem. Tel daarbij op dat schizofrenie en zwakzinnigheid vaker voorkomen in onze familie, dat schizofrenie zich uit tijdens het 15e en 30e levensjaar en je hebt volgens mij een redelijke voedingsbodem voor een psychische stoornis. Mijn broer heeft veel drugs gebruikt maar is niet sterk genoeg om nee te zeggen in groepsverband, en ook te zwak om bij zichzelf te herkennen dat hij er niet tegen kan. Het lijkt er steeds meer op dat hij aan een stoornis lijdt die sterk neight naar schizofrenie.

Nu is het lastig dat ik niet meer thuis woon en mijn broertje de rest van het gezin zoveel mogelijk ontwijkt. Op die manier zie ik hem bijna nooit, kan ik niet met hem praten en hoor ik al deze dingen ook alleen via mijn zusje. We hebben allemaal lang gedacht dat hij gewoon zwak was, niet wilde werken en alleen aan zichzelf dacht. Nu steeds meer naar voren komt dat hij gewoon ziek is, en hij zich niet bewust zo gedraagt, moeten we hier op een andere manier mee leren omgaan. Nu weet ik niet hoe dat moet. Hij sluit zichzelf zo af van de rest van de wereld, en ziet iedere vorm van hulp en advies als een complot. Nu is mijn vraag of iemand hier ervaring mee heeft, misschien zelf in zo'n situatie heeft gezeten en hoe we hier het beste mee om kunnen gaan?

Al mag schizofrenie onomkeerbaar zijn, het schijnt goed te behandelen te zijn als je maar weet hoe je ermee om moet gaan. Ik heb echt iets aan alle serieuze reacties die hierop binnen komen, omdat ik echt niet weet hoe ik mijn broer het beste kan helpen en steunen.

[Stefanie]

Waarom ga jij niet met zijn psycholoog praten? Deze kan je vast heel veel vertellen en tips geven...

Hmm, ik vind het inderdaad erg op schizofrenie lijken, zoals je het vertelt. Maar goed, ik ken hem niet, en ben verre van een psychiater, heb wel veel schizofrene patiënten meegemaakt. Wat ik heb gemerkt is dat deze mensen vaak vrij snel opknapte met de juiste medicatie. Niet dat het dan over en genezen is, maar, wat ik heb gezien, werkt het wel heel goed. Hoe je er verder mee om moet gaan, weet ik niet zo goed. Het heeft geen zin om zijn waanideeën te bagatelliseren, maar ook niet om er in mee te gaan. Er is wel een grote vereniging, Ypsilon, die er is voor mensen met schizofrenie en hun familie. Ze hebben ook een site met veel informatie en lotgenotencontact. Misschien heb je daar iets aan? Veel sterkte ermee in ieder geval.

[T_ID]

Mja, de enige die ik ooit totaal schizofreen heb gezien is uiteindelijk tot gevaar voor zichzelf verklaard en gedwongen opgenomen. Da's eerst even lelijk, maar daarna kunnen ze met inderdaad de juiste medicatie en behandeling een heel eind komen.

Of dat geval vergelijkbaar is kan alleen de TS beoordelen natuurlijk. Die man was in ieder geval de weg kwijt op een manier dat hij zijn CV ketel sloopte en in de huiskamer neerlegde omdat hij vond dat het er te koud was. Hij woonde echter op zichzelf en ging niet om met familie of vrienden. Dat speelde geloof ik een vrij grote rol in het forceren van opname. Anders was hij gewoon dakloos geworden (aangezien de woningcorporatie hem uit zijn huis moest zetten).

Kan overigens best dat je broertje prima in orde was, maar door de dope schizofreen is geworden. Bij mensen die daar aanleg voor hebben is een
gemiddelde verslaving daarvoor soms al genoeg.

[Iduna]

Ik heb hier geen ervaring mee, maar wel veel over gelezen.
Er zijn meerdere stoornissen waarbij psychoses voorkomen, de bekendste is schizofrenie, maar je hebt ook substance induced psychotic disorders, schizophreniform disorder, schizoaffective disorder enz.
Of je broertje schizofrenie heeft of iets anders, dat moet de arts vaststellen.

