Oud 25-07-2013, 00:42
Liwin
Avatar van Liwin
Liwin is offline
Hallo allemaal,

Ik ben bezig met een nieuw lang verhaal en ik ben heel erg benieuwd wat jullie er van gaan vinden! Zeg het me gerust!

Hemel en Hel
Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik sprong. In die paar seconden, waar ik zweefde in de lucht, maakte ik me niet druk om hemel of hel.
De herinneringen die me de afgelopen maanden met tranen hadden gevuld, brachten nu een intens geluk. Ik begon bijna te denken dat ik te laat deze beslissing had genomen. Tot het stopte. Toen ik mijn ogen opende en de wereld me aanstaarde.
Dus toch de hemel.


Harmonia gaat ten onder aan haar verdriet om haar ouders en broertje die bij een auto-ongeluk zijn overleden. Ze ziet geen andere uitweg dan zelfmoord.
Maar dan, bij het opendoen van haar ogen, ziet ze haar ouders. Is ze in de hemel, zoals ze zelf gelooft. Of lag ze al die tijd in een diepe coma door het ongeluk?
__________________
If I could ask God one question, it would be Why?

Laatst gewijzigd op 25-07-2013 om 01:08.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 25-07-2013, 00:43
Liwin
Avatar van Liwin
Liwin is offline
Proloog

Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik sprong. In die paar seconden, waar ik zweefde in de lucht, maakte ik me niet druk om hemel of hel. Het maakte mij niet uit waar ik terecht zou komen, of er engelen op me stonden te wachten, of dat ik zou moeten boeten voor mijn zondes. Ik genoot slechts. Ik genoot van de sensatie die de val me gaf, de adrenaline, de rust, het gevoel van vrijheid. Mensen zullen gaan speculeren wat mijn motieven waren. Was ik dat zielige meisje, die niets meer had in deze wereld en alleen de dood nog als uitweg zag? Of was ik egocentrisch, laf zelfs en ontvluchtte ik mijn problemen? Het maakte niet meer uit. Ik verdween in de anonimiteit van de lucht, en met mij verdwenen alle ongelukkige gedachtes die ik de afgelopen maanden had, om plaats te maken voor herinneringen.
Mijn broertje die ik in mijn armen nam en liet zweven in de lucht. Tien jaar was ik. Hij kon nog maar net goed zelf lopen.
Mijn vader die een grote grijns om zijn gezicht had. Trots dat hij was op de prachtige jongedame die genoot van de schijnwerpers, en danste of haar leven ervan af hing.
Mijn moeder die me fijnkneep en tranen op haar wangen had. Ik was net terug van mijn eerste vakantie met vrienden, zonder ouders. Niet ouder dan zestien kon ik geweest zijn.
De herinneringen die me de afgelopen maanden met tranen hadden gevuld, brachten nu een intens geluk. Ze volgden snel achter elkaar op. Alsof ze drongen om voorrang, en niet konden wachten om hun blije gevoelens aan mij over te brengen. Het had voor mij eeuwig door mogen gaan. Ik begon bijna te denken dat ik te laat deze beslissing had genomen. Tot het stopte. Tot eerst alles zwart werd en ik toen verblind werd door een doordringend licht. Toen ik mijn ogen opende en de wereld me aanstaarde.
Dus toch de hemel.
__________________
If I could ask God one question, it would be Why?
Met citaat reageren
Oud 25-07-2013, 01:05
Liwin
Avatar van Liwin
Liwin is offline
Hoofdstuk 1: Verdronken in verdriet
Ik zat op de grond van mijn appartement. Papieren lagen overal verspreid, de zon scheen door de vlekken op het raam in mijn gezicht. Mijn bedsprei was nergens te bekennen, ik verweet hem dat hij niet op zijn plaats lag. Welke dag was het vandaag? Donderdag? Maar ik was gisteren toch nog naar ballet gegaan? Hoewel, naar ballet gaan. Als ik mijn spitzen uit het bovenste lade van mijn enorme kast halen naar ballet gaan kon noemen. Veel verder dan ze in een tas proppen kwam ik niet. Ik had niet eens de moeite genomen om Valeria te bellen en was weer op de grond neergezakt. Moe van de inspanning. Als ik gisteren inderdaad een poging had gedaan om naar ballet te gaan, dan zou het vandaag zaterdag moeten zijn.
Het maakte allemaal niet uit. Ik staarde naar de foto op de tafel. Vier springlevende mensen, vier glimlachende gezichten, vier mensen die me probeerden mee te trekken in hun geluk. Om niet te succeseren. Vervolgens kon ik me niets meer herinneren. Nu, nu ik uit mijn trance kwam, zochten mijn ogen de rode cijfers van het klokje op mijn nachtkastje. Maar er stonden lege wijnglazen voor, zodat ik de cijfers maar wazig zag. Ik dacht een drie te kunnen onderscheiden, wellicht gevolgd door een vijftien.
Mijn leven de afgelopen week was al net zo wazig als de rode cijfertjes die op en neer leken te springen. Niemand begreep het. Had ik niet genoeg tijd vrij gehad van de universiteit om te genezen van mijn wonden en naar de begrafenis te gaan? Mijn mentor had zelfs gebeld, om me te laten weten dat ik weer naar de lessen moest gaan. Ik denk dat ik de helft heb geskipt deze week. Misschien meer. De rest van de tijd gleed aan me voorbij.
Ik moest wat frisse lucht hebben. Ik stapte over de pizzadozen heen, naar de andere kant van mijn appartementje. Een wind begroette mij, toen ik de deur van het balkon opengooide en nog wel het verstand had om de stoel voor de deur te zetten. De eerste keer dat ik het balkon op liep, twee jaar geleden, had de wind mijn deur dichtgewaaid, en kon ik niet meer naar binnen. Ik had het geluk dat mijn vader me hielp met verhuizen en de deur al snel weer opende. Mijn vader. Ik voelde dat mijn ogen zich opnieuw vulden met tranen. Mocht dit ooit overgaan wist ik zeker dat ik nooit meer zou kunnen huilen, ik had al mijn tranen al verbruikt.
Dit was geen goed idee. Voor de zoveelste keer lonkte het lage hek van mijn balkon. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn om erover heen te klimmen. Net toen ik begon te berekenen hoeveel moeite het precies zou kosten, ging de deurbel. Gered. Voor het eerst deze week was ik blij de bel te horen. Ik rende mijn appartement door en griste de papieren die het opengaan van mijn voordeur belemmerde weg. Voordat ik de deur opende keek ik toch eerst nog even door het gaatje.
Een miniatuur figuurtje van Joshua stond op de gang te wachten. Zelfs dit miniatuur figuurtje bracht me nog enig geluk. Zijn haren zaten in de war, het moest harder gewaaid hebben dan ik net op het balkon had gevoeld. Vlug staarde ik om, inderdaad, de papieren die ik net nog had verplaats zweefden nu door het appartementje. Ik draaide de sloten om en duwde de deurklink naar beneden.
“Hoi.”