Bij schizofrenie heb je te maken met een vijftal symtoomgroepen. Zo heb je te maken met positieve symtomen, dat zijn dus die hallucinaties en waanbeelden die er niet horen te zijn. Ook heb je negatieve symptomen zoals moeite met emotionele expressies, geen plezier beleven enz. Dan heb je nog cognitieve (bijv geheugen problemen), agressie en depressieve sypmtomen.
Er zijn genetische factoren die de kans dat je schizofrenie ontwikkelt vergroten maar er zijn ook omgevingsfactoren zoals cannabis gebruik in adolescentie.

Mbv medicijnen (antipsychotica) kun je postieve symptomen onderdrukken. Helaas doen ze weinig tegen de negatieve of cognitieve symptomen. Het kan een gedoe zijn om de juiste medicijnen te krijgen, maar dat is aan de psychiater/huisarts.
Ik denk niet dat de psycholoog hiermee verder kan gaan, als het echt om schizofrenie gaat. Verder denk ik dat je veel geduld moet hebben en begrijpen dat wanneer je broertje de juiste medicijnen heeft en gebruikt, hij dan niet echt beter wordt, maar wel stabiel blijft. Ik weet niet of dit nuttig is, maar veel sterkte!

[Eend]

Ik ben zelf opgenomen tussen de chronische schizofrenen. De ene zie ik opknappen, de ander zal nooit meer de oude worden. Ik vind het persoonlijk vervelende mensen, je weet nooit wat je van ze kunt verwachten en ze kunnen zo het zwakste punt in je ontdekken en je ermee confronteren.

Hier krijgen ze allemaal medicatie. De meesten slikken leponex. Anderen willen geen pillen en krijgen een depot.

[blurred]

Allemaal erg bedankt voor de reacties! Ik ga zeker naar Ypsilon zoeken, dat klinkt als iets waar we gerichte steun en hulp van kunnen krijgen.

Wat mij nu het meest bezig houdt is het volgende. Zolang mijn broer zelf niet in ziet dat hij ziek is, maar blijft denken dat mensen complotten tegen hem smeden, is in zijn ogen de hele wereld gek en niet hij. Als hij zo blijft denken, accepteert hij nooit hulp. Hij gaat nu wel naar de psychiater, maar dat is meer voor het drugsgebruik en omdat het moet van mijn ouders. Hij vertelt die man dus lang niet alles. Zolang hij blijft vertellen dat het goed met hem gaat, heeft hulp niet eens zin. Als hij niet eens met iemand wil praten over zijn problemen, zal hij al helemaal niet aan de medicatie willen. Waarom immers pillen slikken als alles goed met je gaat?

Dus: hoe kun je tot iemand doordringen op een manier dat hij in gaat zien dat de kwaliteit van zijn leven (en dat van de mensen om hem heen) zal verbeteren als hij hulp en/of medicatie accepteert? Hoe laat je iemand inzien dat hij ziek is?

Gothic schreef:

dwangbehandeling / opname

Ja, dat is vaak waar het op uitdraait. Als iemand psychotisch is kun je eigenlijk niet tot hem/haar doordringen. Helaas moet het eerst al heel ernstig met iemand zijn voordat er dat soort maatregelen getroffen kunnen worden (gedwongen opname).

[martijn1985]

blurred schreef:

Allemaal erg bedankt voor de reacties! Ik ga zeker naar Ypsilon zoeken, dat klinkt als iets waar we gerichte steun en hulp van kunnen krijgen.

Wat mij nu het meest bezig houdt is het volgende. Zolang mijn broer zelf niet in ziet dat hij ziek is, maar blijft denken dat mensen complotten tegen hem smeden, is in zijn ogen de hele wereld gek en niet hij. Als hij zo blijft denken, accepteert hij nooit hulp. Hij gaat nu wel naar de psychiater, maar dat is meer voor het drugsgebruik en omdat het moet van mijn ouders. Hij vertelt die man dus lang niet alles. Zolang hij blijft vertellen dat het goed met hem gaat, heeft hulp niet eens zin. Als hij niet eens met iemand wil praten over zijn problemen, zal hij al helemaal niet aan de medicatie willen. Waarom immers pillen slikken als alles goed met je gaat?

Dus: hoe kun je tot iemand doordringen op een manier dat hij in gaat zien dat de kwaliteit van zijn leven (en dat van de mensen om hem heen) zal verbeteren als hij hulp en/of medicatie accepteert? Hoe laat je iemand inzien dat hij ziek is?

belangrijk is natuurlijk ook: weet die psychiater dat jullie schizofrenie vermoeden? Als hij dat niet weet, dan moet je het hem laten weten, zodat hij sneller de signalen ziet.

[Lotte]

Het komt op mij meer over alsof je broer gewoon diep in de put zit. Gedachten dat mensen een complot tegen je smeden of een grap met je uithalen kan ook gewoon overdreven wantrouwen zijn, als gevolg van jarenlange pesterijen e.d. Mensen met een depressie, een bipolaire stoornis, borderline persoonlijkheidsstoornis etc. hebben ook dit soort waanideeen.

Wanneer iemand in de put zit kan het allemaal heel heftig zijn en kan het vertrouwen in mensen kwijt zijn. Je kan het zo erg niet zien zitten dat je je terugtrekt in je eigen wereldje. Vaak ook omdat alles je te veel wordt en je te veel prikkels binnenkrijgt.

Ik weet niet hoe oud je broer is maar veel mensen hebben in hun twintiger jaren dat ze even niet weten wat ze willen en dat ze even geen vaste baan kunnen vinden. Je bent op zoek naar wat je wilt. Misschien wilt hij wel een vrij leven waarin hij zich prettig voelt. Maar wanneer je in je leven af en toe een blowtje wilt roken is dat moeilijk bespreekbaar met mensen die daar tegen zijn. Jouw broer moet gewoon met iemand praten die niet belerend naar hem doet maar die hem wilt begrijpen.

Mensen die depressief zijn, met reden of zonder reden voelen zich snel aangevallen door andere mensen. Vaak is dat een gevolg van een gevoel dat het allemaal niks uitmaakt en dat iedereen toch tegen je is.

Ik denk dat je broer hulp nodig heeft bij het vinden van zijn levensinvulling. Wat hij ook heeft, hij is in de war.

P.s. Veel mensen denken in het begin van hun therapie dat alles de schuld is van anderen. Pas later leren deze mensen dat zij zelf verantwoordelijkheid hebben in hun leven, dat ze zelf ook inbreng hebben. Dit is niet typisch voor schizofrenen maar voor iedereen die het moeilijk heeft en daardoor door de bomen het bos niet meer ziet. Mensen zoeken nou eenmaal niet zo snel de oorzaak bij zichzelf.

[eatdrumseatcym_]

Ik ben zelf schizofreen/waanideen/dwanghandelingen/achtervolgingswaan. En zou je niet kunnen vertellen wat je eraan kunt doen. Meeste patienten zien na extreme voorvallen (psychoses en dan dwangopname) iets in medicatie "ter ondersteuning" zoals altijd wordt aangereikt (zoals ciscordinol, enge shitspul). Een klein deel van de mensen hebben helemaal geen baat bij behandeling. Feit is dat ideeen en gedachten niet kunnen worden 'weggewerkt' door medicijnen. Het is ook een geleidelijk proces van er zelf achterkomen wat voor jou als schizofreen werkt. Want je neemt niets van mensen meer aan. Je mag en kunt ook niemand dwingen iets wel of niet te geloven. Daar gaan mensen de fout in. Hij wilt het of niet. Dat moet je begrijpen. Als hij dwars van aard is, zal hij dwarser gaan liggen naarmate je dingen aanreikt om te doen (medicatie, opname etc.) -Het is gemeengoed in psy-instellingen om patienten dan maar te laten escaleren tot agressie (wat bij alle patienten vroeg of laat gebeurt), alleen dan hebben ze een goed excuus om je te dwingen. Dat gebeurde bij mij. De meesten zullen jaren en jaren achtereen medicatie blijven houden en terugvallen, beter worden terugvallen, beter worden.. Daarom zeggen ze dat het onomkeerbaar is. Vandaar de naam "dementie/schizofrenie"