“Hoi vreemde.” Zijn ogen waren nog even blauw als altijd. Misschien was ik de laatste weken verdronken in mijn verdriet, maar nu verdronk ik in zijn ogen. Even leek het weer zoals vroeger, zoals ervoor. Tot ik zijn ongeruste gezicht zag. Er zaten wallen onder zijn ogen, misschien niet zo groot als mijn eigen, maar groot genoeg om Valeria hysterisch te maken. Ze zeurde altijd om het belang van schoonheid, zeker omdat wij geacht werden prima ballerina’s te zijn. Prima ballerina’s mochten nog geen hint van wallen vertonen.
“Was het de bedoeling dat ik naar jou kwam?” Ik schudde mijn hoofd in de poging te herinneren of we bij hem hadden afgesproken.
“Schat…” Ik haatte het als hij zo naar me keek. Zo keek hij normaal gesproken naar mishandelde dieren.
“Joshua, stop.” Ik drukte mijn lippen op de zijne, zodat ik mijn ogen mocht sloten. Misschien ook zodat hij de zijne zou sluiten. Plotseling zag ik mijn appartement door zijn ogen. Pizzadozen waar soms zelfs hele pizzas nog in lagen, wijnglazen die als ze geluk hadden nog heel waren en niet tegen de muur gesmeten. Foto’s, half verscheurd maar weer bij elkaar geplakt, die om aandacht schreeuwden. Geen wonder dat zijn kus zakelijk aanvoelde.
“Mia,” hij rukte zich los uit mijn greep, “dit kan niet meer zo verder gaan.” Ik durfde zijn gezichtsuitdrukking nog niet te zien, en hield mijn ogen gesloten. Hij verraste me toen zijn sterke armen me optilden en hij de deur achter zich sloot. Misschien toch even onder mijn wimpers gluren. Maar voordat ik het besluit had genomen voelde ik een zachte deken onder mijn rug en de warmte van iets wat verdacht veel op mijn sprei leek. Waar had hij die nu weer zo snel gevonden?
“Mi, ik hou van je, dat weet je toch?” Zijn stem klonk dichter bij dan ik dacht. Ik voelde een arm om me heen sluiten.
“Josh, verdwijn in me,” hoorde ik een stem zeggen. Het moest wel uit mijn mond komen, die zo droog voelde dat ik het idee had al in geen dagen gedronken te hebben. Misschien was dat ook wel zo. Mijn vingers hadden zijn bovenste knoopjes al gevonden en los gemaakt, voordat hij doorhad wat ik bedoelde.
“Harmonia, nee.”
Mijn ogen opende zich bij het horen van mijn volledige naam. Alleen als hij boos was gebruikte hij die naam. Of ongerust. Of beiden, in dit geval.
“Je zei net nog dat je van me houd. Waarom niet dan?” Ik hoorde de kinderlijkheid in mijn eigen stem en kon het antwoord ook wel raden. Als mijn appartement er al zo uitzag, wilde ik niet weten hoe ik er zelf uitzag. Niet voor niets had ik de spiegels vermeden. En had ik nu niet mijn pyjama en wollen sokken aan? Ik keek omlaag. Balletkleren. Was het incident van de spitzen vandaag geweest en had ik me toch in mijn balletkleren weten te worstelen? Dan was het vandaag dus vrijdag. Dan was Joshua hier omdat…
“Valeria heeft je gebeld.”
Hij knikte. “Ze maakt zich zorgen om je. We maken ons allemaal zorgen om je. Je miste vroeger nooit ballet.”
Grappig hoe we er altijd naar verwijzen als ‘vroeger’ of ‘hiervoor’. Alsof ik zou breken als hij zou zeggen waar het op staat. Ik wilde dat hij het uitsprak, dat hij het onder ogen kwam en een poging deed om te begrijpen wat mijn appartement verwoest had. Wat mij verwoest had. Maar hij was laf en draaide er om heen. Zoals ze allemaal laf waren en er allemaal om heen draaiden. Het maakte mijn hoofd lichter en verdreef mijn verdriet.
“Vroeger. Je bedoelde voor mijn hele familie dood was? Voordat ik mijn ouders en mijn broertje op één dag heb begraven? Joshua, loop naar de hel.” Ik haalde mijn deken over mijn neus en wachtte tot hij de sprei van mijn hoofd zou halen om zijn excuses aan te bieden.
Het bleef akelig stil. Hij was er nog steeds, ik voelde hem naast mijn hand zitten. Minuten gingen voorbij waarin ik te koppig was om mijn schuilplaats te verlaten en hij wist ik veel wat aan het doen was. Toen ik het benauwd kreeg, haalde ik mijn hoofd eindelijk onder de deken vandaan en zag Joshua voor het eerst van mijn leven huilen. Grote druppels tranen kwamen terecht op mijn sprei, bleven gevangen in de wol om langzaam opgenomen te worden door de stof.
“Het spijt me Mia,” bracht hij uit, nadat hij zijn tranen woest had weggeveegd. “Ik weet dat dit niet de juiste timing is.”
“Ach, het is toch al weken geleden dat ik iedereen die om me gaf kwijt raakte,” zijn gevoelloze opmerking had me weer woest gemaakt. Waarom begreep hij mijn verdriet niet? Waarom kon hij niet bedenken hoe het moest voelen om opeens wees te zijn?
“Mia.” Hij drukte me tegen zich aan. “Ik houd van je.”
Ik wist dat er een maar aan ging komen. Ik kende hem momenteel goed genoeg. Het liefst wilde ik mijn oren dicht doen, om niet te horen wat hij nu ging zeggen. Het kon niet goed zijn.
“Maar…,” vervolgde hij. Daar begon het al.
“Goed,” gaf ik toe, voordat hij zijn zin af kon maken. “Ik zal weer proberen de knappe, elegante en vrolijke Mia te zijn waar je voor viel.” Ik slikte een brok in mijn keel weg, in de hoop daarmee ook het verdriet weg te slikken. Hoewel ik het zelf aanbood, wist ik niet of ik dat wel kon volhouden.
“Nee, Harmonia. Ik… Ik maak het uit.”
Mijn wereld stortte in.
__________________
If I could ask God one question, it would be Why?
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Levensbeschouwing & Filosofie Satanisme
AdoraBat
48 04-02-2009 16:26
Verhalen & Gedichten [Verhaal + illustraties] De machtige dagen van Jerzy Narovski
®Observer
3 05-07-2005 00:00
Verhalen & Gedichten [Verhaal] Evil
Logeg
4 21-05-2003 16:57


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 01:26.