In instellingen is een van de eerste dingen die ze doen, met je broetje praten in groepsverband/therapie over het verband tussen drugsgebruik/en psychoses. Het krijgen van ideen dat je in jezus of de duivel gaat geloven en dingen ziet die anderen niet zien. welicht dat dat helpt. Een maat van mij die ik zo n een instelling heb leren kennen deed soft en harddrugs vanaf zijn 16e. Hij geeft nu zelf aan (op zijn 33e) dat zijn schizofrenie is ontstaan na zijn drugsperiode. Met hem gaat het redelijk, en gebruikt medicatie alleen om tot rust te komen. Medicatie werkt meestal allean als stres de factor is die je tot waanzin leidt.

Ik ben zelf iemand die nooit medicatie nodig heeft gehad. Maar ik ben wel zo'n geval dat altijd op het randje psychose/nog net controle leeft. Ik kan me zelf erg goed inhouden, En sla nooit door. Ondertussen lijd ik wel. Je kunt me over bepaalde zaken niks wijs maken wat waar of niet waar is. Als ik het zelf niet geloof, dan is het zo of niet. Want ik ben al heel lang geleden mijn vertrouwen in mensen kwijtgeraakt.

Als jou broertje dan echt schizofrenie heeft (zoiets ontwikkelt ook pas na jaren, je krijgt ut niet 1-2-3, ze zeggen wel dat je aanleg kunt hebben, maar dat is meer dat je gevoeliger bent voor bepaalde zaken als stres. dus niet dat je broertje per definitie 'gek geboren' is ofzo. zo komt het meestal wel op mensen over. dat moet je effe in je achterhoofd houden), zou ik me van de illusie "beter worden" afzien. De meesten worden niet beter. Werken kan dan nog wel al hebben ze allemaal een slag omde arm nodig, want ze vallen altijd terug.

[*amélie*]

blurred schreef:

...
Dus: hoe kun je tot iemand doordringen op een manier dat hij in gaat zien dat de kwaliteit van zijn leven (en dat van de mensen om hem heen) zal verbeteren als hij hulp en/of medicatie accepteert? Hoe laat je iemand inzien dat hij ziek is?

Ik neem aan dat die psycholoog en psychiater niet lukraak wat behandelen, maar een goed onderzoek doen en een diagnose stellen. Als het goed is, nodigt een van hen jouw ouders een keer uit voor een gesprek ivm het onderzoek. Dan willen ze weten hoe hij als kind was en hoe je vindt dat het nu gaat etc. Bij een beetje degelijk onderzoek doen ze dat. Zoiets kun je ook aanvragen. Dan kunnen zij, of jij, hun zorgen uitspreken.

[eatdrumseatcym_]

Wat schrijf je dat mooi. Lijkt wel propaganda

[blurred]

*amélie* schreef:

Ik neem aan dat die psycholoog en psychiater niet lukraak wat behandelen, maar een goed onderzoek doen en een diagnose stellen.

Dat is ook het probleem niet. Het probleem is dat, wanneer iemand zelf niet inziet dat hij een probleem heeft, hij er ook niet voor behandeld wil worden. Hoewel het vaststaat dat er iets goed mis is, heeft hij tot voor kort altijd alle hulp en gesprekken met psychologen geweigerd.

Gelukkig (als ik dat woord in deze context zo kan gebruiken) is de situatie onlangs geescaleerd waardoor mijn broer op de EHBO voor psychische zorg terecht is gekomen. Daar heeft hij medicijnen gekregen en hij ziet ziet nu zelf ook in dat hij hulp nodig heeft. Hiermee staan we dan nog wel voor een lange weg van onderzoeken, gesprekken, medicatie en wat er al nog meer bij komt kijken, maar de eerste stap is in ieder geval gezet. Als hij bereid is hulp te aanvaarden kan deze tenminste gegeven worden.